ลำดับตอนที่ #58
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : :>>: บทที่ 55 :
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>
“เทียนหอม...” เขาหันไปตามเสียงเรียก พริกหวานสอดส่องสายตาเข้าไปในห้องเรียนของน้ำอบพร้อมกับหันหน้ามาทางเขาอย่างสงสัย
“น้ำอบยังไม่มาโรงเรียนอีกเหรอ?”
< :: NABAOB :: >
“พ่อคะ!...แม่คะ! หมายความว่าไง ที่บอกว่าไม่ให้หนูไปโรงเรียน!??”
ทันทีที่ฉันลงมาจากชั้นบนโดยหวังว่าวันนี้จะอาศัยรถพ่อขับไปโรงเรียน พ่อและแม่ก็รีบเดินปรี่มาทางฉัน ก่อนที่จะพูดออกมาพร้อมกันวันนี้จะไม่ให้ฉันไปโรงเรียน ...ไม่ได้นะ! วันนี้วันคล้ายวันเกิดของพี่พริกหวานและก็เซซ่า จะให้ฉันพลาดโอกาสไปแบบไม่มีเหตุผลได้ยังไง!
“น้ำอบ แม่รู้สึกไม่ดีเลยถ้าวันนี้ลูกจะไป ถึงยังไง...แม่ก็ขอให้หนูหยุดเรียนเฉพาะแค่วันนี้ก่อนจะได้ไหม?”
“ไม่ค่ะ วันนี้เป็นวันสำคัญของหนู”
ฉันตอบอย่างดื้อดึง พ่อเหลือบมองที่ฉันถือแล้วชี้นิ้วมาทางนี้
“มันคงจะเกี่ยวข้องกับของที่หนูถือลงมาสินะ?”
“ใช่ค่ะ” ฉันตอบตามตรง
“น้ำอบ...”
พ่อเรียกฉันเสียงเครียด ในขณะที่ฉันเริ่มจะทำหน้าไม่พอใจใส่ท่าน
“พ่ออย่ามาเรียกหนูแบบนี้ ขนาดเมื่อวานพ่อกับแม่หายไปไหนหนูยังไม่ถามเลย”
พูดจริงๆ นะ กว่าฉันจะรับรู้ว่าพ่อกับแม่กลับบ้านมาก็ตอนเช้านี้เนี่ยแหละ แต่คงจะเป็นธุระที่เร่งด่วนเอามากๆ จนลืมฉันไปซะสนิทมากกว่า
“...อย่าดื้อสิ พ่อกับแม่มีเหตุผล”
“เหตุผลที่บอกหนูไม่ได้? ...งั้นก็อย่าห้ามหนูเลยค่ะ ถ้ายังไม่คิดจะบอก”
ว่าจบฉันก็ก้าวฉับๆ ไปยังหน้าบ้าน พร้อมกับโบกแท็กซี่เอา โดยที่พ่อกับแม่เอ่ยปากห้ามฉันเอาไว้ไม่ทัน
“การิน จะทำยังไงดี?” แม่ถามพ่อด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน ในขณะที่พ่อก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน “...ช่วยไม่ได้แล้วงานนี้ คงจะต้องให้กุมารทองไปคุ้มครองน้ำอบที่โรงเรียนแล้วแหละ”
พ่อพูดจบก็มองตามรถแท็กซี่ที่เริ่มวิ่งออกจากโรงเรียน ก่อนที่พ่อจะจูงมือแม่ให้เดินตาม
“ไปกันเถอะ ต้องคอยจับตาดูน้ำอบเอาไว้ อย่าให้คลาดสายตาเด็ดขาด!”
ทันทีที่มาถึงโรงเรียน ฉันก็จ่ายเงินค่าโดยสาร พร้อมกับลงจากรถมาด้วยสีหน้าที่บูดสนิท ...เฮอะ! อะไรกัน พ่อกับแม่ดูแปลกๆ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อะไรก็ไม่รู้ มีลับลมคมในจนไส้จะขาดครึ่งแล้ว ก็ยังอมพะนำกันอยู่ได้ หงุดหงิดๆ =^=*
แตะ...
หืม??? =_=???
