คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : :>>: บทที่ 6 :
ความเดิมตอนที่แล้ว
>>>
ฉันแผดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจ พร้อมกับเส้นผมหนึ่งเส้นที่ปลิวไสวตามแรงลม
ในขณะที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาของใครซักคนกำลังจับจ้องฉันอยู่ห่างๆ
...เขาคลี่ยิ้มเหมือนสะใจ ก่อนที่จะผละจากไปจากที่ๆ เคยยืนอยู่...
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 6 :<<:
สิ่งที่เห็น
< :: TEARNHOOM :: >
“เทียนหอม เป็นอะไรไปลูก ดูยิ้มๆ มีความสุขจังเลยนะ”
เสียงแม่ผมทักหลังจากที่เห็นผมเอาแต่อมยิ้มมาตั้งนาน
ผมเงยหน้ามองแม่ที่ยืนอยู่ด้านหลังโซฟา
ก่อนที่ผมจะยิ้มเผล่ออกมาเหมือนอยากจะอวดฟัน
“ฮิๆ...นิดหน่อยฮะ เพราะไปเจอสุนัขจิ้งจอกขู่มา”
ผมอดที่จะคิดไปถึงใบหน้าอันโกรธเกรี้ยวของผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมาซะไม่ได้
ดวงตาที่แสนจะโฉบเฉี่ยวและท่าทีแลดูน่าถนอมนั้นช่างขัดกับนิสัยเจ้าเล่ห์
เจ้ากลจริงๆ ...ฮึ ทำไมถึงติดตาติดใจหล่อนขนาดนี้นะเรา
“ตายแล้ว!?
แล้วมันทำอะไรลูกบ้าง
แถวบ้านเรามีสุนัขจิ้งจอกด้วยเหรอ?!” แม่ผมถามด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกจนผมรู้สึกตลก
แต่ความเป็นห่วงของแม่ทำให้ผมทำได้แต่เพียงอมยิ้มเท่านั้น
“ไม่ใช่ครับ ผมแค่เปรียบเทียบกับผู้หญิงที่ผมเพิ่งเจอเมื่อเช้าเฉยๆ ^^”
“เปรียบกับสุนัขจิ้งจอกเนี่ยนะ O_o เปรียบเทียบแรงเกินไปรึเปล่าเนี่ยเทียนหอม?”
แม่เดินมานั่งลงกับโซฟาข้างๆ ผม แต่ผมกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
“ก็เธอเล่ห์เหลี่ยมเยอะนี่ฮะ”
“ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นลูกพูดถึงผู้หญิงเลย สงสัยว่าคงจะถูกใจลูกมากเลยสินะ” แม่ผมยิ้มกะลิ่มกะเหลี่ยใส่
ในขณะที่ผมรู้สึกเหมือนใจจะเต้นแรงและขัดเขินขึ้นมาซะเฉยๆ O_O///
“กะ..ก็แค่เห็นแม่ของผู้หญิงคนนั้นกำลังมีเคราะห์เท่านั้นแหละแม่!
ผมเลยอยาก..ช่วย...”
ผมพูดเสียงแผ่วในประโยคสุดท้าย ลืมบอกไปว่าแม่ผมก็รู้นะว่าผมมีสัมผัสที่ 6 เพราะนอกจากผมจะเห็นเคราะห์กรรมในรูปแบบควันสีดำล้อมตัวแล้ว
ผมยังเห็นผีกับวิญญาณนิสัยดีอีกด้วยนะ >_<
“ให้มันจริงๆ เถอะเทียนหอม”
แม่ผมอมยิ้ม ในขณะที่ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วขึ้นบ้านทันที
ปล่อยให้ผมเอาแต่รู้สึกเหมือนหวั่นใจ
และอดที่จะคิดไปถึงใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรของหล่อนเข้าให้
...น้ำอบ...
