ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : :>>: บทที่ 20 :
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>
ผมได้แต่ตั้งคำถามในใจที่มีเสียมากมายแต่ยังไม่ได้รับคำตอบ หน้าที่ในตอนนี้มีเพียงแค่ยืนปลอบประโลมเธอด้วยความสงสัยเท่านั้น
...หมายความว่าไงกันนะ? งงไปหมดแล้ว...
< :: NAMAOB :: >
เมื่อฉันได้รู้ความจริงว่าเซซ่าเป็นเจ้าของโทรศัพท์ ฉันก็ได้แต่ปล่อยน้ำตาออกมา และเผลอเข้าไปกอดเทียนหอมเพราะความไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น
ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้! เซซ่าไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น ถึงแม้เธอจะร้าย ถึงแม้ว่าเธอจะเปรี้ยว ซ่า และโฉบเฉี่ยวขนาดไหน แต่ฉันก็กล้าเอาหัวเป็นประกันได้ว่าเซซ่าไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น!
แต่ว่า...รู้หน้าไม่รู้ใจ
เสียงก้นบึงในจิตใจกระซิบข้างหูฉันแผ่วเบา ฉันได้ทนฝืนและกล้ำกลืนในสิ่งที่ไม่อยากให้ตัวเองรับรู้ ทำใจไม่ได้...มันรับไม่ไหว เรื่องพรรค์นี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!
“ฮึก...ฮือออ”
“อะ...เอ่อ น้ำอบ ถ้าเธอมีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็...ระบายกับฉันได้นะ”
น้ำเสียงของเทียนหอมที่กล่าวออกมาเหมือนเก้ๆ กังๆ และความอบอุ่นที่เขากอดปลอบฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก แต่...จะได้เหรอ? เพราะเซซ่ากับเทียนหอมอยู่ห้องเดียวกันนะ
...แต่ว่า..ไม่ได้หรอก ไม่มีวันเด็ดขาด...
“มะ...ไม่เป็นไร”
ฉันรีบขืนตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของเทียนหอม ก่อนที่จะเอาหลังมือปาดน้ำตาแบบไม่สบตาเขา
“ขอบใจมาก ...อุ๊ย”
เทียนหอมเชยคางฉันให้หันไปประจันหน้ากับเขาทันทีที่ฉันกล่าวคำขอบใจ แววตานิ่งสงบช่างสยบความเคลื่อนไหวได้ดีจริงๆ ฉันเผลอจ้องเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยที่มีสีน้ำเงินอ่อนอย่างว่องไว ก่อนที่เขาจะคลี่ยิ้มให้ฉันเห็น แล้วค่อยๆ ใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาฉันอย่างอ่อนโยน แน่นอนว่าการกระทำของเขาทำให้เกิดความหวั่นไหวในใจของฉันอย่างไม่น่าจะเป็น
ตึกตัก...ตึกตัก
“หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ น้ำอบ”
ตึกตัก...ตึกตัก
“แล้วฉันก็เป็นคนปลอบใจใครไม่เก่งซะด้วยสิ...” เทียนหอมพูดเท่านั้น เขาก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ ในขณะที่น้ำตาฉันเหือดแห้งไปแล้ว เหลือเพียงแค่ความวาบหวิวและความแปลกใจกับอาการใจเต้นของตัวเอง
ยะ...แย่ล่ะสิ อาการแบบนี้...
ตึกตัก...ตึกตัก
ราวกับว่า...ฉันกำลัง...
ริมฝีปากอีกไม่กี่เซนของเทียนหอมกำลังโน้มเข้ามาใกล้ๆ ริมฝีปากฉันเผยอออกมาเล็กน้อยแต่แลดูชวนลิ้มรสกับอีกฝ่ายซะเหลือเกิน อาการขัดขืนของฉันกำลังหายไปเพราะความหวั่นไหว ...อะไรกัน...เธอต้องโกรธเขาสิน้ำอบ เขาหยามเหยียดเธอโดยการสร้างคิสมาร์คและเรียกพ่อด้วยคำไม่สุภาพแบบนั้นเมื่อ เช้านี้เชียวนะ เธออย่าได้...
“น้ำอบ ...เรื่องที่ฉันทำเมื่อเช้า ฉันขอโทษ”
“!!!!”
