คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 26 ราชายูมิล
ตอนที่ 26 ราชายูมิล
คมดาบสีเงินสะบัดออกฟันแขนของศัตรูจนขาดสะบั้น เลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกจากบาดแผล และไอน้ำก็พวยพุ่งออกมาเพื่อรักษาบาดแผล คมดาบสีเงินรุกไล่ฟันแทงต้อนให้คอเตชถอยไปอีกโดยที่พวกนักรบยังตั้งตัวกับสถานการณ์ไม่ทัน คมดาบนั้นก็ฟันขวางหมายจะตัดหัวคอเตชให้หลุดจากบ่า คอเตชดูจะตั้งตัวได้แล้ว เขารับดาบด้วยมืออีกข้างที่ไม่เป็นอะไร มันถูกเคลือบด้วยผลึกแข็งและคมดาบก็ไม่สามารถฟันเข้าได้
“ .....?!” คริสต้ามองเหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างตั้งตัวไม่ทัน
เมื่อครู่นี้...อยู่ๆนักรบในชุดเกราะหนักของคอเตชก็ชักดาบออกมาโจมตีหมายจะฆ่าเอาชีวิตเขาในพริบตาที่คอเตชตั้งท่าจะฆ่าคริสต้า คอเตชถอยไปตั้งหลัก แขนของเขาที่ถูกตัดกุดถึงไหล่หยุดฟื้นฟูไปทันทีที่คอเตชรวบรวมผลึก ดูเหมือนความสามารถของไททัน แม้แต่ของคอเตชก็มีอยู่จำกัด จะสู้หรือรักษาเลือกได้เพียงอย่างเดียว
คอเตชมองไปรอบๆ สำรวจดูนักรบแต่ละคนที่อยู่ในห้อง เขาพลาดเองที่ยอมให้นักรบของเขาสวมหมวกเหล็กเพื่อป้องกันใบหน้า นั่นจึงเป็นโอกาสให้ศัตรูแฝงตัวเข้ามาได้อย่างง่ายดาย ทว่าเมื่อมองคริสต้า เธอไม่รู้เรื่องนี้ มองแจน เขาก็ไม่รู้จะอธิบายเหตุการณ์นี้อย่างไร ไม่มีนักรบคนใดในห้องนี้คิดจะเข้าไปช่วยคอเตชแม้แต่คนเดียว นั่นแปลออกได้อย่างเดียวคือนักรบภายในห้องนี้ทั้งหมดคือศัตรูของคอเตช
อัศวินเกราะหนักบุกเข้ารุกไล่คอเตชอีกครั้ง คราวนี้อัศวินคนอื่นๆก็คว้าอาวุธออกมาขวางทางหนีคอเตชไว้ด้วย แต่คอเตชไม่ได้สนใจที่จะหนี เขาเคลือบร่างกายด้วยผลึกแข็งก่อนจะพุ่งเข้าไปบีบรัดหมวกเกราะของอัศวินตรงหน้าด้วยมือข้างเดียว อัศวินก้าวถอยอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้หมวกนั้นหลุดติดมือคอเตชไป เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝ้ากระ ใบหน้านั้นยิ้มเยาะให้คอเตช ก่อนจะแทงดาบสวนใส่ข้อต่อของผลึกตรงข้อพับด้านในของข้อศอก คมดาบนั้นแทงทะลุเนื้อของเขาและตัดแขนอีกข้างของเขาตกลงบนพื้น
“อ๊ากกก!!! แก!!!” คอเตชร้องลั่น ใบหน้าของศัตรูนั้นเขารู้จักดี ศัตรูคู่แค้นของเขา คนที่ทำให้เขาต้องหลับใหลอยู่ในห้วงจำศีลมากว่า 200 ปี ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางลืมใบหน้านั้นไปได้
“ไม่ได้เจอกันนานนะ ท่านคอเตช” อัศวินทำท่าค้อมเคารพอย่างกวนประสาท
“ยู... ” คริสต้าเรียกชื่ออีกฝ่าย ทว่าเสียงกลับหายไปในลำคอ ยูมิลจริงๆ!
