คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : CHAPTER 17
CHAPTER 17
No matter how your heart is grieving
IF YOU KEEP ON BELIEVE A DREAM OF YOUR WISH WILL COME TRUE
Those we love don't go away, they walk beside us every day.
Unseen, unheard, but always near; still loved, still missed and very dear.
คนที่เรารักไม่เคยจากเราไปไหน พวกเขาเหล่านั้นเดินเคียงข้างเราในทุกวัน
แม้สัมผัสไม่ได้ด้วยตา , ไม่ได้ยินเสียงของพวกเขา
แต่คนที่เรารักยังอยู่ใกล้เสมอ , ยังคงรัก ยังคงคิดถึง และยังเป็นที่รักตลอดมา
ข้อความดังกล่าวเป็นข้อความหนึ่งในข้อความอีกมากมายที่ถูกสลักไว้บนหิน
มีข้อความมากมายที่สลักไว้บนหลุมฝังศพแต่ละแห่ง ผู้คนส่วนใหญ่มักจะมองข้าม
ไม่เคยหยุดอ่าน ไม่เคยพยายามทำความเข้าใจกับมัน
แบคฮยอนเองก็เช่นกัน
ทุกครั้งที่มายังสถานที่สงบสุขแบบนี้ เขามักลืมที่อ่านมัน เขาเอาแต่ร้องไห้เพราะความคิดถึง เพราะความคร่ำครวญเสียใจ เขาลืมที่จะลองหยุดอ่านข้อความและทำความเข้าใจกับความจริงกับมัน
ไม่ว่าคนที่เรารักจะอยู่ที่ไหนบนโลก พวกเขารักเราเสมอ
ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน พวกเขาเฝ้ามองเราจากที่ไหนซักแห่ง เราจะอยู่ในสายตาของเขาอยู่เสมอ
เรามักจะมองไม่เห็นหรือมองข้ามไป
อันที่จริงความรักเหล่านั้น ยังคงอยู่รอบตัวเราเสมอ
มันเป็นเช่นนั้นตลอดมา.....
มันเป็นตัวอักษรที่ไม่ใหญ่มาก ข้อความที่มีได้รับการสลักที่บรรจง เพียงแต่มันอยู่ติดกับพื้นหญ้า ถ้าไม่สังเกตดีดี ก็คงจะไม่เห็นจริงๆ ดอกหญ้าเริ่มสูงขึ้นแล้ว ร่างบางคิดว่าอีกซักพักเขาจะไปนำเงินไปให้คุณลุงที่ดูแลสถานที่ถอนหญ้าเสียหน่อย
แบคฮยอนวางดอกไม้ลิลลี่และดอกกุหลาบลงไป เขาหลับตาแล้วอธิษฐานหน้าหินสี่เหลียมอยู่เนิ่นนาน....
พยอน เยรึม & เสี่ยว จางลู่
ชื่อบนหลุมศพของทั้งคุณพ่อแม่คุณแม่ถูกสลักข้อความเอาไว้อย่างนั้น
สายลมพัดอ่อนมากระทบผิวหน้าคล้ายกับการจะบอกว่า
อันที่จริงคุณพ่อคุณแม่รับรู้ พวกท่านกำลังเฝ้ามองลูกชายอันเป็นที่รักอยู่จากบนท้องฟ้าสีครามที่กว้างไกล
แพขนตาหลับพริ้ม มือที่ยกประสานกัน เด็กผู้ชายคนนั้นยิ้มบางแม้จะยืนอยู่คนเดียว....
กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมาเตะจมูก มันยังคงอบอวลอยู่อย่างนั้น
“แบคฮยอนครับ...”
น้ำเสียงเรียกที่อ่อนโยนถูกเรียกมาจากทางด้านหลัง
น้ำเสียงที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรัก น้ำเสียงนั้นยังเป็นของคนคนเดิม
ร่างบางหันหลังกลับไปแล้วยิ้มกว้าง เขายิ้มจนโลกสว่างสดใส
“พี่ครับ...”
