ลำดับตอนที่ #44
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : :>>: บทที่ 41 :
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>
เขาโน้มหน้าหมายจะประกบริมฝีปาก ลัลเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินเสียงในจิตใจของการินที่นานๆ ทีจะได้ยินครั้งนึงพร้อมๆ กับริมฝีปากที่ประทับลงมา
‘ท่าทางงานนี้...จะไม่กระจอกงอกง่อยซะแล้วสิ!’
< :: NAMAOB :: >
หลังจากที่ฉันบอกเล่าเรื่องที่ฉันเห็นคลิปนี้ให้เทียนหอมฟัง เขาก็เอาแต่นั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว ส่วนฉันก็ไม่คิดเซ้าซี้เพื่อจะถามอะไร เราทั้งคู่จึงได้ตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองไม่ต่างกัน...
พ่อกับแม่กำลังทำอะไรกันอยู่เนี่ย? ทำไมลงมาช้าจัง สงสัยเรื่องเคลียร์เยอะ แต่ก็ช่างมันเถอะ บางทีอาจจะสวีทกันอยู่ก็ได้นะ ฮึ...! -^-! แบบนี้ไม่น่าให้พ่อสวีทกับแม่เลย น่าขัดแข้งขัดขามากกว่า จิ๊ๆๆ! (ยังโกรธพ่อไม่หายเลย ฮึ่ยยยย!)
“นี่... ฉันถามอะไรหน่อยสิ...”
ท่ามกลางบรรยากาศอึมขรึม จู่ๆ เทียนหอมก็โพล่งถามขึ้นมา ฉันหันหน้าไปหาเขาส่งสายตาเชิงสงสัยไปให้ เทียนหอมถามทันที
“ช่วงนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองซวยมากขึ้นรึเปล่า?...แบบว่า...เหตุการณ์ร้ายๆ น่ะ”
“ก็ไม่นี่นา ถามทำไมเหรอ? - -?”
“ปละ..เปล่าหรอก ถ้ายังไม่มีก็ไม่เป็นไร” เทียนหอมยิ้มเจื่อนๆ ฉันได้แต่ลอบมองหน้าเขาอย่างสงสัย ก่อนที่จะเหลือบตามองบาดแผลที่ลำแขนของเขา
“...เจ็บมากไหม? ฉันหมายถึงแผลที่แขนของนายน่ะ”
“อ๋อ...สบายมาก ตอนนี้แค่ปวดตุบๆ เฉยๆ ไม่ต้องห่วงหรอก” เขายกแขนข้างที่โดนบาดขึ้นมาดู เพราะเป็นแผลที่มีรอยฟกช้ำดวงใหญ่ ก็เลยต้องใช้ผ้าที่ชุบน้ำแข็งมาโปะเอาไว้ก่อน ฉันรู้สึกผิดอย่างจัง ก่อนที่จะนึกไปถึงคำพูดอันร้ายกาจของพ่อ
“ขอโทษแทนพ่อฉันด้วยนะ ปกติพ่อฉันไม่ใช่คนปากร้ายขนาดนั้นหรอก”
“ไม่ใช่กับฉัน ท่านจะใจดีเฉพาะเธอกับรองผอ.เท่านั้นแหละ ...ฉันดูออก”
เทียนหอมยิ้มบางๆ ก่อนที่เขาจะเหลือบไปมองลูกหว้าที่นอนสลบอยู่บนเตียงเพื่อจบบทสนทนา ฉันก็เหลือบมองเพื่อนคนนี้เหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะเอาเชือกมามัดมือเอาไว้ แต่ฉันก็กลัวเหลือเกินว่าลูกหว้าจะเกิดอาการคลุ้มคลั่งอีก
แต่ทำไมเธอถึงได้มีอาการแบบนี้ทุกทีที่ได้ดูคลิปๆ นี้กันนะ?
::+:: A bullet with your name, a ticking time grenade, you better run away, run away, run away ::+::
หลังจากที่ฉันได้แต่คอยเหลียวมองลูกหว้าที่สลบไปอย่างระแวงนิดๆ พร้อมกับเทียนหอมที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน เสียงริงโทนฮุคเพลงโปรดของฉันอย่างกับต้องการจะทำลายบรรยากาศอันน่าวังเวง นี้ให้หมดไป ฉันจึงได้คว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย โดยที่แอบแปลกใจเล็กน้อยเพราะฉันเห็นเบอร์โทรนี้ขึ้นหน้าจอ
>>:: พี่พริกหวาน ::<<
อะไรกัน? ทำไมฉันรู้สึกแปลกใจแทนที่จะเป็นใจเต้นล่ะ?
