ลำดับตอนที่ #52
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : :>>: บทที่ 49 :
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>
“เอ้า เราแยกให้คู่นี้อยู่ด้วยกันดีกว่านะ เอาเป็นว่าถ้าพี่พริกหวานเขาชอบเซซ่าล่ะก็...ฉันจะคอยเชียร์ก็แล้วกัน” ฉันยิ้มออกมาจากใจ พร้อมกับดึงแขนเทียนหอมให้ไปอีกซุ้ม โดยที่เขาเหมือนจะช็อกกับคำพูดของฉันเอามากๆ
...ก็แหงแหละ ฉันคิดว่าฉันโกหกตัวเองไม่ได้แล้วล่ะ ว่าฉันดูเหมือนจะเลิกคลั่งไคล้พี่พริกหวานแล้ว...
หลังจากที่ฉันกับเซซ่าได้แยกกันเดิน โดยที่แอบปลีกตัวไม่ให้พี่พริกหวานเขารู้ เมื่อฉันทะลุผ่านไปยังซุ้มตุ๊กตา จู่ๆ เทียนหอมก็กระชากแขนฉันจนหน้าแทบหงาย
ฟึ่บ!
“เอ้ย! อะไรกันยะ!?!”
ฉันหันหน้าทำตาขวางใส่ เทียนหอมยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะปล่อยแขนฉันแล้วคว้าเอาตุ๊กตารูปหมีพูห์ออกมาจากชั้นวางของ
“น่ารักไหม? ^^?”
“ฉันไม่ชอบตุ๊กตา ขอโทษที =_=;”
“อะไรกันเนี่ย! ไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาซะเลยนะเธอ” เทียนหอมพูดหน้าบึ้ง ฉันแลบลิ้นใส่ทันทีที่เขาเอาของเก็บใส่ที่เดิม จนกระทั่งเขาหันหน้ามาทางฉัน ฉันถึงได้แสร้งหันหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่ได้ทำหน้าทะเล้นใส่เขา
“...ยิ่งกว่าเดิมนะ...”
“เอ๋???” ฉันหันหน้ามองเทียนหอมด้วยสีหน้าที่สงสัย เทียนหอมหันกลับไปดูตุ๊กตาที่ตั้งเรียงรายอยู่บนชั้นวางของ พร้อมกับหยิบตุ๊กตาตัวนู้นที ตัวนี้ทีมาดู
“กรรมของเธอ...ดำมืดจนฉันแทบจะมองไม่เห็นคนด้านหลังเธอแล้ว อีกไม่นานมันคงจะสำแดงฤทธิ์แล้วแหละ”
ตึกตัก!!!~
คำพูดของเทียนหอมทำให้ฉันตระหนักได้ว่าสิ่งที่ทำให้เขาเข้ามาใกล้ฉันเพราะ เหตุใด ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจมันออกเป็นห้วงๆ รู้สึกเหมือนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่เท่านี้...แค่ตอนนี้จริงๆ
ไม่นะ...นี่ฉันเป็นอะไรไป!?
“งะ..งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว”
ฉันฝืนยิ้ม พร้อมกับเบนหน้าหนีเพื่อเก็บซ่อนอารมณ์ที่กำลังจะออกมาผ่านใบหน้าของตัวเอง จนกระทั่งฉันเดินหน้าผ่านตัวตุ๊กตาไปเรื่อยๆ อย่างเชื่องช้า เสียงเทียนหอมก็เรียกชื่อฉันเบาๆ
“น้ำอบ”
“...?” ฉันหันหน้าไปตามเสียงเรียก ก็เห็นเทียนหอมคว้าหมอนหนุนเป็นรูปตุ๊กตาออกมา เขาเงยหน้าขึ้นมาถามแล้วสบตากับฉัน “เธอชอบไหม?”
“หมอนเหรอ? อื้ม ถ้าเป็นหมอนล่ะก็...ชอบสิ”
“เปล่า ฉันหมายถึงตัวฉันตั้งหาก”
“หะ..หา!!? ////!!!”
