คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : ลงทัณฑ์รัก 6
เรื่อลลวรัเ้าทะเลทราย ลราา เหลือ 129 า 349
ำนวน 40 บท / 999 หน้า / 170,553 ำ
เริ่ม เวลา 00.00 วันที่ 17/9/66 ถึ 23.59 วันที่ 16/10/66
มูามิลพูอู้อี้บนเนินอ ...อย่าเอร็อร่อยราวับเป็นอมยิ้มเลิศรส
เธอส่ายหน้าไปมาอย่าทรมานถึีสุ อาารเ็บแสบร้อนรุ่มราวับนอนอยู่บนอเพลิ่อยๆ บรรเทาลเมื่อวามเสียว่านแทรึมทั่วร่าาย
อันนาันทรวอเพื่อรอรับวามหฤหรรษ์าปาอนที่เธอพูว่าิัรัเียเามา แ่อนนี้ เธอลับโยนวามรู้สึนั้นทิ้ไป แล้วนำวามหลใหลลั่ไล้มาใส่แทนที่
“่วยัน้วย ัน ทะ...ทน ทนไม่ไหวแล้ว”
ายับหนีารุาม ลับลายเป็นโหยหาอ้อนวอนอย่าไม่อาย สูสิ้นารวบุมัวเออย่าสิ้นเิ
เาแหนหน้า เปล่เสียที่บอว่าเารู้สึาบ่าน พลัานที่อัีลไปใลาระหว่าอาำลัแผ่วว้าออไปอย่าไม่สิ้นสุ
อนนี้ อันนาูเ็ี่มาๆ เส้นผมเป็นลอนอเธอสยายเือบเ็มหมอน วา่ำปรือที่้อมอเาเหมือนะยั่วยวนและเื้อเิให้เารีบพาเธอไปให้ถึุสูสุในอารม์รั
“อันนา ะ...ุ ำลัะ่า ผะ...ผม” มูามิลบอเสียระท่อนระแท่น
มูามิลัฟัน่มวามปวแปลบเมื่อยับสิ่ที่เื่อมาสอ้าไว้้วยันผ่านเส้นทาแสนับแบ
เายืหลั ยับสะโพ นำพาวามอันเ้มแ็หลวมรวมเป็นหนึ่เียวับวามอ่อนโยนไ้สำเร็ภายใ้วามนุ่มนวลที่ล้อมรอบวามแ็แร่เหมือนันทราโอบอะวัน
ท่ามลาเสียราอเาและเธอที่ประสานัน อันนา้นพบุสูสุแห่อารม์ปรารถนา ปลายหาามีหยน้ำใสไหลรินผ่านหมอนไปที่ฟู ะที่มูามิลโหมแรเร่บรรเลท่วทำนอรัอย่ารวเร็วและ่อเนื่อ
ใบหน้าเาเบ้เบี้ยว นทุเส้นูัน เาสะอารม์ปั่นป่วนใไม่ไหวน้อำรามระหึ่มไม่่าาเสียเรื่อยน์รถที่สภาพารใ้านเริ่มถถอย
เารับรู้ว่ามีระแสอุ่นวาบรอออมาเป็นหยไหลึมสูุ่ที่ไว่อวามรู้สึอเธอ
มูามิลัวอบโยวามสุาบึ้าเธออย่าเ็มเม็เ็มหน่วย เานึไม่ถึว่าอันนาะทำให้เาประทับในยาะลืมเลือน ล้ายเป็นรอยารึีราพื้นที่หัวใ
ใบหน้าหล่อเหลามเ้มบบนทรวอนุ่ม เาหายใถี่้วยวามเหนื่อย เม็เหื่อาารสูเสียพลัานไหลอาบสอร่าเปลือยเปล่า
ไอเย็นาเรื่อปรับอาาศูไร้ประโยน์ เพราะไม่สามารถบรรเทาวามร้อนระอุาเพลิสวาทไ้
อันนาัวอ่อนราวับี้ผึ้รนไฟหลัาผ่านวินาทีสุสม สิ่ที่เธอหวแหนมาที่สุ ็ถูเาทำลายอย่าย่อยยับ
เธอะโทษว่าเป็นวามผิเา เพราะเธอไม่เ็มใ เาใ้ประสบาร์ทาายหลอล่อให้เธอเินเ้าไปในเส้นทาแห่เ็์ เธออยาทำร้ายเา อยาปป้อัวเอ เธอพยายามแล้ว แ่ทำไม่ไ้เลยริๆ
“ปล่อยันไ้แล้ว” เธอผลัเาอย่าแร
วาอมูามิลมีประายสใส รอยยิ้มั่วร้ายืบลานสู่ปาอเ้าายอสูร
“ปล่อยให้โ่เหรอ”
“ไม่นะ! อย่า” อันนาพยายามิ้นรนัืนเท่าที่เรี่ยวแระเอื้ออำนวย
“อย่าั้าใ่ไหม” มูามิลระิบเสียหื่นๆ หัวเราะอย่าผู้มีัย
“ทุเรศ! นั่ว! ปล่อยนะ” อันนารู้สึเอือมระอาับผู้ายนนี้ ในสมออเาิเป็นอยู่แ่เรื่อเียว
“แ่นั่วนนี้ ็ทำใหุ้มีวามสุ เห็นร้อราไม่หยุเลยนี่” มูามิลยิ้มหื่นๆ อเธอไว้อย่าแนบแน่น ไม่เว้นให้อาาศไ้ลอผ่านเ้าไป
“ปล่อยันนะ”
น้ำเสียออันนาอ่อนล รู้สึอสูใเินว่าะมอหน้า สบาับเา เพราะรู้แ่ใว่าสิ่ที่มูามิลพู ล้วนริแท้ทุถ้อยำ
“มาสนุ้วยันอีสัรอบสอรอบีว่า”
มูามิลเริ่มโถมสะโพโยหมุนไปามระแสรัวนที่่อัวึ้นอีรั้และอีรั้
@@@@@@
ความคิดเห็น