“ช่วยรอหน่อยนะ เดี๋ยวก็จบแล้ว” ยูมิลบอกกับคริสต้า ใบหน้าที่มั่นใจนั่นมันอะไรกัน ทั้งๆที่พวกแจนเครียดกันแทบตายว่าจะถูกฆ่าตายกันยกเมืองรึเปล่า แต่ยูมิลกลับปรากฏตัวและป่าวประกาศว่าจะจัดการคอเตชนั้นเรื่องง่ายๆ
“ฮะๆๆ เดี๋ยวก็จบงั้นเหรอ” คอเตชหัวเราะกลบ “ยูมิล คราวก่อนที่แกล้มข้าได้มันเป็นแค่การลอบกัด”
“เฮ้ ฉันก็ทำเหมือนเดิมอยู่นี่ไง” ยูมิลต่อล้อต่อเถียง พลางโยนชุดเกราะหนักๆทิ้ง ของแบบนี้มันไม่จำเป็นสำหรับเธอ ยิ่งทำให้เป็นตัวถ่วงเสียมากกว่า “อย่าคิดจะได้แปลงร่างเลย ที่แคบแบบนี้มีแต่พวกเราที่ได้เปรียบ”
“หึๆ” คอเตชยิ้มเยาะ
ปัง! กระสุนปืนพุ่งทะลุอกซ้ายของยูมิล เสียงกรีดร้องของคริสต้าดังขึ้นและทุกอย่างตกอยู่ในความโกลาหล เรเวนพุ่งตัวออกมาจากแถวของทหารฝ่ายคริสต้า ปืนถูกยิงออกไปอีกสองนัด ปังๆ! มันพุ่งทะลุท้องของแจนและไหล่ของคริสต้า คอเตชหัวเราะลั่นแด่ความพ่ายแพ้ของศัตรู ขณะที่อัศวินทั้งหลายวิ่งเข้ามาเพื่อจะรุมจัดการคอเตช เรเวนก็หยิบระเบิดหลายลูกออกมาจากกระเป๋าแล้วปาใส่กลุ่มอัศวิน
ตู้ม!!! พวกอัศวินลอยกระเด็นออกไปนอกหน้าต่าง ผนังปราสาทข้างหนึ่งถูกถล่มเป็นรูขนาดใหญ่ ลมพายุและสายฝนจากด้านนอกพัดกระหน่ำสาดเทเข้ามา และคอเตชก็วิ่งสวนสายฝนเหล่านั้นออกไป
เปรี้ยง!!! ไททันสีดำปรากฏกายขึ้นจากอากาศ ร่างกายของมันไม่สมประกอบเพราะร่างกายยังไม่พร้อม แต่เพียงแค่นี้ก็เพียงพอจะจัดการกับมนุษย์ที่อยู่ภายในปราสาทได้แล้ว มือสีดำของมันกวาดพื้นที่ในปราสาทชั้นนั้นออกมาแทบทั้งหมด เรเวนหนีหายตัวไปอย่างรวดเร็วขณะที่แจนและทหารองครักษ์พยายามพาตัวยูมิลและคริสต้าหนีออกมา อัศวินในชุดเกราะหนักทั้งหมดถูกกวาดออกไปและร่วงลงสู่พื้นที่ต่ำลงไปหลายชั้น
เปรี้ยงๆๆ!! เสียงฟ้าผ่าดังสู้กับเสียงแปลงร่างของอัศวิน ไททันแคระสูง 4-6 เมตรหลายสิบตัวพยายามปีนไต่ไปบนตัวของไททันสีดำ คอเตชเสียหลักล้มไปทับอาคารด้านหลังจนพินาศสันตะโร เปิดโอกาสให้โคนี่พาทีมสำรวจบางคนที่มีหน้าที่ส่งข่าวเข้าไปช่วยพวกของเขาออกมา
“ยูมิล! ยูมิลอย่าเป็นอะไรไปนะ” คริสต้าพยายามปลุกให้ยูมิลตื่นตลอดเวลา แผลปืนยิงนั้นมีไอน้ำพวยพุ่งออกมา ทว่าตัวกระสุนยังถูกฝังไว้ใกล้ๆหัวใจ
“โธ่เว้ย ดันเจอไส้ศึกซะอีก” ยูมิลสบถ
ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดครึ้มและพายุฝนลมแรง สิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าพวกเขาไม่ต่างจากภาพยนตร์สัตว์ประหลาดร่างยักษ์ ไททันแคระพยายามจะปีนขึ้นไปจนถึงท้ายทอยราวกับฝูงมดรุมฉีกร่างเหยื่อ ร่างไททันสีดำนั้นไม่มีแขนซ้าย และร่างกายก็มันก็เหมือนไม่มีกล้ามเนื้อหน้าท้อง สิ่งที่ทำให้มันยังยืนได้มีเพียงกระดูกและข้อต่อบางส่วน เมื่อถูกรุมทึ้งเข้ามากๆ ร่างกายที่ไม่สมประกอบก็หักครึ่งและร่วงลงพื้น
“เรเวนเป็นไส้ศึกงั้นเหรอเนี่ย” แจนสบถต่อ ทำไมเขาถึงไม่นึกเรื่องนี้กัน ทั้งๆที่ก็เคยเจอมาแล้วว่าคอเตชชอบใช้ยุทธวิธีส่งไส้ศึกเข้ามาแทรกแซงอย่างแอนนี่ เบลทรูทแล้วก็ไรเนอร์ “ ...เรเวนล่ะ?!”
