คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : วั น ธ ร ร ม ด า ... ที่ไม่ธรรมดา
บทที่ 1
__________________________________________________________________________________________
การที่เราได้อยู่กับคนที่เรารัก... ถึงแม้เขาคนนั้นไม่อาจรับรู้ได้ แต่มันก็เป็นความสุขเล็กๆของคนที่แอบมองอยู่เงียบๆ... ขอแค่ได้เห็น ได้อยู่ใกล้ ได้พูดคุย แค่นั้นก็เกินพอแล้ว บางครั้งรู้สึกดีใจ และบางครั้งก็แอบน้อยใจ แต่ผมก็รู้สึกดีนะ ที่ยังมีเขาเป็น‘เพื่อน’
...ขอให้ผมได้หลอกตัวเองต่อไปว่าเขารักผม(แบบเพื่อน)ก็ยังดี
~
~
ปัก!
หนังสือที่หนาพอๆกับสารานุกรมถูกขว้างเสยหัวผมเต็มๆ
“โอ้ย! ใครวะ” ผมหันไปตามสันชาติญาณ ‘ตายยากจริงวุ้ย’ ประโยคนี้ผุดออกมาทันทีที่รู้ตัวคนร้าย... ใช่แล้วล่ะครับ ไอ้คนนี้มันคือคนที่ผมพึ่งนินทาในใจเมื่อครู่
“น้ำลายย้อยจนกระดาษจะเปื่อยหมดแล้วไอ้กัญชา” นั่นแน่ะ ดูมันพูด ผมแค่นอนในห้องเรียนตอนครูไม่อยู่เอง ส่วนไอ้กระดาษเปื่อยนะหรอ... ผมเอาหนังสือมาหนุนแทนหมอนน่ะ แหะๆ ^^”
“เปื่อยบ้าอะไร แล้วชื่อกรูดีๆทำเสียหมด” ผมชื่อ‘ชา’ครับ ส่วนไอ้หน้าหล่อนั่น เพื่อนสนิทผมเองมันชื่อกาแฟ...อ๊ะ ล้อเล่น (อะไรจะคล้องจองขนาดนั้น) มันชื่อ‘บอล’ ครับ
“เออๆคร้าบ บอลขอโทษคร้าบ คุณชาย” ได้ทีเอาใหญ่เลยครับ น่าหมั่นไส้จริงๆ
“เฮ้ย ’จารย์มาแล้วเมิง” เพื่อนในห้องตะโกนมา ไวพอๆกันเลยครับ เนียนจริงเพื่อนผม
.
.
ตอนนี้เราเรียนอยู่ชั้นม.4ครับ โรงเรียนรัฐบาลชายล้วนธรรมดาๆ ผมรู้จักไอ้บอลตั้งแต่ม.1 นู่น มันเป็นเพื่อนคนแรกของผมที่โรงเรียนนี้เลยครับ อยู่หอเดียวกันอีก ห้องข้างๆกันด้วย อิอิ แล้วก็เรียนห้องเดียวกันตั้งแต่ม.2ยันปัจจุบันนี่แหละ แบบว่าดวงสมพงศ์กัน >///<
ผมพอจะรู้ตัวครับว่าที่ผมรู้สึกแปลกๆกับมันเป็นเพราะอะไร เวลามันมองมาผมรู้สึกมีความสุข อยากอยู่ใกล้มันนานๆ แล้วก็แสลงใจที่ต้องใช้คำว่า‘เพื่อน’กับมัน ...ไอ้อาการแบบนี้มัน..ตก-หลุม-รัก ชัดๆ! แล้วทำไมต้องเป็นมันนะ ไม่นะ..ไม่..ผมยังไม่อยากเป็นเกย์ T^T
.
.