ติ๊ด!
“ค่าพี่ มีอะไรให้น้ำอบช่วยรึเปล่าคะ?”
ฉันกรอกเสียงโดยมีแต่ความแปลกใจ ปราศจากความตื่นเต้นอย่างที่เคยมี น่าแปลกนะ ทั้งๆ ที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ฉันจะต้องวี๊ดว้ายกระตู้วู้ หรือไม่ก็กระโดดด๊องแด๊งๆ ด้วยความดีใจที่พี่พริกหวานโทรมาหาแท้ๆ แต่ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็คงจะเป็นเพราะเจอเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยล่ะมั้ง ก็เลยยังดีใจไม่ออก = =;^
[ฮะๆๆ มีแน่นอนครับ ...ช่วยเปิดประตูบ้านให้พี่หน่อยสิ]
“ว่าไงนะคะ!!? O_O!!!!” ...ตกใจตาโต
[ตอนนี้พี่อยู่หน้าบ้านน้ำอบแล้ว เร็วๆ สิ เดี๋ยวพี่ก็ไปแวะบ้านอื่นรอเธอเปิดหรอก]
จ๊ากกกกกกกกก พี่ล้อเล่นเรอะ! =[ ]=!
“เอ่อ...พี่ล้อน้ำอบเล่นเหรอคะ? -_-;”
[ล้อเล่นเหรอ? ...ก็ไม่นี่ บางทีเราก็ลองออกมาพิสูจน์ด้วยตัวเองสิ เร้าใจกว่าเยอะ ฮะๆๆ]
เสียงหัวเราะของพี่พริกหวานทำเอาฉันนั่งไม่ติด เพราะทันทีที่ฉันได้ยินอย่างนั้น ฉันก็รีบออกตัววิ่งไปยังประตูบ้านโดยที่เทียนหอมถึงกับสะดุ้งตัวโยน อันเนื่องมาจากตกใจในการกระทำของฉัน
ฟุ่บ!!!
“เฮ้ย!? ยัยอบเชย นี่เธอจะไปไหน?!? O_o!??”
ตึกๆๆๆๆ!!!
ฉันไม่ตอบคำถามเทียนหอมเลยแม้แต่นิด กลับรีบพุ่งตัวไปยังหน้าประตูโดยที่ยังเอาโทรศัพท์แนบหูไว้อยู่ จนกระทั่งฉันวิ่งไปถึงหน้าบ้าน ก็พบว่าพี่พริกหวานใส่ชุดไปรเวทแสนจะสะดุดตา และแว่นกันแดดสีชาทำให้ความหล่อแบบกินไม่ลงของรุ่นพี่แทบจะแทงตาฉันอย่างไม่ ต้องหันมองซ้ายขวา +O+!!
โอ้มายก๊อดดดดดด พี่พริกหวานนนนนนน!!! พี่พริกหวานตัวจริงเสียงจริงกำลังยืนหล่ออยู่หน้าประตูบ้านน้ำอบคนนี้เหรอ เนี่ยยยยย >_<!
กรี๊ดดดดดดดด อกน้ำอบจะแตก!?? +O+////!!! โอ๊ยยยยยย จะดีใจที่พริกหวานมาหรือว่าจะเสียใจดีล่ะเนี่ยที่พี่เขามาไม่ถูกเวลา โฮๆๆ TOT////
[เห็นรึยังจ๊ะคนสวย ^^] ...ยิ้มหยอกแกมหยอกล้อ ฉันเริ่มได้สติ
“พี่พริกหวานมาได้ยังไงคะเนี่ย!? O_O!!!”
