ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความฝันและพืชกินคน
“อือ.....ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”
“ตื่นแล้วเหรอ หลานย่า ”
“เอ๋!!!!”
“เป็นไรไป หรือ ลืมหน้าย่าคนนี้ซะแล้ว”
“คุณย่า?”
“ก็ย่านี่แหละ จะให้ใครอีกล่ะ”
“อ้าวก็ย่าเสียตั้งนานแล้วนี่”
โป๊ก!!!!
“โอ๊ย”
“จะบ้าเรอะ”
“เราฝันไปหรือ”
“ก็คงงั้น ก็หลานอยู่ในสงครามนี่นาไม่บาดเจ็บสิแปลก”
“อือคงฝันไปจริงๆนั่นแหละ”
“อืม กลับเป็นหลานคนเดิมเสียที งั้นเดี๋ยวไปช่วยย่าทำกับข้าวเช้าหน่อยก็แล้วกัน”
“ค่า”
******* ณ ที่ตลาด**********
“รากไม้สมุนไพรคร้าบ”
“ข้าวใยหมัก จ้า”
“ขนม เพิ่มพลังเวทย์จ้า”
ฉันมองดูตลาดที่ฉันคิดว่าสูญสลายไปและไม่น่าหลงเหลืออยู่ ทั้งหมดเป็นความฝันจริงๆหรืองั้นคูลก็คงไม่มีตัวตนอยู่จริง
แล้วการพบเปเซียสล่ะ เรื่องแบบนี้ไม่น่าเป็นความฝันแล้วมันยังไงกันล่ะ
“คิดอะไรอยู่จ๊ะหลานย่า หรือยังคิดเรื่องความฝันนั่นอยู่”
“ก็ แหมมย่านี่ละก็ๆมันนึกว่าเป็นเรื่องจริงๆนี่”
“เอาเหอะ ย่าให้ 200 เคม เดี่ยวเจอกันที่ลานกว้างนะ”
“อือ หนูไปที่ร้านหนังสือนะคะ”
*******หลังจากไปร้านที่แฟรี่ว่าแล้ว********
“ช้าจริงนะหลานย่า”
“ค่ะก็หนังสือมันมีเยอะนี่คะ”
“หนังสือร้านไหนล่ะ”
“เอ๋ ปกติย่าไม่เคยจำชื่อร้านหนังสือนี่ผิดนะ เอาเหอะย่าคงแก่แล้วจำอะไรไม่ได้งั้นหนูบอกชื่อร้านนะก็ร้าน อสรพิษถูกปราบง่ายด้วยหนังสือไง”
“เอ้อนั่นสิ แหมมย่านี่ขี้ลืมจริงๆ”
“แล้วก็อยู่ที่ ซอย 321 เขต อสรพิษไง...”
“ใช่ๆนั่นแหละ”
“แก”
“แฟรี่ ไม่มีหลานคนไหนเรียกย่าทวดของตัวเองว่าแกหรอกนะ”
“ถ้าเป็นย่าของชั้นๆก็ไม่เรียกแต่นี่ไม่ใช่ย่าชั้น”
“พูดบ้าๆ”
“ไม่บ้าหรอก ก็นะ ร้านอสรพิษถูกปราบได้ง่ายด้วยหนังสือ ซอย321 เขตอสรพิษ ไม่มีจริง ในโลกของชั้น”
“ฮึ่ย”
“เดมาทัส อาซาเรย์ กาลาเทีย”
พรึ่บ
ไฟลุกไหม้ทันทีแต่รอบๆตัวของฉันไม่ใช่เมือง แต่เป็นหมอกและ พืช มีปากเขี้ยวและเล็บ ล้อมไว้
“ฮึ มีแต่พวกไม่ได้เรื่อง ฟินิกซ์ จงทำลายมันซะด้วยไฟของเจ้า”
ทันใดนั้นไฟที่ลุกไหม้ก็เปลี่ยนเป็นนกขนาดใหญ่ และเผาพืชพวกนั้นไม่เหลือชิ้นเหลือซาก แต่มีตัวหนึ่งแค่ปางตาย ฉันมองพืชที่
แปลงเป็นย่าของฉัน แล้วบอกมันว่า
“จะบอกให้ว่าทำไมชั้นถึงรู้ไม่ใช่เพราะตอนที่ชั้นชื่อบอกร้านหนังสือหรอก แต่โลกของชั้นหน่วยเงินเป็นเรม ไม่ใช่ เคม” หลังจากมันฟังฉันพูดซักพักหนึ่งมันก็ล้มลงตาย
“เรื่องที่รอดจาก พืชกินมนุษย์มันก็ดีอยู่หรอก” ฉันคิด แต่คูลสิ เจ้านั่นงี่เง่าจะตายไม่รู้จะรอดรึเปล่า เฮ้อต้องไปช่วยซะแล้วกระมัง
“ออดิเนีย เลเวรา โอรูเร”
วืบ
“ตื่นแล้วเหรอ หลานย่า ”
“เอ๋!!!!”
