ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ♡ CINDERELLA STORY [LuhanxBaekhyun]

    ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.41K
      7
      2 ก.พ. 57

    CHAPTER 2

     

               How do Ilive now? A minute, a second is so hard to bear


                ตึกสีขาวที่งามสง่า ประกอบกับเนื้อที่สนามกว้างหลายตารางกิโลเมตร ผู้คนในชุดนักศึกษาชายหญิงต่างเดินกันขวักไขว่ เด็กหนุ่มร่างเล็กสะพายเป้ใบใหญ่คนหนึ่งกำลังวิ่งฝ่าฝูงชนเข้ามา วันนี้เขาสาย เพราะเมื่อคืนต้องทำความสะอาดบ้านรวมไปถึงตรวจสอบรายละเอียดของรายงานให้เสร็จ กว่าจะได้นอนก็เมื่อตอนฟ้าสาง

    นักศึกษาหนุ่มปีสาม คณะนิเทศศาตร์สะดุ้งขึ้นตื่นมาตอนเจ็ดโมงเช้าเนื่องจากเสียงนาฬิกาที่ดังไม่หยุด เจ้าตัวลุกขึ้น เบิกตากว้างพร้อมกับรีบแต่งเนื้อแต่งตัว แล้วรีบขับเบิ่งรถเต่าออกจากบ้านเพื่อมาสถานที่แห่งนี้

    มหาวิทยาลัยที่หรูที่สุดในกรุงโซล K UNIVERSITY

     

    ถ้าจะถามว่า แบคฮยอนมีโอกาสได้เรียนมหาวิทยาลัยหรูแบบนี้ได้อย่างไหร่ ก็คงจะต้องบอกว่า พี่ชายในวัยยี่สิบแปดของเขานั่นแหละเป็นคนออกค่าใช้จ่าย ส่งเสริมทุกอย่างรวมไปถึงสั่งกำชับตั้งแต่อยู่แคนาดาให้แบคฮยอนเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยที่แพงที่สุด

    ลู่หานในตอนนี้เป็นผู้บริหารสูงสุดในเครือลู่กรุ๊ป กิจการของตระกูลลู่ถือเป็นธุรกิจที่นับว่ารวยอันดับต้นๆของเกาหลี รวมไปถึงสาขามากมายที่ต่างประเทศโดยเฉพาะตลาดของประเทศจีนก็อยู่ในการควบคุมดูแลของธุรกิจบ้านลู่หานทั้งหมด

    แบคฮยอนไม่รู้รายละเอียดเชิงลึกอะไรมาก แต่เขาก็แอบสังเกตงานที่ลู่หานทำอยู่บ่อยๆ เจ้าตัวก็มักจะแบกเอกสารกลับมาทำงานที่ห้องจนดึกดื่นเสมอและตัวแบคฮยอนเองก็จะเป็นคนคอยอุ่นนมร้อนๆแล้วฝากให้กับแม่นมเอาไปให้

     

    แบคฮยอนให้เหตุผลที่แสนง่ายดาย เขากลัวว่า...ลู่หานอาจจะไม่อยากดื่มนมอุ่นก็ได้ถ้าหากเห็นหน้าเขา

     

    แบคฮยอน วันนี้เกือบสายแล้วนะเสียงทักทายของเพื่อนรักกระซิบบอกเมื่อแบคฮยอนหอบแฮ่กเข้ามานั่งในห้องเรียน

    ขอโทษนะคยองกี้..พอดีฉันเผลอตื่นสายไปหน่อยน่ะ แฮ่.."

    นอนดึกอีกละซินายเนี่ย เดี๋ยวไม่สวยเอานะ

    บ้า เค้าเรียกหล่อเฟ้ยย

    การแซวจาก โด คยองซู เพื่อนรักตั้งแต่ปีหนึ่งของแบคฮยอน ทำให้เจ้าตัวต้องเผลอหัวเราะออกมาแล้วตีต้นแขนเพื่อนรักเบาๆไปหนึ่งที เปิดเทอมก็ดีเหมือนกันนะ อยู่แต่บ้าน เห็นหน้าบูดๆของพี่ลู่หานแล้วแบคฮยอนก็ต้องมาคอยรองรับอารมณ์ตลอดทำให้คนที่หัวเราะเก่งอย่างเขาร่าเริงน้อยลงไปมาก

     

    นี่..นายคิดคอนเซปต์เสนองานโฆษณาตัวใหม่ของเรายัง?

