คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sherlock's POV
Note: เพื่อนๆคะ ถ้าเรามาเจอกันตรงนี้ แสดงว่าเราต้องเป็นเชอร์ล็อกเคี่ยนแน่ๆ หากเหงาปากไม่มีคนเม้ามอย มาเจอเราได้ที่ concuben.exteen.com กับ http://mind-cathedrool.tumblr.com/ พอดีไม่ได้เล่นเฟซกับไลน์ ทางนี้สะดวกสุด เดี๋ยวเราจะพาไปเจอเพื่อนเม้าเชอร์ล็อกอีกมากในพันทิป (ชื่อเราคือ เอาน่าคนดี๊คนดี เสิร์ชไปก็จะเจอเองค่ะ)
-----------------------------------------
My (Best Friend’s) Daughter
ลูกเพื่อน...ก็เหมือนลูก"เรา"
ตอนที่ 1 : Sherlock’s POV
เชอร์ล็อก โฮล์มส นอนนิ่งแหมะเหมือนเสลอปี้ที่โดนไขออกจากเครื่องปั่นอยู่บนโซฟาหนังสีน้ำตาล ในห้องโถงที่รกไปด้วยสารพัดสิ่ง ขัดกับห้องนอนที่แสนระเรียบร้อยของเขา ดังเช่นความคิดเรื่อยเปื่อยเปะปะเบื่อเซ็งที่ระกะลอยล่องเอื่อยๆอยู่บนแกนจริตคิดอ่านที่เป็นระบบของเขา นั่นแหละ ขัดกัน แต่มันก็รวมอยู่เป็นสันส่วนในตัวเดียว
…ขี้เกียจจัด... เขาคิด
ก็ปล่อยให้ พื้นของไมน์พาเลซ กับห้องโถงรกบ้างจะเป็นไรไป ในเมื่อของสำคัญอยู่ในชั้นหมดแล้ว แถมยังมีป้ายแปะ…. ตอนนี้ที่ห้องนั่งเล่นก็มืดสลัวแม้ว่าจะเป็นเวลากลางวัน จริงๆก็แค่บ่ายสาม แสงจะมีก็แค่ลอดหน้าต่างมาสาดอยู่บนหน้าเขาเท่านั้น
คนอะไรนอนเอาหน้าตากแดด …
ช่างเหอะ เชอร์ล็อกคิด ไอ้ความมัวของห้องก็เหมือนอารมณ์เขาเช่นกัน ทั้งที่ภายนอกเหมือนทุกอย่างสว่างไสว ไร้คดีอาชญากรรม จอห์นก็ไปเดท ทุกอย่างดูสงบสำหรับทุกคน ลอนดอนยามนี้ช่างสดใส
แต่กุเซ็ง = หงุดหงิด + เบื่อ
แจ๊ก ไอ้ฆาตกร,ปุ๊ ระเบิดขวด,เชอร์ล็อก สติเฟื่อง, ถ้าเป็นจอห์น ก็คงเป็น “จอห์น…คนหาเมีย” เมียเก่าตายศพยังไม่ทันจะเน่า โลงยังไม่ทันจะผุ ก็รีบหาใหม่ซะแล้ว ปลื้มแทนแมรี่จริงๆ เออแมรี่คงไม่ปลื้ม
หึ ...เขาหัวเราะออกมาทางจมูก
เหอะ ขำไปคนก็ด่าอีก…ช่างปะไร ก็แมรี่ไม่รู้สึกอะไรแล้วหนิ… เขาก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าตัวเองจะขำทำไม แต่ที่แน่ๆไม่เกี่ยวกับที่เธอตาย …. และไม่เข้าใจว่าจอห์นจะเอาเมียไปทำอะไร เมียช่วยอะไรจอห์นได้บ้าง ความต้องการทางเพศเหรอ มือขวาก็มีนี่ …มือสั่นเหรอ ดีสิจะได้เหมือนไวเบรเตอร์…แต่ถ้าแต่งงานอีกรอบต่างหาก จะไม่มีเวลาไปวิ่งไล่อาชญากร ผู้หญิงวัยนี้ +ที่เลือกแต่งงานกับหมอ + (เลือก(ผู้ชายอบอุ่น +โรแมนติก +น่าอยู่ใกล้+ พึ่งพาได้x(ใจ+สมอง+กาย)+ ใจดี +อดทน+ มีน้ำใจ +ใจกว้าง+ บึกบึน ฯลฯ)=อยากมีลูกทั้งนั้นถ้าแต่งงาน…. คงได้วิ่งไล่จับลูกแทน ถ้าลูกไม่ซนจอห์นคงทำอย่างมากได้แค่ตีกอล์ฟ ชีวิตที่น่าเบื่ออยู่แล้ว จะน่าเบื่อเข้าไปอีก ถ้าเดทไปได้สวยเหมือนตอนแม่รี่ มอร์แสตน ก็คงได้แต่งงานและขาคงได้กลับไปมีปัญหาอีก…เหมือนตอนอยู่กับแมรี่ มอร์แสตน…
ถ้าชอบแบบนั้น …ก็ช่างเอ็งแล้วกัน
เชอร์ล็อกนอนแน่นิ่งในท่าประกบฝ่ามือไว้ที่อก ปลายนิ้วเรียวจรดปลายคางพอดี จริงๆก็ดูเท่ยังกับเทพบุตรแวมไพร์ ขนตายาวทาบแก้มขาวเผือด ดูฉลาด เท่ สงบนิ่งจนถ้าสับปะเหร่อเห็นคงเอาดอกบัวมายัดใส่มือ แล้วมัดตราสังข์เข็นขึ้นศาลาเตรียมตั้งสวด…
ทำไรดีวะ??
ที่เห็นดิ้นพล่าน… ไอว้อนซัม เก็ทมีซัม! ไม่ก็ยิงฝาบ้านพรุนจนคนตกใจทั้งเบเกอร์สตรีท แล้วตะโกนว่า เบื่อออ! เบื่อออออ! นี่มันต้องทำตอนจอห์นอยู่ถึงจะพี้ค…ก็เห็นไม่ใช่หรือว่า เก็ท มี ซัม "มี" มันเป็นกรรม ดังนั้นมันก็ต้องเป็นไดอะล็อก มีไว้พูดกันสองคน… แต่นี่มันจอห์นไม่อยู่ อีกนานกว่าจะกลับ ก็นอนนิ่งเงียบๆไปดีกว่า รักษาพลังงาน เดี๋ยวเหนื่อยก่อนจะได้โชว์ดิ้นจริงตอนจอห์นมา….
ยังคิดไม่ทันจะเสร็จ เชอร์ล็อกได้ยินเสียงฝีเท้า ตาเขากลอกไปยังทิศทางของเสียงโดยอัตโนมัติ.. ที่นี่นอกจากเลสตราดใครจะมา เพื่อนก็ไม่มีกับเค้า …ถ้าเป็นเลสตราดก็จะเล่นใหญ่มีทีมมีพร็อปมีเสียงรถ…
จอห์นกลับมาแล้ว!!!
เชอร์ล็อกคว้าปืนขึ้นมายิงผนัง ….เออ นั่นแหละทำให้ต้องนอนมุมนี้เอาหน้าตากแดดเพราะดันวาดหน้ายิ้มผิดมุม ก็กลับมาจากไรเค่นบัค คนดันย้ายโซฟา มึนๆงงๆวันแรก จอห์นอยู่ก็รีบทาสีไปหน่อย เพราะตื่นเต้นที่จะได้ดิ้น + ยิงผนังโชว์จอห์น …เลยตั้งแต่นั้นมา เขาต้องยิงมันตรงนี้แหละแดดแยงหน้าก็ต้องฝืน…ก็เท่ๆ เก๋ๆ กันไป จะมาแก้รึก็ไม่ใช่วิสัยเชอร์ล็อก …จอห์นมันยิ่งหาว่าแอ๊บเท่อยู่ จริงๆก็ไม่ได้แอ๊บเท่นะ แต่อาชีพของเขาต้องการความเชื่อถือ ยิ่งเพื่อนร่วมทีม ยิ่งต้องเชื่อถือเขาให้มาก ขนาดนี้บางคนไม่ค่อยเข้าใจอะไร ด้วยความโง่หรืออะไรก็แล้วแต่ ยังประมวลผลเขาผิดๆว่าเหมือนเด็กสองขวบ …
แล้วอย่างงี้ไม่ให้เก๊กได้ไง …ฉันทำเพราะให้คน “ธรรมดา” เข้าใจอย่าง “ถูกต้อง” ต่างหาก…
เขาค่อยๆยิงสามนัด สี่ห้านัด หกนัด….
