คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ผมจีบกวาง 17 : ผมถูกกวางขโมยหัวใจ
Unknown Romance ใรีบผม? (Yaoi)
- ผมีบวา 17 : ผมถูวาโมยหัวใ -
(เริภาพ : HDWallpaper.com)
“ให้ายสิ”
ผมสบถับัวเอเบาๆ
เมื่อผมวิ่ออมาาหอูาว ผมถึับ้อุมหน้าอัวเอ หัวใอผมมันเ้นหนัมานผมไม่มีเรี่ยวแร
นผมแทบ้อหาที่ับเพื่อประอัวเอ
ผมหอบหายใรัวเร็ว
ผมไม่เยเป็นแบบนี้มา่อน ่อให้ออำลัายเหนื่อยแ่ไหน ผม็ยัไม่หมสภาพนานี้
อนนี้หัวใผมเ้นรัวนแทบระเบิเป็นเสี่ยๆ
วาอผม...
ไม่ใ่แ่นั้น
วาบอผมว่าอย่าเพิ่ไป วาร้อไห้เมื่อผม้อออมา ใริผมไม่อยาไปาวาเลย
แ่สภาพผมอนนี้ ผมเอ็ไม่ไหวแล้วริๆ
สิ่ที่วาแสออับผม
ผมไม่เยาิมา่อน แม้มันอายัไม่ัเน แ่พอแ่ิฝันว่า บาทีวาอารู้สึหวั่นไหวับผมึ้นมาบ้า
แ่นี้มันทำให้ผมแทบเป็นบ้าแล้ว
“ุาย!”
สาฟผู้หิเห็นผมพอี ็เลยร้อเรียใ
“เป็นอะไรหรือเปล่าะ”
เธอพยายามเ้ามา่วยผม
แ่ผมยมือห้ามไว้
“ไม่เป็นไร
อบุ” ผมพยายามสูหายใเพื่อวบุมวามรู้สึัวเอ
“เอ่อ
รบวน่วยพาแอผมไปส่ที่รถที”
“ไ้่ะ
ไม่มีปัหา่ะ” พนัานรับเรื่อแล้ววอร์ไปที่แผน้อนรับลู้า
ผมเินึ้นไปหลบที่ั้นลอยอหอูาว
ผมั้สิอยู่สัพั านั้นผม็ลอบมอวาผ่านมุมาที่สู พนัานเินพาวาไปที่รถ
สีหน้าอวาูเหม่อลอยและมึน ผมรอนแน่ใว่าวาไ้ึ้นรถเรียบร้อยแล้ว
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือ
โทรหานับรถ
“ฝาพาเาไปส่บ้าน้วย”
ผมบอนับรถทันที
“(รับ
ว่าแ่แล้วุายะลับยัไรับ)”
นั่นสินะ
ผมิในใ ที่พัผม็ไม่ไ้อยู่แถวนี้้วย
“(ให้ผมลับมารับุายอีรอบมั้ยรับ)”
นับรถเสนอ แ่สมอผมิหาทาที่ยุ่ยาน้อยที่สุึ้นมา
“ไม่เป็นไร
เี๋ยวผมให้ทา M Sky ัารไ้” ผมอบลับไป นับรถท่าทาๆ แ่็อบรับทราบ แล้ว็วาหูไป
ผมถอนหายใั่วรู่
ยืนพิพนัรุ่นิอยู่สัพั แล้วโทรหาเบอร์พนัานผู้หินนั้น
“(สวัสี่ะ
ุ….)” พนัานนนั้นรับสาย
“ู่
ห้ามเรียื่อผมที่นี่” ผมรีบบอเธอผ่านโทรศัพท์ทันที
“(รับทราบแล้ว่ะ
ไม่ทราบว่าุายมีอะไรให้รับใ้่ะ ิันทำารสุ่วาึ้นรถลีมูีนเรียบร้อยแล้ว่ะ)”
“โอเ”
ผมอบ “ไม่ทราบว่ารบวน่วยหารถไปส่ผมไ้มั้ยรับ”
ผมลอถามู่อน
