คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 : เ ข้ า ใ จ
บทที่ 9
__________________________________________________________________________________________
วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติ จะนอนต่อไปก็หลับไม่ลงแล้ว สมองมันดันไปคิดแต่เรื่องเมื่อคืน... ผมไม่น่าบอกไอ้บอลไปแบบนั้นเลย ทั้งๆที่มันอุตส่าห์เป็นห่วงผม แต่ผมกลับไล่มันออกไป
ผมอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกจากหอมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนคนเดียว
การอยู่คนเดียวมันอ้างว้าง...
ผมได้แต่รอ..รอโอกาสที่จะขอโทษ...
“ขอโทษนะ...” ผมปล่อยให้คำพูดนี้ลอยออกจากปากหลายครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทางได้ยิน
เมื่อคืนผมได้บทเรียนหลายๆอย่าง ผมผิดเองที่พูดกับมันแบบนั้น ผิดเองที่ใช้แต่อารมณ์ ผิดเองที่ไม่มีเหตุผล แล้วก็ผิดเองที่..เห็นแก่ตัว มันต้องโกรธผมแน่ๆเลย
เมื่อไหร่ไอ้บอลจะมาล้อเล่นผม...
เมื่อไหร่มันจะมานั่งเป็นเพื่อน...
เมื่อไหร่มันจะมาให้คำปรึกษา...
เมื่อไหร่มันจะมาสอนการบ้าน...
เมื่อไหร่มันจะไม่ทำให้ผมเหงา...
เมื่อไหร่มันจัมาเซอร์ไพร้ส์ผมแบบตอนวันเกิด...
แล้วเมื่อไหร่ที่มันจะหายโกรธผมกันนะ.. อาจจะไม่มีตอนนั้นเลยก็ได้
.
.
ระหว่างที่ผมกำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ตรงนั้นก็มีใครบางคนมานั่งข้างๆผม...ไอ้ว่าน
“มานั่งทำอะไรคนเดียววะ” มันทักผม ยังใส่ชุดนอนอยู่เลย
“หะๆ ไมเมิงตื่นเช้าจังวะ” ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามมัน เลยถามคำถามนี้ออกไป
“กรูปวดฉี่ มองลงมาเห็นเมิงนั่งคนเดียวเลยมานั่งเป็นเพื่อน”
“เออ ขอบใจว่ะ เมิงไม่ง่วงรึไง นี่พึ่งจะเจ็ดโมงครึ่งอยู่เลย” ทุกทีเสาร์อาทิตย์พวกผมตื่นตั้งสิบโมงกว่า
“ก็..นะ ฮ้าว~” เออ เมิงยังง่วง ไม่ต้องมาฟอร์มเลย
“แล้วไอ้เอ็มกับ...ไอ้บอลล่ะ” ผมเว้นระยะห่าง ละอายที่จะถาม
“ยังไม่ตื่นเลย”
“คือ..เมื่อคืนน่ะ..” ผมพูดไม่จบไอ้ว่านก็ขัดขึ้นมาก่อน
“เมิงรู้มั้ย เมื่อคืนไอ้บอลมันนอนไม่หลับอะ พลิกตัวอยู่นั่นแหละ กว่าจะหลับนู่น ตีสองตีสาม”
“…” ผมเงียบไม่ตอบมัน
“เฮ้ย เมิงเป็นอะไร”
“ที่..มันนอนไม่หลับเป็นเพราะเรื่องทะเลาะกับกรูรึเปล่าวะ”
“เอาน่า...แค่ทะเลาะกันไม่คงทำให้นอนไม่หลับหรอกมั้ง” ไอ้ว่านบอก..เหมือนกำลังปลอบผมไปด้วย ผมรู้จักมันดี ที่ไอ้บอลนอนไม่หลับน่ะเป็นเพราะผมแน่ๆ
“กรูว่าไม่หรอกว่ะ”
“เมิงอย่าคิดมากสิวะ”
“อืม จะพยายาม เมิงจะกลับหอมั้ย กรูไปด้วยคน” ผมว่ายิ่งอยู่คนเดียวยิ่งคิดมาก
“ไป กลับก็กลับ”
.
.
ไอ้ว่านเปิดประตูนำผมเข้าห้องมัน ในห้องที่แสงแดดส่องสลัวๆเผยให้เห็นคนที่ผมกำลังอยากจะขอโทษนอนหลับใหลอยู่ และอีกคนที่เพิ่งจะขยี้ตาตื่น
“ไปไหนมาวะ” ไอ้เอ็มซึ่งกำลังขยี้ตาอย่างเมามันถามขึ้นเบาๆ กลัวไอ้บอลตื่น
“กรูไปห้องน้ำเห็นไอ้ชามันนั่งเหม่ออยู่เลยไปหา” ไอ้ว่านบอก กรูไม่ได้เหม่อเฟ่ย!(มั้ง)
“ไมเมิงตื่นเร็วจังวะ” ผมถามไอ้เอ็ม
“ก็พวกเมิงนี่แหละ กรูได้ยินเสียงคนเดิน นึกว่าผีหลอก” เอ่อ..มันกลัวผีตามผมป่าววะ
“ไปอาบน้ำได้แล้วไอ้เอ็ม กวนไอ้บอลมัน” แล้วไอ้ว่านก็ลากไอ้เอ็มออกจากห้องไป...เหลือไว้แต่ผมกับไอ้บอล
.
