คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : :>>: บทที่ 13 :
ความเดิมตอนที่แล้ว
>>>
ฉันยิ้มแห้งๆ ให้พี่พริกหวาน แล้วก็รีบเผ่นฟิ้วววววหนีพี่พริกหวานอย่างไม่เห็นฝุ่น
T_T!
โดยไม่ทันได้ยินประโยคที่พี่พริกหวานพูดก่อนฉันจากไป
“อ๊ะ จะว่าไป...ถ้าให้พี่เป็นจริงๆ พี่ก็ยินดีนะ ...อะอ้าว? O_o? เอ่อ...น้ำอบ? คือแบบว่าพี่ชอบ...เฮ้อ...
อีกแล้วเหรอเนี่ยเรา -w-;;”
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 13 :<<
เข้าใจ (ผิด) 1
หลังจากที่ฉันวิ่งหนีท่ามกลางเศษหน้า
(ตัวเอง TOT)
ที่ร่วงกราวเกรียวจนแทบจะไปทิ่มแทงเท้าคนอื่นด้วยความอดสู
TT^TT
ฉันก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีนอกจากวิ่งไปนั่งเล่นที่ห้องทำงานของแม่
(รองผู้อำนวยการนั่นแหละ) เพื่อฆ่าเวลาในการเข้าแถว
เพราะกว่าจะเข้าแถวก็เหลือเวลาอีกตั้งเกือบชั่วโมง T_T! อ๊ากกกกกกก อายจริงอะไรจริง!
ถ้าพี่พริกหวานจะทำแบบนี้กับหนู สู้ให้หนูเป็นแฟนเทียนหอม (แบบหลอกๆ)
ซะยังจะดีกว่า โอ๊ยยยยย ชีวิตย้ำแย่!
“น้ำอบ เป็นอะไรไป หน้ามุ่ยเชียว”
แม่ฉันอดที่จะแซวฉันไม่ทันเมื่อทันทีที่ฉันเดินเปิดห้องแล้วก้าวขาเข้าไป
ฉันได้แต่สิ่งยิ้มเจื่อนๆ ให้แม่ก่อนที่ตัวเองจะทรุดตัวลงไปนั่งกับโซฟา
กรี๊ดดดดดดดด เจ็บกระดองใจไม่เป็นไร แต่เจ็บหน้าเนี่ยอีกนานเลยกว่าจะหาย!
แง!!! TTOTT!!!
“ฮะๆๆ อะไรกันลูกคนนี้ มีใครไปทำอะไรเรามารึไง”
แม่ฉันอมยิ้มแล้วลุกขึ้นมาจากเก้าอี้นวม
ในขณะที่ฉันกลับเผลอทำหน้ามุ่ยให้แม่เห็นอีกรอบ
“มะ..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เช้านี้มีอะไรที่เหนือความคาดหมายนิดหน่อย -3-” อันที่จริงไม่นิดหน่อย แต่เรื่องใหญ่โตพอที่จะทำให้หนูอับอาบจนไม่กล้ามองหน้าเขาเลยล่ะคะ
ฮืออออ TOT
“เอ๋?
แล้วเรื่องที่ว่านี่มันเรื่องอะไร
เกี่ยวกับคนที่ชื่อพริกหวานรึเปล่าเอ่ย XD”
“โธ่ แม่คะ เลิกแซวหนูเรื่องพี่พริกหวานซักทีเถอะค่ะ หนูรู้นะว่าแม่ไม่รู้จัก TT_TT”
เพราะถ้าแม่รู้จักล่ะก็
มีหวังพ่อได้เอาเส้นผมพี่พริกหวานมาทำตุ๊กตาสาปแช่งแน่ๆ เลย
“เอาน่า แม่สัญญาว่าจะไม่บอกพ่อ ...แอบชอบรุ่นพี่ที่ชื่อพริกหวานใช่ไหมล่า~?” แม่ฉันยิ้มกะลิ่มกะเหลี่ย
ในขณะที่ฉันกลั้นยิ้มแทบตาย ในที่สุดก็ยอมพยักหน้าตอบคำถามแม่ทันที “ค่ะแม่ อย่าว่าหนูนะ >/////<”
“ไม่ว่าหรอก เรื่องความรักความชอบในวัยเรียนมันเป็นเรื่องปกติ” แม่อมยิ้มเล็กๆ
ในขณะที่ฉันแอบสวนในใจหน้าทะเล้น
เพราะแม่ก็มีเหมือนกันใช่ไหมล่ะ หนูรู้นะ ฮุๆๆ -.,-
“น้ำอบ -_-”
"ขา! O_O!”