“ชิ... หน้าตาสวยไม่เข้ากับนิสัยเจ้าเล่ห์เอาซะเลย”
ผมนั่งกอดเขาอยู่หน้าทีวี
อดไม่ได้เลยแหะที่จะอมยิ้มให้เวลาเผลอคิดไปถึงใบหน้ายัยนั่น ทั้งๆ
ที่ชื่อออกจากชวนให้เคลิ้มแบบไทยๆ แต่นิสัยกลับเจ้าเล่ห์เจ้ากลจนทำเอาอึ้งดีจริงๆ
...ฮิๆๆ น่าสนใจดีแหะ ท่าทางจะได้ลบเหลี่ยมยัยนั่นมันส์หยดแหละงานนี้
ในขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ในใจนั้น ก็รู้สึกได้ยินเสียงกระซิบเย็นๆ ที่ริมหู
“...ฮิๆๆ แอบปิ๊งเขาเข้าแล้วล่ะสินาย...”
“เงียบน่าพรายกระซิบ จะมาล้ออะไรฉันอีกล่ะ -_-////”
ผมตวาดเสียงเบา ก่อนที่จะมีเส้นผมยาวๆ จากด้านบนบังหน้าจอทีวีผม - -*
“เฮ้ย บังทีวีว้อย ยัยผีไม่มีมารยาท”
ผมเอามือโบกให้หลบไป มันเป็นวิญญาณผู้หญิงที่ยืนห้อยหัวอยู่บนเพดาน
ก่อนที่หล่อนจะจ้องมองเขม็ง ทั้งๆ ที่ไม่มีลูกตาดำเลยแม้แต่นิด =_=*
“มองตาขวางอีกนะเธอ เดี๋ยวปั๊ดโบกผมปลิวซะเลยนี่!”
ผมทนไม่ไหว
จึงได้ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วดึงปอยผมที่ย้อยลงมาบังหน้าจอทีวีอย่างเบาๆ
ถามว่าทำไมผมถึงกล้า...ก็บอกไปแล้วว่าผมจะเห็นวิญญาณที่มีนิสัยดีเท่านั้น
ไม่งั้นผมจะไม่มีทางเห็นเด็ดขาดเลย จริงๆ นะ -O-
และอีกอย่าง...ถ้าใครทำให้ผมโกรธขึ้นมา ต่อให้เป็นผู้หญิงผมก็ไม่ยั้งมือหรอกนะ
อย่าหาว่าผมใจร้ายละกัน =_=;
ยัยวิญญาณไร้มารยาท (ผมไม่รู้ชื่อ -.,-) มองผมอีกครั้ง
ก่อนที่หล่อนจะหายแวบไปต่อหน้าต่อตา ผมอมยิ้มอย่างพอใจ
ก่อนที่กลับไปนั่งที่เดิม...
แผละ...
“...กรี๊ดดดดดดดด ไอ้เด็กบ้า! แกนั่งทับไส้ช้านนนนน...”
เสียงกรีดร้องของผู้หญิงทำเอาผมสะดุ้งลุกพรวดจากโซฟา
ก่อนที่จะพบว่ามีป้ากระสือมานอนแผ่ไส้อยู่ที่ผมนั่งทับเมื่อครู่นี้ - -;
“อ้าวป้า มาตอนไหนเนี่ย ถอดหัวไวจัง”
“...นี่มัน 4
ทุ่มครึ่งแล้ว
แหกตาดูเวลาบ้าง...”
ป้ากระสือลอยขึ้นมา
พร้อมกับวนรอบๆ ตัวผม ในขณะที่ผมกลับพูดล้อเลียน “แสดงว่าหิวขี้แล้วเหรอครับ? ^^?”
“...วุ้ย! พูดจาน่าเกลียด เขาเรียกว่าอุจจาระตั้งหากเล่าไอ้หนู =_=;...”
“ฮ่าๆๆ ว่าแต่ว่าป้ามาทำไมครับเนี่ย? ปกติจะไม่เข้ามาในบ้านผมหรอกนะ?”
ผมอมยิ้ม แล้วนั่งลงกับโซฟา
เป็นเรื่องปกติไปซะแล้วสำหรับการโต้เถียงกับภูตผีวิญญาณที่ผมเห็น
และไม่มีใครเห็นเหมือนผมนักหรอก -w-;
“...ป้าก็แค่มาเตือน -_-
..แกไปทำอะไรให้ใครโกรธเคืองมารึเปล่า?...”