    เอ๋ ?

    อาจารย์บอกว่า กลุ่มรายงานทุกกลุ่มต้องหาบริษัทมาสนับสนุนโปรเจคให้ได้

    อ้าว แล้วทำไมไม่เห็นมีใครโทรมาบอกฉันเลยแบคฮยอนยู่หน้าลงคล้ายจะงอน เขาไม่รู้เรื่องจริงๆเลยว่ามีงานด้วย ปิดเทอมก็เลยไม่ได้วางแผนทำอะไรเลย

    ก็อาจารย์น่ะสิ ดันลืมส่งเมล์ให้กลุ่มเรา โชคดีที่ฉันเข้าไปดูเฟซบุ๊คของอี้ชิงนางพญามารจอมหลงตัวเองนั่นก็เลยรู้นี่แหละ

     

    คยองซูเน้นเสียงหนักๆและดังจนทำให้เพื่อนๆในห้องหันมา  รวมถึงกลุ่มของเจ้าของชื่อเองก็หันมามองด้วย โดยเฉพาะคนตัวสูงผิวคล้ำคนนั้น เขาหันมามองคยองซูอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ จนสุดท้ายอาจารย์ต้องกระแอมไอเสียงดัง ทุกคนจึงรีบทำเป็นหันไปมองกระดานต่อ

     

    นี่ คยองซูอย่าไปว่าอี้ชิงเขาอย่างนั้นสิ” 

    แบคฮยอนกระซิบบอกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงเอ็ดเบาๆ แต่คยองซูก็ส่ายหน้าเบะปากไม่สนใจ เพื่อนรักของแบคฮยอนนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าทำท่าผิวปากไปเรื่อยเปื่อย

     

    นับว่าเป็นปรกติไปแล้ว กลุ่มเพื่อนของแบคฮยอน ไม่ว่าจะเป็นเซฮุนหรือคยองซู ไม่มีใครชอบขี้หน้าของอี้ชิงซักคน สำหรับตัวแบคฮยอนเอง เขาไม่เคยคุยกับอี้ชิงหรอก ก็มีแค่บางครั้งบางคราวที่โค้งทักทายกันบ้างตามงานของมหาลัย คยองซูเกลียดขี้หน้าอี้ชิงมากจึงชอบเชียร์ให้แบคฮยอนให้แข่งขันกับอี้ชิงอยู่เสมอ คนตัวเล็กหนักใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก

     

    แบคฮยอนเคยถามคยองซูว่าทำไมต้องไปเกลียดอะไรเขานักหนา แต่สุดท้ายก็ได้คำตอบที่แสนจะไร้เหตุผลของเพื่อนรัก ก็เกลียดมัน หมั่นไส้หน้าตา ทุกอย่างอะ และกลุ่มเพื่อนนางอีก ไอ้ดำนั่นอะ มันคิดว่ามันดูดีคนเดียวหรือไง ฮึ่ย..ตาเหลือกๆของเพื่อนรักตัวเล็กตอบกลับมาพร้อมกับหยิบคุกกี้มาเคี้ยวแทบแหลกอย่างเมามัน?!

    ด้วยใบหน้าที่สวยไร้ที่ติของอี้ชิง กับใบหน้าเล็กน่าทะนุถนอมของแบคฮยอน ทำให้ที่คณะนิเทศศาสตร์ทั้งสองคนโดดเด่นและป๊อปปูล่าพอๆกัน เวลาประกวดตัวแทนคณะ คยองซูก็จะแอบหย่อนชื่อแบคฮยอนใส่ไว้โดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ตลอด

    แต่เหมือนคนตัวเล็กจะรู้ทันเพื่อนรักตัวเอง เขาชอบสมัครลงตำแหน่งที่ไม่สามารถเป็นตัวแทนคณะถือป้ายหรือเดินโชว์สวยๆงามๆได้ แบคฮยอนมักจะลงตำแหน่งที่ทำอะไรบ้าๆบอๆ หรือไม่ก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด เช่น ประธานชมรมเชียร์ ประธานฝ่ายสวัสดิการ แต่นั่นก็กลายเป็นสเน่ห์อีกอย่างของแบคฮยอนแบบไม่รู้ตัว แฟนคลับของคนตัวเล็กจึงมีมากกว่าอี้ชิงซะอีก..

