ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คิดผิดนะฟิคนี้...ที่มีหนูเป็นลูกการิน!

    ลำดับตอนที่ #36 : :>>: บทที่ 33 :

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 435
      8
      21 ต.ค. 56

            ความเดิมตอนที่แล้ว >>>

            หนุ่มน้อยเปลี่ยนเรื่องคุย สาวน้อยพยักหน้ารับรู้เรื่องราวด้วยความตะขวิดตะขวางใจเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่คิดจะถามซ้ำอีก ในขณะที่ไม่เห็นใบหน้าเทียนหอมเลยว่า...เขากำลังแอบอมยิ้มอย่างมีความสุข
            ...ความรู้สึกอุ่นใจในตอนที่สาวน้อยอยู่ข้างกายเขา..มันมีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ?...


    -------------------------------------------------------------------


    :>>: บทที่ 33 :<<:
    แผนแกล้งของการิน



            < :: NAMAOB :: >

            “ว้าวววววว ดูสิๆ ปลาการ์ตูนน่ารักจังเลย แถมยังมีเม่นทะเลนั่นอีก”
            ฉันทำท่าตื่นตาตื่นใจกับภาพที่เห็นราวกับเด็กน้อย ภายในโดมน้ำที่มีแต่ฝูงปลาแหวกว่ายเต็มไปหมดนั้น ราวกับทำให้ฉันเป็นส่วนหนึ่งในเหล่าฝูงปลา เมื่อฉันหันหน้าไปมองเทียนหอมด้วยรอยยิ้ม ก็ได้ยินเสียงลั่นชัตเตอร์ในจังหวะที่ฉันหันไปมองเขาพอดิบพอดี
            แชะ!
            “ฮ่าๆๆ ยิ้มซะเกือบเห็นลิ้นไก่ติดกล้องเลยนะเธอ ^O^”
            “กรี๊ดดดดดดด ลบออกให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ! นี่นายแอบถ่ายฉันทีเผลอนี่นา >O<”
            ฉันโวยวายหน้าตื่น เมื่อเทียนหอมหัวเราะร่าแล้วหันภาพถ่ายตอนที่ฉันเผลอในกล้องดิจิตอลมาให้ดู แน่นอนว่ามันเป็นอะไรที่น่าอายที่สุดเลย! >////<!
            “เอ้าาาาา จะลบทำไมกันเล่ายัยอบเชย ก็ดูดีออก ฮ่าๆๆ!”
            “ไม่ต้องมาพูดมาก! เอากล้องมาให้ฉันลบภาพอุบาทว์นั่นออกเดี๋ยวเน้~!!! >[ ]</!!!”
            ฉันรีบกระวีกระวาดหมายจะคว้ากล้องจากมือเทียนหอมเพื่อลบภาพบ้าๆ นั่นออก แต่ดูเขาสิ! นอกจากจะใช้ความสูงให้เป็นประโยชน์โดยการยืดแขนหลบฉันแล้ว เขายังยกกล้องสุดแขนแล้วหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีสุดๆ อีกด้วย ฮึ้ยยยยย น้ำอบกริ้วค่าาาาา! >_<*+!
            “แหม! อย่าพยายามทำตัวสูงจะดีกว่านะ ถ้าคิดจะเอากล้องจากมือฉัน ‘ยัยเตี้ย’ ^^”
            “ฉันสูงตั้ง 164 ซม.เลยนะยะ! มีแต่นายนั่นแหละสูงอย่างกับเป-รต พ่อแม่นายผัดตึกใบหยกกับคั้นน้ำต้นตาลมาบำรุงนายล่ะสิท่า!”
            ฉันสวนเทียนหอมกลับไปด้วยความฉุนเฉียว และก็เริ่มฉุนขาดเมื่อเขาก็สวนกลับมาเจ็บแสบไม่แพ้กัน
            “อ๊ะแน่นอนอยู่แล้ว แต่สำหรับของเธอเนี่ย...ฉันว่าพ่อกับแม่เธอก็ไม่ได้เตี้ยอะไรนะ แต่สงสัยครอบครัวเธอจะผัดกะเพราคนแคระกับคั้นน้ำมะขามข้อเดียวให้เธอกิน บ่อยๆ ล่ะสิ ถึงได้ตัวเล็กแถมเตี้ยอย่างเนี่ย ฮ่าๆๆ! XD”
            “หนอยแน่!!! ไอ้บ้าาาา! มาให้ฉันฆ่าซะดีๆ! >[ ]</!!”
