คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12 ไส้ศึก
ตอนที่ 12 ไส้ศึก
เริ่มนับถอยหลัง... 4 เดือน 17 วัน
ทหารอาสารุ่นใหม่จะถูกฝึกในขั้นพื้นฐานเพื่อคัดเลือกอีกครั้งมาฝึกอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติ แน่นอนว่าในระยะเวลาอันสั้นนี้ไม่สามารถสร้างอุปกรณ์ให้เพียงพอต่อจำนวนคนได้ ในการฝึกครั้งนี้ คนที่จะเป็นครูฝึกเล่นบทโหดนั้นก็คือแจน ชาช่าและโคนี่เป็นผู้ช่วย ส่วนคริสต้า...ดูเหมือนเธอรับบทบาทเจ้าหญิงเซียได้เป็นอย่างดี
นครแห่งทะเลสาบไม่ใช่นครที่มีพื้นที่มากเพียงพอต่อการฝึก พวกเขาทั้งหมดจึงต้องไปฝึกที่ริมทะเลสาบ เสี่ยงต่อการเข้าบุกโจมตีของไททัน แต่ด้วยความรู้ดั้งเดิมของพรานป่าและคนตัดไม้ พวกเขาอาศัยอาคารใต้ดินเพื่อเป็นที่กำบัง ซ่อนเร้นจากการพบเจอของไททันได้อย่างสมบูรณ์ ปัญหามีเพียงระหว่างการฝึก
“ทหารอาสา 34 คนงั้นเหรอ” แจนอ่านเอกสารที่โคนี่ให้มา “เซียอีกคนก็ 35 สินะ งั้นก็แบ่งทีมละ 7 คน”
เป็นความคิดของแจนที่จะไม่ให้ใครเรียกเซียว่าเจ้าหญิงโดยเด็ดขาด เพราะหากต้องการจะหลอกศัตรูแล้วก็ต้องหลอกพวกเดียวกันให้ได้เสียก่อน แม้เซียจะไม่ค่อยชอบใจ แต่เธอก็ยอมจนได้ ทหารอาสานั้นโคนี่เลือกมาเฉพาะพวกที่มีอายุน้อยกว่าหรือเท่ากับพวกเขา เพื่อจะได้ไม่มีการกังขาในระหว่างการฝึก ทั้งหมดในที่นี้ไม่มีใครเคยเป็นทหาร นั่นเพราะการดัดสัญชาตญาณดั้งเดิมของทหารเป็นเรื่องยากกว่าการฝึกใหม่ทั้งหมด
“ฉันนับได้ 34 คน” ชาช่าบอก
“เซียหายไปไหน” โคนี่มองดูก็นึกออกว่าใครหายไป ตอนนี้พวกเขาอยู่บนลานกว้างหน้าเนินเขา อันตรายอยู่ห่างออกไปก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าปลอดภัย ไททันอาจบุกเข้ามากินทหารที่เขาต้องฝึกโดยไม่มีใครรู้ก็ได้ แต่ทั้งสามก็ถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็ยเซียวิ่งออกมาจากบ้านใต้ดิน ดูเหมือนเธอจะตื่นสาย
“จำตอนเริ่มฝึกได้ไหม” แจนถาม
“อย่าดุนักล่ะ” โคนี่บอกเมื่อเดาได้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร ยังนึกขำไม่หายที่ความประทับใจแรกของการฝึกคือการได้เห็นครูฝึกเอาหัวโขกแจนจนหงายท้องล้มโครม
“เฮ้ย! ไอ้พวกหมูในเล้าทั้งหลาย!” แจนทำเสียงโหดเต็มที่ แม้จะไม่เท่าครูฝึกหัวล้านของเขาก็ตาม “ต่อจากนี้ไปพวกแกคือทหารฝึกหัดรุ่นแรก โชคร้ายหน่อยที่พวกแกจะต้องมาเจอฉันเป็นครูฝึกให้ ต่อจากนี้พวกแกต้องเรียกฉันว่าครูฝึกแจน คำสั่งของฉันคือเด็ดขาด! และถ้าพวกแกไม่ยอมทำตามก็ไม่ต้องเหยียบเข้ามาในค่ายทหารนี้อีก”
“เห... ” เซียซึ่งยืนแถวหน้าส่งเสียงเหมือนแปลกใจ
“เธอชื่ออะไร!” เซียสะดุ้งทันทีที่แจนถาม
“เซีย เรนาลอฟค่ะ!” เซียทำท่าขึงขังเหมือนทหารพลางทำมือตะเบ๊ะซึ่งแจนไม่รู้จัก
“เซีย... บอกฉันซิ! ฉันเรียกเข้าแถวตั้งแต่กี่โมง” แจนถาม
“หกโมงเช้าค่ะ” เซียเริ่มมองแจนอย่างไม่แน่ใจว่าเขาต้องการอะไร “ขอโทษค่ะ ฉันมาสาย พอดี... ”
“ฉันไม่ต้องการได้ยินข้อแก้ตัว!” แจนเงยหน้าขึ้นมองพวกที่เหลือ บางคนก็เด็กเหลือเกินจนไม่น่าอาสามาเป็นทหารเลย “ต่อจากนี้พวกแกคือกองทหารกองเดียวกัน ถ้าใครสักคนในหมู่พวกแกผิดกฎหรือมาสาย พวกแกก็ต้องรับโทษไปพร้อมๆกัน ทั้งหมดไปวิ่งรอบทะเลสาบจนกว่าจะถึงเวลาพักเที่ยง!”
