คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 : ค น ป่ ว ย ... เนี่ยนะคนป่วย T.T
บทที่ 10
__________________________________________________________________________________________
“กรูไม่สบายอยู่นะ” ไอ้บอลบอกพร้อมกับคลายอ้อมกอด
“เมิงเริ่มเองนี่หว่า” ผมได้แต่ก้มหน้างุด เมื่อกี้มันกอดผมอยู่ เขินครับ เขินโคตรๆ >////<
“ลุกไปได้แล้วเดี๋ยวติดหวัด” พอผมลุกออกไปมันก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ทำไมไอ้เอ็มมาช้าจังวะ มันบอกเองนี่นาว่าจะเอาพารามาให้ ไปไหนของมันนะ... ผมเดินไปหายาที่ตู้วางของของไอ้เอ็ม ไม่เห็นจะมีเลย หายทั้งยาหายทั้งเจ้าของ
“ไอ้ชา” ไอ้บอลเรียกผม
“หือ?” ผมยังก้มหน้าก้มตาหาของอยู่
“ทำไมเมิงมาเช็ดตัวให้กรูวะ” พรึบ! หน้าผมขึ้นสีอย่างรวดเร็ว ดีนะที่หันหลังให้มันอยู่ คำตอบแรกที่ผมคิดน่ะมีอยู่ในใจแล้ว แต่ผมตอบมันไปว่า
“ไอ้ว่านกับไอ้เอ็มมันไปอาบน้ำ เหลือแค่กรูกับเมิงนี่แหละ”
“แล้ว..เมิงรู้ได้ไงว่ากรูไม่สบาย” เอาล่ะสิ จะตอบมันไงดี จะให้ผมบอกมันว่าผมไปนั่งร้องห่มร้องไห้ขอโทษมันงั้นหรอ
“กรูเห็นเมิงทำหน้าเหมือนปวดขี้เลยคิดว่าไม่สบาย” ฮ่าๆๆ โกหกหน้าด้านๆ (นี่ผมกำลังด่าตัวเองอยู่นะ T^T) จริงๆน่ะผมแค่อยากเดินไปหามันเฉยๆ อยากอยู่ใกล้ๆมันเท่านั้นแหละ ^///^
“ถึงไม่สบายยังไงก็หล่อใช่มั้ย ฮ่าๆๆ” นี่ตกลงมันป่วยหรือแกล้งแผ่รังสีอินฟราเรดเล่นวะ = =*
“หล่อตายหะสิเมิง ไม่ป่วยใช่มั้ย อุตส่าห์จะหายาให้ ไม่หงไม่หามันแล้ว” แล้วผมก็หันไปเจรจากับมันด้วยสันติ (เหรอ)
“ไม่เป็นไรเว่ย กรูรักษาตัวเองได้ กรูเป็นซุปเปอร์แมน” ตกลงมันเพี้ยนหรือผมเพี้ยนครับเนี่ย
“เออๆ จะเป็นอะไรก็เรื่องของเมิง” ผมโกหกอีกแล้วครับ ^^
“อีกคำถามนึงนะ”
“เอาก็เอาวะ ว่ามา” มันเว้นช่วงนิดนึงแล้วพูดต่อ
“แค่กรูไม่สบาย เมิงต้องร้องไห้ด้วยหรอวะ” มันถามจี้จุดจริงๆไอ้นี่ ชิชะ!
“กรูไม่ได้ร้องไห้ กรูก็แค่...สำนึกที่กรูไล่เมิงเมื่อคืนไง” กว่าจะตอบได้หาข้อแก้ตัวแทบตาย - -^ แต่เอ๊ะ...พอกลับมาคิดอีกที มันรู้ได้ไงว่าผมเช็ดตัวให้มันฟะ
“ด..เดี๋ยวก่อน เมิงรู้ได้ไงว่ากรูเช็ดตัวให้เมิงวะ” เม็ดเหงื่อเริ่มผุด
“ก็กรูตื่นตั้งนานแล้วไง” ฮะ..! มันหลอกผม T^T
“อ..อะไร เมิงตื่นตอนไหน”
“ก็...ตอนที่เมิงวิ่งถือกะละมังผ้าชุบน้ำมานั่นแหละ กรูยังคิดในใจเลยว่าเมิงเอามาทำไม ถึงได้รู้สึกตัวว่ากรูไม่สบาย”
“อ๋อ...” โล่งอก ถ้ามันตื่นเร็วกว่านั้นคงรู้ว่าที่ผมพูดไปน่ะโกหก
“กรูกำลังลุ้นอยู่เลยนะว่าเมิงจะกล้าถอดเสื้อกรูมั้ย” มันยิ้มเจ้าเล่ห์ๆมา ไอ้เอี้ยนี่หื่นชิหาย
“ก็กรูเป็นกรูหนิ ไม่ใช่เมิง”
“ฮ่าๆๆ เออๆ”
ตุบ.. ตุบ.. ตุบ..