“เธอชอบฉันขึ้นมาบ้างรึยัง?” เทียนหอมถามฉันด้วยแววตาที่จริงจัง ฉันถึงกับหน้าร้อนวูบวาบและมีท่าทีอึกอัก ก่อนที่ฉันจะเสหน้าไปทางอื่น “เฮอะ! ถามอะไรบ้าๆ นายก็รู้อยู่แก่ใจแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันแอบชอบพี่พริกหวาน แล้วฉันจะไปชอบนายได้ยังไง”
“...งั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วนี่นายทำอะไรของนายน่ะ?”
หางตาฉันเหลือบไปเห็นเทียนหอมเอาหมอนเป๊ะหน้าตัวเอง เอ่อ...เดี๋ยวถุงพลาสติกที่เขาห่อหมอนเอาไว้ก็ได้มีรอยเปื้อนพอดี แต่พอฉันกำลังจะอ้าปากถามเขาอีกรอบ เทียนหอมก็เอาหมอนผละออกมาจากหน้าด้วยแววตาเศร้าๆ
“แต่ฉันอยากจะให้เธอชอบฉันซักที ...เธอจะเลิกชอบพี่พริกหวานตอนไหนกันนะ?”
“นี่นายเป็นเพี้ยนอะไรอี...อื้อ!!!?” จู่ๆ เทียนหอมก็พลิกเอาหมอนด้านที่เขาเพิ่งจะเอามาแปะหน้ามาแปะหน้าฉัน ฉันที่ไม่ทันได้ตั้งหลักก็ถึงกับตกใจ จนกระทั่งเทียนหอมเอาหมอนออกจากหน้า ฉันถึงได้โวยวายใส่เขาเมื่อได้สติ “ทะ..ทำบ้าอะไรกันยะนายเพี้ยนเทียนหอม!!? กะจะฆ่าฉันทางอ้อมรึไง!?!? >_<+!!!!”
“ฆ่าเธองั้นเหรอ? ฮะๆๆ แล้วฉันจะฆ่าทำไมเล่ายัยบ้า”
“นายว่าใครเป็นยัยบ้ากัน...หา!? นี่นายอยากจะตายคาห้างแน่นอนเลยใช่ไหม!??”
“แล้วเธอจะโวยวายใส่ฉันทำไมกันเล่า ...แค่นี้ทำเป็นหวงไปได้ ฉันรู้จักคำว่า ‘ที่สาธารณะ’ ดีพอนะ”
“อะไร? ที่สาธารณะทำไม...O/////O!?!?”
ฉันที่โวยวายเริ่มคิดตามคำพูดของเทียนหอม ก่อนที่จะหยุดเสียงดัง และหน้าแดงเป็นปื้นเมื่อลองตีความการกระทำบวกกันคำพูดของเขาออกมา
เดี๋ยวก่อน...! เอาหมอนแปะหน้าเขา แล้วเอามาแปะหน้าฉันต่อแบบนี้ หลังจากนั้นก็บอกว่ารู้จักคำว่าที่สาธารณะดีพอ...อย่างงั้นเหรอ...!?! =[ ]=///!!!
...พระเจ้า! นี่เขาอยากจูบฉัน แต่เป็นเพราะที่สาธารณะเลยต้องทำแบบนี้เป็นทางอ้อมอย่างงั้นเรอะ!?
“เข้าใจแล้วสินะ การกระทำของฉันน่ะ”
เทียนหอมคลี่ยิ้มหวาน ฉันถึงกับหน้าร้อนฉ่าพร้อมกับเอามือจับริมฝีปากของตัวเองแทบจะทันที
“อึก...!?”
“ฮะๆๆ สมแล้วที่เป็นยัยร้อยเล่ห์ ...ทันคนแบบนี้ฉันล่ะชอบจริงๆ”
“ไอ้บ้า! นี่นายมัน...!”
