...ว่าด้วยคำว่า -ผู้สูงอายุ-...

วันที่ 29 เดือน 4 ปี 2009

วันนี้ทุกอย่างปกติ... ไม่มีอะไรแปลกสำหรับวันหยุดปิดภาคเรียนฤดูร้อน

และ...คิดว่าคงจะคล้ายๆกับหลายๆวันที่ผ่านไปเฉยๆ

...แต่สภาพอากาศก็เปลี่ยนไป ฝนกลับตกในช่วงบ่ายๆ ด้วยความที่ไม่ชอบแดดก็ได้คิดสรตะไปเรื่อยเปื่อยว่า "เออ ตกก็ดี กุจะได้ไม่ร้อน"

แล้วในช่วงที่ฝนกำลังอ่อยๆ ก็เดินจากร้านขายของกลับบ้านไป

เวลา 13.30 เข้าบ้านไปพร้อมกับจับผ้าที่ที่ซักตากไว้เมื่อเช้ายัดลงตะกร้าของสมาชิกในครอบครัว เกือบมาไม่ทันฝนลงแล้วไหมล่ะ! โชคดีที่ "ยาย" ยังเก็บใส่ตะกร้าเอาไว้ให้อยู่ ไม่งั้นได้ไปซักตากใหม่กันอีกรอบแน่ๆ (แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว...)

แล้ว...ฝนก็เริ่มเทลงมา

...ฟ้าร้อง...

...ฟ้าแลบ...

และฟ้าผ่าเสียงดังลั่น วินาทีนั้น...ข้าเจ้ากำลังเปิดคอมพิวเตอร์ (ยอมรับว่าไม่กลัวฟ้าผ่าจริงๆ แต่ไม่ได้ต่ออินเทอร์เนต ยังรักชีวิต) และฟังเพลงกลบเสียงฟ้าผ่าฟ้าร้อง

แต่หลังจากนั้น... ยายเปิดประตูเข้ามา

ยายนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ติดผนัง และไม่ได้พูดอะไรอีก...

ข้าพเจ้า...พูดตามตรงแล้วไม่ค่อบชอบการอยู่กับผู้ใหญ่นัก อาจเป็นเพราะไม่ค่อยเข้าสังคมหรือโลกส่วนตัวสูงก็แล้วแต่เถอะ เลยได้แต่ลดเสียงเพลงลง...

"ยายไม่ชอบฟ้าผ่า... เวลาฝนตกถ้าตกอย่างเดียวก็ดีไป..." ยายพูดขึ้น ทำให้ต้องเลิกคิ้วฟังอย่างสงสัย...

ยายเป็นผู้หญิงที่เก่งในทุกด้าน ยายใช้ชีวิตได้ด้วยตัวเดียวแม้จะอายุเกือบ 75 ก็ตาม... และข้าพเจ้าไม่เคยคิดว่า...ยายจะกลัวฟ้าผ่าฟ้าร้องเวลาฝนตก

ไม่รู้มาก่อนจริงๆ

ยายเล่าต่อว่า "เวลาที่เราไม่อยู่น่ะ ยายก็อย่บั้นบนคนเดียว... นั่งอยู่คนเดียวแหละ ไม่รู้จะทำอะไรดี..." ถูกของยาย ยายจะนอนอยู่ทีชั้นบนแล้วข้าพเจ้านอนอยู่ที่บ้านชั้นล่าง บางครั้งก็ไปนอนกับย่าที่อยู่ไกลออกไปหน่อย

คิดมาตลอดว่ายายอยู่เองได้ คงไม่มีอะไร...

แต่ลองมาดูวันนี้ ถึงได้รู้ว่าความรู้สึกบางอย่างของคนที่ถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวมัน... ไม่รู้สิ ข้าพเจ้าอธิบายออกมาเป็นภาษาไม่ได้จริงๆ ไม่ได้สงสาร ไม่ได้เข้าใจ แต่...เป็นความคิดที่ว่า "อย่าปล่อยให้ยายอยู่คนเดียวอีกนะ..."

วันหลัง... เวลาฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ฝนตก ยายจะมีไอ้หลานบ้านั่งจ้ออยู่ด้วยจนฝนจะหยุดเลยเอ้า!!!สัญญา!!!

ปล. ยาวนรก...

...ว่าด้วยคำว่า -ผู้สูงอายุ-...

ความคิดเห็น