“อรุณสวัสดิ์น้ำอบ ^^/”
ทันทีที่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนแตะบ่า ฉันก็หันไปมองหน้าคนแตะอย่างงงๆ และก็พบว่าลูกหว้านั่นเองที่กำลังเดินข้างๆ ฉัน โดยที่ฉันไม่ทันได้สังเกตเลยแม้แต่น้อย
“อ้าว ว่าไง วันนี้มาเช้าดีนะลูกหว้า” ฉันส่งยิ้มให้ ลูกหว้าทำหน้ามุ่ยใส่ “เช้าบ้าบออะไรกัน นี่มันใกล้จะเริ่มคาบเรียนคาบแรกแล้ว เธอไม่ได้ดูเวลารึยังไง -_-^”
ลูกหว้าพูดจบก็ขยับสายกระเป๋าเป้ให้ขึ้นไหล่ ฉันลอบมองเป้ใบใหญ่ออกแนวกระเป๋านักกีฬา ก่อนที่ฉันจะถามออกมาด้วยความสงสัย
“เอาอะไรมาน่ะ ท่าทางหนักๆ นะเนี่ย”
“ฮะๆๆ ...หนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดเมื่อวานน่ะสิ พอดีอ่านจบแล้ว ก็เลยเอามาคืนให้หมดๆ ไป ไม่น่ายืมมาเยอะเลยอ่ะ -_-;”
หล่อนส่งยิ้มเจื่อนๆ ฉันพยายามพยักหน้าเพื่อจะได้ไม่ติดใจอะไร แต่ฉันก็อดที่จะลอบมองกระเป๋าเป้ที่ลูกหว้าสะพายเสียมิได้
...อะไรกัน ความรู้สึกตะขวิดตะขวางใจแบบนี้...
“เออ ว่าแต่ว่า...เธอถืออะไรมาน่ะ? ขอดูหน่อยสิ”
ลูกหว้าจ้องกล่องสีขาวที่ฉันถือมาตั้ง 3 กล่องด้วยความสงสัย ฉันยื่นให้ดูแค่กล่องบนสุด แต่พอลูกหว้าจะจับ ฉันก็เบี่ยงกล่องหนี
“ไม่ให้จับ ฉันจะเอาไปให้คนอื่น ^^”
“เค้กเหรอ? สั่งทำไวจัง +_+”
“หยาบคายแล้ว ฉันทำเอง -.-”
“O_O!!!! เฮ้ย!?!? ไม่น่าเชื่อ!? วันเกิดใครอ่ะ?!!!”
“เซซ่ากับพี่พริกหวาน น่าอร่อยใช่ป๊ะ?” ฉันยิ้มแป้น จนกระทั่งเราเดินมาถึงหน้าห้องเรียน ลูกหว้าก็ได้ถามขึ้นมาอย่างสงสัยสุดๆ “แล้ว...ไอ้กล่องสุดท้ายนั่นล่ะ? -O-?”
“กล่องความในใจ~”
ฉันพูดเล่นลิ้น แต่ทว่าลูกหว้ากลับทำตาโตยิ่งกว่าเดิม
“เฮ้ย!!? จะสารภาพรักกับพี่พริกหวานแล้วเหรอ!? =[ ]=!!!”
“คงงั้นมั้ง แล้วแต่จะคิด” ฉันตอบบ่ายเบี่ยง เรื่องอะไรจะบอกให้ลูกหว้ารู้ในตอนนี้ ไม่งั้นหล่อนก็ล้อฉันแย่น่ะสิ -_-///
ฉันเอากล่องทั้ง 3 ใบใส่ไว้ในใต้โต๊ะ ก่อนที่จะวางกระเป๋านักเรียนลงกับเก้าอี้ โดยที่ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าลูกหว้ากำลังจ้องมาทางฉันอย่างเงียบๆ...ด้วยแวว ตาที่ครุ่นคิด
“...น้ำอบ”
“หืม?” ฉันขานรับโดยไม่ได้หันไปมองหน้าเพื่อนคนนี้เลย
“เธอจะเค้กไปให้ตอนไหนเหรอ?”
“ตอนกลางวันมั้ง หรือว่าจะเป็นตอนเย็นดี ...เธอว่าไง?” ฉันหันไปถามความเห็นเพื่อนสนิท ลูกหว้าทำท่าอึกอักก่อนจะออกความเห็น “เอ่อ...ตอนกลางวันดีไหม?”