“มากกว่านี้ฉันก็เคยมาแล้ว ...รอยที่คอน่ะหายดีแล้วไม่ใช่รึไง หรือว่าอยากมีอีก?”
“อีตาเพี้ยนเทียนหอม! O(>[ ]<)O////!!!”
ฉันโวยวายหน้าแดงเป็นปื้น เจ็บใจก็เจ็บใจ แต่ทำไมหัวใจฉันถึงได้เต้นแรงแบบนี้กันล่ะ ความรู้สึกดีๆ นี่อีก! โอ๊ยยยยยย นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรก๊านนนนน
อีตาเพี้ยนนี่ต้องแอบไปทำยาเสน่ห์ใส่ฉันมาแน่ๆ! แน่นอนเลย!!
“ฮิๆ” เทียนหอมหัวเราะ ฉันมองค้อนเขาด้วยสายตา ก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีโดยที่เขาพูดไล่หลัง
“หมอนใบนี้ฉันซื้อให้ก็แล้วกัน”
“ไม่ต้องการ!”
“ตกลงแล้วนะ เอาเป็นว่าเอาหมอนใบนี้ก็แล้วกัน”
โอ๊ยยยยย ใครจะไปอยากได้กับไอ้หมอนบ้าบอจอมลักไก่นั่นกันเล่า! >_<!! แล้วฉันจะอมยิ้มทำไมกันล่ะเนี่ย หา!? ยัยน้ำอบ แกจะอมยิ้มหาอาแป๊ะอาร้ายยยยย แงๆๆ T^T////
ฉันได้แต่เดินดุ่มๆ จนมาถึงซุ้มที่เซซ่าอยู่ แต่ทว่าเมื่อเงยหน้ามองทางข้างหน้าก็พบว่าเห็นเพียงแค่พี่พริกหวานที่ยืน อยู่เท่านั้น
“อ๊ะ...” เราทั้งสองคนอุทานขึ้นมาด้วยความประหลาดใจพร้อมกัน ฉันหันมองซ้ายขวาแล้วถามพี่พริกหวานโดยปราศจากความขวยเขิน
“พี่พริกหวาน เซซ่าล่ะ?”
“เข้าห้องน้ำครับ ว่าแต่เทียนหอมล่ะ?”
“เดี๋ยวก็ตามมาค่ะ” ฉันส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้ พี่พริกหวานยิ้มหวานสมกับชื่อเขาให้กับฉัน ก่อนที่พี่พริกหวานจะพูดอ้ำๆ อึ้งๆ ออกมา
“อะ..เอ่อ...คือ...”
“???”
“วันคล้ายวันเกิดของเซซ่าคือวันมะรืนใช่ไหม?”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เพราะน้ำอบก็ไม่ค่อยสนิทกับเซซ่าซะเท่าไหร่” ฉันตอบตามตรง พี่พริกหวานดูเหมือนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเอามากๆ ก่อนที่เขาจะตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“งั้นเหรอ? แต่พี่เห็นเซซ่าออกจะชื่นชมน้ำอบขนาดนั้น ไม่ได้สนิทกันหรอกเหรอ?”
“เอ๋? ชื่นชมหนู?!” ฉันเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง ก่อนที่จะหัวเราะพรืดออกมา “เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ หนูกับเขาเป็นคู่กัดกันเชียวนะคะ ^O^;”
“น้ำอบอาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียวก็ได้”
“เอ๋???”
“เอาเป็นว่าไปคุยกันเองก็ได้เนอะ ^^ ...พี่อยากจะบอกว่าเซซ่าเกิดตรงกับพี่พอดีนะ ฮะๆๆ”
“อ๋า!? งั้นเหรอคะ บังเอิญจังเลย” ฉันตีมือตัวเองดังเป๊ะด้วยความแปลกใจ ก่อนที่จะมีคนกระชากไหล่ฉันจนแทบจะเสียหลักล้ม ถ้าแผ่นหลังของฉันไม่ไปพิงกับอะไรซักอย่างที่อยู่ทางด้านหลังฉันล่ะก็ได้ มีหวังได้ล้มแน่นอน
ฟึ่บ!