“เฮ้ยเมิงกลับหอเลยมั้ย” ผมชวนมันระหว่างเดินออกจากห้องเรียน เลิกเรียนแล้วดีใจจัง ^^
“ยังว่ะ ไม่อยากอยู่กับเมิงสองต่อสอง” ผมชักอยากถีบมันแล้ว
“สาด กรูไม่ปล้ำเมิงหรอก อยู่คนละห้องเฟ่ย”
“หมายความว่าถ้าอยู่ห้องเดียวกันเมิงจะปล้ำกรูหรอวะ” พูดไปทำมือป้องๆตัวเองไป ผมล่ะเอือม
“เออ! เมิงมาดิ แม่ง เลิกเรียนอารมณ์ดีๆ” อยู่ๆก็อารมณ์เสียซะงั้น ผมเหมือนพวกผู้หญิงเลยอะ อารมณ์แปรปรวน เวลามันล้อผมแบบนี้แล้วผมล่ะเซ็งโคตรๆ
“โอ๋ๆๆ อย่างอนบอลน้า เดี๋ยวบอลไปเตะบอลกับเพื่อนก่อน เมิงจะไปมั้ยวะ” แรกๆเสียงหวาน หลังๆนี่มีเมิง มีวะ
“ไม่ไปเว่ย ฝากเตะ‘บอล’แรงๆนะ” ผมเน้นตรงคำฟ้องเสียงกับชื่อมัน
“เออๆ จะเตะให้หายกวนตรีนเลย” มันยังไม่เลิก ผมง้างเท้าทำท่าจะเตะมัน
“โห ไอ้ชา ไปแล้วๆ เมิงกลับหอเลยใช่มั้ย กรูฝากเอาของไปเก็บด้วยนะ” แล้วมันก็ไปกับกลุ่มเพื่อนนักบอล เหลือกระเป๋าไว้ให้ผมแบกกลับหอ T^T โหดร้าย...
.
.
นี่ถ้าไม่ใช่มันผมไม่แบกให้หรอกนะ ไอ้บอลมันเป็นแบบนี้แหละครับ กวนตรีนไปวันๆ ชอบใช้แรงงานผม ไม่นึกถึงจิตใจผมบ้างเลย... ไม่ใช่ว่าผมเพื่อนน้อย ไม่มีใครยอมคบนะครับ ที่ผมพูดถึงแต่ไอ้บอลน่ะ เพราะอยากให้เรื่องนี้มีแต่เราสองคน (อ้วก) จริงๆผมมีเพื่อนเยอะนะครับ หอพักผมมีรูมเมทห้องละ3คน เด็กในหอเดียวกัน ห้องติดๆกันน่ะ สนิทกันหมด (เพราะชอบนัดกันเล่นไพ่ตอนกลางคืน) แต่ผมกับไอ้บอลน่ะสนิทกันมากกว่าเพื่อน เอ๊ย สนิทกันมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆน่ะครับ แหะๆ
ผมกลับมานั่งในหอคนเดียว เพราะรูมเมทยังไม่มา ไอ้สองตัวนั้นมันอยู่ห้องเดียวกันน่ะครับ ...ถูกของไอ้บอลนะ ถ้ามันกลับหอเลยผมก็คงไปนั่งเล่นห้องมันนั่นแหละ
ผมล้มตัวนอนแผ่หลาบนเตียง มองเพดาน จนหลับไปในที่สุด...
“เฮ้ย ไอ้บูม ไอ้ชามันตายยังวะ” เสียงไอ้กรรูมเมท ทำให้ผมตื่น ผมขยี้ตาแล้วลุกขึ้น
“ยังไม่ตายว่ะ หรือตายแล้วฟื้นมาได้วะ” ไอ้บูมครับ รักกันดีนะ รูมเมทผม
“เออๆๆ พวกเมิงไปไหนมาวะ กลับกันช้าจัง” นี่มันห้าโมงครึ่งแล้วน่ะครับ ต้องลงไปกินข้าวตอนหกโมง
“กรูโดน’จารย์ใช้ว่ะ ไปช่วยแกแบกเอกสาร เห็นไอ้บูมผ่านมาพอดีเลยเรียกมันไปทำความดีน่ะ”
“สาด เออวะ ตอนแรกบอกกรูว่า’จารย์เรียก พอกรูเดินไปถาม ’จารย์แกก็บอกว่าไม่ได้เรียก มาพอดีเลยไปช่วยขนเอกสารหน่อย” ฮ่าๆๆ สงสารไอ้บูมว่ะ