แบคฮยอนวิ่งเข้าไปกอดคนที่เดินเข้ามาหาอย่างเต็มแรงจนผู้ชายคนนั้นต้องรับกอดเอาไว้แล้วยกตัวบางขึ้น
ใบหน้าเรียวเล็กซบลงไปกับไหล่หนา
ผู้ชายคนนั้นมีกลิ่นหอมที่คุ้นเคย
“เป็นอะไรเนี่ย”
“เปล่าหรอก คิดถึง”
“คิดถึงอะไร เจอกันทุกวัน”
“งืม ที่จริง.....แค่อยากกอดเฉยๆ”
จมูกเล็กโดนมือของพี่ชายบีบไว้เบาๆ
“รอพี่นานไหม”
“ไม่นานครับ...”
พี่ลู่หานยิ้มให้กับแบคฮยอน เขาเดินไปซื้อโกโก้ร้อนมาให้แบคฮยอนดื่ม
น้องชายกอดคนตัวโตกว่าแน่น ตัวบางของจนเองจมไปในอกของพี่ชาย ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปหมด
วันนี้ที่ได้อยู่ด้วยกัน วันนี้ที่ได้รักกัน วันนี้ที่ได้มอบอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้กันและกัน
วันนี้ที่ยังมีพี่ชายยืนเคียงข้าง เป็นปาฏิหาริย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของแบคฮยอนแล้ว...
CINDERELLA'S ONLY WISH
ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนก่อน
พี่ชายล้มลงไป ไม่มีวี่แววว่าจะฟื้น เขาจะไม่ตื่นขึ้นมาเลย
น้ำตาที่ไหลออกมา มันคือน้ำตาของความรักที่มีอยู่เต็มหัวใจ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ พี่ชายอย่าเพิ่งจากไปจะได้ไหม?
ช่วยอยู่กับผมก่อนนะ ผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว..
แบคฮยอนเป็นคนพาพี่ชายส่งโรงพยาบาลโดยที่ตนเองน้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น เขาพยายามตั้งสติขับรถไปด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา
เด็กผู้ชายตัวเล็กในชุดสูทสีขาวที่เปรอะไปด้วยเลือด สภาพใบหน้าทรุดโทรม ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง คุกเข่าลงต่อหน้าคุณหมอ
เขาขอร้องคุณหมอให้ช่วยทำในสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้
หมอใหญ่ชั่งใจอยู่นานมาก ใช้มือขยับผ้าปิดปากให้เปิดออกแล้วมีสีหน้าที่ลำบากใจ
แต่แบคฮยอนร้องไห้จนหัวใจจะขาดอยู่แล้ว เขาต้องการเพียงอย่างเดียว
การผ่าตัดเปลี่ยนไต
“ถ้าพี่เขาจะตาย ก็ต้องตายด้วยกันนี่แหละครับ”
“ผม..ฮึก ไม่ต้องการอยู่บนโลกนี้ ถ้าไม่มีพี่ชาย”
คำพูดที่หนักแน่นทำให้คุณพยาบาลและหมอผู้ช่วยมองหน้ากัน
ส่วนคุณหมอใหญ่ต้องถอนหายใจ เขาจำเป็นต้องตัดสินใจ
มันน่าแปลกประหลาดที่กรุ๊ปเลือดของลู่หานเป็นกรุ๊ปพิเศษ แทบจะหาคนที่เสียสละให้ได้ยากมาก
และมันน่าแปลกใจที่สุด เพราะกรุ๊ปเลือดของแบคฮยอนเอง ก็เป็นกรุ๊ปเลือกนั้นเช่นเดียวกัน
อี้ฟานไม่สามารถช่วยเพื่อนรักได้ จางอี้ชิงก็ไม่สามารถช่วยลู่หานได้เช่นกัน
พวกเขามีกรุ๊ปเลือดอีกแบบที่ต่างกันไป
มากกว่านั้น คนในครอบครัวที่แท้จริงอย่างคุณจางรี่อินก็ไม่สามารถมอบไตให้กับลูกชายที่รักได้
เพราะเธอสูบบุหรี่และอื่มแอลกฮอล์เยอะจัดทำให้ร่างกายไม่แข็งแรงเท่าที่ควร
คุณหมอไม่รู้ว่า เนื้อเยื่อของไตแบคฮยอนจะสามารถนำมาผ่าตัดเปลี่ยนให้กับลู่หานได้หรือไม่?