ฉันกดวางสายโทรศัพท์ แล้วเปิดประตูรั้วให้พี่พริกหวานเข้ามาในบ้าน เขามาเดินข้างๆ ฉันแล้วตอบคำถามด้วยรอยยิ้มที่เจิดจรัส
“ไม่ยากเลยน้ำอบ ถึงแม้ว่าบ้านผอ.จะเป็นความลับ แต่ถ้าเป็นบ้านของรองผอ.ล่ะก็ไม่เป็นความลับแน่ๆ เพราะฉะนั้นพี่ก็เลยใช้อำนาจในการเป็นประธานนักเรียนขอดูเอกสารนิดหน่อยน่ะ สิ ฮะๆๆ ^O^”
บางทีฉันก็รู้สึกว่าพี่พริกหวานเนี่ยร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย -_-; ต่างจากอิจเมจเอาไว้เลยแหะ...
“อ๋อค่ะ...แหะๆๆ” ฉันยิ้มเฝื่อนๆ ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา แล้วบอกพี่พริกหวานไปตรงๆ “แต่ตอนนี้บ้านของน้ำอบกำลังเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นน่ะค่ะ อาจจะทำให้พี่พริกหวานต้องมาเสียเที่ยวและหมดสนุก ถึงยังไงซะถ้าพี่พริกหวานมีธุระอย่างอื่น...จะกลับก่อนก็ได้นะคะ”
ฉันพูดอุบอิบ อันที่จริงการพูดอย่างนี้มันไม่ต่างจากการไล่พี่พริกหวานทางอ้อมเลยนะ แต่พอฉันพูดไปแบบนั้น รอยยิ้มที่ประดับหน้าพี่พริกหวานก็ถึงกับจางหายไปเลย พี่เขาถอดแว่นออกก่อนที่จะสบตาฉันซึ่งแลดูจริงจังและห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
“พ่อแม่ทะเลาะกันเหรอ?”
“ไม่ค่ะ พ่อกับแม่หนูรักกันดี -_-!” เอ่อ...ทำไมพี่เขาถึงได้คิดแบบนี้นะ จี๋จ๋ากันจะตาย จนมดจะท่วมหัวหนูตายอยู่แล้ว =^=
“งั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ พี่รับรู้ได้ไหม?”
พี่พริกหวานถามฉันด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง เขาจับบ่าทั้งสองข้างของฉันให้หันไปประจันหน้ากับเขา โอ้มายก๊อดดดดด!!!~~~ จู๊ดสปี๊ดจี๊ดสป๊าดมากมาย หล่อลากไส้แบบนี้มีเต็ม 10 น้ำอบให้เต็ม 100 ล้านเลยเจ้าค่าาาา อ๊ากกกกก =,,=///////!!!
เมื่อฉันสบตาพี่พริกหวาน ก็พบว่าขนตาเขายาวมากจนฉันยังอาย แววตาเขาอ่อนหวานราวกับน้ำเชื่อม ใบหน้าเรียวยาวรูปไข่และใสกิ๊งแบบนี้...โฮกฮากกกก วันนี้เป็นวันที่เจ้าจะต้องเป็นสามีของข้า! +[ ]+/////!! (เริ่มหื่น)
“ได้สิคะ แต่ว่า...” อย่ามาใกล้หนูมาก หนูจะโป๊ะยาสลบพี่แร้ววววววว!
“แต่ว่า? แต่ว่าอะไรครับ พี่มันเป็นที่ปรึกษาไม่ได้เรื่องอย่างงั้นเหรอ?”
พี่พริกหวานทำหน้าเศร้าใส่ ในขณะที่ฉันกรีดร้องในใจ
ไม่ใช่ว้อยยยยยยย เดี๋ยวปั๊ดจับโป๊ะยาสลบแล้วลากเข้าห้องปู้ยี้ปู้ย้ำให้หนูหายอยากมันซะเลย (_ _)*+
“เอ่อ...คือว่า... =/////=” หนูกำลังจะเคี้ยวพี่แล้วอ่ะ จะว่าหนูหื่นไหม?
“อะแฮ่ม!!!”
ขวับ!!!
ฉันกับพี่พริกหวานหันไปทางเสียงกระแอมแทบจะพร้อมกัน ก็พบว่าเทียนหอมกำลังยืนหน้าบอกบุญไม่รับ (บาปกระเจิงด้วย) ก่อนที่เทียนหอมจะปั้นหน้าเป็นรอยยิ้มอ่อนหวาน ราวกับไม่เคยพบเจอหน้าพี่พริกหวานมาก่อน
“ขอโทษด้วยนะครับที่ขัดจังหวะ ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรกับทางบ้านนี้เหรอครับ ‘คุณประธานนักเรียน’ ^^+”
“ผมก็แค่มาหาแฟนผม ว่าแต่นายมีธุระอะไรไม่ทราบ ‘คุณเสือก’ ^^+?”
