ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FRIENDSHIP (yaoi)

    ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 : รั ก แ ห่ ง ส ย า ม

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.84K
      6
      7 เม.ย. 51



    บทที่
    5


    __________________________________________________________________________________________


     

    เช้าแล้ว ตื่น  เช้าแล้ว ตื่น เช้าแล้ว ตื่น

                    เสียงนาฬิกาปลุกสุดจะน่ารักที่แม่ผมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดดังขึ้น  ผมรู้สึกเหมือนมีใครกอดผมไว้  เมื่อลืมตาขึ้นก็พบกับ...

     

                    อ่าว เฮ้ย  ไอ้บอลมันมาได้ไงฟะ  แล้วมันมากอดตูทามมายยยย >///<

     

                    ไอ้บอลๆๆๆลุกไม่ได้อะครับ ได้แต่เรียก

     

                    ไอ้บอล ไอ้บอล โว้ยยยยยยยยย มันยิ่งกอดแน่นครับ ตื่นซักทีดิวะ T^T

     

                    ไอ้บอล กรูจะนับถึงสาม ถ้าเมิงไม่ตื่นนะ... หนึ่ง...สอง...สาม!!

     

                    “zZz Z z” -*-

     

                    เอาล่ะ!! ผมกระชากมืออกจากอ้อมกอดมัน เล็งไปที่เป้า...หมาย (อิอิ คิดอะไรอยู่)  เป้าหมายของผมคือตามัน  ผมใช้เทคนิคชั้นปราบเซียน เอานิ้วชี้และนิ้วกลางแหกตามัน ที่ผมเห็นคือ...ตาดำ อ้าว มันตื่นแล้วนี่หว่า (คนที่นอนหลับถ้าเปิด(แหก)ตาดูจะเห็นแต่ตาขาวน่ะครับ)

     

                    อ้าว.. ไอ้บอล ไม่ต้องมาฟอร์มเลยเมิง  ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่

     

                    “…”

     

                    ไอ้บอล ปล่อยกรูนะเว่ยผมดิ้นใหญ่เลยครับ มันไม่ยอมปล่อย ผมจะออกเองก็ได้แต่มันยิ่งกอดผมแน่นขึ้นไปอีก จนผมเริ่มหายใจไม่ออก

     

                    กรูจะตายแล้วโว้ย ถ้าเมิงไม่หยุด กรูเลิกคบ

     

                    โอ๋ๆ ก็ได้ๆ เลิกแกล้งแล้วคร้าบ ฮ่าๆๆ พูดจบมันก็ยังไม่ยอมลุก... แล้วทำไมต้องมองกรูอย่างงั้นวะ

     

                    ลุกได้แล้วๆ กรูไม่ใช่หมอนข้างนะเว่ย..ก..กอดอยู่ได้ลืมตัวไปครับว่ามันกอดผมอยู่ >///<  เขินน~ง่า

     

                    เออ กรูนึกว่าเมิงเป็นหมอนข้างโทษทีว่ะ หะๆ = =”

     

                    เมิงเข้ามาในห้องกรูได้ไงวะ

     

                    เดินเข้ามาดิ จารย์เค้าไม่ให้ล็อกห้องหนิ

     

                    เข้ามาทำไม

     

                    มาอยู่เป็นเพื่อนเมิง เดี๋ยวเมิงโดนผีหลอก(ผีหลอกหรือบอลหลอก อิอิ)

     

                    เออ ขอบใจ!” อยากจะพูดให้ฟังนิ่มๆกว่านี้จัง... ผมดีใจน่ะ มันเป็นห่วงผมอีกแล้ว ^^

     

                    ลุกได้แล้วมัวแต่ยิ้ม  ชอบให้กรูกอดเหรอ มันทำหน้ากวนๆ ตกลงเป็นผมใช่มั้ยที่โดนสั่งให้ลุก

     

                    โห พอเลยเมิง หลงตัวเองว่ะ แต่ก็ชอบให้มันกอดจริงๆแหละ ^O^

     

                    ยังไม่ลุกอีก วันนี้ต้องไปสยามนะเว่ย อย่าลืมเด่ะไม่ได้ลืมหรอก แต่ยังไม่อยากลุกต่างหาก

     

                    เออ แม่งขี้เกียจทำโปรเจกต์ยักษ์ว่ะ แล้วผมก็ลุกจนได้ เสียดายอะ >O<  มันก็ลุกตามมา

     

                    ไปอาบน้ำได้แล้ว ไป  รึจะให้กรูอาบให้

     

                    เออๆๆ ไปแล้วๆ

     

    .

