คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : :>>: บทที่ 2 :
ความเดิมตอนที่แล้ว
>>>
“เอ๊ะ...?
นี่แม่ของเธองั้นเหรอ” ดูเหมือนนายเทียนเน่าอะไรนี่จะได้สติแล้ว
เขาจ้องมองใบหน้าฉันอย่างพินิจพิเคราะห์
ในขณะที่ฉันกลับแหวใส่เขาด้วยใบหน้าที่ไม่ชอบใจ
“ก็ใช่น่ะสิ!
เพราะฉะนั้นก็เลิกทำตัวเป็นใบสะระแหน่เพื่อนจอมสาระแนกับแม่ฉันได้แล้ว! >O<*/!”
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 2 :<<:
เรื่องฉาวของเทียนหอม
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
และทำท่าจะง้างมือไปต่อยหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว
แม่เห็นดังนั้นก็ถึงกับเรียกชื่อฉันเสียงดังจนฉันผงะ
“น้ำอบ!”
“!!!!”
ฉันหันขวับไปมองหน้าแม่ด้วยแววตาที่ตกใจเล็กน้อย ก่อนที่ฉันจะลดกำปั้นลง
แล้วทำเสียงออดอ้อนใส่ผู้เป็นแม่อย่างไม่คิดจะอายใครต่อใคร
(โดยเฉพาะไอ้บ้านี่ด้วย! -_-!)
“โธ่...แม่คะ ก็ไอ้หมอนี่มันพูดแบบนี้กับแม่นี่นา ไม่ให้หนูโกรธก็บ้าแล้ว =3=/”
“กลับไปนั่งในแถวซะน้ำอบ แม่ขอแหละ ...เธอด้วยเทียนหอม
คราวหลังอย่าเอาเรื่องพรรค์นี้มาล้อเล่นกับครูเด็ดขาด
ไม่งั้นครูจะต้องลงโทษเธอโทษฐานทำตัวล้อเล่นกับผู้ใหญ่”
แม่ทำหน้าเอ็ดใส่ฉันและเทียนหอมพร้อมกัน ฉันได้แต่ทำหน้าปูเลี่ยนๆ ใส่ แล้วตอบรับเสียงค่อยๆ
พร้อมเขา
“ทราบแล้วค่ะ / ครับ”
ว่าจบ พวกเราก็ย้อนกลับไปนั่งที่พร้อมๆ กัน
โดยที่ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะมองว่าเขานั่งที่ไหนหรอกนะ แต่ทำไมกันนะ? ทำไมตอนที่เทียนหอมบอกแม่ว่ากำลังจะมีเคราะห์
ถ้าฉันตาไม่ฝาด ฉันว่าฉันเห็นแม่หน้าซีดแวบนึงแล้วก็ปรับมาเป็นใบหน้าตกใจแทนนี่นา...
เหมือนว่าแม่รับรู้อะไรบางอย่างที่คิดว่ามันอาจจะเป็นความจริงก็ได้อย่างนั้นแหละ
“อะแฮ่มๆ”
จึ๋งๆ
ลูกหว้าทำหน้าทะเล้นแล้วจิ้มตัวฉันเหมือนจิ้มขี้ - -*
ฉันได้แต่เหลือบหางตามองเพื่อนคนนี้ด้วยสายตาที่เคืองขุ่น
“อะไร = =*”
“เห็นนะเมื๊อกี๊ รู้จักเทียนหอมด้วยเหรอ? ^w^?”
ฉันถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
ก่อนที่จะอ้าปากถามด้วยน้ำเสียงที่เค้นออกมาจากไรฟัน
“นี่แกรู้จักไอ้บ้านั่นด้วยเหรอ!”
“อะอ้าว?
ฉันนึกว่าแกจะรู้จักเขานอกเหนือจากพี่พริกหวานของแกแล้วซะอีก
O_o”
ลูกหว้าทำหน้าตกตะลึง ฉันส่ายหัวอย่างบ้าคลั่งแล้วทำหน้าเหมือนกินยาขมเข้าไป
“ใครจะไปรู้จักกับคนบ้าๆ แบบนั้นกันเล่า ...ไม่มีทาง! >_<+!” แต่ถ้าเป็นพี่พริกหวานล่ะก็ฉันจะวิ่งเข้าไปจับจูบคลุกวงในทำสามีอย่างไม่
รีรอ ชะชะช่า...
“รู้ได้ไงว่าเขาบ้า = =?”
