ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
INTRO
ผมอยาใล้ิพี่นนั้นั แ่ผมะทำยัไีละฮะ พี่เาเป็นถึนัร้ออวนรี
โรเรียนเียวนะ ส่วนผมมัน็แ่นธรรมาหน้าาธรรมาที่เป็นแฟนลับอพี่เานหนึ่
็เหมือนแฟนลับทั่วไปอพี่เา ไม่ไ้มีวามพิเศษอะไรเลย แ่ที่ร้ายแรว่านั้นือผมเป็นผู้าย !
ผมไม่อยาเป็นแฟนลับที่เอาแ่อยมอพี่เาที่อยู่บนเวที ผมอยาเป็นนที่ยืนอยู่้าๆเา ไ้ใล้ิ
พี่เามาว่านี้ ผมวระทำยัไีนะ?
"นี่ เลโล่ นายทำอะไรอยู่นะ?" ายร่าหนาเินเ้ามาสะิไหล่ายร่าสูอีนที่ำลัยืนอ่านประาศ
บนบอร์ิรรมอยู่
"ำลัอ่านประาศรับสมัรมรม" ายร่าสูลับไป่อับบอร์ประาศ่อโยไม่สนใเพื่อนอัวเอเลย
"รับสมัรอะไรวะ ออ่าน้วยิ" ายร่าหนาเบียายร่าสูออไปาบอร์ประาศแล้วเา็เ้าไปยืนแทนที่
"อะไรอแวะไอ้ออบ !" เลโล่บหัวออบเ้าให้ 1 ที เป็นารเือนว่าเาไม่พอใ
"โอ๊ย ไอ้โล่แมาบหัวันทำไมวะ ะบืนแม่็บไม่ถึอี" ออบบ่นอุบอิบมอหน้าเลโล่อย่าหาเรื่อ
"็ูแทำิ มาเบียันทำไมวะ" เลโล่ระแทออบออไปาบอร์ประาศอีรอบ
"เฮ้ย... แะสนใอะไรับบอร์ประาศนัหนาว้า" ออบเินลับมายืน้าเลโล่้าๆพร้อมับยมือึ้นเาหัว
"็เผื่อเอมรมที่น่าสนใ ะไ้ไปสมัรไวะ" เลโล่ยัวาามอหาิรรมที่เาสนใไปเรื่อยๆ
"ไม่้อหามห้เมื่อยลูะาร๊อ" ออบยืนออแล้วอมยิ้มไป้วย ทำให้เลโล่้อมอออบอย่าเลี่ยไม่ไ้
"ทำไมวะ" เลโล่มวิ้วมอ
"มรมที่ันะเสนอแรับรอว่าแสนใและอบมันแน่นอน" ออบพูอย่าภูมิใ
"เฮ้ย.. มรมอะไรวะ?" เลโล่ยัไม่เ้าใว่าอะไรที่ะทำให้เาสนใไปมาว่ามรม นรี..