    .

     

                    หลังจากที่ผมกับมันอาบน้ำเสร็จ(คนละห้องกันนะครับ)ก็ไม่ลืมที่จะเอาใบออกไป  วันนี้ผมมาในชุดเสื้อยืดสีเขียว กางเกงยีนส์  ไอ้บอลใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นสีเทา...ดีนะที่มันหล่อ ไม่งั้นก็ขอทานดีๆนี่เอง

     

                    ผมกับมันนั่งรถเมล์ไป คนเยอะน่ะครับ ต้องยืนโหนเอา  พอมาถึงมาก็พาผมเดินไป แล้วก็หยุดอยู่ตรงหน้า...ร้าน..เอ่อ..ร้านไอติมเนี่ยนะ =*=

     

                    กรูจะมาทำงานนะเว่ย

     

                    เออ ก็ทำงานไง  กรูพามาสำรวจร้านไอติม

     

                    ร้านไอติมเนี่ยนะ บ้าป่าววะไอ้บอล

     

                    เถอะน่า กรูหิวแล้ว มันทำสายตาอ้อนอย่างงี้ผมก็ยอมมันอยู่แล้วแหละ > <  มันคงรู้ว่าผมชอบกินไอติมด้วย แหะๆ

     

                    ก็ได้ๆ แล้วมันก็พาผมเดินเข้าไป นั่งโต๊ะริมกระจก

     

                    วานิลาซันเดย์สองครับ อิอิ มันยังจำได้ว่าผมชอบวานิลา

     

                    ซักพักพี่สาวพนักงานก็เดินมาเสิร์ฟน่ากินจังเลยยย >O<  เห็นแล้วผมก็ตักกินทันที

     

                    แหม..กรูจะมาทำงาน กรูจะมาทำงาน...มันเห็นผมกินเลยอดกวนตรีนไม่ได้

     

                    ก็สั่งมาแล้วนี่ หรือจะให้กรูห่อกลับหอ

     

                    เออ กินไปซะแล้วมันก็กินบ้าง  ผมเห็นมันมองหน้าผมไป กินไป (ที่ผมเห็นเพราะผมก็มองมัน >///<) ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ จะเขินก็เขิน จะขำก็ขำ

     

                    ทำไมวะ หน้ากรูมีอะไรติดหรออดถามไม่ได้ครับ

     

                    เปล่า แค่วันนี้เมิงน่ารักดี

     

                    พอเลย กรูไม่อยากน่ารักว่ะ กรูอยากหล่อ ฮ่าๆ พูดไปได้

     

                    หล่อให้ได้ครึ่งกรูก่อนเถอะ โห ไอ้หลงตัวเอง

     

                    เออ เมิงโคตรพ่อโคตรแม่หล่อเลยว่ะ พอใจยัง

     

                    ฮ่าๆๆดูมันดิครับ หัวเราะชอบใจใหญ่  เอาเขาไป...

     

                    ผมมองออกไปนอกร้าน เห็นคนที่เดินผ่านมองมา มองทำไมกันครับ ผมมากินไอติมกันนะ ไม่ได้มาเต้นแซมบ้าโชว์ซักหน่อย  หรืออย่างที่ไอ้บอลบอก เค้าอาจจะมองเพราะผมน่ารักก็ได้ ^O^ ฮ่าๆ ติดเชื้อหลงตัวเองจากไอ้บอล

     

    พอกินเสร็จผมจะไปจ่ายตังค์ ไอ้บอลมันบอกว่าจะจ่ายให้ แต่ผมไวกว่าควักตังค์จ่ายให้มันไปเรียบร้อยแล้ว...

