คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 13 อีกฟากฝั่งของกำแพง
ในืนนั้นเอ นัเรียนในหอพัาย็ไ้รับ่าวว่ามีนัเรียนสอนสู้ันนบาเ็บ และโนอาารย์ทำทั์บนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว สอนนั้นือโมรอ และแม็เวล นัเรียนที่มาาอาาัรเสือาว และมียศเป็นอัศวินทัู้่
และเป็นรั้แรที่นัเรียนในหอับลุ่มุยัน หลายๆนบอเป็นเสียเียวันว่าไม่อบโมรอ บานเอโมรอเบ่ใส่ และหาเรื่อทะเลาะวิวาท็มี
เรนเลไ้รับ่าวสารใหม่าเพื่อนร่วมหอ ว่านออาาัรเสือาว โยส่วนให่มีนิสัยแบบนี้อยู่แล้ว พวเาใ้ระบบศัินาสวามิภัิ์ และเน้นเรื่อนั้นวรระอย่ามา ประเทศอพวเาล้อม้วยรั้วลวหนามันประานหนีออาประเทศ หลัาที่มี่าวประานหนีออมาทุๆปี เพราะทนวามันไม่ไหว
และบุลารั้นแนวหน้าอราอาาัรเสือาวไม่เป็นที่นิยมอประเทศอื่น เพราะพวเารัเียทัศนิ และวิธีิอนในประเทศนี้ มีรั้หนึ่ หัวหน้าสภานัเรียนอโรเรียนมาเีย้อไปร่วมานสานสัมพันธ์เ็โรเรียนอมเวทย์ ที่ัึ้นที่ราอาาัรเสือาว ผลปราว่าหัวหน้าสภานัเรียนโนบัับให้พัในอม้า และห้ามร่วมโ๊ะอาหารับสภานัเรียนโรเรียนอื่น เพราะเธอเป็นสามัน ไม่มีนามสุล
เรนเลรู้มาว่าหิสาวนนั้น ือริน่า แม่อเานั่นเอ แม่ผู้มาวามสามารถอเา ที่ภายหลัไ้เป็นราินี และมีวามสุราวับนาฟ้าบนสวรร์ ถึะเป็น่วเวลาสั้นๆ็ามที
นับั้แ่นั้น ็ไม่เยมีานพิธีสำัใๆ ัึ้นที่ราอาาัรเสือาวอีเลย ราอาาัรเสือาว ึหาทาส่นอนเอไปยัประเทศอื่นๆ เพื่อเผยแพร่แนวิอพวเา แทนที่ะยอมปรับัวให้เ้าับอาาัรอื่นๆ
เรนเลสำรวห้อนอนอเา พบว่ามันปลอภัยี บาเรียที่เาร่ายันเอาไว้ลวามเสียหายไ้อย่าสมบู์ ยเว้นท่อประปาที่ฝัไว้ในผนัเสียหาย มันแนน้ำไม่ไหลมาที่ั้นอเา ืนนี้เรนเล้อไปอาบน้ำที่อื่น เาไม่อยาอาบน้ำห้อนำรวมที่ทาโรเรียนัไว้ให้ เพราะี้เีย่อิว เาั้ใว่าะหาโรแรมในเมือถูๆใ้บริารเสียหน่อย
เรนเลัสินใบินออนอหน้า่า เาบินสูึ้นไปว่าร้อยเมร นเห็นทั่วทั้เมืออาร์าเีย แสไฟาเมือนั้นเ่นระารา นมอไม่เห็นนอเมืออันมืมิเลยแม้แ่น้อย…