“ลงไปกินข้าวเถอะเมิง เดี๋ยวต้องทำท่าปัญญาอ่อนนั่น” ผมตัดบทก่อนครับ ถ้าไปกินข้าวช้า จะโดนทำโทษเต้นไก่ย่าง ท่าทำโทษเบสิกสำหรับนักเรียนนั่นแหละครับ
“เออ ไปๆ” สองตัวนั่นเห็นดีด้วย ก็พวกผมสามคนน่ะเพิ่งถูกแจ็กพ็อตเต้นไก่ย่างไปเมื่อวานนี้เองน่ะสิครับ โคตรอายเลย หึหึ เข็ดกับใหญ่ อะไรนะ! แค่เต้นไก่ย่างเฉยๆมันน่าอายตรงไหนหรอ ก็ตรงที่ไก่ย่างเด็กหอน่ะต้องเต้นจนกว่าทุกคนจะกินข้าวหมดน่ะสิ นึกถึงตอนนั้นก็อดหมั่นไส้ไอ้บอลไม่ได้ มันน่ะขำโคตรดัง เคยได้ยินเรื่องนี้มั้ยครับ...ที่บอกว่าถ้ามีคนขำ คนอื่นจะขำตามน่ะครับ นั่นแหละ ดังลั่นโรงอาหารเลย ไม่เป็นอันกินข้าว ขนาด’จารย์หน้าเหี้ยมๆยังขำเลย ดีนะไม่มีใครสำลักข้าวตาย
“นึกแล้วอยากตื้บไอ้บอลว่ะ”
.
.
“พึ่งสี่โมงห้าสิบ มาทันว่ะ ^U^”
“เฮ้ย วันนี้ไอ้บอลมันยังไม่มา”
“แต่รูมเมทมันมาแล้วนี่หว่า ได้เวลาล้างแค้นแล้วพวกเมิง ฮ่าๆๆ สะใจว่ะ” ผมยังไม่บ้านะครับ ^^
“อีกสิบนาที เดี๋ยวมันก็มามั้ง มันไม่เคยสายหนิ” ถูกของเมิงว่ะไอ้บูม
“มันไปเตะบอลกับเพื่อนมันอะ เมิงเห็นเพื่อนมันมั้ย”
“ก็นั่นไง ที่ชอบเตะบอลน่ะ” แล้วมันไปไหนวะ ผมห่วงมันนิดๆ
“นั่นไง กำลังวิ่งมา เฮ้ย!ไอ้บอล” ไอ้กรตะโกนเรียก มันวิ่งมาแบบหอบๆ
“พวกเมิงมีใครเห็นกระเป๋าตังค์กรูป่าววะ” อ๋อ ที่แท้ก็กระเป๋าตังค์หาย เอ๊ะ..เดี๋ยวก่อนนะ ก็เมิงเป็นคนฝากกรูไว้นี่หว่า มันเก็บกระเป๋าตังค์ไว้ในเป้น่ะครับ
“ก็อยู่กับกรูไง เมิงฝากกรูไว้ตอนไปเตะบอลน่ะ ไอ้ปลาทองเอ๊ย” ได้ทีขอด่าหน่อยครับ มันทำท่าเหมือนพึ่งนึกได้
“เออว่ะ กรูลืม ^^ ” แน่ะ มาทำยิ้มหวานใส่
“แล้วมันอยู่ไหนวะ” ไอ้บอลถาม
“หอ”
“ไอ้ชา เมิงไปเอาเป็นเพื่อนกรูหน่อยดิ” เอาแล้วไง โยนขี้มาให้ผมจนได้
“เรื่องไรวะ อีกห้านาทีจะหกโมงแล้วนะเฟ่ย”
“นะๆๆๆ เดี๋ยวกรูพาวิ่ง”
“ห้านาทีเนี่ยนะ”
“ก็เมิงมัวแต่พูดไงยิ่งเหลือเวลาน้อย” ว่าแล้วมันก็กระชากผมไป T^T วิ่งถึงหอในเวลาหนึ่งนาที มันสามารถจริงๆ ดูไม่เหนื่อยเลย แต่ผมสิ เหนื่อยเป็นหมาหอบแดด (แล้วไปวิ่งตามมันทำไมวะ)
“พักแป๊บนึงนะ” ผมบอกมัน ไม่ไหวแล้วน่ะครับ เมื่อยขา
“จะหกโมงแล้วเมิง สำออยป่าววะ”
“สำออยบ้าอะไร เมิงดิไอ้เหนือมนุษย์ เมื่อยขาว่ะ”
“งั้นกรูอุ้มไปนะ”
“เฮ้ยยยย” >///< เขินครับ มันอุ้มผมด้วย วิ่งโคตรเร็วเลย...