“หา?!” ทหารอาสาทั้งกองแทนจะอุทานออกมาพร้อมกัน ชาช่าปีนขึ้นม้า แจนไม่ยอมให้เธอทำหน้าที่อะไรมากเพราะกลัวงานจะเสีย หน้าที่ของเธอจึงมีแค่คอยสอดส่องให้ทหารทุกคนยังอยู่ครบ ไม่โดนไททันหิ้วไปกินซะก่อน
ทหารอาสาทั้งหมดออกวิ่งไปช้าๆ ขณะที่เซียจ้องหน้าแจนอย่างไม่พอใจ แจนผายมือออกเชิญให้เธอวิ่งตามกองทหารไป “จนถึงเที่ยงเนี่ยนะ นายคิดอะไรของนายน่ะ นี่เพิ่งจะวันแรก... อ๊าย!”
แจนกระชากคอเสื้อเซียจนเธอตัวลอย “ฉันคือครูฝึกของเธอ และตอนนี้เธอเป็นแค่ทหารอาสา ฮิสตอเรียต่างหากคือเจ้าหญิงต่อหน้าทุกคนในตอนนี้ เธอบอกเองว่าฉันจะเคี่ยวยังไงก็ได้ เพราะงั้นเมื่อฉันสั่ง เธอต้องทำ นี่เป็นวันแรกแล้วยังไงล่ะ ในเมื่อเรามีเวลาไม่ถึง 5 เดือนเสียด้วยซ้ำ”
เซียยอมวิ่งตามคนอื่นไปโดยที่โมโหจนควันออกหู ดูท่าแจนจะเดาถูกจริงๆที่เลือกเปลี่ยนแผนเองโดยพลการ คนอย่างเซียถูกเลี้ยงมาให้เอาแต่ใจ เธอไม่เหมาะจะเป็นผู้นำหรือผู้วางแผนการอะไรทั้งนั้น
“ฉันเกือบเห็นนายกลายเป็นครูฝึกจอมโหดนั่นไปจริงๆแล้ว” โคนี่แซว ก่อนจะจูงม้ามาให้แจน ทั้งคู่ขี่ตามกองทหารอาสาไปโดยที่คอยตะโกนให้พวกนั้นเร่งฝีเท้าอยู่เสมอ นี่นับว่าน้อยเกินไปหากเทียบกับที่พวกเขาเคยเจอมา
“เพราะยัยบ้าเซียนั่นแท้ๆเลย” ทหารอาสาคนหนึ่งบ่นกับอีกคน ไม่มีใครในที่นี้ทั้งนั้นที่จะคิดว่าเซียเป็นเจ้าหญิง และเมื่อแผนของแจนเริ่มดำเนินไป ทุกคนก็จะคิดตามเขา...คริสต้าคือเจ้าหญิงแห่งดินแดนน้ำแข็ง
กองทหารอาสาหมดสภาพอย่างน่าอนาถ เหตุผลอาจเพราะชาช่าขโมยกินเสบียงที่เตรียมไว้สำหรับมื้อกลางวันไปไม่น้อย และเหตุผลต่อมาอาจจะเป็นเพราะกองทหารอาสาวิ่งไม่เร็วพอให้แจนพอใจ พวกเขาเลยถูกสั่งให้ไปวิ่งต่ออีกตลอดบ่าย ห้าวันแรกของการฝึกนั้นหมดไปกับการวิ่งแบบปกติ 2 วัน และวิ่งแบกสัมพาระอีก 3 วัน การฝึกที่แจนคุมนั้นไม่ได้ต่างอะไรไปจากสิ่งที่เขาโดนฝึกมาเลย มีทหารในกองทหารหลายคนที่มีแววโดดเด่น แน่นอนว่าเซียไม่ติดอันดับที่แจนตั้งไว้ เธอดูอย่างกับชาช่าเวอร์ชั่นนอนตื่นสายสุดๆ ไม่รู้จะขี้เซาไปไหน
“อ้าวโคนี่ แจนไปไหนล่ะ” ชาช่าถาม ตะวันตกดินแล้วแต่พวกเขายังคงอยู่บนหลังม้าและขี่ตามกองทหารอาสาที่ยังวิ่งอยู่ไปตามเนินเขาและทะเลสาบ คราวนี้สัมพาระนั้นคือกระเป๋าที่บรรจุแท่งโลหะหนัก เพื่อให้ชินกับน้ำหนักของอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติก่อนจะได้รับของจริงมา
“แจนไปดูเรื่องการประดิษฐ์อุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติ เดี๋ยวพวกทหารอาสาวิ่งเสร็จเราก็จะตามไปเหมือนกัน” โคนี่ตอบ ไม่นานนักพวกกองทหารอาสาก็กลับที่พัก หน้าที่อื่นๆเป็นของพรานป่าคนตัดไม้ซึ่งเป็นเจ้าของแหล่งหลบภัยใต้ดินกับพวกแม่ครัวพ่อครัว ซึ่งคริสต้าส่งมาให้ช่วยดูแลเพิ่ม และทั้งคู่ก็ข้ามน้ำกลับเข้าไปยังนครแห่งทะเลสาบ