แ่ทว่าเรนเลเหลือบเห็นแสไฟไลออาัวเมือออไป มันเป็นลุ่มอไฟเล็ๆท่ามลาเมือเ่าที่ล่มสลาย เรนเลเาว่านั่นืออไฟอพวนเถื่อน...แ่ถึะเป็นนเถื่อน ็ไม่น่าะโ่นาไปปัหลัในินแนอพวอันเ
“อยู่ท่ามลาเมือที่ล่มสลาย อยู่ันไปไ้ยัไนะ” เรนเลเอ่ย้วยวามสสัย และใอเาเิวามอยารู้อยาเห็น เาึัสินใบินไปหาแสไฟนอเมือทันที
เารู้ว่าารระทำนี้เสี่ย แ่ัวเาในอนนี้แ็แร่ว่าแ่่อนแล้ว เาิว่าพอะเอาัวรอหนีออมาไ้ หาเิอะไรไม่าฝัน
เรนเลลบล้าัวน้วยารัระแสมานาในอาาศ และใ้เวทย์ธาุแสและมือำพราัว ไม่ให้แสระทบมาที่ัวเา ทำให้ัวนอเา ใล้เียับำว่าล่อหน
เรนเลเลือะลอยอยู่เหนืออไฟประมาสิบเมร พอะรอพ้นาอันเเบื้อล่า และไ้เห็นว่ามีอะไรอยู่โยรอบ
อไฟอให่ไม่มีใรอยู่ใล้ มันเป็นอไฟทีุ่้วยหินเวทย์มน์ราาถู เรนเลสัเุว่าพวอันเรอบๆ่อยๆเินใล้อไฟ เมื่อไ้ระยะที่เหมาะสม ็ะมีนอยัยิมัน้วยเวทย์เพลิ ร่าออันเลุไหม้่อนะสลายไป
“ัวที่สิบห้าอวันนี้” เสียายหนุ่มนหนึ่เอ่ย เรนเลสัเุว่าเาแอบอยู่้าถัน้ำมันที่ล้อมรอบัวเามิิ มีระแสมานาในอาาศเบาบามาไหลเ้าัวอเา ึ่เิาทัษะลบัวน ไม่ใ่ัระแสมานา ึยัมีมานาไหลเ้าไปในร่าายอยู่
าที่เรนเลสำรวู ายนนี้น่าะเป็นนเียว ที่อยู่ในเแนอนาย เพราะเรนเลไม่สามารถับระแสมานาอสิ่มีีวิอื่นๆไ้อี เรนเลำลัสสัยว่าเามาทำอะไรัวนเียว
ายหนุ่มนนั้นใสุ่นัเรียนเวทย์มน์มาเีย ทำให้เรนเลรู้ว่าเาเป็นใร และถึแม้บรรยาาศรอบ้าะมื แ่เรนเล็พอเห็นไ้ว่าผมอเาสีาวราวับหิมะ
“อย่า...เสีย...ั...สิ” เสียหิสาวนหนึ่ล่าวัึ้นมาไม่ใล้ไม่ไล ทำเอาเรนเลประหลาใ “เิพวมันไ้ยินเสียเรา...เราะหนีไม่รอเอานะ”
“พวมันามลิ่นมานา และเราลบลิ่นมานาแล้ว” เ็หนุ่มล่าวโ้ลับ “เสียเรามันไม่สนใหรอ”
“่าอีแ่ัวเียว...และ...ลับ...โร...เรียน...นะ” หิสาวเอ่ย้วยน้ำเสียเย็นยะเยือ “เี๋ยวถ้ามันเอเรา...เราะไม่รอีวิ...ไม่...รอ...ีวิ...แน่ๆ”
เสียหิสาวที่ไม่เห็นใบหน้าล่าวเือนหนุ่มที่หลบ้าถัน้ำมัน ้วยน้ำเสียที่เยือเย็นและูเหมือนับนที่หมอาลัยายอยา เรนเลไ้ยินเสียอเธอัเนมา แ่ลับับสัมผัสัวนอเธอไม่ไ้เลยแม้แ่น้อย
“นว่าะไ้ศิลานัปรา์น่ะแอน” อมเวทย์หนุ่มอบหิสาวลับ “ผม้อารสัว์อัเิเป็นอัวเอ และศิลานัปรา์ที่สามารถหาไ้าพวอันเ ็นำมาใ้เป็นสื่ออัเิไ้”