เจ้าค่าเอ้ยยยยย พี่พริกหวานเริ่มเปิดศึกในบ้านฉันแล้วววว TOT
“ใครแฟนรุ่นพี่เหรอ? ผมไม่เห็นนะครับ ^_^ เห็นแต่ ‘ตัวเสือก’ ที่สมอ้างเป็นแฟนน้ำอบเท่านั้นเอง ...อุ๊ย! ขอโทษนะครับรุ่นพี่ ไม่ทราบว่าผมพูดแรงเกินไปไหมเนี่ย? ฮะๆๆ”
“หนอยแน่! แก...!!”
พี่พริกหวานเริ่มหน้าบึ้ง ฉันรีบเข้าไปห้ามทัพโดยการคั่นกลางอย่างว่องไว
“เอ่อ...ทั้งคู่ใจเย็นๆ ก่อนนะ -O-; เอาเป็นว่าแค่เหตุการณ์ในตอนนี้ก็วุ่นวายพอแรงแล้ว ตอนนี้ก็อย่าทำให้ยุ่งยากจนพ่อฉันลงมาวีนอีกเลยนะ ขอร้องแหละ” ฉันมองหน้าพี่พริกหวานกับเทียนหอมสลับกัน พี่พริกหวานถามด้วยสีหน้าที่สงสัย
“เอ๊ะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่เหรอ?”
“เสือก!” เทียนหอมโพล่ง ฉันมองเขาตาขวาง ก่อนที่จะเอาข้อศอกกระทุ้งท้องเขาอย่างแรง เทียนหอมร้องโอดโอย ในขณะที่ฉันหันหน้าไปบอกพี่พริกหวานตามตรง
“คือว่านะคะ...เรื่องมันเป็นอย่างนี้”
เขาโน้มหน้าหมายจะประกบริมฝีปาก ลัลเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินเสียงในจิตใจของการินที่นานๆ ทีจะได้ยินครั้งนึงพร้อมๆ กับริมฝีปากที่ประทับลงมา
‘ท่าทางงานนี้...จะไม่กระจอกงอกง่อยซะแล้วสิ!’
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 41 :<<:
การมาเยือน
< :: NAMAOB :: >
หลังจากที่ฉันบอกเล่าเรื่องที่ฉันเห็นคลิปนี้ให้เทียนหอมฟัง เขาก็เอาแต่นั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว ส่วนฉันก็ไม่คิดเซ้าซี้เพื่อจะถามอะไร เราทั้งคู่จึงได้ตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองไม่ต่างกัน...
พ่อกับแม่กำลังทำอะไรกันอยู่เนี่ย? ทำไมลงมาช้าจัง สงสัยเรื่องเคลียร์เยอะ แต่ก็ช่างมันเถอะ บางทีอาจจะสวีทกันอยู่ก็ได้นะ ฮึ...! -^-! แบบนี้ไม่น่าให้พ่อสวีทกับแม่เลย น่าขัดแข้งขัดขามากกว่า จิ๊ๆๆ! (ยังโกรธพ่อไม่หายเลย ฮึ่ยยยย!)
“นี่... ฉันถามอะไรหน่อยสิ...”
ท่ามกลางบรรยากาศอึมขรึม จู่ๆ เทียนหอมก็โพล่งถามขึ้นมา ฉันหันหน้าไปหาเขาส่งสายตาเชิงสงสัยไปให้ เทียนหอมถามทันที
“ช่วงนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองซวยมากขึ้นรึเปล่า?...แบบว่า...เหตุการณ์ร้ายๆ น่ะ”
“ก็ไม่นี่นา ถามทำไมเหรอ? - -?”
