[TVXQ S-fic] คืนข้ามปี (yunjae)

เนื้อเรื่อง

SongTheme



มองเวลาก็เกือบเที่ยงคืน
สิ้นคืนนี้ ก็เป็นเวลาของปีใหม่
มองทางใดมีแต่แสงไฟ
สวยเพียงไหน หัวใจก็จำได้เลือนลาง

* มีเพลงเปิดดัง มีผู้คนรอบกาย
หัวใจก็ยังเงียบงัน

** อยากมีคนพิเศษ อยู่ในคืนพิเศษ
คืนสำคัญอีกคืน ที่ต้องอยู่อย่างเหงาใจ
อยากมีคนพิเศษ จับมือกันข้ามผ่าน
คืนสำคัญอีกคืน ที่ความเหงาคืบคลาน...หัวใจ

รอเวลาจะผ่านข้ามปี
ข้ามคืนนี้ เหมือนเดิมด้วยใจที่ว่างเปล่า
มองทางใดเจอแต่เรื่องราว
ของความรัก ของคนที่มาคู่เคียงกัน


2006.12.31

20.02 Pm


แขนแกร่งถูกยกขึ้นมาเพื่อดูเวลา... นาฬิกาข้อมือเรือนงามสมราคาบอกเวลาอันเที่ยงตรงให้แก่เจ้าของของมัน.... ร่างสูงมองออกไปยังบานหน้าต่างที่ไม่ปิดม่าน.... แสงไฟจากตึกอื่นๆพร้อมใจกันส่องสว่างให้กับวันสิ้นปี....อีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น.... ก็จะเข้าสู่วันใหม่ ปีใหม่....

หากแต่ ชีวิตของเขาก็ไมได้มีอะไรใหม่ขึ้นมาเลยซักนิด....
เขาก็ยังเป็นมนุษย์ที่จะมีสังคมก็เฉพาะแต่ตอนกลางคืนเท่านั้น....


แกร็ก.....


เสียงบิดลูกบิดประตูดังขึ้น ก่อนที่ร่างท้วมของเลขาสาวที่ทำงานกับเขามาได้ถึง 5 ปี ก้าวเข้ามาพร้อมกับเอกสารอีกสองสามแฟ้ม หญิงสาวยิ้มให้กับเขา ก่อนจะซักถาม

“คุณจอง ไม่มีโปรแกรมไปเค้าท์ดาวน์ที่ไหนหรือคะ?”

“ไม่ล่ะ....แต่ผมรู้นะ ที่คุณถามแบบนี้หมายความว่าคุณก็อยากกลับเต็มแก่แล้วใช่ไหมล่ะ?” ยุนโฮถามยิ้มๆ เลขาสาวของเขาก็ได้แต่เอียงอาย


“ค่ะ....ดิฉันนัดแฟนเอาไว้น่ะ....”

“อ้าว!...แล้วทำไมไม่รีบบอกล่ะ....ผมจะได้รีบเลิกงานให้ แบบนี้แฟนคุณก็รอนานแล้วสิ....”

“ก็ดิฉันเห็นท่านประธานอยากสะสางงานให้เสร็จเลยไม่กล้า......”หญิงสาวตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนยุนโฮแย้มยิ้มน้อยที่มุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วปิดแฟ้มทั้งหมด ดวงตาคมจ้องมองเลขาสาวร่างท้วม...

“ถึงผมจะเป็นเจ้านายของคุณ....แต่ผมก็ไม่คิดจะเอาเปรียบลูกน้องที่แสนดีอย่างคุณหรอก คุณยูนา......” ยุนโฮก้าวเข้ามาประชิดตัวเลขาร่างท้วมอย่างจงใจ ก่อนมือหนาแสนอบอุ่นจะลูบลงที่เรือนผมหยักศกของหญิงสาว “รีบไปหาเขาเถอะ...แฟนคุณคงรอแย่แล้ว....”

เพียงแค่ยุนโฮเอ่ยก็ทำให้พนักงานเงินเดือนอย่างหล่อนปลื้มปิติจะแย่ แล้วนั่นยังรอยยิ้มของคุณยุนโฮอีก ใครๆก็รู้ว่าท่านประธานของเธอน่ะ ใจดีจะตาย... เลขาสาวก้มหัวคำนับยุนโฮเป็นเรื่องใหญ่โต ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวออกไปจากห้อง โดนไม่ลืมจะหันมาสั่งลูกน้องของตน

“อย่าลืมปิดไฟล่ะ......มันเปลือง....”

*****************************************************

สองเท้าก้าวบนฟุตบาทข้างถนน.... สองมือเล็กซุกไว้ที่กระเป๋าเสื้อสูทหวังจะคลายความหนาวให้ได้บ้าง.... แต่เสื้อสูทตัวแค่นี้จะไปอุ่นอะไรกัน... ดังนั้น ร้านคอนวิเนียร ที่อยู่ห่างอีก2ตึกแถวจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับคิมแจจุง คนนี้.....