เหวออออออ อีกแล้วอ่ะ!
ทำไมแม่ทำหน้าทำตาเหมือนได้ยินเสียงในจิตใจฉันซะทุกครั้งเลย
“พริกหวานคือคนไหนเหรอ?”
แป่วววววว O_o!!!
ฟู่ววววว โล่งอก! นึกว่าแม่จะได้ยินจริงๆ ซะแล้ว เรียกซะตกอกตกใจหมดเลยยย >^<////
“เอ่อ...คือ...คนที่เป็น...ประธานนักเรียนของปีนี้น่ะค่ะ อ่า...แหะๆๆ” ฉันยิ้มเขินๆ
เพราะรู้ว่าถึงจะปิดแม่ไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี สู้บอกแม่ให้รู้เรื่อง
แต่ไม่ต้องให้พ่อมีเอี่ยวในเรื่องแบบนี้ซะยังจะดีกว่า เดี๋ยวได้ไม่ตายหมู่กันหมด
“เอ๋...???
เดี๋ยวนะ” แม่ทำหน้าคิดประมาณซักสามวินาที ก่อนที่จะทำท่าทางนึกออกขึ้นมาทันที
“อ๋อออออ รู้แล้ว
ใช่คนที่ขึ้นไปกล่าวสุนทรพจน์ตอนวันงานปฐมนิเทศเมื่อวันนั้นรึเปล่า? คนที่ดูหน้าตาดีออกแนวหนุ่มญี่ปุ่นๆ หน่อยน่ะ”
“อ๊ะ ใช่ค่ะ! *O*///
คนนั้นเลย!~” ฉันตอบแม่ด้วยสายตาที่เริงร่าเหมือนหมาน้อยคึกคัก
แม่ทำหน้ากลั้นยิ้มก่อนที่จะพูดออกมา
"ฮะๆๆ มิน่าล่ะ...หน้าตาก็ดีซะด้วยสิ ...แต่จะดีเหรอน้ำอบ?”
“คะ?
O_o? อะไรที่ว่า ‘จะดีเหรอ’ ของแม่?”
“เพราะดูท่าเทียนหอมก็ติดใจหนูเหมือนกันนี่นา
แถมยังอุตส่าห์เพียรทำคะแนนจนแม่ใจเอนเอียงไปหาเทียนหอมแล้วซะด้วยสิ”
“วะ..ว่าไงนะคะ!!?
=[ ]=!!!” ฉันทำหน้าหวาดผวาใส่แม่อย่างไม่ปิดบัง
ทั้งๆ ที่จริงภายในจิตใจของฉัน กลับรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ “มะ...ไม่เอาค่ะ! ไม่มีทาง!!
ถึงแม้นายเทียนเน่านั่นจะช่วยแม่หรือว่าพยายามตักเตือนหนูในเรื่องอะไรก็ตาม
แต่หนูสาบานเอาไว้เลยว่าจะไม่มีทางเป็นอะไรกับนายเพี้ยนนั่นเด็ดขาดดดดด!”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ตัดขาดและหวังเอาไว้อย่างนั้นจริงๆ
พอคิดว่าอีตาเพี้ยนนั่นจะมารั่วใส่ฉันแล้วล่ะก็...บรื้อออออ!!!
แค่คิกก็รู้สึกขนพองสยองเกล้าอย่างไม่ต้องออกคำสั่งไปถึงแกนสมอง >O<!
“พูดแบบนี้เสร็จมาแล้วทุกรายนะน้ำอบ เพราะแม่ก็เคยพูดประโยคคล้ายๆ
กับน้ำอบมาก่อน”
แม่อมยิ้มกะลิ่มกะเหลี่ย ในขณะที่หน้าฉันกลับแดงซ่านขึ้นมาซะงั้น! =[ ]=/////!
อ๊ากกกกกกกก
“ไม่เอานะแม่! โอ๊ยยยยยย ไปที่ห้องเรียนเตรียมรอเข้าแถวจะดีกว่า ชิๆๆ! >^<!”
