ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คิดผิดนะฟิคนี้...ที่มีหนูเป็นลูกการิน!

    ลำดับตอนที่ #7 : :>>: บทที่ 4 :

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 644
      13
      24 มิ.ย. 58

                ความเดิมตอนที่แล้ว >>>

                สนใจกับผีน่ะสิ! ฮึ้ยยยยย อย่าให้เจอหน้าอีกนะไอ้บ้า คราวนี้ฉันจะเสกหน้าควายเข้าท้อง เอาของเข้าใส่ เอากุมารทองไปไว้ที่บ้าน หรือไม่ก็จับวิญญาณตาบ้านั่นถ่วงน้ำไม่ให้ผุดให้เกิดไปเล้ยยยย แค้นนนนนนน!
                ฉันกระทืบเท้าลงกับพื้นอย่างเจ็บใจ พร้อมกับคิดในใจอย่างเคียดแค้น เพราะสิ่งที่ฉันพูดนั้น...ฉันเอาจริง!


    -------------------------------------------------------------------


    :>>: บทที่ 4 :<<:
    คู่กัด!


                ต๊ายยยยยยย นึกว่ายัยบ้าที่ไหนมากระทืบเท้าเร้าๆ อยู่ตรงทางระเบียง
                เสียงจีบปากจีบคอทำเอาฉันชะงัก เมื่อฉันหันไปมองทางด้านหลังของตัวเอง ก็พบกับผู้หญิงหน้าตาดี (นิสัยแย่ = =*!) คนนึงกำลังยืนกอดอกอยู่ ผมสีทองประกายเพราะย้อมนั้นทำเอาเธอดูเปรี้ยวสุดใจ ดวงตาคมแลดูโฉบเฉี่ยวและร่างสูงโปร่งดึงดูดสายตาชายมาหลายคู่
                แต่ที่ดึงดูดที่สุดคงไม่พ้นกระโปรงสั้นเลยเข่าของคุณเธอนั่นแหละ -_-!
                เซ่อซ่า เธออีกแล้วเหรอ =_=”
                ฉันเรียกชื่อคนที่ยืนตระหง่านอย่างเบื่อหน่าย แต่เจ้าของชื่อแทบจะสะดุดล้มหัวทิ่มเมื่อฉันจงใจเรียกชื่อผิด
                ฉันชื่อเซซ่าย่ะ ยัยอบเชย! >[ ]<!”
                แอร๊ยยยยยย คำนี้เจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง! >_<!
                ฉันชื่อน้ำอบ!
                งั้นฉันก็ชื่อเซซ่า ยัยบ้าอบ...เชย :-)
                เดี๋ยวปั๊ดจัดซักโครมให้ออกไปนอกอวกาศซะเลย ยัยนี่ =_=^
                เซซ่าเป็นคู่กัดของฉันมาตั้งแต่เข้ามาปี 1 ใหม่ๆ ค่ะ ไม่รู้ว่ายัยนี่ติดใจอะไรฉันกันนักกันหนา เธอไม่มีเพื่อนเพราะด้วยการแต่งตัว รวมไปถึงความมั่นใจเกินใคร (เพราะเธอพยายามแหกกฎโรงเรียนเป็นประจำ อาทิ ชุดที่คุณเธอใส่นั่นแหละ -_-) แต่ถึงกระนั้นเธอก็เหมือนจะพยายามกัดฉันมาตลอด - -* ทำไมไม่รู้ รู้แต่ว่าเจอเซซ่าที่ไหน...ต้องปะทะคารมกันที่นั่นซะทุกครั้ง
                ขี้เกียจจะเถียงกับเธอแล้ว ไปกันเถอะลูกหว้า เข้าห้องเรียนกัน
                ฉันเดินหันหลังให้และพยายามไม่สนใจ ลูกหว้าเดินตามมาแต่โดยดี โชคดีนะที่เซซ่ากับฉันอยู่คนละห้องกัน ไม่งั้นได้มีกัดกันให้ตายไปข้างนึงแน่ๆ เลย เฮ้ออออ -O-

