คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 15 : สั บ ส น
บทที่ 15
__________________________________________________________________________________________
“ช่วยกันเก็บหน่อยสิ เมิงนี่” ไอ้กรตะโกนด่าผมที่กำลังยืนเหม่อทำให้หลุดออกจากภวังค์ วันนี้วันศุกร์แล้วครับ ไอ้กรกับไอ้บูมมันกลับบ้าน คือจริงๆบ้านมันอยู่กรุงเทพนี่แหละครับ แต่แม่พวกมันส่งมาดัดนิสัย(เอี้ยๆ)เลยต้องมาเป็นรูมเมทผมนี่แหละ
“เออๆๆๆ” ผมก็ช่วยมันเก็บไป
“เหม่ออีกแล้วนะเมิง” ไอ้บูมบอก ไอ้นี่มันสังเกตผมทุกย่างก้าวเลยรึไง
พอเก็บของเสร็จพวกมันก็มาสั่งเสีย เอ๊ย บอกลา ไอ้ที่เก็บตั้งนานได้แค่เป้ใบเดียว เพื่อนผมครับเพื่อนผม... -*-
“ไปนะเว่ย” ไอ้บูมบอก
“เออๆ อ่านหนังสือด้วยล่ะเมิง” จะสอบวันจันทร์นี้แล้วครับ T^T
“เมิงอะบอกตัวเองเถอะ” เพล้ง! เพล้ง! ไอ้กร! เมิงด้วย บอกตัวเองเถอะ =[]=^
“เฮอะ! กรูมีบิ๊กบอสเฟ่ย ฮ่าๆๆ”
“อั้นแน่~ กิ๊วๆ ^O^” ไม่น่าเผลอเลยครับ T^T โดนมันแซวอีกจนได้
“ไปได้แล้ว ไปเลย ไป!”
“โห มีไล่ๆ เดี๋ยวแช่งให้แห้วเลย” นี่ก็จะแห้วอยู่แล้วไอ้นี่หนิ
“เอาเลยๆ ไม่กลัวหรอก ฮ่าๆ” หัวเราะกลบเกลื่อน ถ้าเมิงแช่งกรูแห้วจริงๆนะ...ฮึ่ม
“ไปนะ เจอกันวันสอบ” ควรจะไปนานแล้วครับ
“เออ ไปๆๆ” ในที่สุดมันก็ไปซะที จริงๆผมไม่อยากให้พวกมันไปหรอกครับ ...ผมเหงาน่ะ คืนนี้ผมคงต้องอยู่คนเดียว คิดแล้วก็ร้องไห้ดีมั้ย? หึๆ
.
.
ผมเปิดหนังสือที่ไอ้ว่านเอามาให้ เป็นลายมือไอ้บอลจริงๆด้วยครับ (เขี่ยๆแบบนี้มีมันคนเดียว) เอ...สีฟ้า ไหวหว่า... นี่ไง! ตรงนี้ต้องทำความเข้าใจ อืมๆ...
สีเขียว... เห.. ให้ตายสิ สีเขียวเกือบทั้งหน้า มันจงใจแกล้งผมรึเปล่าเนี่ย!? ท่องๆไปเถอะเนาะ
หลังจากฟ้าๆเขียวๆไปนานพอสมควรก็ถึงแบบฝึกหัด มันให้ทำข้อที่มีดอกจันใช่มั้ย ชิ! ไม่ทำหรอก อ่านข้อที่ไม่มีดอกจันดีกว่า... หึๆ มิน่าล่ะมันถึงไม่ให้ทำ...ก็ไอ้ข้อที่ไม่มีดอกจันมันโคตรง่ายเลยนี่นา (เอ..รึว่าผมเก่ง หุหุ) สังเกตดีๆ บางข้อมีดอกจันสองอัน บางอันมีสามอัน...นี่มันจัดระดับความยากง่ายให้ผมด้วย ดีจัง ^^ ว่าแต่ว่าทำไมจู่ๆวิญญาณขยันถึงมาเข้าผมได้วะเนี่ย อ่านไปอ่านมาจนจบเลย (อัจฉริยะข้ามชาติป่าวว้า)
แอ๊ด...