เพราะเนื้อเยื่อที่ไม่ตรงกัน อาจจะทำให้การผ่าตัดล้มเหลวได้
ทั้งคนที่ตั้งใจจะการบริจาค กับคนที่รับบริจาค
อาจจะต้องเสียชีวิตพร้อมกันก็เป็นได้
คุณหมอใหญ่ใช้ความคิดอย่างหนัก
เราจะทำอย่างไรดี?
อันที่จริงกรุ๊ปเลือดเดียวกัน โอกาสที่เป็นไปได้ก็มี 50% แล้ว
แต่ร่างกายของลู่หานอ่อนแอมากจนต้องใช้เครื่องปั๊มหายใจอยู่หลายครั้ง
ร่างกายของเขาอาจจะปฏิเสธเนื้อเยื่อไตของแบคฮยอนก็เป็นได้
คิ้วขมวดของคุณหมอพันยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนร้องไห้หนัก คนตัวเล็กคุกเข่าขอร้องอยู่อย่างนั้น
ชีพจรที่เต้นต่ำลงของลู่หาน แทบจะแสดงบนจอว่าขีดเป็นเส้นตรงทำให้คุณหมอต้องเลือกซักทาง
คุณหมอใหญ่ใช้ผ้าปิดปากแล้วพยุงแบคฮยอนให้ลุกขึ้นมาอย่างอ่อนโยน
เขาจะลองดู เขาอยากลองเชื่อในพลังแห่งความรักอีกซักครั้ง
คุณหมออยากจะลองทำให้ดีที่สุด ผลที่ได้จะเป็นอย่างไรคงไม่สำคัญ
เพราะเขาเชื่อว่าอีก 50% ครึ่งหนึ่งที่เหลือ คงจะเป็นสิ่งที่โชคชะตาจะกำหนดไว้แล้ว..
ทั้งคุณหมอใหญ่ คุณหมอผู้ช่วยและพยาบาลต่างวุ่นวายไปพร้อมๆกันในห้องผ่าตัด กลิ่นโชยของยา เสียงคุณหมอที่สั่งให้นางพยาบาลเร่งรีบเอาเครื่องมือมา
ภาพของคนสองคนนอนข้างกันอยู่บนเตียง คนหนึ่งผมทองไม่ลืมตาขึ้นมาเลย สายออกซิเจนและสายอื่นๆอีกมากมายระโยงระยางไปหมด อีกฝั่งหนึ่งเป็นเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อน เขาจับมือ เฝ้ามอง และนอนอยู่เคียงข้างไม่ห่างกันไป
ก่อนยาสลบจะทำให้หลับใหลดังคำสาปของแม่มด
ก่อนเจ้าหญิงจะหลับตาลง เธออาจจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราอีกครั้ง
มือเล็กจับแน่นไปยังมือหนาของใครอีกคน น้ำสีใสหนึ่งหยดร่วงหล่นจากดวงตา
คำอธิษฐานของผมมีเพียงเท่านี้
พี่ชายจะต้องหายดี ผมขอเชื่อเช่นนั้น......
ร่างเล็กกระพริบตาฟื้นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงหยดของน้ำเกลือดังกระทบในหลอด ดวงตามองหาไปรอบกาย รู้สึกเจ็บจากแผลของรอยผ่าตัดจนต้องนิ่วหน้า
มีผู้ชายคนหนึ่ง หน้าตาคุ้นเคยไม่ได้พบกันมานาน แต่แก้มกลมใสแบบนั้น ตาเรียวเล็กที่ตี่แบบนั้น เหมือนคนที่เคยมาเยี่ยมเยียนที่บ้านของเขาหลายครั้งเมื่อสิบปีก่อน
ผู้ชายคนนั้นกำลังมองชาร์ต สำรวจน้ำเกลือแล้วเขียนอะไรยุกยิกอีกครั้ง เขาชะงักไปเมื่อเห็นว่าดวงตาของคนที่นอนหลับไปตื่นขึ้นมาแล้ว ผู้ชายคนนั้นยิ้มออกมา
มือเล็กมอบความอบอุ่นถูกยื่นมาเพื่อให้กำลังใจ
“แบคฮยอน....”
“ตื่นแล้วหรอ....จำพี่ได้หรือเปล่า...”
