คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 20 บทเรียนสุดท้าย
ตอนที่ 20 บทเรียนสุดท้าย
ความมืดมิดย่างกรายเข้ามาปกคลุมนครแห่งทะเลสาบ นี่เป็นค่ำคืนสุดท้ายของการฝึกแสนทรหดของเหล่าทหารอาสา และในวันรุ่งขึ้นพวกเขาจะออกไปทดลองอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติของจริงในป่ายักษ์ หากเจอไททัน นั่นนับเป็นความซวยของเด็กใหม่เอง แจนบังคับให้ทหารเหล่านี้ฝึกทุกอย่างที่อาจจะจำเป็นในอนาคต ไม่ว่าการต่อสู้ตัวต่อตัว ไหวพริบการตกจากที่สูง การจัดกระบวนทัพของทีมสำรวจ การปกป้องเมืองของทหารรักษาการณ์และทฤษฎีเกี่ยวกับไททัน ฉะนั้นภายในค่ำคืนนี้พวกเขาทั้งหลายจะได้ทำอะไรตามใจตัวเอง แน่นอนว่านั่นคือการจัดงานเลี้ยงฉลอง
งานดำเนินไปด้วยดีจนกระทั่งอาคันตุกะไม่ได้รับเชิญมาร่วมงานด้วย นั่นคือครูฝึกทั้ง 3 คน เอ็ปและเจ้าหญิงเซียตัวปลอม ทั้งงานเลี้ยงกลับเงียบกริบลงในพริบตาเมื่อฮิสตอเรียปรากฎตัว แม้จะมีข่าวลือแปลกๆที่ว่าเจ้าหญิงเซียมีผมสีดำ แต่เมื่อเจ้าหญิงที่งดงามราวกับเทพธิดาปรากฏตัวขึ้น ก็ไม่มีใครมานึกถึงข่าวลือเพี้ยนๆนั่นสักคนเดียว อาจจะยกเว้นเซีย เธอนั่งดื่มกินอยู่กับจินที่ด้านหลังโรงอาหาร สงสัยอยู่ว่าแจนจะทำอะไร
“สวัสดียามดึกเหล่าทหารอาสา” แจนทักทายเสียงดังก้อง “ตั้งแต่เริ่มต้นการฝึกนี้ หลายคนคงมีคำถามสำคัญ...ว่าตัวเองฝึกไปเพื่ออะไร” แจนยกมือทุบอกในท่าทำความเคารพถวายหัวใจแด่องค์ราชา แม้มันไม่ใช่ท่าทางที่รู้จักกันในนครแห่งนี้ แต่จนถึงตอนนี้ไม่มีทหารอาสาคนไหนไม่รู้จักท่านี้ “พวกแกฝึกมาแทบตายฉันรู้ฉันเห็น! แต่นั่นจะไม่มีความหมายอะไรเลยเมื่อพวกเธอต้องอยู่ต่อหน้าไททัน พวกแกจะกลายเป็นแค่อาหารยามว่างและให้มันสำรอกทิ้งออกมา!”