มีเสียงฝีเท้าเดินมาถึงชั้นบน แต่มันเบาและช้าเกินกว่าจะเป็นจอห์น และช้ากว่ามิสซิสฉัดสันในสปีดปกติ
‘ไม่ใช่มิสซิสฮัดสัน …’เชอร์ล็อกอนุมานอย่างชาญฉลาดไปเรื่อยๆ ทั้งที่ลุกไปดูซะก็จบแล้ว
“เชอร์ล็อก!!!!!” เสียงแหลมแหบเรียกเชอร์ล็อก
แต่เป็น…
มิสซิสฮัดสัน ไม่จับราวบันได…
เชอร์ล็อกยังอนุมานไม่จบไม่สิ้น ทั้งที่มิสซิสฮัดสันจะถึงชั้นบนแล้ว เอี้ยวคอไปดูหน่อยก็ได้….
‘ถืออะไรมาด้วย’ เชอร์ล็อกกระดิกคิ้วแสดงอาการสงสัย ...ขยับได้แค่หน้าเพราะกินมากเดี๋ยวสมองทำงานช้าเลยต้องรักษาพลังงาน และนี่คือสาเหตุที่เขาผอมเหมือนเด็กอมข้าวอยู่เสมอ
อีกคนข้างล่างไม่ใช่จอห์นเพราะถ้าเป็นจอห์นต้องขึ้นมาด่าเขาก่อนมิสซิสฮัดสัน มาก็ดีสิจะได้ลุกขึ้นดิ้นซะที เหน็บกินก้นกบลามขึ้นมาทั่วแก้มแล้ว.....ใครหละที่มาบ้านคนอื่น แล้วยังมอบของให้เจ้าของบ้านทั้งที่ไม่เข้ามาดื่มชา… คนที่เพิ่งมาเมื่อกี๊ คือ…
บุรุษไปรษณีย์ …
เอาจริงๆไม่ต้องอนุมานถ้าบุรุษไปรษณีย์ขี่รถมา แต่วันนี้ไม่รู้ทำไมไม่มีมอเตอร์ไซค์…เชอร์ล็อกตาเบิกโพลง ฟินเล็กๆน้อยๆกับการอนุมานได้ ทั้งที่ไม่ได้มีความจำเป็น…เอาน่า ยามยากเด็ดดอกหญ้าแซมผม ใครมันจะมีเยอร์บิร่าทัดหูตลอดปี มันก็ต้องมีเอาฟางเอาหญ้ามาติดผมบ้าง คดีมันก็ไม่ได้มีทุกวัน อนุมานตีหัวหมาด่าแม่เจ๊กมั่งจะเป็นไรไป ดีซะอีกเป็นการซ้อมไปในตัว เชอร์ล็อกปิดเปลือกตา …หลังแก้สมการบวกหาข้ออ้างให้ตัวเองเสร็จ
“จดหมายของจอห์น” มิสซิสฮัดสันหันมาชี้ด้วยมือเหี่ยวๆเล็กๆสั่นหน่อยๆเหมือนเสียงของเจ้าตัว...