            ฉันรีบพุ่งตัวเปลี่ยนเป้าหมายจากกล้องดิจิตอลเป็นลำคอยาวๆ ของอีตาเพี้ยนจอมกวนประสาทนี่แทน แน่นอนว่าเทียนหอมถึงกับโยกหลบฉันเป็นพลวัน ก่อนที่เขาจะวิ่งแจ้นโดยไม่ลืมทิ้งระเบิดคำพูดให้ฉันอีกหนึ่งตูม
            “ตามฉันให้ทันสิยัยขี้ข้าสโนวไวท์! ฮ่าๆๆ!!!”
            “ฉันไม่ใช่คนแคระนะว้อยยยยย!!!!” ฉันถึงกับปรี๊ดแตกแล้ววิ่งตามเทียนหอมอย่างไม่สนใจคนที่เดินในโดมเลยแม้แต่ นิด แต่เอาเข้าจริงๆ ฉันก็รู้สึกสนุกจนลืมเรื่องของพี่พริกหวานไปเลยแหละ แต่พอฉันวิ่งไล่กวดเทียนหอมไปได้ไม่นาน จู่ๆ เทียนหอมก็วิ่งชะลอลงจนฉันไล่ตามได้ทัน ฉันจึงได้ใช้จังหวะนี้เร่งฝีเท้าแล้วคว้าเข้าที่ของบ่าทั้งสองข้างของเทียน หอมทันที
            หมับ!!!
            “เย้! นายเสร็จฉันแล้ว อุวะฮ่า >O<!”
            “โอ๊ยยยยย ยัยอบเชย...เบาๆ หน่อยสิ!” เทียนหอมหันหน้ามาหาฉันด้วยใบหน้าที่เหยเก แลดูเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ฉันถึงกับตกใจจนลืมเรื่องราวอื่นๆ ไปซะหมด แต่ไม่ลืมที่จะรีบปล่อยมือออกจากบ่าเทียนหอมด้วย
            “เฮ้ย เป็นไงมั้งอ่ะ ฉันจับบ่านายเบาๆ เองนะ O_O!”
            “มะ...ไม่ใช่เพราะเธอจับบ่าหรอก แต่จู่ๆ ฉันก็รู้สึกปวดตุ้บๆ ที่บ่าขึ้นมาเฉยๆ ก็เลยต้องชะลอวิ่ง โอย...มันหน่วงๆ เหมือนมีใครกดบ่าเลยแหะ”
            เทียนหอมเอามือนวดบ่าตัวเองด้วยสีหน้าเซ็งๆ ฉันถึงกับฉุกคิดขึ้นมาซะเฉยๆ
            ...เอ๊ะ จะว่าไป..ทำไมพ่อฉันถึงให้มากับเทียนหอมง่ายๆ แบบนี้กันนะ? หรือว่า...จะมีอะไรไม่ชอบมาพากล?...
            “นายรู้เหมือน...ว่าใครขี่บ่านายรึเปล่า?”
            ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันถามเขาออกไปแบบนั้น แต่คำตอบของเขาทำเอาฉันตกใจเสียดื้อๆ
            “อื้อ ประมาณนั้น”
            “!!!”
            “เฮ้อ...สงสัยไหล่จะเคล็ดล่ะมั้ง ช่างเถอะ งั้นเราเดินออกไปข้างนอกโดมกันจะดีกว่า หรือเธอจะเดินดูไปเรื่อยๆ ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ”
            เทียนหอมฝืนยิ้มให้ฉัน ในขณะที่ฉันกลับรู้สึกทะแม่งๆ เขาล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง ในขณะนั้นโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ร่วงหล่นลงมา แต่เทียนหอมคงจะไม่รู้ตัว เขาถึงได้เดินปร๋อต่อไปซะอย่างนั้น
            “นี่นาย...”
            ฉันนั่งยองลงไปหยิบโทรศัพท์จากพื้นหมายจะหยิบยื่นให้เขา แต่แล้วฉันก็ชะงักเมื่อเห็นภาพสะท้อนในกระจกเงาจากโทรศัพท์ ซึ่งนอกจากจะเห็นเทียนหอมแล้ว...ฉันยังเห็นเด็กมัดจุกอีกคนใส่กระโจงเบนสี แดงขี่คอเทียนหอมอีกด้วย!
            “กะ..กุมาร..ทอง...”
            ฉันพูดได้เท่านั้น เงาสะท้อนที่เป็นเด็กใส่โจงกระเบนมัดจุกก็หันหน้ามามองฉัน แต่เป็นการหันแบบหันมาทั้งคอจนตั้งฉากกับด้านหลังอย่างพอดิบพอดี ฉันถึงกับตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นกุมารทองตนนั้นแสยะยิ้มให้ แล้วจู่ๆ ก็หายวับออกไปจากหลังเทียนหอม