"มรมนรีไวะ 55555" ออบหัวเราะร่วน
"เฮ้ยย !! ริิ๊ รับสมัรนเพิ่มเหรอวะ? *0*" เลโล่ึอเสื้อออบที่ำลัอออยู่ นอีนใโวยวายลั่น
"อ๊า ไอ้โล่บ้า ! แะ่าันรึไฟ่ะ ปล่อยนะเว้ยๆๆๆ" ออบีมือเลโล่รัวๆ นอีนไ้สิึปล่อยมือออ
"เออๆ.. อโทษเว้ย พอีว่าื่นเ้นไปหน่อยอ่ะ แหะๆ" เลโล่ยิ้มแห้ให้ับเพื่อนสนิท
"็วันอ่ะ ไอ้มืออนเ่ามันลาออไปอยู่เย็บปัถัร้อยฟ่ะ แม่ มันเป็นระเทย - -"
ออบเล่าไปทำหน้าเห่ยเไป
"ห๊ะ? ไอ้พี่อิลฮยอนอ่ะนะเป็นระเทย? โอ้ว ไม่นะ" เลโลุ่มมับส่ายหัวไปมา
"เออเ้ แม่ ถ้าพวพี่ในวับไม่ไ้ มัน็ไม่ลาออหรอ แล้วแสนใะสมัรเป็นมือลอป่ะวะ?" ออบรู้
ว่าเพื่อนอเาแอบอบพี่นัร้อนำมาว่าวามรู้สึอแฟนลับนนึ เาเลยอยา่วยเพื่อน
็เาอ่ะอยาเป็นามเทพัวน้อยๆ (ออบ : อบปีอ่ะๆ ><)
"โหยย ไอ้เพื่อนบ้า ! ันีลอเป็นะที่ไหนวะ เาะนิ้วยัไม่ลัหวะเลย!" เลโล่บหัวออบอีรั้ให้ับ
วามเ่อร์อเพื่อนนนี้
"เฮ้ยย... หัวันไม่ใ่อเล่นนะเฟ้ย บเอาอบเอาเนี่ย เี๋ยวืนนี้ี่ใส่ที่นอนันพอี!" ออบแยเี้ยวใส่เพื่อนัวี
"่าแสิ ะี่ใส่ที่นอน็ี่ไปที่นอนแไม่ใ่ัน! แล้วแนึบ้าอะไรมาบอให้ันไปสมัร?" เลโล่ทึ้
หัวัวเอเบาๆ อนนี้เาอยาเป็นลอเป็นริๆ เอาแบบั้นเทพไปเลยยิ่ี!
"ไอ้ใร้าย ! หึ .. ็ันอยาให้แสมหวัอ่ะเ้" ออบแหย่เลโล่ให้เิน แ่ผลลับลับร้าม
"สมหวับ้าอะไร ันีลอไม่เป็น" เลโล่ไ้แ่ทำหน้าเศร้า
"เรื่อนั้นแไม่้อห่ว ันมีัว่วย!!" ออบบบ่าเพื่อนเป็นารปลอบใ
-END INTRO-
ผมอยาใล้ิพี่นนั้นั แ่ผมะทำยัไีละฮะ พี่เาเป็นถึนัร้ออวนรี
โรเรียนเียวนะ ส่วนผมมัน็แ่นธรรมาหน้าาธรรมาที่เป็นแฟนลับอพี่เานหนึ่
็เหมือนแฟนลับทั่วไปอพี่เา ไม่ไ้มีวามพิเศษอะไรเลย แ่ที่ร้ายแรว่านั้นือผมเป็นผู้าย !
ผมไม่อยาเป็นแฟนลับที่เอาแ่อยมอพี่เาที่อยู่บนเวที ผมอยาเป็นนที่ยืนอยู่้าๆเา ไ้ใล้ิ
พี่เามาว่านี้ ผมวระทำยัไีนะ?
"นี่ เลโล่ นายทำอะไรอยู่นะ?" ายร่าหนาเินเ้ามาสะิไหล่ายร่าสูอีนที่ำลัยืนอ่านประาศ
บนบอร์ิรรมอยู่
"ำลัอ่านประาศรับสมัรมรม" ายร่าสูลับไป่อับบอร์ประาศ่อโยไม่สนใเพื่อนอัวเอเลย
"รับสมัรอะไรวะ ออ่าน้วยิ" ายร่าหนาเบียายร่าสูออไปาบอร์ประาศแล้วเา็เ้าไปยืนแทนที่
"อะไรอแวะไอ้ออบ !" เลโล่บหัวออบเ้าให้ 1 ที เป็นารเือนว่าเาไม่พอใ
"โอ๊ย ไอ้โล่แมาบหัวันทำไมวะ ะบืนแม่็บไม่ถึอี" ออบบ่นอุบอิบมอหน้าเลโล่อย่าหาเรื่อ
"็ูแทำิ มาเบียันทำไมวะ" เลโล่ระแทออบออไปาบอร์ประาศอีรอบ
"เฮ้ย... แะสนใอะไรับบอร์ประาศนัหนาว้า" ออบเินลับมายืน้าเลโล่้าๆพร้อมับยมือึ้นเาหัว
"็เผื่อเอมรมที่น่าสนใ ะไ้ไปสมัรไวะ" เลโล่ยัวาามอหาิรรมที่เาสนใไปเรื่อยๆ
"ไม่้อหามห้เมื่อยลูะาร๊อ" ออบยืนออแล้วอมยิ้มไป้วย ทำให้เลโล่้อมอออบอย่าเลี่ยไม่ไ้
"ทำไมวะ" เลโล่มวิ้วมอ
"มรมที่ันะเสนอแรับรอว่าแสนใและอบมันแน่นอน" ออบพูอย่าภูมิใ
"เฮ้ย.. มรมอะไรวะ?" เลโล่ยัไม่เ้าใว่าอะไรที่ะทำให้เาสนใไปมาว่ามรม นรี..