“ว้าย! O_O!”
“จีบเซซ่าแล้วอย่าสะเออะมายุ่งกับน้ำอบสิ อย่ามาหลายใจแบบนี้...ฉันไม่ชอบ!”
เสียงเค้นลอดไรฟันบนหัวทำเอาฉันใจเต้นโครมคราม เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าเทียนหอมนั่นเองที่พูดด้วยสีหน้าที่ชอบใจ บ้าไปแล้ว ทำไมฉันถึงเห็นจากมุมนี้แล้วเขาดูเท่ห์สุดๆ ไปเลยล่ะ!? O/////O!!! เท่ห์กว่าพี่พริกหวานอีก!
ตึกตักๆๆๆๆ!
บ้าเอ้ย! ใจแกเต้นผิดคนไปแล้วยัยน้ำอบ! แงๆๆ T///T
“ฉันไม่ได้คิดจะทำอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย” พี่พริกหวานพูดหน้าเครียด เทียนหอมกลับตวาดใส่พร้อมกับรวบเอวฉันเอาไว้ให้ไปใกล้กับพี่เขาอย่างแน่นหนา
“แต่ก็ไปอยู่กับเซซ่า! เคยคิดถึงใจน้ำอบบ้างไหม!?”
“ฉันบอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ไง!!!”
พี่พริกหวานตวาดกลับด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว ฉันกับเทียนหอมถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่พี่พริกหวานจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรลงไป เขาถึงได้เอามือลูบหน้าตัวเองสองสามที ก่อนที่จะหันหลังให้เราทั้งคู่
“...ขอโทษที่ตะคอกใส่”
“...”
เราทั้งคู่ถึงกับเงียบกริบ สงสัยในตัวพี่พริกหวานว่าเขาเป็นอะไร ก่อนที่จะมีใครคิดมากอะไร เซซ่าก็โผล่มาได้ถูกจังหวะพอดิบพอดี
“เอ้า เราแยกให้คู่นี้อยู่ด้วยกันดีกว่านะ เอาเป็นว่าถ้าพี่พริกหวานเขาชอบเซซ่าล่ะก็...ฉันจะคอยเชียร์ก็แล้วกัน” ฉันยิ้มออกมาจากใจ พร้อมกับดึงแขนเทียนหอมให้ไปอีกซุ้ม โดยที่เขาเหมือนจะช็อกกับคำพูดของฉันเอามากๆ
...ก็แหงแหละ ฉันคิดว่าฉันโกหกตัวเองไม่ได้แล้วล่ะ ว่าฉันดูเหมือนจะเลิกคลั่งไคล้พี่พริกหวานแล้ว...
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 49 :<<:
วันคล้ายวันเกิดของอีกคน
หลังจากที่ฉันกับเซซ่าได้แยกกันเดิน โดยที่แอบปลีกตัวไม่ให้พี่พริกหวานเขารู้ เมื่อฉันทะลุผ่านไปยังซุ้มตุ๊กตา จู่ๆ เทียนหอมก็กระชากแขนฉันจนหน้าแทบหงาย
ฟึ่บ!
“เอ้ย! อะไรกันยะ!?!”
ฉันหันหน้าทำตาขวางใส่ เทียนหอมยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะปล่อยแขนฉันแล้วคว้าเอาตุ๊กตารูปหมีพูห์ออกมาจากชั้นวางของ
“น่ารักไหม? ^^?”
“ฉันไม่ชอบตุ๊กตา ขอโทษที =_=;”
“อะไรกันเนี่ย! ไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาซะเลยนะเธอ” เทียนหอมพูดหน้าบึ้ง ฉันแลบลิ้นใส่ทันทีที่เขาเอาของเก็บใส่ที่เดิม จนกระทั่งเขาหันหน้ามาทางฉัน ฉันถึงได้แสร้งหันหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่ได้ทำหน้าทะเล้นใส่เขา
“...ยิ่งกว่าเดิมนะ...”
