เรียนแบบขำๆ

ไดอารี่คราวนี้ อยากจะยกตัวอย่างของเพื่อนผมคนหนึ่งมาเป็นอุทาหรณ์สอนใจ

เหมือนที่เคยพูดเอาไว้ในไดอารี่ที่ผ่านๆมาว่า ผมไม่ค่อยชอบระบบการศึกษาในยุคปัจจุบันสักเท่าไหร่ เลยไม่ตั้งใจเรียนในห้องเรียนมากเท่าที่ควร(ข้ออ้างชัดๆ) ได้แต่อ่านการ์ตูนเล่นเกมมือถือไปวันๆ

และผมเป็นคนไม่ครั่นคร้ามต่อสิ่งใด(ยกเว้นอาจารย์ที่ปรึกษา ที่ชอบปรับเงินประจำ) แม้วันศุกร์ที่ผ่านมาอาจารย์ฟิสิกส์จะฉีกการ์ตูนที่ผมยืมเพื่อนมาอ่านออกเป็น10กว่าซีก อาจารย์เขาคงต้องการให้รู้ว่าเขาเอาจริง แต่ผมกลัวไม่ลงอ้ะ ผมกลัวเพื่อนจะโมโหผมมากกว่าอีก เพราะไม่ได้กลัวอาจารย์ก็เลยเผลอยิ้มออกมาอีก(ซวยแล้วตู) อาจารย์เลยไม่พูดกับผมเลย 

แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ไปนั่งแต่งกลอนใส่การ์ดวันแม่ต่อไป

ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเป็น "ผู้สังเกตการณ์" ชีวิตเด็กเตรียมเอ็นทรานซ์ทุกคน(พูดเหมือนตัวเองไม่ได้เอ็นทราซ์งั้นแหละ) และได้พบตัวอย่างอันน่าสนใจเข้าอันหนึ่ง

อย่างที่กล่าวไว้ข้างต้นว่า ผมไม่เคยใส่ใจเรียน โดยเฉพาะวิชาฟิสิกส์ที่ผลสอบกลางภาคคาบเส้นพอดีเป๊ะ เต็ม20ผ่าน12 ผมก็ได้12พอดี เพื่อนผมนึกว่าผมการเรียนตก จะเอาอะไรกันมากนักหนา ก็คนมันไม่ตั้งใจเรียนนี่ ผลกรรมเลยตามทันอย่างที่เห็น ผมไม่ชอบการจับตาดูของคนอื่นๆเลย พอผมได้คะแนนไม่ดีหน่อยนึง พวกเขาก็จะถามว่า "เฮ้ย ทำไมมึงเกรดตกวะ?" เฮ้อ....เกรดตกก็ช่างมันสิ....ไม่ใช่เครื่องบินเจ็ทตกซะหน่อย.....จะตกใจบ้าอะไรกันวะ? พวกมึงไม่เคยเกรดตกกันรึไง!? แถมพอผมได้คะแนนดีปุ๊ป "ไอ้เก่ง....มึงเก่งตลอด" อ้าว.....ตกลงผมจะผ่านหรือจะตกก็ผิดหมดเลยงั้นสิ -"- 

แต่ว่า ท่ามกลางความกระตือรือร้นของเด็กรอบข้าง ผมที่คิดว่าตัวเองเนือยที่สุดกลฃับตกตกใจเมื่อพบคนที่ "เนือยกว่า"

มันไม่เนือยแบบผมหรอก มันเครียด แต่ว่า "เครียดแล้วไม่ทำอะไรเลย"

ไม่ขอเอ่ยชื่อเพื่อนคนนี้นะครับ

คนๆนี้ ชอบหาวิชาแข่งกับผมตลอด

ตั้งแต่ตอน ม.ต้น เขาพยายามจะบอกว่าเกรดชนะผมตอน ม.1 แต่สุดท้ายผมก็แซงหน้ามันไปได้ทั้งที่ผมเคยตกเลขได้คะแนนแค่1เต็ม10(เพราะแต่งนิยายในคาบครับ ตอนนั้นบ้าเอามากๆ) แต่ผมก็เอาชนะวิชาเลขมันได้สบายๆ

พอ ม.ปลาย พี่แกก็ยังจะอวดว่าเก่งกว่าผม เลยเอาชีวะมาขู่ครับ....