“ทักแม่ฉันว่ามีเคราะห์แล้วบอกว่าตัวเองมีสัมผัสที่ 6 มันบ้าพอไหมล่ะ -_-*”
และเขานั่นแหละที่กำลังจะมีเคราะห์...เคาะกะโหลกจากกำปั้นฉันให้ไอ้นั่นหายบ้าไงล่ะ
=_=*!
“เหยยยย... กล้าบอกโจ่งแจ้งแบบนั้น ขอสามคำ ...ว่า! กล้า! เว่อรรรรรร์!”
เออแหะ คำว่าเว่อร์ของหล่อนแทบจะเคี้ยวกบาลฉันแล้วนะยะ -__-+
“เห็นไหมล่ะ เชื่อรึยังว่าไอ้หมอนั่นมันบ้า = =*!”
“แกสิบ้า! -_-!
หลงแต่พี่พริกหวานเลยไม่รู้ข่าวคราวเลยใช่ไหมเนี่ย” ลูกหว้าตบหน้าผากตัวเองเหมือนจะเหนื่อยกับฉัน
ในขณะที่ฉันกำลังจะอ้าปากถาม ลูกหว้าก็รีบชิงพูดออกมาก่อน
“ไม่ต้องมาอ้างว่ามันไม่น่าสนใจ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของพี่พริกหวาน
ฉันฟังจนเบื่อแล้ว ขอบอกตรงๆ!”
แน่ะ... เกลียดจังคนรู้ทัน -_-!
และอีกอย่าง...ทำไมพูดเหมือนไอ้เด็กใหม่นั่นอยู่กับเรามานานแล้วล่ะเนี่ย!? = =*!!!
“ก็มันจริงนี่นา...”
ฉันทำปากขมุบขมิบ
ในขณะที่ลูกหว้ากลับเล่าเรื่องออกมาโดยไม่ถามว่าฉันจะอยากรู้หรือไม่ “เทียนหอมน่ะเป็นคนที่เหมือนจะมีสัมผัสที่ 6 จริงๆ นะน้ำอบ เพราะพอเขาได้ทักแบบนี้กับใครล่ะก็...คนๆ
นั้นได้มีเหตุการณ์เคราะห์ร้ายตามที่เขาบอกไปซะทุกที
อย่างเช่นเมื่อตอนเราเข้ามาปี 1 ใหม่ๆ
นายคนนี้เนี่ยแหละที่ทักกับรุ่นพี่ที่จบไปแล้วว่าจะมีเคราะห์ใหญ่อาจถึงตาย
ให้ไปทำบุญสะเดาะเคราะห์ด้วยการไปปล่อยสัตว์ ตอนแรกพี่คนนั้นไม่เชื่อและไม่ทำตาม
หนึ่งเดือนให้หลังพี่คนนั้นเดินทางไปต่างจังหวัดเพราะจะกลับบ้าน
แล้วรถตู้ที่พี่เขาขึ้นน่ะโดนรถเก๋งเบรกเสียอัดซะจนรถเละ
แต่คนที่ตายน่ะมีแค่รุ่นพี่คนนั้นคนเดียว
ตั้งแต่นั้นมาถ้าเทียนหอมได้ทักใครแล้วล่ะก็ใครๆ ก็ต้องรีบทำตามคำบอกของเทียมหอมทั้งนั้น”
“เรื่องบังเอิญรึเปล่าเนี่ย”
ฉันพูดด้วยสีหน้าที่เหมือนฟังนิทานหลอกเด็ก เอาเข้าจริงๆ
แล้วฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องโชคลางพวกนี้นักหรอก แต่จะเชื่อไสยศาสตร์และการทำของ
และรู้จักผีก็แค่กุมารทองกับควายธนูเท่านั้นแหละ เพราะไม่เคยเห็นอะไรนอกจากนี้
เหอๆๆ -.,-
(เห็นเพราะพ่อนั่นแหละ)
“แต่พวกที่ทำตามเทียนหอมพูดก็มีแต่รอดจากอุบัติเหตุแย่ๆ มาทั้งนั้นเลยนะ -.,-”
“โอ๊ยยยยยย ขอสามคำว่า ฉัน ไม่ เชื่อ! =___=*+!!”
“ถ้าพี่พริกหวานพูด?”
