[TVXQfic] ปั๋วข้า...ใครอย่า(บังอาจ)แตะ!!(Yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : InTro

Title: ปั๋วข้า...ใครอย่า(บังอาจ)แตะ!(ยังไม่มีภาษาประกิดแฮะ)
Category: รั่ว.... - -“
Pairing: ยุน/แจ
Rating : Nc-17 .....หยาบด้วย....

อ้อ....เรื่องนี้มันหยาบนิดๆ....เถื่อนหน่อยๆ....ไม่ว่ากันนะ....
(ซานเก็บกดมากๆ...มาจากเรื่อง Holding Back The Tears)


ให้เสียงภาษาไทยโดย....
พันธมิตร.....(มุกนี้อีกแล้ว)


เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใส ลมเย็นๆเอื่อยๆพัดเอาเศษใบไม้แถวนั้นหมุนวนอยู่รอบๆกายร่างบางที่หน้าหวานเสียยิ่งกว่าผู้หญิง มือบางๆนั่นถือไม้หน้าสามโชกไปด้วยเลือดแดงฉาน รอยยิ้มปิศาจผุดขึ้นที่มุมปากบาง... ก่อนจะกระทืบแรงๆลงบนหน้าอกของคนที่นอนตัวขดตัวงอ จนผู้เคราะห์ร้ายสำลักน้ำลายเหนียวยืดบวกกับโลหิตแดงจนฟูมปาก

“นี่ยังน้อยไปสำหรับโทษของมึง.......” มือบางกระดกปลายไม้หน้าสามให้โขกกับคางของผู้เคราะห์ร้ายที่นอนอยู่อย่างแรงจนมันเขียวช้ำดำปื๊ด น่ากลัวว่าจะห้อเลือด จนลูกน้องสีห้าคนที่ยืนมองอยู่ข้างหลังยังอดที่จะหวาดเสียวไม่ได้....

ใครๆก็รู้ว่านี่มันแค่เบาะๆ... ถ้าคนอย่าง คิม แจจุง เอาจริงขึ้นมาป่านนี้ไม้หน้าสามคงกระแทกจนคางเจ้าหมอนั่นนั่นทะลุไปถึงไหนๆแล้วล่ะมั้ง

“ใครส่งมึงมา!!!!!!!” คนหน้าหวานตะโกนลั่น จนน้ำลายกระเด็นรดใบหน้าของผู้เคราะห์ร้าย...
“ละ....ลู...กพี่....” ผู้เคราะห์ร้ายเอ่ยตะกุกตะกัก ทำเอาอารมณ์ของคิม แจจุง ที่ร้อนอยู่แล้ว ยิ่งเพิ่มอุณหภูมิขึ้นสูงปรี๊ด มือบางกระชากคอเสื้อที่โฉกไปด้วยเลือดนั่น เข้ามาจนใบหน้าที่เต็มไปด้วยแผลถลอกปอกเปิกเข้าใกล้ไม่ถึง5 เซ็น ดวงตากลมโตเป็นประกายถลึงมองผู้เคราะห์ร้ายที่ทำได้แค่หลุบตาลง
“ลูกพี่.....เชี่ยมึงสิ!....ถ้าไม่บอกชื่อแล้วใครจะไปรู้กะมึงวะ!!!” แจจุงตะโกนด่า ทำเอาลูกน้องอีกสี่ห้าคนเสียวสันหลังวูบวาบอีกครั้งอย่างช่วยไมได้....
“.....ละ...ลูกพี่...ซองมินครั.....บ.....” คำตอบของผู้เคราะห์ร้ายทำเอาแจจุงปิ๊งใบหน้าหนวานขึ้นมาได้ในหัวสมอง....
ลี ซองมิน.... ชายน้อยแห่งแก๊ง ‘แยง รู ปู’ (แยงมากเดี๋ยวปูหนีบมือ) ใครๆก็รู้ว่าซองมินมีสมยานามเรื่องการทำฟังทองพิษมากขนาดไหน.... มากถึงขนาดได้เป็นมือขวาของขวาของซ้ายของแก๊งเชียวนะ....(แก๊งมันมีกี่มือเนี่ย- -)