“เป็นไรไป หรือ ลืมหน้าย่าคนนี้ซะแล้ว”
“คุณย่า?”
“ก็ย่านี่แหละ จะให้ใครอีกล่ะ”
“อ้าวก็ย่าเสียตั้งนานแล้วนี่”
โป๊ก!!!!
“โอ๊ย”
“จะบ้าเรอะ”
“เราฝันไปหรือ”
“ก็คงงั้น ก็หลานอยู่ในสงครามนี่นาไม่บาดเจ็บสิแปลก”
“อือคงฝันไปจริงๆนั่นแหละ”
“อืม กลับเป็นหลานคนเดิมเสียที งั้นเดี๋ยวไปช่วยย่าทำกับข้าวเช้าหน่อยก็แล้วกัน”
“ค่า”
******* ณ ที่ตลาด**********
“รากไม้สมุนไพรคร้าบ”
“ข้าวใยหมัก จ้า”
“ขนม เพิ่มพลังเวทย์จ้า”
ฉันมองดูตลาดที่ฉันคิดว่าสูญสลายไปและไม่น่าหลงเหลืออยู่ ทั้งหมดเป็นความฝันจริงๆหรืองั้นคูลก็คงไม่มีตัวตนอยู่จริง
แล้วการพบเปเซียสล่ะ เรื่องแบบนี้ไม่น่าเป็นความฝันแล้วมันยังไงกันล่ะ
“คิดอะไรอยู่จ๊ะหลานย่า หรือยังคิดเรื่องความฝันนั่นอยู่”
“ก็ แหมมย่านี่ละก็ๆมันนึกว่าเป็นเรื่องจริงๆนี่”
“เอาเหอะ ย่าให้ 200 เคม เดี่ยวเจอกันที่ลานกว้างนะ”
“อือ หนูไปที่ร้านหนังสือนะคะ”
*******หลังจากไปร้านที่แฟรี่ว่าแล้ว********
“ช้าจริงนะหลานย่า”
“ค่ะก็หนังสือมันมีเยอะนี่คะ”
“หนังสือร้านไหนล่ะ”
“เอ๋ ปกติย่าไม่เคยจำชื่อร้านหนังสือนี่ผิดนะ เอาเหอะย่าคงแก่แล้วจำอะไรไม่ได้งั้นหนูบอกชื่อร้านนะก็ร้าน อสรพิษถูกปราบง่ายด้วยหนังสือไง”
“เอ้อนั่นสิ แหมมย่านี่ขี้ลืมจริงๆ”
“แล้วก็อยู่ที่ ซอย 321 เขต อสรพิษไง...”
“ใช่ๆนั่นแหละ”
“แก”
“แฟรี่ ไม่มีหลานคนไหนเรียกย่าทวดของตัวเองว่าแกหรอกนะ”
“ถ้าเป็นย่าของชั้นๆก็ไม่เรียกแต่นี่ไม่ใช่ย่าชั้น”
“พูดบ้าๆ”
“ไม่บ้าหรอก ก็นะ ร้านอสรพิษถูกปราบได้ง่ายด้วยหนังสือ ซอย321 เขตอสรพิษ ไม่มีจริง ในโลกของชั้น”
“ฮึ่ย”
“เดมาทัส อาซาเรย์ กาลาเทีย”
พรึ่บ
ไฟลุกไหม้ทันทีแต่รอบๆตัวของฉันไม่ใช่เมือง แต่เป็นหมอกและ พืช มีปากเขี้ยวและเล็บ ล้อมไว้
“ฮึ มีแต่พวกไม่ได้เรื่อง ฟินิกซ์ จงทำลายมันซะด้วยไฟของเจ้า”
ทันใดนั้นไฟที่ลุกไหม้ก็เปลี่ยนเป็นนกขนาดใหญ่ และเผาพืชพวกนั้นไม่เหลือชิ้นเหลือซาก แต่มีตัวหนึ่งแค่ปางตาย ฉันมองพืชที่
แปลงเป็นย่าของฉัน แล้วบอกมันว่า
“จะบอกให้ว่าทำไมชั้นถึงรู้ไม่ใช่เพราะตอนที่ชั้นชื่อบอกร้านหนังสือหรอก แต่โลกของชั้นหน่วยเงินเป็นเรม ไม่ใช่ เคม” หลังจากมันฟังฉันพูดซักพักหนึ่งมันก็ล้มลงตาย
“เรื่องที่รอดจาก พืชกินมนุษย์มันก็ดีอยู่หรอก” ฉันคิด แต่คูลสิ เจ้านั่นงี่เง่าจะตายไม่รู้จะรอดรึเปล่า เฮ้อต้องไปช่วยซะแล้วกระมัง
“ออดิเนีย เลเวรา โอรูเร”
วืบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น