NC

คำเตือนเนื้อหานิยาย

นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาหรือการใช้ภาษา
ที่ไม่เหมาะสม เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหานิยาย

อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เกมร้ายร่ายปรารถนา

    ลำดับตอนที่ #2 : เกมร้ายร่ายปรารถนา - 1

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 8.67K
      99
      5 ม.ค. 63




    รีอัปเดตเพื่อโปรโมท e-book 60% ค่า

    ลิงก์ E - book เกมร้ายร่ายปรารถนา >>>คลิก<<<






    บทนำ

     

     

    พระอาทิตย์ทรงกลดเกิดขึ้นในช่วงสาย แต่นั่นไม่ได้น่าสนใจเท่าหญิงสาวรูปร่างสูงระหงในชุดลำลองทันสมัยที่เดินเคียงคู่อยู่กับ เจตน์ พิพัฒน์ หนุ่มหล่อเจ้าของไร่องุ่นอันโด่งดังแห่งอำเภอปากช่องเลย

    คุณจิตรากอดอกหมับด้วยความขุ่นเคืองใจ อิงไหล่กับขอบหน้าต่างคิดไม่ตกที่ยังคงเห็นภาพนั้นซ้ำๆ

    จะแต่งงานอยู่แล้วแต่ยังวนเวียนมาข้องแวะกันอยู่เลย แบบนี้มันจะไหวหรือคะคุณแม่” นางหันกลับมามองคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าท่าทางกลัดกลุ้ม “...สักวันปลัดพิบูลย์คงยิงหัวเอาถ้ารู้ว่าคนของเรายังยุ่งอยู่กับผู้หญิงของเขา”

    คุณใจแก้วเพียงถอนหายใจหนักๆ เท่านั้น หลานชายของท่านโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อายุอานามไม่ใช่น้อยๆ เสียด้วย ครั้นจะบังคับกันเหมือนครั้งเป็นเด็กน้อยก็คงไม่ได้

    หนูกลุ้มใจค่ะ” คุณจิตราแทบตวาดด้วยความกลัดกลุ้มที่ไม่อาจระงับ

    คนเป็นแม่เลยเหลือบตาขึ้นมามองปรามก็ใจเย็นๆ หน่อยเป็นไร เราน่ะมองกันอยู่ตรงนี้จะไปรู้ตื้นลึกหนาบางอะไร แม่นิสรินทร์น่ะยังทำงานอยู่ที่นี่ไม่ใช่ เขาอาจจะคุยกันเรื่องงานก็ได้ ตาเจตน์มันไม่ใช่คนเหลวไหลสักหน่อย คนเราเลิกกันไปแล้วก็ใช่ว่าจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้นี่นาจริงไหม?

    ไว้ใจได้หรือคะ ตาเจตน์ของเราน่ะรักเขาจนโง่ ขนาดว่าเขาทิ้งไปหมั้นกับข้าราชการหนุ่มน้ำดี ก็ยังต้อนรับขับสู้เขาเหมือนยังรักกันอยู่” นางลากเสียงสูงอย่างขุ่นเคืองในตัวลูกชาย “...ดูสิคะ เดินคุยกันไม่เกรงสายตาใครเลย คนงานน่ะปากไวจะตายไป ประเดี๋ยวก็เอาไปลือกันนอกไร่แล้ว”

    หาเมียให้สิจะได้จบเรื่อง คนของเราก็มี เขาก็มี จะได้แยกย้ายกันไปเสียทีไง ตาเจตน์เองก็จะสี่สิบอีกสองปีนี้แล้ว”

    คุณจิตราถอนหายใจทิ้งหนักๆ ให้กับคำแนะนำที่ไม่มีวันเป็นไปได้ หนูไม่บังคับใจลูกแม่ก็รู้ แต่ถึงบังคับไปก็ใช้ว่าหลานคุณแม่จะยอมเล่นด้วยง่ายๆ”

    ไม่ลองไม่รู้”

    ถ้าลอง… แล้วจะไปหาสะใภ้ที่ไหนทันคะ”

    ไม่มีหมายปองไว้บ้างเลยรึ”

    ไม่มีค่ะ หนูไม่เคยคิดจะจับลูกคลุมถุงชนเลยไม่สนใจพิจารณาใครไว้เป็นพิเศษ”