ใจกลางนครนั้นคือเคหาสน์หลังเดิมที่พวกเขาได้พบเจ้าหญิงเซีย บัดนี้มีคริสต้าเล่นบทบาทนั้นแทนและดูเหมือนเธอดูแลชาวเมืองได้เป็นอย่างดี แต่เดิมนั้นนครแห่งนี้เป็นนครใต้การปกครองของดินแดนแห่งน้ำแข็งคล้ายๆอาณานิคม ก่อนที่เจ้าหญิงเซียจะเดินทางมาถึงก็ไม่มีใครปกครองดูแลจริงๆจังๆ ต่างคนต่างอยู่จึงไม่มีเจ้าเมืองมาคอยจับผิดคริสต้า
ข้างเคหาสน์นั้นคืออาคารที่สร้างขึ้นใหม่ มันสร้างเสร็จภายในสองวัน และคริสต้าก็รวบรวมเอานักประดิษฐ์และช่างมีฝีมือมาลองถอดประกอบอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติดู ได้ยินมาว่าเธอได้คนมีฝีมือมาคนหนึ่ง แต่โคนี่กับชาช่ายังไม่เคยได้เจอ เห็นว่านักประดิษฐ์คนนั้นสามารถสร้างของเลียนแบบได้แล้ว และกำลังสร้างชิ้นใหม่เพื่อพัฒนาให้ดีกว่าของเก่า
“อ้าว มาแล้วเหรอ” แจนทัก ภายในอาคารใหม่นี้คือสถานที่สร้างอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติ ตรงหน้าเขาคือคริสต้าในชุดของเจ้าหญิง หรูหรา...ราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยายไม่ก็นางฟ้าจากสวรรค์ “เอ่อ... โคนี่”
โคนี่สะดุ้งตื่นจากฝันกลางวัน เขามองไปยังอาคันตุกะอีกคนภายในห้อง นั่นคือนักประดิษฐ์ที่แจนเล่าให้ฟัง เขาเป็นชายตัวสูงแต่ผอม ผมสีน้ำตาลยาวรุงรัง หน้าตาบู้บี้แต่ฉายแววอัจฉริยะติงต๊อง
“เอ่อ... สวัสดี” โคนี่ทักทาย
“สวัสดีครูฝึกโคนี่ ฉันชื่อเอ็ป ยินดีที่ได้รู้จัก” เอ็ปแนะนำตัว
“ยินดีที่ได้...รู้จัก” โคนี่จ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า”
“ฉันเกรงว่าจะไม่นะ” เอ็ปตอบ
“เป็นอะไรรึเปล่าโคนี่” ชาช่าถาม ขณะที่แจนสอบถามเรื่องสิ่งประดิษฐ์รุ่นพัฒนากับเอ็ปอยู่
“ไม่ค่อยแน่ใจ” โคนี่ตอบ พลางมองดูสิ่งที่เอ็ปสร้าง “ฉันคงคิดไปเอง”
โคนี่มองหน้าเอ็ป พลางพยายามนึกให้ได้ว่าเขาไปคุ้นหน้าตาแบบนี้มาจากไหน ไม่ถึงกับเหมือน แต่คับคล้ายคับคลาอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมันเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้ว
“คุณเอ็ป คุณมีพี่น้องหน้าคล้ายคุณไหม” โคนี่ถามขัด
“ไม่มี และถ้าเธอไม่ว่าอะไร...ฉันขออนุญาตอธิบายกลไกพวกนี้ต่อ” เอ็ปตอบ
“โคนี่ นายเป็นอะไรของนายน่ะ” แจนหันมาถามบ้าง
“ขอโทษที ฉันคงเบลอมากไปหน่อย” โคนี่ตอบ “ฉันขอตัวไปเดินเล่นดีกว่า”
ชาช่าทำท่าจะเดินตามออกไป
“ชาช่า” คริสต้าเรียก “เธอต้องเป็นคนทดสอบอุปกรณ์”
“แต่โคนี่... ”