            “อื้อหืมมมมม ค่อยยังช่วยหน่อย เดินแล้วหายเมื่อยขึ้นมาซะงั้น ^O^”
            เทียนหอมเหยียดแขนเพื่อบิดขี้เกียจ ในขณะที่ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ตกใจเอาการ
            ...กุมารทองตนเมื่อกี๊...ของพ่อแน่ๆ!!!...
            มิน่าล่ะ...! พ่อถึงยอมให้ฉันมากับเทียนหอม ที่แท้พ่อก็คิดจะกลั่นแกล้งเทียนหอมจริงๆ ด้วย!
            “เฮ้! ยัยอบเชย ไม่สบายรึเปล่า? สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเลย”
            เทียนหอมเอี้ยวตัวหันมามองฉัน ในขณะที่ฉันเผลอกำโทรศัพท์เขาแน่น และเอาใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองอย่างลืมเนื้อลืมตัว
            “อ๊ะ...เอ่อ ไม่ใช่หรอก ฉันแค่รู้สึกหายใจไม่ค่อยออกนิดหน่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วแหละ”
            ฉันรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้ดีขึ้นกว่าเดิม แล้วยิ้มให้กับเทียนหอมเพื่อกลบเกลื่อนความมีพิรุธทั้งจากแววตาและท่าทางของ ตัวฉันเอง ดูเหมือนว่าเทียนหอมจะจับพิรุธฉันได้ เขาถึงได้เดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันด้วยแววตาที่ดูเป็นห่วงเป็นใยอย่างบอกไม่ถูก
            “แน่ใจเหรอ? งั้นฉันว่าเรารีบออกไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่านะ”
            “อะไรกัน...อะไรกัน นี่นายเป็นห่วงฉันรึไง” ฉันฉีกยิ้มล้อเลียนเขาอย่างไม่ได้คิดมากอะไร แต่คำพูดของเทียนหอมกลับทำเอาฉันใจระทึกขึ้นมาซะเฉยๆ “ก็เออน่ะสิ ไม่ให้ห่วงเธอแล้วจะให้ไปห่วงแมวที่ไหนเล่า ยัยเบื๊อก”
            เทียนหอมเอามือมาทุบหัวฉันเบาๆ ฉันถึงกับเผลอลอบมองหน้าเทียนหอมด้วยความประหลาดใจปนเปกับความรู้สึกวูบวาบ ในอก เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนที่จะบ่นอุบอิบ แต่ฉันกลับเผลอมองว่าเขาดูเท่ห์ไม่หยอก
            “อะไรกันเนี่ย? ทำไมมันใกล้จะเที่ยงวันแล้วล่ะ เฮ้อ...เวลาผ่านไปไวชะมัด”
            หมับ!
            “เอ้ย!...นี่นายจะทำอะไรน่ะ!? O_O////!!!”
            ฉันถึงกับมองหน้าเทียนหอมสลับกับมือของเขาที่จู่ๆ ก็ถือวิสาสะมารวบมือฉันจับเฉยเลย! กรี๊ดดดดดด อะไรกันเนี่ยยย ทำไมฉันจะต้องรู้สึกตื่นเต้นและหัวใจจะวายอย่างไม่บอกถูก น้ำอบงงค่าาาาา!!! >////<*!!!!
            “ก็ไม่ทำอะไรหรอก แค่..จับมือไว้แล้วเราไปด้วยกัน~!”
            อีตานี่อารมณ์ไหนเนี่ย =[ ]=;
            “เอ่อ...นี่นายคิดว่ามุขนี้มันตลกนักเหรอ -_-;”
            “ถ้าตลกก็หัวเราะสิ ‘ยัยเตี้ย’ ^^” เทียนหอมยิ้มร่า ผิดกับฉันที่เผลอชักสีหน้าไม่ชอบใจใส่เขาอย่างเผลอตัว เขาหัวเราะร่าราวกับเด็ก แต่เพราะรอยยิ้มเขานั้นแหละทำเอาฉันลืมที่จะขัดขืนสะบัดมือเขาไปเลย -//////-
            โอ๊ยยยยยย นี่มันไม่ถูกต้องเลยนะ! ฉันต้องใจเต้นกับพี่พริกหวานคนเดียวเซ่! T^T แล้วฉันจะมาใจเต้นกับเขาทำกะละแมสอดไส้ฟักแม้วอาร๊ายยยยยย