                กริ๊งงงงงงงงง...
                เสียงกริ่งโรงเรียนยามเย็นเลิกแล้ว วันนี้ทั้งวันฉันเอาแต่เป็นคิดถึงคำพูดของอีตาบ้าเทียนเน่านั่น และคำถามของพี่พริกหวานจนแทบจะไม่มีสมาธิในการเรียนเลย ลูกหว้าบอกลาฉันพร้อมกับเดินออกจากห้องไปเพื่อกลับบ้าน เหลือเพียงแต่ฉันเท่านั้นสำหรับในห้องเรียนที่ไร้ผู้คนของตอนนี้
                ต้องไปหาแม่แล้วแหะ O-O ...กลับบ้านไปพ่อคงจะลงโทษแม่หนักแน่เลย T^T
                ฉันคิดหน้าสลด อันที่จริงก็รู้อยู่หรอกว่าพ่อเป็นคนขี้หึง และชอบลากแม่เข้าห้องนอนเป็นประจำ ก็มีบ้างที่ฉันเห็นพ่อกับแม่สวีทกันอยู่ แต่พอเวลาพ่อหึงเนี่ยโหดอย่าบอกใครเชียว
      
               เมื่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เพิ่งจะนั่ง ฉันก็ก้าวเดินออกจากห้องแล้วมุ่งตรงไปยังห้องรองผู้อำนวยการอย่างชำนิชำนาญ น้อยคนนักที่จะรับรู้ว่าพ่อของฉันคือผอ. และแม่คือรองผอ. เนื่องจากตัวฉันเป็นคนที่ดูไม่ค่อยเด่นซะเท่าไหร่นอกจากเรื่องการเรียน แถมเรื่องกีฬาและการใช้กำลังฉันห่วยแตกสิ้นดี =_=; จึงไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่
                ในขณะที่ฉันเดินผ่านระเบียงไปก็พบว่ารถกระบะ TOYOTA สีดำสนิทจอดอยู่ที่ทางเข้าอย่างไม่เกรงกลัวใคร ฉันนึกแปลกใจนิดหน่อยเพราะมันเป็นรถยนต์ของพ่อนั่นเอง แล้ววันนี้แม่ก็เอารถเก๋ง NISSAN สีขาวสะอาดมาโรงเรียนซะด้วย เพราะฉะนั้นคำถามในใจฉันจึงผุดขึ้นมาว่า...
                พ่อประชุมเสร็จแล้วเหรอ? แล้วมารับแม่ทำไม?
                ฉันเก็บคำถามเอาไว้ในใจ ถ้าไปหาแม่แล้วคงจะรู้เรื่องแน่ ฉันจึงได้เดินไปตามทางระเบียงอย่างไม่รีบเร่ง เมื่อการเดินใกล้จะสิ้นสุดลงเพราะเหลืออีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องรองผอ. ฉันก็ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจากประตูที่เปิดแง้มออกมาเหมือนรีบจนลืมปิด
                มันเป็นเสียงที่ดังลั่นจนฉันนึกแปลกใจขึ้นมา
                ...เสียงของพ่อ...
                บอกแล้วไงว่าห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉัน! ยัยโง่เอ้ย เมื่อไหร่ไอ้พวกนั้นมันจะหายๆ ไปซะทีนะ ไม่มีคนอื่นให้จีบรึไง!?”
                ก็ไม่ได้คุยกับชายอื่นต่อหน้านายแล้วนี่ ฉันตัดสายนายทิ้งแล้วในตอนนั้นน้ำอบก็อยู่กับฉันด้วย ใจเย็นๆ ได้ไหม และอีกเดี๋ยวน้ำอบก็คงจะมาหาฉันแล้ว... คงจะไม่ดีที่ลูกจะเห็นนายกำลังทำท่าเหมือนจะสับฉันให้เป็นชิ้นแบบนี้
                แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ ในขณะที่ฉันเดาว่าพ่อคงจะโมโหมาก แหงแหละ ขนาดฉันยังโมโหเลย นับประสาอะไรกับพ่อกันเล่า -O-
                ไม่รู้แหละยัยโง่! ถ้ามันมาตามตอแยเธออีก ฉันจะไปตามคิดบัญชีถึงบ้าน!
                การิน...แม่เรียกชื่อพ่ออย่างอ่อนอกอ่อนใจ ฉันรีบโผตัวเข้ากับผนังและเผลอแอบฟังอย่างเสียมารยาท ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน -.,-
                ไม่ต้องมาเรียก! หลายครั้งแล้วนะเฟ้ยที่เป็นแบบนี้...พูดทุกปี ก็มีคนมาจีบทุกปี!
                การิน เบาหน่อยสิ เดี๋ยวลูกก็ได้ตกใจหรอกที่นายมาโวยวายหึงฉันแบบนี้เนี่ย!
                ไม่บงไม่เบามันแล้ว! มานี่เลยยัยโง่ โทษฐานที่ตัดสายฉันทิ้ง อย่างนี้มันต้องโดน!
                อ๊ะ! จะ..จะทำอะไรน่ะตาบ้า! เดี๋ยวลูกมาเห็นเข้าล่ะก็...ว้าย!!! การิน! อื้ออออ!
                เฮือก! O_o! พ่อทำอะไรแม่น่ะ!?!
                ขาฉันถึงกับไม่กล้าขยับไปห้ามเหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะบานปลายกว่าทุกๆ ครั้ง เอาเข้าจริงๆ ฉันเพิ่งมาเห็นพ่อฟิวส์ขาดแบบนี้เป็นครั้งแรก เพราะส่วนใหญ่พ่อจะทำหน้าปั้นปึงและลากแม่ขึ้นบ้านก่อนทุกที ฉันที่ไม่รู้เรื่องอะไรจึงไม่คิดอะไร แต่ครั้งนี้มันต่างกันออกไป...
                เพราะในครั้งนี้เหตุการณ์ดันมาเกิดตรงหน้าฉันแบบไม่มีเซ็นเซอร์เนี่ยน่ะสิ! ว้ากกกกกกก =[ ]=!
                ฉันพยายามรวบรวมความกล้าขยับแข้งขาไปยังหน้าห้องให้ได้ มันช่างยากเย็นเหลือเกินกว่าจะพยุงขาหนักๆ เดินไปให้ได้แต่ละก้าว แต่แล้วฉันก็ต้องขนลุกซู่เมื่อได้ยินเสียงแม่ครวญครางออกมาจนนึกเป็นอื่นไม่ ได้
                อ๊ะ...การิน อย่านะ..เดี๋ยวลูกมาเห็นเข้า มันจะไม่ดี...อุ้ย!
                ไม่ทันแล้วแม่ หนูอยู่นี่แล้วอ่ะ T^T//// นี่ทำอะไรกันเนี่ย!?!
                เงียบน่ายัยโง่ เธอทำฉันหงุดหงิดเสียงพ่อแหบพร่าตอนดุแม่ พร้อมกับเสียงแม่ที่ดังขึ้นมากะทันหันจนฉันหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา
                อ๋าาาา!

