คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 สลับตัว
ตอนที่ 11 สลับตัว
“สวัสดี แจน ชาช่า แล้วก็...คริสต้า สินะ” เด็กสาวผมดำตาน้ำตาลเอ่ยทัก เธอคือเจ้าหญิงเซีย เจ้าหญิงลูกครึ่งมองโกล – สลาฟ (เชื้อชาติของกลุ่มคนก่อนจะกลายมาเป็นรัสเซีย)
“ฮิสตอเรียค่ะ” คริสต้าแก้ชื่อ “คุณรู้จักเรามาก่อนเหรอ”
“ก็ไม่เชิง” เซียบอก ชูกระดาษในมือให้ดู มันคือรายชื่อและรูปสเก็ตของหน่วยสำรวจทั้งหมด “ไม่ได้มีแต่นครแห่งขุนเขาที่ส่งไส้ศึกเข้าไปสอดแนมพวกเธอหรอกนะ”
“อะไรคือนครแห่งขุนเขาอ่ะ” ชาช่าถามไม่รู้จักเวล่ำเวลา
“พวกเธอรู้จัก...เผ่านักรบไหม”
“นักรบอย่างไรเนอร์ บราวน์น่ะเหรอ” แจนถาม เกร็งนิดๆเมื่อต้องมาอยู่ในห้องที่หรูหราราวกับห้องรับแขกในวังอย่างไรอย่างนั้น ทั้งๆที่อยู่กลางน้ำแท้ๆ เซียหยิบเอกสารอีกใบขึ้นมาดู
“อ้อใช่ นั่นแหละ ที่อยู่ของพวกนั้นคือนครแห่งขุนเขาน่ะ เป็นอาณาจักรไร้พ่ายที่อยู่ระหว่างเทือกเขาสูงกับทะเล” เซียตอบ “อาจจะเป็นความรู้ใหม่ที่น่าแปลกใจ...อย่างมาก สำหรับพวกเธอที่จะบอกว่าอาณาจักรของมนุษย์ไม่ได้มีอยู่เพียงในกำแพงมาเรีย”
“อะไรนะ” แจนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง คนอื่นก็ด้วย
“ใช่ แปลกใจ...กำแพงมาเรียของพวกเธอ เราเรียกว่าอาณาจักรในกำแพง มันเป็นเพียงอาณาจักรเล็กๆ แต่มีปราการที่แข็งแกร่งกว่าที่อื่น ฉันพูดในกรณีที่ไม่นับรวมนครแห่งขุนเขาน่ะนะเพราะนั่นไม่ใช่ดินแดนของมนุษย์จริงๆ” เซียพูดไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจว่าชาช่าหันไปสนใจอย่างอื่นที่ไม่ใช่เธอแล้ว “ยังไงก็ตามหัวหน้าเผ่านักรบที่ชื่อคอเตช...เขากระหายสงคราม เขาเลือกจะทำลายอาณาจักรของพวกเธอก่อนเพราะพวกเธออยู่ใกล้ที่สุด แต่กลับตายยากที่สุด”
“ตายยาก?” แจนตั้งท่าจะเถียง
“หมายถึงล่มสลายยาก พวกเธอต่อกรกับไททันได้ด้วยอาวุธประดิษฐ์ที่พวกเราและอาณาจักรอื่นๆไม่มี นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเราถึงช่วยพวกเธอไม่ได้ ที่ฉันอยากพบพวกเธอก็เหตุผลนี้” เซียพูด “คอเตชเลิกสนใจอาณาจักรของเธอแล้ว ต่อไปก็คือเกาะอังกฤษซึ่งตอนนี้เกิดสงครามศาสนากันเองอยู่ เขาไม่ตอบรับการเจรจา และฆ่าไปเรื่อยๆ เราไม่เคยต้องปะทะกับเขามาก่อน นั่นทำให้เราไร้อาวุธและคนที่จะมีฝีมือพอจะฆ่าไททันได้”
“คุณไม่เคยช่วยเรา ทำไมเราต้องช่วยคุณ” คริสต้าถาม
“ทุกคนต่างตั้งความหวังว่าชาวอาณาจักรในกำแพงจะโค่นเผ่านักรบลงได้ตั้งแต่ข่าวการทวงอาณาเขตคืนจากไททันโด่งดังไปทุกดินแดน” เซียพูดถึงเหตุการณ์ปิดตายประตูที่กำแพงโรส “เราอ่อนแอเกินกว่าจะพึ่งตัวเอง”