เอาวะ เข้าไปรับฮีทเตอร์ก็ยังดี....

แจจุงพยักหน้าให้กับตัวเอง ร้องตะโกนเรียกกำลังใจ “สู้ๆ!” ก่อนที่เท้าเรียวจะก้าวเข้าไปในร้าน...


เมื่อเข้าไป ก็ต้องผิดหวัง.... เพราะคิดผิดมหันต์ที่คิดเข้าร้านคอนวิเนียร..... ทั้งที่เงินตอนนี้ยังไม่พอจะขึ้นถึงไฟด้วยซ้ำ.... แจจุงควักเศษเหรียญในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูอย่างช้ำใจ....

ทำไงได้วะ...ไม่ได้รวยล้นฟ้าเหมือนชาวบ้านเขานี่หว่า.....


ยิ่งอยู่นานก็ดูเหมือนความโลภจะซัดเข้ามาแรงๆเหมือนคลื่นเป็นระลอกๆ... ท้องก็ร้องเสียงดังโครกครากน่าไม่อาย.... ร่างบางตัดสินใจ ออกจากร้านอย่างเสียมิได้... ก็เพิ่งได้รับไออุ่นจากฮีทเตอร์ไม่หนำใจเลยนี่นา....

เมื่อออกมาจากร้าน เจ้าท้องบ้าก็ดูเหมือนจะรู้การรู้งาน ไม่ไม่ส่งเสียงอีกเลย.... แจจุงเดินไปเรื่อยๆ .... พร้อมกับมองนาฬิกาโทรมๆของเขาเป็นระยะๆ ตอนนี้ก็ สองทุ่มจะครึ่งแล้ว..... แฟนก็ไม่มี... เพื่อนก็ไปกินเลี้ยงกันหมด.... เอาไงดีวะคิมแจจุง.....

ร่างบางครุ่นคิดสักพักก่อนสมองอันชาญฉลาดจะปิ๊งไอเดียขึ้นมา..... ยังไงพรุ่งนี้ก็หยุดงานอยู่แล้ว... ถ้าไปเดินเล่นโต้รุ่งคงจะไม่เป็นไร..... รอยยิ้มบางผุดที่มุมปาก ก่อนไปยังที่หมายที่หัวสมองกำหนดขึ้น....


*******************************************************


เท้าหนาก้าวไปเรื่อยๆ เป้าหมายของเขาคือสถานีรถไฟ.... ทั้งที่ผู้บริหารอย่างเขาควรจะนั่งลีมูซีนคันโต หรือไม่ก็เฟอร์รารี่คันละ 10 ล้าน ยุนโฮกลับไม่แยแสเรื่องพวกนี้ เพราะเค้าคิดว่า นั่งรถไฟใต้ดินก็ถึงที่หมายได้เช่นเดียวกัน....


สองข้างทางถูกประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสี คู่รักเดินเคียงกันผ่านไปมาหลายคู่ ยุนโฮมองข้างตัวเอง อายุของเขาก็มากพอควรที่จะมีคนรู้ใจได้แล้ว.... ทว่า เขาก็ยังไม่เห็นว่าจะมีใครที่จะเหมาะสมที่จะเป็นคนรู้ใจของเขาซักที.... ยุนโฮเดินเลี้ยวไปทางเข้าของงานนั้นโดยไม่รู้ตัว


เมื่อสติกลับมา มองไปทางซ้ายทางขวา กลับกลายเป็นงานฉลองเค้าท์ดาวน์แทงที่จะเป็นสถานีรถไฟตามปรารถนา คนมากมายเบียดเสียดเข้ามา ยุนโฮพยายามจะปลีกตัวออกให้จงได้ เพราะเขาต้องการกลับไปพักผ่อนที่บ้านมากกว่ามานั่งเค้าท์ดาวน์สิ้นปีแบบคนอื่น....


หมับ!


ใครซักคนพยายามดึงแขนเขาให้ออกจากฝูงชนขนาดใหญ่ แขนเล็กๆดึงตัวเขาออกจงได้.... ไม่นานทั้งสองก็ออกมายังพื้นที่โล่ง ของสนามหญ้าด้านข้าง คนตัวเล็กที่ชุดกระฉากเขาออกมาถึงกับหอบแฮ่ก.... ร่างบางในชุดสูททรุดตัวนั่งอย่างหมดแรง...


“หิวน้ำ!!!!!”

ผู้มีพระคุณของยุนโฮตะโกนเสียงดัง.... ร่างสูงทำได้เพียงมองตาปริบๆ.... ในที่สุด... ร่างบางก็หันมาสบตา เล่นเอายุนโฮใจกระตุกวูบ.... เม็ดเหงื่อค่อยๆไหลจากหน้าผากลงไปยังต้นคอขาว คนตัวเล็กเช็ดมันออกด้วยแขนเสื้ออย่างไม่ใยดี....