“ก็ดีเหมือนกัน เอางั้นดีกว่าเนอะ”
ฉันยิ้ม ลูกหว้ายิ้มแห้งๆ ตอบ เมื่อฉันหันหลังให้ ลูกหว้าก็จ้องมองฉันด้วยแววตานิ่งๆ ทันที
“น้ำอบ วันนี้ไปห้องสมุดไหม?”
ลูกหว้าหันหน้ามาถามฉัน ในขณะที่ตัวลูกหว้าเองก็กำลังเก็บสมุดใส่ใต้โต๊ะนั่งอยู่
“ไปสิ ไปๆ เดี๋ยวฉันเอาเค้กไปให้พี่พริกหวานกับเซซ่าก่อนนะ รออยู่ตรงนี้ล่ะ อย่าเพิ่งไปไหน”
ทันทีที่เที่ยงวัน ฉันก็รีบคว้ากล่องเค้ก 2 กล่องออกจากห้องเรียนอย่างรีบเร่ง โชคดีที่เซซ่าเพิ่งจะเลิกเรียน จึงทำให้ฉันหาตัวเธอเจอได้ไม่ยาก แถมยังไม่เห็นอีตาเทียนหอมอีกด้วย เฮ้อ โล่ง =O=;
“ยัยเซ่อซ่า!”
ฉันเรียกเพียงครั้งเดียว เซซ่าก็หันมาทำตาเขียวใส่ฉันอย่างน่าหมั่นไส้ พอฉันเดินไปใกล้ๆ ฉันก็ยื่นของให้พร้อมกับกล่าวอวยพรอย่างรีบๆ
“HBD นะเซซ่า เค้กนี้ฉันทำเอง เป็นเค้กวานิลลา เอาเป็นว่าถ้าไม่อร่อยก็ขอโทษ ฉันต้องรีบไปแล้ว ลาล่ะ!”
ว่าจบ ฉันก็เดินจากเซซ่ามาแทบจะทันที ดูเหมือนเซซ่าจะอึ้งไปเลย แต่ก่อนที่ฉันจะหมุนเท้ากลับไปที่ห้องเรียน เซซ่าก็โพล่งถามขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยวก่อน...! นั่นเธอจะไปไหนน่ะ!?”
“ห้องสมุด!”
เมื่อฉันเดินเข้าห้องเรียนก็ต้องประหลาดใจเล็กน้อย ที่เห็นลูกหว้ายืนคุยกับพี่พริกหวาน ฉันขานชื่อพี่เขาเบาๆ
“พี่พริกหวานคะ”
“ครับ!?” พี่พริกหวานหันขวับมาทางฉันแทบจะทันที เมื่อฉันเดินไปหาเขา ฉันก็รีบยื่นกล่องเค้กให้แล้วฉีกยิ้ม “สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดค่ะพี่ น้ำอบทำเค้กวานิลลามาให้ ถ้ารสชาติไม่อร่อยก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ”
“โอ้โห... ขอบใจมากๆ เลย น่าทานดีจัง”
“ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำชม” ฉันยิ้มออกมาจากใจ ก่อนที่จะพยักหน้าให้กับลูกหว้า “ไปกันเถอะลูกหว้า เดี๋ยวก็หมดพักเที่ยงพอดี”
“อะ..อืม...”
“จะไปไหนกันเหรอครับ?” พี่พริกหวานถาม ฉันตอบกลับไปอย่างยิ้มๆ “ห้องสมุดค่ะ”
“งั้นก็ไปเถอะ พี่ไม่รบกวนแล้ว ^^”
เขายิ้มให้ ฉันยิ้มตอบโดยปราศจากความปลาบปลื้ม เมื่อฉันเดินไปที่ห้องสมุดกับลูกหว้า ลูกหว้าก็ได้นั่งลงตรงที่ๆ เป็นมุมอับของห้องสมุดแห่งนี้พอดิบพอดี ฉันแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็เดินไปยังโซนหนังสือเพื่อกะจะเอามาอ่านในเวลาแบบนี้ ทันทีที่ฉันเดินไปยังโซนหนังสือวรรณคดีไทย ฉันก็รู้สึกเหมือนเห็นแสงอะไรบางอย่างสะท้อนกับหลอดไฟนีออนจนวาววับกับชั้น หนังสือ เมื่อฉันหันไป ฉันก็ได้แต่เบิกตาโพลงอย่างตกใจ
“กะ...อื้อออออออ!!!!?”
