ลำดับตอนที่ #59
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : :>>: บทที่ 56 :
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>
“ทะ..ทำไม...” พอฉันจะส่งเสียงถาม เขาก็ได้แต่มองหน้าฉันนิ่งๆ ก่อนที่จะฟาดท่อเหล็กเย็นๆ นั่นเข้าที่ตัวฉันหลายที ทั้งเจ็บปวดทั้งทรมาน แต่ฉันก็ไม่สามารถส่งเสียงกรีดร้องออกมาได้ ไม่นานนักฉันก็รู้สึกเหมือนมีคนหยุดความเจ็บปวดทั้งหมดทั้งมวลเอาไว้
...เพราะทันทีที่ฉันรู้สึกแบบนั้น โลกทั้งโลกก็ดับวูบลงราวกับมีหลุมดำดูดฉันลงไปที่ไหนซักแห่ง...
< :: TEANHOOM :: >
ติ๊ก...ต่อก ติ๊ก...ต่อก
เสียงนาฬิกาไขลานกำลังเดินเสียงดัง สถานที่ที่ผมอยู่นั้นมันเงียบสงัดมาก เงียบจนผมนึกว่าผมหลงอยู่ในป่าช้า...แต่ก็เปล่า ผมว่าผมน่าจะอยู่ในห้องทึบๆ ที่ไม่มีแสงไฟส่องลอดเข้ามาได้ตั้งหากล่ะ
ทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่นี่
ผมคิดอย่างเบลอๆ ถึงอยากจะรู้ แต่ผมก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะต้องค้นหาคำตอบ เพราะอะไรน่ะเหรอ? ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
“...เตือนนายแล้วแท้ๆ...”
เสียงแหบพร่าแต่น่าขนลุกดังข้างริมหู ผมเสียวสันหลังวาบ แต่ผมก็ไม่ได้สะดุ้งแต่อย่างใด...ราวกับรู้สึกตกใจ แต่กลับตกใจไม่ออกเสียนี่
“ใครน่ะ?” ผมถามออกไป พร้อมกับหันมองไปรอบข้าง ก็ปราศจากร่างเจ้าของเสียง ราวกับเขาไม่เคยยืนอยู่ ไม่เคยพูด และไม่มีตัวตนมาตั้งแต่แรก ...งั้นแสดงว่าผมหูฝาดไปงั้นเหรอ?
“...ทำไมนายถึงได้ปล่อยให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น...”
น้ำเสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันดังขึ้นมาราวกับโกรธเกรี้ยวอยู่ในที ผมเริ่มได้สติ จึงได้หันรีหันขวางบ้างแล้ว
“นั่นใคร!!?”
วาบบบบบ!
“เฮ้ย?!?”
จู่ๆ แสงสีขาวเจิดจ้าก็ทำให้ผมต้องรีบหลับตา มันเกิดขึ้นแบบไม่มีที่มา เมื่อผมลืมตาขึ้นมา ก็พบว่ามันเป็น...ห้องนอนของผมเอง!
“นี่มัน...อะไรกัน?”
หางตาผมเหลือบไปเห็นกระจกที่ตั้งอยู่ข้างๆ ตัวผม เมื่อผมมองมันเต็มตา ผมก็เริ่มที่จะตระหนักอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
‘...อย่าปล่อยให้มันเกิดขึ้นกับตัวเธอ...’
มันคือข้อความบนกระจกของเมื่อคืน!
ไม่รู้ว่ามันมีตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่ามันเป็นตัวหนังสือที่น่าจะเขียนด้วยเลือด เพราะตอนเช้าผมยังป้ายนิ้วขึ้นมาดมอยู่เลย
แล้วผมมาทำอะไรที่ห้องตัวเองเนี่ย ....โอ๊ย!??
จู่ๆ หัวสมองของผมก็ปวดตุบ จนผมนึกว่ามันกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ อึก...! บ้าเอ้ย นี่มันอะไรกัน!?
“เทียนหอม!”
