ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คิดผิดนะฟิคนี้...ที่มีหนูเป็นลูกการิน!

    ลำดับตอนที่ #52 : :>>: บทที่ 49 :

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 317
      7
      21 ต.ค. 56

            ความเดิมตอนที่แล้ว >>>

            “เอ้า เราแยกให้คู่นี้อยู่ด้วยกันดีกว่านะ เอาเป็นว่าถ้าพี่พริกหวานเขาชอบเซซ่าล่ะก็...ฉันจะคอยเชียร์ก็แล้วกัน” ฉันยิ้มออกมาจากใจ พร้อมกับดึงแขนเทียนหอมให้ไปอีกซุ้ม โดยที่เขาเหมือนจะช็อกกับคำพูดของฉันเอามากๆ
            ...ก็แหงแหละ ฉันคิดว่าฉันโกหกตัวเองไม่ได้แล้วล่ะ ว่าฉันดูเหมือนจะเลิกคลั่งไคล้พี่พริกหวานแล้ว...


    -------------------------------------------------------------------


    :>>: บทที่ 49 :<<:
    วันคล้ายวันเกิดของอีกคน



            หลังจากที่ฉันกับเซซ่าได้แยกกันเดิน โดยที่แอบปลีกตัวไม่ให้พี่พริกหวานเขารู้ เมื่อฉันทะลุผ่านไปยังซุ้มตุ๊กตา จู่ๆ เทียนหอมก็กระชากแขนฉันจนหน้าแทบหงาย
            ฟึ่บ!
            “เอ้ย! อะไรกันยะ!?!”
            ฉันหันหน้าทำตาขวางใส่ เทียนหอมยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะปล่อยแขนฉันแล้วคว้าเอาตุ๊กตารูปหมีพูห์ออกมาจากชั้นวางของ
            “น่ารักไหม? ^^?”
            “ฉันไม่ชอบตุ๊กตา ขอโทษที =_=;”
            “อะไรกันเนี่ย! ไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาซะเลยนะเธอ” เทียนหอมพูดหน้าบึ้ง ฉันแลบลิ้นใส่ทันทีที่เขาเอาของเก็บใส่ที่เดิม จนกระทั่งเขาหันหน้ามาทางฉัน ฉันถึงได้แสร้งหันหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่ได้ทำหน้าทะเล้นใส่เขา
            “...ยิ่งกว่าเดิมนะ...”
            “เอ๋???” ฉันหันหน้ามองเทียนหอมด้วยสีหน้าที่สงสัย เทียนหอมหันกลับไปดูตุ๊กตาที่ตั้งเรียงรายอยู่บนชั้นวางของ พร้อมกับหยิบตุ๊กตาตัวนู้นที ตัวนี้ทีมาดู
            “กรรมของเธอ...ดำมืดจนฉันแทบจะมองไม่เห็นคนด้านหลังเธอแล้ว อีกไม่นานมันคงจะสำแดงฤทธิ์แล้วแหละ”