แล้วเหตุใด... คิม แจจุง ที่เป็นถึง หัวหน้าแก๊ง ‘มอง รู ยุง ’ (ไปมองทำม๊าย...เดี๋ยวยุงกัด) จะไม่รู้จัก!!! คนสวยแสยะยิ้มก่อนจะปล่อนคอเสื้อเจ้าลูกกระจ๊อกผู้เคราะห์ร้ายของซองมิน ก่อนจะกระทืบมันไปอีกทีสองทีด้วยความสะใจในอารมณ์ ก็แหม...นานๆทีจะได้มีผู้เคราะห์ร้ายจากแก๊ง “แยง” มาให้รุม(?)กระทืบนี่นา....
ผลัดกัน ‘แยง(รูปู)’ ผลัดกัน ‘มอง(รูยุง)’ แจจุงก็เบื่อเหมือนกันนะ.....

“เอารอยแผลนี่กลับไปให้ลูกพี่ที่แก๊งมึงดูนะ.....แล้วฝากบอกด้วย.....ถ้าอยากทำกุมาทำกะกุ ตัวตัว....แต่อย่าทำปั๋วกุ......”

“ไอ้ขี้ป๊อดจอง ยุนโฮ....เด็กคงแก่เรียนหน้าห้องนั่นอะนะ.....” ไอ่ผู้เคราะห์ร้ายผู้เคราะห์ร้ายซ้ำซากพูดจาไม่ยั้งคิด....

อาจเป็นเพราะมันคงจะไม่สังเกตเห็นมือบางๆนั่นเริ่มจะกำแน่น และเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาตรงขมับของคนสวยก็เป็นสัญญาณให้ลูกน้องสี่ห้าคน(ที่แทบไม่มีบทเลย- -“) เตรียมตัววิ่ง โดยการจ้ำออกมาช้าๆ...ก่อนจะเร็วและกลายเป็นวิ่งไปในที่สุด.....
มือบางกระชับไม้หน้าสามในมือให้แน่นยิ่งขึ้นก่อนจะฟาดแรงๆลงไปที่หน้าท้องของผู้เคราะห์ร้าย....

ผัวะ!

“นี่....สำหรับที่มึงที่บังอาจเรียกว่าที่ ‘ปั๋ว’ กุว่าไอ้ขี้ป๊อด” ก่อนจะฟาดลงไปแรงๆอีกที

ผัวะ!!

“สำหรับที่มึงทำว่าที่ ‘ปั๋ว’ กุเจ็บ.....” ก่อนจะหันปลายไม้เข้าหาหน้าท้องของมัน แล้วทิ่มลงมาอย่าแรงจนมันเจ็บจุก ร้องครางด้วยความเจ็บปวดออกมาไม่เป็นภาษา

“อุ๊...ก!!!”

“และ.....สำหรับความสะใจส่วนตัวของกู........”

“แล้วก็จำไว้ด้วยนะ.....” คนสวยโยนไม้หน้าสามทิ้งไปอีกทาง แล้วหันมาพูดกับผู้เคราะห์ร้ายที่ใกล้หมดสะติเต็มทน.... “จอง ยุนโฮ คือคนที่กุชอบ.....”

“ในอนาคต....เขาจะเป็นใหญ่ในแก๊ง มอง รูยุง.....ถ้าหากพวกมึงยังทำสันดานง่าวๆ กล้าไปรบกวนความสงบสุขของเขาอีกล่ะก็.......พวกมึงโดนดีแน่.....เข้าใจปะ?” คนสวยหันไปถามผู้เคราะห์ร้ายที่ตอนนี้ทำได้เพียงพยีกหน้าช้าๆ

“.......”

“สัด!!....กุถามว่าเข้าใจไหม!!!!!” หันไปตวาดเสียงดังลั่น

“ข....เข้าใจ.....”

“เออดี....งั้นก็จำอีกอย่างนะ........ ‘ผัวข้า.....ใครอย่า(บังอาจ) แตะ!!!’”

+++++++++++++++++++++++++
TBC
เม้นเพื่อกำลังใจของคนเขียนนนนน >..<