“ปละ..เปล่าหรอก ถ้ายังไม่มีก็ไม่เป็นไร” เทียนหอมยิ้มเจื่อนๆ ฉันได้แต่ลอบมองหน้าเขาอย่างสงสัย ก่อนที่จะเหลือบตามองบาดแผลที่ลำแขนของเขา
“...เจ็บมากไหม? ฉันหมายถึงแผลที่แขนของนายน่ะ”
“อ๋อ...สบายมาก ตอนนี้แค่ปวดตุบๆ เฉยๆ ไม่ต้องห่วงหรอก” เขายกแขนข้างที่โดนบาดขึ้นมาดู เพราะเป็นแผลที่มีรอยฟกช้ำดวงใหญ่ ก็เลยต้องใช้ผ้าที่ชุบน้ำแข็งมาโปะเอาไว้ก่อน ฉันรู้สึกผิดอย่างจัง ก่อนที่จะนึกไปถึงคำพูดอันร้ายกาจของพ่อ
“ขอโทษแทนพ่อฉันด้วยนะ ปกติพ่อฉันไม่ใช่คนปากร้ายขนาดนั้นหรอก”
“ไม่ใช่กับฉัน ท่านจะใจดีเฉพาะเธอกับรองผอ.เท่านั้นแหละ ...ฉันดูออก”
เทียนหอมยิ้มบางๆ ก่อนที่เขาจะเหลือบไปมองลูกหว้าที่นอนสลบอยู่บนเตียงเพื่อจบบทสนทนา ฉันก็เหลือบมองเพื่อนคนนี้เหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะเอาเชือกมามัดมือเอาไว้ แต่ฉันก็กลัวเหลือเกินว่าลูกหว้าจะเกิดอาการคลุ้มคลั่งอีก
แต่ทำไมเธอถึงได้มีอาการแบบนี้ทุกทีที่ได้ดูคลิปๆ นี้กันนะ?
::+:: A bullet with your name, a ticking time grenade, you better run away, run away, run away ::+::
หลังจากที่ฉันได้แต่คอยเหลียวมองลูกหว้าที่สลบไปอย่างระแวงนิดๆ พร้อมกับเทียนหอมที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน เสียงริงโทนฮุคเพลงโปรดของฉันอย่างกับต้องการจะทำลายบรรยากาศอันน่าวังเวง นี้ให้หมดไป ฉันจึงได้คว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย โดยที่แอบแปลกใจเล็กน้อยเพราะฉันเห็นเบอร์โทรนี้ขึ้นหน้าจอ
>>:: พี่พริกหวาน ::<<
อะไรกัน? ทำไมฉันรู้สึกแปลกใจแทนที่จะเป็นใจเต้นล่ะ?
ติ๊ด!
“ค่าพี่ มีอะไรให้น้ำอบช่วยรึเปล่าคะ?”
ฉันกรอกเสียงโดยมีแต่ความแปลกใจ ปราศจากความตื่นเต้นอย่างที่เคยมี น่าแปลกนะ ทั้งๆ ที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ฉันจะต้องวี๊ดว้ายกระตู้วู้ หรือไม่ก็กระโดดด๊องแด๊งๆ ด้วยความดีใจที่พี่พริกหวานโทรมาหาแท้ๆ แต่ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็คงจะเป็นเพราะเจอเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยล่ะมั้ง ก็เลยยังดีใจไม่ออก = =;^
[ฮะๆๆ มีแน่นอนครับ ...ช่วยเปิดประตูบ้านให้พี่หน่อยสิ]
“ว่าไงนะคะ!!? O_O!!!!” ...ตกใจตาโต
[ตอนนี้พี่อยู่หน้าบ้านน้ำอบแล้ว เร็วๆ สิ เดี๋ยวพี่ก็ไปแวะบ้านอื่นรอเธอเปิดหรอก]
จ๊ากกกกกกกกก พี่ล้อเล่นเรอะ! =[ ]=!
“เอ่อ...พี่ล้อน้ำอบเล่นเหรอคะ? -_-;”
[ล้อเล่นเหรอ? ...ก็ไม่นี่ บางทีเราก็ลองออกมาพิสูจน์ด้วยตัวเองสิ เร้าใจกว่าเยอะ ฮะๆๆ]
เสียงหัวเราะของพี่พริกหวานทำเอาฉันนั่งไม่ติด เพราะทันทีที่ฉันได้ยินอย่างนั้น ฉันก็รีบออกตัววิ่งไปยังประตูบ้านโดยที่เทียนหอมถึงกับสะดุ้งตัวโยน อันเนื่องมาจากตกใจในการกระทำของฉัน
ฟุ่บ!!!