“อีแ่ัวเียว...ลับ...โร...เรียน...นะ”
เรนเลพยายามมอหาที่อยู่อหิสาว เนื่อาเาับระแสมานาาร่าอเธอไม่ไ้ เรนเลึเาเอาว่าฝ่ายหิน่าะมีฝีมือทาเวทย์สูส่ นเาไม่อารับรู้ถึัวนอเธอไ้ แ่ระหว่าที่เาำลัพยายามมอหาเธอ เาับพบับอะไรบาอย่า่อน
สุนััวให่ว่าสามเมร ร่าายอมันเน่าเปื่อย แ่ทว่าลับไร้ึ่ลิ่นเหม็นเน่า มันเินย่อมาามุมมื้วยฝีเท้าที่ไม่มีเสีย เร็นเลสัเุว่าไม่มีระแสมานาพัผ่านเ้าัวมัน เ้าหมาอันเัวนี้ ใ้วิาัระแสมานาเป็น
วเวทย์ูาราเ็ั้นในมืออเรนเลถูร่ายออมา ่อนเาะะพุ่ใส่เ้าหมาัวนั้นอย่ารวเร็ว เ้าหมาอันเเยหน้ามอเรนเลว้ยท่าทีไม่เรลัว และมัน็ทำในสิ่ที่เรนเลนึไม่ถึ
วเวทย์สีม่วสามั้น ปรา้านหน้าอมัน ่อนมันะยิลำแสสีม่ว้านวเวทย์ำอเรนเลเอาไว้ นเรนเลหยุะัไปั่วรู่ และเสี้ยววินาที เ้าหมาอันเ็หลบหนีไปทันที วามเร็วอมันไวมานเร็นเลเห็นว่ามันวิ่ออไปไลว่ายี่สิบเมรแล้ว
“เลือหนีหรือ...ลาเหมือนันนี่” เรนเลรับรู้ไ้ว่าอีฝ่ายมีมันสมอ มันเอับเาึ่สำเร็เวทย์ในระับเ็ ย่อมยาที่ะนะเาไ้
“ใรัน” อมเวทย์หนุ่มส่เสียถาม พร้อมับมอมาที่เรนเล แ่เพียสบาัน เรนเล็รับรู้ไ้ว่าอมเวทย์หนุ่มำลัโนเวทย์สะใอยู่ เาร่ายวเวทย์สีรุ้รัษาใส่ร่าออมเวทย์หนุ่มทันที
“ลับ...โร...เรียน...นะ”
เรนเลรีบบินึ้นสู เพื่อมอหาเสียหิสาว และเา็ไ้เห็นแล้ว รวมทั้ไ้รู้เสียที ว่าทำไมเาับสัามานาาอีฝ่ายไม่ไ้เลย
อมเวทย์หนุ่มผมาว ำลันั่ทรุัวับพื้น ัวอเาสั่นเทิ้มทั้ัว้วยวามลัว เา่อยๆยับถอยหนีหิสาวรหน้า หิสาวนั้นไม่ใ่มนุษย์ แ่เป็นอันเ
“ถ้ามันเอเรา...เราะไม่รอีวิ...ไม่รอแน่ๆ”
หิสาวผมสีม่วยาว ในุนัเรียนโรเรียนเวทย์มน์มาเียเอ่ยล่าว้วยน้ำเสียยานา ุนัเรียนอเธอีและมีราบเลือแห้รัเาะเ็มุ แนทั้สอ้าอเธอถูีระา และาทั้สออเธอแทบะเหลือแ่โรระู เธอึเินไ้้าและ่อน้าเินแปลๆ
“ไ้ยัไัน...เป็นไปไ้ยัไ เธอลายเป็นแบบนี้ไ้ยัไ แอน” อมเวทย์หนุ่มะโนลั่น้วยเสียสั่นเรือ าเาสั่นนไม่อายืนอยู่ไ้ นอันเ้าหน้า่อยๆเินมาใล้เา