    แย่เลย แม่เองก็ไม่มีเหมือนกันเพราะวันๆ อยู่แต่กับเรา งั้นเราก็คงต้องปล่อยเขาไปแล้วล่ะแม่จิต”

    ลูกสาวชักสีหน้าขึ้งเคียดขึ้นมาอีกหนเมื่อสุดท้ายต้องจนหนทาง คุณใจแก้วเลยส่งสาลี่หิมะรสหวานกรอบที่เพิ่งปอกเสร็จหมาดๆ ให้ลูกสาวเอาไปชิมหนึ่งชิ้นพลางปลอบใจอีกระลอก

    เอาน่า... คอยดูไปก่อน แม่เชื่อนะ... ว่าตาเจตน์จะไม่ทำให้เราต้องอับอายขายขี้หน้าชาวบ้านเขา แต่ที่ยังเห็นว่าสนิทสนมกันขนาดนี้ก็เพราะว่าเขาสองคนยังต้องทำงานด้วยกันต่อไป แม่นิสเขาก็ไม่ได้บอกไม่ใช่หรือว่าจะลาออกน่ะ”

    แต่กระนั้นคุณจิตราก็ไม่ได้ใจชื้นขึ้นมาเลยสักนิด แถมสีหน้าของนางยังขึ้งเคียดขึ้นยิ่งกว่าเดิมด้วย ก่อนสาวใช้ประจำบ้านจะนำโทรศัพท์มาส่งให้

    ทางไกลจากกรุงเทพฯ ค่ะ”

    ขอบใจจ้ะ”

    คุณจิตราบอกเนิบๆ อย่างเก็บอารมณ์แล้วรับสาย

    มีอะไรรึ”

    สีหน้าของลูกสาวดูตกใจและซีดเผือดจนน่าใจหาย ท่านจึงต้องเสียมารยาทขัดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงระคนสงสัย

    ฉันจะรีบไปตอนนี้เลย เธอใจเย็นๆ ก่อนนะวิ” ว่าแล้วรีบวางสาย หันมามองคนเป็นแม่ที่รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ “หนูต้องไปกรุงเทพฯ ค่ะแม่ เพื่อนหนู… วิศณี ถูกทำร้ายอาการหนัก”

    วิศณีหรือ?

    คุณใจแก้วจำไม่ได้แล้วว่าเป็นเพื่อนคนไหนของลูกสาวเพราะไม่ได้เห็นหน้าคาดตากันเลย แต่ก็อดเป็นห่วงไปด้วยไม่ได้

    แล้วจะไปยังไงล่ะเรา”

    ไปกับคนรถค่ะ หนูไปก่อนนะแม่ไม่ต้องห่วง ค้างไม่ค้างที่นั่นยังไงจะโทรมาบอกอีกที”

    ไปดีมาดี”

    ท่านอวยพรเพียงเท่านี้เกรงว่าลูกสาวจะไปไม่ทันการณ์ แล้วหันมองตามหลังจนลับตาไป ในใจยังไม่วายสงสัยอยู่ดีเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้ของลูกสาว

     

    ตกค่ำเจตน์แวะเข้ามากินมื้อค่ำที่บ้านใหญ่อย่างเคย ทว่าไม่พบคนเป็นแม่จึงถามหากับสาวใช้พลางกวาดมองไปรอบตัวบ้านชั้นล่าง

    คุณนายไปกรุงเทพฯ ตั้งแต่สายๆ เห็นโทรกลับมาบอกว่าจะอยู่สักสองสามวันถึงจะกลับค่ะ”

    เจตน์พยักหน้ารับทราบช้าๆ ไม่ได้ถามเซ้าซี้เพราะแม่ของเขามักไปกรุงเทพฯ เพื่อสังสรรค์กับบรรดาเพื่อนฟูงอยู่บ่อยครั้ง แล้วถามหาคนเป็นยายกับลูกสาวบ้าง

    คุณยายกับหนูผิงล่ะ”

    ขึ้นข้างบนแล้วค่ะ วันนี้คุณหนูผิงฝากบอกว่าจะนอนที่นี่

    งั้นหรือ”

    คุณเจตน์จะรับข้าวเลยไหมคะ ป้าจะตักให้”