“นั่นแค่ความคิดของคุณ” คริสต้าบอก “คุณยัดเยียดความคิดที่อ่อนแอให้คนของคุณ”
“ฮิสตอเรีย” แจนดุ ก่อนจะหันมาพูดกับเซีย “คุณบอกมาเลยดีกว่าว่าคุณต้องการอะไรจากพวกเรา”
“ข้อแรก...อาวุธของพวกเธอให้กับกลุ่มช่างและนักประดิษฐ์ พวกเขามีฝีมือพอสมควร น่าจะทำของเลียนแบบอาวุธของพวกเธอได้” เซียบอก “ข้อสองคือแจนและชาช่า ฉันอยากได้พวกเธอมาเป็นครูฝึกทหารให้ฉัน”
“แล้วฮิสตอเรียล่ะ” แจนถาม
“ข้อสุดท้าย...คริ...ฮิสตอเรีย ฉันอยากให้เธอมาเปลี่ยนตัวกับฉัน” เซียบอกเจตนารมณ์สุดท้ายของเธอ
“ห๊ะ?!” แจนอุทาน “ทำไมถึงทำอย่างนั้นล่ะ”
“ทหารจะสู้ศึก ผู้นำก็ต้องไม่นั่งดูอยู่บนบัลลังก์ ฉันจะลงไปฝึกพร้อมกับทหารอาสาทุกคน” เซียตอบด้วยใจแน่วแน่ “ฉันคิดว่าฮิสตอเรียคงจะเหมาะ ยังไงเธอก็เป็นเจ้าหญิงจริงๆอยู่แล้วนี่”
ทั้งสามตัวแข็งทื่อ เซียรู้เรื่องนี้ได้อย่างไรกันในเมื่อแม้แต่ไรเนอร์ยังไม่รู้ เพราะแผนเปลี่ยนหัวราชาของเอลวินล้มเหลว ก็ไม่น่ามีใครรู้เรื่องที่คริสต้าคือเจ้าหญิงนอกจากพวกเขาและกองทหารสารวัตรที่เก็บความลับได้มาอย่างยาวนานหลายรุ่น แถมกลุ่มที่เป็นกองทหารสารวัตรยังมีโอกาสถูกเปลี่ยนตัวหรือถูกฆ่าปิดปากได้เรื่อยๆ
“ฉันควรจะแนะนำองครักษ์ของฉันให้พวกเธอรู้จักได้แล้วสินะ” เซียพูด “เข้ามาสิ...โคนี่”
“โคนี่...นาย?!” โคนี่เข้ามาในชุดเครื่องแบบ แต่ไม่ใช่เครื่องแบบของกองทหารหน่วยสำรวจอีกต่อไป แต่เป็นชุดแบบผู้ดีอังกฤษ หัวของเขายังคงตัดทรงสกินเฮด ใบหน้าดูตกใจที่ภายในห้องนั้นมีเพื่อนของเขาอยู่
“แจน?! ชาช่า?! ฮิสตอเรีย?! พวกเธอยังไม่ตายเหรอ” โคนี่ทำท่าเหมือนอยากกระโดดกอด แต่กลับรู้สึกถึงสายตาอำมหิตลอยมาจากฮิสตอเรีย
“นายหลอกพวกเรา” แจนพูดขึ้น
“ฉันพยายามจะช่วยต่างหาก!”
“นายก็หลอกเราอยู่ดี นายหลอกเราว่านายมาจากหมู่บ้านทางใต้ของกำแพงโรสไม่ใช่เหรอ” แจนท้วง
“นั่นเรื่องจริง ฉันเกิดที่นั้น แต่พ่อเลี้ยงของฉันคือทหารของที่นี่จริงๆ” โคนี่ตอบ “ฉันนึกว่าเขาแค่...เป็นพวกบ้าเพ้อฝันมาตลอด แต่หลังจากที่ไททันวานรนั่นปรากฏตัว มีคนของที่นี่ไปตามหาพ่อเลี้ยงของฉัน แต่เขาเจอแค่ฉัน”
“แล้ว...นายจะเก็บเงียบไว้ทำไมเล่า!” แจนโวยวาย
“ก็ฉันไม่รู้ว่าใครไว้ใจได้นี่! อย่างยูมิลล่ะ! เธออยู่กับเรามาตลอด แต่อยู่ๆก็กลับกลายเป็นว่าเธอเป็นไททัน!” โคนี่เถียงกลับ “แอนนี่ก็คนหนึ่งแล้ว ไรเนอร์กับเบลทรูทอีก! ฉันจะเชื่อใจพวกนายได้ยังไงในเมื่อมีเผ่านักรบอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้น่ะ ทุกครั้งที่ฉันมองพวกนายฉันก็สงสัยอยู่เสมอว่าใครในพวกนายที่เป็นศัตรูอีก!”