ทันทีที่ฉันหันไป ฉันก็พบกับคนๆ นึงซึ่งเป็นคนที่ฉันเชื่อใจที่สุดกำลังเงื้อมือเอาท่อสแตนเลชยาวเท่าแขนมา ฟาดใส่ แต่เพราะฉันกำลังจะส่งเสียง เขาก็เลยเอามือมาปิดปากฉัน ก่อนที่จะจัดการฟาดท่อเหล็กเย็นๆ ที่ว่าฟาดท้องน้อยฉันทันที!
ผลัวะ!
“อ่อกกกกกก!”
ฉันถึงกับตาลายและทรุดลงไปนอนกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ น้ำลายไหลออกมาจากปากเพราะความเจ็บปวด ตัวฉันงอเป็นกุ้ง ส่งเสียงอะไรออกมาก็ไม่ได้ ...แย่แล้ว ฉันประมาทมันเกินไป!
“ทะ..ทำไม...”
พอฉันจะส่งเสียงถาม เขาก็ได้แต่มองหน้าฉันนิ่งๆ ก่อนที่จะฟาดท่อเหล็กเย็นๆ นั่นเข้าที่ตัวฉันหลายที ทั้งเจ็บปวดทั้งทรมาน แต่ฉันก็ไม่สามารถส่งเสียงกรีดร้องออกมาได้ ไม่นานนักฉันก็รู้สึกเหมือนมีคนหยุดความเจ็บปวดทั้งหมดทั้งมวลเอาไว้
ผลัวะๆๆๆ!!!
...เพราะทันทีที่ฉันรู้สึกแบบนั้น โลกทั้งโลกก็ดับวูบลงราวกับมีหลุมดำดูดฉันลงไปที่ไหนซักแห่ง...
“เทียนหอม...” เขาหันไปตามเสียงเรียก พริกหวานสอดส่องสายตาเข้าไปในห้องเรียนของน้ำอบพร้อมกับหันหน้ามาทางเขาอย่างสงสัย
“น้ำอบยังไม่มาโรงเรียนอีกเหรอ?”
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 55 :<<:
เหตุการณ์ไม่คาดฝัน
< :: NABAOB :: >
“พ่อคะ!...แม่คะ! หมายความว่าไง ที่บอกว่าไม่ให้หนูไปโรงเรียน!??”
ทันทีที่ฉันลงมาจากชั้นบนโดยหวังว่าวันนี้จะอาศัยรถพ่อขับไปโรงเรียน พ่อและแม่ก็รีบเดินปรี่มาทางฉัน ก่อนที่จะพูดออกมาพร้อมกันวันนี้จะไม่ให้ฉันไปโรงเรียน ...ไม่ได้นะ! วันนี้วันคล้ายวันเกิดของพี่พริกหวานและก็เซซ่า จะให้ฉันพลาดโอกาสไปแบบไม่มีเหตุผลได้ยังไง!
“น้ำอบ แม่รู้สึกไม่ดีเลยถ้าวันนี้ลูกจะไป ถึงยังไง...แม่ก็ขอให้หนูหยุดเรียนเฉพาะแค่วันนี้ก่อนจะได้ไหม?”
“ไม่ค่ะ วันนี้เป็นวันสำคัญของหนู”
ฉันตอบอย่างดื้อดึง พ่อเหลือบมองที่ฉันถือแล้วชี้นิ้วมาทางนี้
“มันคงจะเกี่ยวข้องกับของที่หนูถือลงมาสินะ?”
“ใช่ค่ะ” ฉันตอบตามตรง
“น้ำอบ...”