                ตึก!
                ในที่สุดฉันก็เดินถึงหน้าห้องด้วยหัวใจที่เต้นแรง ประตูที่เปิดแง้มทำให้ฉันสอดส่องดูเหตุการณ์ในห้องอย่างง่ายดาย ก็พบว่าพ่อที่หันหลังให้กำลังนัวเนียอยู่ตรงซอกคอของแม่ที่หน้าแดงระเรื่อ แถมพ่อยังใช้วงแขนของตัวเองขังแม่เอาไว้กับโต๊ะทำงานเพื่อไม่ให้แม่ขยับไป ไหนอีกตั้งหาก
                โอ้พระเจ้า...ฉากเลิฟซีน! O_o!
                กะ..การิน ฉันบอกให้พอไง เดี๋ยวน้ำอบมาแล้วนะ! ว้าย!!
                แม่ถึงกับสะดุ้งเฮือกแล้วหอบแฮ่ก ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อทำอะไรอยู่ เพราะเห็นเอาแต่นัวเนียอยู่ตรงคอของแม่อย่างไม่คิดจะผละออก ก่อนที่เสียงหัวเราะประจำตัวพ่อที่ไม่ชอบใช้กับฉันจะดังขึ้นมา
                หึๆ หึๆ ที่เหลือฉันจะคิดบัญชีในห้อง!
                แอ๊ดดดดดด...
                อ้าวเวร O_o มือฉันไปโดนประตูเมื่อไหร่วะเนี่ย!? =[ ]=!!!
                ขวับ! (O_o)(o_O)!
                พ่อกับแม่ถึงกับพร้อมเพรียงกันหันหน้ามาทางฉันโดยมิได้นัดหมาย ในขณะที่ฉันกลับยืนอ้าปากเหวอเพราะไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงดี
                ขอสามคำ ...ชิบ ...หุย ...แล้ววววว TOT
                เอ่อ..คือว่า... =O=;;”
                น้ำอบ ลูกกลับไปก่อนพ่อฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ เหมือนไม่ได้กังวลอะไร ในขณะที่แม่รีบค้อนตาลีตาเหลือกใส่พ่อหน้าแดงระเรื่อ แถมพยายามสะบัดขัดขืนตัวให้หลุดอีกตั้งหาก
                การิน! ปล่อย... >//////<”
                กุญแจล่ะคะ?” ฉันพยายามทำสีหน้าเรียบๆ ใส่ แล้วแบมือขอสิ่งของที่ฉันทวงถาม พ่อล้วงมือหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางกางแล้วโยนมาให้ฉัน พร้อมกับยิ้มอ่อนโยนที่คลี่ออกมา
                เดี๋ยวพ่อกับแม่ตามไปทีหลัง อาจจะช้าหน่อยนะลูกรัก ^^ รถสีดำครับ...
                พ่อบอกฉันเสร็จสรรพ ฉันก็พยักหน้ารับคำสั่งก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปจากที่เกิดเหตุการณ์อย่างฉับไว >_< กรี๊ดดดดดดด นี่น่ะเหรอวิธีลงโทษของพ่อที่ชอบหายไปกับแม่ สยิวกิ้วเกินไปแล้วววว ><///// แอร๊ย! เขินแทน
                การิน! คนบ้า!! ไหนบอกว่าในห้องไงเล่า!
                ก็นี่ไม่ใช่ในห้องเรอะยัยโง่! ฮ่าๆๆๆ!
                ฉันนึกว่าห้องนอนตั้งหากล่ะ! กรี๊ดดดดดดดดดดด น้ำอบช่วยแม่ด้วยยยย