ฉันว่าจบ ก็จากลาแม่ด้วยใบหน้าที่ปั้นปึงแทบจะทันที
และเมื่อฉันได้ปิดประตูให้แม่เสร็จเป็นที่เรียบร้อย
แม่ก็ได้เปลี่ยนใบหน้าที่มีรอยยิ้มให้กลับกลายเป็นเรียบเฉย
ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความเครียด
“อา... ทำไงดี เสียงเรียกที่ห้องถ่ายเอกสารนั่นเรียกฉันอีกแล้ว”
“แหวะ แล้วก็แหวะ! และก็แหวะ!! >p<!!! ทำไมแม่ถึงจะต้องไปติดใจนายเพี้ยนเทียนหอมด้วยนะ
ทั้งๆ ที่พี่พริกหวานของฉันยังดูดีมีมารยาทกว่าอีตาบ้านั่นแท้ๆ TT^TT”
ฉันบ่นอุบอิบแบบไม่ได้ดูทาง จนกระทั่งเผลอไปชนกับร่างๆ นึงเข้า
ตุบ!
“ว้าย! ขอโทษด้วยค่ะ ขอโทษที” ฉันขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า
พร้อมกับรีบหันหน้าไปมองคนที่เพิ่งจะโดนฉันชนไหล่ไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ดูเหมือนว่าเขาจะหันหน้ามามองฉันเหมือนกัน
แต่แล้วม่านตาฉันก็เบิกโพลงขึ้นมาเพราะคาดไม่ถึงว่าจะเป็น...
“พ่อ...?
O_O?” ฉันพูดเสียงแผ่ว
จนชักไม่แน่ใจว่าตัวเองพูดออกมาจริงๆ หรือเปล่า
“อ้าว นี่ลูกไปหาแม่มาเหรอ” พ่อฉันเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเล็กน้อย
จากท่าทางที่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจกับการชนฉันในครั้งแรกกลับตาลปัตรเป็นหมุน
ร่างฉันให้หันไปประจันหน้าผู้เป็นพ่ออย่างว่องไว
“ค่ะ ...ว่าแต่ว่าพ่อจะมาหาแม่เหรอคะ?”
“อืม พ่อกะจะเอาของมาให้น่ะ ^^” พ่อฉันยิ้มอ่อนโยน ชอบจังเลยเวลาพ่อยิ้มแบบนี้ มันแบบว่าดูดีเอามากๆ เลยนะ
ตึก...
แต่จู่ๆ ฉันเหมือนจะหูเฝื่อน เพราะได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ
ที่เหมือนจะเดินตรงมาทางนี้ แต่ก็ชะงักไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ซึ่งฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
เพราะนึกเอาไว้ว่าอาจจะเป็นคนอื่นที่กะจะเดินมาทางนี้แต่เปลี่ยนใจเดินย้อน
กลับไปกะทันหัน...อะไรแบบนั้น
“ว่าแต่ว่าเดินชนเมื่อกี๊ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” พ่อถามด้วยแววตาที่ห่วงใย
แล้วหมุนตัวฉันเพื่อสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง
“อ๋อค่ะ ไม่เป็นไร ^_^
งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ
เดี๋ยวกะว่าจะไปห้องเรียนซักหน่อย ก่อนที่จะไปเข้าแถว”
ฉันยิ้มหวาน พ่อยิ้มตอบ
ก่อนที่จะก้มหน้ามาหอมแก้มฉันทุกทีที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านอย่างในช่วงเวลา นี้ >_< จะหาว่าฉันยังไม่รู้จักโตก็ช่าง
แต่ฉันชอบนะเวลาที่พ่อเป็นห่วงฉันและแม่ ทั้งๆ ที่ชอบทำตัวน่ากลัวใส่คนอื่นแบบนั้น
“ครับผม ไปล่ะน้ำอบ”
พ่อฉันได้หันหลังให้แล้วผละจากไป
ในขณะที่ฉันก็เดินหันหลังให้เพื่อไปยังทิศทางที่พ่อเดินผ่านมา
จนกระทั่งฉันเดินผ่านมุมเสาไปได้ไม่ถึง 3 ก้าว เสียงออกแนวฉุนๆ
ก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“...เยอะเนอะ”
หืม???
อะไร ใครเยอะ =
=!