“พะ พี่ซิ่วหมินหรอครับ...”
รอยยิ้มกว้างตาตี่ฉายความสดใสมาให้ ผู้ชายในชุดกาวน์สีขาวคนนั้นลากเก้าอี้แล้วมานั่งข้างข้างกัน
“แบคฮยอนปลอดภัยดีแล้วนะ หิวน้ำไหม ขอโทษที่พี่ต้องบอกว่าตอนนี้แบคฮยอนยังดื่มไม่ได้นะ เพิ่งผ่าตัดเสร็จ”
คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธบอกว่าไม่เป็นไร เมื่อตื่นขึ้นา แน่นอนว่าคำถามคือคนที่อยู่ในใจคนแรก พี่ชายคือคนที่น้องชายต้องการถามหา
“พี่ชายละครับ...”
“อาลู่ยังไม่ฟื้นเลย...”
“แต่เขาปลอดภัยแล้วละ การผ่าตัดสำเร็จแล้วนะ ดีใจด้วย”
แบคฮยอนน้ำตาคลอดเบ้า หัวใจดวงน้อยดีใจจนเก็บไว้ไม่อยู่
เพียงแค่ได้ยินคำว่า “ปลอดภัย”
“อืม คุณหมอใหญ่ท่านเก่งมากเลยนะที่ตัดสินใจช่วยแบคฮยอนกับอาลู่ ถ้าช้าไปหนึ่งวินาที พวกนายจะเป็นยังไงก็ไม่รู้เลย”
“ที่พี่มาหา ....พี่มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง ช่วยฟังก่อนนะ แบคฮยอนจะได้เข้าใจ..”
ซิ่วหมินเล่าเรื่องให้ฟังทั้งหมด อันที่จริงแบคฮยอนพอจะปะติดปะต่อได้แล้วหลังจากได้ฟังเรื่องที่เจ้าชายเล่าให้ฟัง
พี่ชายหน้ากลมน้ำตาคลอเบ้าเพราะเขารู้สึกผิด แต่แบคฮยอนส่ายหน้าแล้วยังยิ้มมาให้ ทั้งลู่หานและแบคฮยอนทำเหมือนกันกับซิ่วหมิน
พวกเขาไม่ได้โกรธเคืองที่คุณพ่อมินซอกยิงคุณพ่อคุณแม่
แบคฮยอนยังมองว่าคุณพ่อคุณแม่ต้องรักเขามาก แม้ท่านจะเสียชีวิตไปแล้ว
เขาเข้าใจ ไม่มีใครบนโลกควบคุมสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ ไม่มีใครบนโลกคาดการณ์เหตุการณ์ในอนาคตได้
ที่พี่มินซอกกับพี่จื่อเทาได้มีอนาคตร่วมกัน นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีแล้ว
MY ONE AND ONLY LOVE WHO SHED MY TEARS
ลู่หานหลับตาลงไปสองอาทิตย์
เขาไม่ค่อยตอบสนองอะไรมากเท่าที่ควร
ไม่รู้ว่าไตอีกข้างของน้องชายจะสามารถช่วยให้เขาร่างกายแข็งแรงขึ้นหรือไม่
มีลมหายใจ แต่ยังไม่มีการตอบสนอง เหมือนกับการสลับกันระหว่างพี่น้องสองคนเมื่อสิบปีก่อน
ความเป็นห่วงของน้องชายเพิ่มขึ้น พี่ชายจะเป็นเจ้าชายนิทราหรือเปล่า?
แบคฮยอนเฝ้ามองภาพพี่ชายตนเองครอบสายออกซิเจนนั้นทุกวัน มือเล็กจับกระชับให้มันแน่นขึ้นในทุกคืน
“พี่ครับ ตื่นหรือยังเอ่ย...”
“ผมรอนานแล้วนะ”
“เสี่ยวลู่ไปแปปเดียว เดี๋ยวก็กลับมาใช่ไหม..”
แบคฮยอนทำอย่างนั้นทุกวัน เขาร้องเพลงนั้นที่พี่ชายร้องให้ฟังบนรถคุณปู่ให้คนที่นอนฟังทุกครั้งที่อยู่กันสองคน
เขายกมือหนาขึ้นมาจูบก่อนนอนทุกวัน อยากให้ตื่นมาเจอกันซักที...