     

    งั้นกรูจะหาซื้ออะไรให้นะ จะได้เท่าเทียมกัน มันเสนอ

     

    ไม่เป็นไรเว่ย สปอร์ตเพื่อมิตรภาพที่ยั่งยืน โป๊ก! พูดเอง แต่มันรู้สึกเหมือนมีใครมาตีหัว -_-^

     

    เออน่า พอกินข้าวเสร็จเมิงไปสำรวจเลยนะ จะจดอะไรก็เชิญอ้าว..ทิ้งกรูหรอ T^T

     

    แล้วเมิงล่ะ จะไม่ทำเลยใช่มั้ยเริ่มน้อยใจแล้วครับ มันทิ้งผม แล้วยังโยนงานมาให้อีก

     

    เมิงมารอกรูตรงนี้บ่ายสามนะ  ไปก่อนนะเว่ยบ่ายสามนะ อย่าลืม มันไม่ตอบ หันมายิ้มให้ แล้วก็...จากไป... T^T

     

    .

    .

     

                    เฮ้อ~

                    เบื่อจังครับ ทั้งๆที่สยามมีอะไรที่น่าสนใจมากมาย...  ผมเห็นเด็กผู้หญิงประมาณม.สองม.สามที่แต่งตัวเกินวัย(เป็นสาวเกินน่ะครับ เรียกง่ายๆก็...)สองสามคนมองมาทางผมอยู่ วันนี้ผมน่ารักขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย(ยังจะหลงตัวเองอีก) พอเดินต่อไป พวกเธอก็เดินตามครับ ตามจนชักจะรำคาญ ยิ่งหงุดหงิดอยู่  พอผมหันไปทำตาขวางใส่ หนึ่งในนั้น(น่าจะเป็นจ่าฝูง)ก็เดินมาหาผม

     

                    นี่นาย  พี่คนที่เดินมากับนายชื่ออะไรหรอ เพล้ง! เพล้ง! คิดว่าหลงเสน่ห์ผม ไม่ค่อยเลยครับน้อง - -“  ไม่ค่อยจะส่อเลย

     

                    เอ่อ มีอะไรหรอครับ

     

                    พี่เค้าหล่อดีอะ ขอเบอร์ได้ปะ” ให้ตายสิเด็กสมัยนี้

     

                    พี่ไม่มีเบอร์มันครับ จริงๆน่ะมีสิ แต่ไม่อยากให้ หึหึ

     

                    หรอ อืม แล้วพี่เค้าชื่ออะไรอะเรียกตูนาย เรียกมันพี่  -*-

     

                    น้องไปถามมันไป มันไม่ชอบให้ใครมายุ่งอะ งั้นพี่ไปก่อนนะ ฮ่าๆ เผ่นมาเลยครับ  ทิ้งให้คนมั่นใจในตัวเองเกินไปยืนงง... มันน่าโมโหเหมือนกันนะ  อาการแบบนี้เรียกว่าหึงรึเปล่าน้า...ไม่หรอกครับ...ผมไม่มีสิทธิ์

     

    .

    .

     

                    ผมเดินไปเรื่อยๆจดโน่นจดนี่ ไอ้บอลมันคิดได้ไงวะ สำรวจสิ่งแวดล้อมที่สยามเนี่ย

     

                    อีกสิบนาทีจะบ่ายสามแล้ว ผมไปรอมันดีกว่า...

     

    .

    .

     

                    เมื่อไหร่จะมาวะ บ่ายสามสิบห้าแล้วนะเฟ่ย ปล่อยกรูรอตั้งนาน  ผมโทรศัพท์ไปตามมันอีกรอบ แต่มันก็ยังไม่รับสาย

     

                    โทรไปอีกทีซิ  หมายเรียกที่ท่านเรียกมะ... ได้ยินแค่นี้ก็วางเลย คราวนี้เมิงปิดเครื่งหนีเรอะ หงุดหงิดๆ = =*

     

                    รอไปอีกห้านาที... ผมเห็นมันวิ่งมาแล้ว ยิ้มอะไรฟะ ทิ้งกรูไว้แล้วหนีไปคนเดียว สะใจหรือไง

     

                    เมิงไปไหนมาเห็นมันแล้วสงสารเหมือนกันนะครับ เหงื่อโชคเชียว

     

                    กรูไปเอาของมาให้ มันยื่นเอกสารให้ผม  โครงงานนี่หว่า มันทำเสร็จแล้วหรอ

     

                    เมิงทำเสร็จตอนไหนวะ กรูไม่เห็นได้ทำอะไรเลย

     