ถ้าไม่มีริๆ ผม้อเรียแท็ี่ลับบ้าน เพราะผมเพิ่เยมาที่นี่เป็นรั้แร ผมเลยไม่่อยรู้ัทาีเท่าไหร่
“(เี๋ยวิัน่วยเรียมรถที่ใ้รับแให้ไ้่ะ
เป็นรถู้นะะ)”
“ไ้รับ
ไม่มีปัหา” ผมอบทันที “อบุมารับ”
“(ไ้เลย่ะ
ไม่ทราบว่าอนนีุ้ายอยู่ที่ไหนะ ้อารให้ิันไปรับมั้ยะ)”
“ไม่เป็นไรรับ
บอำแหน่รถที่อมารับ เี๋ยวผมไปเอ”
“(รับทราบ่ะ)”
านั้นพนัาน็บอมาว่ารถอรออยู่ที่ไหน
แล้วผม็รีบเินไป ผมพยายามเลี่ยผ่านพนัาน เพราะไม่อยาให้ใรทัทายผม
พอผมไปที่รถ
พนัานนนั้น็ยืนรออยู่พร้อมับนับรถอีน
“เิ่ะุาย”
พนัานผู้หินนั้นบอผม ผมเหลือบมอนับรถ
“ึ้นไป่อนเลย” ผมบอนับรถ ึ่็โ้ให้ผม ่อนะทำามที่ผมว่า
ผมมอพนัานผู้หินนี้พลาส่ายหน้าเบาๆ
“ุหลุปาบอเรื่ออผมับวาเหรอรับ”
ผมถามรๆ
“้อออภัย้วยริๆ
่ะ พอีุวาถามว่า ุายเป็นยัไ เป็นลู้านสำัหรือเปล่า ็เลย...”
ผมถอนหายใเบาๆ
เอาเถอะรับ เธอแ่อยารัษาภาพลัษ์ให้ผม ไม่ไ้มีเนา
“ไม่เป็นไรรับ
ราวหน้า็ระวัหน่อยแล้วันนะรับ” ผมบอเธอ
“รับทราบ่ะ
เินทาทาปลอภัยนะะุาย”
านั้นผม็ึ้นไปนั่รถ
แล้วเอนหัวพิเบาะอย่าเหนื่อยๆ
วาทัแทผมมา
แ่ผมเพิ่มีเวลาไ้อ่าน
Kwang Krub :
ถ้าเห็น้อวามแล้ว โทรุยันหน่อยนะ
เรื่อัเสียที่ิอยู่ับหัววา
ผมทิ้ไว้ที่โรแรม เี๋ยว้อโทรบอให้พนัานนไปืนผมอีที แ่โีที่มือถือผมสามารถใ้านโปรแรมัเสียไ้
ถ้าเปิใ้เวลาโทรหรืออลออนไลน์็ะเปลี่ยนเสียอัโนมัิ
ผมลัเลว่าะพูยัไับวา
ผมัวลว่าอนนี้วารู้สึมึนสับสน ผมวระทำยัไี ผมอยาทำให้วาสบายใ
ผมัสินใโทรหาวาผ่านแทเฟบุ๊
สัพัวา็รับ
“(ฮาโหล)”
เสียวาที่รับูเป็นปิ แ่ผม็ยัอเป็นห่วไม่ไ้อยู่ี
“วาโอเหรือเปล่ารับ”
ผมถามวาผ่านโทรศัพท์ และยิ่เมื่อวาอบว่า
“(ไม่โอเ)”
ผม็ยิ่ไม่สบายใสุๆ
เพราะผมไม่เห็นสีหน้าวา้วย เลยไม่รู้ว่าอนนี้วาเป็นอย่าไรบ้า
“วาเป็นอะไรรับ
ไม่สบายหรือเปล่ารับ”
“(อือออ
เ็บ)”
ผมเบิาโ เี๋ยวนะ
วาไ้รับบาเ็บเหรอ อนไหนเนี่ย
“วาไ้รับบาเ็บรไหนรับ”
“(หัวใ)”
วาอบสั้นๆ
น้ำเสียอู้อี้
พอถึรนี้
ใผม...มัน...เริ่มไม่อยู่ับัวแล้ว และยิ่เมื่อวาพู่อไปอี
“(นายทำอะไรับหัวใเรา
มันเ้นไม่หยุนเ็บไปหมแล้ว)”