คำพูดของเทียนหอมทำเอาฉันแทบไปต่อไม่ถูก ความใจแข็งค่อยๆ ละลายไป ราวกับว่ากำแพงที่ฉันกอปรขึ้นมันกำลังพังทลายลงมาอย่างช้าๆ
“นี่นาย...คิดอะไรอยู่กันแน่?” ฉันพูดเสียงแผ่วแล้วพยายามขยับหนี ทว่าเทียนหอมกลับรวบตัวฉันด้วยแขนข้างเดียวของเขาไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้
“...นั่นน่ะสิ ฉันคิดอะไรอยู่กันนะ?”
คำตอบกลับมานั้นราวกับต้องการจะกวนอารมณ์ แต่ทว่าแววตาที่สับสนในท่าทีของตนเองอย่างเทียนหอมทำให้ฉันรู้ว่าสิ่งที่เขา ตอบคำถามฉันกลับด้วยคำถามของเขาเองนั้น...มันเป็นความรู้สึกจากใจเขาล้วนๆ
“บ้า...”
ฉันค้อนใส่เขาเสียงแผ่ว หน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกได้ว่าริมฝีปากนิ่มๆ ของผู้ชายตรงหน้าเฉี่ยวริมฝีปากฉันเบาๆ เมื่อเขาขยับปากพูด
“เพราะเธอนั่นแหละ”
ลมหายใจร้อนระอุของเขารดรินพวงแก้มฉันเบาๆ หน้าฉันร้อนฉ่ามากกว่าเดิมเมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองเผลอกลั้นหายใจ เมื่อริมฝีปากอุ่นหนาและนุ่มนิ่มนั่นกำลังจะมาทาบทับริมฝีปากของฉันแล้ว...
“ทำอะไรกันน่ะ!!!?”
เฮือก!
เสียงเข้มๆ คุ้นหูทำเอาฉันสะดุ้งตัวโยนเพราะได้สติ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหันไปมองต้นเสียง แรงกระชากที่ต้นแขนด้านซ้ายก็ทำให้ฉันแทบจะหน้าหงายทันที
หมับ!
“ว้าย!!?” ฉันอุทานใบหน้าเหยเกเมื่อรู้สึกปวดตุ้บตรงต้นแขน ที่ซึ่งมีมือของใครซักคนกระชากให้ฉันถอยหลังออกมาให้ห่างจากเทียนหอม แน่นอนว่าทำเอาฉันหน้าซีดเพราะไม่อยากจะคาดเดา แต่เทียนหอมกลับมีท่าทีไม่ได้หน้าซีดอย่างที่ฉันเป็น
เพราะเขากลับจ้องหน้าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันเขม็งเลยแหละ!
โธ่เอ้ย...ขอร้องแหละ ขอให้คนที่มากระชากแขนฉันในตอนนี้ไม่ใช่...
“แกอีกแล้วเรอะ...ไอ้หนู!”
เสียงเค้นลอดไรฟันทำให้ฉันหน้าซีดมากกว่าเก่า ตายแล้ว! T^T! คนที่ไม่อยากจะให้มาเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นอันดับหนึ่งกลับมายืนกระชากแขน ฉันแล้วเหรอเนี่ย!? โอ๊ยยยยย กลัดกลุ้ม!
ถามว่าใครเหรอที่มากระชากฉันตอนนี้...อย่าเดาให้ยากเลยคู๊ณณณณณ แงๆๆ ...พ่อฉันเองแหละ TOT
แต่เอ๊ะ! O_o! ไหงพ่อพูดเหมือนเคยเจอเทียนหอมที่ไหนมาก่อนเลยแหะ (- -)a
“ถึงนายจะเป็นรุ่นพี่ฉัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่กล้าสวนหมัดคือหรอก...รุ่นพี่การิน!”
โอ้โน้ว! นี่นายแก่คราวพ่อฉันแล้วเรอะ!? =[ ]=!!! ไหงเรียกซะสนิทสนมขนาดน้านนนนน~
รู้เลยงานนี้...จุดจบของเทียนหอม นายต้องละลายไปกับพื้นและไม่เหลือกลิ่นหอมตามชื่อแน่ๆ อ๊ากกกกก
“หึๆ หึๆ ‘รุ่นพี่’ งั้นเหรอ ...ฮะๆๆ ฉันน่ะ ‘รุ่นพ่อ’ แกซะมากกว่านะ ไอ้หนูหน้าโง่!”