“แล้วคิดว่าฉันไม่สงสัยรึไงไอ้เจ้าบ้า!” แจนคว้าคอเสื้อของโคนี่ ทำท่าจะทุ่มเขากับพื้น...หมายถึงถ้าแจนมีฝีมือพอจะทำอย่างนั้นน่ะนะ “พวกเราก็ระแวงกันเองทุกคนนั่นแหละน่า! แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย มีแต่จะทำให้แย่ลง ฉันถึงได้เลิกสนใจเรื่องนั้นไงล่ะ ฉันเลือกจะเชื่อว่าพวกนายเป็นมนุษย์ปกติเหมือนกันแล้วใช้ชีวิตต่อไปให้ได้ คนที่มองโลกในแง่ร้ายอย่างฉันยังทำได้ แล้วทำไมนายจะทำไม่ได้ โคนี่!”
“อะแฮ่ม” เซียกระแอม ทำให้ทั้งคู่รู้สึกตัวว่าต่อหน้าเขายังมีเจ้าหญิงอยู่อีกสองคน “แล้ว... พวกเธอจะตอบรับข้อเสนอของฉันไหม ฉันจะฝึกในฐานะคนธรรมดา เพราะงั้นพวกนายจะเคี่ยวยังไงก็ได้เต็มที่”
“จะทำตามแผนจริงๆเหรอครับ” โคนี่ถาม
“แผน?” แจนทวนคำ “แผนอะไร”
“คอเตชไม่ชอบการเจรจาทางการทูต เรื่องนั้นทุกคนรู้ดี แต่ราชาแห่งดินแดนน้ำแข็ง พ่อของฉันยังเชื่อว่าทำให้เขาเปลี่ยนใจได้ โดยจะส่งฉันไปแต่งงานกับเขาเพื่อสานสัมพันธ์ทางการเมือง” เซียบอก “ตามกำหนดการแล้วฉันจะเดินทางไปถึงนครแห่งขุนเขาในอีก 5 เดือนข้างหน้า แต่ฉันเดินทางมาก่อนโดยไม่บอกฝั่งนั้น”
“ทำไม” คริสต้าถาม
“คอเตชนั้นคือไททันที่ไร้ผู้พิชิตลงได้” เซียตอบ “แล้วถ้าในร่างมนุษย์ล่ะ”
“จะลอบสังหารด้วยตัวเองเหรอ” คริสต้าถามต่อ
“เขาไม่สมควรมีชีวิตอยู่” เซียตอบ “มนุษย์ชาติต้องพบกับหายนะก็เพราะเขา”
“จะเป็นไปได้ไหมถ้าท่านจะเล่าแผนให้เราฟัง” แจนถาม พยายามดึงชาช่าออกมาให้ห่างถาดของว่างของเจ้าหญิง
“ถ้าพูดถึงเจ้าหญิงบนหอคอยงาช้าง เธอจะนึกถึงบุคลิคของเธอคนนั้นออกมายังไง” เซียถามกลับ
“เอ่อ... ” แจนมองไปทางคริสต้า “ถ้าปกติก็อ่อนโยน อ่อนต่อโลก...ละมั้ง”
“และต้องถูกปกป้องอย่างดีจริงไหม? ...เดิมทีหลายอาณาจักรที่มีราชนิกูลที่อ่อนแอมากเท่านั้นมักจะถูกสลับตัวกับข้าราชบริวารเพื่อความปลอดภัย เราทำอย่างนี้เพื่อให้เขาเชื่อว่าฉันอ่อนแอไร้ทางป้องกันตัวหรือแม้แต่คิดจะฆ่าเขา” เซียเริ่มอธิบาย “เมื่อเขารู้ว่าฉันคือเจ้าหญิง เขาจะไม่ระแวงฉันเลย”
“โคนี่ เราต้องคุยกันหลังจากนี้นะ” แจนกระซิบ แต่ถูกคริสต้ากระทืบเท้า “โอ๊ย!”