เช้าวันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันที่น้ำค้างเริ่มหยดในตอนเช้า
การเริ่มต้นขอฤดูหนาว แต่ยังมีแสงแดดให้ไออุ่น
“คุณแบคฮยอนคะ”
“รอด้วยสิคะ คุณแบคฮยอน”
เสียงนางพยาบาลร้องเรียกน้องชายเอาไว้
แบคฮยอนในชุดคนป่วยวิ่งออกมาจากห้องตนเองด้วยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
เขาลุกจากเตียงในทันทีที่ได้ยินข่าว
พี่ชายฟื้นแล้ว....
ขาเล็กวิ่งไปยังห้องพักผู้ป่วยของพี่ชาย ประตูเปิดออกอย่างเร่งรีบ หัวใจดวงน้อยเต้นถี่และดังจนได้ยินชัดเจน
ไม่ใช่แบคฮยอนที่ได้เจอลู่หานคนแรก
ข้างในห้องคนไข้ มีเจ้าชาย มีอี้ชิง มีเซฮุนที่ยืนจับมืออยู่ข้างชานยอล มีคยองซูเพื่อนรักของเขาที่เป็นห่วงเสมอยืนรออยู่ก่อนแล้ว
พวกเขาทั้งหมดหันมายิ้มละมุนให้กับคนตัวเล็กที่ยืนหอบอยู่หน้าประตู
มีเพียงคนเดียวที่ส่องสว่างขึ้นมา พี่ชายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เขาหันมาสบตากับแบคฮยอน
วินาทีนั้น ทุกอย่างเริ่มช้าอีกครั้ง...
ขาเล็กค่อยก้าวเข้าไปหา ทีละก้าว ทีละก้าว
น้ำสีใสเริ่มเอ่อขึ้นมาเมื่อคนเห็นคนสำคัญคนนั้นยังคงมองมาที่เรา
คนอื่นที่อยู่ในห้องคนไข้ทยอยกันออกไป มีอี้ชิงเดินเป็นคนสุดท้าย
คนหน้าสวยยิ้มละมุนออกมาจนเห็นลักยิ้มแล้วปิดประตูอย่างแผ่วเบา
มีเพียงคนสองคนที่สบตากันเนิ่นนาน น้องชายกับพี่ชายไม่ละสายตาออกจากกันเลย
เด็กชายตัวเล็กนั่งอยู่บนเตียง มือขาวยกขึ้นมาสั่นเทา ก่อนจะประคองใบหน้านั้นแล้วเอื้อนเอ่ย..
"เสี่ยวลู่.....ห้ามทำแบบนี้ิีอีกนะเข้าใจไหม"
"มีอะไรต้องบอกแบคฮยอนนะ เข้าใจไหม"
"อย่าคิดจะทิ้งไปโดยที่ไม่บอกอะไรแบคฮยอนนะ"
"อย่าให้แบคฮยอนอยู่ต่อไปโดยที่คิดว่าเสี่ยวลู่ไม่รักสิ"
"คนนิสัยไม่ดี คนชอบแกล้ง แกล้งหลับตาไปตั้งหลายวัน"
"แบคฮยอนจะทำโทษคนๆนั้น"
คำพูดมากมายกล่าวออกจากปากของน้องชายคล้ายจะตักเตือน
ปากของแบคฮยอนบอกว่าจะทำโทษลู่หานแต่เค้าก็กอดพี่ชายซะแน่น
แน่นจนไม่เหลือช่องว่างใดใดซักนิด แถมยังซบลงไปกับไหล่หนาปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น
มันคงจะเป็นหยดน้ำตาครั้งสุดท้ายแล้ว
"แบคฮยอนครับ....พี่....ขอโทษนะ"
"ฮือ ขอโทษผมทำไม พี่ชายไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อยนี่ครับ ที่ีพี่พูดไม่ดีกับผม ทำแย่ๆกับผมก็ลืมไปหมดแล้ว พี่ไม่มีอะไรที่ผมต้องเกลียดรู้ไหม เพราะผมรักพี่มากที่สุดนี่นา"
“พี่ดีไม่พอใช่ไหม...”