“ฉัน...แจน กิลชูไตน์...คือคนจากโลกในกำแพง เคยคิดว่ามันปลอดภัย ฉันเป็นทหารเพื่อหนีจากไททันเข้าไปยังกำแพงชั้นใน แต่มันก็แค่ความคิดโง่เง่า...พวกแกในที่นี้มีใครจินตนาการออกไหม กำแพงสูง 50 เมตรสูงพอๆกับยอดไม้ของป่ายักษ์ พวกไททัน...มันแค่เตะครั้งเดียว เราก็ต้องพบกับนรกบนดิน! ไม่มีคำว่าปลอดภัยแม้ว่าเมืองของพวกแกจะอยู่กลางทะเลสาบ ไททัน 60 เมตรกระโดดครั้งเดียวก็จมนครนี้ลงใต้น้ำได้สบาย!” แจนพูดต่อไปราวกับตั้งใจทำลายขวัญกำลังใจโดยไม่จำเป็น “โลกในกำแพงเป็นเพียงจุดเริ่มต้น ต่อไปอาจจะเป็นที่ไหนก็ได้...แม้แต่ที่นี่”
ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีใครกล้าพูดขัดครูฝึกโดยเฉพาะอย่างยิ่งพูดขัดแจน
“จะพูดก็รีบๆพูดมาเหอะน่า” อาจจะยกเว้นบางคน เซียพูดขึ้นอย่างไม่กลัวถูกลงโทษ
“หน้าที่ของพวกแกคือถวายหัวใจปกป้องเจ้าหญิงเซีย และในวันนี้ท่านก็ให้เกียรติมาที่นี่เพื่อคนอย่างพวกแกก็รู้จักสำนึกบุญคุณไว้ซะ พรุ่งนี้ก็ด้วย ท่านจะมาดูผลสัมฤทธิ์ในการฝึกของพวกแก เพราะงั้นจงแสดงฝีมือให้เต็มที่ หลังจากนั้น ฉันถึงจะอธิบายให้ทีมสำรวจได้รู้ถึงสิ่งที่เจ้าหญิงได้ตั้งใจไว้... ”
“เล่นตลกอะไรของแก!” เซียสวนขึ้นตามที่แจนคาด
“เธอมีปัญหารึไง ทหารอาสา” แจนตอบอย่างไม่ไว้หน้าเจ้าหญิงเซียตัวจริง เซียก็หน้าชาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำเป็นไม่รู้เหตุผลที่เธอโกรธ ทุกคนในห้องหันมามองเธอเป็นตาเดียว “ฉันถามว่าเธอมีปัญหาอะไร ทหาร!”
“ฉันไม่ใช่ทหาร!!! ฉัน...อื้อๆๆ?!!!” จินลากเซียออกไปจากโรงอาหารก่อนที่เธอจะก่อเรื่องต่อหน้าเจ้าหญิงเซียตัวปลอม “จะลากฉันออกมาทำไม คนนั้นเป็นตัวปลอม! ฉันคือเจ้าหญิงเซีย!!!”
“โว้ย! เซีย! อย่าเพิ่งเพ้อได้ไหม เธอเมาไปแล้ว” จินเอามืออุดหู
“ไม่ได้เมา! ฉันแตะเหล้าที่ไหน ฉันต้องไปเคลียร์กับไอ้เจ้าบ้านั่น!!” เซียโวยวายจนมีเพื่อนรุ่นฝึกบางคนชโงกหน้าออกมาดู ก่อนจะได้เรื่องตลกกลับไปเล่าในวงต่อ
“ฮะๆๆๆฮ่า ยัยเซียมันเมาจนคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงไปแล้วว่ะ สงสัยเพราะชื่อเหมือนกันเลยหลอน”
“หืม?” กลับเป็นเอ็ปที่ได้ยินคำพูดของพวกทหารอาสา เขาเดินออกไปจากโรงอาหารในระหว่างที่แจนพูดเรื่องกำหนดการณ์ในการเดินทางไปเยือนนครแห่งขุนเขาของเจ้าหญิงเซียและรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆ “พวกเธอมีอะไรกัน”
“ก็...!!” จินตะครุบปากเซียทันทีที่เธอจะโวยวายออกมาอีกรอบ
“เจ้าหญิงเซีย...สินะ” เอ็ปค้อมศีรษะลงทำความเคารพ ปล่อยจินให้ทำหน้าเหวอเหมือนจะถามว่า เรื่องจริงดิ?
“ในที่สุดก็มีคนฉลาด” เซียพูด ยอมสงบสติอารมณ์ลงในที่สุด
“อืม...เดาไว้ไม่ผิดจริงๆ” เอ็ปเอามือลูบเครา “นี่คงเป็นการล้มบัลลังก์โดยสูญเสียน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์แน่ๆ แต่ถ้าถามฉันนะ ครูฝึกแจนคงคิดดีแล้วที่จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับราชวงศ์ของท่านทั้งหมด”
“หมายความว่ายังไง” เซียขมวดคิ้ว
“คิดว่าทำไมไม่มีใครคิดเข้าข้างท่านแม้สักนิดว่าท่านคือเจ้าหญิงจากแดนไกลโพ้น” เอ็ปถาม
“กริยามารยาทติดลบศูนย์” จินตอบตามนิสัยปากหมาของตัวเอง “ถึงให้คิดว่านี่เรื่องจริงก็ไม่! ฉันไม่เชื่อ! เธอไม่ได้มีความใกล้เคียงกับคำว่าเจ้าหญิงเลยแม้แต่...โอ๊ย!!! นั่นไงยัยถึก!”