“ได้แน่นอน” คริสต้าตอบ “ศัตรูของศัตรูคือมิตร”
หลังจากจบการสนทนาทั้งหมด แจนลากคอโคนี่ออกมาจากเคหาสน์ของเจ้าหญิงเซีย นครแห่งทะเลสาบนี้ไม่ใช่เรือแพ แต่ถูกสร้างให้ฝังลึกลงไปในก้นทะเลสาบ อาคารและพื้นสร้างด้วยหินสูงเหนือน้ำมาหลายเมตรและมีอาคารไม้แยกย่อยออกไปปล่อยให้ลอยระดับเดียวกับน้ำ
“ขอโทษๆๆ ฉันก็ขอโทษแล้วไง จะให้ฉันชดใช้ยังไงล่ะ” โคนี่ร้องบอก ก่อนที่แจนจะดึงหัวเขาจนหลุดเสียก่อน
“เปล่า ฉันไม่ได้จะคุยเรื่องนั้น” แจนบอก “โคนี่ นายพร้อมจะตามหลังฉันเสมอใช่ไหม”
“ถึงนายจะนิสัยไม่ค่อยดีแถมปากเสีย แต่ก็ใช่ นายเป็นคนฉลาดพอจะเป็นหัวหน้าฉันได้”
“รู้ใช่ไหมว่าแผนของเจ้าหญิงเซียมันไม่ได้เรื่อง” แจนเปิดประเด็น
“หา? ทำไมล่ะ” โคนี่ถาม
“เจ้าหญิงที่นิสัยแบบนี้น่ะ รู้เลยว่าอารมณ์ร้อน คิดว่ามีโอกาสมากแค่ไหนที่เธอจะไม่ทำเสียแผนซะเอง” แจนถามกลับ “ให้ฮิสตอเรียเล่นเป็นเจ้าหญิงไปจนจบยังเหมาะกว่าเลย เจ้าหญิงเซียไม่เคยเจอเรื่องไททันมาด้วยตาตัวเองสักหน่อย แล้วการเล่นละครตบตาอีก ฮิสตอเรียทำได้ดีกว่าเห็นๆ”
“ฉันควรคิดว่านั่นเป็นคำชมรึเปล่า” คริสต้าถาม เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ชอบคำชมนี้
“แล้วนายจะเอายังไง” โคนี่ถาม
“เปลี่ยนแผน แต่แผนนี้จะรู้แค่พวกเรา” แจนบอก “ฉันจะถามแค่ข้อเดียวสำหรับนายโคนี่ นายไว้ใจพวกเรามากแค่ไหน มากพอจะร่วมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายและปล่อยให้โลกทั้งโลกตราหน้าพวกเราเป็นกบฏได้รึเปล่า”
“..........” โคนี่มองหน้าแจน การตัดสินใจเป็นเรื่องของเขา เขาต้องเลือกเอง...โคนี่ยืนเอาเท้าชิดพลางทำท่าถวายหัวใจของกองทหาร “ฉันถวายหัวใจแด่พระราชาไปแล้ว...และพระราชาของฉันคือฮิสตอเรีย”
มีแต่พวกเขาเท่านั้นที่รู้ความหมายนี้ เหล่าเพื่อนร่วมรบที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับแผนการของเอลวินมาด้วยกันเท่านั้นก็เข้าใจ พระราชาที่ทุกคนรู้จักเป็นเพียงพระราชาจอมปลอม ฮิสตอเรีย เรนส์เท่านั้นที่ควรได้ขึ้นครองบัลลังก์แห่งชิน่า แจนพยักหน้าและเริ่มวางแผน เขาอาจะไม่ใช่ทหารที่เก่งกาจ แต่เป็นนักวางแผนที่ไม่เป็นรองใคร
“เจ้าหญิงเซียต้องตกใจแน่ๆที่แผนตัวเองโดนเปลี่ยนไปขนาดนี้น่ะ” โคนี่พูดขึ้นมาในที่สุด
“มีใครเห็นชาช่าบ้าง” คริสต้าถาม ทั้งหมดมองหน้ากัน พลางมองไปทางโรงอาหารของเคหาสน์
“เฮ้อ... ชาช่า!!!”
ความคิดเห็น