“ห้ามอ่านนะเชอร์ล็อก” มิสซิสฮัดสันห้ามเพราะเธอคิดว่าความอยากรู้อยากเห็นไม่เข้าใครออกใคร ไม่สิเธอคิดว่า ความอยากรู้อยากเห็นมันไม่เคยออกไปจากเชอร์ล็อก เรื่องชาวบ้านยังเป็นงานของหยิก แล้วนี่เรื่องจอห์น หย็อยหยิกคงไม่พลาดด้วยประการทั้งปวง….ราวกับแฟนคลับไม่ก็แม่ยก…คราวหน้าถ้าเชอร์ล็อกแกล้งตายอีกเธอคงไม่หลงกลร้องห่มร้องไห้ เพราะถ้าตายจริงคงรีบเข้าสิงจอห์นไม่ไปไหนง่ายๆ ถ้าจอห์นยังปกติดีไร้ผีเข้ายึดร่าง...แสดงว่าแอ๊บตายเหมือนกรณีไรเค่นบัค
มิสซิสฮัดสันวางจดหมายบนโต๊ะ และเดินไปลูบผนังบ้าน ที่เพิ่งซ่อมเสร็จช่วงที่เชอร์ล็อกไรเค่นบัค กลับมาไม่ทันไร ก็รีบยิงผนังแข่งกับจอห์นที่รีบหาเมีย มิสซิสฮัดสันไม่เข้าใจว่ามันสัมพันธ์กันหรือไม่ และสองคนนี้เป็นอะไรมากมั้ย?? สีก็ยังไม่ทันจะแห้ง แมรี่ก็ยังไม่ทันจะไปเกิด…สงสารพ่อหนุ่มบุรุษไปรษณีย์คนนั้น คงจะตกใจมาก เพราะวางจดหมายแล้ววิ่งหนีไปเลย…
ยังไม่ทันที่มิสซิสฮัดสันจะบ่นเรื่องผนัง ก็มีโทรศัพท์เชอร์ล็อกก็สั่นจนกระดาษบนโต๊ะตกใจร่วงลงไปสามแผ่น... พ่อเทพบุตรแวมไพร์ ขยับมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ดิ้นอยู่บนโต๊ะรกๆ สีหน้าและท่าทางยังคงเรียบเฉย ร่างกายก็ทอดยาวสนิทติดฟูกเช่นเดิม
เสียงถอนหายใจดังเข้ามาในโทรศัพท์ “ เชอร์ล็อก….เมื่อไหร่จะเลิกยิงผนังซะที”
“เลสตราด” เขาขานด้วยเสียงเรียบเฉย เชอร์ล็อกอนุมานทันทีว่าไม่มีคดี บุรุษไปรษณีย์คงโทรไปแจ้งความ และเลสตราดคงรู้แกว ดีจริงๆที่เส้นใหญ่ เพราะจ่ายส่วนสารวัตรเป็นสมการคดีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
“ถ้าเบื่อทำไมไม่เอาปืนฉีดน้ำมายิงแทนหละ…. วันเกิดก็ซื้อให้แล้ว….”
เลสตราดถามเซ็งๆ ยิงด้วยปืนฉีดน้ำจะเป็นไรไป ยิ่งมันเข้าไปสิ ตะโกนไปด้วยก็ได้… เบื่อ!ปิ๊ด!เบื่อ! ปิ๊ด!….ดีจะตาย ยิงทีนึง อย่างมากก็ดังปิ๊ดๆ ไอ้รูปวงกลมถ้าเขียนด้วยสีน้ำ ยิงเข้าๆ ก็ลอก ทำความสะอาดคราบไปในตัว คราบหมดก็เขียนใหม่ แล้วเอาไปจดบันทึกว่าฉันยิงหน้ายิ้มลบไปแล้วหนึ่งอัน ดีจะตายเป็นของสะสม แถมจะปืนชนิดไหนก็แค่เหนี่ยวไกเหมือนกัน จะสำคัญตรงไหนที่คนอื่นจะได้ยินเสียงหรือเปล่า??? เลสตราดแอบคิดว่าโปรไฟล์ทางจิตไอ้หมอนี่มันช่างเหมือนกับแว้นท์ที่มีปมผูกกับเสียงท่อไอเสียอย่างไรอย่างนั้น แต่ไม่อยากจะคอมเม้นท์เดี๋ยวเรื่องยาว แว้น?? เออ ลืมไปว่าแว้นก็เป็น sociopath รูปแบบหนึ่ง ไอ้นี่ถ้าไม่เกิดมาเป็นลูกผู้ดีแปดสาแหรกก็คงเป็นแว้นท์นั่นแหละ…แล้วถ้าเป็นงั้นป่านนี้คงไปนั่งอนุมานความดังท่อไอเสียอยู่แถวอู่ชานเมืองซักที่แล้วหละไม่ต้องมานั่งรบตบตีกับอาชญากร...