“โทษว่ะ กรูลืมไปว่าพาราหมด” เป็นไอ้เอ็มกับไอ้ว่านที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“แล้วหายไปไหนวะ ตั้งนาน” ผมถามมัน
“กรูสองคนถ่อไปห้องพยาบาลนู่น” ไอ้เอ็มบอก เห็นพวกมันเหนื่อยแล้วน่าสงสารเหมือนกันนะ อิอิ
“แม่งโคตรเหนื่อย ทีหลังอย่าป่วยอีกนะไอ้บอล” ไอ้ว่านพูดไปหอบไป ทำยังกับไปวิ่งการกุศลที่ไหนมางั้นแหละ
“เฮ้ย ขอบใจนะ ของอย่างงี้ถ้าห้ามได้กรูหายป่วยไปนานแล้วเว่ย” ไอ้บอลบอก
“ไหนว่าเมิงเป็นซุปเปอร์แมนไง รักษาตัวเองได้ไม่ใช่หรอ ฮ่าๆๆๆ” ขอแวะกัดหน่อยครับ คันปาก ^^
“ไอ้บอลพูดเหรอวะไอ้ชา ฮ่าๆ ปัญญาอ่อนว่ะ” ไอ้ว่านสมทบ ไอ้บอลมันกวนตรีนคนอื่นเยอะแล้ว ขอเอาคืนให้คุ้มหน่อยครับ หึหึหึ...
.
.
ตกเย็นผมกับไอ้ซุปเปอร์แมนมานั่งเล่นใต้หอกันสองคน (บรรยากาศดีครับ อิอิ) อาการมันดีขึ้นมากแล้วครับ แต่ยังตัวอุ่นๆอยู่ ไอ้เอ็มกับไอ้ว่านมันไปห้องสมุดกันครับ เห็นเล่นไพ่(แล้วถูกกิน)บ่อยอย่างพวกมันน่ะเรียนเก่งกันทั้งนั้น แล้วอีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะสอบปลายภาคแล้วด้วย จำเป็นต้องปั่นคะแนนครับ
จริงๆผมก็เอาหนังสือมาอ่านแหละครับ ผมตัดสินใจสู้ต่อไป อยู่สายวิทย์นี่แหละ แต่ไอ้บอลมันชวนคุยนู่นคุยนี่ ไม่เป็นการอ่านหนังสือเลยครับ เห็นแก่คนป่วยเฉยๆหรอกเลยคุยเป็นเพื่อน (จริงหรอ??)
“เมิงนี่เอาหนังสือมาไม่รู้จักอ่าน” ยังมีหน้ามาแขวะอีก = =”
“แล้วใครชวนกรูคุยเล่า เออดี เมิงบอกจะติวให้กรูมาติวเลย เอาแต่พูดมาก”
“ทำเหมือนเมิงพูดน้อยงั้นแหละ” เออ จริงแฮะ ผมกับมันน่ะเข้ากันได้ดีเสมอแหละครับ(ยกเว้นตอนทะเลาะกัน) เวลาคุยกันก็จ้อไม่หยุดทุกที
“ฮะๆ กรูจะอ่านหนังสือแล้ว” ผมเปลี่ยนอารมณ์เร็วมั้ยครับ ^^”
“ง่าาา วันนี้กรูไม่สบาย กรูปวดหัว เดี๋ยวค่อยอ่านนะ นะ นะ” มันทำสายตาอ้อนวอน ปิ๊งๆ *O*
“ได้ ถ้ากรูสอบตกจะย้ายสายจริงๆด้วย” ผมยื่นคำขาด
“เฮ้ย จู่ๆอาการก็ดีขึ้นเลยว่ะ หัวก็ไม่ปวด กรูหายป่วยแล้วว่ะไอ้กัญชา” มันทำเป็นเอามือแตะหน้าผาก เวลามันไม่สบายแล้วปัญญาอ่อนได้ถึงเพียงนี้เลยหรือ
“ต้องอย่างงี้สิฟะ ^^” ผมเล่นด้วย ได้ผลประโยชน์ต้องเอาไว้ก่อน อิอิ
“เมิงเขยิบมาอีกสิ กรูบอกว่าหายหวัดแล้วไง ทำไมต้องนั่งห่างขนาดนั้น กรูไม่ได้เป็นหวัดนกซะหน่อย” หายแล้วแป๊ะเมิงสิ แล้วผมแค่นั่งเก้าอี้คนละตัวกับมัน(เก้าอี้โต๊ะหินน่ะครับ มันจะยาวๆหน่อย)
“เออๆๆ” ผมเขยิบไปนั่งเก้าอี้เดียวกับมัน
“ดีแล้ว มากรูพิงหน่อย” มันเอาหัวมาซบไหล่ผม.. >///< ก็เพราะอย่างงี้ไงเวลาเมิงติวกรูถึงไม่รู้เรื่อง กรูเสียสมาธิเพราะเมิงนี่แหละ!