ตู้ม!! เข้าป่าอย่าเรียกหาเสือ อยู่ป่าช้าอย่าเรียกหาผี งั้นอยู่ในสงครามก็ไม่ควรเรียกหาศัตรู เกิดระเบิดขึ้นบนหลังคาปราสาท เรเวนที่สวมอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติพุ่งตัวโหนขึ้นที่สูง ก่อนจะโยนลูกระเบิดลงมาใส่กลุ่มทหารอีกระลอกหนึ่ง
“จับฉันไว้!!” ยูมิลบอก เธอกลายร่างเป็นไททันร่างแคระและหิ้วเอาทุกคนที่เกาะตัวเธอไว้ออกไปจากดงระเบิด ทว่าก็ไม่สามารถพาออกมาได้ทุกคน หลายคนถูกระเบิดและหลายคนร่วงหล่นสู่พื้นเบื้องล่าง
“เกิดอะไรขึ้น!” เซียนำทีมสำรวจกลับมาด้วยกันหลายคน พวกนั้นผงะไปทันทีที่เห็นร่างไททันของยูมิล เซียเป็นคนแรกที่ตั้งตัวได้และพุ่งเข้าหายูมิลเตรียมจะฆ่าทิ้ง
“อย่าๆ! นี่พวกเดียวกัน!” คริสต้าร้องห้าม “ศัตรูอยู่ข้างบน!”
เซียมองไททันหัวโตตัวนั้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ถึงจะไม่ชอบคริสต้าที่มายึดตำแหน่งเธอเอาดื้อๆ แต่อย่างไรเสียเธอก็ผ่านอะไรมาเยอะกว่า เซียเลือกที่จะเชื่อและโหนขึ้นไปด้านบนปราสาทเพื่อตามล่าศัตรูพร้อมๆกับทีมสำรวจคนอื่น และทันทีที่เซียโผล่ขึ้นมาเหนือปราสาท เธอก็เห็นใครคนหนึ่งยืนตั้งกระบอกปืนเตรียมสอยพวกเธอ
“เรเวน?!!”
ปังๆๆๆ! ทีมสำรวจสามคนที่ตามมาถูกยิงตายคาที่โดยไม่พลาดเป้าสักนัด แต่กระสุนนัดสุดท้ายพลาดจากเซียไปเพราะเธอโหนตัวผ่านหอคอยหอหนึ่งพอดี เซียยึดหอคอยนั้นเป็นที่มั่น หากโผล่ออกไปมีแต่ต้องถูกยิง หรือถ้าไม่โผล่ออกไป อีกฝ่ายก็มีอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติพร้อมใช้งานอยู่ดี
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!