“หนูเชื่อพี่หมดใจเลยค่าาาาา >//////< เอาตัวหนูไปก็ได้นะคะถ้ายังไม่เชื่อคำพูดของหนูอีก
*O*~”
“เฮ้ยยยย! ยัยบ้าาาา!!! =[ ]=!!!” ลูกหว้าพูดเสียงดัง จนคนรอบข้างหันมามอง
ลูกหว้าหัวเราะแห้งๆ ก่อนที่จะทำตาขวางใส่ฉันอย่างโจ่งแจ้ง
“ฉันจะฟ้องผอ.การิน =_=^!”
“ไม่นะไม่! T^T
ไม่งั้นพี่พริกหวานของฉันก็ได้มีกุมารไปวิ่งเล่นในห้องนอนพอดีน่ะสิ!” ฉันท้วง
“เอะอะก็พี่พริกหวานๆ แกนี่มีแต่พี่พริกหวานจริงๆ เลยนะ -_-+++”
ลูกหว้าบ่นฉันได้ไม่กี่คำ
ครูก็กล่าวเชิญประธานนักเรียนให้มากล่าวอะไรเล็กน้อยกับรุ่นน้องเข้าใหม่
ฉันถึงกับทำตาโต แล้วก็ต้องส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดในใจแต่หน้าแดงแปร๊ดดดดด
เพราะอะไรน่ะเหรอ...?
ก็เพราะว่าปีนี้พี่พริกหวานถูกคัดเลือกให้เป็นประธานนักเรียนน่ะสิคะ! *O*////!
อ๋าาาา! พี่พริกหวานของช้านนนนนน >///////< เขากำลังขึ้นเวทีประดุจนายแบบที่หล่อลากเลือด
(กำเดา) เอามากๆ โอ้วววววว ใครก็ได้ช่วยน้ำอบที
น้ำอบคนนี้จะเป็นลมไปให้พี่พริกหวานอุ้มแล้วววว!
“ลูกหว้า! ลูกหว้า!! พี่พริกหวานของฉันขึ้นเวที กรี๊ดดดดดดด
พี่พริกหวานหล่อที่สุดในสามโลกเลย >O<///// หนูรักพี่ค่ะ!!!~ อ๊ายยยยย...อายจัง (>////<)\ พูดเองอายเอง แหะๆๆ”
ฉันกล่าวอย่างเพ้อๆ และทำตาปิ๊งๆ เป็นรูปหัวใจใส่พี่พริกหวานอย่างแอบๆ
ในขณะที่ลูกหว้าทำหน้าปูเลี่ยนๆ ใส่เพราะทนความเพี้ยนของฉันไม่ไหว
ช่วยไม่ได้ ก็ฉันชอบของฉันแบบนี้นี่ ใครจะห้าม ฮุๆๆ -.,-
ในขณะที่ฉันกำลังฝันกลางวันเพราะพี่พริกหวาน โดยไม่สังเกต...สายตาสองคู่กำลังจ้องมองมาทางฉันอยู่...โดยที่ตัวฉันไม่รับ
รู้เลยซักนิด
สายตาของทั้งคู่จ้องฉัน...เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่คาดไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ลั้นลา~
อารมณ์ดีเพราะมีพี่พริกหวานนนน
ฮ่าๆๆ ^^”
ฉันบ่นพึมพำเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ในขณะที่ลูกหว้ากลับเดินเคียงข้างฉันเงียบๆ
เหมือนจะชินกับอาการของฉันเอาเสียแล้ว ทันทีที่การปฐมนิเทศจบ
ฉันกับลูกหว้าก็เดินขึ้นระเบียงไปที่ห้องเรียนของตัวเอง
ผู้คนเดินสวนกันให้ขวักไขว่แลดูวุ่นวาย และในระหว่างที่ฉันเดินผ่าน
ก็ยังรู้สึกถึงสายตาของทั้งชายและหญิงจับจ้องมาทางฉันทั้งนั้น
ไม่รู้เหมือนกันนะว่าพวกเขาจ้องมองฉันทำไม เอ๊ะ? หรือว่าฉันรู้สึกไปเองหว่า? - -? ปกติไม่ค่อยมีใครจะสนใจฉันหรอกนะ
“น้ำอบ”
เสียงเรียกทุ้มๆ คุ้นหูจากทางด้านหลังเล่นเอาใจฉันสั่นกระตุกขึ้นมาทันที
ฉัน...ฉันจำเสียงนี้ได้! เสียงนี้...เสียงนี้มัน...อ๊ายยยยย ไม่กล้าหันไปมองอ่ะ
แต่ก็อยากจะหันไปมองว่าเป็นจริงๆ อย่างที่ฉันคิดไหม
เพราะเสียงนี้เหมือนกับ...เหมือนกับเสียงของคนที่ฉันแอบชอบแหละ! >/////<!
