คิดผิดนะฟิคนี้...ที่มีหนูเป็นลูกการิน!

ลำดับตอนที่ #31 : :>>: บทที่ 29 :

        ความเดิมตอนที่แล้ว >>>

        ฉันน้ำตาเอ่อออกมาเพราะไม่กล้าแม้แต่จะละสายตา ยังไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร ฉันก็ได้ยินเสียงเรียกจากที่ไหนซักทีพร้อมกับสติที่ฉันหลุดออกไปพอดี
        “...ลัล!!!!!?”

-------------------------------------------------------------------


:>>: บทที่ 29 :<<
ความลับของแม่

        < :: NAMAOB :: >

        ไม่อยากจะเชื่อเลย! T^T!
        อีตาเทียนหอมหลอกให้ฉันหอมแก้มเขาเนี่ยนะ! อ๊ากกกกก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น =[ ]= ฉันเกลียดนาย ไอ้บ้า! ฉันเกลียดนายยยย แงๆๆ
        หลังจากที่ฉันเดินหน้าบูดหน้าบึ้งขึ้นอาคารเรียนเพื่อจะเปลี่ยนเป็นชุดนัก เรียน จิตใจฉันก็ดันล่องลอยไปถึงเรื่องราวของเทียนหอมที่หลอกให้ฉันหันไปทางอื่น ก่อนที่ฉันจะเสียรู้จนได้หอมแก้มเขากลับทั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ T////T ฮืออออออ ไอ้บ้านั่นกล้าดียังไงถึงได้มาทำกับฉันแบบนี้!
        คิดเสร็จ...ฉันก็ใช่หลังมือตัวเองปาดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ด้วยความเคอะเขิน ...เฮ้ย! อันที่จริงฉันจะต้องรังเกียจเขาเซ่! แต่นี่อะไรกันยะ!? นี่มันอารายก๊านนนน ทำไมฉันจะต้องหน้าร้อนฉ่าแล้วพยายามหุบยิ้มอย่างนี้ล่ะ!?? พี่พริกหวานสิต้องทำให้ฉันเขิน ไม่ใช่ไอ้เพี้ยนนี่! โอ๊ยยยยย ปั่นป่วนรวนเร >w<////
        ฮือออออ สาบานได้เลยว่าฉันรักพี่พริกหวานของฉันคนเดียวจริงๆ นะ แงๆ TwT//// แต่ไอ้เพี้ยนนี่มาแทรกแซงได้ยังไงก็ไม่รู้! หนูไม่ได้นอกใจพี่นะคะ TOT////
        เฮ้ย!!? ทำไมฉันพูดเหมือนตัวเองแอบไปมีชู้ แล้วไม่ให้สามีจับได้เลยอ่ะ O_o!
        กรี๊ดดดดดดด ไม่ใช่! อีตาเพี้ยนเทียนหอมไม่ใช่ชู้! อีตานั่นไม่มีทางแม้แต่จะเป็นกิ๊กของฉัน! และพี่พริกหวานคือนัมเบอร์วันสำหรับหนูคนเดียวเท่าน้านนนน โอ๊ยยยยย นี่มันเกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้นกันเนี่ยยยย อ๊ากกก... =[ ]=!!!
        ฉันเอามือกุมหัวตัวเองเพื่อปกปิดความคิดบ้าๆ นี่ไม่ให้เข้ามาในหัว และพอฉันกำลังจะเดินเข้าห้อง แว่วๆ ว่าฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคุ้นหูส่งเสียงกรี๊ดออกมา ฉันชะงักเมื่อรู้จักเสียงกรี๊ดที่ว่านี้ดี!