“เอ๋???” ฉันหันหน้ามองเทียนหอมด้วยสีหน้าที่สงสัย เทียนหอมหันกลับไปดูตุ๊กตาที่ตั้งเรียงรายอยู่บนชั้นวางของ พร้อมกับหยิบตุ๊กตาตัวนู้นที ตัวนี้ทีมาดู
“กรรมของเธอ...ดำมืดจนฉันแทบจะมองไม่เห็นคนด้านหลังเธอแล้ว อีกไม่นานมันคงจะสำแดงฤทธิ์แล้วแหละ”
ตึกตัก!!!~
คำพูดของเทียนหอมทำให้ฉันตระหนักได้ว่าสิ่งที่ทำให้เขาเข้ามาใกล้ฉันเพราะ เหตุใด ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจมันออกเป็นห้วงๆ รู้สึกเหมือนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่เท่านี้...แค่ตอนนี้จริงๆ
ไม่นะ...นี่ฉันเป็นอะไรไป!?
“งะ..งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว”
ฉันฝืนยิ้ม พร้อมกับเบนหน้าหนีเพื่อเก็บซ่อนอารมณ์ที่กำลังจะออกมาผ่านใบหน้าของตัวเอง จนกระทั่งฉันเดินหน้าผ่านตัวตุ๊กตาไปเรื่อยๆ อย่างเชื่องช้า เสียงเทียนหอมก็เรียกชื่อฉันเบาๆ
“น้ำอบ”
“...?” ฉันหันหน้าไปตามเสียงเรียก ก็เห็นเทียนหอมคว้าหมอนหนุนเป็นรูปตุ๊กตาออกมา เขาเงยหน้าขึ้นมาถามแล้วสบตากับฉัน “เธอชอบไหม?”
“หมอนเหรอ? อื้ม ถ้าเป็นหมอนล่ะก็...ชอบสิ”
“เปล่า ฉันหมายถึงตัวฉันตั้งหาก”
“หะ..หา!!? ////!!!”
“เธอชอบฉันขึ้นมาบ้างรึยัง?” เทียนหอมถามฉันด้วยแววตาที่จริงจัง ฉันถึงกับหน้าร้อนวูบวาบและมีท่าทีอึกอัก ก่อนที่ฉันจะเสหน้าไปทางอื่น “เฮอะ! ถามอะไรบ้าๆ นายก็รู้อยู่แก่ใจแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันแอบชอบพี่พริกหวาน แล้วฉันจะไปชอบนายได้ยังไง”
“...งั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วนี่นายทำอะไรของนายน่ะ?”
หางตาฉันเหลือบไปเห็นเทียนหอมเอาหมอนเป๊ะหน้าตัวเอง เอ่อ...เดี๋ยวถุงพลาสติกที่เขาห่อหมอนเอาไว้ก็ได้มีรอยเปื้อนพอดี แต่พอฉันกำลังจะอ้าปากถามเขาอีกรอบ เทียนหอมก็เอาหมอนผละออกมาจากหน้าด้วยแววตาเศร้าๆ
“แต่ฉันอยากจะให้เธอชอบฉันซักที ...เธอจะเลิกชอบพี่พริกหวานตอนไหนกันนะ?”
“นี่นายเป็นเพี้ยนอะไรอี...อื้อ!!!?” จู่ๆ เทียนหอมก็พลิกเอาหมอนด้านที่เขาเพิ่งจะเอามาแปะหน้ามาแปะหน้าฉัน ฉันที่ไม่ทันได้ตั้งหลักก็ถึงกับตกใจ จนกระทั่งเทียนหอมเอาหมอนออกจากหน้า ฉันถึงได้โวยวายใส่เขาเมื่อได้สติ “ทะ..ทำบ้าอะไรกันยะนายเพี้ยนเทียนหอม!!? กะจะฆ่าฉันทางอ้อมรึไง!?!? >_<+!!!!”