เรนเลร่ายวเวทย์ธาุินใ้เท้าอันเ เพื่อเรียหนามหินระแทนระูาอเธอหั เธอทรุลัวับพื้น
แ่ทว่าอันเสาว ลับใ้่วัว่อยๆลานมาหาายหนุ่ม เรนเลึ้อร่ายเวทย์อีรอบ เพื่อสร้าหินหนามแหลมแททะลุร่าอเธอ และปล่อยให้ลอย้าเ่ออยู่อย่านั้น
“อีแ่ัวเียวนะ...รีบลับโรเรียน...” อันเสาวพูประโยเิมที่เยพู ราวับเล่นเทปย้อนลับ เรนเลเาว่านั่นือประโยสุท้ายอเธอ อนที่เธอยัมีีวิอยู่ ่อนะลายมาเป็นอันเที่ล่อลวนอื่น้วยเวทย์สะใ ที่ทำให้เป้าหมายลายเป็นนรู้ัอหล่อน
“อย่าื่นลัว นายเป็นอมเวทย์นะ” เรนเลล่าวับอมเวทย์หนุ่มที่เริ่มะส่เสียรีร้อ “มีสิหน่อย อนนี้นายำลัาสิอยู่”
“แ่ว่าเพื่อนอัน...” ายหนุ่มล่าวเสียสั่น ่อนที่เาะสะุ้ และนึอะไรบาอย่าออ “เี๋ยวนะ...เพื่อนันือใรันล่ะ ันมานเียวนี่ ไม่ใ่สิ...ันมาับแอน แอนเพื่อนัน”
ระหว่าที่วามทรออมเวทย์หนุ่มึ่อยู่โรเรียนเียวับเรนเล ำลัสับสน เ้าหมาอันเที่หนีเรนเลไปแล้ว มันไปามพวมาอีนับสิบัว พวมันส่เสียเห่าใส่เาระม เรนเลรีบาวเวทย์บาเรียใส่อมเวทย์หนุ่มทันที เารู้ว่าอมเวทย์นนั้นไม่พร้อม่อสู้
“ไอ้บ้าเอ้ย หมานี่ยัไมัน็เป็นหมาอยู่วันยั่ำสินะ ไอ้พวหมาหมู่” เรนเลล่าวพลาเอามือุมหน้าผา ่อนะร่อนลับพื้นิน เพราะพวหมายิลำแสะสอยเาร่วลาอาาศ
“ะไม่ให้โมีาบนอาาศสินะ” เรนเลล่าวเมื่อลถึพื้น แ่ทันทีที่เท้าอเาเหยียบพื้นิน วเวทย์สีม่วใ้เท้าอเา็ทำานทันที โ่สีม่วรัาอเรนเลเอาไว้แน่น นเายับไม่ไ้
“ถ้าเอับนทั่วไป บล่ะนะ...” เรนเลล่าว่อนะส่มานาในร่าอัวเอ โรรอบโ่ม่วนั่น เาลายอัระอมันออไ้อย่า่ายายในเสี้ยววินาที
ระหว่านี้หมาอันเัวหนึ่ระโนออมาามุมมื หวัย้ำ้นอเา เรนเลึเรียาเวทย์ออมา แล้วฟาโ้ลับไปทันที าอเาแปลสภาพเป็นหอ มันฟาร่าอหมาอันเนแระาย
หมาอันเอีสิบัวเมื่อเห็นพวอมันายไป ็ส่เสียเห่าระม ่อนะเริ่มล้อมวเรนเล มันวิ่วนรอบัวเา ่อนที่หมาทุัว ะระมยิเวทย์ลำแสใส่เรนเลไม่ยั้ าทุทิศทา
“นี่พวแไปเรียนลยุทธมาาไหนัน” เรนเลสร้าบาเรียเวทย์ึ้นมาล้อมรอบัวเอเอาไว้ทั้สี่ทิศ บาเรียเวทย์อเรนเลราวนี้ สร้าึ้นมาาเวทย์ธาุแส ึ่เป็นธาุประำัวอเา ลำแสสีม่วอหมาอันเ ึไม่ระายเาแม้แ่น้อย