ป้ากระสือพูดด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงเป็นใยอย่างน่าสงสัย ผมถึงกับเลิกคิ้วใส่
แล้วพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ชอบใจซะเท่าไหร่
ถ้ามีวิญญาณหรือภูตผีตนไหนมาถามกับผมแบบนี้ รับรองว่าไม่เคยมีเรื่องดีเลยซักครั้ง
=_=*
“หมายความว่าไงอ่ะป้า -*- ใครจะมาทำอะไรผมงั้นเหรอ?”
“...ไม่รู้สิ แต่ป้ารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย ป้าก็เลยพูด...”
“งั้นเหรอครับ...”
ผมถามเสียงแผ่ว
เอ...คนที่ไม่พอใจผม?
น้ำอบน่ะเหรอ
แต่ว่า...ผมคิดว่าเธอน่าจะไม่ร้ายกาจถึงขนาดนั้นนะ = =; (หรือผมมองเธอในแง่บวกไปหว่า T^T?)
โอเคว่าผมแอบเอาเส้นผมตัวเองแปะไว้ที่ปกเสื้อของเธอ แต่ผมก็แค่ลองใจเล่นๆ นะ เคยได้ยินข่าวลือมาเหมือนกันว่าน้ำอบชอบเล่นจำพวกคุณไสย
แต่ก็เป็นคนเข้ากับคนง่าย ก็เลยทำให้มีเพื่อนเยอะอยู่มากโข
(แต่เห็นไปไหนมาไหนกับเพื่อนสนิทซะส่วนใหญ่) และผมก็คอยแอบอยู่ตรงต้นไม้ใกล้ๆ
แถวนั้น แล้วก็...โป๊ะเชะ! เธอเป็นแบบข่าวลือจนผมรู้สึกว่าผมคิดถูกแล้วใช่ไหม? = =; แต่ว่า...ความน่าสนุกมันมีมากกว่า เร้าใจดีออก
“ขอบคุณมากครับป้า คราวหลังเดี๋ยวผมเอาของกินไปฝาก ฮะๆๆ” ผมหัวเราะร่า อย่าสงสัยว่าทำไมผมถึงพูดแบบนี้
ขอโทษทีที่ผมรู้จักบ้านของป้าคนนี้ ก็เลยพูดได้ ฮ่าๆๆ XD
“...ที่ป้ามาบอกไม่ได้ต้องการสิ่งตอนแทน ไอ้หนูเอ้ย ...แต่เครื่องในหมูสดๆ
ซักทีก็ดีเหมือนกัน ฮุๆๆ...”
ป้ากระสือหัวเราะกวนอารมณ์ แล้วรีบลอยหนีทะลุกำแพงไป
ปล่อยให้ผมทำหน้าบูดบึ้งใส่ ก่อนที่ผมจะอมยิ้มแล้วคลี่รอยยิ้มออกมา
“ฮิๆ น่าสนุกดีนี่ ยัยน้ำอบนั่นจะมาทำอะไรฉันนะ ฮะๆๆ”
ผมเผลอปล่อยเสียงหัวเราะร่าออกมาด้วยความสุขใจ
แค่คิดว่าจะมาหั่นเหลี่ยมใส่กันก็สนุกแล้ว
เอ๊ะ...นี่เราทำไมถึงติดตาติดใจเธอมากขนาดนี้นะเทียนหอม = =;
“เฮอะ! ช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็เลิกสนใจไปเองนั่นแหละน่า”
ผมไหวไหล่ตัวเองเบาๆ แล้วเดินขึ้นบ้านเพื่อไปนอน ว่าแต่ว่า...
ยัยนั่นนอนหลับหรือยังวะ? - -?
< :: NAMAOB :: >
“โอม...”