มันบอกว่าชีวะผมได้แค่เกรด3.5 มันได้เกรด4 มันเลยทำเหมือนผู้เหนือกว่า ผมคิดในใจว่า ก็อาจารย์ชีวะปีที่แล้วมันคนละคนกัน จะตัดสินบ้าอะไรได้วะ? พอมาคราวนี้ ผมผ่านครับ มันตก มันก็ซีดไปพักใหญ่

ไม่ยอมแพ้ครับ มันไปติวพิเศษวิชาเคมีกับผม

มันตกอีกแล้ว แต่โทษอาจารย์สอนพิเศษอีก(ซะงั้น ผมไม่ค่อยชอบดูถูกเพื่อนหรอกนะ แต่เห็นมันแล้วหงุดหงิดชะมัด ก็มันโง่เองนี่หว่า) แล้วมันก็มาท้าผมสอบวิชาภาษาอังกฤษซึ่งผมไม่ถนัด ขี้ขลาดจริงๆเลย ท้าแข่งในเรื่องที่รู้แพ้รู้ชนะกันแต่แรก น่าสมเพชจริงๆ และครั้งล่าสุดนี้ อังกฤษที่ผมตกมาตลอดผมกลับได้คะแนน16เต็ม20 ขณะที่มันได้แค่13กว่าๆ งานนี้มันเบ่งทับผมไม่ได้แล้วล่ะ....

เวลามันสอบตก มันจะมาพูดกับผมว่า "คราวหน้ากูเอาจริงแล้ว" ผมเห็นมันพูดงี้ทุกครั้งแล้วก็ขี้เกียจทุกครั้ง เฮ้อ....ช่างมันเถอะ ชีวิตมันเองนี่

พละมันก็เคยเบ่งทับผม เพราะร่างกายมันแข็งแรงกว่าผม(ใครที่เคยเห็นตัวจริงของผมคงจะรู้ว่าผมผอมแห้งเพียงไร) แต่พอผมทำคะแนนทฤษฎีได้20เต็ม มันก็ซีดไปอีกแล้ว555+ ผมสะใจชะมัดเลย ไม่รู้มันเป็นโรคอะไรชอบเอาชนะผมอยู่ได้ 

สังคมผมก็เสมอกับมัน แถมเศรษฐศาสตร์ผมก็ชนะมันอีก หึหึหึ ยอมแพ้ได้แล้วล่ะ ไอ้น้อง เอาเวลาไปอ่านหนังสือเอ็นท์ซะเถอะว่ะ แต่มันก็ยังดื้อรั้น แบ่งทับครับว่าพระพุทธชนะผม เวรกรรม ผมมาอ่านพระพุทธเอาก่อนเข้าห้องสอบ15นาที แถมยังอ่านแค่สองหน้าที่ออกสอบอัตนัย นอกนั้นเข้าไปโดยอาศัยความรู้เก่า แต่ยังผ่านเลย(ทำบุญมาเยอะ) มันอ่านมาตั้ง40กว่าหน้าทำคะแนนมากว่าผม3-4คะแนน แถมอัตนัยยังไม่ด้เต็ม5เหมือนผมอีก ดูท่ามันจะภูมิใจมากเลย

ผมเริ่มเบื่อที่จะเอาชนะมัน เอาเถอะ ถ้ามันคิดจะบวชก็บวชไปเถอะ....