            น้ำอบคนนี้ไม่เข้าใจเลย แงๆๆ TOT
            แต่ทว่า...ดูเหมือนว่างานนี้พ่อจะตั้งใจให้กุมารทองมาแกล้งเทียนหอมจริงๆ นั่นแหละ = =;;; เพราะทันทีที่ฉันกับเทียนหอมเดินชมโดมใต้น้ำกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทันทีที่ฉันกับเทียนหอมเดินไปยังโซนอาหาร ก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา...
            “อ๊ากกกกกก!!! ทำไมมีถังขยะมาวางตรงนี้ฟระ เตะโดนแล้วเจ็บชิบเป้ง!”
            เอ่อ...ฉันแอบเห็นถังขยะเลื่อนเองได้ด้วยแหละ แต่เตือนเทียนหอมไม่ทัน T^T
            ปรี๊ดดดดดดดดดด!!! +_+!!!!
            “อึ๋ยยยย! อะไรกันเนี่ย...เสื้อฉันเปียกไปหมดแล้วววววว =[ ]=!”
            “ขอโทษครับคุณ! เป็นอะไรมากรึเปล่า!?”
            เอ่อ...ฉันว่าฉันเห็นสายยางฉีดน้ำจากมือพนักงานจู่ๆ ก็เบนทิศทางมาหาเทียนหอมนะ T_T
            “ไม่เป็นไรครับ! เปียกนิดหน่อย เฮ้อ...” เทียนหอมหมุนตัวกะจะเดินหนีไปจากทิศทางเดิม แต่พอฉันกำลังจะอ้าปากห้าม เทียนหอมก็ดันไปเหยียบกระป๋องโค้กที่กลิ้งหลุนๆ มาเข้าที่ฝ่าเท้าเทียนหอมอย่างพอเหมาะพอเจาะ ไม่ต้องถามเลยว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอะไร Y_Y “เทียนหอม ระวัง...!”
            พรืดดดดดดด!!!
            “จ๊ากกกกกกกก >O<!”
            โครมมมมม!!!
            นั่นไง! ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพซ๊ากกกกกคำ! -.-;;’!
            “โอ๊ยยยยยย บ้าเอ้ย! ทำไมจู่ๆ กระป๋องโค้กนี่ถึงได้กลิ้งมาเข้าเท้าฉันพอดีแบบนี้เล่า อูยยยย T^T;”
            เทียนหอมทำหน้าปูเลี่ยนๆ เมื่อตัวเองล้มลงไปนั้งกองกับพื้น คนอื่นที่อยู่ในโซนอาหารต่างก็พากันมองเขา แล้วก็มีบ้างที่มีคนหัวเราะและอดที่จะเจ็บแทนไปด้วยไม่ได้
            “นายเป็นไงบ้าง?” ฉันปรี่เข้าไปยื่นมือให้เขาจับ เทียนหอมเหมือนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเขามองหน้าฉันเต็มๆ ตา ก่อนที่เทียนหอมจะเสหน้าไปทางอื่นแล้วลุกขึ้นเองโดยไม่ได้แตะมือฉัน
            “มะ..ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าฉันไปสั่งฮอทดอกมาให้เธอดีกว่า” ...ปัดเนื้อปัดตัวแบบไม่ยอมสบตา
            “...”
            “จะเอาน้ำอะไรรึเปล่า?”
            “เอ่อ...ตามใจนายเลย ฉันกินได้ทั้งนั้นแหละ”
            ฉันชักมือกลับเหมือนเสียหน้าอย่างบอกไม่ถูก เทียนหอมพยักหน้ารับก่อนที่เขาจะรุดตัวไปเข้าแถวต่อคิวซื้อของ ในขณะที่ฉันรู้สึกไม่พอใจอย่างบอกไม่ถูก
            ฮึ...ไม่อยากถูกเนื้อถูกตัวฉันรึไงยะตาบ้า ฉันไม่ใช่แบททีเรียนะเฟ้ย! โอ๊ยยยยย หงุดหงิดๆ! -_-*!
            ว่าแต่...เอ๊ะ ทำไมฉันจะต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วยล่ะ งงๆ ตัวเองนะเนี่ยช่วงนี้ T^T!


    ::: ~~~ To be continues ~~~ :::
    -------------------------------------------------------------------

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×