“เสียงอะไรน่ะ” มาร์คัสร้องถาม เขาได้ยินเสียงแปลงร่างของคอเตช
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เจ้าคริชามันอยู่ที่ไหน” เอ็ปถาม เขาและทีมสำรวจอีกห้าคนถูกส่งมาตามหาแหล่งทดลองของคริชาเช่นเดียวกัน ในทีแรกเอ็ปก็พาไปถูกทาง แต่ปรากฏว่าห้องทดลองนั้นกำลังถูกเผา เปลวไฟลุกโชติช่วงจนไม่น่ามีอะไรเหลือรอด เป็นความบังเอิญที่เขาเจอมาร์คัสวิ่งฝ่าเพลิงออกมาเพื่อเอาชีวิตรอด ฝนที่เริ่มเทกระหน่ำนั้นกำลังช่วยดับไฟไปทีละส่วนๆ
“โคลอสเซียมครับ” มาร์คัสตอบ
“เกมต่อสู้มันจบไปตั้งนานแล้ว คริชาอยู่ที่ไหน!” เอ็ปถามซ้ำ
“ .....?!” มาร์คัสเหมือนจะเป็นใบ้ไปในทันที “ด็อกเตอร์บอกว่า... ถ้าเขาไม่กลับมา ไว้อาลัยเขาได้เลย”
“โธ่เว้ย” เอ็ปสบถ มองดูโกดังร้างที่คริชาใช้เป็นห้องทดลอง ข้าวของมากมายถูกเก็บไว้ในนั้น แต่ไม่รู้ว่าไฟจะเผาทำลายไปมากเพียงใด เอ็ปหันไปหาพวกทหารอาสา “ไฟดับเมื่อไหร่ค่อยเข้าไปดู เหลืออะไรก็เก็บกลับออกมาทั้งหมด”
“ผมไม่ใช่ศัตรู” มาร์คัสพูด “ด็อกเตอร์ก็ไม่ใช่ เราไม่ใช่อย่างที่คุณคิดครับคุณควอร์ตไซต์”
“แต่สิ่งที่พวกแกทดลองน่ะมันจะพาโลกนี้ไปสู่หายนะ”
“ไม่ใช่!” มาร์คัสเถียง “สันติสุขต่างหาก มีตัวยาตัวหนึ่ง...มันทำให้นักรบไททันแปลงร่างไม่ได้ ถึงจะออกฤทธิ์แค่ไม่ถึงวัน ถ้า... ถ้าเกิดว่าได้เอาไปพัฒนาต่อล่ะก็... มันอาจจะ... ”
“ทำให้ไททันกลับมาเป็นมนุษย์อย่างที่เคยเป็น” เอ็ปพูดต่อ เขาเคยถูกส่งเข้าไปในกำแพงครั้งหนึ่งในช่วงที่กำแพงยังไม่แตก คำสั่งของคอเตชให้เขาไปทำให้มนุษย์ในกำแพงกลายเป็นไททัน เขารู้ว่าเบื้องหลังคำสั่งนั้นคริชาเป็นคนยุ แต่มาถึงตอนนี้เขาถึงได้รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของคนๆนั้น ถ้าหากมนุษย์กลายเป็นไททันจะไม่ถูกไล่ฆ่าจับกิน มนุษย์จะปลอดภัยจนกว่าตัวยาที่คริชาทำจะสมบูรณ์อย่างแท้จริง เอ็ปนับถือความฉลาดของคริชา แต่แผนแบบนี้สร้างปัญหาและมีความเสี่ยงมากเกินไป “เอายาตัวนั้นมาให้ฉัน ถ้าพวกเรารอดไปได้ ฉันจะทดลองมันต่อเอง”
“นั่นอะไร!” ทหารคนหนึ่งตะโกน ชี้ไปทางไททันสีดำที่ยืนค้ำปราสาทและไททันแคระอีกฝูงหนึ่งพยายามจะรุมทึ้งไททันสีดำตัวนั้น เอ็ปมองเหตุการณ์นั้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เป็นไปได้จริงๆน่ะเหรอที่ฝ่ายเขาจะชนะ
เปรี้ยง! ทว่าโชคชะตาไม่เคยปราณีใคร พวกนักรบของคอเตชที่อยู่นอกปราสาทเห็นเหตุการณ์นั้นเหมือนกัน และร่างของไททันสีแดงสูง 60 เมตรก็ก้าวข้ามเหล่าทหารอาสาไปเพื่อมุ่งหน้าไปยังตัวปราสาท ไททันตัวอื่นๆอีกหลายชนิดก็มุ่งหน้าไปทางนั้นเช่นกัน หากฝ่ายของไททันแคระคิดจะชนะด้วยจำนวน ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องเสียเปรียบจริงๆแล้ว