ฉันเป่าคาถาลงไปในตุ๊กตาสาปแช่ง ที่ทำมาจากดินเหนียว 7 ป่าช้าเป็นจำนวน 3 ครั้ง
ทันทีที่ทำครบพิธีกรรมสร้างตุ๊กตาสาปแช่งก็มีแสงสีเขียงเรืองร่าสาดส่องออก มา
มุมปากฉันกระตุกยิ้มอย่าสะใจ ก่อนที่จะพึมพำอะไรบางอย่างออกมา
“ฮิ...ฮิ ฮิ...ฮิ อีตาเพี้ยนเทียนหอม คราวนี้นาย...ตายซะเถอะ!”
ประกายตาฉันส่องแสงความก้าวร้าวและดุดันออกมา
มือที่ถือเข็มหมุดก็ได้บรรเลงจิ้มๆๆๆๆ จิ้มไปยังตุ๊กตาที่ตัวเองสร้างขึ้นมากับมือไม่ยั้ง
อ๊ากกกกกกก แค้นว้อยยยยย =[ ]=*+! ตายซะเถอะตาบ้า! น้ำอบคนนี้ลงทัณฑ์เจ้าแล้ววววว >_<*+
ก๊อกๆๆ
แอ๊ดดดดดด...
“น้ำอบ ทำอะไรน่ะเรา?”
“อ๊ะ พะ..พ่อ O_O///”
เสียงเคาะประตูพร้อมกับผู้มาเยือนดังขึ้นจนฉันต้องหันไปดู
แล้วอดไม่ได้ที่จะต้องอุทานด้วยความแปลกใจ
พ่อเหลือบมองของที่อยู่ในมือก่อนที่จะเดินเข้ามาหาฉันที่นั่งอยู่ตรงกลาง ห้อง
“แล้วนี่...ทำตุ๊กตาสาปแช่งใครครับ? ^^?” พ่อฉันส่งยิ้มหวาน
พร้อมกับหยิบตุ๊กตาสาปแช่งออกมาจากมือเพื่อมาโชว์หราต่อหน้าฉัน ฉันถึงกับน้ำท่วมปากแล้วพูดอะไรไม่ออก
“อ่า...คือว่า... T^T”
“น้ำอบ พ่อบอกแล้วใช่ไหมเวลาไม่พอใจใครห้ามทำอะไรแบบนี้”
พ่อเริ่มทำหน้าขมวดคิ้วใส่อย่างไม่พอใจ และมีท่าทีกำลังจะสวดฉันแล้วอ่ะ Y^Y โอ๊ยยยยยย
หาเรื่องเปลี่ยนประเด็นก่อนดีกว่านะ
“เอ่อ...แม่ล่ะคะ?”
“นอนอยู่ในห้องนอน ...เอ๊ะ อย่าเปลี่ยนเรื่อง - -* หืม?” พ่อครางในลำคอพร้อมกับเพ่งมองตุ๊กตาสาปแช่งในมือตัวเองเหมือนรู้สึกถึงความ
ผิดของอะไรบางอย่าง เมื่อพ่อจ้องมองจนแน่ใจ แล้วถึงยื่นมาตรงหน้าฉัน
“น้ำอบ หมายความว่าไง?”
“คะ???
อะไรที่พ่อพูดว่า
‘หมายความว่าไง’ O_o?”
“ไม่เห็นมีอะไรเลย เส้นผม เล็บ หรือเศษเนื้อเศษหนังของศัตรู ...เหมือนทำเล่นๆ? เอ๊ะ นี่ลูกไม่ได้สาปแช่งใครหรอกเหรอ = =!”
พ่อทำหน้างงใส่ฉันอย่างจริงจัง ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วตอบตามตรง
“ค่ะ แต่ที่ทำเพราะมันเป็นตัวแทนแห่งความหมั่นไส้ของหนูเฉยๆ =_=!”
เอ่อ...อยากจะบอกกับคุณพ่อสุดที่รักจังเลยว่าเส้นผมน่ะมี ...แต่หนูไม่ใส่
กลัวเขาเจ็บค่ะ! T^T!
(เบื่อความใจอ่อนที่มาจากแม่ตัวเองจริงๆ
เลยว้อยยยยยย! แงๆๆ)
ยัยบ้าน้ำอบเอ้ยยยยยย...เธอมันบ้าจริงๆ เลย = =*!
::: ~~~ To be continues
~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น