ฉันหันรีหันขวาง ก่อนที่จะหันไปยังด้านหลังตนเอง
ก็พบว่าอีตาเทียนหอมที่ไม่รู้มางอกอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังยืนพิง
กำแพงกอดอกอยู่นั่นเอง
“อะไรยะที่ว่า ‘เยอะเนอะ’ ! -_-^!” ฉันถามน้ำเสียงที่แสดงความไม่พอใจออกมา
เทียนหอมจ้องหน้าฉันแวบนึง แล้วก็มายืนตัวตรงเลิกพิงกำแพงต่อหน้าฉันเอง “ก็แค่อยากจะบอกว่าผู้ชายน่ะ...เยอะเนอะ! -__-^!”
“อะไรของนายกันยะ ผู้ชายที่ไหน ทำไมต้องเยอะ = =?”
ฉันถามด้วยสีหน้าที่สงสัยจริงๆ
และสงสัยยิ่งกว่าเมื่ออีตาเพี้ยนนี่ทำหน้าทำตาเหมือนเพิ่งไปกินต่อหัวเสือมา
ก็ดูสิ! ดุ๊...ดุ! แล้วแบบนี้จะอาละวาดต่อยฉันไหมนะ >_<
“ไม่รู้สิ ก็เห็นสวีทวี๊ดวิ้วกันอยู่ตรงระเบียงกัน 2 ต่อ 2 เมื่อกี๊ไม่ใช่เหรอ แล้วไหนจะพี่พริกหวานของเธออีก”
“=O+!?! เอ๊ะ! นี่นาย...!??”
ฉันถึงกับทำหน้าเหวอใส่เพียงเสี้ยวนาทีเท่านั้น
สวีทวี๊ดวิ้วบ้าบออะไรกันเล่า นั่นมันพ่อฉัน! แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะบอก
เทียนหอมก็ขัดคำพูดของฉันขึ้นมาซะก่อน
“ก็เพิ่งจะรู้น่ะนะว่าเธอเป็นพวกจับปลาสองมือ คนเดียวคงไม่พอ!”
หยะ..หยาบบบบบ!!!
>____<!!!! ฉันรัก
(พี่พริกหวาน) คนเดียวใจเดียวนะยะ!
“กรี๊ดดดดดดด ไอ้บ้า! มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!! =[ ]=!!!” คือแบบว่าพ่ออ่ะ...พ่อ!
นี่นายจะฟังคำอธิบายของฉันได้รึยังเนี่ย!?
“แล้วไอ้หอมแก้มเมื่อกี๊ก็แค่การทักทายสินะ อ้อ...! คงจะธรรมดาสำหรับเธอมากมาย
เพราะเห็นดูสนิทสนมกับ ‘มัน’ จังเลยนะ เป็นห่วงเป็นใยกันจัง!”
มะ..มัน!?!
มันงั้นเรอะ!!!
=[ ]=!!!!
อีตานี่บังอาจเรียกพ่อฉันว่า ‘มัน’ !!!? อ๊ากกกกกก หยาบคาย รับไม่ได้! >O<! เรียก ‘เผือก’ แทนได้ไหม...ซะเมื่อไหร่กันเล่า!
“นี่นาย! อีตาบ้า!! ถอนคำเรียกว่า ‘มัน’ เดี๋ยวนี้นะ! >_<+!”
“ฉันจะเรียก! มัน! มัน!! มัน!!! ทำไม!!? โมโหเหรอ เรียกไอ้นั่นว่า ‘มัน’ แทนไอ้หล่อที่เธอเพิ่งจะระริกระรี้ด้วยคำแบบนี้แหละ...จะดีกว่า!”
เพียะ!!!
ฉันตัดสินใจใช้ฝ่ามือสะบัดใส่หน้าเทียนหอมแบบไม่ต้องคิดหน้าคิดหลังกันเลยที
เดียว หน็อยแน่! ความจริงก็ไม่ฟัง คำอธิบายก็ไม่บังเกิด
แล้วแบบนี้จะทนให้ไอ้บ้านี่พล่ามอยู่ไย
สู่ใส่มือไปที่หน้าอีตาเพี้ยนนี่ให้ชาไปเลยจะดีกว่า...ง่ายดี!
...แต่ดีใจนิดๆ นะที่ชมพ่อฉันว่าหล่อ >_< (มันใช่เวลาจะมาดีใจไหมเนี่ย?)
“อย่าได้บังอาจเรียกเขาว่า ‘มัน’ เด็ดขาด...เพราะฉันกับเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกว่าที่นายคิดเอาไว้เยอะ!”
::: ~~~ To be continues
~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น