พ่อเรียกฉันเสียงเครียด ในขณะที่ฉันเริ่มจะทำหน้าไม่พอใจใส่ท่าน
“พ่ออย่ามาเรียกหนูแบบนี้ ขนาดเมื่อวานพ่อกับแม่หายไปไหนหนูยังไม่ถามเลย”
พูดจริงๆ นะ กว่าฉันจะรับรู้ว่าพ่อกับแม่กลับบ้านมาก็ตอนเช้านี้เนี่ยแหละ แต่คงจะเป็นธุระที่เร่งด่วนเอามากๆ จนลืมฉันไปซะสนิทมากกว่า
“...อย่าดื้อสิ พ่อกับแม่มีเหตุผล”
“เหตุผลที่บอกหนูไม่ได้? ...งั้นก็อย่าห้ามหนูเลยค่ะ ถ้ายังไม่คิดจะบอก”
ว่าจบฉันก็ก้าวฉับๆ ไปยังหน้าบ้าน พร้อมกับโบกแท็กซี่เอา โดยที่พ่อกับแม่เอ่ยปากห้ามฉันเอาไว้ไม่ทัน
“การิน จะทำยังไงดี?” แม่ถามพ่อด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน ในขณะที่พ่อก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน “...ช่วยไม่ได้แล้วงานนี้ คงจะต้องให้กุมารทองไปคุ้มครองน้ำอบที่โรงเรียนแล้วแหละ”
พ่อพูดจบก็มองตามรถแท็กซี่ที่เริ่มวิ่งออกจากโรงเรียน ก่อนที่พ่อจะจูงมือแม่ให้เดินตาม
“ไปกันเถอะ ต้องคอยจับตาดูน้ำอบเอาไว้ อย่าให้คลาดสายตาเด็ดขาด!”
ทันทีที่มาถึงโรงเรียน ฉันก็จ่ายเงินค่าโดยสาร พร้อมกับลงจากรถมาด้วยสีหน้าที่บูดสนิท ...เฮอะ! อะไรกัน พ่อกับแม่ดูแปลกๆ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อะไรก็ไม่รู้ มีลับลมคมในจนไส้จะขาดครึ่งแล้ว ก็ยังอมพะนำกันอยู่ได้ หงุดหงิดๆ =^=*
แตะ...
หืม??? =_=???
“อรุณสวัสดิ์น้ำอบ ^^/”
ทันทีที่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนแตะบ่า ฉันก็หันไปมองหน้าคนแตะอย่างงงๆ และก็พบว่าลูกหว้านั่นเองที่กำลังเดินข้างๆ ฉัน โดยที่ฉันไม่ทันได้สังเกตเลยแม้แต่น้อย
“อ้าว ว่าไง วันนี้มาเช้าดีนะลูกหว้า” ฉันส่งยิ้มให้ ลูกหว้าทำหน้ามุ่ยใส่ “เช้าบ้าบออะไรกัน นี่มันใกล้จะเริ่มคาบเรียนคาบแรกแล้ว เธอไม่ได้ดูเวลารึยังไง -_-^”
ลูกหว้าพูดจบก็ขยับสายกระเป๋าเป้ให้ขึ้นไหล่ ฉันลอบมองเป้ใบใหญ่ออกแนวกระเป๋านักกีฬา ก่อนที่ฉันจะถามออกมาด้วยความสงสัย
“เอาอะไรมาน่ะ ท่าทางหนักๆ นะเนี่ย”
“ฮะๆๆ ...หนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดเมื่อวานน่ะสิ พอดีอ่านจบแล้ว ก็เลยเอามาคืนให้หมดๆ ไป ไม่น่ายืมมาเยอะเลยอ่ะ -_-;”
หล่อนส่งยิ้มเจื่อนๆ ฉันพยายามพยักหน้าเพื่อจะได้ไม่ติดใจอะไร แต่ฉันก็อดที่จะลอบมองกระเป๋าเป้ที่ลูกหว้าสะพายเสียมิได้
...อะไรกัน ความรู้สึกตะขวิดตะขวางใจแบบนี้...
“เออ ว่าแต่ว่า...เธอถืออะไรมาน่ะ? ขอดูหน่อยสิ”
ลูกหว้าจ้องกล่องสีขาวที่ฉันถือมาตั้ง 3 กล่องด้วยความสงสัย ฉันยื่นให้ดูแค่กล่องบนสุด แต่พอลูกหว้าจะจับ ฉันก็เบี่ยงกล่องหนี
“ไม่ให้จับ ฉันจะเอาไปให้คนอื่น ^^”
“เค้กเหรอ? สั่งทำไวจัง +_+”
“หยาบคายแล้ว ฉันทำเอง -.-”
“O_O!!!! เฮ้ย!?!? ไม่น่าเชื่อ!? วันเกิดใครอ่ะ?!!!”