.
.
“เอ้า! ถึงแล้ว” ผมหลบหน้ามัน รู้ตัวอยู่ครับ...คงแดงพอสมควร แฮะๆ มันวางผมลง
“เออขอบใจ!” ทำเสียงแข็งไปงั้นแหละ (กลบเกลื่อน)
“เธอสองคนนั้นอย่าพึ่งเข้าไปนั่ง! แล้วอุ้มกันมาเหมือนจะไปแต่งงานกันเลย” เสียววาบเลยครับ เป็น’จารย์นี่เอง ทำลายบรรยากาศหมด ที่สำคัญผมไม่ใช่เจ้าสาว!! เอ๊ะ..เดี๋ยว! ผมก้มลงดูนาฬิกา ตายหะ..หกโมงห้านาที ไอ้บอลมันก็วิ่งเร็วอยู่นะ - -a หรือว่าเสียเวลาเพราะผม กรรมตามสนองครับอยากแก้แค้นไอ้บอลดีนัก ส่วนไอ้บอลก็เหมือนกัน อยากหัวเราะเยาะผมดีนัก หึหึ
“อาจารย์ครับเพื่อนผมมันลืมของน่ะครับ” ปั้นหน้าใสซื่อเข้าไว้ๆ
“แต่นี่มันหกโมงแล้ว พวกเธอทำให้เพื่อนๆต้องกินข้าวช้า” ‘จารย์คนนี้โหดน่ะครับ ช้านิดช้าหน่อยทำเป็นโมโห
“อาจารย์ครับ ผมให้มันไปเป็นเพื่อนเฉยๆ อย่าทำโทษมันเลยครับ เมื่อวานมันก็อายพอแล้วแหละครับ” T^T ซึ้งครับ กระซิก..กระซิก.. มันยังอุตส่าห์เป็นห่วงผม หลายครั้งแล้วล่ะที่มันรับโทษแทนผม ผมเป็นหนี้บุญคุณมันอีกแล้ว (เวอร์เข้าไปๆ)
“ไม่ได้ สก็อตจั้มป์คนละยี่สิบที”
“หา!” หลุดออกมาพร้อมกัน งงครับ งง ไมไม่ต้องเต้นไก่ย่างฟะ
“หาอะไร หรือเธออยากเต้นไก่ย่างอีก” เท่านั้นแหละครับ สก็อตจั้มป์กันอย่างเอาเป็นเอาตาย เหนื่อยเหมือนกันแฮะ
“ไปนั่งที่ได้”
.
.
“เฮ้ย ไมพวกเมิงไม่โดนไก่ย่างวะ เมื่อวานกรูโคตรอายเลยนะเว่ย” ไอ้กรพูดทำหน้าเซ็ง
“เพราะกรูหล่อกว่าเมิงไง” ไอ้บอล..มันเอาอีกแล้ว
“โห สาด ไม่ค่อยเลยว่ะ กรูดิโคตรซวย 2วันแล้วนะเมิง ไม่ได้กินแบบสงบสุขเลย” พูดไปงั้น... แต่ก็ดีแล้วแหละที่ไม่โดนไก่ย่างแล้วก็ดีแล้วที่รู้ว่าไอ้บอลมันยังพอเป็นห่วงผม T..T
“ปะๆ ไปซื้อข้าวเหอะ พูดไปพูดมาอิ่มพอดี” มุขแป๊กๆของบูมก็พอทำให้บรรยากาศดีขึ้น แล้วเรา4คนก็ไปซื้อข้าวมากินกัน
ถึงข้าวจะไม่ค่อยอร่อย แต่มันก็ดีกว่าเมื่อวานเยอะเลย (บรรยากาศพาไปน่ะครับ) พอกินเสร็จไอ้บูมกับไอ้กรมันไปทวงความยุติธรรมคืนครับ มันไปถามอาจารย์ว่าทำไมผมกับไอ้บอลไม่โดนไก่ย่าง ‘จารย์แกตอบว่าเพราะไอ้บอลหล่อ... อ๊ะ ล้อเล่น (โดนผมหลอกอีกป่าวครับ^^) จริงๆก็เพราะวิธีทำโทษเมื่อวานแหละครับ มันฮากระจายเกินไป ไม่เป็นอันกินข้าว ยิ่งเสียเวลาเข้าไปใหญ่น่ะ ทิ้งให้ผมอยู่กับไอ้บอลสองคน