เรนเลพยายามไม่โฟัสที่หมาึ่ำลัวิ่วนรอบัวเา เพราะเารู้ว่าพวมันใะทำให้เาาลาย เาิว่าหาสู้ยืเยื้อ อาะเสร็พวมัน เพราะหมาพวนี้ล่าเหยื่อันเป็นทีม มันย่อมมีวามอทน และิวิทยาที่ะเล่นับเหยื่ออมัน...ทาที่ี้อัารมันทั้หมรวเียว
“มหาเวทย์สะบั้นมิิ ระับสอ” เรนเลล่าวร่ายมหาเวทย์อัวเอ วเวทย์สีำแปแสอวถูร่ายาฟาฟ้าเบื้อบน และวเวทย์นั้นยัถูยายว้าว่าสิบห้าเมร ลายเป็นร่มอันให่ที่ปลุมเาและฝูหมาที่ำลัวนรอบไ้เือบทั้หม
เ้าพวหมาอันเมันไม่ไ้วิ่วนรอบัวเาเปล่าๆ แ่มัน่อยๆีวแบมาเรื่อยๆ เพื่อันเรนเล ันั้นวเวทย์อเาึรอบลุมพวมันอย่า่ายาย
เลือำเาไหลออามูอเรนเล เาเริ่มรู้สึเวียนหัว และเ่าอเาเริ่มอ่อนแรนหน้าเาแทบะมำ เรนเลรู้ัวว่าพลัเวทย์อเาไม่พอที่ะร่ายมหาเวทย์ในรั้นี้ แ่เา้อฝืน เพื่อีวิอเา
าอเรนเลส่อแสสว่า้า ่อนที่มันะมอบมานาอมันเ้าร่าอเรนเล เรนเลรู้สึอบอุ่นหัวใ และรู้สึถึวามปลอภัย เามั่นใว่าะร่ายมหาเวทย์นี้นบไ้แล้ว
หมาัวหนึ่ที่วิ่วนรอบเรนเล ัสินใพุ่เ้ามาย้ำเา เี้ยวอมันอยู่ใล้ใบหน้าเรนเลไม่ถึเนิเมร…
แ่แล้วัวอมันทั้ัว็ถูอะไรบาอย่าึออให้พ้นัวเรนเล หลุมำรัศมีว้าว่าห้าเมรปราึ้นบนท้อฟ้า ูร่าอหมาอันเนับสิบัวึ้นไป้าบน พวมันไม่สามารถัืนับแรึูในระับมหาเวทย์ไ้เลยแม้แ่น้อย
“รอหวุหวิเลยนะ” เรนเล่าวพลาปาเหื่อ พวหมาอันเนับสิบร้อระม ่อนที่ร่าอมันะถููหายไปในหลุมำ
หลุมำปิสนิทลในที่สุ ทุอย่าเียบสบราวับว่าไม่เยมีอะไรเิึ้น ่อนที่้อนศิลานัปรา์หนึ่้อน็ลมาที่มืออเรนเลพอิบพอี ูเหมือนในฝูหมาอมบี้พวนั้น ะมีระับสูอยู่ัวหนึ่
เรนเลรีบหันหลัลับไปูอมเวทย์หนุ่มนนั้นทันทีว่ายัปลอภัยไหม และแล้วเา็พบับอะไรบาอย่า ที่ทำให้เาไม่เื่อสายาัวเอ
อมเวทย์หนุ่มนนั้นำลัร่ำไห้ พลาอาอันเสาวเอาไว้โยไม่รัเีย และอันเสาวนั้น็ไม่มีทีท่าะทำร้ายเาเลยแม้แ่น้อย
“อีแ่ัวเียวนะ...ถ้ามันเอเรา...เราะไม่รอ...ไม่รอแน่ๆ”
อันเสาวล่าว้วยน้ำเสียแผ่วเบา ใบหน้าที่ยัเป็นมนุษย์อยู่ยิ้มอย่าอ่อนโยน น้ำใสๆหลั่ไหลออาาอเรนเลโยไม่ทราบสาเหุ เมื่อเห็นเหุาร์รหน้า
