คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 26 : ข อ อ ยู่ แ บ บ นี้ ไ ด้ ไ ห ม
บทที่ 26
__________________________________________________________________________________________
ง่ำๆๆ กว่าจะได้กินอย่างสงบสุข
“อร่อยมั้ย” ไอ้บอลถาม
“อืมมม อร่อยดี สงสัยโดนแกล้งจนเหนื่อยเลยอร่อยมั้ง” เสียดสีมันสักนิดก็ยังดี หึๆ
“แล้วเมิงอยากอร่อยกว่านี้มั้ยล่ะ หึๆๆ” มันว่าพร้อมสายตา...+.,+
“ทำไม ขืนเมิงทำเองกรูได้อ้วกแน่ =o=”
“กรูหมายถึง...” มันพูดแล้วเอามือมาจับมือผม - -“
“ม..หมายถึงอะไร”
“ก็...หาอะไรทำที่มันเหนื่อยๆไง” ไม่พูดเปล่า...มือมันก็ลูบไล้มือผมไปเรื่อยๆ เอาซะเคลิ้ม เอ้ย! ไม่ใช่ๆๆ >///< สยองต่างหาก
“เย้ยยย! ไอ้บอล ไอ้หื่น!”
“อ้าว ไม่ชอบเหรอ เห็นเคลิ้มเชียว ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้บ้า! ใครจะหื่นเหมือนเมิง พอเลิกเล่นๆ กินๆไปเลยโจ๊กน่ะ”
“แต่มันจะอร่อยกว่านี้นะถ้า...หุหุ” ถ้าอะไรฟะ...เฮ้ยๆ เฮ้ยยยย >///<
“พอแล้วเฟร่ย >//////////< กินไปซะหุบปากกกก!”
“ฮ่าๆๆ ฮี่ๆๆ น่ารักดีว่ะ กรูล้อเล่น ฮ่าๆ” ขำเข้าไปเถอะไม่ยุ่งด้วยแล้ว ปล่อยเมิงบ้าไปคนเดียวดีกว่า
เย้ย!
ตกใจหมดโทรศัพท์มาครับ ไม่น่าตั้งสั่นไว้เลย T^T
“ฮัลโหล ครับแม่” คิดว่าใครที่แท้คุณแม่สุดที่รักนี่เอง อิอิ
‘เป็นไงเรา สบายดีนะ’ น้ำเสียงสดใสใช้ได้ แสดงว่าอารมณ์ดี...ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา
“ครับ ก็เรื่อยๆฮะ”
‘ชา ลูก แม่จะกลับวันศุกร์นี้นะ เราก็อย่าไปรบกวนบ้านบอลเค้านานล่ะ’
“ไม่รบกวนเลยครับ!” จึ๊ย! ที่แท้ก็แอบฟังอยู่นี่เอง ไอ้บอลนะไอ้บอล...มิน่าทำไมนั่งนิ่งจัง
‘อ้าว บอลสวัสดีลูก อยู่ด้วยเหรอ’ เอ๊า แม่ก็ถามแปลกๆ
“คร้าบ ^O^ หวัดดีครับคุณแม่” เอ..ตงิดๆพิกลแฮะ...เอ่อ..ไหนๆก็คุยกันซะขนาดนี้ เปิดลำโพงเลยละกัน ปิ๊บ...โอยยย สงสัยเปิดแล้วถูกใจไอ้บอลมันครับ มันเลยเอามือมาเล่นหัวผม อิอิ...ไอ้ผมก็ยิ้มสิครับ แต่แล้วมันดันหันมาพอดียิ้มหวานใส่ซะด้วย ผมเลย...ค้างไปเลยอ่ะครับ *o*
‘ชา...ฮัลโหล ฮัลโหล...ชา..ลูก’
“ฮะ..ฮะ...ครับ!” มารู้สึกตัวอีกทีไอ้บอลก็เอามือถือมาไว้ข้างหูผมเรียบร้อย...นี่ตู...เป็นเอามากเหมือนกันนะ... -///-
“เอาแต่ตะลึงในความหล่อกรู ค้างไปเลยสิเมิง อิอิ แม่เมิงจะคุยด้วย อะ” ไอ้บอลมันกระซิบเบาๆ ขยี้หัวผมเล่นแล้วเดินไป ตอนนี้รู้สึกเลยครับ...มันร้อนมากๆเลย...ตรงใบหน้าเนี่ย
‘ฮัลโหล ชา’
“ครับ!”
