หน้ากากอัปลักษณ์​ กับหญิงวิปลาสหลงยุค

"ฉันเพียงหลงยุคมามิได้ตั้งใจจะมาขัดวาสนาของ​ ท่านขุนหรอก​ วางใจได้​ หากวันใดฉันได้กลับไป​ ขอให้ท่านทั้งสองรักกันยืนยาวนะเจ้าคะ"

     กล่าวจบหญิงสาวก็เดินหายไปยังเรือนตน​ ชายหนุ่มเพียงตามไปด้วยความสงสัย​ เหตุใดนางจึงเปลี่ยนไป​ หรือจักพอใจที่ได้แต่งเข้ามาแล้ว

"จำไว้นะม่านแก้ววันใดที่ต้องกลับไปสู่ที่ๆเจ้าจากมา​ จงอย่าอาลัยอาวรณ์คนที่นี่​ วันนี้แต่งมาแล้ว​ แต่อย่าหลงวาสนาที่ได้มาเพราะวาสนานี้ไม่ใช่ของเธอ​ตั้งแต่แรก​ หัวใจจงรักษาไว้ให้อยู่กับตัว​ หากวันใดมีอันต้องทิ้งความรักไว้ที่นี่​ จงอย่าเสียใจ​เพราะ​ ความรักนี้... ไม่ใช่ของเธอเช่นกันม่านแก้ว"

     หลังประตูห้องนอน​ มีชายคนหนึ่งยืนฟังเสียงรำพึง​ รำพัน​ ด้วยใจที่ไหวโหวง​ แม้ปากบอกว่ารังเกียจหญิงสาวยิ่งนัก​ แต่เมื่อได้ยินคำสัญญาที่ให้กับตัวเอง​ คนฟังอย่างเขากลับรู้สึกเหมือนกำลังจะเสียสิ่งมีค่าที่สุดไป​ หากวันนั้นมาถึงตัวเขาจะทนได้ไหมหนอ

"แม่จักไปที่ใดรึ"

"คุณพี่ไม่ต้องรู้หรอกเจ้าค่ะ​ รู้แค่เพียงฉันจะไม่แยกบุญวาสนาของคุณพี่นานนักหรอกเจ้าค่ะ​  แล้วฉันจะไป"

"ม่านแก้ว พี่ไม่"

"สิ้นวาสนา​ เวลาของการจากลามาถึงเมื่อใด​ คุณพี่มายืนส่งฉันด้วยนะเจ้าคะ​ขอรอยยิ้มหวานๆให้ฉันสักครั้งนะคะ​"

"... แม่.. "

"เรียกฉันว่าม่านแก้วสักครั้งนะคะ"

"ฉันรอคุณพี่มาแสนนาน​ ได้แต่งงานกัน​ คุณพี่นั้นมีหญิงอื่นในดวงใจเสียแล้ว​ รักของฉันเล่า​ คงมิต่างจากดอกไม้เฉารอวันโรยลา​ หากจักอยู่รอรักที่ไม่มีวันเป็นไปได้​ สู้กลับไปยังที่ของตนยังดีเสียกว่า​ .. ลาก่อนค่ะ​ คุณพี่"

"เจ้า.. ฟังพี่ก่อน!! "

"ปล่อยเถอะค่ะ​ คนรักของคุณพี่มาแล้วหนา​ ขอให้โชคดีนะเจ้าคะ..... สุดที่รักของม่านแก้ว"

    หลังจากที่ม่านแก้วหายไปเหมือนหัวใจของเขามันหายตามเธอไปด้วย​

"เจ้าตัดวาสนากับพี่ได้ง่ายดายเสียจริงหนา​ แม่หญิงใจร้าย​ แค่ฟังคำรักจากพี่เจ้าก็รอมิได้... ม่านแก้วววววววว"

     น้ำเสียงตัดพ้อถึงหญิงสาวที่จากไปปานจะขาดใจขนาดนี้​ หญิงใดก็คงรู้ว่าเขาไม่สามารถรักใครได้เท่าเธอคนนั้นอีกแล้ว