     

    นี่ แล้วประเด็นความซวยของกลุ่มเรานะ คือโปรเจคที่ต้องเสนอ อี้ชิงดันได้ไปแล้ว เป็นบริษัทในเครือลู่อะเซฮุนเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ฟุบหน้ากับโต๊ะเลคเชอร์ตั้งแต่ต้นคาบ เพื่อนรักแบคฮยอนอีกคนเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยประโยคดังกล่าวแล้วก็ฟุบไปอีกครั้ง ไม่รู้เลยว่าสรุปเซฮุนจะหลับต่อหรือยังไงกันแน่นะ

     

    เฮ้ย แต่นั่นบริษัทพี่ชายนายไม่ใช่หรอ?

     

    คอยงซูเอ่ยถามแบคฮยอนพร้อมตาโตยิ่งกว่าห่าน จริงอยู่ที่คนทั่วไปหรือแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างคยองซู มักจะเข้าใจว่าทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน ทั้งที่ความจริงแล้วในตอนนี้ ท่าทางที่ลู่หานปฏิบัติต่อแบคฮยอนนั้นไม่ใช่เลย

     

    แบคฮยอน ถ้าไปขอพี่นาย เขาก็ต้องให้นายอยู่แล้ว

    นะ นะ ทำเพื่อกลุ่มเหอะ ถ้าเราจบโปรเจคนี้ เทอมสองไปฝึกงานจะได้สบายไง นะๆ

     

    คยองซูเกาะแขนแบคฮยอนแน่น รวมไปถึงเซฮุนที่รีบเด้งตัวขึ้นมาเกาะแขนเล็กๆเช่นกัน ไม่รู้ว่าเจ้าตัวตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ เพื่อนรักทั้งสองคนดึงแขนแบคฮยอนไปมาอยู่อย่างนั้นจนคนตัวเล็กรู้สึกเหนื่อยใจ เขาถอนหายใจยาวพลางนึกไปถึงใบหน้าของคนนั้น

     ถ้าไปขอคุณลู่หาน เขาจะยอมให้แบคฮยอนหรือเปล่านะ

     

    อื้มม ฉันจะลองถามพี่เค้าดูให้นะ” 

    เย้ๆ แบคฮยอนน่ารักที่สุดในสามโลกกกกกว่าแล้วเพื่อนรักทั้งสองคนก็กระโดดหอมแก้มพร้อมกันจนแบคฮยอนต้องหัวเราะคิกออกมา

    เดี๋ยววันนี้ช่วยกันทำโครงเสนอให้เสร็จเลยนะ พวกเรากลับดึกชัวร์เพราะงั้นเดี๋ยวหมดคาบฉันไปซื้อขนมมาตุนให้นะ จะได้อ้วนๆ แก้มนิ่มๆแบบนี้ตลอดไป ฮี่...คยองซูเอ่ยแล้วหยิกแก้มแบคฮยอนเพลินอยู่อย่างนั้นจนหมดคาบ

     

     

    Cinderella Story

     

      

    กระดาษหลากหลายสีวางอยู่เรียงรายพร้อมกับฟิวเจอร์บอร์ดใต้ตึกคณะถูกแบคฮยอนกำลังนั่งตั้งใจทำอยู่คนเดียว ตอนนี้ เซฮุน คยองซูและเพื่อนคนอื่นๆกลับบ้านไปหมดแล้ว อันที่จริงเนื้อหาโปรเจคงานก็เสร็จหมดแล้วล่ะ แต่ว่าแบคฮยอนต้องการจะเก็บรายละเอียดให้เรียบร้อยอีกซักหน่อย