“ผมรู้แล้ว แอน เพราะถ้าผมไม่ฟัุ ผม็ะเป็นแบบุยัไล่ะ...ผมอโทษ”
“ลับ...โร...เรียน...นะ”
อมเวทย์หนุ่มนนั้นร้อไห้สะอื้น่อนะสวมออันเสาวแน่นว่าเิม อันเสาวเอาใบหน้าอเธอแนบอิใหล่อีฝ่าย พลายิ้มอย่าอบอุ่น อันเสาวเยหน้ามามอเรนเล พลาส่ยิ้มให้ ่อนที่ร่าอเธอะสลายไปเอ โยที่ไม่มีใรทำอะไร
ศิลานัปรา์้อนเท่าำปั้นลมาาร่าออันเสาวที่สลายไปแล้ว อมเวทย์หนุ่มนนั้นหยิบมันึ้นมา แล้วสวมอมันเอาไว้แนบอ ราวับอแทนใอนรั
“รีบลับโรเรียนันเถอะ ่อนที่พวมันะมาันอี” เรนเลเอ่ยเือนอมเวทย์หนุ่ม เาพยัหน้า ่อนะเินเท้าลับโรเรียน้วยท่าอาลัยายอยา
เรนเลส่ายหัวให้ับวามอ่อนล้าออีฝ่าย ่อนเาะหิ้วปีอมเวทย์หนุ่ม และพาเหาะลับโรเรียน้วยัน
เมื่อไปส่ที่หน้าประูโรเรียน เรนเลไ้มีารพูุยับอมเวทย์หนุ่มนนั้นเล็น้อย และเรนเลทราบว่าเาื่ออัสรัน ูเหมือนะเป็นนัเรียนปีสอ สภาพิใอเาไม่พร้อมะุยับเรนเลมานั เรนเลึไม่ถามไถ่อะไร่อ
เรนเลลับห้อพัเพื่อเ็บศิลานัปรา์อเา ่อนะนั่ทบทวนเรื่อทั้หมที่เิึ้น เานึสสัยว่าทำไมนที่ายลายเป็นอันเแล้ว ถึยัมีวามทรำอมนุษย์อยู่ ถ้าหามีวามทรำอมนุษย์ ็เป็นไปไ้ว่าอันเอาไม่ใ่สิ่ั่วร้าย อามีหนทาที่ทำให้อันเบาัว ลับืนมาเป็นมนุษย์ไ้
“ัรพรริ่าาวที่ันเอ็ำื่อแไม่ไ้” เรนเลล่าวเสียุ่น “สมใแแล้วสินะ โลอันผ่านมาสามร้อยปี ็ยัิบหายวายป่วเพราะแ”
เรนเลำหมัแน่น เมื่อยิ่ทบทวนเรื่อราวทั้หม เายิ่อยาะทำารวาล้าพวอันเให้หมไปาโล เพื่อที่ะไม่มีใรเราะห์ร้ายอี
“ว่าแ่แอน เธอือใรันนะ” เรนเลเิสสัยในัวออันเสาว “นาายไปแล้ว ยัมีิใที่ามนานั้น...เป็นนที่ีอะไรอย่านี้”
เรนเลเินเท้าไปห้อสมุอโรเรียน วาอเาเรือแสสีมพูอ่อนๆ และสั่นไหวราวับสาวน้อย เาถามบรรารัษ์ถึหนัสือรุ่น และรายละเอีย้อมูลนัเรียนทั้หม
หลัาเรนเลใ้เวลาว่าั่วโมในารไล่หา เา็พบับแอนนไ้
เธอเป็นนัเรียนโรเรียนเวทย์มน์เมื่อสามสิบปี่อน มีนามว่า แอน โมนิ ธิาออัศวินโมนิ ที่ปัุบันโนยุบระูลไปแล้ว เธอสูหายะปิบัิภาริสอบเลื่อนั้นลูแ้วระับสีฟ้า ไม่มีใรพบเห็นเธออี และหลุมศพอเธอที่ฝัไว้็เป็นโลเปล่าๆ