                เสียงกรีดร้องโวยวายของแม่หายไปพร้อมกับเสียงปิดประตูห้องดัง ปังที่ฉันเพิ่งเดินจากมา ฉันได้แต่วิ่งไปยังรถสีดำตามที่พ่อบอกด้วยใจที่เต้นโครมคราม พร้อมกับคิดในใจด้วยใบหน้าที่ร้อนผะผ่าว อ๊ายยยยย
                หนูไม่รู้ หนูไม่เห็นอารายทั้งน้านนนนนน >O<//// อิๆๆ!
                จนกระทั่งฝีเท้าฉันก้าวไปจนเกือบจะถึงรถยนต์ที่พ่อจอดเอาไว้ สายตาฉันก็เหลือบเห็นคนๆ นึงกำลังยืนพิงอยู่ตรงทางเข้าประตูเหมือนรอใครซักคน ใจฉันรู้สึกสงสัยเล็กน้อย เพราะคนที่ฉันเห็นนั้นคือคนที่เพิ่งจะแอบอ้างว่าฉันเป็นแฟนเขาเมื่อเช้านี้
                อีตาเทียนหอมจอมเพี้ยนนี่เอง ยืนรอง้อแฟน (ที่ไม่ใช่ฉันนะ) อยู่เหรอ - -*
                ในตอนนั้นเอง ฉันก็เห็นเซซ่าได้เดินไปหาเทียนหอมที่ยืนพิงประตู ฉันเดาว่าทั้งคู่น่าจะเป็นแฟนกัน ...รู้สึกเจ็บใจนิดๆ แหะที่แอบอ้างว่าฉันเป็นแฟนเขาทั้งๆ ที่ตัวเขาเองนั่นแหละที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว พอฉันกำลังจะกดรีโมตปลดล็อครถ ฉันก็เห็นว่าเซซ่าเดินจากเทียนหอมไป เหลือเพียงแค่เขาที่ยืนเหมือนรอใครซักคนอยู่
                อ้าว? หรือว่าเซซ่าแค่ทักเทียนหอมหรอกเหรอ? O_o? แล้วอีตานั่นยืนรอใครกันแน่ แอบสงสัยแล้วนะ จะเป็นฉันหรือเปล่า? แต่ว่าทำไมอีตานั่นถึงต้องมารอกันด้วยล่ะ โอ๊ยยยย เริ่มสงสัยจริงจังซะแล้วแหละ! >_<!
                พอเขาหันมองซ้ายขวาเหมือนหาใคร สายตาเขาก็มาสะดุดอยู่ที่ฉันจนฉันนึกฉงนในใจ ฉันรู้สึกเหมือนลางสังหรณ์ฉันกำลังจะถูกต้อง เพราะเทียนหอมกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางฉันเนี่ยแหละ! O_O!
                เฮ้ยยยยยย อะไรกันเนี่ย!?!
                น้ำอบ!!! ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย!
                “...!!!!” คราวนี้ฉันถึงกับเร่งสปีดตัวเองให้รีบปลดล็อครถตัวเองด้วยรีโมตรถ ก่อนที่จะรุดตัวเข้าไปนั่งในรถสีดำสนิทจนแทบจะปิดประตูรถ
                ปั้ง!
                เสียงประตูรถปิดลงพร้อมกับรู้สึกเหมือนปิดไม่สนิท ฉันสะดุ้งเฮือกเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าทำไมถึงปิดไม่ลง
                ชะอุ่ย! =[ ]=!
                โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย!!! ยัยบ้าเอ้ยยยยยย เปิดประตูรถเดี๋ยวนี้ มันหนีบมือช้านนนนน TOT!”


    ::: ~~~ To be continues ~~~ :::
    -------------------------------------------------------------------

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×