    คนตัวเล็กบรรจงวาดรูปและแปะกาวตกแต่งอย่างชำนาญ แม้กลุ่มเพื่อนจะมั่นใจว่าแบคฮยอนจะขอร้องพี่ชายได้อยู่แล้วอย่างไรก็ตามเขาต้องการทำงานที่จะไปเสนอให้กับบริษัทให้ดีที่สุด เพราะการไปขอร้องลู่หานอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย

    บางทีถ้าลู่หานมีเหตุผลพอ รายนั้นอาจจะพิจารณาโปรเจคที่แบคฮยอนตั้งใจทำในครั้งนี้ก็ได้ แบคฮยอนเชื่อว่าเรื่องงานเป็นสิ่งสำคัญสำหรับคนหน้าตาบูดบึ้งคนนั้นอยู่แล้ว

     

    ร่างบางถอดเสื้อนอกลายตารางออกเหลือแต่เสื้อกล้ามสีดำก่อนจะถอนหายใจออกมา เขากางแขนล้มลงนอนกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน แบคฮยอนไม่รู้ตัวเลยว่ามีสีโปสเตอร์มากมายละเลงอยู่ที่แก้มของตัวเอง คงเพราะโดนแกล้งจากเพื่อนตัวดีอย่างเซฮุนกับคยองซูนั่นแหละ

    นาฬิกาข้อมือของคนตัวเล็กร้องเตือนเสียงดังขึ้นทำให้ต้องยกข้อมือขึ้นมาดูแล้วทำใจ เขาชอบทำงานเพลินอย่างนี้ตลอด ทำไปทำมาก็มักจะเลยเวลา แบคฮยอนหยิบมือถือที่ตนเองแทบจะไม่ได้แตะเลยขึ้นมาดูแล้วก็ต้องตกใจ

     

    1 ข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน

    นี่ก็สี่ทุ่มครึ่งแล้วละ แต่ว่าเมสเสสจากเบอร์พี่ลู่หานส่งมาตั้งแต่เมื่อตอนบ่ายสองแล้ว..

     

    [วันนี้สี่โมงต้องถึงบ้าน ฉันไม่เห็นนายละก็ น่าดู..]

    ตายแล้ว! แย่แน่เลย! แบคฮยอนกระเด้งตัวลุกขึ้น ปัดฝุ่นตรงกางเกงแล้วรีบเก็บอุปกรณ์ให้เรียบร้อย คนตัวเล็กแบกบอร์ดที่ตนเองตั้งใจทำไปเก็บที่เบาะด้านหลังรถเต่าอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ที่คณะของเขาไม่เหลือใครอยู่แล้ว

    ท้องฟ้ามืดสนิทประกอบกับบรรยากาศที่เงียบจนน่ากลัวมีเพียงแสงไฟสลัวตรงที่จอดรถทำให้ร่างเล็กรู้สึกอยากรีบกลับบ้านเร็วๆ แบคฮยอนรีบค้นหากุญแจในกระเป๋าสะพาย ก่อนจะต้องตกใจเมื่อมีลำแขนแข็งแรงมาจับที่ต้นแขนเล็กๆของเขา

     

    หมับ

     

    จะไปไหนจ้ะ คนสวยกลุ่มคนงานก่อสร้างที่พักอยู่ใกล้ๆกับมหาวิทยาลัยนี่นา พวกเขาเข้ามากันได้อย่างไรนะ แล้วรปภ.หายไปไหนกันหมด

     

    ฉันกำลังจะกลับบ้านแบคฮยอนตอบแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก ร่างบางพยายามจะเดินเลี่ยงออกมาจากการโดนล้อม 

    เฮ้เฮ้ เดี๋ยวสิจ้ะ น่ารักแบบนี้สนใจไปรินน้ำชาให้พี่ที่บ้านไหมจ๊ะ ฮ่าๆเสียงหัวเราะครืนตามมาจากด้านหลังกันเป็นขบวน แขนเล็กๆด้านที่ปิดผ้าพันแผลโดนบิดเจ็บจนต้องร้องออกมา

     

    ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับบ้าน!! 