ิท ผมถึับสบถในใ
ำพูอวาำลัทำให้ผมลั่
ผมเป็นห่ววา
แ่วา็ำลัทำให้ผมรู้สึแบบเียวัน
อนนี้ผมเอ็สับสนเหลือเิน
วา...ใเ้น...เพราะผมเหรอ
ไม่หรอมั้
มันไม่น่าเร็วนานั้น
แ่ผมไม่ไหวแล้วนะ
มานานี้แล้ว ถ้าผมไม่ไ้เอวา ืนนี้ผม้อบ้าลั่ายแน่นอน
“ั้นวารออยู่ที่บ้านนะรับ
เี๋ยวผมไปหา”
“(ะมาบ้านเหรอ)”
“ถ้าถึแล้วเี๋ยวบอ
ให้วาออมาเอผมนะรับ”
ผมไม่สนแล้วว่าวาะิยัไถ้าเอผม
ผมไม่สนอี่อไปว่าะ้อปิบััวเอหรือเปล่า วาะรู้ว่าผมเป็นใร็ไม่เป็นไร เพราะผมะมุ่ไปหาวาอนนี้เลย
ผมอยาอวา ผมอยาปลอบวา ผมอยาะบอทุอย่าให้วาไ้รับรู้
“(ไม่เอา
ไม่อยาเอ)”
ทว่าำพูอวาลับทำให้ผมสับสนพร้อมใฝ่อลเล็น้อย
วา...ไม่อยาเอผมเหรอ
“แ่ผมอยาเอวานะรับ”
ผมอบามวามิอย่าไม่ปิบั
“(อยาเอเหมือนัน)”
ำพูอวาทำให้ใผมสั่นไหว
นระทั่ประโย่อมาที่ทำให้ผมยิ่สับสนหนั
“(แ่ปิัวนเหมือนเิมไ้มั้ย)”
้อวามอวาทำให้ผมเอียอพิับระรถ
ผมพยายามใ้สมอรุ่นิพิาราอย่าหนั
วาหมายวามว่าอย่าไรัน
ผมรู้ว่าที่ผ่านมาวาพยายามหาัวผม
วาอยารู้ว่าผมเป็นใร เพื่อที่ะปิเสธไ้ถูน เพราะแบบนี้ ผม็เลยไม่ยอมแพ้ ผมพยายามีบวา่อไปโยที่ไม่ให้วารู้ัผม
แ่มาวันนี้
ผม็ไม่แน่ใว่าวาิยัไับผมแล้วล่ะสิ
วาอบผมแล้วหรือเปล่านะ
แ่ทำไมู่ๆ
ถึไม่อยารู้ว่าผมเป็นใรล่ะ
วาลัวอะไรบาอย่าั้นเหรอ
แล้วผมวระทำอย่าไรีล่ะเนี่ย...
“โอเรับวา”
ผมัสินใบอวา “ั้นเี๋ยวถ้าผมถึแล้วะส่้อวามบอนะรับ ผมอเรียมัว่อน”
“(โอเ)”
วาอบสั้นๆ านั้น็วาสายไป
ส่วนผม็บิอยู่พัให่
ที่นี่็ไลาโรแรมแมรี่วิลล์ะให้ลับไปเอาุวาม๊วฟ็ะนานไป แ่ที่พัผมมีเรื่อัเสียสำรออยู่
“เอ่อ
อโทษนะรับ” ผมบอนับรถ “่วยแวะร้านื้อหน้าาอะไร็ไ้ านั้นผมอไปเอาอที่พัผม
แล้ว่วยพาผมไปส่อีที่นะรับ”
ในเมื่อวายัไม่อยารู้ัผม
ผม็ะ้อใส่หน้าาและปิบัเสียริเหมือนเย
ทุอย่ายัไม่มีอะไรเปลี่ยนแปล
เว้นแ่...วามรู้สึอวา...ที่บันี้...ำลัโมยหัวใผมไปทั้หม
-
---------------------------------------------
แฮแท็ประำเรื่อ #ใรีบผม
Twitter : @colourfulearth ใ้ื่อว่า L.Loklalla ้า
Facebook Page : EarthLok - ล.โลลัลล้า
ความคิดเห็น