คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : min/jae
ขณะนี้ ที่ตรงหน้าของชางมิน... คือแจจุงที่กำลังกระดกขวดโชจู อย่างไม่บบันยะบังยัง... เขาถูกลากมานั่งดูแจจุงดื่มเมื่อ2ชั่วโมงที่แล้ว บนดาดฟ้าที่อพาตเม้นท์ ขณะที่คนอื่นๆในวงกำลังเลี้ยงให้ยุนโฮอย่างสนุกสนานข้างกายของยุนโฮ มีผู้หญิงคนหนึ่งตามติดตลอด เธอไม่ใช่ใครเลย เพราะเธอคือ โบอา แฟนสาวของยุนโฮนั่นเอง...
และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องมานั่งดูแจจุงจุงดื่มแบบนี้... ร่างบางกระดกขวดโชจูในมือ ซึ่งเป็นขวดที่ 11 แล้ว แจจุง ดื่มไปเพ้อไป ร่างสูงมองแจจุงสักพักก่อน จะแย่งเหล้าในมือของร่างบางมา แล้วกระดกบ้าง นั่นทำเอาแจจุงประท้วงเบาๆ
"อะไรกัน?...."
"ขอผมดื่มด้วย...จะให้ผมมานั่งดูพี่ดื่มคนเดียวหรอครับ?"
ร่างสูงว่าน้ำเสียงตัดพ้อ แจจุงแย่งขวดโชจูกลับมา แล้วกระดกดื่มจนหมด โชจูที่ไหลออกมาจากปากขวดค่อยๆไหลลงต้นคอระหงส์ เมื่อดื่มหมด แจจุงก็เขยิบเข้าไปใกล้ๆชางมินแล้วใช้นิ้วชี้จิ้มที่อกร่างสุงแรงๆ2-3 ที
"ยังเป็นเด็กอยู่เลย....นายจะกินได้ไง?....นั่งดูฉันกินแหละดีแล้ว"
เมื่อได้ยินดังนั้น ชางมินถึงกับขบกรามด้วยความโมโห... เขาเป็นเด็กงั้นหรอ?.... แล้วการกระทำที่คนตรงหน้าทำอยุ่ล่ะ.... แค่คนๆนั้นมีแฟนเนี่ยนะ?... ทำไมถึงกับต้องมานั่งดื่มเอาเป็นเอาตาย.... ตอนนี้ชางมินกำลังพยายามสงบสติอารมณ์เพื่อไม่ให้ทำอะไรคนตัวเล็กๆข้างๆเขา ตอนี้คงมีวิธีเดียวคือการหลับตา... เพราะเขาไม่ต้องการเห็นใบหน้าหมองเศร้าของแจจุง...
ร่างสูงที่หลับตาอยู่สักพัก ถึงกับต้องสะดุ้งเฮือก! ก้เพราะคนที่นั่งข้างๆเมื่อกี้ เดินอ้อม แล้วสวมกอดเขาจากข้างหลัง แจจุงเอาใบหน้าเล็กๆของเขาซุกกับหลังแกร่งของน้องชายที่เขาแสนจะไว้ใจ เขาค่อยๆพร่ำพรรณนาถึงคนที่ต้องทำให้เขามานั่งดื่มแบบนี้
"ฉันน่ะนะ....ฉันน่ะ....รักเขามาก...ฉันแอบรักเขามาตั้งนานแล้ว...เขามักจะเป็นห่วงฉันเสมอ...ทุกเรื่อง...ฉันมันจะทำอะไรบ้าๆบอๆ...และเขามักจะอยุ่ข้างๆฉันเสมอ...แต่...ทำไมล่ะ...??...ทั้งที่ฉันก็พยายาม.....ฮึก....พย...พยายามทำตัวดีๆ..."
ชางมินรุ้สึกได้ถึงแรงสะอื้นของแจจุงที่อยู่ด้านหลัง นี่เขาต้องมานั่งฟังแจจุงพร่ำเพ้อถึงคนๆนั้นหรอ?....เขาต้องมานั่งรับรู้สิ่งที่เขาไม่ต้องการอยากรู้เนี่ยนะ.... เขาต้องมารู้เรื่องนี้ในฐานะที่เขาเป็นแค่....น้องชายเนี่ยนะ.... แค่น้องชายใช่ไหมแจจุง... มือเล็กๆของแจจุงค่อยๆสอดมาจากด้านหลังแล้วกอดชางมิน
"แล้วทำไม....ทำไมเขาไม่รักฉันเลยล่ะ....ชางมิน....ทำไมไม่ใช่ฉันล่ะ....ฮือออ....ชางมิน...."
