ลำดับตอนที่ #48
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : :>>: บทที่ 45 :
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>
เมื่อเขามองสาวงามตรงหน้า ก็พบว่าเธอมีสภาพไม่ต่างจากเขาซะเท่าไหร่ พอเหมาะพอเจาะกับเสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงของคนที่คุ้นเคย
ปั้งๆๆ!!!
“แม่คะ!...พ่อคะ! ได้ยินหนูไหม!!!?
< :: LAL PART :: >
เสียงเคาะประตูดังขึ้น การินหันมองไปทางประตู ก่อนที่เขาจะกระวีกระวาดติดกระดุมอย่างร้อนรนระคนสบถเพราะสงสัย
“นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย!?!”
ฉันก็พยายามติดกระดุมและจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางเช่นกัน แต่การินจัดตัวเองเสร็จก่อน เขาจึงได้เปิดประตูดังผลัวะใหญ่ๆ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่น้ำอบกำลังจะเคาะประตูอีกรอบพอดิบพอดี
ผลัวะ!!!
“อ๊ะ!?...พะ...พ่อ! O_O!”
“มีอะไรหรือเปล่า? เคาะประตูเสียงดัง..เชียว... เฮ้ย!!? นี่แก...!!!!”
ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นใครบางคนจนต้องอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ เมื่อฉันจัดแจงสภาพตัวเองเสร็จแล้ว จึงได้ชะเง้อหน้ามองว่าน้ำอบมากับใคร
อ้อ... มากับเทียนหอมนี่เอง
“แล้วนี่มันอะไรกัน!? ช่วงเข้าแถวอยู่ไม่ใช่เหรอ!?!?”
การินถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ไม่ใช่เขาไม่พอใจที่ลูกสาวตัวเองโดดเข้าแถวแบบนี้ แต่ให้ฉันเดานะ... เขาคงไม่พอใจที่เทียนหอมมาอยู่กับน้ำอบในตอนนี้ซะมากกว่า
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะครับ! ไม่ทราบว่าเมื่อครู่นี้เกิดเหตุการณ์ประหลาดๆ ขึ้นในห้องรองผอ.ใช่ไหม? บอกให้ผมรู้หน่อยสิฮะ!”
เทียนหอมดูท่าจะเป็นพวกใจร้อนโผงผางไม่เบา เพราะเขาสาวเท้าทำท่าจะก้าวเข้ามาในห้องนี้ การินรีบเอาลำตัวขวางเอาไว้ก่อน
“เฮ้ย!!? อะไรของแกหา ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!”
“โธ่เอ้ย ผอ.ครับ นี่ไม่ใช่เวลามากั๊กนะฮะ! =[ ]=!”
ชักจะไปกันใหญ่แล้วแหะ
ฉันจงใจเดินไปโผล่ตรงข้างๆ การินด้วยใบหน้าเรียบๆ ดูเหมือนว่าการินเอาแขนกันทางเข้าเอาไว้ ก็เลยทำให้เทียนหอมไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้ามาในนี้ ส่วนน้ำอบก็ทำท่าพยายามชะเง้อคอเข้ามามองข้างในห้องนี้ แต่แล้วสายตาของเธอก็ต้องปะทะตัวของฉัน
“แม่คะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า!?”
“ทำไมลูกถึงคิดอย่างงั้นล่ะ?” ฉันถามกลับด้วยสีหน้าที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ในขณะที่น้ำอบกลับสะอึก
“อ๊ะ!?...เอ่อคือ...”
...เทียนหอมได้ยินพรายกระซิบบอกมาว่าแม่มีอันตรายค่ะ...
ฉันได้ยินเสียงในจิตใจของน้ำอบ เธอทำท่าก้มหน้าคอตก ในขณะที่ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบอกด้วยสีหน้าที่ไม่ยินดียินร้าย ...ยังไงฉันก็ต้องรีบคุยกับการินให้รู้เรื่อง!
“เอาล่ะ แม่เข้าใจแล้ว แต่ว่าแม่ขอคุยกับพ่อก่อนก็แล้วกัน... ‘ในตอนนี้’ ”
ฉันเน้นคำ น้ำอบมองหน้าฉันแวบนึงเหมือนอ้อนวอนขอความจริง แต่ฉันกลับสะบัดหน้าหนีแล้วเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับคว้าเอามีดปังตอที่ล่วงตรงพื้นขึ้นมาซ่อนไว้กับลำตัว เพราะกลัวว่าลูกสาวจะสังเกตเห็นเสียก่อน
“...กลับไปก่อนเถอะน้ำอบ” การินช่วยพูด น้ำอบแย้ง “แต่ว่าพ่อคะ...!”