เซียแทบจะกระทืบเท้าจินจนจมดิน “ปากเหรอนั่น”
“ถูกต้อง” เอ็ปพูด นั่นทำให้เซียหันมามองค้อนเขาแทน “ท่านปฏิเสธไม่ได้หรอก...ท่านไม่ได้เกิดมามีคุณสมบัติของการเป็นผู้นำ และเท่าที่ฉันนึกออก...ท่านเหมาะจะเป็นนักรบ”
“ฮะ...ฮะๆ... นายล้อเล่นใช่ไหมโคนี่” แจนพยายามจะหัวเราะ แต่เรื่องซีเรียสแบบนี้ใครที่ไหนจะมีอารมณ์อยากมาล้อเล่นด้วยกัน “บอกฉันสิโคนี่! มองหน้าฉัน! บอกสิว่าล้อเล่น”
“ฉันพูดจริง” โคนี่จ้องตาตอบ
“เอ็ปน่ะเหรอไททันลิง ทำไมนายไม่บอกพวกเราให้เร็วกว่านี้เล่า!!!” แจนกระชากคอเสื้อโคนี่ขึ้น วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาจะเดินทางไปยังนครแห่งขุนเขาตามที่เขาอธิบายกับพวกทหารอาสาไว้เมื่อวานในงานเลี้ยง การเดินทางเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว แต่โคนี่กลับเพิ่งจะมาบอกเขาว่าเอ็ปเป็นไททันวานร
“ฮิสตอเรียไม่ให้ฉันบอก เธอบอกว่าเราไม่มีช่างที่มีฝีมือพอ ถ้าอยากได้อาวุธก็ต้องพึ่งเขา”
“นั่นไม่ใช่เหตุผลที่นายจะมาปิดบังพวกฉัน! ช่างมันๆ! รีบตามฉันไปเร็ว!” แจนรีบปีนขึ้นม้าของตัวเองและขี่นำไปโดยไม่อธิบายอะไรไปมากกว่านั้น โคนี่ก็ขี่ม้าตามไปทันทีโดยไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายต้องรีบนัก
“นายรีบไปไหนน่ะแจน! แล้วเรื่องที่ฉันบอกล่ะ” โคนี่ตะโกนตามหลัง
“ชาช่าพาทหารอาสาออกไปที่ป่ายักษ์” แจนตอบ
“แล้ว?”
“เอ็ปก็ไปด้วย”
“โธ่...เจอเข้าจนได้” ชาช่าพูด ตอนนี้เธอ คริสต้า เอ็ปและทหารอาสาทั้ง 33 คนอยู่ ณ ใจกลางของป่ายักษ์แล้ว พวกเขาทั้งหมดเดินทางด้วยอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติเพราะเส้นทางป่าแห่งนี้ไม่ค่อยมีไททันผ่าน เส้นทางหินที่ถูกสร้างไว้แต่ยุคโบราณจึงถูกปกคลุมด้วยหญ้ารกจนอันตรายเกินไปที่จะขี่ม้าผ่านมา ชาช่าเป็นคนแบกคริสต้าที่สวมชุดกระโปรงฟูฟ่องขึ้นมาบนต้นไม้ยักษ์ แต่ใต้กระโปรงฟูๆนั้นก็มีอุปกณ์เคลื่อนที่สามมิติอยู่เช่นกัน เผื่อว่าเกิดเหตุการณ์ที่อันตรายถึงชีวิตขึ้นมาเธอก็จะเอาตัวรอดเองได้ ส่วนเอ็ป...เขาใช้อุปกรณ์ได้ในระดับเชี่ยวชาญ
ตอนนี้เบื้องหน้าพวกเขาคือไททันปกติ สูง 12 เมตร มันพยายามจะปีนต้นไม้ขึ้นมาหาพวกเขา
“ก็แค่ไอ้พวกสวะไททัน” เซียพูด เธอเกลียดไททัน เกลียดที่สุดก็ตอนที่มันกินคล็อกลงไป เธอกระโจนลงไปก่อนที่ชาช่าจะทันห้าม อุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติของเธอเป็นรุ่นที่ต่างจากคนอื่นๆ สลิงจะถูกยิงจากแท่นยิงที่รัดแขนตั้งแต่ข้อศอกถึงมือไว้ เคลื่อนไหวเร็วขึ้น แต่โจมตีช้าลง ดาบคู่ของเธอเป็นแบบหนาและไม่มีใบมีดเปลี่ยน