“บ้า พูดอะไรแบบนั้น ตัวเองน่ะ ดีที่สุดเลยรู้มั้ย”
"พี่นึกว่า...พี่ตายไปแล้วซะอีก"
"ฮึก พูดแบบนี้ได้ยังไง ถ้าพี่จากผมไปจริงๆผมจะทำยังไง?"
"คนใจร้าย"
แบคฮยอนทุบไปยังไหล่ของพี่ชาย เขาทุบเบาๆเหมือนกับ น้ำสีใสไหลอยู่อย่างนั้น
ลู่หานยิ้มละมุนออกมา เขาเช็ดน้ำตาให้น้องอย่างเบามือ
แววตาของแบคฮยอนมองลึกเข้าไปดวงตาของใครอีกคน ดวงตาเรียวสีนิลสะท้อนภาพพี่ชายยิ้มมาให้ มันเป็นภาพของพี่ชายที่เขาอยากเห็นมากที่สุด แบคฮยอนอยากเห็นแบบนั้นทุกวัน
มือเล็กค่อยๆยกขึ้นมา ลูบไปที่กรามหนาก่อนจะประคองใบหน้ากวางหนุ่มเอาไว้ ริมฝีปากบรรจงจูบไปที่ข้างแก้มอย่่างแผ่วเบา
"ผมคิดถึงพี่จัง...คิดถึงที่สุดในโลก"
"พี่ก็คิดถึงนาย...คิดถึงที่สุดในโลกเหมือนกัน"
ริมฝีปากที่บรรจบกัน รอยน้ำตาของน้องชายที่ค่อยเหือดแห้งไป
คล้ายกับน้ำค้างที่เหือดแห้งหายไปในเช้าวันนั้น
เป็นปรกติของโรงพยาบาลไปซะแล้ว แบคฮยอนไม่ยอมนอนห้องคนไข้ของตัวเองหรอก คนตัวเล็กมานอนเตียงเดียวกันกับพี่ชายทุกวัน เขามานอนคุยงุ้งงิ้งกับพี่ชายสองคนทุกคืน
บางวันเราก็จะได้ยิน วันนี้เหนื่อยมั้ย พักผ่อนเยอะๆนะ ซุปที่โรงพยาบาลไม่อร่อยเลยเนอะ กลับบ้านไปแบคฮยอนจะทำให้เองนะ บางวันก็วันนี้จะเล่าเรื่องตลกให้ฟัง เจ้าชายน่ะ...อย่างนู้นอย่างนี้ ชานยอลนะบ้าไปแล้ว หรือไม่ก็เล่านิทานให้ฟังกันสองคน
จนในที่สุดคุณหมอใหญ่ห้ามไม่ได้ สุดท้ายก็เลยสั่งย้ายให้มาอยู่ห้องเดียวกันนี่แหละ
มีบางครั้งที่อี้ชิงมาตวาดบอกให้แบคฮยอนทานยาบำรุงเลือดด้วย เดี๋ยวนี้อี้ชิงกลายเป็นพวกเดียวกับเซฮุนและคยองซูได้ไงก็ไม่รู้ นิสัยขี้บ่นและต่อว่าแบคฮยอนเวลาดื้อเนี่ยติดกันมาตามๆกัน
วันนี้คยองซูมาเยี่ยมแบคฮยอนในห้องผู้ป่วย ลู่หานต้องเข้าไปให้คุณหมออีกท่านหนึ่งตรวจดูอาการ เขาเจอซิ่วหมินที่อยู่แผนกเด็กเลยคุยกันตามประสาเพื่อนรักอยู่ที่สนามหญ้าหน้าตึกโรงพยาบาล
ส่วนคยองซูและแบคฮยอนเองก็เช่นกัน พวกเขาคุยเล่นกันเรื่องตลกเหมือนเคย คยองซูนั่งปอกแอปเปิ้ลให้เพื่อนรักแถมยังบ่นว่าช่วงนี้มีเด็กมาส่งขนมจีบที่ร้านกาแฟบ่อย
พวกเขาคุยกันจนกระทั่งคุณหมอใหญ่เดินเข้ามาดูอาการทั่วไป แบคฮยอนไม่ทราบชื่อของคนที่ช่วยเหลือเขาและพี่ชายเลยจนกระทั่งได้อ่านป้ายชื่อในวันนี้ “คิม จุนมยอน”