“เอเธอแล้วหรือ...”เรนเลไ้ยินเสียออัสรันา้านหลั ูเหมือนเาเอ็มาหา้อมูลอเธอเหมือนัน
อัสรันเอามือลูบไล้ไปที่ภาพอแอนอย่าอ่อนโยน เาพยามลั้นไม่ให้ัวเอร้อไห้ เรนเลมอบหนัสือ้อมูลนัเรียนให้ับอัสรัน พลาถอนใ
“เวทย์สะใระับสูยัอยู่ในัวอนายนะ ไม่ิะถอนมันออหรือ” เรนเลสัเุาวาออัสรัน ทีเรือแสสีมพู มันแสว่าเาโนสะอยู่
“ันเ็มใรับเอาไว้” อัสรันล่าว “หาเป็นไปไ้ ็อยาะอยู่ับเวทย์นี้ลอาล”
“อโทษนะ แ่มันมีผลแ่หนึ่วันเท่านั้นแหละ” เรนเลล่าวแสวามเสียใับอัสรัน อัสรันพยัหน้ารับน้อยๆ
“ถึะแ่หนึ่วัน แ่มัน็เพียพอแล้ว ที่ะสลัวามรู้สึทั้หมลในหัวใอัน และมันะอยู่ับันไปลอาล”
เรนเลลุาเ้าอี้ ่อนะปล่อยให้อัสรันอยู่เียบๆนเียว เาเ้าใว่าแอนน่าะเป็นรัแรออัสรัน และเป็นรัที่ะไม่มีวันสมหวัอี ไม่ว่ารีใๆ็าม เาเอ็เ้าใ และรู้ว่าหาเป็นเา ็หลรัสาวที่ิใามนานั้น
“แอน เธอเอ็น่ารัเหมือนันนะ” เรนเลล่าวลอยๆ วาอเาเรือแสสีมพูเ้มยิ่ึ้น ูท่าเาะถูเวทย์สะใเหมือนัน แ่เายัไม่รู้ัว
“นายน่ะ ื่ออะไรหรือ” อัสรันเอ่ยถามเรนเลเสียสั่นเรือ
“เรนเล” เรนเลแนะนำื่อัวเอสั้นๆ ่อนะเินาไป แ่ทว่าอัสรันเรียเาเอาไว้อีรั้
“พรุ่นี้เ้า มาหาั้นที่ห้ออสภานัเรียน ันมีเรื่อ้อุยับนายเยอะเลยล่ะ เรนเล เรามาุยันถึวามีามอแอนัน”
“เอาสิ เราะสรรเสริวามีามอเธอ” เรนเลล่าวอบรับ ่อนะเินาไป้วยท่าทีลอยๆ
เรนเลเินัวลอย นเามาพบับนุ้นเยหน้าห้อสมุ โโโนฮะ และเร็น หัวใอเรนเลหล่นวูบั่วะ เมื่อเาเห็นโโโนฮะอยู่ับายอื่น เาันไปนึภาพ้อนทับระหว่าไอรินับฟรััวร์เสียไ้
เรนเล่อนัวน ่อนะแอบหลัู้หนัสือ เพื่อรอโโโนฮะและเร็นเินเ้ามา ลึๆเารู้ว่าัวเอทำอะไรแปลๆ แ่เาอยารู้ว่าสอนนี้มีวามสัมพันธ์ันแบบไหน
“แอบถ้ำมอใรน่ะ ไอ้ปีศา”
เสียประอหิสาวที่ไมุ่้นเยัึ้นาหลัอเรนเล เมื่อเาหันไป็พบว่าเป็นโแอนนา วาสีทับทิมอเธอมอเา้วยวามสสัย
“ไม่ใ่ธุระอเธอนี่นะ แม่นาม” เรนเลล่าวเสียเลิ้ม วาอเาส่อประายสีมพู ทำเอาโแอนนาสะุ้โหย
เรนเลยิ้มให้แบบลอยๆ ่อนะหันไปมอ่อ โยไม่สนใเธอ
โแอนนามอามเรนเล เธอสัเุเห็นโโโนฮะำลัหัวเราะับเรื่อที่เร็นเล่าให้ฟั