ไททันตัวนั้นหันมาสนใจเซียแทนทันทีที่เธอเข้าใกล้ มันเหวี่ยงมือใหญ่ยักษ์พยายามคว้าตัวเธอในอากาศ เซียเปลี่ยนทิศทางอย่างกะทันหันทำให้ไททันตัวนั้นคว้าได้แต่อากาศ ตัวเซียลอยสูงขึ้นไปเหนือหัวไททันและร่วงหล่นมายังมุมอับสายตาของมันคือบริเวณท้ายทอย มันพยายามหันตามมาดูให้ทัน แต่เซียก็เข้าถึงจุดอ่อนถึงตายของมันแล้ว
ปังๆ! ดาบคู่ทั้งสองยิงกระสุนปืนออกมาในทิศทางตรงข้ามแนวฟัน ส่งแรงสะท้อนให้ใบดาบสะบัดฟันอย่างรวดเร็ว จนแม้แต่ดาบที่หนาจนไม่น่าฟันเนื้อไททันเข้าก็สามารถฆ่าไททันตัวนี้ได้สบายๆ อุปกรณ์ตัวนี้เป็นตัวต้นแบบของเอ็ป แต่เซียก็เข้าใจการทำงานของมันได้ในเวลาสั้นๆ เธอไม่ต้องจับยึดดาบไว้ด้วยซ้ำเวลาฟัน แค่เหนี่ยวไก ดาบที่ถูกติดไว้กับเครื่องยิงสลิงและแขนของเธอก็จะฟันไปเองอัตโนมัติ
ตู้ม...ร่างของไททันล้มลงพื้นและเริ่มระเหยกลายเป็นไอ เซียกลับขึ้นมาบนต้นไม้ท่ามกลางงความทึ่งของทุกคน แม้แต่ชาช่าและคริสต้า จะยกเว้นก็เพียงแค่เอ็ปและจินที่รู้ฝีมือเธอดีอยู่แล้วเท่านั้น
“ทำไมไม่ฟังครูฝึกของเธอก่อน” คริสต้าออกปากดุเอง ทำให้ทุกคนก้มหน้าไม่มองการสนทนานี้
“งั้นเธอก็ก้มหัวเคารพฉันก่อนสิ” เซียพูดอย่างไม่กลัวใครหน้าไหน “ให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งฉันก็ยืนยันคำเดิม ...เธอมันตัวปลอม คริสต้า เรนส์ ฉันต่างหาก...คือเจ้าหญิงเซีย”
คริสต้าขมวดคิ้วอย่างไม่ได้ตั้งใจ หลังจากที่ทุกคนเรียกเธอว่าฮิสตอเรีย ชื่อคริสต้าดูเหมือนเป็นชื่อต้องห้ามที่เธอไม่อยากได้ยินมันออกจากปากใครอีกแล้ว แม้แต่ตัวเธอเอง “มีเรื่องจะพูดแค่นี้งั้นเหรอ...ทหาร”
“เฮ้...ควอร์ตไซต์!” เซียหันมาพูดกับเอ็ป “ที่สัญญาไว้ล่ะ”
“อ้า นั่นสินะ” คริสต้าจ้องเอ็ปอย่างไม่ไว้ใจ บางทีโคนี่อาจจะพูดถูก เธอไม่ควรไว้ใจเขามาตั้งแต่แรก “เหล่าทหารอาสาคงยังไม่ค่อยรู้จักฉันดีเท่าไหร่ ฉันชื่อควอร์ตไซต์ คนส่วนใหญ่เรียกเอ็ป ซึ่งขอทีเถอะ ฉันเกลียด! ...ชื่อนั้น”
เหล่าทหารอาสามองเอ็ปอย่างสนอกสนใจ แค่เซียเมาค้างแล้วคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงก็กลายเป็นเรื่องตลกเล่ากันได้อีกยาวแล้ว ยิ่งถ้ามีช่างกลมาร่วมวงเล่าเรื่องตลกด้วยคงจะสนุกกันไม่ใช่น้อย
