[OS BAP] So Cute So Shy (DAELO)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคเรื่องนี้เป็นเนื้อหาของชายรักชาย รับไม่ได้กดปิดนะครับ .โค้ง

เนื้อเรื่อง

Title :: So Cute So Shy
Author :: Choiharu
Couple :: DaeLo
Rate :: G
ปล. เรื่องนี้เคยลงในบอร์ด bap-thailand.com ละครับ


ผมก็ไม่รู้ว่าสายตาคู่นี้ของผมไปหยุดอยู่ที่คนๆนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

แต่พอผมรู้ตัวอีกทีก็ไม่สามารถละสายตาไปจากคนๆนั้นได้อีกเลย

ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเค้าจะมองกลับมาที่ผมบ้างรึเปล่า ขอแค่ผมได้มองเค้าทุกๆวันผมก็พอใจแล้ว




“วันนี้ซ้อมเต้นถึงตี 1 นะเว้ย” ยงกุกลีดเดอร์วงตะโกนบอกเมมเบอร์วงทุกคนในห้องซ้อมเต้น

“โหววว ทำไมดึกจัง จงออบง่วงแล้ว = =” จงออบทิ้งตัวลงนอนไปกับพื้นห้องแล้วกลิ้งไปกลิ้งมา

“นั่นดิไอ้บัง ทำไมมันดึกจังว่ะ” ฮิมชานที่กำลังนั่งพักถามขึ้น

“ฉันก็ไม่รู้เว้ย ครูเค้าบอกมา” ยงกุกเตรียมพร้อมที่จะซ้อมเต้นรอบใหม่

“เฮ้ย. . ไอ้ยองแจกับไอ้แดฮยอนเลิกเล่นเกมกันได้แล้ว มาซ้อมๆ” ยงกุกกวักมือเรียกยองแจกับแดฮยอน

ทั้งคู่ก็เดินเข้าไปประจำตำแหน่งของตัวเอง คนอื่นๆก็ทยอยตามมา

“ไอ้จุนฮงไปไหนวะ? - -” ยงกุกถามหามักเน่ของวงจากแดฮยอน แดฮยอนชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ตัวยาวหลังห้องซ้อม

“นั่นไงพี่ จุนฮงหลับไปแล้ว” แดฮยอนมองไปที่จุนฮงแล้วอมยิ้มน้อยๆ

“เออๆช่างมันๆ เด็กมันก็เงี้ย” แล้วทุกคนก็เริ่มซ้อมเต้นกันต่อโดยไม่มีใครสนใจจุนฮง

แต่ในขณะที่กำลังซ้อมกันไปนั้น ใครจะรู้ว่าแดฮยอนแอบมองจุนฮงผ่านทางกระจกตลอดเวลาที่มีโอกาส

“ใครจะแบกมันกลับหอว่ะ ไม่อยากปลุกมัน เดี๋ยวงอแง” ยงกุกหันมาถามเมมเบอร์ทั้งหลาย

“ยองแจกลับหอกันเว้ยง่วงแล้ว” ฮิมชานกอดคอยองแจแล้วเดินผ่านหน้ายงกุกไปแบบไม่สนใจ

“ไอ้ฮิมชานน” ยงกุกคำรามเสียงต่ำ

“เดี๋ยวผมแบกจุนฮงกลับเองครับ” แดฮยอนนั่นเองที่อาสา เจ้าชายจริงๆ

“เออ ไหวแน่นะ งั้นเอากระเป๋าของแกกับจุนฮงมาฉันถือให้”

“นี่ครับ ขอบคุณครับพี่ยงกุก” แดฮยอนยื่นกระเป๋า 2 ใบให้กับยงกุก

แล้วยงกุกก็ช่วยให้จุนฮงขึ้นหลังของแดฮยอน

“พี่แดฮยอนอ่า”