ฉึก!!!
ดอกนี้...เจ็บอ่ะ TOT ถ้าเทียนหอมไม่รู้ คราวนี้เขาก็โง่เต็มหลังเต่าแล้วแหละนะ
“วะ...ว่า...ว่าไงนะครับ!!? O_O!!!!”
อุแหม่ ทีนี้ล่ะสุภาพขึ้นมาเชียว พ่อลิ้นนกสาลิกา (_ _)+
“นี่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ อ้อ...ลืมไป รูปภาพฉันคงไม่มีให้แปะดูตามบอร์ดบุคลากรในโรงเรียนสินะ? หึๆ หึๆ”
เดาได้ไม่ยากว่าพ่อที่พูดประโยคนี้จะต้องทำหน้าแสยะยิ้มแน่ๆ ดูสิ...ฉันยังรู้สึกถึงบรรยากาศกดดันอันน่าขนลุกนี้เลย -_-
“นี่นายหมายถึง...”
“ถ้ายังไม่เข้าใจเพราะตัวแกโง่เกินไป ฉันก็จะเปรียบเทียบให้เห็นจะๆ เลยก็แล้วกันนะ”
พ่อไม่พูดเปล่า เพราะพ่อกลับคว้าใบหน้าฉันให้เอามาเปรียบเทียบกับหน้าพ่อจนแก้มแนบชิดกัน อันที่จริงก็ไม่ได้รังเกียจการกระทำของพ่อหรอก แต่สถานการณ์แบบนี้มันอึดอัดไม่ใช่เล่นเลย TOT
“O[ ]O!!! นะ...นี่มัน...!!!”
เทียนหอมอ้าปากเหวอ ดูเหมือนว่าเขาจะอึ้งเอามากๆ เพราะรู้ความจริงซะทีว่าที่เขามีท่าทีเหมือนจะหึงฉันกับใครซักแล้ว...มัน เป็นการกระทำที่โง่เง่าเอามากๆ YOY
“เข้าใจรึยังล่ะ...ไอ้หนู หึๆ หึๆ!”
พ่อฉันแสยะยิ้มเหี้ยม หู้ยยยยย T^T นายไปเผลอทำอะไรให้พ่อฉันเคืองมาแน่นอนเลย ดูท่าว่างานนี้นายได้โดนดีแน่ๆ
“พะ..พ่อ!!? พ่อของน้ำอบ!!?! =[ ]=!!!”
เทียนหอมช็อกตาตั้งไปแล้ว เขาหันหน้ามามองฉันเหมือนถามความเห็น แน่นอนว่าฉันก็ไม่ลืมที่จะย้ำอีกรอบด้วย
“ใช่ พ่อฉันเอง”
“งั้นก็หมายความว่า...คนๆ นี้ก็คือ...” เขาลอบกลืนน้ำลาย ก่อนที่จะฝืนพูดซะเต็มที่ “ผู้อำนวยการโรงเรียน...งั้นเหรอเนี่ยยยยยย!!?”
เทียนหอมในตอนนี้คงจะช็อกจิตวิญญาณหลุดออกมาจากร่างเป็นที่เรียบร้อย ในขณะที่ฉันกลับเหลือบมองหน้าพ่อ ก็เห็นว่าพ่อฉันกำลังจ้องเขม็งตัวฉันเหมือนคาดโทษเอาไว้ TOT กรี๊ดดดดดดดด พ่อขา อย่ามองหนูด้วยสายตาแบบน้านนนน
“รู้แล้วก็ดี!...คราวนี้แกจะมาทำปากเก่งกับฉันอีกไหม ไอ้หนูเทียนหอม!”
พ่อกัดฟันกรอด แล้วคว้าตัวฉันให้มาอยู่ข้างหลัง เหมือนตั้งใจจะให้เกิด ‘เว้นว่าง’ ระหว่างฉันกับเทียนหอมให้ได้มากที่สุด
แย๊กกกกกก เรียกชื่อเทียนหอมถูกแบบนี้นายไม่ได้ตายดีแน่ๆ เลยยยยย T^T ...ดูเหมือนฉันก็คงจะไม่ต่างกันแหะ เพราะพ่อก็ดันทำตาดุใส่ฉันจนน่ากลัวเชียว TOT!
งานนี้...ไม่ตายดีกันแน่นอน! Y_Y!