“ฆ่าเธองั้นเหรอ? ฮะๆๆ แล้วฉันจะฆ่าทำไมเล่ายัยบ้า”
“นายว่าใครเป็นยัยบ้ากัน...หา!? นี่นายอยากจะตายคาห้างแน่นอนเลยใช่ไหม!??”
“แล้วเธอจะโวยวายใส่ฉันทำไมกันเล่า ...แค่นี้ทำเป็นหวงไปได้ ฉันรู้จักคำว่า ‘ที่สาธารณะ’ ดีพอนะ”
“อะไร? ที่สาธารณะทำไม...O/////O!?!?”
ฉันที่โวยวายเริ่มคิดตามคำพูดของเทียนหอม ก่อนที่จะหยุดเสียงดัง และหน้าแดงเป็นปื้นเมื่อลองตีความการกระทำบวกกันคำพูดของเขาออกมา
เดี๋ยวก่อน...! เอาหมอนแปะหน้าเขา แล้วเอามาแปะหน้าฉันต่อแบบนี้ หลังจากนั้นก็บอกว่ารู้จักคำว่าที่สาธารณะดีพอ...อย่างงั้นเหรอ...!?! =[ ]=///!!!
...พระเจ้า! นี่เขาอยากจูบฉัน แต่เป็นเพราะที่สาธารณะเลยต้องทำแบบนี้เป็นทางอ้อมอย่างงั้นเรอะ!?
“เข้าใจแล้วสินะ การกระทำของฉันน่ะ”
เทียนหอมคลี่ยิ้มหวาน ฉันถึงกับหน้าร้อนฉ่าพร้อมกับเอามือจับริมฝีปากของตัวเองแทบจะทันที
“อึก...!?”
“ฮะๆๆ สมแล้วที่เป็นยัยร้อยเล่ห์ ...ทันคนแบบนี้ฉันล่ะชอบจริงๆ”
“ไอ้บ้า! นี่นายมัน...!”
“มากกว่านี้ฉันก็เคยมาแล้ว ...รอยที่คอน่ะหายดีแล้วไม่ใช่รึไง หรือว่าอยากมีอีก?”
“อีตาเพี้ยนเทียนหอม! O(>[ ]<)O////!!!”
ฉันโวยวายหน้าแดงเป็นปื้น เจ็บใจก็เจ็บใจ แต่ทำไมหัวใจฉันถึงได้เต้นแรงแบบนี้กันล่ะ ความรู้สึกดีๆ นี่อีก! โอ๊ยยยยยย นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรก๊านนนนน
อีตาเพี้ยนนี่ต้องแอบไปทำยาเสน่ห์ใส่ฉันมาแน่ๆ! แน่นอนเลย!!
“ฮิๆ” เทียนหอมหัวเราะ ฉันมองค้อนเขาด้วยสายตา ก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีโดยที่เขาพูดไล่หลัง
“หมอนใบนี้ฉันซื้อให้ก็แล้วกัน”
“ไม่ต้องการ!”
“ตกลงแล้วนะ เอาเป็นว่าเอาหมอนใบนี้ก็แล้วกัน”
โอ๊ยยยยย ใครจะไปอยากได้กับไอ้หมอนบ้าบอจอมลักไก่นั่นกันเล่า! >_<!! แล้วฉันจะอมยิ้มทำไมกันล่ะเนี่ย หา!? ยัยน้ำอบ แกจะอมยิ้มหาอาแป๊ะอาร้ายยยยย แงๆๆ T^T////
ฉันได้แต่เดินดุ่มๆ จนมาถึงซุ้มที่เซซ่าอยู่ แต่ทว่าเมื่อเงยหน้ามองทางข้างหน้าก็พบว่าเห็นเพียงแค่พี่พริกหวานที่ยืน อยู่เท่านั้น
“อ๊ะ...” เราทั้งสองคนอุทานขึ้นมาด้วยความประหลาดใจพร้อมกัน ฉันหันมองซ้ายขวาแล้วถามพี่พริกหวานโดยปราศจากความขวยเขิน
“พี่พริกหวาน เซซ่าล่ะ?”