“ทีมสำรวจ!” เอ็ปตะโกน “เปลี่ยนแผน พวกเธอไปสมทบกับกลุ่มที่ปราสาทด่วน”
“ม..ไม่นะ ไม่เอานะ!” ทหารร้องด้วยความหวาดกลัว บางคนลงไปนั่งฉี่ราดกางเกง ไททันมากมายขนาดนี้พวกเขาแค่ไม่กี่คนจะไปชนะทั้งหมดนั้นได้ยังไง ถ้าไปก็มีแต่ตายเท่านั้น
สิ่งที่เอ็ปกลัวเอาไว้นั้นได้เกิดขึ้นจริงๆ ทหารพวกนี้ยังไม่เคยเจอไททันของจริง ยิ่งไททันที่มีสติปัญญายิ่งแล้วใหญ่ ไม่มีใครสามารถงัดความกล้าออกมาได้ แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าหากพ่ายแพ้ไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ก็เหลือเพียงหายนะของมนุษย์เท่านั้น มาร์คัสดิ้นหลุดจากมือของเอ็ปแล้วพุ่งเข้าไปในโกดังไหม้ไฟซึ่งตอนนี้ดับแล้ว สายฝนเทกระหน่ำราวกับฟ้าลงโทษ ภายในสภาพอากาศที่เลวร้ายแบบนี้การใช้อุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิตินั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย อย่าว่าแต่ให้ไปสู้ โหนตัวขึ้นไปสักครั้งยังไม่ได้ มาร์คัสวิ่งกลับออกมาพร้อมกับหีบขนาดใหญ่
“ถ้าขี้ขลาดนักก็ไม่ต้องไป มาช่วยกันขนของพวกนี้ออกไปเร็วๆเซ่!” มาร์คัสร้องตะโกน เท่านั้นแหละทหารทุกคนก็เลือกที่จะละทิ้งชีวิตของพวกพ้องในปราสาทแล้วหันไปช่วยคนที่ไม่รู้แน่ว่าเป็นมิตรจริงไหมทันที
“ราชายูมิล! พวกมันมาแล้ว” ไททันแคระตัวหนึ่งเข้ามาบอกกับยูมิลที่ยังอยู่ในร่างไททัน
“ราชาเหรอ?” คริสต้าทวนคำ แต่ยูมิลไม่ตอบ เอาแต่มองไปรอบๆ ศัตรูเข้ามาใกล้แล้ว บางตัวเข้ามาในกำแพงปราสาทแล้วด้วย ไททันแคระที่รุมคอเตชอยู่ก็ถูกจับเหวี่ยงจับโยนไปคนละทิศคนละทาง
“ต้องถอยแล้ว เราแพ้แล้ว” ไททันแคระบอก
“แจน! เกิดอะไรขึ้นเนี่ยย!!!” ชาช่าบุกฝ่าห่าฝนมาหวุดหวิดจะร่วงลงไป แต่เพราะอุปกรณ์ของเธอกับคนอื่นๆที่ตามมาเป็นรุ่นใหม่ที่เอ็ปสร้างไว้รับสภาพอากาศแบบนี้ มันจึงพอถูๆไถๆใช้งานไปได้
“มิคาสะ?! เธอยังไม่ตายจริงด้วย” แจนพูดอย่างลืมตัว “ ...ฮ..เฮ้ย! แอนนี่!?”
“ไม่ใช่เวลามาทักทายนะ!” มิคาสะตวาด ดูจากสภาพตอนนี้นับว่าเลวร้ายที่สุด อุปกรณ์อันเดิมของเธอใช้ไม่ได้เลยในพายุฝน ชาช่าสั่งให้ทหารอาสาสองคนสละอุปกรณ์รุ่นใหม่ให้มิคาสะและแอนนี่ แต่เอาทั้งสองคนมาก็ไม่แน่ว่าจะทำให้สภาพตอนนี้พลิกกลับมาเป็นฝ่ายได้เปรียบได้
“ราชายูมิล! เราต้องถอยแล้วนะ” ไททันพูดย้ำ ยูมิลได้แต่มองเหล่าไททันแคระฝ่ายของเธอถูกไล่บี้ไปทีละตัว
“มิคาสะ เทพธิดาแห่งกำแพงอยู่ไหน... ” ยูมิลหันมาทางมิคาสะ “ ...น้องสาวของฉันอยู่ไหน”
***********************************************************************
>>>หลังฉาก<<<
คริสต้า : ยูมิล! เธอเป็นราชาเหรอ?! //กระโดดกอดคอไว้ไม่ให้ยูมิลหนี