ผมได้แต่ตั้งคำถามในใจที่มีเสียมากมายแต่ยังไม่ได้รับคำตอบ หน้าที่ในตอนนี้มีเพียงแค่ยืนปลอบประโลมเธอด้วยความสงสัยเท่านั้น
...หมายความว่าไงกันนะ? งงไปหมดแล้ว...
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 20 :<<
พ่อน้ำอบ
< :: NAMAOB :: >
เมื่อฉันได้รู้ความจริงว่าเซซ่าเป็นเจ้าของโทรศัพท์ ฉันก็ได้แต่ปล่อยน้ำตาออกมา และเผลอเข้าไปกอดเทียนหอมเพราะความไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น
ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้! เซซ่าไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น ถึงแม้เธอจะร้าย ถึงแม้ว่าเธอจะเปรี้ยว ซ่า และโฉบเฉี่ยวขนาดไหน แต่ฉันก็กล้าเอาหัวเป็นประกันได้ว่าเซซ่าไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น!
แต่ว่า...รู้หน้าไม่รู้ใจ
เสียงก้นบึงในจิตใจกระซิบข้างหูฉันแผ่วเบา ฉันได้ทนฝืนและกล้ำกลืนในสิ่งที่ไม่อยากให้ตัวเองรับรู้ ทำใจไม่ได้...มันรับไม่ไหว เรื่องพรรค์นี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!
“ฮึก...ฮือออ”
“อะ...เอ่อ น้ำอบ ถ้าเธอมีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็...ระบายกับฉันได้นะ”
น้ำเสียงของเทียนหอมที่กล่าวออกมาเหมือนเก้ๆ กังๆ และความอบอุ่นที่เขากอดปลอบฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก แต่...จะได้เหรอ? เพราะเซซ่ากับเทียนหอมอยู่ห้องเดียวกันนะ
...แต่ว่า..ไม่ได้หรอก ไม่มีวันเด็ดขาด...
“มะ...ไม่เป็นไร”
ฉันรีบขืนตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของเทียนหอม ก่อนที่จะเอาหลังมือปาดน้ำตาแบบไม่สบตาเขา
“ขอบใจมาก ...อุ๊ย”
เทียนหอมเชยคางฉันให้หันไปประจันหน้ากับเขาทันทีที่ฉันกล่าวคำขอบใจ แววตานิ่งสงบช่างสยบความเคลื่อนไหวได้ดีจริงๆ ฉันเผลอจ้องเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยที่มีสีน้ำเงินอ่อนอย่างว่องไว ก่อนที่เขาจะคลี่ยิ้มให้ฉันเห็น แล้วค่อยๆ ใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาฉันอย่างอ่อนโยน แน่นอนว่าการกระทำของเขาทำให้เกิดความหวั่นไหวในใจของฉันอย่างไม่น่าจะเป็น
ตึกตัก...ตึกตัก
“หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ น้ำอบ”
ตึกตัก...ตึกตัก
“แล้วฉันก็เป็นคนปลอบใจใครไม่เก่งซะด้วยสิ...” เทียนหอมพูดเท่านั้น เขาก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ ในขณะที่น้ำตาฉันเหือดแห้งไปแล้ว เหลือเพียงแค่ความวาบหวิวและความแปลกใจกับอาการใจเต้นของตัวเอง
ยะ...แย่ล่ะสิ อาการแบบนี้...
ตึกตัก...ตึกตัก
ราวกับว่า...ฉันกำลัง...
ริมฝีปากอีกไม่กี่เซนของเทียนหอมกำลังโน้มเข้ามาใกล้ๆ ริมฝีปากฉันเผยอออกมาเล็กน้อยแต่แลดูชวนลิ้มรสกับอีกฝ่ายซะเหลือเกิน อาการขัดขืนของฉันกำลังหายไปเพราะความหวั่นไหว ...อะไรกัน...เธอต้องโกรธเขาสิน้ำอบ เขาหยามเหยียดเธอโดยการสร้างคิสมาร์คและเรียกพ่อด้วยคำไม่สุภาพแบบนั้นเมื่อ เช้านี้เชียวนะ เธออย่าได้...
“น้ำอบ ...เรื่องที่ฉันทำเมื่อเช้า ฉันขอโทษ”
“!!!!”