เชอร์ล็อกกลอกตา ถอนหายใจผ่านโทรศัพท์ เสี่ยวๆเชอร์ล็อกไม่ เก๋ไก๋เชอร์ล็อกทำ หมวกเสร่อๆเขายังไม่ใส่เลยนับประสาอะไรกับเอาปืนพลาสติกยิงผนังน้ำพุ่งปรู๊ดๆ เคมีของเขากับปืนฉีดน้ำนี่ไม่ได้มีความเข้ากัน ถ้าทำจริงนี่เหมือนเอาไวน์มาปั่นกินกับปีโป้ …..เลสตราดนี่รู้จักกันมาเจ็ดปีนี่ไม่รู้ใจกันเลยหรือไง….. สู้จอห์นก็ไม่ได้ …
เชอร์ล็อก เอาโทรศัพท์วางไว้ที่เดิมโดยไม่ร่ำลา ไม่กดวางไม่อะไรทั้งนั้น...โทษฐานทำให้เขานอยกว่าเดิม เบื่อกว่าเดิม เซ็งกว่าเดิม เพราะถ้าไม่โทรมาเขาคงหลับไปแล้ว…วันเบื่อๆแบบนี้ฝันซะยังจะสนุกกว่า…เขากลอกตาไปมาเพื่อสลัดความนอยเหมือนคนกลั้วปากแล้วบ้วนทิ้งก่อนจะตั้งใจหลับ แต่สายตาดันไปแตะเข้ากับจดหมายสีชมพูที่เขาลืมไปแล้ว…
เขาเลื่อนสายตาไปยังซองจดหมายสีชมพู หมึกที่ใช้จ่าหน้าสีบานเย็น เขาเอื้อมมือไปหยิบมาส่องแดด ข้างในมีสติ๊กเกอร์ดอกไม้เล็กๆสีเมทัลลิก สองดอก ตรงริมซ้ายแข็งๆเหมือนเป็นการ์ดหรือรูปถ่าย
“ถึงคุณหมอวัทสัน จาก สมาชิกบ้านวัทสันอีกคนหนึ่ง”
หืมมม??? จดหมายสีชมพู ตัวอักษรสีบานเย็น เขียนตัวเท่าหม้อแกง… เด็กนี่…ผู้หญิง มีสติ๊กเกอร์ดอกไม้ คงสัก 12-15 น่าจะเด็ก ม. ต้น แล้วเน้นคำว่าวัทสันฝั่งตัวเอง เหมือนอยากบอกว่านามสกุลเดียวกัน…แต่ไม่ได้บอกว่านามสกุลวัทสัน…
เอาแล้วไง…. เชอร์ล็อกคิดในใจ คิ้วเลิกขึ้นมา ลับกับคำว่า หืมมม หนึ่งข้าง…ตัวสั้นขยัน….คงมีพลาดบ้าง …เชอร์ล็อกรีบเอามือยีหัวเพื่อไล่ภาพ ที่จอห์นกำลัง…แอ็คทีฟ…ออกไปเพราะต้องรีบเข้าประเด็น..