    คนตัวเล็กพยายามสะบัดแขนที่กลุ่มคนงานพวกนั้นจับไว้อย่างแน่นหนา แต่ว่ากลุ่มคนดังกล่าวยังใช้กำลังแข็งขืนยกมือนุ่มของแบคฮยอนมาสัมผัสกับริมฝีปากสีคล้ำและไรหนวดสาก

     

    หือ จะปล่อยได้ยังไงละ สวยแบบนี้ เนื้อก็นุ่มจังเลย

     

    แบคฮยอนรู้สึกรังเกียจการสัมผัสตรงหน้าจนต้องร้องไห้ออกมา เขากลัว กลัวมาก กลัวแทบขาดใจ ในสถานการณ์ที่สุดแสนจะแย่แบบนี้ เด็กหนุ่มภาวนาขอร้องในใจให้ซักคนมาช่วยเขาที

     

    หยุดนะ! พวกมึงจะทำอะไร!

     

    เหมือนเสียงสวรรค์ที่มาช่วยแบคฮยอนจริงๆ แขนของเขาถูกกระชากอย่างแรงหายเข้าไปเต็มอกของคนที่มีกลิ่นน้ำหอมคุ้นเคย ความอบอุ่นที่ได้สัมผัสแม้เพียงไม่นานแต่มันทำให้แบคฮยอนรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก ด้วยความสูงที่ใกล้เคียงกัน ร่างบางจึงเงยหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อยเพื่อมองใบหน้าอันหล่อเหลาของคนตรงหน้า

     

    คะ คุณลู่หาน

    นายเป็นใครวะ อย่ามายุ่ง ฉันกำลังคุยกับน้องคนสวยอยู่แท้ๆ

     

     กูเป็นพี่ชาย..

     

     

     

    Cinderella Story

     

    ในรถเต่าคันเล็กที่แล่นออกไปตามถนนใหญ่ปรากฏร่างของคนสองคนนั่งอยู่ คนที่ตัวเล็กกว่านั่งตัวสั่นเทาอยู่ในรถ กายผอมบางเผยผิวขาวเนียนที่ยังอยู่ในเสื้อกล้ามสีดำ แบคฮยอนน้ำตาคลอเบ้า ส่วนคนที่นั่งอยู่ด้านคนขับก็หมุนพวงมาลัยมองไปยังข้างหน้าของถนน เขาไม่สนใจใดใดทั้งสิ้น ไม่แม้แต่กระทั่งหันหน้ามามองแบคฮยอนเลย

    จนกระทั่งรถต้องหยุดการเคลื่อนล้อเมื่อติดไฟแดง เสื้อลายตารางสีน้ำเงินแดงถูกหยิบขึ้นมาลวกๆจากหลังรถอย่างหงุดหงิดก่อนมือหนาจะปาเสื้อตัวนั้นใส่หน้าของคนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถอยู่..

     

    น่าเบื่อชะมัด ใส่ซะ

    ฉันบอกให้กลับบ้านกี่โมง กล้าขัดคำสั่งตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกเลยนะ

    หึ นายกลับแบบนี้ทุกวันใช่ไหม

    เก็บรถเต่าเน่าๆของนายคันนี้ไปได้เลยนะ

    ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนมารับและไปส่งนายเอง อย่าคิดจะหนีละ

     

    ลู่หานไม่ได้ตวาด ไม่ได้พูดเสียงดังใส่แบคฮยอน แต่ว่าประโยคแสนเย็นชาและน้ำเสียงที่ดูรำคาญเต็มทีแบบนั้นของเขาประกอบกับท่าทางที่ดูรังเกียจและไม่เห็นว่าแบคฮยอนมีค่า ทำให้คนที่เพิ่งเจอเหตุการณ์แย่ๆมา รู้สึกแย่ขึ้นไปอีก

     

    นายหิวหรือเปล่า

    ไม่หิวครับ..

     

    โครกก...

    ท้องร้องออกมาจนได้ แบคฮยอนนึกโทษร่างกายตัวเอง บ้าชะมัด ทีเวลาอื่นน่ะไม่ร้อง ทำไมต้องมาร้องอะไรต่อหน้าคุณลู่หานด้วย รถยนต์คันเก่าเคลื่อนตัวออกอีกครั้ง พร้อมกับลู่หานที่ไม่ยิ้มอีกตามเคย

     

    หึ ขี้อ่อยแล้วยังตอแหลแบบนี้

    โดนกุ๊ยข้างทางเอาเป็นเมียไปกี่คนแล้วละ

     

    "ค่าตัวนายราคาเท่าไหร่ ฉันจ่ายให้ก็ได้นะ"

                               

    ไม่ต้องมา...