‘น้ำเสียงมีพิรุธนะเรา บอกมานะ...ที่มาบ้านบอลเนี่ยไม่ได้จะมาฝึกร้องเพลง...แต่มาเล่นเกมใช่มั้ยเนี่ย’
“เปล่านะคร้าบ เมื่อกี้ไอ้บอลมันแกล้ง” ก็มันจริงๆนะ...เกมน่ะผมเลิกเล่นนานแล้วครับ ตอนนี้เล่นแต่ไพ่ เอ้ยๆๆ ไม่ใช่ครับ ตอนนี้ตั้งใจเรียนแล้ว ฮ่าๆๆ (โกหก -*-)
‘สติสตางค์น่ะ มาแล้วใช่มั้ย’
“คร้าบ ^^” ”
‘งั้น...ลูกก็กลับบ้านวันศุกร์เลยนะ’
“แต่ แม่ครับ ผมยังซ้อมไม่เสร็จ” จริงๆซ้อมแค่วันเดียว...ที่เหลือ...หุหุ
‘รบกวนเค้าลูกนะ’ จริงสิ...ไม่เคยคิดเลยแฮะ ไอ้บอลก็คงด้วย...
“เอ่อ...ง..งั้นก็ได้ครับ”
‘แล้วก็อย่าสร้างปัญหาให้บอลเขาล่ะ’
“ครับๆ” นี่ผมจะต้องกลับแล้ว..จริงๆหรอ...แล้วผมจะซ้อมยังไงให้ทันล่ะ แล้วไอ้บอลล่ะ...จะเหงามั้ย...ใครจะหัวเราะกับมัน ใครจะนอนข้างมัน ใครจะเดินเล่นเป็นเพื่อนมัน แล้วใครจะ...
‘งั้น...แค่นี้นะ...’
“แต่..แม่ฮะ!”
‘หือ..? ทำไมลูก’
“ป..เปล่าหรอกครับ ม..ไม่มีอะไร แค่นี้นะครับ ฝันดีนะครับแม่” ตู๊ด..ตู๊ด...ทำไมผมถึงรีบวางสายนักล่ะ เฮ้อ...เดี๋ยวนี้ทำอะไรมีเหตุผลบ้างไหมเนี่ยเรา
.
.
คืนนี้ไอ้บอลผลักไสไล่ส่ง..เอ้ย! บอกให้ผมนอนบนเตียงครับ ส่วนมันน่ะหรอ...นอนพื้นกรนคร่อกๆไปนานแล้วล่ะ หุหุ มันบอกว่าผมยังหายไม่ดีนอนพื้นแข็งๆเดี๋ยวไม่สบาย ฮ่าๆ คิดได้เนอะคนเรา
จะว่าไป...
ผมยังไม่ได้บอกไอ้บอลเลยว่าผมจะต้องกลับบ้านวันศุกร์แล้ว ไม่เป็นไรน่าเหลืออีกตั้งสามวัน...ไม่สิสองวันเอง แต่นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้วนะ สรุปก็คือ...เหลือวันเดียวเองนี่ T^T วันเดียวเอง... วันเดียว... แค่วันเดียว... งั้นคงต้องตื่นเช้าแล้วล่ะ ยี่สิบสี่ชั่วโมงตอนนี้มันน้อยมากนะ เฮ้อ...
หุหุหุ เหมือนไอ้บอลเลยความคิดแบบนี้...วันที่มันให้ผมเป็นแฟนกับมันไง เฮ้ยๆๆ เพ้อบ้าๆ นี่ไม่ใช่เวลามาเพ้อนะ...
.
.