“เข้าห้องน้ำครับ ว่าแต่เทียนหอมล่ะ?”
“เดี๋ยวก็ตามมาค่ะ” ฉันส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้ พี่พริกหวานยิ้มหวานสมกับชื่อเขาให้กับฉัน ก่อนที่พี่พริกหวานจะพูดอ้ำๆ อึ้งๆ ออกมา
“อะ..เอ่อ...คือ...”
“???”
“วันคล้ายวันเกิดของเซซ่าคือวันมะรืนใช่ไหม?”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เพราะน้ำอบก็ไม่ค่อยสนิทกับเซซ่าซะเท่าไหร่” ฉันตอบตามตรง พี่พริกหวานดูเหมือนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเอามากๆ ก่อนที่เขาจะตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“งั้นเหรอ? แต่พี่เห็นเซซ่าออกจะชื่นชมน้ำอบขนาดนั้น ไม่ได้สนิทกันหรอกเหรอ?”
“เอ๋? ชื่นชมหนู?!” ฉันเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง ก่อนที่จะหัวเราะพรืดออกมา “เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ หนูกับเขาเป็นคู่กัดกันเชียวนะคะ ^O^;”
“น้ำอบอาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียวก็ได้”
“เอ๋???”
“เอาเป็นว่าไปคุยกันเองก็ได้เนอะ ^^ ...พี่อยากจะบอกว่าเซซ่าเกิดตรงกับพี่พอดีนะ ฮะๆๆ”
“อ๋า!? งั้นเหรอคะ บังเอิญจังเลย” ฉันตีมือตัวเองดังเป๊ะด้วยความแปลกใจ ก่อนที่จะมีคนกระชากไหล่ฉันจนแทบจะเสียหลักล้ม ถ้าแผ่นหลังของฉันไม่ไปพิงกับอะไรซักอย่างที่อยู่ทางด้านหลังฉันล่ะก็ได้ มีหวังได้ล้มแน่นอน
ฟึ่บ!
“ว้าย! O_O!”
“จีบเซซ่าแล้วอย่าสะเออะมายุ่งกับน้ำอบสิ อย่ามาหลายใจแบบนี้...ฉันไม่ชอบ!”
เสียงเค้นลอดไรฟันบนหัวทำเอาฉันใจเต้นโครมคราม เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าเทียนหอมนั่นเองที่พูดด้วยสีหน้าที่ชอบใจ บ้าไปแล้ว ทำไมฉันถึงเห็นจากมุมนี้แล้วเขาดูเท่ห์สุดๆ ไปเลยล่ะ!? O/////O!!! เท่ห์กว่าพี่พริกหวานอีก!
ตึกตักๆๆๆๆ!
บ้าเอ้ย! ใจแกเต้นผิดคนไปแล้วยัยน้ำอบ! แงๆๆ T///T
“ฉันไม่ได้คิดจะทำอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย” พี่พริกหวานพูดหน้าเครียด เทียนหอมกลับตวาดใส่พร้อมกับรวบเอวฉันเอาไว้ให้ไปใกล้กับพี่เขาอย่างแน่นหนา
“แต่ก็ไปอยู่กับเซซ่า! เคยคิดถึงใจน้ำอบบ้างไหม!?”
“ฉันบอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ไง!!!”
พี่พริกหวานตวาดกลับด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว ฉันกับเทียนหอมถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่พี่พริกหวานจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรลงไป เขาถึงได้เอามือลูบหน้าตัวเองสองสามที ก่อนที่จะหันหลังให้เราทั้งคู่
“...ขอโทษที่ตะคอกใส่”
“...”
เราทั้งคู่ถึงกับเงียบกริบ สงสัยในตัวพี่พริกหวานว่าเขาเป็นอะไร ก่อนที่จะมีใครคิดมากอะไร เซซ่าก็โผล่มาได้ถูกจังหวะพอดิบพอดี
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น