“ไง มาเยี่ยม” ไอ้ว่านกับไอ้เอ็มเดินมาหา
“ทำได้มั้ยเมิง ถามกรูได้” ไอ้ว่านบอก
“พอได้ๆ อ่านแบบนี้ง่ายขึ้นเยอะเลยว่ะ”
“ยกความดีความชอบให้ไอ้บอลมัน” เฮ้อ~ นั่นสินะ
“ไปนั่งห้องกรูมั้ย” ไอ้เอ็มชวน เมิงแกล้งไม่รู้หรือโง่จริงๆวะ ขืนผมเข้าไปไอ้บอลต้องไล่ออกมาแน่ๆ
“เมิงนี่ ไม่รู้รึไง ไอ้บอลมันเหม็นขี้หน้ากรูจะตาย เข้าไปมันก็ไล่ออกมาอยู่ดี”
“เออว่ะ ลืมไป ตกลงพวกเมิงทะเลาะกันหรอวะ”
“กรูอะเปล่า แต่มันน่ะ ไม่รู้เป็นบ้าอะไร”
“เออๆ อ่านหนังสือไปนะเว่ย ถ้าพวกกรูอยู่ต่อเมิงไม่ได้อ่านแน่ ไปละ” มันออกจากห้องผมไป ผมควรจะไปขอบคุณไอ้บอลมั้ยที่มันอุตส่าห์เอาหนังสือติวมาให้ ตามไปหน่อยก็ดีแฮะ ไม่ได้คุยกันหลายวัน มันอาจจะหายโกรธแล้วก็ได้
ผมเดินไปห้องพวกมัน
“อ้าว ไหนบอกไม่มา” ไอ้เอ็มพูด ขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากพูดต่อก็โดนขัดไว้ด้วยคำพูดที่โคตรบั่นทอนจิตใจจากไอ้บอล
“ออกไป” ผมเห็นสายตาอึ้งๆของไอ้ว่านกับไอ้เอ็ม จริงๆผมควรจะเตรียมใจกับคำพูดแบบนี้แล้วนี่นา แต่พอมาได้ยินจากปากไอ้บอลผมกลับเสียใจ อยากจะร้องไห้ออกมาให้ได้...
“ก็ได้ แค่จะมา...ขอบคุณ” ผมพยายามกลั่นกรองคำพูดออกไป โดนไล่แล้ว...ไม่อยู่ก็ได้ ไม่อยู่ให้รำคาญใจหรอก เสียใจจริงๆ...เสียใจมาก แต่คงจะชินชากับคำพูดแบบนี้แล้ว
ไอ้หนังสือที่มันให้มาคงจะเป็นแค่สัญญาที่มันเคยให้ไว้... มันแค่ไม่อยากทำผิดสัญญา...ก็เท่านั้น ถ้ายังอ่านไม่จบ ผมคงไม่หยิบมาอ่านแล้ว หมดหวัง หมดกำลังใจ
.
.
คืนนี้ผมต้องนอนคนเดียวจริงๆ ผมเหงา...
ทำไมผมถึงเป็นคนแบบนี้นะ ทำไมถึงต้องเกิดมาอ่อนแอ
.
.
อะไรน่ะ สัมผัสแบบนี้มันคืออะไร... สัมผัสที่ผมโหยหา ที่คอยปลอยโยนผมเหมือนทุกครั้ง ผมเผลอยิ้มออกมาพร้อมกับสายน้ำตาที่หลั่งไหล คิดถึงจัง
ไอ้บอลสวมกอดผมจากด้านหลังมานานแค่ไหนแล้วไม่รู้
แล้วทำไมมันต้องมาตอนที่ผมหลับด้วย...
.
.
ฮ้าว~ ผมตื่นมาพร้อมกับเช้าวันใหม่ เฮ้ย! ส..สิบเอ็ดโมงแล้ว ทำไมสายอย่างงี้วะ
แปลกๆแฮะ รู้สึกโหวงๆแปลกๆ ผมฝันไปรึเปล่านะ ความรู้สึกแบบนั้น...
ไม่ไหวๆ ผมเดินไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา อะไรวะ...คราบอะไรเนี่ย? หรือว่า...น้ำตา..? ตกลงเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย!?