"มรมนรีไวะ 55555" ออบหัวเราะร่วน
"เฮ้ยย !! ริิ๊ รับสมัรนเพิ่มเหรอวะ? *0*" เลโล่ึอเสื้อออบที่ำลัอออยู่ นอีนใโวยวายลั่น
"อ๊า ไอ้โล่บ้า ! แะ่าันรึไฟ่ะ ปล่อยนะเว้ยๆๆๆ" ออบีมือเลโล่รัวๆ นอีนไ้สิึปล่อยมือออ
"เออๆ.. อโทษเว้ย พอีว่าื่นเ้นไปหน่อยอ่ะ แหะๆ" เลโล่ยิ้มแห้ให้ับเพื่อนสนิท
"็วันอ่ะ ไอ้มืออนเ่ามันลาออไปอยู่เย็บปัถัร้อยฟ่ะ แม่ มันเป็นระเทย - -"
ออบเล่าไปทำหน้าเห่ยเไป
"ห๊ะ? ไอ้พี่อิลฮยอนอ่ะนะเป็นระเทย? โอ้ว ไม่นะ" เลโลุ่มมับส่ายหัวไปมา
"เออเ้ แม่ ถ้าพวพี่ในวับไม่ไ้ มัน็ไม่ลาออหรอ แล้วแสนใะสมัรเป็นมือลอป่ะวะ?" ออบรู้
ว่าเพื่อนอเาแอบอบพี่นัร้อนำมาว่าวามรู้สึอแฟนลับนนึ เาเลยอยา่วยเพื่อน
็เาอ่ะอยาเป็นามเทพัวน้อยๆ (ออบ : อบปีอ่ะๆ ><)
"โหยย ไอ้เพื่อนบ้า ! ันีลอเป็นะที่ไหนวะ เาะนิ้วยัไม่ลัหวะเลย!" เลโล่บหัวออบอีรั้ให้ับ
วามเ่อร์อเพื่อนนนี้
"เฮ้ยย... หัวันไม่ใ่อเล่นนะเฟ้ย บเอาอบเอาเนี่ย เี๋ยวืนนี้ี่ใส่ที่นอนันพอี!" ออบแยเี้ยวใส่เพื่อนัวี
"่าแสิ ะี่ใส่ที่นอน็ี่ไปที่นอนแไม่ใ่ัน! แล้วแนึบ้าอะไรมาบอให้ันไปสมัร?" เลโล่ทึ้
หัวัวเอเบาๆ อนนี้เาอยาเป็นลอเป็นริๆ เอาแบบั้นเทพไปเลยยิ่ี!
"ไอ้ใร้าย ! หึ .. ็ันอยาให้แสมหวัอ่ะเ้" ออบแหย่เลโล่ให้เิน แ่ผลลับลับร้าม
"สมหวับ้าอะไร ันีลอไม่เป็น" เลโล่ไ้แ่ทำหน้าเศร้า
"เรื่อนั้นแไม่้อห่ว ันมีัว่วย!!" ออบบบ่าเพื่อนเป็นารปลอบใ
-END INTRO-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น