“หิวน้ำครับ.....”


แจจุงพูดอีกครั้ง เพื่อให้ร่างสูงที่เขาช่วยออกมาเมื่อกี้นี้ทำตามที่เขาต้องการ..... อยู่ดีๆ ร่างสูงนั่นก็ยื่นมือออกมาพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ตอนนั้นแจจุงยื่นมืออกไปจับกับมือหนาๆ ยุนโฮยิ้มให้กับร่างบางก่อนจะฉุดร่างนั้นไปตามแรงของเขา...


“นายจะพาฉันไปไหนน่ะ?”


แจจุงเอ่ยถามหลังจากทำตามใจร่างสูงตรงหน้านานกว่าสิบนาทีได้ และดูท่าว่าคงจะไม่ตอบอะไรกลับมาทั้งสิ้น แจจุงสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของร่างสูง ดวงตาหวานจ้องค้อนร่างสูงอย่างเอาเรื่อง

“ฉันถามว่า นายจะพาฉันไปไหนไม่ทราบ?!”

“พาไปกินน้ำไง....”

ในที่สุดเก็ยอมตอบอะไรร่างบางที่เพียรถามเขามานานกว่าสิบนาทีก่อน.... ยิ้มบางๆถูกฉาบที่ริมฝีปากหนา ก่อนจะจับมือบางของคนตรงหน้าให้เดินตามเขาไป


ไม่นานนัก ทั้งสองก็ถึงที่หมาย..... สถานที่กินน้ำของแจจุงที่ยุนโฮว่านั้นคือ สวนสาธารณะที่เวลานี้มีเพียงเขาสองคน เก้าอี้ยาว กับต้นไม้หลายต้น.....

“ตู้น้ำอยู่ไม่ห่างจากที่นี้มากหรอก......คุณรอผมก่อนได้ไหม?”

ร่างสูงบอกกับแจจุง.... ซึ่งตอนนี้เขาก็หมดแรง ที่จะต่อต้านหรือแม้แต่จะพูดอะไรออกไป.... ลำคอแห้งผากไปหมดเพรามัวแต่ถามคนเป็นใบ้นานสองนาน แจจุงยกขาของเขาขึ้นมาเพื่อนั่งขัดสมาธิ


ตึกๆๆๆ


เสียงรองรองเท้าราคาแพงลิ่วของร่างสูงกระทบพื้นซีเมนต์ของทางเดิน ยุนโฮหยุดหอบนิดๆที่หน้าร่างบาง ก่อนจะยื่นกระป๋องน้ำไปให้.....


“น้ำครับ....”

“ขอบคุณนะ....”

แจจุงรับมาพร้อมคำขอบคุณและยิ้มหวานๆ ทำเอายุนโฮใจกระตุกอีกเป็นรอบที่สอง.... ไม่เคยคิดเลยว่าการที่เขาไม่สนใจผู้หญิงก็เป็นเพราะเขาสนใจผู้ชายงั้นหรือ?

โดยเฉพาะผู้ชายคนที่นั่งข้างๆเขาด้วย.....

แป๊ะ!


เสียงเปิดกระป๋องดังขึ้น โกโก้อุ่นๆผ่านจากปากบางคงคออย่างรวดเร็ว... แจจุงรีบดื่มเหมือนกลัวจะมีใครมาแย่งเขา รีบซะจนมันรั่วออกมาระหว่างปากของเขากับปากกระป๋อง....


แจจุงรีบหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าหมายจะเช็ดแก้มและกางเกงที่เขาทำเปื้อนเมื่อครู่ ทว่าร่างสูงข้างๆเร็วกว่า ยุนโฮใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาเช็ดแก้มร่างบาง อย่างเบามือ....


“ขอบคุณ.....”


เมื่อเช็ดเสร็จก็ได้รับคำขอบคุณจากร่างเล็กข้างๆ แจจุงกล่าวคำขอบคุณจบก็ม้วนตัวออก อายมุดซุกหน้าตัวเองกับมือเล็กๆ ทั้งสองนิ่งเงียบอยู่นานจนใครซักคนกล้าหาญที่จะทำลายความเงียบนี้ลง....


“จะเป็นอะไรไหมถ้าผม....จะถามชื่อของคุณ.....”

เสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆร่างบางที่นั่งแกว่งขาไม่มีอะไรทำ..... พลันแจจุงก็หันมาสบตากับยุนโฮ..... แจจุงรู้สึกว่าร่างสูงงที่นั่งอยู่ข้างๆน่าไว้ใจพอที่จะบอกชื่อหรือคุยเรื่องสัปเพเห
ระด้วยได้ แจจุงยื่นมือออกไปช้าๆ มือเล็กๆเย็นเฉียบแตะลงผิวหนังของร่างสูง ยุนโฮสะดุ้งนิดๆ ด้วยความตกใจระคนสงสัย.... แต่ก็ยังตวัดมือขึ้นมาจับกับมือเล็กๆนั่น

“ฉันชื่อ....คิมแจจุง...ยินดีทีได้รู้จัก...”