“พวกเธอคงได้ยินแผนการของครูฝึกแจนกันแล้วสินะ ใช่ มันเป็นแผนที่ยอดเยี่ยม แต่สิ่งที่ไม่อยู่ในแผนเขาคือไททันที่มีสติปัญญา ซึ่งภายในนครแห่งขุนเขาไม่ได้มีเพียงคอเตชคนเดียว” เอ็ปพูดต่อ “ฉันได้ยินมาว่านี่เป็นการฝึกจริงของพวกเธอ เพราะงั้นฉันจึงมีบทเรียนสุดท้ายมาให้ เป็นบทเรียนที่...แม้แต่ครูฝึกของเธอก็สอนให้ไม่ได้”
“บทเรียนอะไรเล่า! รีบๆเฉลยมาสักที อารัมภบทอยู่นั่นแหละ” ทหารอาสาคนหนึ่งร้องตะโกน
“การต่อสู้จริง...กับไททันที่มีสติปัญญายังไงล่ะ” เอ็ปตอบ เขาโหนตัวไปตรงกลางระหว่างต้นไม้ยักษ์ 2 ต้นด้วยอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติของเขา มีเพียงคริสต้าเท่านั้นที่เดาออกว่าเอ็ปกำลังจะทำอะไร
“ชาช่า! ฆ่าเขา! เดี๋ยวนี้!” คริสต้าสั่ง แต่ไม่ทันการณ์
เปรี้ยง!!! พอดีกับที่แจนและโคนี่มาถึง ร่างของไททันวานรสูง 17 เมตรก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าทหารอาสาทุกคน ใบหน้าของเอ็ปและไททันวานรนั้นแทบไม่มีความแตกต่าง เอ็ปหันมามองเซียที่อ้าปากค้าง แน่นอนว่าเธอตกใจเพราะเขาไม่ได้บอกก่อนว่าจะทำตามสิ่งที่ตกลงกับเธอไว้ด้วยวิธีไหน ไม่ได้บอกใบ้สักนิดว่าเขาเป็นไททัน เอ็ปเหวี่ยงมือข้างหนึ่งฟาดต้นไม้ยักษ์อย่างแรงจนมันหักโค่นล้มลงช้าๆ ก่อนที่เขาจะถางป่าและมุ่งหน้าสู่นครแห่งทะเลสาบ
“ทหารอาสา!!!” แจนตะโกนเสียงดังลั่น “ฆ่ามัน! หยุดมันก่อนที่มันจะไปถึงเมือง! เร็ว!!!”
*****************************************************************************
>>>หลังฉาก<<<
ไรท์เตอร์ : มีใครอยากโยนตัวละครตัวไหนทิ้งก่อนจบภาคไหม //ถามรีดเดอร์
แจน : ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ
ไรท์เตอร์ : พอดีเริ่มรู้สึกว่าตัวละครมันเยอะน่ะ
คริสต้า : เอาไรเนอร์ออก
ไรเนอร์ : ไม่นะ! คริสต้า!!!
ไรท์เตอร์ : ตกลง โยนไรเนอร์ทิ้ง
ชาช่า : ไปที่ชอบๆนะ แล้วฉันจะส่งหัวมันเผาไปไหว้
ไรเนอร์ : ไม่เอา!!!
อาร์มิน : ไม่มีใครคิดถึงผมเลย //ดวงวิญญาณล่องลอยมาขอส่วนบุญ
เอเลน : นายเป็นใครน่ะ
อาร์มิน : เอเลนใจร้ายที่สุด!!!
ไรท์เตอร์ : ไว้จะต้มมาม่าจุดธูปไปให้นะ
มาเรีย : ทำไมไม่มีรีดเดอร์รู้จักฉันเลย
ไรท์เตอร์ : นั่นสินะ //อยากรู้จังว่ามีใครเดาออกบ้างว่าไรท์เอาบทมาเรียมาจากไหน
โรส : เมินฉันนี่
ไรท์เตอร์ : พวกเธอเป็นตัวประกอบต่อไปน่ะดีแล้ว
มาเรีย & โรส : พวกเราไม่ใช่ตัวประกอบนะ!!!
ไรเนอร์ : //เดินไปตบไหล่ปลอบใจ
คริสต้า : ปลอบใจตัวเองก่อนเถอะ ไรเนอร์
ไรเนอร์ : //เศร้า...
ความคิดเห็น