ใครน่ะ ใครเรียกชื่อผม
ฉับพลัน มือผมก็รู้สึกถึงอะไรซักอย่างที่เย็นเยียบ แน่นอนว่าผมกำมันเอาไว้แน่น ผมรู้สึกเหมือนตัวผมเองกำลังเดินไปที่กระจกบานดังกล่าว เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งจากภายในสมองของผมอีกครั้ง
“เทียนหอม!!”
ข้อความในกระจกเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว เป็นคำว่า...
‘...หยุดเถอะ อย่าทำฉัน...’
มือผมไปสัมผัสกับแผ่นกระจกเย็นๆ อย่างว่องไว จู่ๆ ร่างกายผมก็ดูเหมือนจะเสียการควบคุม เพราะมือของผมเงื้อขึ้นสูง รู้สึกหนักอึ้งเหมือนถืออะไรหนักๆ เอาไว้ ข้อความในกระจกเริ่มเปลี่ยนไปอีกแล้ว
‘...เทียนหอม!...’
“เทียนหอม!!!”
เพล้งงงงงงง!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!”
เสียงกระจกร่วงกราวลงพื้น พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนแบบผู้หญิงจนผมใจกระตุกดังวูบ ...เหมือนกับเสียงของน้ำอบมากเลย...
ในขณะที่สมองของผมกำลังงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า จู่ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนมีใครซักคนยืนอยู่ทางด้านหลัง เมื่อผมกำลังจะหันไป ก็รู้สึกมีใครดึงปลั๊กไฟของผมออก เพราะผมล้มลงไปนอนกองกับพื้นโดยทันที
ตุ้บ...
“ขอบใจนะที่ช่วยงาน ...เดี๋ยวส่งคลิปตอบแทนไปให้ที่หลัง”
ก่อนที่สติของผมจะขาดหาย เสียงกระซิบก็ดังขึ้นข้างๆ หู มันเป็นเสียงของใครซักคนที่ผมคิดว่าผมน่าจะรู้จักมันดี และแน่นอนว่ามันไม่ใช่เสียงในตอนแรกที่ผมได้ยิน ...แต่นี่มันเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ หรือผมคิดไปเองกันแน่
“...เตือนนายแล้วแท้ๆ เทียนหอม ...คงพึ่งนายไม่ได้แล้วแหละ...”
เสียงแหบพร่าน่ากลัวๆ นั่นดังขึ้นอีกแล้ว...หรือว่า...เสียงๆ นี้จะเป็นเสียงวิญญาณที่พยายามจะมาเตือนผม แต่เขาคงจะเตือนผมช้าไป...เพราะเตือนแค่ข้อความในกระจกคงไม่พอหรอก
ว่าแต่ว่าที่เขามาเตือนเพราะผมทำเรื่องอะไรลงไป ร้ายแรงมากใช่ไหม?
สติของผมดับวูบลงไป ไม่รู้นานแค่ไหนเหมือนกัน ถึงได้มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงอีกคนดังขึ้นมา โดยที่ผมไม่สามารถที่จะรับรู้ได้อีกแล้ว
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังเป็นอะไร รู้แค่ว่าผมสลบอยู่ก็เท่านั้นเอง...
< :: WRITER :: >
ในขณะที่ลูกหว้ากำลังคัดเลือกหนังสืออ่าน เธอก็ต้องแปลกใจนิดๆ ที่จู่ๆ เทียนหอมได้มาถามหาน้ำอบกับตน แน่นอนว่าลูกหว้าก็ตอบออกไปแต่โดยดี แต่ทว่าหล่อนนั่งรอทั้งคู่มานานมากแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะหายไปทั้งคู่โดยไม่กลับออกมาจากทางที่เธอบอกอีกเลย ในที่สุด...ลูกหว้าก็ต้องออกมาจากตามทั้งคู่ซะเอง
หายไปไหนกันเนี่ย? หรือว่าเทียนหอมจะกำลังรุกฆาตน้ำอบ?
ลูกหว้าคิดติดทะเล้น เพราะในใจก็เชียร์คู่นี้มากกว่าพี่พริกหวานของน้ำอบเสียอีก จนกระทั่งลูกหว้าเดินไปได้ไม่ไกล เธอก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคนที่นอนล้มตึงอยู่กับพื้นคือ...
