คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ch. 1 Blind [Junghoon x Heechul ft. TRAX-Jay]
Blind
Jonghoon x Heechul (Ft. TRAX_Jay)
หากเรารู้ว่าเราจะไม่ได้อยู่กับคนที่เรารักตลอดไป
คุณจะยัง...เลือกที่จะรักเขาอยู่หรือเปล่า?...
.
.
.
ร่างสูงถูกผลักให้ล้มลงตรงหน้า ร่างโปร่งบางทำท่าจะผวาเข้าไปหาแต่ติดมือของคนจำนวนหนึ่งดึงตัวไว้
“จองฮุน!”
ใบหน้าบวมช้ำด้วยบาดแผลเงยขึ้นมองคนเรียก ในความเจ็บปวดของบาดแผลและกลิ่นคาวเลือด รอยยิ้มบางๆยังคงถูกส่งมาให้
“จองฮุน!”
เสียงปืนขึ้นนกดังกังวานในความเงียบ
“จองฮุน! ไม่! จองฮุน...”
ปัง!..................
ชายในชุดดำนับสิบคนยืนตัวตรงนิ่งในห้องกว้าง ความเงียบเข้าครอบคลุมพื้นที่บีบรัดบรรยากาศอึมครึมราวกับกำลังรอการปลดปล่อย เสียงประตูเลื่อนเปิดออก ชายหนุ่มร่างสูงสง่าในชุดสูทสีขาวตัดกับความดำมืดเดินผ่านแถวองครักษ์เข้ามานั่งหลังโต๊ะตัวใหญ่
“กลุ่มแทฮวาล้ำเขตเรา” เสียงชายในชุดดำที่ยืนใกล้ที่สุดรายงานสั้นๆ
“ผิดสัญญา?” เสียงทวนถามไม่บ่งอารมณ์ แต่คนในห้องรับรู้ถึงบรรยากาศที่ตึงขึ้นช้าๆ
“คนของเรารายงานว่า ผู้ดูแลเขตถูกกลุ่มแทฮวาทำร้าย ร้านค้าที่เคยอยู่ในความดูแลของเราถูกขู่กรรโชกให้ไปเข้ากับฝ่ายนั้นแทน”
ดวงตาสีนิลหรี่ลง นิ่งนานจนบรรยากาศบีบรัดมากขึ้น หลายคนเริ่มเหลือบมองผู้เป็นประธานของห้องอย่างไม่สบายใจ
ภายใต้ท่าทางนิ่งสนิท ทุกคนสัมผัสได้ถึงคลื่นความโกรธเกรี้ยวที่แผ่กระจาย
ความเกรี้ยวโกรธของพญามังกรแห่งกลุ่มฮวายง
“ใครเป็นหัวหน้ากลุ่มแทฮวา?”
“หัวหน้าเก่าของกลุ่มเพิ่งเสียชีวิตไปครับ ตอนนี้มีคนใหม่มาแทน ข่าวว่าเป็นหลานชายอดีตหัวหน้ากลุ่ม”
“หลานชาย?” ชายหนุ่มทวนคำ “หัวหน้ากลุ่มแทฮวามีลูกชายไม่ใช่หรือ?”
“ครับ แต่ดูเหมือนคุณหนูคิมจะไม่ค่อยแข็งแรง กลุ่มแทฮวาคงกลัวจะเป็นอันตรายเลยไม่ให้รับตำแหน่ง”
รูปถ่ายของหนุ่มน้อยร่างโปร่งบางถูกยื่นมาให้
คุณหนูคิม....
คงดูแลกันเหมือนไข่ในหิน นี่สินะสิ่งมีค่าของแทฮวา
ดวงตาสีนิลเป็นประกายวาบ ริมฝีปากหยักเหยียดเป็นรอยยิ้มหยัน
เห็นทีเราคงมีเรื่องต้องคุยกันหน่อยแล้ว
ร่างโปร่งบางจนเกือบเรียกได้ว่าผอมถูกคนสองสามคนกึ่งจูงกึ่งลากเข้ามาในห้องอย่างไม่ปรานี ไม่ว่าจะดิ้นรนเท่าไหร่แต่ก็ไม่อาจดิ้นหลุดจากพันธนาการได้
ตุ่บ!