“พ่อสัญญา...ถ้าแม่พร้อมแล้วพ่อจะเล่าให้ฟัง”
“...ต้องรอให้แม่พร้อมสินะคะ พ่อถึงจะเล่า”
เสียงลูกสาวบอกแบบเศร้าๆ ฉันเอามือแตะกระจกตรงหน้าต่างเบาๆ พร้อมกับสังเกตเห็นว่านักเรียนกำลังทยอยเข้ามาในอาคาร แต่แล้ว...สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นบุคคลที่กำลังเงยหน้ามองขึ้นมา และสบตากับฉันอย่างบังเอิญ
อ๊ะ!!?
พรึ่บ!
ฉันกระชากผ้าม่านปิดลงทันใด หัวใจเต้นระรัวขึ้นมาอย่างหวาดหวั่น คนที่เงยหน้ามองขึ้นมาเป็นเด็กผู้หญิงที่ฉันจำได้แม่น
...ว่าเธอคือคนที่เอาแฟ้มเอกสารมาให้ฉันเมื่อครู่นี้!...
บังเอิญเหรอ? หรือตั้งใจเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่ก็...รับรู้ถึงสายตาของฉัน?
หรือไม่ใช่เลยซักอย่าง
“ลัล”
เสียงเรียกของการินพร้อมกับเสียงปิดประตูเบาๆ แต่กลับทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก! และกว่าฉันจะรู้ตัว ก็คือต้องกระพริบตาถี่ๆ แล้วสบตาเขาอย่างงงๆ แล้วเอามีดปังตอซ่อนไว้ด้านหลังตัวเองอย่างแนบเนียน
“อะ..เอ่อ..อะไรเหรอ?”
“...ซ่อนอะไรไว้ด้านหลังน่ะ?”
“...”
ฉันรู้ดีว่าปิดบังการินไม่ได้ ฉันจึงค่อยๆ เอามีดที่ว่านั่นออกมา การินเบิกตาโพลง ในขณะที่ฉันกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมไม่ให้สั่นเครือ
“...นาย..พยายามจะสับฉันด้วยไอ้นี่...”
“มีดเล่มนี้มาจากไหน และฉันทำทำไม?”
“มีดเล่มนี้มาจากแฟ้มที่นักเรียนคนนึงที่ฉันสั่งให้เอามาไว้ในห้อง และฉันไม่รู้เหมือนกันว่านายทำไปทำไม ...แต่ดูเหมือนนายจะถูกควบคุมด้วยสิ่งนี้”
ฉันหยิบหน้ากากที่เขาสวมใส่ขึ้นมาให้ดู การินรีบคว้าไปดูใกล้ๆ ก่อนที่จะมองมันอย่างครุ่นคิด
“...หน้ากากมีวงเวทย์ควบคุมจิตใจวาดอยู่ด้วยแหะ”
เขาพูดพึมพำ แล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันอย่างช้าๆ
“ฉันทำอะไรที่แย่ๆ กับเธอไปบ้างรึเปล่า? นอกเหนือจาก...จะเข้าไปสับเธอด้วยมีดปังตอ”
“นาย...จะข่มขืนฉัน” ฉันเบนหน้าไปทางอื่น ...ให้ตายเถอะ! พูดแล้วน่าอายชะมัด สามีจะข่มขืนภรรยา จะบ้าเหรอ! (แต่มันก็ดันเป็นจริงไปแล้วซะด้วยสิ ฮือๆๆ)
“เฮ้อ... โดนกับตัวจนได้”
การินหยุดเข้ามาหาแต่เพียงเท่านั้น เขาทำท่าถอนหายใจแล้วเอามือปิดหน้าอย่างอ่อนล้า ในขณะที่ฉันถึงกับทำหน้างุนงงใส่แทบจะทันที
“หมะ..หมายความว่าไง?!”
เขาเงยหน้าสบตาฉัน ก่อนที่จะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกไปจนถึงไขสันหลัง
“พวกเรากำลังโดนจัดฉากให้ทำสนัฟฟ์ฟิล์มอยู่ไงล่ะ”
“ว่าไงนะ!?! สนัฟฟ์ฟิล์ม!!!!”
ฉันเบิกตาโพลงด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง สนัฟฟ์ฟิล์มที่ว่านี่คือหนังที่ฉันเห็นจากโทรศัพท์มือถือของเทียนหอมเมื่อ วันเสาร์ที่ผ่านมา แล้วเอาไปให้การินดูนั่นน่ะเหรอ?!?