อืมมมม..เช้าแล้วหรอเนี่ย แสงเริ่มแยงตาแล้ว...ตื่นก็ได้ว้า...เย้ย! เช้าอะไรล่ะ นี่มันจะบ่ายสองแล้ว ตายหะ..แล้วตูจะร้องเพลงได้มั้ยเนี่ย -O-“ แต่ทันทีที่ผมจะลุก...ว๊ากกกก! ขาโพ้มมม...อย่าบอกนะว่าโดนผีอำตอนกลางวันแสกๆ(แสกสุดๆ) ไอ้บอลช่วยด้วย...ไอ้บอลไปไหน...ฮือๆๆๆ
“ฮือ ฮือ พุทโธ ธัมโม ธัมมัง” ทำไมมันยังไม่หายล่ะ T^T
“ไม่เอาแล้ววววว ไอ้บอลลลลลลลลลลล TOT” ป๊าบ! ก่อนจะเผ่นเลยถีบผีไปหนึ่งดอก
“อุ๊ก!” ผีจุก ? ผีจุกได้ไง เฮ้ยๆ ไม่ใช่แล้ว ...ไอ้บอลนี่เอง...ยังไม่ตื่นอีกนะเมิงงง ที่สำคัญ...เมิงเห็นขากรูเป็นหมอนข้างรึไงฮะ
“ที่รักแม่ง...รุนแรงว่ะ” และนี่คือคำตอบจากผีกลางวันครับ - -“ แล้วผีตัวนั้นก็ลุกขึ้นนั่งยอมปล่อยขาผมที่มันทำให้เหน็บกินเป็นอิสระ
“หรอจ๊ะ ที่ร๊ากกก -///- (อ๊ากกกก ทำไมผมเรียกมันที่รักล่ะเนี่ย) บอลๆ ตื่นเถอะ...กรูมีเรื่องต้องบอกเมิงนะ” ใช่แล้วล่ะครับ เรื่องที่ผมจะกลับพรุ่งนี้...
“วันไหนล่ะ?” ไอ้บอลถาม
“พรุ่งนี้น่ะ” เอ๊ะ..มันรู้ได้ไงวะ - -^ ทำเหมือนอ่านความคิดผมออก
“จริงหรอ O_O เดี๋ยวกรูไปบอกพี่ก่อน ไชโย! กรูจะได้แต่งงานแล้ว *U*” -..- สรุปก็คือ มันคิดว่าผมจะขอมันแต่งงานงั้นสิ
“ไม่ใช่โว่ย ที่จะบอกก็คือ กรู-จะ-กลับ-บ้าน-แล้ว-พรุ่งนี้”
“ห..หา...ม..เมิงจะ...กลับ” เสียงไอ้บอลสั่นๆนิดนึง มันทำให้ผม...
“อ...อืม..”
“ทำไมล่ะ...มีธุระหรอ หรือไปเยี่ยมญาติ ร..หรือจะไปเที่ยว ไปกับกรูมั้ยล่ะ กรูก็อยากไปนะ ไปไหนกันดีล่ะ กรูไปด้วยนะ” ไอ้บอลจับชายเสื้อผมไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นมามอง
“เห้ย...ป..เปล่าซะหน่อย กรูไม่ได้ไปเที่ยวหรอก ต้องกลับน่ะ...แม่ให้กลับ”
“…”
“…”
!!
ไอ้บอลลุกยืน แล้ว...
มันกอดผมครับ...เราสองคนยืนกอดกันอย่างนั้นนิ่งๆ...ความคิดของผมสั่งให้อิงศีรษะแนบไว้ที่บ่ามัน..มัน..อบอุ่นมากเลยล่ะ
“วันนี้...” จู่ๆไอ้บอลก็พูดขึ้นมา
“วันนี้ทั้งวัน...ขออยู่แบบนี้ได้ไหม”
__________________________________________________________________________________________
to be continue...
แฮ่ๆ มาลงแล้วนะครับ หายไปซะนาน >O<
เขียนไป เขินไป รีดเดอร์ว่าไง...
MENT ^^
v
v
v
ความคิดเห็น