“ว้ายยยยย เทียนหอม!!?” ลูกหว้ารีบวิ่งปรี่ไปหาเทียนหอม ในขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือหมายไปสัมผัสเขา จู่ๆ ก็มีแรงผลักจนหล่อนกระเด็นไปกองกับพื้นแทบจะทันที
ผลัก!
“โอ๊ยยยยยย! นั่นมันอะไรกัน!!?”
เธอลูบก้นปอยๆ พร้อมกับพยุงตัวขึ้นมาจากพื้น สายตาเธอบอกว่าเธอเห็นเทียนหอมถือท่อสแตนเลสสีเงินอยู่ และดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะกำมันแน่นเสียด้วยสิ แต่เขาเอามันมาจากไหน...เธอก็ไม่รู้
แต่ว่า...น้ำอบล่ะ!!?
ลูกหว้าคิดหน้าซีด ในขณะที่เธอกำลังจะพุ่งตัวไปเขย่าเทียนหอมอีกครั้ง เสียงจากทางด้านหลังก็ดังขึ้น
“อย่าไปจับ!”
เฮือก!
ลูกหว้าไปมอง ก็พบว่าทั้งผอ.และรองผอ.กำลังยืนอยู่ทางด้านหลังเธออยู่ ลูกหว้าลอบกลืนน้ำลายพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วหลีกทางให้การินกับลัลอย่างไม่ หลีกเลี่ยง ก่อนที่การินจะสาวเท้าไปมองใกล้ๆ เทียนหอม
“...ผอ.คะ คะ..คือว่าน้ำอบ...”
ลูกหว้าพยายามอ้าปากอธิบาย แต่มือนุ่มนิ่มกลับจับบ่าเธอเบาๆ ลูกหว้าหันไปมอง จึงพบว่ารองผอ.กำลังส่งยิ้มให้ ทั้งๆ ที่รองผอ.ก็หน้าซีดจนน่ากลัว
“ไม่ต้องห่วงน้ำอบหรอก เธอก็แค่รีบออกไปจากห้องสมุดโดยไม่บอกหนูก็เท่านั้นเอง”
“...”
ในขณะที่ลูกหว้ากำลังสงสัยกับสถานการณ์แบบนี้ เทียนหอมก็ส่งเสียงครางในลำคอออกมา พอเขาลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองกำลังเงยหน้าชมเพดานห้องสมุดอยู่
แต่...เดี๋ยวก่อนสิ! เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?
หมับ!
“เฮ้ย!??”
เด็กหนุ่มเทียนหอมถึงกับอุทานเสียงหลง เมื่อจู่ๆ ก็รู้สึกตัวเองโดนกระชากคอเสื้อให้ลุกขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อเทียนหอมสบตาคนดึง หน้าของเขาก็ถึงกับถอดสี รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก
“ลูกสาวฉันอยู่ไหน!!?”
การินตะโกนกร้าว เทียนหอมถึงกับทำสีหน้าสับสนออกมาอย่างไม่ปิดบัง จนกระทั่งมือเทียนหอมได้ปล่อยอะไรบางอย่างร่วงหล่นลงมา เมื่อนั้นเอง...ที่เด็กหนุ่มรู้สึกตัวว่าทำอะไรผิดพลาดไป...
เคร้งงงงง---!
เสียงท่อสแตนเลสร่วงจากมือ เทียนหอมหันไปมองมันก่อนที่จะเบิกตาโพลง ความฝันเมื่อครู่ทำเอาเด็กหนุ่มเย็นยะเยือกไปทั่วตัว อย่าบอกนะว่านี่เขาจะละเมอไปทำร้ายน้ำอบ!??
“...เซซ่าอยู่ไหน?”
เทียนหอมพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ การินค่อยๆ ปล่อยมือออกจากปกเสื้อของเขา เทียนหอมหันมองการินด้วยแววตาที่ช็อกสุดจะบรรยาย
“ผม...คิดว่าเธออาจจะไปอยู่กับเซซ่า...”
เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว ไม่จริงใช่ไหม เซซ่าไม่ใช่ฆาตกรที่เขาเห็นในความฝันใช่ไหม!!?
