คืนที่มองไม่เห็นดวงจันทร์

‘ฟังออกเหรอ?’            

‘รู้เรื่องด้วยเหรอ?’

‘ผอมไปหรือเปล่า… เพิ่มน้ำหนักอีกสิ’

‘อ้วนจัง… ลดน้ำหนักบ้างสิ’

‘ขาใหญ่… แขนใหญ่…’

              หูของฉันอื้อไปหมด ฉันไม่อยากจะได้ยินมันอีกต่อไป คำที่เหมือนกับเสียดแทงหัวใจของฉันจนย่อยยับ แต่ฉันก็ได้แต่เงยหน้ายิ้ม แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ฝืนมากเพียงใดก็ตาม…

มันไม่ตลก… มันไม่มีอะไรตลกเลยแม้แต่น้อย

ฉันเฝ้าพยายามทำในทุกสิ่งที่ใครเห็นว่าดี แต่สุดท้ายฉันก็คว้าในสิ่งที่ไม่พอ

ต้องมากขึ้นอีก… ต้องดีกว่านี้อีก

จนแม้กระทั่ง ในค่ำคืนหนึ่งที่ฉันเปิดหน้าต่างออกไป

ดวงจันทร์หายไปไหนกัน… ไม่เห็นส่องแสงสว่างเหมือนในทุกคืนเลย

มันมืดมิด แม้แต่ก้อนเมฆสีขาวฉันก็ไม่ได้เห็น…

หายใจเข้าออกก็แล้ว หลับตาลงเพื่อเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งก็แล้ว

ดวงจันทร์หายไปไหนกัน…

ในยามเช้าฉันเฝ้าคิดว่า ‘เมื่อคืนนี้ ดวงจันทร์หายไปไหนกันนะ’

แล้วค่ำคืนนี้ ฉันจะได้เห็นดวงจันทร์อีกหรือเปล่า?

ฉันกลับมาด้วยความเหนื่อยอ่อน เหมือนกับทุกวันที่ต้องไปเผชิญ

มันไม่พอสักที ฉันไม่เคยทำให้ใครรู้สึกพอใจได้เลย

หนึ่งคนก็แล้ว สองคนก็แล้ว หลายคนก็มักจะติฉันในเรื่องต่างๆ

ฉันเหนื่อยแล้ว…

ฉันเปิดหน้าต่างออกอีกครั้ง เพื่อหวังว่าจะเจอดวงจันทร์ในคืนนี้

แต่แล้ว…. ฉันก็ไม่เห็นดวงจันทร์นั้นเลย

ความหวังของฉันเริ่มริบหรี่ลงเรื่อยๆ

ทำไมกัน… แสงสว่างที่ทำให้ฉันยืดหยัดอยู่ได้ หายไปไหนกัน

ฉันเฝ้าคอยที่จะได้เห็นดวงจันทร์อีกครั้ง

วันแล้ว วันเล่า… สุดท้ายก็ไม่เจอ

วันหนึ่งฉันล้มลงกับพื้น แม้ร่างกายของฉันจะยังคงยืนยิ้ม

แต่วิญญาณของฉันนั้น ล้มลงไปกองกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย

มือทั้งสองข้างของวิญญาณปิดหูสนิท

แต่เสียงนั้นก็ดันเล็ดรอดเข้ามาในโซนประสาท…

ทุกคำพูดที่ทำให้ฉันไม่สามารถที่จะยืดหยัดขึ้นมาได้

มันทำให้ฉันตระหนักได้ว่า ‘หรือว่าดวงจันทร์ก็เป็นเหมือนกับเรากัน?’

หรือว่า ดวงจันทร์ที่โดนเมฆสีครึ้มบดบัง พยายามที่จะออกมาส่องแสงสว่างอีกครั้ง

หรือว่า ดวงจันทร์ก็กำลังพยายามเหมือนกับฉัน

ในครั้งนั้นเอง ฉันดึงสติที่หลับใหลขึ้นมา

ฉันเฝ้าทำในสิ่งที่ฉันครุ่นคิดแล้วคิดอีกว่า ฉันทำได้ดีพอแล้ว

ในที่สุดฉันรู้จักคำว่า ‘พอ’ สำหรับตัวของฉันเอง

ฉันเดินยืดอกผายกับคำพูดเหล่านั้น แม้มันจะใช้เวลานานพอสมควรก็ตามที

เพื่อที่ฉันจะได้เผชิญหน้ากับดวงจันทร์ที่ฉันใฝ่ฝัน

ฉันกลับมาแง้มหน้าต่างบานเดิมอีกครั้ง

แสงสว่างนั้นท่อแสงประกายมากระทบกับหน้าต่างไม้ของฉัน

นั่นไง…   ‘ความหวัง’ ของฉัน ประสบความสำเร็จแล้ว

ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วเผยยิ้มให้กับดวงจันทร์

ในที่สุด ฉันก็เก็บคำพวกนั้นมาคิดและปรับใช้ในแนวทางของฉันแล้ว

ฉันยืนขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว และไม่หวั่นไหว

เหมือนกับเธอ… ที่เป็นดวงจันทร์

แม้จะห่างไกล… แต่เธอก็ยังพยายามดันตัวตนที่ส่องประกายออกมา

เพื่อให้ฉันได้เห็นความหวังที่เจิดจ้า ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมน

ดวงจันทร์ของฉัน… ความหวังของฉัน

ฉันได้เห็นเธอแล้ว ในค่ำคืนนี้…