อาบน้ำเสร็จผมก็เดินมานั่งคิดอะไรคนเดียวที่ใต้ตึก เดี๋ยวค่อยอ่านหนังสือตอนบ่าย (ผัดวันประกันพรุ่งไม่ดีนะครับ) ลมพัดผ่านมา เย็นดีจัง สบายตัวขึ้นเยอะเลยแฮะ ผมยืนบิดขี้เกียจอยู่ตรงนั้น
เที่ยงแล้วนี่หว่า...ผมเดินมากินอาหารกลางวันที่โรงอาหาร นานๆทีจะได้ออกมากินอะไรคนเดียว บางคนอาจจะรู้สึกดีนะครับ แต่สำหรับผมน่ะไม่เลย ผมไม่ชอบอยู่คนเดียว ถ้ามีคนถามว่าผมเกลียดอะไร คงจะตอบกลับไปว่า ‘ความเหงา’ ละมั้งครับ เกลียดนะ...แต่ทำไมเจอบ่อยจัง
เปิดเพลงฟังเบาๆ มีแต่จะตอกย้ำความรู้สึก มีใครเคยเป็นแบบผมบ้างมั้ยครับ..?
ไม่เอาแล้ว กลับไปอ่านหนังสือดีกว่า ผมไม่อยากให้การเรียนเสียครับ อ่านไปเพลินๆคงช่วยให้ลืมเรื่องบ้าๆพวกนี้ได้
.
.
โอยยยย ไม่ไหวแล้วครับ มึนสุดๆ อ่านมาสามชั่วโมงกว่าๆ สมองผมรับได้แค่นี้แหละครับ ออกไปยืดเส้นยืดสายหน่อยดีกว่า
เดินไปเรื่อยๆก็ไปหยุดตรงต้นไม่ใหญ่ ผมชอบนะครับ ร่มรื่นดี เคยได้ยินมาว่าเวลาเราไม่สบายใจถ้ามองต้นไม้แล้วจะรู้สึกดีขึ้น ผมว่าก็จริงนะครับ เฮ้อ~ สบายใจขึ้นเยอะเลย
เอ๊ะ.. นั่นไอ้บอลนี่ มองมาทางนี้ด้วย ทำไมทำหน้าตาจริงจังขนาดนั้น มันมองผมรึเปล่า คงไม่ใช่หรอก...มีอะไรอยู่ข้างหลังงั้นหรอ ผมหันไปดู มองซ้ายมองขวา
หมับ!
มันเดินเข้ามากอดผม แน่นซะจนจะหายใจไม่ออก ไม่พูดอะไรซักคำ ไหนบอกว่าไม่อยากเจอไง ไหนบอกให้ไปอยู่ไกลๆ ทำแบบนี้ทำไม
ใจผมคิดปฏิเสธ ทำไมความรู้สึกในตอนนี้ถึงต่างจากเมื่อคืนนักนะ เมื่อคืนผมจำได้ลางๆว่าผมตื้นตัน ดีใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ตอนนี้กลับคิดปฏิเสธ..อาจเป็นเพราะ ตอนนี้...กลางวัน...คือโลกภายนอก ซึ่งมันกำลังขับไสไล่ส่งผมอยู่ก็ได้ ความจริงในจิตใจของมันคืออะไรกันแน่
ผมยืนนิ่งสับสนไปหมดแล้ว ‘ตกลงเมิงจะเอายังไงกับกรูกันแน่’ ตอนนี้คำถามใจในมีมากมายเหลือเกิน
มันคลายมือออก ผมหลบตาไม่กล้ามองหน้ามัน ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้มันต้องการอะไร มันยืนนิ่งซักพักแล้วเดินไป
ตุบ!
มันเดินไปเตะก้อนหินแรงๆ ทำเอาผมสะดุ้งยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น แล้วเดินจากไป
ผมควรจะดีใจใช่มั้ยครับ?
__________________________________________________________________________________________
to be continue...
กอดซึ่งๆหน้าแล้วครับ 555+
ตอนแรกกะเปอร์เซ็นต์ผิดอะครับ แง่วๆ
PS. คนแต่งก็สับสนครับ สับสนว่าตอนต่อไปจะแต่งยังไงดี 555 ล้อเล่นครับ
ความคิดเห็น