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
“ทะ..ทำไม...” พอฉันจะส่งเสียงถาม เขาก็ได้แต่มองหน้าฉันนิ่งๆ ก่อนที่จะฟาดท่อเหล็กเย็นๆ นั่นเข้าที่ตัวฉันหลายที ทั้งเจ็บปวดทั้งทรมาน แต่ฉันก็ไม่สามารถส่งเสียงกรีดร้องออกมาได้ ไม่นานนักฉันก็รู้สึกเหมือนมีคนหยุดความเจ็บปวดทั้งหมดทั้งมวลเอาไว้
...เพราะทันทีที่ฉันรู้สึกแบบนั้น โลกทั้งโลกก็ดับวูบลงราวกับมีหลุมดำดูดฉันลงไปที่ไหนซักแห่ง...
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 56 :<<:
ผู้ต้องหา
< :: TEANHOOM :: >
ติ๊ก...ต่อก ติ๊ก...ต่อก
เสียงนาฬิกาไขลานกำลังเดินเสียงดัง สถานที่ที่ผมอยู่นั้นมันเงียบสงัดมาก เงียบจนผมนึกว่าผมหลงอยู่ในป่าช้า...แต่ก็เปล่า ผมว่าผมน่าจะอยู่ในห้องทึบๆ ที่ไม่มีแสงไฟส่องลอดเข้ามาได้ตั้งหากล่ะ
ทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่นี่
ผมคิดอย่างเบลอๆ ถึงอยากจะรู้ แต่ผมก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะต้องค้นหาคำตอบ เพราะอะไรน่ะเหรอ? ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
“...เตือนนายแล้วแท้ๆ...”
เสียงแหบพร่าแต่น่าขนลุกดังข้างริมหู ผมเสียวสันหลังวาบ แต่ผมก็ไม่ได้สะดุ้งแต่อย่างใด...ราวกับรู้สึกตกใจ แต่กลับตกใจไม่ออกเสียนี่
“ใครน่ะ?” ผมถามออกไป พร้อมกับหันมองไปรอบข้าง ก็ปราศจากร่างเจ้าของเสียง ราวกับเขาไม่เคยยืนอยู่ ไม่เคยพูด และไม่มีตัวตนมาตั้งแต่แรก ...งั้นแสดงว่าผมหูฝาดไปงั้นเหรอ?
“...ทำไมนายถึงได้ปล่อยให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น...”
น้ำเสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันดังขึ้นมาราวกับโกรธเกรี้ยวอยู่ในที ผมเริ่มได้สติ จึงได้หันรีหันขวางบ้างแล้ว
“นั่นใคร!!?”
วาบบบบบ!
“เฮ้ย?!?”
จู่ๆ แสงสีขาวเจิดจ้าก็ทำให้ผมต้องรีบหลับตา มันเกิดขึ้นแบบไม่มีที่มา เมื่อผมลืมตาขึ้นมา ก็พบว่ามันเป็น...ห้องนอนของผมเอง!
“นี่มัน...อะไรกัน?”
หางตาผมเหลือบไปเห็นกระจกที่ตั้งอยู่ข้างๆ ตัวผม เมื่อผมมองมันเต็มตา ผมก็เริ่มที่จะตระหนักอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
‘...อย่าปล่อยให้มันเกิดขึ้นกับตัวเธอ...’
มันคือข้อความบนกระจกของเมื่อคืน!
ไม่รู้ว่ามันมีตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่ามันเป็นตัวหนังสือที่น่าจะเขียนด้วยเลือด เพราะตอนเช้าผมยังป้ายนิ้วขึ้นมาดมอยู่เลย
แล้วผมมาทำอะไรที่ห้องตัวเองเนี่ย ....โอ๊ย!??
จู่ๆ หัวสมองของผมก็ปวดตุบ จนผมนึกว่ามันกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ อึก...! บ้าเอ้ย นี่มันอะไรกัน!?
“เทียนหอม!”