“ผมชื่อจอง ยุนโฮครับ....”

“เอ๋......คุณชื่อ จอง ยุนโฮจริงๆน่ะหรือ?” ร่างบางอุทานด้วยความตกใจ....

“แล้ว....ชื่อผมมันแปลกยังไงล่ะครับ...”

“ก็เปล่า....แต่ชื่อนายเหมือนเจ้านายของฉันน่ะ......”

แจจุงพูดเบาๆ พร้อมกับแย้มรอยยิ้มหวาน ที่สามารถสะกดคนข้างๆได้อย่างจั๋งหนับ... ยุนโฮมองรอยยิ้มนั้นไม่วางตา.... ไม่รู้ทำไม... ถึงได้เกิดความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของรอยยิ้มแสนสวยนั่นนะ....

“แล้ว...ไม่ทราบว่าคุณทำงานบริษัทอะไรหรือครับ?....” ยุนโฮถามหยั่งเชิง.... ไม่แน่ร่างบางข้างๆอาจจะเป็นลูกน้องระดับรากหญ้าในบริษัท หรือไม่ก็บริษัทในเครือของเขาก็เป็นได้


“ฉันหรอ....” แจจุงใช้นิ้วชี้จิ้มอกตนเอง “ฉันทำงานเป็นพนักงานส่งเอกสารแผนกการเงินในบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าของจองกรุ๊ปน่ะ” ว่าจบร่างบางก็ยิ้มหวานอีกครั้ง....


“เขาว่ากันว่าคุณจองน่ะ....เอ่อ...ฉันหมายถึงเจ้านายของฉันน่ะ......”

“เขา...ทำไมหรือครับ?”

“เขาเป็นเพอเฟ็คแมนน่ะสิ......เขานะทั้งหน้าตาดี ใจดีกับลูกน้องทุกคนด้วยนะ......แต่ฉํนน่ะเป็นแค่พนักงานระดับรากหญ้า....ไม่มีโอกาสได้เห็นเขาหรอก.....”ร่างบางว่าอย่างภูมิใจในความแสนดีของเจ้านายตนเอง....

“ฉันน่ะ....ภูมิใจที่มีเจ้านายดีๆแบบเขานะ......ฉันอยากจะเป็นได้ซักครึ่งของเขาก็ยังดี.....”

และร่างบางข้างๆก็ยังไม่คิดจะหยุดยิ้มเสียที เล่นเอายุนโอไม่ได้ยินอะไรหลังจากได้ฟังคำชมจากร่างข้างๆ รอยยิ้มนั่นทำเอาเขาสมองชาไปทั้งแถบ หากร่างบางข้างๆนี้ก็ยังยิ้มแต่ไป ไม่มีทีท่าว่าจะเมื่อยซักนิด.....


นานสองนานที่แจจุงนั่งเล่าความภาคภูมิใจในตัวเจ้านายของเขาให้กับชายแปลกหน้าฟัง และดูชายแปลกหน้าคนนี้ก็ดูท่าจะไม่เบื่อเอาง่ายๆเสียด้วย.... มันทำเอาร่างบางคิดว่า บางทีเขากับชายแปลกหน้าชื่อยุนโฮคนนี้คงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้.....

ปัง!....

ปัง ปัง ปัง!!!


ตัวการทำให้เกิดเสียงแผ่กระจายเป็นเม็ดสีแสนสวยบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวงจันทร์ส่องประกายเกือบจะเหนือหัว ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่ร่างสูงจะเป็นคนก้มลงไปมองนาฬิกาของตนเอง

“อีก 10 นาทีก็จะปีใหม่แล้ว.....คุณไม่มีใครรอให้กลับไปฉลองปีใหม่ที่บ้านหรือ?”ยุนโฮถาม ในขณะที่ร่างบางข้างๆเริ่มอ้าปากหาวด้วยความง่วง ดวงตาสวยหวานปรือเล็กน้อย


“ไม่มีหรอกคนที่จะรอน่ะ....ฉันมันตัวเปล่าเล่าเปลือย....ก็ไม่รู้จะกลับไปทำไมในเมื่อที่บ้านก็มีแค่ฉันกับเตียงนอน...แล้วคุณล่ะ...ไม่กลับไปฉลองกับคนที่บ้านรึไง?”


“ไม่มีเหมือนกัน.....”ยุนโฮตอบก่อนที่ความคิดบางอย่างจะผุดขึ้นมาในหัวสมอง ร่างสูงเลื่อนกายเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ


“ถ้าไม่มีใคร...งั้นเราสองคนก็มาฉลองรับวันปีใหม่ด้วยกันดีไหม?”

