เกาะเวทย์มนต์

ลำดับตอนที่ #13 : ไม่รู้จะตั้งชื่อว่ายังไงดี -- --

                
                 บ่ายสองโมงครึ่ง ยัยอาชูร่า  ฉันคิดด้วยความโมโหหลังจากนั่งรอมันมาสองชั่วโมงครึ่ง

                  "ขอโทดทีให้ร.."

                  พลั่ก

                 อาชูร่าพูดไม่ทันจบประโยคเพราะถูกซัดกระเด็น "น่อ..อู๊ย.. ซัดอาชูร่าทำไมนิ?"

                  "ยังจะถามอีกเรอะ???"

                  "ง่า..ก็แค่สองชั่วโมงครึ่งเองไช่เหรอนิ?"

                  "อยากโดนอีกหมัดมั้ย?"ฉํนถามด้วยความโมโห

                  "ไม่เอานิ"อาชูร่าส่ายหัวหน้าตาไม่ต้องพูดถึง  สงสัยว่ามันคงไม่เคยเลิกยิ้มเลย "เรียกฉันมาทำไม?"

                  "เจอที่อยู่ของคูลจังแล้วน่อ"

                  "หา? เธอล้อเล่น"ฉันพูดในขณะที่ตัวฉํนเองใจเต้นระทึก 

                  "จริงๆน่อ  คือนนี้มาเจออาชูร่าที่นี่ตอน สี่ทุ่มก็แล้วกันนิ"

                  "ทำไมไม่ไปตอนนี้เลยล่ะ?"

                  "น่อ..ก็อาคมป้องกันปราสาทตอนกลางวันมันแข็งแกร่งกว่าตอนกลางคืนนิ"

                  "แล้ว...เธอเรียกฉันใมรอตั้งสองชั้วโมงด้วยเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ?"

                  "แม่นแล้ว  แค่นี้แหละนิ"

                  "ย้ากกกก ตายซะเถอะ"ฉันร้องก่อนจะวิ่งไล่อาชูร่าไปทั่วป่า

                                 ***********************

                    ทำไม?  ทำไมฉันต้องทำเพื่อมันขนาดนี้..? รู้ทั้งรู้ถ้าไปยึดติดกัยใครเข้าคนอื่นเค้าจะเป็นอย่างไร  วันเวลาทุกอย่างมักจะมีคำว่าซ้ำรอย..ถ้าคราวนี้ดันเกิดเรื่องเหมือนคราวนั้นอีกล่ะ?  เหมือนคราวนั้นน่ะ...?

                                  ................................................

                     "ทำไม...ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้!?"เด็กหญิงกรีดร้อง  น้ำตาไหลมาอย่างไม่ขาดสาย  มือน้อยๆกุมมือใหญ่เอาไว้ พลางร่ายมนต์ออกมาอย่างไม่ขาดสาย  แต่ว่า... เพราะว่าเธอยังเด็กทำให้พลังรักษาที่เป็นเวทมนต์ขั้นสูงใช้ไม่ได้ผล  

                     "พอ..พอเถอะแฟรี่อย่าพยายามไปมากกว่านี้เลย.."ถ้อยคำของเขาขาดช่วงเพราะความเจ็บปวด "ยังไงฉันก็ไม่รอดอยู่แล้วล่ะ..."เขาพูดต่อพยายามฝืนยิ้ม

                     "ไม่ได้!!"เด็กหญิงโต้กลับ  "เพราะฉันถึงได้ทำให้นายเป็นแบบนี้นะ  แล้ว..แล้วจะให้ฉันดูนายค่อยๆตายอย่างทรมานเนี่ยนะ!?  มันเป็นเพราะฉันนะ"เด็กหญิงสะอื้น  

                    "อย่าโทษตัวเอง...."เสียงที่อ่อนโยนดังขึ้น

                    "เธอไม่ได้ทำผิดอะไร...ไม่ใช่เหรอ?"

                    "ไม่ผิด? คนที่ทำให้นายต้องสู้คือฉันนะ!"

                     "..."เด็กชายเงียบไปก่อนจะกล่าวขึ้นมาอีก "แต่..คนที่ตัดสินใจน่ะฉันเองไม่ใช่เหรอ?"เด็กชายยิ้ม

                     "แต่...!"เด็กหญิงทำท่าจะโต้กลับแต่เด็กชายก็สวนขึ้นมาก่อน

                     "อย่าโทษตัวเอง..เธอไม่ได้ทำผิดอะไร  คนที่ตัดสินใจคือฉัน  ไม่ใช่เธอ  แฟรี่"

                     "...."เด็กหญิงสะอื้น

                     "อย่าร้องไห้เลยนะ... กลับมาเป็นเธอคนเดิม  สัญญาสิ?"

                     "ทำไมฉันต้องสัญญากับนาย..เพราะนายก็รักษาสัญญาไม่ได้เหมือนกันนี่"เด็กหญิงร้องไห้ตะโกนก้องทั้งน้ำตา 

                     "แล้วจะสัญญามั้ยล่ะ...?"

                     "สัญญาก็ได้...แค่สัญญาใช่มั้ย?"เด็กหญิงสะอื้นอีกครั้ง  พยายามเอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตาที่ไหลพราก  เด็กชายยิ้ม "ดี..สัญญาแล้วนะ  อย่า..ผิด.." เสียงของเด็กชายค่อยแหบพร่าและช้าลงจนในที่สุดก็เงียบไป  เด็กหญิงลืมตาโพลง กรีดร้องดังก้อง

                                *******************

                       "อาชูร่าจ๋า  เป็นอะไรรึเปล่านิ?  ร้องไห้ทำไมน่อ?"  อาชูร่าพูดเสียงเจื้อยแจ้ว

                       "หือ? ใครร้องไห้?" ฉันถาม  แล้วก็ต้องผงะเพราะดันมีนิ้วชี้ของมันอยู่ตรงหน้าเป็นคำตอบ

                       "ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่เป็นไรนิ"อาชูร่ายิ้ม(ความจริงมันก็ยิ้มอยู่แล้วล่ะนะ)  

                       "เธอมาทำอะไรที่นี่?"ฉันถามพลางขยับตัวให้นั่งท่าสบายขึ้น  นี่มันจะมาเยี่ยมฉันทุกๆสองชั่วโมงเรอะ?

                       "มารับแฟรี่น่ะสิ  อาคิจังเค้าให้มารับ เอ่อ..ก่อนเวลา"

                        "ห้าโมงครึ่งเนี่ยนะ!?"ฉันระเบิดอารมณ์  ให้ตายจะให้ไปก่อนเวลาตั้งห้าชั่วโมงเนี่ยนะ?