"แล้วทำไม...พี่แจจุงถึงไม่ลองมองคนข้างหน้าพี่ดูบ้างล่ะครับ...."ในที่สุดเขาก้ตัดสิ้นใจพุดไป.... เขาทนไม่ไหวแล้ว... น้องชาย?... ทุกที... ทุกครั้ง... เขาไม่เคยเป็นมากกว่าน้องชาย....
ไม่เคยเลย....
"หะ...หา..." เมือ่ได้สติร่างบางก็ผละออกจากหลังของร่างสูง.... อะไรนะ... เมื่อกี้ชางมินล้อเล่นใช่ไหม?...
"......."
แจจุงเขยิบออกห่างน้องชายของเขา... เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าการพุดอะไรต่อมิอะไรไปให้ชางมินฟังมีเป็นเรื่องดีเสียแล้ว... ชางมินกำลังโกรธ ... ร่างสูงตรงหน้าเขากำลังกำมือแน่... ชางมินก้มหน้านิ่ง...
"อย่า...ล้อเล่นแบบนี้สิชางมิน...ฉันตกใจนะ..."
แจจุงพูด... ร่างข้างๆเขาไม่มีการเคลื่อนไหวเลยเเม้แต่น้อย... ชางมินยังคงก้มหน้านิ่งเหมือนเดิม...
ร่างบางเห็นท่าไม่ดี จึงเขยิบเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะดุว่าชางมินหลับรึยัง ร่างสูงตรงหน้าไม่ได้หหลับ แต่ดวงตากำลังรื่นด้วยน้ำตา.... แจจุงสกิดที่แขนชางมินเบาๆ... ก่อนจะกอดปลอบ...
ทันใดนั้นเอง ชางมินก้สะบัดความหวังดีที่กำลังทำร้ายเขา... เขารู้....ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแจจุงเห็นแค่เขาเป็นน้อง... แต่น้องคนนี้มันกำลังทรยศ เขาไม่สามารถทนเก็บความรู้สึกส่วนลึกได้อีกแล้ว...
"ผมไม่เคยล้อเล่น!....."ชางมินผลักคนข้างๆลงกับพื้นพรม แจจุงอ้าปากด้วยความตกใจ ร่างสูงจึงใช้โอกาสนั้น ทาบทามด้วยริมฝีปากเขาเอง
ริมฝีปากหนากดทับริมฝีปากบางสีชมพูที่หน้าหลงไหล ร่างสูงดุดที่ริมฝีปากล่างของร่างบางเบาๆ ก่อนจะสอดลิ้นเพื่อเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานในโพรงปากของร่างบาง แจจุงทุบหน้าอกชางมินสุดแรง....
ร่างสูงถอนริมฝีปากเพื่อให้ร่างบางข้างใต้หายใจ... เมื่อได้จังหวะ แจจุงจึงผลักร่างสูงออก แจจุงตบหน้าชางมินสุดแรง... ร่างสูงหน้าหันไปตามแรงของร่างบาง น้ำใสๆค่อยๆไหลรินจากดวงตาคู่สวย ทำไม...ไม่เห็นกับความเป็นพี่น้องกันแล้วใช่ไหม?...
"ใจร้าย... ฉันเกลียดชางมิน..." ชางมิน...ทำไมถึงต้องทำแบบนี้.. คำว่าพี่น้องของเราหายไปไหน?... หรือที่ผ่านมานายคิดเกินเลยกับฉันมาตลอดเลยใช่ไหม?... ชางมิน...
แจจุงลุกหนีร่างสูง แต่ก้ไม่พ้นไปไหน ชางมินผลักแจจุงไปติดกำแพง ไม่พุดพร่ำทำเพลง ร่างสูงก้ระดมจูบที่ซอกคอหอมกรุ่นของคนตรงหน้าทันที เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว... แค่ร่างบางตรงหน้าเป็นของคนเดียว...ก็พอ....
"ฮือออออ...ชางมิน...ฉันขอร้อง....เราเป็นพี่น้องกันนะ..." ฉันไม่เคยแบ่งใจให้ใครเลย... ฉันไม่เคยคิดกับนายเกินเลยเลย ชางมิน....
"พี่น้อง..."
เมือ่ไดยินดังนั้น ชางมินก็ปล่อยให้แจจุงเป็นอิสระทันที... ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้น แค่พี่น้อง.... พี่น้องเท่านั้นสินะ....
"ก็แค่พี่น้องเท่านั้น....ทำไมพี่ไม่เคยนึกถึงใจผมบ้าง?...."
ชางมินตัดพ้อ แจจุงเห็นดังนั้นจึงเข้ากอดร่างสุงจากด้วยหลังทันที..
"ฉันขอโทษ....ฉันไม่ได้ตั้งใจ....ฉันขอโทษ...."
ชางมินแกะมือของแจจุงออก อารมณ์ของเขาเริ่มประทุอีกแล้ว... จะต้องขอโทษเขาทำไม.... ทำไม....