เชอร์ล็อกกระตุกรอยยิ้มขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนกระตุกตัวลุกขึ้นนั่ง ใช่… ตั้งแต่แรกมาเพิ่งจะนั่งนี่แหละ เขาอเลิทอะไรนักก็ไม่รู้ รู้แค่อยากเท็กซ์บอกจอห์นที่กำลังเดทท่ามกลางสวนสาธารณะ น้ำพุ แสงแดด สายลม
และสองเรา สองเสิงอะไรกัน...หึ หึ
ตอนนี้เชอร์ล็อกเผลอยิ้มไม่รู้ตัว
“มีเรื่อง….ไม่ยาก ….แต่ยุ่ง” SH
“อย่าเพิ่ง…กำลังไปได้สวย …น้ำยาอยู่ข้างโถ ปวด…เอง ก็ขัดเอง” JW
เชอร์ล็อกคิ้วชนกัน แต่ปากยังยิ้มอยู่ แหม หลอกให้ล้างส้วมครั้งเดียวทำเป็นฝังใจ…
เชอร์ล็อกถ่ายรูปซองจดหมายด้านที่ไม่มีจ่าหน้า แล้วส่งให้จอห์น เป็นการ strip tease แกล้งทั้งทีต้องให้กระบวนการอยู่ในหัวนานๆ เรื่องไม่ใหญ่ยังหลอน เรื่องนี้ระดับโลกของจอห์นจะต้องสั่น ทำไมจะไม่ว้าวุ่น …
“หยุดกวน จะปิดโทรศัพท์แล้ว…..”JW
ยังก่อนจอห์น มาสิ มาอีก…
คดีอะไรมาทางจดหมาย” JW
นั่นไง…เชอร์ล็อกกระตุกปากยิ้มข้างขวา เพราะมันเป็นอย่างที่เขาคิด มีหรือจอห์นจะไม่อยากรู้ เดทมันน่าเบื่อออ จอห์นนน เมื่อไหร่จะรู้จักความต้องการที่แท้จริงของตัวเองซะที?? มุมปากข้างซ้ายขึ้นมาอยู่ระดับเดียวกับข้างขวาอย่างที่เชอร์ล็อกไม่รู้ตัว ตอนนี้ไม่ใช่แค่ปาก แต่เขายิ้มไปทั้งหน้า
“คดีแพ่ง” SH
เชอร์ล็อกตอบพร้อมแนบรูปซองจดหมายด้านที่มีจ่าหน้า
“สีชมพู…ลายมือเด็กผู้หญิง 12-15” SH
แน่นอน พวกเขาไม่เคยต้องเกี่ยวกับคดีแพ่ง เพราะที่ผ่านมาอาญาล้วนๆ แล้วนี่ยังจะมามีเอี่ยวเด็กสาว ม ต้น บอกว่าเป็นสมาชิกบ้านวัทสันอีก…จอห์นคงเดทไม่เป็นสุข และลุกลนเป็นที่สุด เอาเล้ย จีบกันได้จีบกันไป…ท้ายๆข้อความ เลอะเหมือนโดนหยดน้ำตาแล้วรีบปาดออก ไม่บอกชื่อ แต่เน้นว่าเป็นคนบ้านวัทสัน …ชัดเลย
ทันที่ที่จอห์นมาถึงห้อง แน่นอนว่าเดทครั้งนี้ล่ม โดยที่จอห์นไม่โกรธเขาสักนิด… เขารีบแกะจดหมายอ่าน เชอร์ล็อกเห็นว่า…เอิ่ม….ใช่แอบดู…ใช่อีกแหละ….ว่าอยากรู้อยากเห็น แต่ก็แค่เหลือบๆ เท่ๆ ก่อนหันไปนั่งแอ๊บว่าเช็กมือถือ ไม่รู้จะเช็กอะไรนักก็ไม่ได้ออกไปไหน …จะอัพเดทปราดเปรียวทันสมัยอะไรนัก หุ้นก็ไม่ได้เล่น…ถ้าจอห์นสังเกตอาจเห็นว่าเชอร์ล็อกไม่ได้กลอกตาด้วยซ้ำ…สีหน้าจอห์นจริงจัง แล้วก็มีโล่งอก แล้วก็กลับมาซีเรียสอีกครั้งแต่ไม่มากเท่าครั้งเก่า