“.....งั้นก็ไปกดโกโก้อุ่นๆมาอีกสิครับ....หนาวจะแย่แล้วนะ.....” แจจุงพูดยิ้มๆ ทำเอาคนข้างๆยิ้มตามไปด้วย ยุนโฮยันกายขึ้นอย่างรวดเร็ว

“งั้นรอผมหน่อยนะ....แปปเดียวเท่านั้น....”

“ยุนโฮ!.....”เสียงหวานเรียกขึ้น ทำเอาคนที่ตั้งหน้าถลาตัววิ่งออกไปแทบล้มหน้าคะมำ

“มีอะไรหรอ?.....”


แจจุงวิ่งเข้าไปหาคนตัวโตก่อนที่มือเล็กๆจะเอื้อมไปซุกในเสื้อสูทของร่างสูงที่ดูจะห
นากว่าของเขาแยะ ด้านยุนโฮแม้จะตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“ฉันหนาวน่ะ......ขอซุกมือหน่อยได้ไหม?......”

“ได้สิ...แต่ทำแค่นั้นมันไม่หายหนาวหรอกนะ.....” เสียงทุ้มบอกคนตัวเล็ก ยุนโฮล้วงมือของแจจุงออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทของเขา แล้วยกมือเรียวขึ้นมาเป่าให้เพื่อส่งผ่านความอบอุ่นให้ร่างบาง แค่ที่มือก็ยังดี....

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้แจจุงยอมให้คนแปลกหน้าที่ชื่อว่ายุนโฮทำแบบนั้น จนตั้งสติได้ แจจุงก็ถอนมืออกช้าๆ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ด้วยแสงไฟที่ส่องให้ความสว่างนั้น ทำให้ยุนโฮได้มีโอกาสเห็นความน่ารักของแจจุง ร่างบางตรงหน้ากำลังก้มหน้างุด ก่อนที่มือเล็กๆจะเอื้อมมาจับมือของเขา.....

“เมื่อไหร่ฉันจะได้กินโกโก้สักทีล่ะ.....”

“ครับๆ....จัดให้เดี๋ยวนี้แหล่ะ.....”



แป๊ะ!....

เสียงเปิดกระป๋องดังขึ้นอีกสองครั้งรวด แจจุงใช้มือเรียวของตนถูไถกับข้างกระเป๋าที่อุ่นๆ เพื่อคลายความหนาวยุนโฮที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นทุกการกระทำของร่างบางจึงยื่นกระป๋องโกโ
ก้ของเขาให้


“ของคุณน่ะ....เย็นหมดแล้ว.....เอาของผมไปดื่มดีกว่านะ.....”ยุนโฮพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานให้

หากแต่ร่างบางตรงหน้ากลับส่ายหน้ารัวๆ เป็นการปฏิเสธ จนร่างสูงนึกสงสัย ทำไมถึงปฏิเสธความหวังดีของเขา?


“ทำไมล่ะครับ?....ไม่หนาวรึไง?”

“หนาวสิ.....แต่....ทำแบบนั้น...นายไม่รังเกียจฉันหรอ?”

“แล้วทำไมผมต้องรังเกียจคุณล่ะ?”

“ก็ฉันเป็นผู้ชาย....นายก็เป็นผู้ชาย.....ถ้าทำแบบนั้น......” แจจุงหยุดพักหนึ่ง ก่อนคำพูดแสนขบขันจะดังออกมาจากปากร่างบางอีกครั้ง...... “ถ้าทำแบบนั้น....ก็จะเป็นการ.....จูบทางอ้อมน่ะสิ.....”


“ฮ่าฮ่าฮ่า......” ยุนโฮหัวเราะอย่างน่าไม่อาบ จนได้รับค้อนวงโตจากคนข้างๆ...

“อะไรกันเล่า.......” แจจุงบ่นงุบงิบเบาๆ..... “นายจะหัวเราะให้มันได้อะไร.....”

“นี่แจจุง......อีก5 วินาทีจะเข้าสู่วันปีใหม่แล้วนะครับ....อธิฐานสิ.....”

อยู่ดีๆ ร่างสูงข้างๆก็พูดจาจริงจังขึ้นมา.... ยุนโฮหลับตาลงพร้อมกับบ่นพึมพำอะไรซักอย่างที่แจจุงคิดว่าน่าจะเป้นคำอธิฐานของร่างส
ูงแน่ๆ


แจจุงจึงหลับตาบ้าง...... ว่าแต่จะอธิฐานอะไรดีล่ะ......

ถ้างั้น......


‘.......ปีใหม่แล้วนะครับ.....ถ้างั้น....ผมขอคนรักซักคนเอามาเป็นฮีทเตอร์ให้กับหัวใจของผมได้ไหม?......’