“ฉันจะไปดูเอง” คริสต้าบอก ก่อนจะเดินออกไป ไม่รู้สึกถึงสายตาของเอ็ปที่มองพฤติกรรมผิดประหลาดนั้นอยู่ แค่ครูฝึกคนหนึ่งอารมณ์เสีย ทำไมคนที่เป็นถึงเจ้าหญิงต้องลดตัวลงไปให้คำปรึกษาปลอบใจด้วย แถมยังพูดคุยกับพวกครูฝึกคนอื่นอย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานานทั้งๆที่เป็นที่รู้กันว่าครูฝึกกลุ่มนี้มาจากโลกในกำแพง
“ฮิสตอเรีย...เธอไม่ควรตามฉันมา”
“เจ้าหญิงเซียต่างหาก” คริสต้าแก้
“นั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมตอนนี้เธอไม่ควรสนิทกับพวกเรา” โคนี่ตอบ
“ตอนนี้ไม่มีคน” คริสต้าบอก “เป็นอะไร”
“ฉันแค่...รู้สึกว่าคุ้นหน้าคนที่ชื่อเอ็ป”
“เรารู้จักเขา” คริสต้าบอก “แต่เขาไม่เคยรู้จักเรา”
“หา? ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันจำไม่ได้” โคนี่ถาม
“นายจำไททันลิงได้ไหม” ทันทีที่คำตอบออกจากปากคริสต้า โคนี่ช็อกทั้งยืน ศัตรูเล่นโผล่มาใกล้ตัวขนาดนี้ แต่คริสต้ากลับไม่บอกให้แจนหรือชาช่ารู้ สองคนนั้นไม่ได้เคยเจอไททันวานรมากับตัว มีเพียงโคนี่ คริสต้า ยูมิล ไรเนอร์และเบลทรูทเท่านั้นที่เคยเจอ “ฉันรู้ว่ามันเสี่ยง แต่คนที่นี่มีฝีมือไม่ถึงพอจะสร้างอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติ”
“แล้วเราก็จะเลี้ยงไส้ศึกไว้เนี่ยนะ” โคนี่ค้านเต็มประตู
“อย่างน้อยเราก็รู้ ไม่เหมือนอย่างคราวแอนนี่ เบลทรูทหรือไรเนอร์” คริสต้าตอบ “เขาไม่ใช่พวกนักรบ ฉันเชื่อแบบนั้น เขาเป็นอัจฉริยะ เขาทำเพื่อตัวเอง”
“นักรบนั่นแหละที่ทำเพื่อตัวเอง” โคนี่ยังคงไม่ยอม
“ฉันหมายถึง...เพื่อสิ่งที่ตัวเองสร้าง มีเหตุผลอะไรที่พวกนักรบจะส่งฝ่ายมันสมองของพวกมันมาถ้าไม่ใช่ว่าเขาไม่มีประโยชน์กับพวกนั้น” คริสต้าพูดยาวฉอดๆอย่างที่โคนี่ไม่เคยเจอ สงสัยว่าบทบาทของเจ้าหญิงเซียจะมีผลให้นิสัยของคริสต้าเปลี่ยนไปได้ไม่มากก็น้อย “ฉันเชื่อว่าเขาอยากย้ายฝ่าย”
“โธ่ฮิสตอเรีย! เขาเป็นไส้ศึกก!!” โคนี่พยายามพูดให้อีกฝ่ายฟัง แต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเลย
“จนกว่าอุปกรณ์จะเสร็จ”
“หา?”
“อย่าเพิ่งบอกใครจนกว่าเขาจะสร้างอุปกรณ์ที่ใช้ได้จริงสำเร็จ...เราต้องพึ่งเขาจริงๆ” คริสต้าบอกเป็นครั้งสุดท้าย
“เอางั้นจริงๆเหรอ เก็บเป็นความลับกับพวกเราเองเนี่ยนะ”
“แจนบอกเองนี่ จะหลอกศัตรูได้ต้องหลอกพวกเดียวกันได้ก่อน” คริสต้าตอบ
“ก็ได้ๆ แต่ถ้าไททันลิงนั่นทำอุปกรณ์เสร็จแล้ว ฉันจะบอก” โคนี่พูด
“ขอบคุณนะ” คริสต้ายิ้มหวานอย่างอ่อนโยนราวกับนางฟ้ามาโปรด ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในอาคารใหม่ แต่เมื่อโคนี่นึกถึงนิสัยในโหมดดาร์กซึ่งเป็นนิสัยจริงของคริสต้าเข้าแล้ว...
“น่าขนลุกแฮะ”
ความคิดเห็น