ใครน่ะ ใครเรียกชื่อผม
ฉับพลัน มือผมก็รู้สึกถึงอะไรซักอย่างที่เย็นเยียบ แน่นอนว่าผมกำมันเอาไว้แน่น ผมรู้สึกเหมือนตัวผมเองกำลังเดินไปที่กระจกบานดังกล่าว เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งจากภายในสมองของผมอีกครั้ง
“เทียนหอม!!”
ข้อความในกระจกเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว เป็นคำว่า...
‘...หยุดเถอะ อย่าทำฉัน...’
มือผมไปสัมผัสกับแผ่นกระจกเย็นๆ อย่างว่องไว จู่ๆ ร่างกายผมก็ดูเหมือนจะเสียการควบคุม เพราะมือของผมเงื้อขึ้นสูง รู้สึกหนักอึ้งเหมือนถืออะไรหนักๆ เอาไว้ ข้อความในกระจกเริ่มเปลี่ยนไปอีกแล้ว
‘...เทียนหอม!...’
“เทียนหอม!!!”
เพล้งงงงงงง!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!”
เสียงกระจกร่วงกราวลงพื้น พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนแบบผู้หญิงจนผมใจกระตุกดังวูบ ...เหมือนกับเสียงของน้ำอบมากเลย...
ในขณะที่สมองของผมกำลังงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า จู่ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนมีใครซักคนยืนอยู่ทางด้านหลัง เมื่อผมกำลังจะหันไป ก็รู้สึกมีใครดึงปลั๊กไฟของผมออก เพราะผมล้มลงไปนอนกองกับพื้นโดยทันที
ตุ้บ...
“ขอบใจนะที่ช่วยงาน ...เดี๋ยวส่งคลิปตอบแทนไปให้ที่หลัง”
ก่อนที่สติของผมจะขาดหาย เสียงกระซิบก็ดังขึ้นข้างๆ หู มันเป็นเสียงของใครซักคนที่ผมคิดว่าผมน่าจะรู้จักมันดี และแน่นอนว่ามันไม่ใช่เสียงในตอนแรกที่ผมได้ยิน ...แต่นี่มันเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ หรือผมคิดไปเองกันแน่
“...เตือนนายแล้วแท้ๆ เทียนหอม ...คงพึ่งนายไม่ได้แล้วแหละ...”
เสียงแหบพร่าน่ากลัวๆ นั่นดังขึ้นอีกแล้ว...หรือว่า...เสียงๆ นี้จะเป็นเสียงวิญญาณที่พยายามจะมาเตือนผม แต่เขาคงจะเตือนผมช้าไป...เพราะเตือนแค่ข้อความในกระจกคงไม่พอหรอก
ว่าแต่ว่าที่เขามาเตือนเพราะผมทำเรื่องอะไรลงไป ร้ายแรงมากใช่ไหม?
สติของผมดับวูบลงไป ไม่รู้นานแค่ไหนเหมือนกัน ถึงได้มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงอีกคนดังขึ้นมา โดยที่ผมไม่สามารถที่จะรับรู้ได้อีกแล้ว
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังเป็นอะไร รู้แค่ว่าผมสลบอยู่ก็เท่านั้นเอง...
< :: WRITER :: >
ในขณะที่ลูกหว้ากำลังคัดเลือกหนังสืออ่าน เธอก็ต้องแปลกใจนิดๆ ที่จู่ๆ เทียนหอมได้มาถามหาน้ำอบกับตน แน่นอนว่าลูกหว้าก็ตอบออกไปแต่โดยดี แต่ทว่าหล่อนนั่งรอทั้งคู่มานานมากแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะหายไปทั้งคู่โดยไม่กลับออกมาจากทางที่เธอบอกอีกเลย ในที่สุด...ลูกหว้าก็ต้องออกมาจากตามทั้งคู่ซะเอง
หายไปไหนกันเนี่ย? หรือว่าเทียนหอมจะกำลังรุกฆาตน้ำอบ?
ลูกหว้าคิดติดทะเล้น เพราะในใจก็เชียร์คู่นี้มากกว่าพี่พริกหวานของน้ำอบเสียอีก จนกระทั่งลูกหว้าเดินไปได้ไม่ไกล เธอก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคนที่นอนล้มตึงอยู่กับพื้นคือ...