.
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงมัน แค่เห็นมันก็ทำให้ผมยิ้มออก
“นอนท่าอะไรของเมิงวะ” มันนอนเอาแขนก่ายหน้าผากไว้
ผมเลยยกแขนมันออก ร้อน...ทำไมไอ้บอลตัวร้อนจัง...หรือว่า...
“เมิงไม่สบายหรอวะ เอาไงดี” ผมเลิกลักทำอะไรไม่ถูก มันต้องมาป่วยเพราะผมใช่มั้ยเนี่ย
ผมวิ่งไปที่ห้องน้ำตะโกนบอกไอ้ว่านกับไอ้เอ็ม
“เฮ้ย ไอ้บอลไม่สบาย ตัวร้อนจี๋เลยว่ะ”
“เอาผ้าชุบน้ำไปเช็ดตัวให้มันดิ” ไอ้ว่านตะโกนกลับ
“เดี๋ยวกรูอาบน้ำเสร็จจะเอาพาราไปให้นะเว่ย” ไอ้เอ็มตะโกนบอก
ผมรีบวิ่งกลับไปอีกครั้ง ทำไมเรื่องง่ายๆแค่นี้ผมถึงคิดไม่ออกนะ... โมโหตัวเอง เวลาที่ผมไม่มีสติจะทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องซักอย่าง
ผมวิ่งไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้มัน ผมเช็ดตั้งแต่หน้าลงมาถึงคอแล้ววางไว้บนหน้าผาก เห็นมันในสภาพนี้แล้วยิ่งรู้สึกผิด น้ำตาผมเริ่มเอ่อล้นออกมา...
เรื่องทั้งหมดผมผิดเอง ผมมันเห็นแก่ตัว ผมมันไม่เอาไหน ผมทำให้คนที่อุตส่าห์เป็นห่วงผมต้องมากังวลจนเป็นไข้... คงมีแต่น้ำตาที่อยู่เป็นเพื่อนเรา...
ถ้าจะบอกว่าเหมือนในนิยายปรัมปราก็ไม่ผิด เพราะวินาทีที่น้ำตาผมหยดลงบนแก้มมัน มันก็ลืมตาขึ้นอย่างสลึมสลือ
“เมิงหายโกรธกรูแล้วหรอ” ไอ้บอลพูดพร้อมกับยิ้ม แต่เสียงสั่นๆของมันทำให้ผมใจไม่ดี
“เมิงต่างหากที่ต้องโกรธกรู” น้ำตาผมยังคงไหลอยู่
“ไอ้ชา จำไว้นะ กรูไม่เคยโกรธเมิงเลย” คำพูดของมันทำให้ผมชะงัก…ทำให้ผมหยุดร้องไห้ ไอ้บอลยิ้มออกมาอย่างจริงใจ
“ไอ้บอล กรู..”
“ไม่เป็นไร เมิงอย่างคิดมากสิ” ตอนนี้ผมคงอ่อนแอมากๆเลยสินะ
“กรูขอบใจเมิงนะ” ไอ้บอลบอกแล้วลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
“เรื่องอะไรเหรอ”
“ก็เมิงอุ่ตส่าห์เช็ดตัวให้กรูไง” มันยิ้ม... ผมแค่เช็ดตัวให้มัน มันยังขอบใจผมเลย แต่ตอนที่ไอ้บอลเป็นห่วงผม ผมไม่แม้จะขอบคุณมัน แถมยังไล่มันออกไปอีก ผมนี่มันไม่ไหวเลยจริงๆ...
“เมื่อวานกรูไม่น่าโมโหใส่เมิงเลยนะ” ไอ้บอลบอก
“อืม..กรูก็เหมือนกัน” ผมเอามือปาดน้ำตา
“หะๆ ขี้แงจังนะเรา” มันเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม ตอนนี้มันคงเห็นผมเป็นเด็กเล็กๆไม่ก็ลูกหมาละมั้ง?
“ขอบใจนะ” ผมพูดจบ ไอ้บอลก็เอามือออก มันมองหน้าผม..สายตาอ่อนโยนแบบนี้คืออะไรนะ... มันทำให้หัวใจผมเต้นแรงกว่าปกติ ผมไม่สามารถหลบสายตาแบบนี้ได้เลย...
ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำทั้งผมและมัน จนในที่สุดผมก็เป็นคนทำลายมันเอง
“ไอ้บอล...กรูขอโทษ” สิ้นเสียงไอ้บอลก็คว้าตัวผมไปกอด มันลูบไหล่ผมเบาๆเป็นการปลอบใจละมั้ง ขอบใจนะ...ผมกอดตอบ ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเราเข้าใจและให้อภัยกัน
อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้...
ผมรับรู้ถึงความร้อนจากตัวไอ้บอล..ขอโทษจริงๆที่ทำให้มันป่วย และอีกอย่างที่ผมรู้สึกได้(ไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่า) คือ..เสียงของหัวใจที่เต้นประท้วงความรู้สึกที่ถูกปิดกั้นจากภายในจิตใจของผม..และมัน
__________________________________________________________________________________________
to be continue...
โคตรเซ็งเลยอะคับ ตอนนี้แต่งไปครั้งแรกมันหายง่ะ T^T
ต้องมานั่งแต่งใหม่ ฮือๆๆ
ความคิดเห็น