            ตึกตัก!!!~
            คำพูดของเทียนหอมทำให้ฉันตระหนักได้ว่าสิ่งที่ทำให้เขาเข้ามาใกล้ฉันเพราะ เหตุใด ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจมันออกเป็นห้วงๆ รู้สึกเหมือนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่เท่านี้...แค่ตอนนี้จริงๆ
            ไม่นะ...นี่ฉันเป็นอะไรไป!?
            “งะ..งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว”
            ฉันฝืนยิ้ม พร้อมกับเบนหน้าหนีเพื่อเก็บซ่อนอารมณ์ที่กำลังจะออกมาผ่านใบหน้าของตัวเอง จนกระทั่งฉันเดินหน้าผ่านตัวตุ๊กตาไปเรื่อยๆ อย่างเชื่องช้า เสียงเทียนหอมก็เรียกชื่อฉันเบาๆ
            “น้ำอบ”
            “...?” ฉันหันหน้าไปตามเสียงเรียก ก็เห็นเทียนหอมคว้าหมอนหนุนเป็นรูปตุ๊กตาออกมา เขาเงยหน้าขึ้นมาถามแล้วสบตากับฉัน “เธอชอบไหม?”
            “หมอนเหรอ? อื้ม ถ้าเป็นหมอนล่ะก็...ชอบสิ”
            “เปล่า ฉันหมายถึงตัวฉันตั้งหาก”
            “หะ..หา!!? ////!!!”
            “เธอชอบฉันขึ้นมาบ้างรึยัง?” เทียนหอมถามฉันด้วยแววตาที่จริงจัง ฉันถึงกับหน้าร้อนวูบวาบและมีท่าทีอึกอัก ก่อนที่ฉันจะเสหน้าไปทางอื่น “เฮอะ! ถามอะไรบ้าๆ นายก็รู้อยู่แก่ใจแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันแอบชอบพี่พริกหวาน แล้วฉันจะไปชอบนายได้ยังไง”
            “...งั้นเหรอ”
            “ก็ใช่น่ะสิ แล้วนี่นายทำอะไรของนายน่ะ?”
            หางตาฉันเหลือบไปเห็นเทียนหอมเอาหมอนเป๊ะหน้าตัวเอง เอ่อ...เดี๋ยวถุงพลาสติกที่เขาห่อหมอนเอาไว้ก็ได้มีรอยเปื้อนพอดี แต่พอฉันกำลังจะอ้าปากถามเขาอีกรอบ เทียนหอมก็เอาหมอนผละออกมาจากหน้าด้วยแววตาเศร้าๆ
            “แต่ฉันอยากจะให้เธอชอบฉันซักที ...เธอจะเลิกชอบพี่พริกหวานตอนไหนกันนะ?”
            “นี่นายเป็นเพี้ยนอะไรอี...อื้อ!!!?” จู่ๆ เทียนหอมก็พลิกเอาหมอนด้านที่เขาเพิ่งจะเอามาแปะหน้ามาแปะหน้าฉัน ฉันที่ไม่ทันได้ตั้งหลักก็ถึงกับตกใจ จนกระทั่งเทียนหอมเอาหมอนออกจากหน้า ฉันถึงได้โวยวายใส่เขาเมื่อได้สติ “ทะ..ทำบ้าอะไรกันยะนายเพี้ยนเทียนหอม!!? กะจะฆ่าฉันทางอ้อมรึไง!?!? >_<+!!!!”
            “ฆ่าเธองั้นเหรอ? ฮะๆๆ แล้วฉันจะฆ่าทำไมเล่ายัยบ้า”
            “นายว่าใครเป็นยัยบ้ากัน...หา!? นี่นายอยากจะตายคาห้างแน่นอนเลยใช่ไหม!??”
            “แล้วเธอจะโวยวายใส่ฉันทำไมกันเล่า ...แค่นี้ทำเป็นหวงไปได้ ฉันรู้จักคำว่า ‘ที่สาธารณะ’ ดีพอนะ”
            “อะไร? ที่สาธารณะทำไม...O/////O!?!?”
            ฉันที่โวยวายเริ่มคิดตามคำพูดของเทียนหอม ก่อนที่จะหยุดเสียงดัง และหน้าแดงเป็นปื้นเมื่อลองตีความการกระทำบวกกันคำพูดของเขาออกมา
            เดี๋ยวก่อน...! เอาหมอนแปะหน้าเขา แล้วเอามาแปะหน้าฉันต่อแบบนี้ หลังจากนั้นก็บอกว่ารู้จักคำว่าที่สาธารณะดีพอ...อย่างงั้นเหรอ...!?! =[ ]=///!!!
             ...พระเจ้า! นี่เขาอยากจูบฉัน แต่เป็นเพราะที่สาธารณะเลยต้องทำแบบนี้เป็นทางอ้อมอย่างงั้นเรอะ!?
            “เข้าใจแล้วสินะ การกระทำของฉันน่ะ”
            เทียนหอมคลี่ยิ้มหวาน ฉันถึงกับหน้าร้อนฉ่าพร้อมกับเอามือจับริมฝีปากของตัวเองแทบจะทันที
            “อึก...!?”
            “ฮะๆๆ สมแล้วที่เป็นยัยร้อยเล่ห์ ...ทันคนแบบนี้ฉันล่ะชอบจริงๆ”
            “ไอ้บ้า! นี่นายมัน...!”
            “มากกว่านี้ฉันก็เคยมาแล้ว ...รอยที่คอน่ะหายดีแล้วไม่ใช่รึไง หรือว่าอยากมีอีก?”
            “อีตาเพี้ยนเทียนหอม! O(>[ ]<)O////!!!”
            ฉันโวยวายหน้าแดงเป็นปื้น เจ็บใจก็เจ็บใจ แต่ทำไมหัวใจฉันถึงได้เต้นแรงแบบนี้กันล่ะ ความรู้สึกดีๆ นี่อีก! โอ๊ยยยยยย นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรก๊านนนนน
            อีตาเพี้ยนนี่ต้องแอบไปทำยาเสน่ห์ใส่ฉันมาแน่ๆ! แน่นอนเลย!!
            “ฮิๆ” เทียนหอมหัวเราะ ฉันมองค้อนเขาด้วยสายตา ก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีโดยที่เขาพูดไล่หลัง