ยูมิล : ฮิสตอเรีย... อย่าเพิ่งถามสิ ตอนนี้พวกเรามีปัญหากันอยู่นะ //เปลี่ยนเรื่อง
คริสต้า : ยูมิล!!! //จ้องเขม็ง
ยูมิล : .......... //เหงื่อตก
ไรท์เตอร์ : ปล่อยคู่นั้นไปเถอะเนอะ //มองจากที่ไกลๆ
ชาช่า : ไรท์ มีรีดเดอร์ประกาศจะไปฆ่ารีดเดอร์ถึงบ้านน่ะ
โคนี่ : ยินดีด้วยนะ //ชูนิ้วโป้งให้ทั้งสองข้าง
ไรท์เตอร์ : ไรท์ทำอะไรผิด... //อ่านคอมเม้นท์แล้วร้องไห้
เอเลน : สมน้ำหน้า //วิญญาณล่องลอยอยู่กับอาร์มิน
อาร์มิน : มาอยู่เป็นเพื่อนพวกผมเถอะ ไรท์ //ล่องลอยๆ
ไรเนอร์ : ฉันยังไม่ตาย!!!!! //ร้องโวยวายอยู่ในโรงเก็บอุปกรณ์ประกอบฉาก
เบลทรูท : นี่ฉันต้องเป็นฝ่ายร้ายจริงๆสินะ //อ่านบทตัวเองที่เหลือ
แจน : ใครเห็นมิคาสะกับแอนนี่บ้าง //มองหามิคาสะ
แอนนี่ : มิคาสะ... นี่ มิคาสะ //จิ้มหัวมิคาสะที่นอนตักตัวเองอยู่
มิคาสะ : อย่าจิ้ม //นอนต่อ
แอนนี่ : เธอตัวร้อนนี่ //ก้มหน้า เอาหน้าผากไปทาบกับของอีกฝ่าย
มิคาสะ : ?! //นิ่ง แข็งเป็นหิน
แอนนี่ : บอกแล้วไงว่าอย่าไปนั่งตากฝน //พยายามจะลุก แต่ก็ติดที่มิคาสะนอนตักอยู่
มิคาสะ : ก็นั่นมันบทของฉันนี่ //ไม่ยอมลุกจากท่านอนตัก
แอนนี่ : ลุกนิดนึงสิ ฉันจะไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้
มิคาสะ : ไม่เอา จะนอน //คว้าเอวแอนนี่มากอด
แอนนี่ : มิ - คา - สะ //ทำท่าดุ
มิคาสะ : ชิ... ก็ได้ //ยอมให้แอนนี่ลุกไป
แอนนี่ : มาแล้ว //กลับมาพร้อมอ่างน้ำและผ้าขนหนูผืนเล็ก
มิคาสะ : //หันไปนอนตักแอนนี่อีกรอบ
แอนนี่ : มิคาสะ นอนแบบนั้นฉันเช็ดตัวให้ไม่ได้นะ //ยันหัวมิคาสะออก
มิคาสะ : (-.-) //ยอมไปนอนหนุนหมอนบนโซฟาแทน
แอนนี่ : นั่นแหละเด็กดี //ลูบหัว
มิคาสะ : //หลับตาเคลิ้ม
แอนนี่ : นอนนิ่งๆนะ //ถลกเสื้อขึ้นแล้วเช็ดตัวให้
มิคาสะ : (0///0) //แข็งเป็นหินอีกรอบ
ยูมิล : ฉันอยากเป็นกอขอคออ่ะ //มองจากหลังเสา
คริสต้า : อย่าแม้แต่จะคิดเชียว //ลากยูมิลออกมา
ไรท์เตอร์ : ไรท์ก็อยากเป็นกอขอคอนะ //เลียนแบบยูมิล
คริสต้า : เหรอคะ //เอาค้อนปอนด์ฟาดหัวไรท์แล้วโยนไปนอกบ้าน
ไรท์เตอร์ : สองมาตราฐานนี่ //ร้องไห้อยู่นอกบ้าน
อดเอาไปเล่าให้รีดเดอร์ฟังต่อเลย //พยายามชะเง้อดู แต่ก็ถูกคริสต้าถีบออกมาอีกรอบ
ฮิสตอเรียน่ากลัว... //กลัวหัวหด
>>>ตอบรีดเดอร์<<<
บ้านไรท์อยู่ไหน >> บ้านไรท์อยู่ ซอยทรงพล1 แยกสนามจันทร์ นครปฐม
ประเทศไทย ดาวเคราะห์โลก กาแล็กซี่ทางช้างเผือก
จะไปฆ่าไรท์ >> มาเลยมา เดี๋ยวไรท์ปล่อยฝูงมะหมาไปต้อนรับ
ไรท์เอารูปนี้ไปลองใส่สักตอนสิ >> ขอโทษฮับ รูปที่คุณ anime world เอามาให้ดูมันโหลดไม่ขึ้น
เลยไม่รู้ว่ามันคือรูปอะไร
ลืมไปไร์เตอร์จะทำ bad end งอลอยู่ //งอลต่อ >> หง่าา..า...
ความคิดเห็น