แจจุงอธิฐานในใจ..... ขณะที่ร่างสูงที่ลืมตาขึ้นมาแล้ว กำลังมองหน้าแจจุงอยู่.... ร่างบางค่อยๆลืมตาช้าๆ ก็ต้องสบตากับยุนโฮที่จ้องหน้าของเขาอยู่นานสองนาน.....


ใบหน้าคมนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ ช้าๆ ไม่เร่งรีบ.... ลมหายใจอุ่นๆนั้นปะทะเข้ากับหน้าผากขาวของแจจุง ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะจรดลงบนริมฝีบางบางของร่างบางช้าๆ เหมือนจะทนุถนอมคนตรงหน้าให้มากที่สุด กลัวว่าถ้าหากแตะต้องรุนแรงไป อาจจะแตกหักได้ง่ายๆ


ไม่รู้เพราะอะไร(เพราะคนเขียนสั่ง- -“) ทำให้แจจุงหลับตารับจุมพิตนั้นอย่างง่ายดาย ร่างบางค่อยๆเลื่อนมือเรียวของตัวโอบต้นคอของร่างสูงให้ชิดที่สุดเท่าที่จะทำได้ ราวกับอยู่บนปุยนุ่น สติล่องลอยไปไกลเกินจะกู่กลับมา

ไม่นานร่างสูงก็ต้องเป็นคนยอมถอนริมฝีปากออกจากร่างบางเองด้วยความเสียดาย เพราะคนตัวเล็กในอ้อมกอดเริ่มหมดลมหายใจ มือเล็กที่โอบต้นคอของเขาเริ่มทุบเบาๆเป็นการเตือน จึงทำให้เขาจำใจต้องจากริมฝีปากอันหอมหวานนั้นไป


“น....นายทำอะไร!” ทันทีที่หลุดจากการเกาะกุม แจจุงก็ถามเสียงแข็งทันที

ยุนโฮไม่ตอบคำถาม กลับก้มลงมองนาฬิกาของตน ก่อนจะเริ่มนับถอยหลัง....


“...3....2.....1..........Happy new year ครับแจจุง.....”

“หา!!!....”

“ตกใจอะไร...ผมแค่บอกสุขสันต์วันปีใหม่....”

“สุขสันต์คนเดียวน่ะซิ.....นายบอกให้ฉันสุขสันต์วันปีใหม่ด้วยการ.....ด้วยการ.......อ๊าก!!! จองยุนโฮ!!!....วันนี้นายตายแน่!!!!” แจจุงชี้หน้าร่างสูงก่อนทั้งสองจะเริ่มวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน....


ในวันส่งท้ายปีเก่าปีนี้ แตกต่างจากทุกปีที่ผ่านมา....
เพราะมีร่างบางตรงหน้าเท่านั้น....
ทุกสิ่งรอบข้างก็ดูสดใสไปหมด....

เพียงแค่รอยยิ้มหวานของแจจุงเท่านั้น....
ถ้าหากได้ครอบครอง.....
เขาคงมีความสุขมากเป็นแน่แท่...


*********************************************



2007.1.2


เรื่องที่ผ่านมาราวกับเป็นความฝัน..... ตั้งแต่วันนั้นมา เขากับยุนโฮคนนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย.... และยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เพราะคนต่างใหญ่คนนั้นเข้ามาอาศัยอยู่ในจิตใจของแจจุงเสียแล้ว.....

“เฮ้อออ....” เสียงหวานถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันนี้ก็ไม่รู้ ทำเอาหัวหน้าแผนกอย่างยูชอนต้องเดินเข้าไปตบบ่าลูกน้องเพื่อปลอบด้วยความห่วงใย


แจจุงยิ้มหวานราวจะบอกว่าไม่มีอะไร ก่อนจะเดินไปรับงานที่ต้องส่งเอกสารกับส่งแฟกซ์ในวันนี้อย่างเชื่องช้า เหมือนกับคนไร้วิญญาณ ดวงตาใสเหม่อลอยครั้งแล้วครั้งเล่า

ในวันนี้ที่แผนกการเงินเงียบเหงาก็เพราะเจ้าตัวที่เคยอยู่ทำเสียงหัวเราะ ทำตัวเฉื่อยชา เหมือนคนไร้สติ ถอนทีละหายใจร้อยรอบต่อวัน คนทั้งแผนกจึงไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับเสียงหัวเราะร่าเริงและรอยยิ้มหวานจับใจ.....

กรี๊งงงงงงงงงงงงงงง~


เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่โต๊ะของยูชอน ผู้หน้าแผนก ดังพอจะเรียกความสนจากแจจุงผู้เฉื่อยชาในวันนี้ให้หันไปมองได้ ปาร์ค ยูชน ซุบซิบกับโทรศัพท์สักพักก็เดินมาทางเขา.....

“คิมแจจุง....นายไปทำอะไรผิดไว้รึเปล่า?”คุณหัวหน้าแผนกถามเสียงเย็น

“เปล่านะ.....ทำไม....มีอะไรหรอ?”