“สนใยัยไทิหรือ” โแอนนาล่าวเรียสุลอโโโนฮะ เพราะเธอไม่สนิท้วย “เสียในะ ยัยนั่นหมั้นับเร็นแล้วล่ะ พ่ออทั้สอสนิทันน่ะ”
“ไม่เป็นไร...แ่ไ้แอบรั็พอแล้ว” เรนเลยัล่าวเสียลอยๆ ทำเอาโแอนนานึเรื่อสนุๆอะไรออ
โแอนนาเินไปลาทั้สอนมา่อหน้าเรนเล ทำเอาเรนเลประหลาใ
“อ้าว เรนเล” โโโนฮะเอ่ยทั้วยน้ำเสียแปลใ “นายเอ็มาที่ห้อสมุเหมือนันสินะ”
“อ่า ใ้แล้วรับ...โโโนฮะนสวย” เรนเลอบรับพลาส่ยิ้มแปลๆ ทำเอาโโโนฮะรู้สึแปลใ
“ว่าแ่มาทำอะไระเรนเล มาหาหนัสืออ่าน หรือเ่าอุปร์เวทย์” โโโนฮะเอ่ยถามพลาส่ยิ้มให้ับเา ทำเอาเรนเลหน้าแ
“มาามหาหัวใอัวเอน่ะ โโโนฮะ” เรนเลล่าวลอยๆ อนนี้ิใ้สำนึอเาำลัรีร้อ ว่าเาพูอะไรออไป เาห้ามัวเอไม่ไ้เลย ทุอย่าเป็นไปเอ โยเาไม่อาวบุม
“็บอไปสิ ว่านายหลรัยัยไทิมาลอ” โแอนนาแล้พูแทร ทำเอาทั้เรนเลและโโโนฮะสะุ้ แ่ทว่าลับไม่มีฝ่ายใฝ่ายหนึ่ปิเสธำพูอโแอนนา ทำเอาเธอหัวเราะในลำอ
หัวใอเรนเลเ้นไม่เป็นัหวะ ราวับว่าเา้อบอวามรู้สึนี้ออไป เามอเร็นที่อยู่้าๆโโโนฮะาวา ่อนะ้อไปที่โโโนฮะ้วยแววาที่สั่นเรือ
“โโโนฮะ อันที่ริันน่ะ...”
“นายโนเวทย์สะใมานี่ ใรแล้นาย” โโโนฮะล่าวเสียแ็ ่อนที่เธอะร่ายวเวทย์สีรุ้ แล้วแะมันที่หัวใอเรนเลอย่าอ่อนโยน
“เธอแล้เาหรือ ุไพรมารี่” โโโนฮะล่าวเสียุ่นใส่โแอนนา ทำเอาโแอนนาหัวเราะร่า เธอเลือที่ะเียบโยไม่อบอะไร
เรนเลรู้สึถึวามอบอุ่นที่แผ่่านเ้าร่าอเา นเารู้สึอ่อนแร และเผลอล้มัวหลับลไปในที่สุ
แ่เาล้มลไปบหน้าอโโโนฮะ เ้าอหน้าออันให่โหน้าแเป็นลูำลึ โแอนนาหัวเราะลั่น ในะที่เร็นมีสีหน้าใสุี ่อนะพูว่า “ไอ้หน้า้าน”
ไม่มีใรรู้หรอ ว่าวันนี้เรนเลเออะไรมาบ้า นเาอ่อนแอนาโนเวทย์ลูหลแทรแทร่ายายนานี้
เรนเลำลัฝัน เาฝันว่าหิสาวผมสีม่วยาวน่ารันหนึ่ ยืนอยู่่อหน้าเา เธอล่าวอบุ ที่เามีส่วน่วยให้เธอไ้สะสาสิ่ที่้าาอยู่ในใ นเธอเป็นอิสระาารัันอพลัที่ั่วร้าย เธอือแอน นัเรียนที่หายสาบสูไปเมื่อสามสิบปี่อนนั่นเอ
“รุาบออัสรัน้วยนะะ ว่าถึแม้ะเป็น่วเวลาสั้นๆ แ่ันีใที่รู้ัเา และไ้สนิทับเาน่ะ่ะ”
เธอหายไปในแสสีาว ่อนที่สิอเรนเละับล
ความคิดเห็น