คำพูดของเทียนหอมทำเอาฉันแทบไปต่อไม่ถูก ความใจแข็งค่อยๆ ละลายไป ราวกับว่ากำแพงที่ฉันกอปรขึ้นมันกำลังพังทลายลงมาอย่างช้าๆ
“นี่นาย...คิดอะไรอยู่กันแน่?” ฉันพูดเสียงแผ่วแล้วพยายามขยับหนี ทว่าเทียนหอมกลับรวบตัวฉันด้วยแขนข้างเดียวของเขาไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้
“...นั่นน่ะสิ ฉันคิดอะไรอยู่กันนะ?”
คำตอบกลับมานั้นราวกับต้องการจะกวนอารมณ์ แต่ทว่าแววตาที่สับสนในท่าทีของตนเองอย่างเทียนหอมทำให้ฉันรู้ว่าสิ่งที่เขา ตอบคำถามฉันกลับด้วยคำถามของเขาเองนั้น...มันเป็นความรู้สึกจากใจเขาล้วนๆ
“บ้า...”
ฉันค้อนใส่เขาเสียงแผ่ว หน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกได้ว่าริมฝีปากนิ่มๆ ของผู้ชายตรงหน้าเฉี่ยวริมฝีปากฉันเบาๆ เมื่อเขาขยับปากพูด
“เพราะเธอนั่นแหละ”
ลมหายใจร้อนระอุของเขารดรินพวงแก้มฉันเบาๆ หน้าฉันร้อนฉ่ามากกว่าเดิมเมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองเผลอกลั้นหายใจ เมื่อริมฝีปากอุ่นหนาและนุ่มนิ่มนั่นกำลังจะมาทาบทับริมฝีปากของฉันแล้ว...
“ทำอะไรกันน่ะ!!!?”
เฮือก!
เสียงเข้มๆ คุ้นหูทำเอาฉันสะดุ้งตัวโยนเพราะได้สติ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหันไปมองต้นเสียง แรงกระชากที่ต้นแขนด้านซ้ายก็ทำให้ฉันแทบจะหน้าหงายทันที
หมับ!
“ว้าย!!?” ฉันอุทานใบหน้าเหยเกเมื่อรู้สึกปวดตุ้บตรงต้นแขน ที่ซึ่งมีมือของใครซักคนกระชากให้ฉันถอยหลังออกมาให้ห่างจากเทียนหอม แน่นอนว่าทำเอาฉันหน้าซีดเพราะไม่อยากจะคาดเดา แต่เทียนหอมกลับมีท่าทีไม่ได้หน้าซีดอย่างที่ฉันเป็น
เพราะเขากลับจ้องหน้าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันเขม็งเลยแหละ!
โธ่เอ้ย...ขอร้องแหละ ขอให้คนที่มากระชากแขนฉันในตอนนี้ไม่ใช่...
“แกอีกแล้วเรอะ...ไอ้หนู!”
เสียงเค้นลอดไรฟันทำให้ฉันหน้าซีดมากกว่าเก่า ตายแล้ว! T^T! คนที่ไม่อยากจะให้มาเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นอันดับหนึ่งกลับมายืนกระชากแขน ฉันแล้วเหรอเนี่ย!? โอ๊ยยยยย กลัดกลุ้ม!
ถามว่าใครเหรอที่มากระชากฉันตอนนี้...อย่าเดาให้ยากเลยคู๊ณณณณณ แงๆๆ ...พ่อฉันเองแหละ TOT
แต่เอ๊ะ! O_o! ไหงพ่อพูดเหมือนเคยเจอเทียนหอมที่ไหนมาก่อนเลยแหะ (- -)a
“ถึงนายจะเป็นรุ่นพี่ฉัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่กล้าสวนหมัดคือหรอก...รุ่นพี่การิน!”
โอ้โน้ว! นี่นายแก่คราวพ่อฉันแล้วเรอะ!? =[ ]=!!! ไหงเรียกซะสนิทสนมขนาดน้านนนนน~
รู้เลยงานนี้...จุดจบของเทียนหอม นายต้องละลายไปกับพื้นและไม่เหลือกลิ่นหอมตามชื่อแน่ๆ อ๊ากกกกก
“หึๆ หึๆ ‘รุ่นพี่’ งั้นเหรอ ...ฮะๆๆ ฉันน่ะ ‘รุ่นพ่อ’ แกซะมากกว่านะ ไอ้หนูหน้าโง่!”