    ไม่ล่ะ กินคนเดียวมันไม่อร่อย ออกไปกินข้างนอกดีกว่า…”

    หลังจากเจตน์เดินออกจากบ้านไปในค่ำคืนนั้นเพื่อสังสรรค์กับเพื่อนบ้าง สามวันถัดมาชายหนุ่มก็ยังไม่เจอหน้าคาดตาคนเป็นแม่เลย ความเป็นห่วงทำให้เขาต้องโทรถามข่าวคราวว่าไปไงมาไงถึงไม่กลับสักที ก็ได้รับคำตอบกลับมาว่า

    วันสองวันนี้จะกลับ เตรียมตัวต้อนรับแม่ให้ดีล่ะ”

    เท่านี้ก็วางสายไป

    คุณจิตราจึงหันไปมองคนป่วยที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อย

    บอกว่าให้นอนพักที่โรงพยาบาลอีกวันก็ไม่เชื่อ รีบกลับมาทำไมก็ไม่รู้” ก่อนหน้านางไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลแต่ไม่พบ ทางโรงพยาบาลแจ้งว่าเพื่อนของนางขออนุญาตหมอกลับมาพักฟื้นที่บ้านจึงรีบตามมาดูด้วยความเป็นห่วงเป็นใยทันที

    ฉันเกรงใจเธอ เกรงใจยายเมย์ เพื่อนต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ หลานก็ต้องนั่งเฝ้าจนหนังสือหนังหาไม่ได้อ่าน ฉันก็ควรจะออกมาพักฟื้นต่อที่บ้านเพราะอาการดีขึ้นมากแล้ว

    นั่นสิ แล้วนี่หนูเมย์ไปไหนแล้ว”

    เอาข้าวสุกที่เหลือจากเมื่อวานไปหว่านให้ปลาที่คลองหลังบ้านโน้นแน่ะ”

    คุณจิตรามองตามไปจนสุดสายตา พิศมองครูสาวรูปร่างหน้าตาสะสวย จิตใจดี มีกิริยานอบน้อมอย่างสนใจ ก่อนหันมาเจรจากับเพื่อนร่วมรุ่นจากรั้ววิทยาลัยด้วยความหวังบางอย่าง

    วิ…”

    หืม...”

    ตอนนี้หนูเมย์เขามีแฟนหรือเปล่า”

    คนเป็นเพื่อนเลิกคิ้วขึ้นสูง แย้มยิ้มอย่างสงสัยอยู่ในทีทำไม”

    มีหรือเปล่าล่ะ”

    คนมาจีบน่ะมีเยอะแยะ แต่ยายเมย์ไม่สนใจใครเป็นพิเศษเลย ตั้งแต่ถูกเลิกจ้างจากโรงเรียนเอกชนใกล้ๆ บ้านมาก็เอาแต่อ่านหนังสือไม่ยอมไปไหน เห็นว่าจะขอสอบครูให้ได้ก่อน… เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”

    แล้วถ้าฉันอยากได้หนูเมย์ไปให้ลูกชายล่ะ เธอจะว่าไง”

    “...”

    แลกกับบ้านสวนและที่ดินผืนนี้”

    เมื่อเพื่อนเอาแต่เงียบครุ่นคิด คุณจิตราจึงพูดเสริมให้อย่างใจป้ำว่า

    “ฉันจะไถ่มันคืนมาให้เธอ และสัญญาว่าจะดูแลหนูเมย์เป็นอย่างดี หาโรงเรียนที่ดีให้ได้เข้าไปสอนอย่างมั่นคง”

    มันเป็นคำถามที่ทำให้คนฟังทั้งตกใจและตอบยากมากที่สุดเลยก็ว่าได้ นางรู้ว่าวิศณีเลี้ยงหลานสาวมาเหมือนลูกไม่เคยบงการชีวิต เช่นเดียวกับนางที่ไม่เคยบงการชีวิตลูกชายคนเดียวอย่างเจตน์เลยสักครั้ง

    แต่ถ้ามันจำเป็นจริงๆ นางคิดว่าวิศณีก็คงต้องคิดใหม่ เช่นเดียวกับที่นางกำลังคิดอยู่ในตอนนี้





    ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามอ่านนิยายเช่นเคยค่า
    ขอให้สนุก และมีความสุขกับการอ่านน้า

    ดารารินทร์

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×