“เฮ้ย!? ยัยอบเชย นี่เธอจะไปไหน?!? O_o!??”
ตึกๆๆๆๆ!!!
ฉันไม่ตอบคำถามเทียนหอมเลยแม้แต่นิด กลับรีบพุ่งตัวไปยังหน้าประตูโดยที่ยังเอาโทรศัพท์แนบหูไว้อยู่ จนกระทั่งฉันวิ่งไปถึงหน้าบ้าน ก็พบว่าพี่พริกหวานใส่ชุดไปรเวทแสนจะสะดุดตา และแว่นกันแดดสีชาทำให้ความหล่อแบบกินไม่ลงของรุ่นพี่แทบจะแทงตาฉันอย่างไม่ ต้องหันมองซ้ายขวา +O+!!
โอ้มายก๊อดดดดดด พี่พริกหวานนนนนนน!!! พี่พริกหวานตัวจริงเสียงจริงกำลังยืนหล่ออยู่หน้าประตูบ้านน้ำอบคนนี้เหรอ เนี่ยยยยย >_<!
กรี๊ดดดดดดดด อกน้ำอบจะแตก!?? +O+////!!! โอ๊ยยยยยย จะดีใจที่พริกหวานมาหรือว่าจะเสียใจดีล่ะเนี่ยที่พี่เขามาไม่ถูกเวลา โฮๆๆ TOT////
[เห็นรึยังจ๊ะคนสวย ^^] ...ยิ้มหยอกแกมหยอกล้อ ฉันเริ่มได้สติ
“พี่พริกหวานมาได้ยังไงคะเนี่ย!? O_O!!!”
ฉันกดวางสายโทรศัพท์ แล้วเปิดประตูรั้วให้พี่พริกหวานเข้ามาในบ้าน เขามาเดินข้างๆ ฉันแล้วตอบคำถามด้วยรอยยิ้มที่เจิดจรัส
“ไม่ยากเลยน้ำอบ ถึงแม้ว่าบ้านผอ.จะเป็นความลับ แต่ถ้าเป็นบ้านของรองผอ.ล่ะก็ไม่เป็นความลับแน่ๆ เพราะฉะนั้นพี่ก็เลยใช้อำนาจในการเป็นประธานนักเรียนขอดูเอกสารนิดหน่อยน่ะ สิ ฮะๆๆ ^O^”
บางทีฉันก็รู้สึกว่าพี่พริกหวานเนี่ยร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย -_-; ต่างจากอิจเมจเอาไว้เลยแหะ...
“อ๋อค่ะ...แหะๆๆ” ฉันยิ้มเฝื่อนๆ ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา แล้วบอกพี่พริกหวานไปตรงๆ “แต่ตอนนี้บ้านของน้ำอบกำลังเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นน่ะค่ะ อาจจะทำให้พี่พริกหวานต้องมาเสียเที่ยวและหมดสนุก ถึงยังไงซะถ้าพี่พริกหวานมีธุระอย่างอื่น...จะกลับก่อนก็ได้นะคะ”
ฉันพูดอุบอิบ อันที่จริงการพูดอย่างนี้มันไม่ต่างจากการไล่พี่พริกหวานทางอ้อมเลยนะ แต่พอฉันพูดไปแบบนั้น รอยยิ้มที่ประดับหน้าพี่พริกหวานก็ถึงกับจางหายไปเลย พี่เขาถอดแว่นออกก่อนที่จะสบตาฉันซึ่งแลดูจริงจังและห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
“พ่อแม่ทะเลาะกันเหรอ?”
“ไม่ค่ะ พ่อกับแม่หนูรักกันดี -_-!” เอ่อ...ทำไมพี่เขาถึงได้คิดแบบนี้นะ จี๋จ๋ากันจะตาย จนมดจะท่วมหัวหนูตายอยู่แล้ว =^=
“งั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ พี่รับรู้ได้ไหม?”