“ท่านประธานเรียกพบ....ด่วนด้วย!!!”

*************************************



ตึ่ก.... ตึ่ก... ตึ่ก.....


เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นหินอ่อนบนชั้น8 ของฝ่ายบริหาร แจจุงเดินไปอย่ากล้าๆกลัวๆ สมองนึกตรึกตรองว่าเผลอไปทำอะไรใครให้ไม่พอใจเอาไว้.....

ทว่า นึกไม่ออก.....

ใบหน้าหวานยิ่งหมองหม่น เมื่อคิดไปถึงเรื่องถูกไล่ออกจากงาน!!!

ฮ้า......คิมแจจุงเอ้ย.....แกจะชะตาขาดก็วันนี้นี่ล่ะ......


และแล้วสองเท้าก็พาแจจุงมายังห้องของประธาน จอง.... มือเรียวยกขึ้นหมายจะเคาะประตูเพื่อเป็นมารยาทบอกคนข้างในว่าเขาได้มาถึงแล้ว.....


“คุณคิมใช่ไหม?” เสียงจากคน้างในดังขึ้น....

“อ....เอ่อ.....ชะ...ใช่ครับ....”

“เข้ามาสิ......”

คนข้างในบอกเรียบๆ ทำให้ความกล้าของจุงเพิ่มขึ้นมาอีกนิด..... มือเรียวเปิดประตูออก ก่อนจะรีบหมุนตัวกลับไปปิดให้เข้าที่.....

ปัง!....

แค่ออกแรงปิดมากไปหน่อย ประตูก็มีเสีย แต่นั่นไมได้ทำให้คนที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานเงยหน้าขึ้นมาสนใจได้เลย..... แจจุงสบถเบาๆที่ประตู ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ร่างสูงนั้นมากขึ้น ทว่าก็เว้นระยะห่างพอเป็นมารยาทอยู่


“นั่งสิครับ.....”

ราวกับเสียงสวรรค์ แจจุงรีบกระวีกระวาดนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของร่างสูงทันทีที่ออกคำสั่ง... เพราะกว่าจะไปทำอะไรในห้องของท่านประธานหล่นแตกขึ้นมา.... แจจุงกวาดสายตาไปยังรอบๆห้อง....ก่อนจะนั่งก้มหน้าก้มตาอย่างสงบเสงี่ยม....

ก็ดูของแต่ละอย่างสิ.... มันแพงน้อยซะที่ไหน....


“ที่ผมเรียกคุณมาในวันนี้.....ไมได้ให้มารับผิด....กรุณาอย่าก้มหน้าครับ......”


ยุนโฮพูดเป็นเชิงออกคำสั่ง..... ทำให้แจจุงเงยหน้าขึ้นมา..... ร่างบางแทบจะลุกขึ้นด่าร่างสูงเดี๋ยวนั้นเลยถ้าหากทำได้..... ก็ไอ้คนที่บอกให้เขาเงยหน้าขึ้นมากลับไม่เงยหน้าขึ้นมาพูดกันเสียเองนี่สิ.....


“แล้ว.....คุณเรียกผมมาทำไมครับ?.....หรือมีอะไรให้ผมรับใช้.....”


ทันใดนั้นเอง.... ท่านประธานคนที่แจจุงแสนจะภูมิใจก็เงยหน้าขึ้นมา..... มือหนาๆเลื่อนแว่นไร้กรอบออกวางมันบนโต๊ะ.....


ภาพตรงหน้าทำให้แจจุงเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ...... ฉับพลัน ภาพเมื่อ วันสิ้นปีก็แล่นเข้าสู่หัวสมอง จากหนึ่งภาพเป็นสองภาพ เป็นสามและสี่ตามมา..... ในเวลานี้เองที่แจจุงรู้จักคำว่า.... แข็งทื่อเป็นหิน ที่แท้จริง.....

“ค....คุณ.....คุณคือคุณจองยุนโฮ!!!”

“ก็ผมน่ะสิ.....”

“ค...คุณ!!!”

“คุณคิมครับ...ได้โปรดฟังผมก่อนนะ.....”ยุนโฮว่ายิ้มๆ “อย่าไล่ตีผมเหมือนวันนั้นอีกนะ......”

“ไม่!!!ผมจะตีคุณ!”


ว่าแรงร่างบางก็ทะลึ่งพรวดเข้าไปหาร่างสูงหมายจะตีซะให้สะใจ.... ทว่ายุนโฮไหวตัวทัน มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อแขนเล็กๆนั่นดึงเข้ามาให้ใกล้ที่สุด ก่อนจะสูดดมความหอมจากกลุ่มผมสีดำขลับของพนักงานส่งเอกสารระดับรากหญ้าของเขา....


“ฟังผมก่อนสิ....”

“คุณก็ปล่อยผมสิ.....” แจจุงพูดเพียงเท่านั้น ยุนโฮก็ปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระโดยง่ายดาย...