และ ทัศนคติเกี่ยวกับคณะที่มันจะสอบเข้านั้น ขออนุญาตพูดคำหยาบหน่อยนะครับ "บัดซบสิ้นดี"
 
"กูจะเข้าเภสัช" มันพูด

"กูไม่ได้ดูถูกมึงนะ แต่ชีวะกับเคมีมึงตกหมด เข้าได้กูให้ถีบเลย"

"งั้นวิศวะ"

"พูดอะไรคิดหน่อย ฟิสิกส์มึงก็ตก มึงอย่างหวังเลย กูก็ไม่หวังเหมือนกัน มึงเลือกคณะที่ไปทางสายศิลป์ดีกว่า"

"เศรษฐศาสตร์เป็นไง"

"มึงผ่านคาบเส้นเองนี่ งั้นมึงต้องขยันเพิ่มหน่อยนะ กูมีหนังสือเกี่ยวกับติวเศรษฐศาสตร์ มึงจะเอาไปดูมั้ยล่ะ?"

"เอาบัญชีกับบริหารดีกว่า..."

(.....จะเอาไงกันแน่วะ?.......)

"บัญชีกับบริหารสอบยากเปล่าวะ"

"ต้องใช้เอเน็ตเลขอะ มึงสอบตกเลขมาตลอดด้วย กูว่ายาก ถ้ามึงจะเข้าจริงมึงต้องเริ่มฟิตเลขเดี๋ยวนี้"

"งั้นกูเอาอักษรศาสตร์"

(ไม่คิดจะอ่านหนังสือเลยว่างั้นเถอะ)

"อังกฤษตอนม.5มึงก็ตก ครั้งนี้มาแพ้กูอีก กูว่ามันไม่ง่ายนะ นี่กูไม่ได้บั่นทอนกำลังใจมึงนะ แต่กูจะบอกว่าที่มึงคิดว่าได้แล้วน่ะมันไม่พอ ขนาดกูคิดว่าพอแล้วพี่กูยังบออกเลยว่ากูอ่านมาไม่พอ"

"ไม่เป็นไร กูไม่ชอบอักษรศาสตร์อยู่แล้ว งั้นเข้ามหาลัยเอกชนดีกว่า"

15นาทีผ่านไป เป้าหมายของมันลดลงจากวิศวะและเภสัชมาเป็นคณะนิเทศน์ศาสตร์มหาวิทยาลัยเอกชนได้อย่างรวดเร็ว

ผมไม่ได้ดูถูกคณะนิเทศน์นะ เพราะผมก็ชอบ และอยากเข้าด้วย และผมก็ไม่ได้ดูถูกมหาลัยเอกชนอีกเช่นกัน ทุกมหาลัยให้ความรู้หมดนั่นแหละ แต่ผมเกิดความรู้สึกดูถูกเพื่อนคนนี้คิดมานิดหน่อย เพราะผมคบเพื่อนเรียนไม่เก่งเยอะ และไม่เคยดูถูกคนพวกนั้นเลย เพราะว่าพวกนี้นิสัยดีกว่าพวกเด็กเรียนเยอะ และยังคิดถึงอนาคตตัวเองอีกด้วย แต่ไอ้หมอนี่ผมสุดจะทนจริงๆ ดูมันจะไม่คิดอะไรเลย อยากชนะผมแต่ก็ไม่คิดกระตือรือร้น ถ้าหากพยายามสอบเข้าแล้วไม่คิดไปเรียนมหาลัยเอกชน ผมก็ยังยินดีกับมัน เพราะมันพยายามเต็มที่แล้ว แต่นี่ปลงตั้งแต่ยังไม่เริ่ม แน่นอนว่าบางครั้งผมก็เริ่มปลง แต่ไม่ได้ปลงเร็วเท่ามัน ตอนนี้ มันไม่ใส่ใจอะไรแล้ว

เห็นมันแล้วเป็นอุทาหรณ์ให้ผมพยายามต่อไป

วันๆก็เอาแต่จีบสาว แล้วมันจะไปไหนไกลได้อย่างไร

คนที่ท้อถอยเรื่องการเรียน อย่าท้อครับ เอาชีวิตเพื่อนผมเตือนสติซะ ชีวิตมันตอนนี้แทบจะไม่เหลืออะไรแล้วล่ะ