“เซซ่ากับพี่พริกหวาน น่าอร่อยใช่ป๊ะ?” ฉันยิ้มแป้น จนกระทั่งเราเดินมาถึงหน้าห้องเรียน ลูกหว้าก็ได้ถามขึ้นมาอย่างสงสัยสุดๆ “แล้ว...ไอ้กล่องสุดท้ายนั่นล่ะ? -O-?”
“กล่องความในใจ~”
ฉันพูดเล่นลิ้น แต่ทว่าลูกหว้ากลับทำตาโตยิ่งกว่าเดิม
“เฮ้ย!!? จะสารภาพรักกับพี่พริกหวานแล้วเหรอ!? =[ ]=!!!”
“คงงั้นมั้ง แล้วแต่จะคิด” ฉันตอบบ่ายเบี่ยง เรื่องอะไรจะบอกให้ลูกหว้ารู้ในตอนนี้ ไม่งั้นหล่อนก็ล้อฉันแย่น่ะสิ -_-///
ฉันเอากล่องทั้ง 3 ใบใส่ไว้ในใต้โต๊ะ ก่อนที่จะวางกระเป๋านักเรียนลงกับเก้าอี้ โดยที่ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าลูกหว้ากำลังจ้องมาทางฉันอย่างเงียบๆ...ด้วยแวว ตาที่ครุ่นคิด
“...น้ำอบ”
“หืม?” ฉันขานรับโดยไม่ได้หันไปมองหน้าเพื่อนคนนี้เลย
“เธอจะเค้กไปให้ตอนไหนเหรอ?”
“ตอนกลางวันมั้ง หรือว่าจะเป็นตอนเย็นดี ...เธอว่าไง?” ฉันหันไปถามความเห็นเพื่อนสนิท ลูกหว้าทำท่าอึกอักก่อนจะออกความเห็น “เอ่อ...ตอนกลางวันดีไหม?”
“ก็ดีเหมือนกัน เอางั้นดีกว่าเนอะ”
ฉันยิ้ม ลูกหว้ายิ้มแห้งๆ ตอบ เมื่อฉันหันหลังให้ ลูกหว้าก็จ้องมองฉันด้วยแววตานิ่งๆ ทันที
“น้ำอบ วันนี้ไปห้องสมุดไหม?”
ลูกหว้าหันหน้ามาถามฉัน ในขณะที่ตัวลูกหว้าเองก็กำลังเก็บสมุดใส่ใต้โต๊ะนั่งอยู่
“ไปสิ ไปๆ เดี๋ยวฉันเอาเค้กไปให้พี่พริกหวานกับเซซ่าก่อนนะ รออยู่ตรงนี้ล่ะ อย่าเพิ่งไปไหน”
ทันทีที่เที่ยงวัน ฉันก็รีบคว้ากล่องเค้ก 2 กล่องออกจากห้องเรียนอย่างรีบเร่ง โชคดีที่เซซ่าเพิ่งจะเลิกเรียน จึงทำให้ฉันหาตัวเธอเจอได้ไม่ยาก แถมยังไม่เห็นอีตาเทียนหอมอีกด้วย เฮ้อ โล่ง =O=;
“ยัยเซ่อซ่า!”
ฉันเรียกเพียงครั้งเดียว เซซ่าก็หันมาทำตาเขียวใส่ฉันอย่างน่าหมั่นไส้ พอฉันเดินไปใกล้ๆ ฉันก็ยื่นของให้พร้อมกับกล่าวอวยพรอย่างรีบๆ
“HBD นะเซซ่า เค้กนี้ฉันทำเอง เป็นเค้กวานิลลา เอาเป็นว่าถ้าไม่อร่อยก็ขอโทษ ฉันต้องรีบไปแล้ว ลาล่ะ!”