        “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”
        กึก!!!
        สะ...เสียงนี้มัน...!?
        “...แม่!!?”
        ไม่คิดชีวิต ฉันรีบวิ่งไปตามระเบียงที่เป็นทางเชื่อมต่อไปยังห้องรองผู้อำนวยการอย่าง ว่องไว ในขณะที่ไม่รู้ว่าอีตาเทียนหอมทำไมถึงโผล่มาจากระเบียงอีกทาง และกำลังวิ่งมาทางเดียวกับฉันเป๊ะ
        “นี่นาย...จะไปไหนกันยะ!!?”
        ฉันหันหน้าไปถามเขาด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีอารมณ์จะเอ็ดอะไรเขา
        “ฉันก็ไปตามเสียงกรี๊ดน่ะสิ นั่นน่ะเสียงแม่เธอไม่ใช่เหรอ?”
        “!!!!?”
        เมื่อฉันแน่ใจว่าฉันไม่ได้หูฝาด ฉันก็วิ่งไปตามระเบียงก่อนที่จะพยายามเบาฝีเท้าลง เมื่อได้ยินเสียงของพ่อเรียกชื่อแม่ก้องระเบียง
        “...ลัล!!!!!?”
        “เทียนหอม...เบาๆ นะ” ฉันหันไปจุ๊ปาก พร้อมกับโผตัวเข้าไปหลบตรงเสาข้างๆ ห้องรองผู้อำนวยการ ในขณะที่เทียนหอมทำหน้างงๆ ก่อนที่จะเข้ามาเบียดฉันเพื่อต้องการหลบด้วยคน
        “เฮ้ย! นี่นายจะมาเบียดฉันทำไมกันยะ!? >_<*+!!!”
        “ชู่ว...ไหนบอกให้เงียบๆ ไง”
        เทียนหอมยิ้มตาพราว พร้อมกับเอานิ้วชี้ตัวเองมาปิดปากฉันให้เงียบเสียงลง แต่ว่าพอฉันกำลังจะอ้าปากสวน เสียงพ่อก็ดังขึ้นจนฉันชะงัก
        “ลัล! ยัยโง่!! ได้ยินฉันไหม!?? เฮ้!!! ...บ้าชิบ!”
        ฉันค่อยๆ ชะโงกหน้าไปมองเหตุการณ์ ก็พบว่าพ่อกำลังช้อนตัวแม่ขึ้นมาอุ้มแล้วพาเข้าไปในห้อง พอเสียงประตูปิดลง ฉันก็ดันตัวเทียนหอมพร้อมกับจ้องหน้าเขาแบบคาดโทษ เทียนหอมยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่ฉันหมดอารมณ์จะต่อกร จึงได้พยายามเดินไปยังประตูห้องรองผู้อำนวยการ แล้วค่อยๆ แง้มประตูไม่ให้เกิดเสียง เพื่อที่จะแอบฟังได้ถนัดๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันรู้สึกเหมือนเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลเอาซะเลย
        แต่เพราะอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้น? คำตอบที่ได้มาก็คือ...
        ...ฉันไม่รู้...
        “ลัล...ลัล... โธ่เว้ย!”
        ดูเหมือนพ่อจะหัวเสียเอามากๆ เลย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรก็ตามที จนกระทั่งจู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงแม่สะดุ้งเฮือกขึ้นมา เมื่อฉันแอบส่องจากช่องว่างทางประตู ก็เห็นแม่มีสีหน้าที่ย่ำแย่เอามากๆ ทั้งหน้าซีด และตัวสั่น เหงื่อตกจนน่ากลัว เมื่อแม่เห็นพ่อ แม่ก็ถึงกับชะงักเหมือนกับสติยังมาไม่ครบ
        “...เป็นไงบ้าง ไปเจออะไรมาอีก?”
        พ่อถามเสียงทุ้มด้วยความเป็นห่วง แม่ถึงกับทำหน้าเหยเกก่อนที่จะมีร่องรอยน้ำตาไหลออกมาตามแก้มขาวใส และในที่สุดแม่ก็โผตัวเข้าไปกอดพ่ออย่างเสียขวัญ
        อะไร? นี่แม่เจออะไรมางั้นเหรอ?
        “นี่แม่เธอเป็นอะไรไปน่ะ?” เทียนหอมกระซิบถาม ในขณะที่ฉันกลับส่ายหัวเพราะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร แม่ฉันถึงได้มีอาการแบบนี้
        ส่วนพ่อดูเหมือนจะชะงักนิดหน่อย แต่ก็ยอมกอดปลอบ แล้วลูบหัวเบาๆ ก่อนที่พ่อจะซุกหน้าแล้วกระซิบถามแม่เสียงแผ่ว
        “ลัล...เจอ ‘มัน’ อีกแล้วเหรอ?”
        ‘มัน’ ??? มันที่พ่อหมายถึงคืออะไรงั้นเหรอ?
        ดูเหมือนเทียนหอมก็สงสัยไม่ต่างจากฉัน ก่อนที่จะส่องจากช่องประตูเหมือนกับฉันอีกคน เมื่อเขาและฉันส่องตามองเข้าไป ก็เห็นแม่เอาแต่พยักหน้าเหมือนไม่อยากจะพูดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว
        “ตั้งสติที่รัก ...หายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ เล่าให้ฉันฟัง” พ่อพูดปลอบ ในขณะที่ฉันเผลอที่จะทำหน้าปูเลี่ยนๆ เสียไม่ได้ ...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเรียกแม่แบบนี้ด้วย เฮ้อ
        “ฮึก...การิน ญาณอาถรรพ์ของฉันกำลังก่อเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ ...ทำยังไงดี? ถ้าไม่รีบจบเรื่องนี้ ฉันจะต้องเป็นบ้าไปก่อนแน่ๆ เลย ฮืออออออ”
        คำว่า ‘ญาณอาถรรพ์’ ที่หลุดออกมาจากปากแม่ทำเอาฉันตัวแข็ง ...อันที่จริงฉันเคยได้ยินมาเหมือนกันนะตอนเข้าเรียนใหม่ๆ เมื่อพวกพ่อแม่ของเพื่อนร่วมชั้นรู้ว่าฉันเป็นลูกสาวใคร ก็มักจะมีผู้ใหญ่บางคนชอบต่อว่าแม่ฉันว่าเพ้อเจ้อ ไม่ก็บ้า หรือบอกว่าแม่ฉันชอบเรียกร้องความสนใจด้วยการทำเหมือนเห็นสิ่งที่คนอื่นมอง ไม่เห็น ตอนนั้นฉันยังเด็ก ก็เลยไม่รู้ว่าที่พวกผู้ใหญ่เขาพูดกันนั้นมันหมายถึงอะไร
        และตอนนี้คำถามเหล่านั้นกำลังปะทุขึ้นมาที่หัวสมองฉันอย่างว่องไว
        ทำไมผู้ใหญ่เหล่านั้นถึงได้เอาแต่ค่อนแขวะแม่แบบนั้น และที่สำคัญที่สุด...
        ...อะไรคือ ‘ญาณอาถรรพ์’ !!?...
        “...อย่าว่าแต่เธอเลย เพราะฉันก็กำลังจะเป็นบ้าเหมือนกัน เพราะฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าจะหยุด ‘มัน’ ด้วยวิธีไหนได้ ฉันไม่อยากให้น้ำอบมาเจอเรื่องแบบนี้เลย”
        พ่อฉันพูดพร้อมกับกอดตัวแม่แน่นเหมือนหนักใจ ฉันกลับรู้สึกเย็นวาบไปทั่วตัว หัวใจฉันหล่นวูบไปอยู่แทบเท้าเมื่อสงสัยว่าตัวฉันเองไปเกี่ยวอะไรกับเรื่อง แบบนี้ด้วย เทียนหอมที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันเหมือนกับเขาจะลืมหายใจ ในตอนนี้ฉันมีแต่คำถามในใจที่ยังหาคำตอบไม่ได้มากมายเหลือเกิน
        หมายความว่าไง? ฉันกำลังเกี่ยวข้องกับเรื่องอะไรอยู่งั้นเหรอ แล้วพ่อรู้เรื่องเกี่ยวกับ ‘ญาณอาถรรพ์’ ของแม่ใช่ไหม หรือว่า...
        สมองฉันหมุนติ้วเมื่อนึกไปถึงคำพูดของแม่ที่บอกว่ามีความลับ แล้วอยากจะให้ฉันรับรู้มันเสียที จะเป็นไปได้ไหมว่ามันจะเป็น...เรื่องนี้?
        ...เรื่องที่แม่ปิดบังฉันมาตลอด 17 ปี!...

