[ KNB ] Light [ Aokaga เบาๆ ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

อา สวัสดีค่ะ นี่เป็นครั้งแรกของเราที่เขียนอะไรจริงจัง 
ถึงจะเรียกว่าฟิคได้ไม่เต็มปากก็เถอะ เพราะจริงๆมันคือความเพ้อของเราค่ะ สั้นมากกก
เริ่มเพราะรักคากามิล้วนๆ แต่ทำไมกลายเป็นความคิดของพี่ฟ้าไปแทนเราก็ไม่รู้ค่ะ ฮาา
เอาเป็นว่าไปอ่านเถอะค่ะ แล้วจะติ จะชม จะว่าอะไรก็ตามสบายกันนะคะ <3

เนื้อเรื่อง

เขาว่ากันว่าแสงจะอยู่ในที่ที่มีเงาหรือความมืดล้อมรอบ
 

อาโอมิเนะเองก็เชื่ออย่างนั้น

.

.

.

.

 

เขาอยู่ในความมืด

ถึงตัวเขาจะเป็นแสง แต่เขาก็อยู่ในความมืด

แน่ละว่าเขาไม่ได้อยู่ในความมืดมาตั้งแต่แรก เพราะโลกแห่งบาสเก็ตบอลคือแสงสว่างของเขา

เป็นทั้งชีวิตของเขา

 

จนกระทั่งเขาเจอกับทีมที่ยอมแพ้ไปง่ายๆแค่เพราะเขาทำแต้มมากไปทั้งๆที่การแข่งยังไม่จบนั่นล่ะ

เหมือนเวลาถูกหยุดลง

แล้วแสงของเขาก็มอดดับไป
 

 

 

บาสน่ะสนุก

แต่ถ้าไม่มีคู่ต่อสู้มันก็แค่นั้น

 

 

 

‘ คนที่จะชนะฉันได้ คงไม่มีอีกแล้วล่ะ... ’
 

  เขาพูดกับเท็ตสึไปอย่างนั้นก็จริง แต่เขารู้ตัวดีว่าตัวเขายังคงหวัง หวังจะได้เจอคู้ต่อสู้ที่มีฝีมือสูสี คู่ต่อสู้ที่จะไม่มีวันยอมแพ้ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงก็ตาม

คนที่รักบาสมากเหมือนกับเขา

 

แต่การหวัง.....ก็ไม่ใช่การพบเจอ

ถึงจะอยากเชื่อในสิ่งที่เงาของเขาพูด ว่าสักวันเขาต้องได้เจอ มันต้องมีสักคนที่จะชนะเขาได้

แต่แค่เขาพยายามมากขึ้นอีกหน่อย ทีมฝ่ายตรงข้ามก็พากันถอดใจไปกันยิ่งกว่าเดิม

 

เขาจึงเลิกหวัง

เลิกไปซ้อม

เกือบจะถอดใจกับบาสไปแล้วด้วยซ้ำ

เพียงแต่ว่า ถ้าเขาหยุดอยู่ที่ตรงนี้ เขามันก็ไม่ต่างจากเจ้าพวกคนงี่เง่าถอดใจไปทั้งๆที่ยังไม่รู้ผลเลยเลยไม่ใช่หรือไง และเขาไม่อยากเป็นเหมือนคนพวกนั้น ไม่มีวัน

เขาจึงยังคงเล่นบาสต่อไป

แม้ว่าจะไม่มีความหวังหลงเหลืออยู่อีกแล้วก็ตาม
 

.

.

.

จนกระทั่งวันนั้น

 

แมตช์ระหว่างเซย์รินและโทโอในวินเทอร์คัพ

เขา.....แพ้

แพ้ อย่างที่ไม่เคยแพ้

แพ้ให้กับคนที่เขาบอกว่าแสงของมันหม่นเกินไป

แพ้ให้กับคนที่เขาคิดว่ามันคงทำอะไรไม่ได้ถ้าไม่มีเท็ตสึ

แพ้ให้กับคนบ้าที่ยังยิ้มได้ถึงคะแนนของมันกับเขาจะห่างกันนับสิบ

แพ้ให้กับคนที่แทบจะเหมือนเขาไปเสียทุกอย่าง

แพ้ให้กับ คากามิ ไทกะ...

 

 

เขาว่ากันว่าแสงจะอยู่ในที่ที่มีเงาหรือความมืดล้อมรอบ

อาโอมิเนะเองก็เชื่ออย่างนั้น

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิดไป

.
.
.
.

 

   แสงของคากามิยังหม่นอยู่บ้างก็จริง แต่แสงนั่นไม่เคยดับลง หมอนั่นอยู่ท่ามกลางแสงสว่าง ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นแสงด้วยนั่นแหละ หมอนั่นไม่เคยทิ้งเงาของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้จมอยู่ในความมืดมิดอย่างเขา รอยยิ้มนั่นไม่เคยหายไป ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

 

 

‘ อะไรของนาย มันยังไม่ได้จบลงตรงนี้สักหน่อย ไว้ค่อยมาแข่งกันใหม่ก็ได้น่า ’
 

แล้วหมอนั่น เจ้าบ้านั่น ก็ฉุดมือเขาขึ้นมาจากความมืด ด้วยมือข้างนั้น ด้วยรอยยิ้มนั่น

บ้าเอ๊ย

แล้วเขาก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ

ว่าเขาไม่ได้เกลียดมัน

บ้าชะมัด

บ้าที่สุด

เขาไม่ได้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง กลับกัน  เขากลับไปเป็นตัวเองที่สุดอย่างที่ไม่เคยทำได้ ตัวเขาเกือบจะลืมความรู้สึกนี้ไปแล้วเสียด้วยซ้ำ

เล่นอย่างเต็มที่

ซ้อมไม่มีขาด

ตามไปดูแมตช์ทุกแมตช์ที่มันแข่ง

 

บาสสนุกที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา

 

อีกครั้ง เล่นอีกครั้ง

แสดงให้ฉันเห็นอีกสิ ว่านายคือคนๆนั้น คือแสงสว่างที่ฉันตามหามาตลอด

 

แต่ให้ตายเถอะ

ก็แล้วมันจะทำไมกันนักหนา

ทำไมเขาต้องเอาแต่คิดถึงเรื่องของมัน รอยยิ้มของมัน ใบหน้าของมัน คำพูดของมันก็ยังคงก้องซ้ำไปซ้ำมาในหัว

ก็แค่คนที่เป็นแสงดวงใหม่ให้เท็ตสึ

ก็แค่คนที่ชนะเขาได้อย่างที่ไม่มีใครทำได้

ก็แค่คนที่ไม่เคยมีคำว่ายอมแพ้อยู่ในสายตา

ก็แค่คนที่เล่นบาสอย่างมีความสุขที่สุด

ก็แค่คนที่รักบาสแทบบ้าเหมือนๆกับเขา

ก็แค่คนที่กลายเป็นแสงสว่างของเขาด้วยเหมือนกัน

ก็แค่นั้น
 

ก็แค่นั้นเอง

 

ก็แล้วทำไม
 

เขาถึงยังหยุดคิดเรื่องของมันไม่ได้สักทีเล่า
.
.
.
.
.

บ้าเอ๊ย.