            “หมอนใบนี้ฉันซื้อให้ก็แล้วกัน”
            “ไม่ต้องการ!”
            “ตกลงแล้วนะ เอาเป็นว่าเอาหมอนใบนี้ก็แล้วกัน”
            โอ๊ยยยยย ใครจะไปอยากได้กับไอ้หมอนบ้าบอจอมลักไก่นั่นกันเล่า! >_<!! แล้วฉันจะอมยิ้มทำไมกันล่ะเนี่ย หา!? ยัยน้ำอบ แกจะอมยิ้มหาอาแป๊ะอาร้ายยยยย แงๆๆ T^T////
            ฉันได้แต่เดินดุ่มๆ จนมาถึงซุ้มที่เซซ่าอยู่ แต่ทว่าเมื่อเงยหน้ามองทางข้างหน้าก็พบว่าเห็นเพียงแค่พี่พริกหวานที่ยืน อยู่เท่านั้น
            “อ๊ะ...” เราทั้งสองคนอุทานขึ้นมาด้วยความประหลาดใจพร้อมกัน ฉันหันมองซ้ายขวาแล้วถามพี่พริกหวานโดยปราศจากความขวยเขิน
            “พี่พริกหวาน เซซ่าล่ะ?”
            “เข้าห้องน้ำครับ ว่าแต่เทียนหอมล่ะ?”
            “เดี๋ยวก็ตามมาค่ะ” ฉันส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้ พี่พริกหวานยิ้มหวานสมกับชื่อเขาให้กับฉัน ก่อนที่พี่พริกหวานจะพูดอ้ำๆ อึ้งๆ ออกมา
            “อะ..เอ่อ...คือ...”
            “???”
            “วันคล้ายวันเกิดของเซซ่าคือวันมะรืนใช่ไหม?”
            “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เพราะน้ำอบก็ไม่ค่อยสนิทกับเซซ่าซะเท่าไหร่” ฉันตอบตามตรง พี่พริกหวานดูเหมือนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเอามากๆ ก่อนที่เขาจะตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
            “งั้นเหรอ? แต่พี่เห็นเซซ่าออกจะชื่นชมน้ำอบขนาดนั้น ไม่ได้สนิทกันหรอกเหรอ?”
            “เอ๋? ชื่นชมหนู?!” ฉันเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง ก่อนที่จะหัวเราะพรืดออกมา “เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ หนูกับเขาเป็นคู่กัดกันเชียวนะคะ ^O^;”
            “น้ำอบอาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียวก็ได้”
            “เอ๋???”
            “เอาเป็นว่าไปคุยกันเองก็ได้เนอะ ^^ ...พี่อยากจะบอกว่าเซซ่าเกิดตรงกับพี่พอดีนะ ฮะๆๆ”
            “อ๋า!? งั้นเหรอคะ บังเอิญจังเลย” ฉันตีมือตัวเองดังเป๊ะด้วยความแปลกใจ ก่อนที่จะมีคนกระชากไหล่ฉันจนแทบจะเสียหลักล้ม ถ้าแผ่นหลังของฉันไม่ไปพิงกับอะไรซักอย่างที่อยู่ทางด้านหลังฉันล่ะก็ได้ มีหวังได้ล้มแน่นอน
            ฟึ่บ!
            “ว้าย! O_O!”
            “จีบเซซ่าแล้วอย่าสะเออะมายุ่งกับน้ำอบสิ อย่ามาหลายใจแบบนี้...ฉันไม่ชอบ!”
            เสียงเค้นลอดไรฟันบนหัวทำเอาฉันใจเต้นโครมคราม เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าเทียนหอมนั่นเองที่พูดด้วยสีหน้าที่ชอบใจ บ้าไปแล้ว ทำไมฉันถึงเห็นจากมุมนี้แล้วเขาดูเท่ห์สุดๆ ไปเลยล่ะ!? O/////O!!! เท่ห์กว่าพี่พริกหวานอีก!
            ตึกตักๆๆๆๆ!
            บ้าเอ้ย! ใจแกเต้นผิดคนไปแล้วยัยน้ำอบ! แงๆๆ T///T
            “ฉันไม่ได้คิดจะทำอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย” พี่พริกหวานพูดหน้าเครียด เทียนหอมกลับตวาดใส่พร้อมกับรวบเอวฉันเอาไว้ให้ไปใกล้กับพี่เขาอย่างแน่นหนา
            “แต่ก็ไปอยู่กับเซซ่า! เคยคิดถึงใจน้ำอบบ้างไหม!?”
            “ฉันบอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ไง!!!”
            พี่พริกหวานตวาดกลับด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว ฉันกับเทียนหอมถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่พี่พริกหวานจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรลงไป เขาถึงได้เอามือลูบหน้าตัวเองสองสามที ก่อนที่จะหันหลังให้เราทั้งคู่
            “...ขอโทษที่ตะคอกใส่”
            “...”
            เราทั้งคู่ถึงกับเงียบกริบ สงสัยในตัวพี่พริกหวานว่าเขาเป็นอะไร ก่อนที่จะมีใครคิดมากอะไร เซซ่าก็โผล่มาได้ถูกจังหวะพอดิบพอดี


    ::: ~~~ To be continues ~~~ :::
    -------------------------------------------------------------------

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×