ว่าจบ ฉันก็เดินจากเซซ่ามาแทบจะทันที ดูเหมือนเซซ่าจะอึ้งไปเลย แต่ก่อนที่ฉันจะหมุนเท้ากลับไปที่ห้องเรียน เซซ่าก็โพล่งถามขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยวก่อน...! นั่นเธอจะไปไหนน่ะ!?”
“ห้องสมุด!”
เมื่อฉันเดินเข้าห้องเรียนก็ต้องประหลาดใจเล็กน้อย ที่เห็นลูกหว้ายืนคุยกับพี่พริกหวาน ฉันขานชื่อพี่เขาเบาๆ
“พี่พริกหวานคะ”
“ครับ!?” พี่พริกหวานหันขวับมาทางฉันแทบจะทันที เมื่อฉันเดินไปหาเขา ฉันก็รีบยื่นกล่องเค้กให้แล้วฉีกยิ้ม “สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดค่ะพี่ น้ำอบทำเค้กวานิลลามาให้ ถ้ารสชาติไม่อร่อยก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ”
“โอ้โห... ขอบใจมากๆ เลย น่าทานดีจัง”
“ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำชม” ฉันยิ้มออกมาจากใจ ก่อนที่จะพยักหน้าให้กับลูกหว้า “ไปกันเถอะลูกหว้า เดี๋ยวก็หมดพักเที่ยงพอดี”
“อะ..อืม...”
“จะไปไหนกันเหรอครับ?” พี่พริกหวานถาม ฉันตอบกลับไปอย่างยิ้มๆ “ห้องสมุดค่ะ”
“งั้นก็ไปเถอะ พี่ไม่รบกวนแล้ว ^^”
เขายิ้มให้ ฉันยิ้มตอบโดยปราศจากความปลาบปลื้ม เมื่อฉันเดินไปที่ห้องสมุดกับลูกหว้า ลูกหว้าก็ได้นั่งลงตรงที่ๆ เป็นมุมอับของห้องสมุดแห่งนี้พอดิบพอดี ฉันแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็เดินไปยังโซนหนังสือเพื่อกะจะเอามาอ่านในเวลาแบบนี้ ทันทีที่ฉันเดินไปยังโซนหนังสือวรรณคดีไทย ฉันก็รู้สึกเหมือนเห็นแสงอะไรบางอย่างสะท้อนกับหลอดไฟนีออนจนวาววับกับชั้น หนังสือ เมื่อฉันหันไป ฉันก็ได้แต่เบิกตาโพลงอย่างตกใจ
“กะ...อื้อออออออ!!!!?”
ทันทีที่ฉันหันไป ฉันก็พบกับคนๆ นึงซึ่งเป็นคนที่ฉันเชื่อใจที่สุดกำลังเงื้อมือเอาท่อสแตนเลชยาวเท่าแขนมา ฟาดใส่ แต่เพราะฉันกำลังจะส่งเสียง เขาก็เลยเอามือมาปิดปากฉัน ก่อนที่จะจัดการฟาดท่อเหล็กเย็นๆ ที่ว่าฟาดท้องน้อยฉันทันที!
ผลัวะ!
“อ่อกกกกกก!”
ฉันถึงกับตาลายและทรุดลงไปนอนกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ น้ำลายไหลออกมาจากปากเพราะความเจ็บปวด ตัวฉันงอเป็นกุ้ง ส่งเสียงอะไรออกมาก็ไม่ได้ ...แย่แล้ว ฉันประมาทมันเกินไป!
“ทะ..ทำไม...”
พอฉันจะส่งเสียงถาม เขาก็ได้แต่มองหน้าฉันนิ่งๆ ก่อนที่จะฟาดท่อเหล็กเย็นๆ นั่นเข้าที่ตัวฉันหลายที ทั้งเจ็บปวดทั้งทรมาน แต่ฉันก็ไม่สามารถส่งเสียงกรีดร้องออกมาได้ ไม่นานนักฉันก็รู้สึกเหมือนมีคนหยุดความเจ็บปวดทั้งหมดทั้งมวลเอาไว้
ผลัวะๆๆๆ!!!
...เพราะทันทีที่ฉันรู้สึกแบบนั้น โลกทั้งโลกก็ดับวูบลงราวกับมีหลุมดำดูดฉันลงไปที่ไหนซักแห่ง...
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น