คุณหมอใหญ่เดินเข้ามาแจกรอยยิ้มนางฟ้า แต่แกมโหดเพราะเขาบังคับให้แบคฮยอนทานยาบำรุงด้วย วันนี้น่าแปลก เพราะด้านหลังของเขามีใครอีกคนหนึ่งที่เดินตามมา
“นี่มหา เดี๋ยวไงไปบอกคุณพยาบาลให้มาตรวจความดันคุณแบคฮยอนเค้าด้วยนะ”
คุณหมอใหญ่กล่าวเช่นนั้นแล้วเดินออกจากห้องไปก่อน ทิ้งเด็กหนุ่มคนนั้นสบตากับคนสองคนแล้วยิ้มแห้ง
“เฮ้ย จงแด ไมมาอยู่นี่อ้ะ นายอยู่เอกภาพยนตร์ไม่ใช่รึ”
เป็นคยองซูที่ทำตาโตมากกว่าเดิม จากที่ตาโตอยู่แล้ว
“อย่าบอกใครนะครับ ผมอยากเรียนพยาบาลมานานแล้ว แต่เอ็นท์ไม่ติด พ่อเลยส่งมาเรียนเอกชนที่ม.เดียวกับพวกคุณนี่แหละครับ โชคดีคุณหมอขี้ลืมคนนี้ลืมหูฟังเสียงหัวใจเอาไว้บนรถเมล์พอดี ก็เลยรู้จักมักจี่กันแหล่ะครับ”
“อะหรา”
“ฮ่ะ แหม่ จะแซวผมเพื่อครับคยองซู? จริงๆที่รับจ๊อบพิเศษ เพราะอยากจีบคุณหมอบ้างอะไรบ้าง ยังไงก็แล้วแต่ ว่าแต่ แต่ว่าเดี๋ยวรายการคนอวดหมีผมขอไปถ่ายที่บ้านคุณคยองซูด้วยนะคร้าบบบ”
“เอ่อ.....”
ยังไม่ทันตอบอะไร ใบหน้าขาวของคุณหมอก็โผล่เข้ามาในห้องคนไข้แค่นิดเดียว
“มหา....”
“มาเร็วๆ คนไข้ห้องนี้เค้าจะช็อคอยู่แล้วนะ เดี๋ยวก็ไล่ไปอยู่ส่วนห้องดับจิตซะเลยนี่”
“คร้าบ คุณหมอ “
ผู้ชายในชุดบุรษพยาบาลหันไปตอบแบบอารมณ์ดีกับคุณหมอใหญ่ ก่อนจะยิ้มกว้างให้ทั้งแบคฮยอนและคยองซู
“เอ่อ เดี๋ยวไปก่อนนะ อิอิ ไม่อยากไปห้องดับจิตครับ ผมกลัวซีอุย“
“เครๆ โชคดีนะ”
คยองซูไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้
มองการแต่งตัวของเพื่อนที่มหาลัยแล้วก็ครุ่นคิดหนัก ค่อนข้างงุนงสับสนเล็กน้อย
ก็มหาอะดิ ห้อยพระซะยังกับไปเช่ามาที่ท่าพระจันทร์ยกโหล
หลวงพงพลวงพ่อวัดดังต่างๆ มหานี่เอามาเก้าวัดได้และมั้ง แต่ละองค์นี่คงจะปลุกเสกอย่างดี
เอ่อ แล้วก็มีจตุคามด้วย (ได้ข่าวเขาเลิกห้อยกันแล้ว)
เฮ้อ นึกแล้วก็ตลก
มหาน่ะ กลัวผีอย่างกับอะไร ดั๊นจะมาเป็นบุรุษพยาบาลที่โรงพยาบาลซะได้?!?
รู้ไหม ความฝันบางทีมันก็ไมสำคัญเท่าไหร่ ไม่สำคัญเท่ากับการที่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักในทุกวันหรอก
เหมือนกับคิมจงแด เขาไม่ได้ทำตามความฝันของตัวเอง แต่เขาได้มีโอกาสอยู่ใกล้กับคุณหมอใหญ่จุนมยอน
ความคิดเห็น