“มิน่าล่ะ ทำไมคนในคลิปถึงต้องมีหน้ากากคาดปิดตาเอาไว้ ที่แท้ก็เป็นเพราะโดนควบคุมจิตใจไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัวนี่เอง ...แต่ฉันโดนสวมตอนไหนกัน ไม่เห็นจะรู้ตัวเลย?”
เขาบ่นพึมพำแล้วทำท่านึกอยู่นาน การินหันไปยังหน้าประตู ก่อนที่จะเบิกตาโพลงเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“หรือว่า...!”
“อะไรการิน นี่นายรู้อะไรอย่างงั้นเหรอ?” ฉันถามด้วยสีหน้าที่อยากจะรู้ เขาเดินไปที่หน้าประตูห้องอย่างไม่พูดไม่จา ก่อนที่จะชะงักเมื่อจ้องมองอะไรบางอย่างอยู่พื้นหน้าห้อง
“หึๆ หึๆ ...นี่ไง ตัวบังคับจิตใจอีกอัน”
เขาแสยะยิ้ม ก่อนที่จะหยิบกระดาษที่มีวงเวทย์เขียนอยู่ขึ้นมาจากพื้น ดูจากกระดาษที่ฉีกมาทำให้เดาได้ว่าจะต้องมีใครฉีกออกมาจากสมุดเรียนเล่มใด เล่มหนึ่งอย่างแน่นอน
“นี่มันอะไรกันการิน!? ฉันงงไปหมดแล้ว!”
“ใครเอาแฟ้มเข้ามาให้เธอเมื่อเช้า?”
“เด็กผู้หญิงผมสีทองเป็นประกาย หน้าตาดี เธอเอาเข้ามาให้ฉัน...”
“สังเกตตอนที่เธอออกไปจากห้องรึเปล่า?”
“ไม่เลย ฉันหันหลังให้ หันมาอีกทีคือนายเข้ามาพร้อมกับใส่หน้ากากผืนนี้แล้ว” ฉันบอกตามที่เห็น
“...หึๆ หึๆ งั้นฉันคิดว่าในตอนนี้ต้องมีกล้องถ่ายวีดิโออยู่ในห้องนี้ที่ใดที่หนึ่งซะแล้วล่ะ!”
เมื่อเขามองสาวงามตรงหน้า ก็พบว่าเธอมีสภาพไม่ต่างจากเขาซะเท่าไหร่ พอเหมาะพอเจาะกับเสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงของคนที่คุ้นเคย
ปั้งๆๆ!!!
“แม่คะ!...พ่อคะ! ได้ยินหนูไหม!!!?
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 45 :<<:
ฆาตกรรมจัดฉาก
< :: LAL PART :: >
เสียงเคาะประตูดังขึ้น การินหันมองไปทางประตู ก่อนที่เขาจะกระวีกระวาดติดกระดุมอย่างร้อนรนระคนสบถเพราะสงสัย
“นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย!?!”
ฉันก็พยายามติดกระดุมและจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางเช่นกัน แต่การินจัดตัวเองเสร็จก่อน เขาจึงได้เปิดประตูดังผลัวะใหญ่ๆ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่น้ำอบกำลังจะเคาะประตูอีกรอบพอดิบพอดี
ผลัวะ!!!
“อ๊ะ!?...พะ...พ่อ! O_O!”
“มีอะไรหรือเปล่า? เคาะประตูเสียงดัง..เชียว... เฮ้ย!!? นี่แก...!!!!”
ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นใครบางคนจนต้องอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ เมื่อฉันจัดแจงสภาพตัวเองเสร็จแล้ว จึงได้ชะเง้อหน้ามองว่าน้ำอบมากับใคร
อ้อ... มากับเทียนหอมนี่เอง
“แล้วนี่มันอะไรกัน!? ช่วงเข้าแถวอยู่ไม่ใช่เหรอ!?!?”
การินถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ไม่ใช่เขาไม่พอใจที่ลูกสาวตัวเองโดดเข้าแถวแบบนี้ แต่ให้ฉันเดานะ... เขาคงไม่พอใจที่เทียนหอมมาอยู่กับน้ำอบในตอนนี้ซะมากกว่า
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะครับ! ไม่ทราบว่าเมื่อครู่นี้เกิดเหตุการณ์ประหลาดๆ ขึ้นในห้องรองผอ.ใช่ไหม? บอกให้ผมรู้หน่อยสิฮะ!”