“เอี้ย ลุกไปเลย” เอาอีกแล้วครับ ผมหน้าแดงอีกแล้ว
“เอาน่า...ทุกทีกรูก็นั่งแบบนี้ เมิงก็ไล่กรูแบบนี้ทุกที ทนๆอีกทีนึงจะเป็นอะไร” มันพูดหน้าตาเฉยมากครับ
“เออๆ กรูยอมแพ้แล้ว จะทำอะไรก็เรื่องของเมิง” ทำไมผมจะไม่ชอบล่ะครับ มีคนที่แอบรักมานั่งซบไหล่ > <” แต่มันเหมือนเป็นการให้ความหวังเลยนะ T_T
“เด็กดี งั้นขอนอนเลยละกัน” ว่าแล้วมันก็หลับตา
“เฮ้ย แล้วเมิงจะไม่ติวให้กรูรึไง!”
“ขอนอนก่อนห้านาที ปลุกกรูด้วยนะ” มันเอาจริงครับ มันกอดคอผมด้วยแหละ คิดว่าผมเป็นหมอนข้างอีกล่ะสิ ^///^
“จริงๆเล้ย...ห้านาทีนะเมิง” ผมเองก็พลิกหนังสืออ่าน ไม่มีสมาธิเลยว่ะ!
“ตื่นเถอะเมิง กรูอ่านไม่รู้เรื่อง”
“ไมวะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับกรูเลย หนังสือก็ส่วนหนังสือสิวะ” มันไม่ยอมลุกอะ >O<
“เดี๋ยวกรูก็ติดหวัดเมิงหรอก”
“กรูหายแล้ว”
“หายหะอะไรล่ะ”
“ก็กรูหายปวดหัวแล้ว”
“แดกพาราไปกี่เม็ดล่ะเมิง”
“เปล่า ก็อยู่กับเมิงไง กรูเลยหายปวดหัว”
“โห่ โห่.. อ้วกว่ะ ลุกเร็วกรูอายเค้า” ผมเขย่ามัน
“อ๊าา อยู่เฉยๆดิ เมิงทำให้กรูตื่นเช้าเองนะ กรูนอนไม่พอนะรู้มั้ย” กรรม ตูผิด! ลุกออกไปซะทีสิเฟ่ย
“วิ๊ดวิ๊ว..~ ทำอะไรกันคร้าบ” จนได้ครับ... ไอ้ว่านที่เดินมาพร้อมกับไอ้เอ็มโห่แซวใหญ่เลย
“เออดี! พวกเมิงมาเอาไอ้ซุปเปอร์แมนออกไปที” ผมคงต้องเรียกมันใหม่เป็นสไปเดอร์แมนแล้วครับ ติดผมจัง!
“ปล่อยไว้งี้แหละ ขอถ่ายรูปหน่อยนะเว่ย” ไอ้เอ็มบอก นี่มันทำเพื่อนได้ลงคอรึ T^T ไอ้บอลก็อีกคนไม่คิดจะห้ามมันเลย
“อย่านะเว่ย” ไม่ทันแล้วครับ ไอ้เอ็มมันคว้ามือถือออกมา แล้วก็ แชะ แชะ ไปสองสามที ให้ตายสิ T^T ใครก็ได้ช่วยผมด้วย...
__________________________________________________________________________________________
to be continue...
กลับมาแล้วครับ ตอนใหม่จะเอามาลงตอนเที่ยง ไปเยี่ยมญาติ+เชงเม้งมา
ความคิดเห็น