    ไม่ต้องมาหา.... ม่ต้องมาช่วยยังจะดีซะกว่า

    ถ้าพี่ลู่หานจะมาช่วยแล้วมาเอ่ยประโยคที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายแบบนี้ ไม่ต้องมาหาแบคฮยอนเลยเถอะ

     

    ปากสีชมพูอ่อนค่อยๆสั่นอย่างช่วยไม่ได้ แบคฮยอนกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เขากลายเป็นคนอ่อนไหวทุกครั้งที่โดนคำพูดที่ทำลายศักดิ์ศรีของลู่หาน คนตัวเล็กหันหน้าออกพิงกับกระจก เขาตั้งใจจะเก็บเสียงเสียงแล้ว แต่มันช่วยไม่ได้เลย น้ำตาของร่างบางไหลลงอยู่อย่างนั้นพร้อมกับเสียงสะอื้น.

     

     

    Cinderella Story

     

     

    ราเมนร้อนๆสองชามถูกวางลงบนโต๊ะของคนทั้งสองคน คุณป้าใจดีโค้งให้หนึ่งทีแล้วยิ้มหวานให้กับลู่หาน ร้านนี้เป็นร้านที่ลู่หานชอบมาทานตั้งแต่เด็ก แบคฮยอนรีบหยิบตะเกียบขึ้นมาทานอย่างหิวโหย เขาไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เย็นเพราะมัวแต่ตั้งใจทำงานนั่นแหละ ทั้งที่คยองซูก็ซื้อขนมมาเผื่อให้แล้วแท้ๆแต่เขากลับลืมทานเพราะมัวแต่เพลินทำงาน

    แบคฮยอนใช้ตะเกียบเขี่ยผักที่ป้าใส่มาให้ออก เขาไม่ชอบทานถั่วงอกและผักทุกชนิด คนตัวเล็กทำหน้าแหยแล้วรีบคีบผัดพวกนั้นมาใส่จานที่รองถ้วยราเมน

    การกระทำดังกล่าวไม่พ้นสายตาของคนผมทองที่นั่งอยู่ตรงข้าม ลู่หานมองหน้าแบคฮยอนด้วยสายตาคมกริบแล้วคีบผักนั้นคืนใส่ชาม                                                              

     

    กินซะ

    ไม่กิน..คุณก็รู้นี่ครับว่าผมไม่ชอบ

    จะกินไม่กิน ถ้าไม่กินฉันเอาราเมนทั้งชามยีหัวนายตรงนี้แน่

     

    แบคฮยอนมองหน้าลู่หานอย่างตกใจ เขารู้ดีที่สุดว่าพี่เลี้ยงใจร้ายพูดจริงทำจริง เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นที่บ้านเมื่อไม่กี่วันก่อน แบคฮยอนไม่อยากดื่มนมเพราะว่าเขารู้สึกปวดท้อง อย่างไรก็ตาม เขาก็ลู่หานบังคับให้ดื่ม พอแบคฮยอนดื้อมาก ทำยังไงก็ไม่ยอม จนสุดท้ายก็ลงเอยที่นมสดสีขาวถูกเทราดหัวของแบคฮยอนอย่างไม่ใยดี คนเป็นน้องต้องอาบน้ำ แต่งตัวและสระผมใหม่ทั้งๆที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำไม่นาน..