"หยุด!...พอกันที.....พี่จะขอโทษผมเพื่ออะไร....พี่ไม่ได้รักผม....ขอผมอยู่คนเดียว...."
"ฉันขอโทษชางมิน"
สติสัมปชันยะของร่างสูงขาดผึ่ง เขากดคนตัวเล็กลงกับพื้น แล้วถอดเน็กไท ของเขาออก เพื่อมัดมือของแจจุงเอาไว้ ตอนนี้ไม่มีอะไรสามารถมาขัดขวางเขาได้แล้ว... เสื้อผ้าของแจจุงถูกทึ้งออกจากตัว จนตอนนี้เหลือเพียงนวลเนื้อเนียนขาว ไม่มีอะไรปกปิดร่างกายแล้ว ใบหน้าสวยนองไปด้วยน้ำตา....
"พี่...ต้องเป็นของผมเท่านั้น!...."
จบคำ ชางมินก็ใช้ริมฝีปากหนาของตนประกบจูบเร่าร้อนให้แก่ร่างบาง มือหนาไล้ลงต่ำไปเรื่อยๆ พร้อมกับริมฝีปากที่ทิ้งรอยไว้ตามทางเรื่อย... ลิ้นสากค่อยๆโลมเลียตุ่มเล็กสีชมพูบนหน้าอกทั้งสองด้านของแจจุง จนราบางร้องคราง
"อะ...อา...หยุด...พอ..."
ดุเหมือนมันจะไม่ได้ประโยชน์ แต่กลับปลุกให้อารมณ์ของชางมินประทุร้อนยิ่งกว่าเดิม ชางมินค่อยๆลากลิ้นลงไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าท้องแบนราบ พร้อมกับมือของเขาที่กำลังกอบกุมแก่นกายของคนตรงหน้า แล้วค่อยๆรุดขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็ว....
"อ๊ะ....ชะ...ชางมิน...หย..หยุด...."
เสียงพูดพร้อมครางที่ขาดห้วง ยิ่งเร้าอารมณ์ของชางมิน ให้โหมกระพือยิ่งขึ้น... ใบหน้าสวยนองไปด้วยน้ำตา ชางมินหยุดตามคำขอของร่าบางตรงหน้า แต่นั่นกลับทำให้แจจุงทรมานด้วยแรงอารมณ์ที่สุงขึ้น....
"พุดสิ..ว่าพี่ต้องการผม...."
"ฉัน....อ๊า...ท...ทนไม่ไหว...."
ร่างบางบิดกายลุ่ม.... ความทรมานที่เคยเป็นเพราะอย่างอื่นกลับมาแทนที่ด้านราคะแสนเร่าร้อน.... ชางมินมองร่างข้างใต้อย่างพอใจ... เขาควรจะอ่อนโยนกับคนข้างใต้มากกว่านี้สินะ....
"ผมรักพี่นะ.....รักพี่มาก....มากกว่าอะไรทั้งสิ้น..."
ชางมินดึงร่าบางเข้ามากอด ดวงตาของแจจุงพร่าเต็มที... ทั้งสองแลกจุบดูดดื่มและเร่าร้อน ส่งผ่านความร้อนให้กันและกันความเร่าร้อนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งห้อง... เกิดเสียงครางดังและขาดห้วงเป็นระยะ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่ใบหน้าสวย... ชางมินค่อยๆปาดมันออกจากใบหน้าของร่างบางอย่างเบามือ...
ชางมินกระแทกครั้งสุดท้าย ก่อนจะถอนตัวออกจากร่าบาง.... แจจุงหมดแรงแล้วหลับไปในที่สุด ชางมินกอดคนตัวลเกข้างๆที่ไม่เคยแม้แต่จะหันมามองเขาเลย... เขากระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้น ดวงตาของเขาค่อยๆหรี่ลง จนปิดไปในที่สุด...
เช้าวันใหม่ แสงแดดจ้าส่องเข้าทางหน้าต่าง แจจุงที่กำลังจะขยับตัว ก็ต้องหยุดการกระทำลงเพราะคนที่มอบอ้อมกอดแสนอบอุ่นนี้ให้เขา....
"น่าอายชะมัด....."
แจจุงพึมพำกับตัวเอง... เช้านี้ไม่มีใครโผล่มาเลย ทายว่าคงค้างอยู่ที่นั่น แจจุงมองหน้าคนที่กอดเขาอยู่ เรื่องเมือคืน นึกแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เขาได้ยินเสียงคนที่นอนกอดเขาเบาๆ ชางมินกระซิบข้างๆหูว่ารักเขามากมาย...
บางที.... เขาควรจะมองคนข้างๆตัวบ้างก็ดีนะ.....
[END]......
ความคิดเห็น