คงแค่อยากเจอจอห์น…ไม่ได้ต้องการให้เลี้ยงดู แต่อาจอยากเจอจอห์นหลายๆครั้ง หรือให้จอห์นช่วยทำอะไรสักอย่างที่จอห์นต้องเห็นด้วย แต่อาจไม่ใช่ง่ายๆ ข้างในมีการ์ดตรงการ์ดเป็นกระดาษแข็งมันๆ แล้วหมึกเลือน บวกกับกลิ่นหอม คงจะฉีดโคโลญจน์ลงไปในซองตอนใส่จดหมายไปแล้ว เห็นชัดว่าไม่ใช่เด็กรอบคอบ ซองสีชมพู หมึกบานเย็น กลิ่นหอมที่ผสมจากโคโลญจน์สองกลิ่น สติ๊กเกอร์ที่แปะบนมุมกระดาษ น่าจะพยายามบ่งบอกตัวตน แถมมาเป็นจดหมาย คงอยากรู้จักมากกว่าให้เลี้ยง เพราะดูจากกระดาษราคาแพงและการเขียนหนังสือน่าจะมีแม่คอยดูแลดีอยู่แล้ว…และถ้าแม่ไม่ดีน่าจะโทรศัพท์มา กลัวแม่ดักฟังก็น่าจะโทรตู้ นี่มาเป็นจดหมาย คงเรื่องไม่ซีเรียสเท่าไหร่
จอห์นนั่งนิ่ง… แววตาสงสาร เห็นใจมากกว่าสะเทือนใจ เด็กคงไม่ได้เรียกร้องจริงๆ จอห์นวางจดหมาย ก่อนจะหันมาหาเชอร์ล็อก
“ไปเทสโก้กัน” จอห์นชวน จอห์นคงอยากมีเพื่อน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเด็กจะมาบ้าน เขาไม่ชอบเด็กเท่าไหร่ ยิ่งเด็กสีชมพูลูกหมูประกายกลิทเทอร์ ฉีดโคโลนใส่จดหมายนี่ยิ่งไปไกลๆได้ยิ่งดี…เอาเหอะท่าทางไม่ได้เรียกร้องอะไรจากจอห์นมากนัก ดีซะอีก จอห์นชอบการเป็นคติชน ยังไงก็จะโฟกัสเรื่องลูก ยิ่งถ้าตัวจริงหน้าเหมือนจอห์นจะยิ่งทำให้จอห์นสะเทือนใจ เอ็นดู สงสาร เผลอๆอาจจะนึกรักอย่างพ่อที่เลี้ยงมาจริงๆ บวกกับความรู้สึกผิด อาจจะทำให้จอห์นเยอะกับเด็กคนนี้….
เขาเริ่มคิดเรื่องไร้สาระ…เหมือนจอห์นไหม ถ้าเหมือนคงดูน่ารำคาญคูณสอง เสียงคงจะแหลมๆแสบแก้วหู ตัวเล็ก ตาโต ปากบางๆ ผมบลอนด์ อายุสิบสามคงเริ่มมีหนุ่มๆมาติดแล้ว ดูจากซองจดหมายท่าทางทำตัวหวานแหววจะยิ่งหนักไปใหญ่ จอห์นหวงลูกสาวแน่ๆ ดังนั้นเรื่องหาเมียเป็นเรื่องรองไปอีกพักใหญ่
จอห์นจะมีแต่เราไปอีกสามปี
เชอร์ล็อกยิ้มออกมา ไม่ใช่อะไรหรอก สำหรับเขาจอห์นคือปืนคู่ใจ ไม่มีก็อยู่ได้แต่อาจไม่สะดวก และสำหรับจอห์น จอห์นคงมองเขา เหมือนที่เขามองอาชญากรรมและปริศนาต่างๆ ไม่มีก็ไม่ตาย แต่ถ้ามีชีวิตก็สดชื่นมีรสชาติ ดังนั้น เขากับจอห์นควรได้อยู่ด้วยกันแบบนี้จนกว่าจะแก่ทำอะไรไม่ไหว… ไม่ใช่ให้จอห์นไปแต่งงาน มันเสียสำหรับเราทั้งคู่ การที่เด็กคนนี้เข้ามาในชีวิตจอห์น ทั้งเขาและจอห์นจะมีแต่ได้กับได้…
จอห์นหยิบกระเป๋าเงินแล้วเดินหน้านิ่งนำไป ส่วนเชอร์ล็อกที่เดินตามหลังก็กระตุกปากยิ้มหนึ่งที
ไปช็อปปิ้งซื้อของรับแขกคนนี้หน่อย จะเป็นอะไรไป…
ความคิดเห็น