“ไอ้ชา กรูขอบใจนะเว่ย” ไม่รู้มันขอบใจอะไรครับ แต่ก็รับไปอย่างงั้นแหละ เดี๋ยวเสียฟอร์ม
“เออ กรูก็ขอบใจเมิงนะ” มันไม่ตอบกลับด้วยคำพูด แต่ส่งยิ้มหวานๆมาแทน เฮ้ย เมิงอย่ามองกรูอย่างงั้นดิ เขินโว้ยยยย แล้วผมก้มหน้าก้มตากินไป... กินข้าวไม่รู้รสแล้วล่ะครับ >///<
“ไอ้บอล เมิงพูดไรกับมันวะ เขินม้วนใหญ่เลย” อ้าว ไอ้กร กรูจะฆ่าเมิงงง
“เขินบ้าอะไร แมลงวันมันตกใส่ข้าวเฟ่ย” แหะๆ แก้ตัวน้ำขุ่นโคตรๆ
“ค้าบ แมลงวันก็แมลงวันค้าบบ”
.
.
กินเสร็จก็เดินกลับหอกัน รูมเมทไอ้บอลคงกลับหอไปแล้วครับ น่าจะกำลังจั่วไพ่รออยู่ ^O^ ถ้าผมกับไอ้บอลไม่โดนทำโทษก็คงไปกินข้าวกับพวกมันหรอก
ถึงหอแล้ว ภาพที่เห็นก็อย่างที่คิด กำลังจั่วพอดีเลยครับ ทำไมตอนซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้นะ (เปรียบเทียบเฉยๆครับ ผมไม่ได้เล่นหรอก แหะๆ)
“พวกเมิงไปไหนมาวะ พวกกรูจองโต๊ะให้ไม่เห็นซักกะตัว” รูมเมทไอ้บอล ชื่อว่านครับ
“กรูกับไอ้ชาโดนสก็อตจั้มป์ว่ะ ไม่เห็นหรอวะ”
“อีกแล้วหรอไอ้ชา ฮ่าๆๆ โคตรซวยอะ ดีนะไม่ใช่ไก่ย่าง” ฮากันเข้าไปๆ... ไอ้คนพูดน่ะชื่อเอ็มนะครับ
“เออดิแม่ง = =” ซ้ำเติมกันพอรึยังเพื่อนรัก
“สลาฟกันปะ” เอ็มถาม แล้วก็ตกลงกันทุกคน เล่นไพ่ทีไรสลาฟทุกทีแหละครับ มีรอบนึงไอ้บอลเป็นคิง ผมเป็นควีนด้วย อิอิ (หมายถึงตอนเล่นสลาฟนะครับ^^) ที่น่าสงสารก็ไอ้ว่านแหละครับ สลาฟตั้งหกตา ฮ่าๆ
เล่นไปเล่นมาจะสี่ทุ่มแล้วครับ หอที่นี่จะมีคนมาตรวจให้นอนก่อนสี่ทุ่มน่ะครับ ผม ไอ้กร ไอ้บูมเลยขอตัวกลับห้องก่อน ไม่งั้นมีหวังโดนทำโทษปัญญาอ่อนที่น่าอายอีกรอบแน่ๆ
“บ้าย บาย ฝันหวานนน” สิ้นคำบอกลาประจำวง(ไพ่)พวกผมก็เดินเข้าห้องไป หวังว่าคืนนี้ไอ้บอลมันจะฝันถึงผมบ้างนะ ><
__________________________________________________________________________________________
to be continue...
เม้นท์กันหน่อยดิครับ
คนเม้นท์น่ารักจัง
ฝันหวานคร้าบบบ
ความคิดเห็น