                    กรูนั่งทำตอนอยู่หออะ เสร็จตั้งนานแล้ว” ขอคารวะเลยครับ มันฉลาดกว่าผมล้านแปดเท่า  แล้วเมิงไม่ไปสำรวจอะไรเลยเนี่ยนะ...  เออใช่ ตอนมันยังไม่ย้ายมาอยู่หอโรงเรียน  มันอยู่แถวสยามนี่หว่า

     

                    อ้าว  สาด เมิงไม่บอกกรู  แล้วที่ให้กรูทำวันนี้ล่ะวะ

     

                    ก็คิดซะว่าที่เมิงทำเป็นการช่วยกรูละกัน” เอาเข้าไป

     

                    แล้วที่ไปโกหกขอจารย์ทำเรื่องออกนั่นก็เพื่อมาเที่ยวเนี่ยนะ

     

                    เออ ก็กรูอยากมากับเมิงหนิ”  อ..อะไรนะ

     

     “ม..ไม่ต้องเลยเมิง ตกลงเมิงมาสยามทำไม

     

                    ก็ กรู อยาก มา เที่ยว กับ เมิง ไง มันพูดเน้นๆ ทำหน้าจริงจัง  ผมอึ้งอีกแล้วครับ  เดี๋ยวนี้มันแปลกๆแฮะ  แก้เขิน รีบเปลี่ยนเรื่องๆ

     

                    แล้วเมิงหายไปไหนตั้งนาน

     

                    กรูกลับหอไปเอางาน

     

                    แล้วทำไมไม่รับสาย

     

                    ตอนเมิงโทรมากรูอยู่ที่โรงเรียน แล้วจารย์ใช้ให้กรูช่วยจัดของ

     

                    โอเคครับๆ ลงทุนปิดเครื่องหนีกรูเลยหรอ

     

                    เปล่าเว่ย แบดหมด

     

                    ฟิ้ว~ (ลมพัด)

                    ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง

     

                    เออ..นี่ไอ้บอลมันหาของในเป้มัน

     

                    อ่ะ กรูให้มันยื่นช็อคโกแล็ตกล่องใหญ่มาให้ โคตรหรูเลยครับ  มันให้ผมจริงๆหรอ ดีใจจัง เกิดมายังไม่เคยมีใครให้ช็อคโกแล็ตผมเลย >///<

     

                    อะไรวะฟอร์มไว้ก่อน

     

                    ช็อคโกแลตไง ตาบอดหรอวะ

     

                    ไม่ กรูหมายถึงเมิงให้ทำไมเข้าใจอะไรยากใช่มั้ยครับ ผมน่ะ

     

                    ก็...แทนค่าไอติมที่เมิงเลี้ยงกรูไงมันกำลังมีพิรุธแน่เลยครับ มันหลบตาผมน่ะ

     

                    เฮ้ย ไม่เป็นไรเมิง  งั้นกรูได้กำไรเยอะเลยว่ะผมเริ่มหน้าแดงอีกแล้วครับ

     

                    เออน่า เมิงกินให้หมดนะ ห้ามแบ่งใครด้วย  กรูให้เมิงกินคนเดียว มันพูดไปเกาหัวไป แหะๆ ตลกเป็นบ้า แต่ก็..น่ารักดีครับ >///<  เขินจังเลย ผมไม่กล้ามองหน้ามันแล้วเนี่ยยย

     

                    อืมผมยิ้มให้มัน มันจะเห็นว่าผมหน้าแดงมั้ยนะ

     

                    สัญญานะมันยิ้มกลับ เป็นยิ้มที่...จริงใจสุดๆเลยครับ ^^

     

                    อืม สัญญา^^”



    __________________________________________________________________________________________
    to be continue...

    เป็นตอนแรกเลยครับที่ลงรวดเดียว100% (อนาถจิต -*-)

    เม้นท์ = อัพ  <-- กลายเป็นคำขวัญไปแล้วครับ อิอิ


    _____________________________*
    ตอบคำถาม

    Sport_light ใส่แว่น : ไม่โกรธครับ หุหุ  เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งนะครับ

    <--$iinceritY--> : เอ่อ..เถื่อนๆมันคนละขั้วกับเรื่องนี้เลยอะครับ แหะๆ


    _____________________________*

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×