     

    แบคฮยอนหน้าบูดแล้วมองค้อนลู่หานที่ตอนนี้ทานราเมนต่อแบบไม่สนใจ คนตัวเล็กคีบถั่วงอกเข้าไปในปากด้วยความรู้สึกอยากจะร้องไห้ เขาเกลียดถั่วงอก ความรู้สึกนี้คงเป็นความรู้สึกเดียวกันกับลู่หานที่มีต่อเขาสินะ เกลียด...แต่ก็ต้องมาทนอยู่ด้วยกัน บางทีแบคฮยอนก็ไม่เข้าใจว่าลู่หานจะเกลียดอะไรเขามากมาย และทำไมพี่ชายคนนี้ต้องชอบบังคับอยู่เสมอ

    คนตัวเล็กเชื่อว่า ถ้าเขาไม่มีโอกาสได้ออกจากบ้านหลังนี้ ลู่หานก็จะบังคับจิตใจแบคฮยอนไปจนวันตาย

     

    ทั้งสองขึ้นรถกลับบ้านหลังจากทานราเมนด้วยกันเสร็จ ลู่หานปิดประตูเข้ามาแล้วสตาร์ทรถ แอร์ที่เย็นฉ่ำประกอบกับหนังท้องที่อิ่มแปล้ทำให้แบคฮยอนปรือตาลงอย่างช่วยไม่ได้ วันนี้เป็นวันที่แสนเหนื่อยของเขา

    ก่อนคนตัวเล็กจะเผลอหลับตาลง ประโยคที่ยังชัดก้องอยู่ในหูคือประโยคที่ลู่หานพูดกับเขาทันทีที่ออกมาจากร้านราเมน

     

    ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวนะ

    อย่าลืมว่ามีสถานะเป็นอะไร นายเป็นแค่คนรับใช้ของที่บ้าน

    “......”

    อย่าขัดใจฉันและก็อย่าเที่ยวไประริกระรี้อ่อยคนอื่นแบบนั้นอีก...

     

                รถเต่าเคลื่อนเข้ามายังที่จอดรถ คนผมทองหันไปมองใบหน้าเรียวเล็กของคนข้างๆที่หลับไปแล้ว มือหนายกขึ้นไปปัดผมหน้าม้าของน้องชายอย่างเบามือ มีเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ลู่หานยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสะบัดผมตัวเองแรงๆแล้วเอื้อมตัวไปปลดล็อคเข็มขัด คนเป็นพี่เดินไปเปิดประตูแล้วช้อนอุ้มคนที่นอนอยู่ขึ้นมาอย่างง่ายดาย

    คุณแม่นมวัยกลางคนกำลังยืนรออยู่หน้าคฤหาสน์ มองไปที่ลู่หานและแพคฮยอนอย่างเป็นห่วง เธอเดินเข้ามาหวังจะช่วยเจ้านาย

     

    ไม่เป็นไรครับคุณป้า เดี๋ยวผมอุ้มเค้าไปเองแม่นมพยักหน้าเข้าใจแล้วยิ้มอย่างใจดีให้พี่ชายผมทอง

         

    คุณลู่หานทานอาหารเย็นแล้วใช่ไหมคะ?”

    ป้าเห็นคุณลู่หานนั่งรอจนถึงหกโมง แล้วก็รีบวิ่งออกไปขึ้นแท็กซี่เลย ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณไปไหน เลยไม่รู้จะทำยังไง

     ลู่หานโค้งตัวพยักหน้าให้แม่นมทั้งๆที่ยังอุ้มแบคฮยอนอยู่แล้วเอ่ยตอบ

     

    ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วง ผมทานแล้วล่ะครับ คุณป้าไปพักผ่อนเถอะนะครับ นี่ดึกแล้ว เดี๋ยวสุขภาพจะแย่เอานะ” 

     

    ลู่หานยิ้มให้แม่นมอย่างจริงใจ เจ้านายของบ้านหลังนี้ปฏิบัติดีต่อทุกคนในบ้าน ยกเว้นแค่แบคฮยอน สตรีวัยกลางคนมองตามหลังของเจ้านายที่แสนจะใจดีไป ความเป็นมาของบ้านหลังนี้เธอรู้ดีทั้งหมดเพราะเธออยู่ที่นี่ตั้งแต่คุณลู่ยังมีชีวิตอยู่ และเธอเองก็เป็นคนคอยดูแลแบคฮยอนมาตลอดสิบปี

    แม่นมถอนหายใจยาว เธอภาวนาหวังเพียงคุณลู่หานจะทำดีกับคุณแบคฮยอนเมื่อครั้งแกลืมตาขึ้นมาแค่สักครั้ง


                   สักหนึ่งครั้งก็ยังดี..

     

     

     

     
    :)  Shalunla
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×