“หืม? ตื่นแล้วเหรอจุนฮง?” แดฮยอนที่กำลังแบกจุนฮงกลับหอหันไปถามอีกคนบนหลัง

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา สงสัยน้องจะละเมอ

“พี่แดฮยอนอ่า ผมอยาก . . อืม” แดฮยอนแอบขำกับการละเมอของจุนฮง ฝันอะไรแน่ๆเลยเด็กน้อย

แดฮยอนแบกจุนฮงไปส่งจนถึงเตียงนอนถึงได้รู้ว่าจุนฮงนั้นไม่สบาย ตัวร้อนมาก






“จุนฮงๆ ตื่นขึ้นมากินยาหน่อย” แดฮยอนนั่งลงบนเตียงแล้วเขย่าตัวจุนฮงเบาๆเป็นการปลุก

แต่อีกคนไม่ยอมแม้แต่จะลืมตา แล้วแดฮยอนจะป้อนยาจุนฮงยังไงหละ? ในเมื่อไม่มีทางเลือก

สุดท้ายก็ต้อง ‘หยิบยาพารา 2 เม็ดใส่ปากตัวเอง ตามด้วยการดื่มน้ำแล้วอมไว้ในปาก ก่อนที่จะก้มตัวลง

บีบปากอีกคนเบาๆแล้วประกบปากลง ปล่อยให้น้ำและยาไหลลงไปในปากของอีกคนช้าๆ’ จุนฮงกลืนยาลงคอ

อย่างว่าง่าย



จริงๆแล้วจุนฮงอยากให้แดฮยอนป้อนยาต่างหาก ก็เลยไม่ยอมลืมตาลุกขึ้นมากินยาเอง -/////- แบบนี้หายไวกว่าเยอะเนอะ



“พี่ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้นะ” แดฮยอนก้มลงกระซิบข้างหูอีกคน

‘ผมอยากให้พี่ทำต่างหาก -/////-’ จุนฮงนึกในใจ

แดฮยอนเดินออกจากห้องไปแล้วกลับเข้ามาพร้อมกำกะละมังใส่น้ำ 1 ใบ และ ผ้าขนหนู 1 ผืน

จัดการเช็ดตัวให้คนป่วยอย่างจุนฮง

‘พี่แดฮยอนอ่า ผมเขินจะตายอยู่แล้วครับ’ จุนฮงอยากจะเอาหน้าตัวเองมุดหมอนซะจริงๆ

เพราะรู้ว่าตัวเองคงหน้าแดงมากแน่ๆ

“หืม จุนฮงทำไมหน้าแดงแบบนี้หละ” แดฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆแล้วก้มหน้าลงไปมองใกล้ๆ

และได้รู้ว่าจริงๆแล้วจุนฮงรู้สึกตัวอยู่นั่นเอง เลยแกล้งหอมแก้มอีกคนไปเบาๆ

“อ่ะ พี่แดฮยอนทำอะไรกับแก้มผมหนะ?” จุนฮงรีบยกมือขึ้นมาจับแก้มตัวเองทันที

“เอาคืนไง รู้สึกตัวแล้วทำไมไม่บอกพี่?” แดฮยอนอมยิ้มขำๆกับใบหน้าที่แดงระเรื่อของจุนฮง

“ก ก็ผม . . ผมอยากให้พี่ดูแลผมนิ!” แล้วจุนฮงก็คว่ำหน้าลงกับหมอนปิดบังความเขินอาย

ของตัวเองทันที

“งั้นพี่แดฮยอนคนนี้จะดูแลจุนฮงไปตลอดชีวิตเลย” แดฮยอนพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน

ทำให้จุนฮงเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนและสบตากับแดฮยอน แดฮยอนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีกคน

แล้วประกบจูบที่ริมฝีปากของจุนฮง จุนฮงได้แต่หลับตาลงและรับสัมผัสนั้นพร้อมกับโอบรอบคออีกคน ~




ต่อไปนี้ผมคงไม่ต้องมองเค้าฝ่ายเดียวอีกแล้ว ในเมื่อเค้าคนนั้นก็มองมาที่ผมตลอดเวลาเช่นกัน



THE END