เทียนหอมดูท่าจะเป็นพวกใจร้อนโผงผางไม่เบา เพราะเขาสาวเท้าทำท่าจะก้าวเข้ามาในห้องนี้ การินรีบเอาลำตัวขวางเอาไว้ก่อน
“เฮ้ย!!? อะไรของแกหา ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!”
“โธ่เอ้ย ผอ.ครับ นี่ไม่ใช่เวลามากั๊กนะฮะ! =[ ]=!”
ชักจะไปกันใหญ่แล้วแหะ
ฉันจงใจเดินไปโผล่ตรงข้างๆ การินด้วยใบหน้าเรียบๆ ดูเหมือนว่าการินเอาแขนกันทางเข้าเอาไว้ ก็เลยทำให้เทียนหอมไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้ามาในนี้ ส่วนน้ำอบก็ทำท่าพยายามชะเง้อคอเข้ามามองข้างในห้องนี้ แต่แล้วสายตาของเธอก็ต้องปะทะตัวของฉัน
“แม่คะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า!?”
“ทำไมลูกถึงคิดอย่างงั้นล่ะ?” ฉันถามกลับด้วยสีหน้าที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ในขณะที่น้ำอบกลับสะอึก
“อ๊ะ!?...เอ่อคือ...”
...เทียนหอมได้ยินพรายกระซิบบอกมาว่าแม่มีอันตรายค่ะ...
ฉันได้ยินเสียงในจิตใจของน้ำอบ เธอทำท่าก้มหน้าคอตก ในขณะที่ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบอกด้วยสีหน้าที่ไม่ยินดียินร้าย ...ยังไงฉันก็ต้องรีบคุยกับการินให้รู้เรื่อง!
“เอาล่ะ แม่เข้าใจแล้ว แต่ว่าแม่ขอคุยกับพ่อก่อนก็แล้วกัน... ‘ในตอนนี้’ ”
ฉันเน้นคำ น้ำอบมองหน้าฉันแวบนึงเหมือนอ้อนวอนขอความจริง แต่ฉันกลับสะบัดหน้าหนีแล้วเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับคว้าเอามีดปังตอที่ล่วงตรงพื้นขึ้นมาซ่อนไว้กับลำตัว เพราะกลัวว่าลูกสาวจะสังเกตเห็นเสียก่อน
“...กลับไปก่อนเถอะน้ำอบ” การินช่วยพูด น้ำอบแย้ง “แต่ว่าพ่อคะ...!”
“พ่อสัญญา...ถ้าแม่พร้อมแล้วพ่อจะเล่าให้ฟัง”
“...ต้องรอให้แม่พร้อมสินะคะ พ่อถึงจะเล่า”
เสียงลูกสาวบอกแบบเศร้าๆ ฉันเอามือแตะกระจกตรงหน้าต่างเบาๆ พร้อมกับสังเกตเห็นว่านักเรียนกำลังทยอยเข้ามาในอาคาร แต่แล้ว...สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นบุคคลที่กำลังเงยหน้ามองขึ้นมา และสบตากับฉันอย่างบังเอิญ
อ๊ะ!!?
พรึ่บ!
ฉันกระชากผ้าม่านปิดลงทันใด หัวใจเต้นระรัวขึ้นมาอย่างหวาดหวั่น คนที่เงยหน้ามองขึ้นมาเป็นเด็กผู้หญิงที่ฉันจำได้แม่น
...ว่าเธอคือคนที่เอาแฟ้มเอกสารมาให้ฉันเมื่อครู่นี้!...
บังเอิญเหรอ? หรือตั้งใจเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่ก็...รับรู้ถึงสายตาของฉัน?
หรือไม่ใช่เลยซักอย่าง
“ลัล”
เสียงเรียกของการินพร้อมกับเสียงปิดประตูเบาๆ แต่กลับทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก! และกว่าฉันจะรู้ตัว ก็คือต้องกระพริบตาถี่ๆ แล้วสบตาเขาอย่างงงๆ แล้วเอามีดปังตอซ่อนไว้ด้านหลังตัวเองอย่างแนบเนียน
“อะ..เอ่อ..อะไรเหรอ?”
“...ซ่อนอะไรไว้ด้านหลังน่ะ?”
“...”
ฉันรู้ดีว่าปิดบังการินไม่ได้ ฉันจึงค่อยๆ เอามีดที่ว่านั่นออกมา การินเบิกตาโพลง ในขณะที่ฉันกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมไม่ให้สั่นเครือ
“...นาย..พยายามจะสับฉันด้วยไอ้นี่...”
“มีดเล่มนี้มาจากไหน และฉันทำทำไม?”