ร่างเล็กถูกปล่อยลงให้ร่วงกองกับพื้นเหมือนตุ๊กตาไร้ค่า เจ้าตัวร้องออกมาเบาๆด้วยความเจ็บปวดแต่ยังพยายามลุกยืนขึ้นจนได้
“แก!” เสียงเค้นรอดไรฟันพร้อมสายตากราดเกรี้ยวมองไปยังกลุ่มคนที่ยืนอยู่ในห้อง
“พาฉันมาที่นี่ทำไม?!”
เงียบ.....
ไม่มีคำตอบจากคนเหล่านั้น ดูเหมือนมันกำลังรออะไรสักอย่าง
หรือจริงๆต้องบอกว่ารอใครสักคน
เสียงประตูเปิดออก กลุ่มคนที่พาตัวเขามายืนตัวตรงทำความเคารพ
ร่างสูงสง่าเดินเข้ามาในห้อง ท่าเดินตัวตรงหลังตรง ดวงตาคมปลาบมองตรงแน่วแน่บอกถึงความมั่นใจในอำนาจที่ตัวเองมี ท่าทางนั้นทำให้คนที่ถูกจับตัวมาต้องยืดตัวขึ้นบ้างเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาเผชิญหน้า
ดวงตาดำสนิทมองตรงมายังร่างเล็กที่ดูบอบบางและอ่อนแอ
คุณหนูแห่งแทฮวา
คนตัวเล็กแม้จะตกเป็นเบี้ยล่าง แต่กิริยายืนตัวตรงเชิดหน้าแสดงถึงศักดิ์ศรีที่ยังคงเต็มเปี่ยม
ถึงแม้แววตาที่มองมาจะสั่นไหวบอกความหวาดกลัว แต่ที่ยังกล้าเชิดหน้าสบตาเขาได้นี่ก็นับว่าเก่งพอตัวเหมือนกัน
“ยินดีต้อนรับ...คุณหนู” เสียงทุ้มเอ่ยนุ่มนวล รอยยิ้มระบายอยู่บนในหน้ามีแววหยันจางๆเมื่อเน้นคำสุดท้าย
“แก”
ร่างผอมบางพุ่งเข้าหาคนตรงหน้าอย่างมุ่งร้าย มือบางคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายกระชาก ก่อนคนในห้องจะเข้ามาขวางไว้
นายใหญ่แห่งฮวายงยกมือห้าม ดวงตามืดดำราวราตรีกาลสบตาที่คุกรุ่นด้วยเปลวเพลิง
“ต้องการอะไรจากแทฮวา?”
“ฉันไม่ต้องการอะไรจากแทฮวาหรอก มีแต่แทฮวานั่นแหละที่จะ “ต้องการ” อะไรจากฉัน” คนพูดมองคนตรงหน้าหยันๆ
“ถ้าไม่อยากให้ตัวเองและกลุ่มแทฮวาที่รักต้องเดือดร้อน ก็ทำตัวให้สมเป็น “คุณหนู” หน่อย”
มือใหญ่จับข้อมือเล็กบีบจนเจ็บแล้วผลักลงไปกองกับพื้นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
ฮีชอลกำมือแน่นจนสั่นระริก ความโกรธและความกลัวอัดแน่นจนในที่สุดจึงแปรเป็นน้ำตา
เสียงตบโต๊ะปังตามด้วยข้าวของทั้งหมดถูกกวาดลงจากโต๊ะเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องคนสนิท
“แล้วได้ตามไปดูมั้ยว่าไอ้จองฮุนมันเอาตัวฮีชอลไปไว้ที่ไหน?”
“ตามครับ แต่เหมือนมันจะหลอกเรานะครับ เราไปดูตามที่กบดานของมันแล้วแต่ไม่มีวี่แววของคุณหนูเลย”
เจย์หรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด
“มันจะเอาตัวฮีชอลไปไว้ที่รังใหญ่มันเลยงั้นรึ”
รังของพญามังกรกลุ่มฮวายงก็ไม่ต่างจากคฤหาสน์แทฮวาที่ได้รับการรักษาความปลอดภัยสูงสุด
ปกติแล้วนอกจากการ “รบกวน” กันเล็กๆน้อยๆตามที่กบดานต่างๆ ไม่มีใครอยากเสี่ยงเข้าไปมีเรื่องถึงรังใหญ่
แต่ในกรณีนี้...
