...
เขียนโดย
cupids
จะทำยังไงต่อไปดี
ตอนนี้เครียดมากๆ
เมื่อวานไปฝึกงานเป็นแคดดี้มา
เหนื่อยร้อน แค่เก้าหลุมขาแทบลากเดินไม่ไหว
จริงๆมีตั้งสิบแปดหลุมแล้วเราจะไหวหรอ
วันนี้ที่จริงต้องไปฝึกอีก
แต่เราไม่ไหวเเล้วเหนื่อย
แล้วกว่าจะได้ตังค์ต้องฝึกอย่างต่ำสามวัน
เเละเราเป็นคนไม่พูดกับคนแปลกหน้า พูดไม่เก่ง
ยังไงทิปก็คงได้ไม่เยอะแน่ๆ
แต่ก่อนมาแม่ซื้อกางเกงใส่ไปทำงานให้สองตัว เสียเงินไปเจ็ดร้อยบาท
ถ้าเราไม่ทำก็เท่ากับว่า เราต้องเสียเงินนั้นไปฟรีๆ
แล้วเมื่อวันอาทิตย์พ่อก็อุตส่าห์ขับรถมาส่ง
แม่ก็ถามแล้วว่าเราจะทำจริงๆหรอ
ทำได้หรอ เพราะมันร้อน ตากแดดตากลมหลายชั่วโมง
เราก็ดื้อรั้นหัวชนฝา ว่า เราจะทำ ทำได้
แต่พอมาได้ลองทำจริงๆ มันแทบไม่ไหวเลย
แรงหมด เหนื่อยมาก ปวดเมื่อยไปทั้งตัว
ฝึกวันแรกป้าโทรมาถามว่า วันนี้ไปสมัครงานมาเป็นไงบ้าง
ป้านึกว่าเราไปสมัครอีกงานไม่รู้ว่าเราไปฝึกแคดดี้
พอเราบอกว่าจะไปฝึกแคดดี้
ป้าก้บอกว่า ไม่ต้องไปทำหรอก ร้อนนะ เหนื่อยจะตาย
ทำเป็นหรอก ต้องไปแบกถุงกอล์ฟอีก ไม่ต้องไปทำหรอก
อยู่บ้านเฉยๆดีกว่า ป้าถามว่า เราต้องการเงินมากขนาดนั้นเลยหรอ จะเอาไปทำอะไร
ไม่มีเงินเก้บเลยหรอ
เงินเก็บเรามีนะ แต่มันจะหมดแล้ว
หมื่นนึงอาเคยให้ก็หมดไปแล้ว...
เราเลยอยากหาเงินมาสมทบเงินที่หมดไป แล้วจะได้เป็นค่าเทอมด้วย
พอป้าวางสายไปสักพักแม่ก็โทรมา
ทุกคนคิดว่าเราไปสมัครงานอื่น เพราะเราพูดไว้แบบนั้น
พอเราบอกว่าไปฝึกแคดดี้ แม่ก็ถามว่า เป็นยังไง
เราก็บอกไปว่าเหนื่อย แม่ถามว่าไหวหรอ เราก็ได้แต่ตอบ อือ ออ ไป
เพราะกลัวว่าแม่จะรู้ว่าเราไม่อยากทำ และเรากลัวว่าแม่จะเสียเงินซื้อกางเกงให้เราไปฟรีๆ
พอวางสายจากแม่ พ่อก็โทรมา พ่อก็คิดว่าไปสมัครงานอื่น
เราบอกว่าไปฝึก พ่อถามว่าเป็นไงบ้าง
'ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องทำนะ'
น้ำที่มันคลอตั้งป้าโทรมา พอพ่อพูดคำนี้คำเดียว น้ำตาเราร่วงเลย
เพราะมันไม่ไหว มันเหนื่อยจริงๆ
เเต่เราจะเลิกทำไม่ได้ พ่ออุตส่าห์มาส่ง แล้วแม่ก็เสียเงินไปแล้ว
ทำไมเราเป็นตัวปัญหาจัง...
วันนี้บอกเพื่อนที่ทำแคดดี้อยู่ว่า
ไม่ไปฝึกแล้วนะ ที่บ้านไม่ชอบให้ทำอาชีพแบบนั้น
ซึ่งมันก็จริงๆ ที่บ้านเราไม่ชอบ
เพราะมันเหนื่อย แล้วเราก็ไม่เคยลำบากมาก่อน
มันก็ทำให้เรายิ่งท้อ ยิ่งรู้สึกแย่ที่ต้องมาทำงานแบบนี้
ใจเราก็ไม่อยากทำด้วย เหมือนกับยกคนที่บ้านมาอ้าง
เพื่อจะได้ไม่ทำงานนี้ แล้วจะได้ไม่ผิดใจกับเพื่อน
แต่ที่เราปฏิเสธ เพราะพรุ่งนี้เราจะไปสมัครงานที่เราเคยบอกป้าบอกพ่อแม่ว่าจะไปสมัคร
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้ทำรึเปล่าอีกด้วย
แล้วถ้าเราไม่ได้ทำล่ะ...
เราจะทำยังไงดี
หรือว่าเราควรจะกลับไปฝึกแคดดี้ต่อ...
ทำไมใจเรามันโลเลถึงขนาดนี้
ทุกครั้งที่เราได้ตัดสินใจ หรือจะทำอะไร
ผลที่ได้มันจะแย่ทุกครั้ง ไม่มีอะไรดีเลย
ชีวิตเหมือนโดนเล่นตลกเลย
มีงานดีๆที่เกือบจะได้งาน
แต่อยู่ดีดีก็มีงานใหม่ที่มีข้อเสนอที่ดีกว่า
เราจึงเลือกงานที่มีข้อเสนอที่ดีกว่า
แต่สุดท้ายท้ายสุด ทุกอย่างกลับตาลปัด
สิ่งที่ตัวเองคิดว่าดี สุดท้ายมันก็เป็นสิ่งที่เราเลือกผิดไปเอง...
เหมือนกับเรื่องมหาลัย...
มันวุ่นวายมาก เราเลือกผิด เราคิดผิด
ทุกอย่างที่เราเลือก เราทำมันผิดหมดทุกอย่างเลย
ไม่น่าดื้อรั้น น่าจะฟังคำแม่
แม่บอกว่า ไว้ให้โตกว่านี้ค่อยไปทำ
แต่เพราะดื้อรั้นด้วยความที่ว่า เราอายุสิบแปด
แล้วเพื่อนเราหลายๆคนก็ทำงานกัน เราก็อยากมีรายได้บ้าง...
ผิดไปหมดทุกอย่างเลย...
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
2 เม.ย. 56
132
1
ความคิดเห็น
พี่คิวปิดอย่าเสียใจไปเลยนะคะ (^^)/
เมเชื่อว่าถึงจะเลือกผิด แต่มันต้องเป็นบทเรียนดีๆแน่นอนเลย
ไหนๆฟ้าก็ลิขิตให้เลือกมาแบบนี้ มันต้องมีความหมายบ้างสิ
สักนิดนึงก็ยังดี...
ไม่รู้ว่าเมมาตอบตอนนี้จะสายไปไหม แต่ว่า...
เมก็เป็นกำลังใจให้พี่คิวปิดนะคะ เดินหน้าต่อไป อย่าหวั่น!
เลือกในสิ่งที่ใจต้องการ เลือกไปเลย อย่าได้โลเล
ยังมีเวลาของชีวิตอีกเยอะให้แก้ไขมันไปในทางที่ดีขึ้น
สู้ๆนะคะ \(^[ ]^)/
PS. สถานะ : การบ้านกองทับหัว TTwTT