“.....ผมเรียกคุณมาวันนี้.....เพื่อจะถามว่า.....”

“ถ้าผมจะขอคุณมาจากแผนกการเงิน.....เอ่อ....ขอมาเป็น...พนักงานส่งเอการส่วนตัวจะได้ไหมครับ?......”


คำถามของยุนโฮทำเอาแจจุงถลึงตาโตเป็นไข่ห่าน... ร่างบางถอยออกจากยุนโฮช้าๆจนชิดกำแพง...

“เอ่อ...ไม่ดีมั้งครับ.....”

“ถ้าคุณเห็นว่าไม่ดีก็ไม่เป็นไร.......”

“เอ่อ....ครับ.....ถ้างั้นผมคงจะกลับไปทำงานได้แล้ว.....ใช่ไหม?.....” แจจุงถามออกไปอย่างกลาๆกลัวๆ....ไม่นึกว่าชายแปลกหน้าที่เป็นคนขโมยจูบแรกของเขาจะเป็นคนๆเดียวกับ ท่านประธานจองที่เขาแสนจะภูมิใจ

“เชิญครับ.....”


แค่คำเดียวของยุนโฮเท่านั้นก็ทำให้แจจุงแทบจะถลาออกจากห้องให้เร็วที่สุด..... ทว่า....


“เดี๋ยวก่อนครับ.....”เสียงทุ้มเรียกส่งผลให้แจจุงหันกลับมาหายุนโฮที่ยืนนิ่งอยู่ที่ตรงนั้น.....

“ถ้าการพบกันของเราในบริษัทมันไม่สะดวก......”

“ผมขอพบคุณที่สวนสาธารณะนั้นได้ไหมครับ?.......”


คำถามนั้นดังออกจากปากจองยุนโฮ..... ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ขาดก็แต่คนที่จะมาครองหัวใจของเขาเท่านั้น... บัดนี้ยุนโฮได้ตระหนักแล้วว่า เขาเจอแล้ว.... แม้จะเป็นชายเช่นเขาก็เถอะ... ทว่าเค้าคิดว่ามันคือรักแรกพบ.....


คงต้องขอบคุณฝูงชนในวันนั้นที่ทำให้เขาหลงทางหาทางออกไม่เจอ....
ไม่งั้นเขาคงจะไม่เจอเจ้าของมือเล็กๆเช่นวันนี้...


แจจุงยิ้มให้กับร่างสูงเช่นวันนั้นทุกประการ ยิ้มหวานๆทำเอายุนโฮหัวใจกระตุบวูบ... ร่างสูงเกาหัวแก้เก้อรอคำตอบของร่างบางที่ดูเหมือนจะครุ่นคิดนานเกินไปแล้ว...

“ถ้างั้น.....เราก็ควรจะเริ่มต้นจากคำว่าเพื่อนก่อน.....ถ้างั้น...เย็นนี้เจอกันที่สวนสาธารณะนะครับ.....” แจจุงกล่าว “อ่อ....อย่าลืมกดโกโก้อุ่นๆไปให้ผมด้วยล่ะคุณจอง.....”


แล้วร่างบางก็หายลับตาไป.....
ปล่อยให้ยุนโฮยืนยิ้มอยู่คนเดียวในห้อง.....

แค่นี้จริงๆ.....
แค่นี้ก็สามารถทำให้หัวใจอันแห้งผากของยนโฮกลับมาชุ่มชื้นมีชีวิตชีวาได้อีกครั้ง.....

แจจุงเปรียบเสมือนน้ำ....
น้ำหวาน.... ที่เหมาะสำหรับหล่อเลี้ยงจิตใจของจองยุนโฮ.....
เพียงผู้เดียว...


และแล้ว ความนิทานรักบทใหม่ก็เริ่มต้นขึ้น

The End



- - กว่าจะจบ....ปาดเหงื่อ.....
พอดีว่าฟังเพลง คืนข้ามปี ของเอนโดรฟินแล้วเกิดแรงบรรดารใจ...ฮุฮุ...

เขี่ยฟิค(เขี่ยจริงๆ....) เศร้ามาเยอะ.... ขอเขี่ยฟิคอบอุ่นให้ได้ชุ่มชื่นหัวใจหน่อยเนอะ><

เรื่องนี้ภาษาไม่ดีเลย..... ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ....แบบช็อคอยู่ไง....
เขียนฟิคไว้เตรียมลงปีใหม่ 3 เรื่อง คือ Holding 13 , …insane… 3 , แล้วก็ ฟิคคริสต์มาส....

เขียนแทบตาย..... หายไปสองอัน.... Holding กะ ฟิคคริสต์มาส.... T T แทบร้องไห้เป็นสายเลือด....แง่มๆ....
ถ้างั้นก็....อ่านให้สนุก.....


Happy New Year ค่า~