ทางเดินของชีวิต

อาทิตย์แห่งการสอบที่ผ่านมา ผมได้รับผลกรรมอย่างคาดไม่ถึง

เพราะไม่ตั้งใจเรียนมาตลอดทั้งเทอมที่ผ่านมา เวลาสอบเลยรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น

มาตอนนี้รู้สึกตัวแล้ว อยากที่จะตั้งใจเรียน อยากที่จะทำให้ดีขึ้นเหมือนแต่ก่อน แน่นอนว่านั่นเป็นเรื่องดี แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนกับว่ามันขาดอะไรไป

เพราะรู้สึกว่าการเรียนมันไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ และผมก็ยังรู้สึกว่ามันยังขาดอะไรสักอย่าง ทำให้ความกระตือรือร้นของตัวเองหมดสิ้นลงเสียดื้อๆ ในปีที่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตแท้ๆ แต่ผมกลับหาบางสิ่งไม่เจอ

ที่เราเรียนๆกันมามันถูกต้องแล้วเหรอ?

สิ่งที่เรากำลังทำอยู่มันถูกต้องแล้วเหรอ?

เหมือนกำลังหลงทางในเขาวงกตไม่มีทางออก ความรู้สึกพิลึกที่บรรยายออกมาไม่ถูก รู้แต่ว่าตอนนี้เริ่มจะทนไม่ไหว ไม่อยากจะทำอะไรนอกจากอยู่เฉยๆเพื่อสังเกตการณ์ หรือจนกว่าจะแน่ใจว่าทางที่ผมหลงนั้นจะมีทางออก

ขี้เกียจที่จะหาทางออกที่ไม่รู้ว่าจะมีมั้ย และเพราะความขี้เกียจทำให้ผมเบื่อที่จะทำทุกๆอย่าง

รู้สึกเหมือนมันยังไม่พอ เหมือนกับว่าการไปเรียนหนังสือเพื่อเอาเกรดหรือสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆมันยังไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องสำหรับผม ร่างกายและสมองของผมเลยฝ่อและไม่เปิดรับสิ่งใด ยังดีที่มาอ่านหนังสือก่อนสอบบ้าง ไม่งั้นคงจะเละกว่านี้

แถมได้ข่าวว่าตำรวจบุกจับร้านการ์ตูนขาประจำของผม ผมยิ่งเกิดความรู้สึกต่อต้าน 

สำหรับผมนั้น บทเรียนที่ได้รับจากหนังสือการ์ตูนและนิยายบางเรื่อง(ขอย้ำว่าบางเรื่อง) มีค่ายิ่งกว่าการศึกษาภาคบังคับแสนทุเรศที่ฝึกสอนให้คนไม่มีหัวคิดเพื่อที่จะได้มาเป็นลูกน้องคนอื่น ให้ง่ายต่อการปกครอง คิดอะไรไม่เป็น นี่เป็นเบื้องหลังการเน่าเฟะของระบบการศึกษาที่ไม่เคยคิดจะพัฒนา การที่ต่างประเทศชอบด่าว่าคนไทยโง่น่ะ เคยคิดกันมั้ยว่าพวกเราเรียนหนักกว่าประเทศอื่นตั้งเยอะทำไมถึงไม่เก่งเท่า ไม่ใช่เพราะคนไทยโง่หรอก แต่ระบบการศึกษามันทำให้เราคิดไม่เป็นต่างหาก

ความโหดร้ายของสังคมที่ทุกฝ่ายต่างปิดหูปิดตาและสร้างภาพลักษณ์ว่าเป็นเมืองที่ดีงามแต่ภายในเน่าเฟะ ผมรับไม่ได้ที่มาหาว่าการ์ตูนไร้สาระในเมื่อสิ่งที่พวกผู้มีอำนาจและคนอื่นๆทำมันช่างหาสาระได้ยากยิ่งกว่าการ์ตูนหลายๆเรื่องเสียอีก

ต่อต้านระบบการศึกษาที่ไม่มีอะไรดีขึ้นแต่กลับจะยิ่งเน่าลง การปกครองที่ปิดหูปิดตาคนอื่นทำให้พวกเราเหล่านักเรียนต้องเครียดมากขึ้นไปอีก เมื่อพวกเราเครียดจนหันมาหาการ์ตูนพวกบ้านี่ก็จะมาปิดหูปิดตาพวกเราอีก ถ้ามีเวลามากขนาดนั้นไปปรับระบบการศึกษาให้เน้นที่การเรียนรู้นำไปใช้ได้จริงในชีวิตประจำวันดีกว่ายัดความรู้ใส่สมองแบบความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด อย่าแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ น่ารำคาญ ขึ้นชื่อว่าเป็นถึง......หัดใช้สมองให้มากกว่านี้จะได้มั้ย?

เพราะไม่ชอบระบบการศึกษาของไทยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงไม่อยากจะเรียนเพราะความรู้สึกต่อต้าน แต่นี่ถึงขั้นจะมารุกรานการ์ตูนที่เป็นที่พักใจของผมนี่มันยอมไม่ได้ ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว...ก่อนจะทำอะไรน่ะหัดคิดซะบ้าง

อาการแอนตี้ขั้นรุนแรงทำให้ผมไม่อยากจะเรียน และผลการเรียนเละเทะล่มจม

คิดไปคิดมา ต่อต้านไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แถมตัวเองยังจะแย่เสียอีก งั้นก็คงต้องทำเพื่อตัวเองก่อน

แล้วไหนจะพวกที่เห็นแก่ตัวก่อม็อบ ประท้วง ทำไปแล้วมันได้อะไรขึ้นมา หยุดเอาความมักใหญ่ไฝ่สูงของตนเองมาทำลายคนอื่นหรือประเทศชาติจะได้มั้ย?

สารภาพตามตรงว่าผมไม่ใช่คนที่รักชาติมากถึงขนาดจะยอมตายเพื่อประเทศชาติได้ แต่มาเห็นบ้านเมืองตอนนี้ผมรับไม่ได้จริงๆ แล้วทางเลือกสำหรับพวกเราคืออะไรล่ะ? กอบกู้ประเทศ หรือหนีหายไปต่างประเทศ ถ้าหนีหายไปต่างประเทศจะต้องถูกหาว่าอกตัญญูแผ่นดิน แต่ถ้าคิดจะต่อสู้เพื่อประเทศก็ลำบากตรงที่ประชาชนในประเทศไม่เคยจะแสดงท่าทีว่าจะรักกันเลย

ผมยังไม่เลือกทางใดทางหนึ่งหรอก แต่ดูข่าวพวกนี้แล้วผมรู้สึกท้อใจ เลยเบื่อ

แม้จะเริ่มตั้งใจเรียนและพยายามไม่ต่อต้าน แต่ในใจผมก็ยังรู้สึกเบื่อ

ผมมีทางที่จะให้เดินทอดยาวอยู่เบื้องหน้าแล้ว ผมจะเขียนนิยายต่อไป ไม่ใช่เพื่อต่ต้านสังคม แต่เพื่อให้เด็กวัยรุ่นทุกคนและผู้ใหญ่บางคนได้มีที่พักใจหรือหาความบันเทิงเพื่อหลุดพ้นจากสังคมอันโหดร้าย หรือเพื่อให้รู้ซึ้งถึงความโหดร้ายของสังคม ผมจะไม่มีวันหยุดหรอก ถ้าพวกนั้นจะมาตามเช็คบิลนิยายมั่วซั่วละก็มีหวังได้เจอดีแน่