พี่พริกหวานถามฉันด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง เขาจับบ่าทั้งสองข้างของฉันให้หันไปประจันหน้ากับเขา โอ้มายก๊อดดดดด!!!~~~ จู๊ดสปี๊ดจี๊ดสป๊าดมากมาย หล่อลากไส้แบบนี้มีเต็ม 10 น้ำอบให้เต็ม 100 ล้านเลยเจ้าค่าาาา อ๊ากกกกก =,,=///////!!!
เมื่อฉันสบตาพี่พริกหวาน ก็พบว่าขนตาเขายาวมากจนฉันยังอาย แววตาเขาอ่อนหวานราวกับน้ำเชื่อม ใบหน้าเรียวยาวรูปไข่และใสกิ๊งแบบนี้...โฮกฮากกกก วันนี้เป็นวันที่เจ้าจะต้องเป็นสามีของข้า! +[ ]+/////!! (เริ่มหื่น)
“ได้สิคะ แต่ว่า...” อย่ามาใกล้หนูมาก หนูจะโป๊ะยาสลบพี่แร้ววววววว!
“แต่ว่า? แต่ว่าอะไรครับ พี่มันเป็นที่ปรึกษาไม่ได้เรื่องอย่างงั้นเหรอ?”
พี่พริกหวานทำหน้าเศร้าใส่ ในขณะที่ฉันกรีดร้องในใจ
ไม่ใช่ว้อยยยยยยย เดี๋ยวปั๊ดจับโป๊ะยาสลบแล้วลากเข้าห้องปู้ยี้ปู้ย้ำให้หนูหายอยากมันซะเลย (_ _)*+
“เอ่อ...คือว่า... =/////=” หนูกำลังจะเคี้ยวพี่แล้วอ่ะ จะว่าหนูหื่นไหม?
“อะแฮ่ม!!!”
ขวับ!!!
ฉันกับพี่พริกหวานหันไปทางเสียงกระแอมแทบจะพร้อมกัน ก็พบว่าเทียนหอมกำลังยืนหน้าบอกบุญไม่รับ (บาปกระเจิงด้วย) ก่อนที่เทียนหอมจะปั้นหน้าเป็นรอยยิ้มอ่อนหวาน ราวกับไม่เคยพบเจอหน้าพี่พริกหวานมาก่อน
“ขอโทษด้วยนะครับที่ขัดจังหวะ ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรกับทางบ้านนี้เหรอครับ ‘คุณประธานนักเรียน’ ^^+”
“ผมก็แค่มาหาแฟนผม ว่าแต่นายมีธุระอะไรไม่ทราบ ‘คุณเสือก’ ^^+?”
เจ้าค่าเอ้ยยยยย พี่พริกหวานเริ่มเปิดศึกในบ้านฉันแล้วววว TOT
“ใครแฟนรุ่นพี่เหรอ? ผมไม่เห็นนะครับ ^_^ เห็นแต่ ‘ตัวเสือก’ ที่สมอ้างเป็นแฟนน้ำอบเท่านั้นเอง ...อุ๊ย! ขอโทษนะครับรุ่นพี่ ไม่ทราบว่าผมพูดแรงเกินไปไหมเนี่ย? ฮะๆๆ”
“หนอยแน่! แก...!!”
พี่พริกหวานเริ่มหน้าบึ้ง ฉันรีบเข้าไปห้ามทัพโดยการคั่นกลางอย่างว่องไว
“เอ่อ...ทั้งคู่ใจเย็นๆ ก่อนนะ -O-; เอาเป็นว่าแค่เหตุการณ์ในตอนนี้ก็วุ่นวายพอแรงแล้ว ตอนนี้ก็อย่าทำให้ยุ่งยากจนพ่อฉันลงมาวีนอีกเลยนะ ขอร้องแหละ” ฉันมองหน้าพี่พริกหวานกับเทียนหอมสลับกัน พี่พริกหวานถามด้วยสีหน้าที่สงสัย
“เอ๊ะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่เหรอ?”
“เสือก!” เทียนหอมโพล่ง ฉันมองเขาตาขวาง ก่อนที่จะเอาข้อศอกกระทุ้งท้องเขาอย่างแรง เทียนหอมร้องโอดโอย ในขณะที่ฉันหันหน้าไปบอกพี่พริกหวานตามตรง
“คือว่านะคะ...เรื่องมันเป็นอย่างนี้”
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น