“บอกคนของเราให้เตรียมพร้อม บุกคฤหาสน์ฮวายงพาตัวคุณหนูใหญ่ออกมาให้ได้!”
คิมจองฮุนเงยหน้าจากเอกสารเมื่อลูกน้องเข้ามารายงาน
“ทำไม? มีปัญหาอะไร?”
“ไม่ทราบครับคุณชาย”
“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
“..................”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น ก่อนจะวางงานในมือแล้วเดินออกไปทันที
.
.
.
เสียงประตูเปิดออกแล้วปิดดังปังทำให้คนยืนหันหน้ามองไปนอกหน้าต่างสะดุ้งก่อนหันกลับมาโดยเร็ว ดวงตาเบิกกว้างมีแววระแวดระวังเหมือนลูกกวางตื่นภัย
ร่างสูงก้าวยาวๆเข้ามาใกล้ ถามเสียงห้วน
“ทำไมไม่กินข้าว?”
“................”
“ฉันถามว่าทำไมไม่กินข้าว?!” มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กบีบแน่นจนคนตัวเล็กกว่านิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ไม่อยากกิน”
“ทำไม? อาหารที่นี่มันไม่ไฮโซเหมือนคฤหาสน์แทฮวารึไงถึงกระเดือกเข้าไปไม่ได้?!”
คนตัวเล็กสะบัดข้อมือจนหลุดก่อนกระชากเสียงใส่
“สนใจทำไม?! นายไม่ได้เอาฉันมาเลี้ยงให้มีชีวิตรอดอยู่แล้วนี่ ดีซะอีกไม่กินข้าวจะได้ตายเร็วขึ้น!”
มือใหญ่คว้าต้นแขนบางกระชากมาใกล้ บอกเสียงเย็น
“ไม่มีใครสนใจหรอกว่านายจะตายเร็วหรือตายช้า แต่อย่าตายก่อนการต่อรองของฉันกับหัวหน้ากลุ่มแทฮวาจะเรียบร้อยแล้วกัน!”
คนตัวโตกว่าออกแรงเพียงนิดเดียวเพื่อลากร่างเล็กมาที่โต๊ะอาหารแล้วผลักให้นั่งลงบนเก้าอี้
“กินข้าวซะ”
“..............”
“จะกินดีๆ หรือจะให้จับกรอก? ฉันไม่ใจดีด้วยเหมือนพระเอกในละครหรอกนะ ผู้ชายเหมือนๆกัน อย่ามาทำสำออย”
“ไม่กิน! อ๊ะ!!!”
ร่างเล็กดิ้นเมื่อมือแข็งราวคีมเหล็กเอื้อมมาบีบปากแล้วตักข้าวต้มที่ยังขึ้นควันฉุยกรอกลงลำคอ ฮีชอลคว้าแขนแข็งแรงนั้นไว้ จิกตะกุยสุดแรงแต่ดูเหมือนยิ่งทำแรงเท่าไหร่มือนั้นก็ยิ่งส่งผ่านอาหารที่เขาไม่ต้องการเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ข้าวต้มร้อนๆไหลลงคอ ความร้อนทำให้ริมฝีปากที่พยายามต่อต้านบวมแดง ฮีชอลส่ายหน้าหนีความร้อน แต่ยิ่งเขาดิ้นน้ำข้าวต้มก็ยิ่งหกจนเลอะเทอะไปทั่ว
“อ๊อก! แค่ก! แค่ก!!”
เสียงสำลัก กระอักกระไอเมื่อข้าวต้มช้อนสุดท้ายถูกกรอกใส่ปาก จองฮุนปล่อยมือจากร่างบางที่อ้าปากหายใจปนสำลัก
“ต่อไปถ้าไม่กินเองดีๆ นายจะต้องโดนแบบนี้ทุกวัน จำไว้”
ร่างสูงหันหลังกลับ แต่เสียงอุทานเบาๆจากลูกน้องที่ยืนอยู่ในห้องทำให้ต้องหันกลับไปดู
“คิมฮีชอล!”
ร่างผอมบางกำลังโก่งคออาเจียนเอาอาหารทั้งหมดออกมาปนกับเลือด ใบหน้าขาวซีดเหมือนจะมองมาที่เขาอย่างกล่าวโทษก่อนจะฟุบตัวลงกับโต๊ะอาหาร
TBC
ความคิดเห็น