        แกร๊ก...
        แอ๊ดดดดดด
        ฉันจงใจผลักประตูเสียงดังสีหน้าที่เรียบนิ่ง เทียนหอมถึงกับหันหน้ามามองฉันแล้วเขาก็ทำท่าเหมือนจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก เมื่อเจอการกระทำเกินความคาดหมายของตัวฉันเอง พ่อของฉันชะงักเล็กน้อย ในขณะที่แม่ฉันกลับดูท่าจะสะดุ้งสุดตัว แล้วทั้งคู่ก็หันมามองฉัน ก่อนที่ทั้งคู่จะมีแววตาที่คาดไม่ถึงว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่
        ...ที่ๆ ความลับจะไม่สามารถเป็นความลับได้อีกต่อไป!...
        “ทำอะไรกันอยู่เหรอคะ สวีทกันจัง”
        ฉันยิ้มหวาน ในขณะที่แม่กลับครางชื่อฉันออกมา แต่พ่อกลับจ้องเขม็งไปที่เทียนหอมอย่างไม่วางตา
        “น้ำอบ? นี่ลูก...”
        “ตกใจอะไรเหรอคะ มีความลับอะไรกับหนูอยู่รึเปล่า?” ฉันเดินเข้าไปข้างในห้องอย่างใจเย็น ทั้งๆ ที่คำถามที่พรั่งพรูออกมาจากหัวสมองกำลังจะปะทุจนฉันอยากจะฟังความจริงทั้ง หมดไวๆ
        “น้ำอบ ออกไปซะ”
        พ่อฉันสั่งเสียงเรียบ ฉันหันหน้าไปหาพ่อของตัวเองด้วยแววตาที่เฉยชา ก่อนที่จะพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ยังไม่หายไปจากใบหน้า
        “ทำไมล่ะคะพ่อ หนูแค่จะเข้ามาถามอะไรนิดหน่อยเอง...”
        ว่าจบ รอยยิ้มแสนหวานกลายเป็นการแสยะยิ้มจนแม่ฉันหน้าซีด และยิ่งคำถามฉันที่ออกมาจากปาก ก็ยิ่งทำให้พ่อกับแม่ทำสีหน้าลำบากใจอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
        “ ‘ญาณอาถรรพ์’ นี่...คืออะไรคะ ....แม่?”

::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------