ฉึก!!!
ดอกนี้...เจ็บอ่ะ TOT ถ้าเทียนหอมไม่รู้ คราวนี้เขาก็โง่เต็มหลังเต่าแล้วแหละนะ
“วะ...ว่า...ว่าไงนะครับ!!? O_O!!!!”
อุแหม่ ทีนี้ล่ะสุภาพขึ้นมาเชียว พ่อลิ้นนกสาลิกา (_ _)+
“นี่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ อ้อ...ลืมไป รูปภาพฉันคงไม่มีให้แปะดูตามบอร์ดบุคลากรในโรงเรียนสินะ? หึๆ หึๆ”
เดาได้ไม่ยากว่าพ่อที่พูดประโยคนี้จะต้องทำหน้าแสยะยิ้มแน่ๆ ดูสิ...ฉันยังรู้สึกถึงบรรยากาศกดดันอันน่าขนลุกนี้เลย -_-
“นี่นายหมายถึง...”
“ถ้ายังไม่เข้าใจเพราะตัวแกโง่เกินไป ฉันก็จะเปรียบเทียบให้เห็นจะๆ เลยก็แล้วกันนะ”
พ่อไม่พูดเปล่า เพราะพ่อกลับคว้าใบหน้าฉันให้เอามาเปรียบเทียบกับหน้าพ่อจนแก้มแนบชิดกัน อันที่จริงก็ไม่ได้รังเกียจการกระทำของพ่อหรอก แต่สถานการณ์แบบนี้มันอึดอัดไม่ใช่เล่นเลย TOT
“O[ ]O!!! นะ...นี่มัน...!!!”
เทียนหอมอ้าปากเหวอ ดูเหมือนว่าเขาจะอึ้งเอามากๆ เพราะรู้ความจริงซะทีว่าที่เขามีท่าทีเหมือนจะหึงฉันกับใครซักแล้ว...มัน เป็นการกระทำที่โง่เง่าเอามากๆ YOY
“เข้าใจรึยังล่ะ...ไอ้หนู หึๆ หึๆ!”
พ่อฉันแสยะยิ้มเหี้ยม หู้ยยยยย T^T นายไปเผลอทำอะไรให้พ่อฉันเคืองมาแน่นอนเลย ดูท่าว่างานนี้นายได้โดนดีแน่ๆ
“พะ..พ่อ!!? พ่อของน้ำอบ!!?! =[ ]=!!!”
เทียนหอมช็อกตาตั้งไปแล้ว เขาหันหน้ามามองฉันเหมือนถามความเห็น แน่นอนว่าฉันก็ไม่ลืมที่จะย้ำอีกรอบด้วย
“ใช่ พ่อฉันเอง”
“งั้นก็หมายความว่า...คนๆ นี้ก็คือ...” เขาลอบกลืนน้ำลาย ก่อนที่จะฝืนพูดซะเต็มที่ “ผู้อำนวยการโรงเรียน...งั้นเหรอเนี่ยยยยยย!!?”
เทียนหอมในตอนนี้คงจะช็อกจิตวิญญาณหลุดออกมาจากร่างเป็นที่เรียบร้อย ในขณะที่ฉันกลับเหลือบมองหน้าพ่อ ก็เห็นว่าพ่อฉันกำลังจ้องเขม็งตัวฉันเหมือนคาดโทษเอาไว้ TOT กรี๊ดดดดดดดด พ่อขา อย่ามองหนูด้วยสายตาแบบน้านนนน
“รู้แล้วก็ดี!...คราวนี้แกจะมาทำปากเก่งกับฉันอีกไหม ไอ้หนูเทียนหอม!”
พ่อกัดฟันกรอด แล้วคว้าตัวฉันให้มาอยู่ข้างหลัง เหมือนตั้งใจจะให้เกิด ‘เว้นว่าง’ ระหว่างฉันกับเทียนหอมให้ได้มากที่สุด
แย๊กกกกกก เรียกชื่อเทียนหอมถูกแบบนี้นายไม่ได้ตายดีแน่ๆ เลยยยยย T^T ...ดูเหมือนฉันก็คงจะไม่ต่างกันแหะ เพราะพ่อก็ดันทำตาดุใส่ฉันจนน่ากลัวเชียว TOT!
งานนี้...ไม่ตายดีกันแน่นอน! Y_Y!
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น