“มีดเล่มนี้มาจากแฟ้มที่นักเรียนคนนึงที่ฉันสั่งให้เอามาไว้ในห้อง และฉันไม่รู้เหมือนกันว่านายทำไปทำไม ...แต่ดูเหมือนนายจะถูกควบคุมด้วยสิ่งนี้”
ฉันหยิบหน้ากากที่เขาสวมใส่ขึ้นมาให้ดู การินรีบคว้าไปดูใกล้ๆ ก่อนที่จะมองมันอย่างครุ่นคิด
“...หน้ากากมีวงเวทย์ควบคุมจิตใจวาดอยู่ด้วยแหะ”
เขาพูดพึมพำ แล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันอย่างช้าๆ
“ฉันทำอะไรที่แย่ๆ กับเธอไปบ้างรึเปล่า? นอกเหนือจาก...จะเข้าไปสับเธอด้วยมีดปังตอ”
“นาย...จะข่มขืนฉัน” ฉันเบนหน้าไปทางอื่น ...ให้ตายเถอะ! พูดแล้วน่าอายชะมัด สามีจะข่มขืนภรรยา จะบ้าเหรอ! (แต่มันก็ดันเป็นจริงไปแล้วซะด้วยสิ ฮือๆๆ)
“เฮ้อ... โดนกับตัวจนได้”
การินหยุดเข้ามาหาแต่เพียงเท่านั้น เขาทำท่าถอนหายใจแล้วเอามือปิดหน้าอย่างอ่อนล้า ในขณะที่ฉันถึงกับทำหน้างุนงงใส่แทบจะทันที
“หมะ..หมายความว่าไง?!”
เขาเงยหน้าสบตาฉัน ก่อนที่จะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกไปจนถึงไขสันหลัง
“พวกเรากำลังโดนจัดฉากให้ทำสนัฟฟ์ฟิล์มอยู่ไงล่ะ”
“ว่าไงนะ!?! สนัฟฟ์ฟิล์ม!!!!”
ฉันเบิกตาโพลงด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง สนัฟฟ์ฟิล์มที่ว่านี่คือหนังที่ฉันเห็นจากโทรศัพท์มือถือของเทียนหอมเมื่อ วันเสาร์ที่ผ่านมา แล้วเอาไปให้การินดูนั่นน่ะเหรอ?!?
“มิน่าล่ะ ทำไมคนในคลิปถึงต้องมีหน้ากากคาดปิดตาเอาไว้ ที่แท้ก็เป็นเพราะโดนควบคุมจิตใจไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัวนี่เอง ...แต่ฉันโดนสวมตอนไหนกัน ไม่เห็นจะรู้ตัวเลย?”
เขาบ่นพึมพำแล้วทำท่านึกอยู่นาน การินหันไปยังหน้าประตู ก่อนที่จะเบิกตาโพลงเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“หรือว่า...!”
“อะไรการิน นี่นายรู้อะไรอย่างงั้นเหรอ?” ฉันถามด้วยสีหน้าที่อยากจะรู้ เขาเดินไปที่หน้าประตูห้องอย่างไม่พูดไม่จา ก่อนที่จะชะงักเมื่อจ้องมองอะไรบางอย่างอยู่พื้นหน้าห้อง
“หึๆ หึๆ ...นี่ไง ตัวบังคับจิตใจอีกอัน”
เขาแสยะยิ้ม ก่อนที่จะหยิบกระดาษที่มีวงเวทย์เขียนอยู่ขึ้นมาจากพื้น ดูจากกระดาษที่ฉีกมาทำให้เดาได้ว่าจะต้องมีใครฉีกออกมาจากสมุดเรียนเล่มใด เล่มหนึ่งอย่างแน่นอน
“นี่มันอะไรกันการิน!? ฉันงงไปหมดแล้ว!”
“ใครเอาแฟ้มเข้ามาให้เธอเมื่อเช้า?”
“เด็กผู้หญิงผมสีทองเป็นประกาย หน้าตาดี เธอเอาเข้ามาให้ฉัน...”
“สังเกตตอนที่เธอออกไปจากห้องรึเปล่า?”
“ไม่เลย ฉันหันหลังให้ หันมาอีกทีคือนายเข้ามาพร้อมกับใส่หน้ากากผืนนี้แล้ว” ฉันบอกตามที่เห็น
“...หึๆ หึๆ งั้นฉันคิดว่าในตอนนี้ต้องมีกล้องถ่ายวีดิโออยู่ในห้องนี้ที่ใดที่หนึ่งซะแล้วล่ะ!”
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น