“น้ำอบ พี่พริกหวานเรียกแน่ะ”
ลูกหว้าพูด คราวนี้เล่นเอาฉันแทบจะทำให้ฉันสำลักความเขินให้ตายๆ ไปซะ!
“O////o!!!?”
ขอสามคำ ชัด! เจน! เปลี่ยน! ว้ากกกกกกก
ยิ่งไม่กล้าหันไปสบตากับพี่เขาเข้าไปใหญ่เลย อ๊ากกก แงๆๆ
“มะ..มีอะไรเหรอคะพี่?”
ฉันถามเสียงสั่น
ไม่กล้าหันไปมองเลยว้อยเฮ้ย กลัวว่าจะไปจับเขาลากเข้าพงป่าพงหญ้าอย่างบอกไม่ถูก
เดี๋ยวพี่พริกหวานเสียหายเพราะฉัน ฉันจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย T^T
“เอ่อ...สะดวกที่จะคุยกับพี่ไหม? พี่แค่จะมาถามอะไรนิดหน่อย”
โอ๊ยยยยยยย เลือดในร่างกายสูบฉีดจนแทบจะพุ่งปรี๊ดดดดดดออกมาทางรูจมูก >,,< สะดวกค่ะสะดวก! ฉันต้องเร่งทำคะแนนก่อนสินะ!
เอ้าฮึบ
“สะดวกค่ะ จะถามอะไรเหรอคะพี่พริกหวาน *O*” แอบทำสายตาเป็นประกายเล็กน้อย
...พอให้ดูเป็นผู้หญิงในสายตาพี่เขา เหอๆๆ
“คือว่า...”
“น้ำอบ...ที่รัก! อยู่นี่เองแฟนผม”
ว้ากกกกกกกก ใครพูด O_o
...เสียงแบบนี้เหมือนเพิ่งจะเคยพบเคยเจอเมื่อตอนก่อนเลิกเข้าปฐมนิเทศ
และมาพูดอะไรต่อหน้าพี่พริกหวานของฉันฟะเนี่ย T^T! Who are you...ใคร...ที่พูด!!? >o<!!!
ขวับ!!!
ว่าแล้วฉันก็หันเหสายตาพร้อมกับพี่พริกหวานและลูกหว้าไปยังต้นเสียงพร้อมกัน
แต่อะไรก็ไม่ทำให้ฉันอยากจะช็อกน้ำลายฟูมปากไปมากกว่านี้อีกแล้ว TOT
ใครก็ได้เอาไอ้หมอนี่ไปเก็บทีเถอะ ตูขอร้องงงง
“วะ..ว่าไงนะ?
O_O?” เสียงพี่พริกหวานครางออกมาอย่างอึ้งๆ
ลูกหว้าก็ครางชื่อของเขาออกมาเช่นกัน
“นายคือ...เทียนหอมนี่นา? O_o?”
“นะ..นี่นายพูดบ้าพูดบออะไรกันเนี่ย!!? =[ ]=*+!!!!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สูงปรี๊ดติดเพดานด้วยความหงุดหงิดใจ
ไอ้ครั้นจะโวยวายให้ระเบียงแตกก็กลัวพี่พริกหวานจะเผ่นแนบแบบเอ๋วิ่งสิเอ๋ วิ่ง!
(โฆษณาดีน่ากาบ้า T^T)
เอาเป็นว่าในตอนนี้ขอเอาแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน
เทียนหอมยืนยิ้มๆ อยู่ตรงทางระเบียงใกล้ๆ
เขาเดินเข้ามาหาฉันก่อนที่จะเดินมายืนคู่ฉันอย่างเนียนๆ เฮ้ย!
นี่มันจะเนียนเกินไปแล้วนะเฟ้ย! >_<+ แกเป็นใคร ฉันยังไม่รู้จักเลย ออกปายให้พ้นนนนนน T^T
“ผมพูดว่า...”
เทียนหอมพูดยิ้มๆ
ให้กับพี่พริกหวาน ก่อนที่จะโอบไหล่แล้วรั้งให้ตัวฉันเข้าไปใกล้ๆ จู่ๆ
เขาก็คลี่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างไม่ทันให้ตั้งหลักใดๆ ทั้งสิ้น O_o
“ ‘แฟนผม’
ครับพี่ ^^+”
โฮกฮากกกกกก ฉันจะฆ่านายยยยย TOT*+++!!!
::: ~~~ To be continues
~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น