“ว้ายยยยย เทียนหอม!!?” ลูกหว้ารีบวิ่งปรี่ไปหาเทียนหอม ในขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือหมายไปสัมผัสเขา จู่ๆ ก็มีแรงผลักจนหล่อนกระเด็นไปกองกับพื้นแทบจะทันที
ผลัก!
“โอ๊ยยยยยย! นั่นมันอะไรกัน!!?”
เธอลูบก้นปอยๆ พร้อมกับพยุงตัวขึ้นมาจากพื้น สายตาเธอบอกว่าเธอเห็นเทียนหอมถือท่อสแตนเลสสีเงินอยู่ และดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะกำมันแน่นเสียด้วยสิ แต่เขาเอามันมาจากไหน...เธอก็ไม่รู้
แต่ว่า...น้ำอบล่ะ!!?
ลูกหว้าคิดหน้าซีด ในขณะที่เธอกำลังจะพุ่งตัวไปเขย่าเทียนหอมอีกครั้ง เสียงจากทางด้านหลังก็ดังขึ้น
“อย่าไปจับ!”
เฮือก!
ลูกหว้าไปมอง ก็พบว่าทั้งผอ.และรองผอ.กำลังยืนอยู่ทางด้านหลังเธออยู่ ลูกหว้าลอบกลืนน้ำลายพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วหลีกทางให้การินกับลัลอย่างไม่ หลีกเลี่ยง ก่อนที่การินจะสาวเท้าไปมองใกล้ๆ เทียนหอม
“...ผอ.คะ คะ..คือว่าน้ำอบ...”
ลูกหว้าพยายามอ้าปากอธิบาย แต่มือนุ่มนิ่มกลับจับบ่าเธอเบาๆ ลูกหว้าหันไปมอง จึงพบว่ารองผอ.กำลังส่งยิ้มให้ ทั้งๆ ที่รองผอ.ก็หน้าซีดจนน่ากลัว
“ไม่ต้องห่วงน้ำอบหรอก เธอก็แค่รีบออกไปจากห้องสมุดโดยไม่บอกหนูก็เท่านั้นเอง”
“...”
ในขณะที่ลูกหว้ากำลังสงสัยกับสถานการณ์แบบนี้ เทียนหอมก็ส่งเสียงครางในลำคอออกมา พอเขาลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองกำลังเงยหน้าชมเพดานห้องสมุดอยู่
แต่...เดี๋ยวก่อนสิ! เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?
หมับ!
“เฮ้ย!??”
เด็กหนุ่มเทียนหอมถึงกับอุทานเสียงหลง เมื่อจู่ๆ ก็รู้สึกตัวเองโดนกระชากคอเสื้อให้ลุกขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อเทียนหอมสบตาคนดึง หน้าของเขาก็ถึงกับถอดสี รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก
“ลูกสาวฉันอยู่ไหน!!?”
การินตะโกนกร้าว เทียนหอมถึงกับทำสีหน้าสับสนออกมาอย่างไม่ปิดบัง จนกระทั่งมือเทียนหอมได้ปล่อยอะไรบางอย่างร่วงหล่นลงมา เมื่อนั้นเอง...ที่เด็กหนุ่มรู้สึกตัวว่าทำอะไรผิดพลาดไป...
เคร้งงงงง---!
เสียงท่อสแตนเลสร่วงจากมือ เทียนหอมหันไปมองมันก่อนที่จะเบิกตาโพลง ความฝันเมื่อครู่ทำเอาเด็กหนุ่มเย็นยะเยือกไปทั่วตัว อย่าบอกนะว่านี่เขาจะละเมอไปทำร้ายน้ำอบ!??
“...เซซ่าอยู่ไหน?”
เทียนหอมพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ การินค่อยๆ ปล่อยมือออกจากปกเสื้อของเขา เทียนหอมหันมองการินด้วยแววตาที่ช็อกสุดจะบรรยาย
“ผม...คิดว่าเธออาจจะไปอยู่กับเซซ่า...”
เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว ไม่จริงใช่ไหม เซซ่าไม่ใช่ฆาตกรที่เขาเห็นในความฝันใช่ไหม!!?
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น