คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : ตอนพิเศษ 3 เพื่อนรักผู้ทรยศ [เซีย x เรเวน]
ตอนพิเศษ 3 เพื่อนรักผู้ทรยศ [เซีย x เรเวน]
“เหนื่อยนะเนี่ย... ” เด็กสาวผมดำยาวเป็นลอนคลื่นบ่น เบื้องหน้าเธอคือเด็กสาวอีกคน อีกฝ่ายมีผมสีแดงยาวประบ่า เครื่องแบบทหารของอีกฝ่ายเปรอะไปด้วยเลือดสีเข้ม อีกฝ่ายนอนนิ่งอยู่บนแง่งหินที่ยื่นออกมาจากหน้าผาเช่นเดียวกับเด็กสาวผมดำ การต่อสู้ของเหล่ายักษ์ปักหลั่น...พวกไททัน...เพิ่งจะจบลงไป
มันดูราวกับขุมนรกที่โหดร้ายที่สุดได้มาปรากฏให้ยลโฉมบนโลกคนเป็น การต่อสู้จบลงที่ชัยชนะของมนุษย์และสันติสุข ทว่าไม่มีใครนึกอยากตายหาซากศพทหารที่หายตัวไประหว่างการต่อสู้ เพราะต่างไม่มีใครคิดว่าจะมีคนรอด
“นี่เรเวน... ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะ” เซียมองอีกฝ่ายที่นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
2 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ...นครแห่งขุนเขา
“เรเวน...?!” เซียหลบอยู่หลังหอคอย เรเวนยิงเพื่อนทหารของเธอดับกลางอากาศไปแล้วสามคน ร่างของพวกนั้นร่วงลงไปเบื้องล่าง คนหนึ่งถูกห้อยต่องแต่งไว้เพราะสลิงยังเกาะอยู่กับตัวปราสาท
“โชคร้ายนะ” เสียงเรเวนพูดขึ้นดังสู้กับเสียงพายุฝน “ ...ฉันก็ไม่ได้อยากมาเจอเธอในสภาพนี้นักหรอก”
“เธอทำแบบนี้ทำไม! เธอเป็นพวกมันเหรอ...พวกไททัน!” เซียตวาดกลับ หันซ้ายหันขวากลัวว่าเรเวนจะบุกเข้ามาประชิดตัวเธอตอนที่หลอกให้เธอพูดด้วย
“จะด่ายังไง...ฉันก็เป็นนักรบ” เรเวนตอบ “เราเลือกเกิดไม่ได้... ฉันล่ะอยากเกิดเป็นเธอจะแย่”
“อย่ามาพูดบ้าๆน่า ถ้าเธอเป็นพวกนั้นตั้งแต่แรก! ...ทำไม... ” ยิ่งพูดความโมโหโกรธเคืองก็ยิ่งรุกรานจิตใจของเซีย “ทำไมเธอปล่อยให้คล็อกตาย ...ปล่อยให้เขาตายต่อหน้า! ถ้าไม่ได้คิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันแต่แรกก็อย่ามาทำตัวเหมือนเห็นใจฉันเอาตอนนี้เซ่!”
ครึก! ฟี่!!! เสียงดึงสลิงดังขึ้นใกล้ๆ เซียจึงกระโจนตัวออกจากจุดนั้นทันที เรเวนปรากฏตัวให้เห็นในท่าทางพร้อมจะยิง ปากกระบอกปืนเล็งมาที่ศีรษะของเซีย ปังๆๆๆ! แกร๊งๆๆ! ฉัวะ! เซียยกอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติของเธอขึ้นกันกระสุน มันเกิดรอยบุบขึ้นสามจุด แต่กระสุนนัดที่สี่พุ่งทะลุไหล่ของเธอ
“อึก!” เซียโหนตัวหลบไปอีกด้านของหอคอย เลือดไหลอาบบ่า เรเวนก็หายไปจากสายตาอีกครั้ง เธออาจจะหลบอยู่หลังหอคอยที่เซียอยู่ หรือไม่ก็ที่ซ่อนอื่น เซียไม่อาจรู้ได้ เธอทำได้แค่รอให้อีกฝ่ายปรากฏตัวอีกครั้ง
“นึกว่าจะสนุกกว่านี้ซะอีก” เสียงเรเวนดังมาจากด้านหลังจริงๆ เธอหลบอยู่คนละฝั่งของตัวหอคอย
“กรอด... เรเวน เธอ... ” เซียเติมกระสุนลงบนอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติของเธอ ไม่มีอีกแล้วคำว่าเพื่อน ที่นี่คือสนามรบ และเรเวนก็ประกาศตัวชัดเจนแล้วว่าเธอจะอยู่ฝ่ายไหน
กึก! ฟี่!!!! เสียงอุปกรณ์ของเรเวนดังขึ้นอีกครั้ง ฟิ่ว! กึก! เซียโหนตัวขึ้นที่สูงทันที สลิงดึงตัวเธอขึ้นสูงเกินหลังคาหอคอยขณะที่เรเวนปรากฏตัว อีกฝ่ายดูจะแปลกใจที่ไม่เห็นเซียตรงนั้น เมื่อมองจากด้านบนนี้ อีกฝ่ายดูตัวเล็กนิดเดียว เซียทิ้งดิ่งลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งพ่นแก๊สออกมา
แกร๊ง!!! ปัง! ฉับ! เซียฟันลงบนปืนของเรเวน มันหักครึ่งทันทีและเซียก็กดยิง ดาบที่ติดแขนตวัดฟันเชือกสลิงอย่างรวดเร็วด้วยแรงสะท้อนของกระสุนที่ยิง เรเวนลอยไปกลางอากาศโดยไม่มีสลิงคอยพยุง เธอกลิ้งไปตามหลังคาและเกือบจะตกลงไป ทว่าสองมือนั้นก็พยายามคว้าขอบตกแต่งเอาไว้ ครึก! ขาสองข้างห้อยต่องแต่งกลางอากาศ มีเพียงมือสองข้างที่เกาะรูปปั้นไว้เท่านั้นที่ทำให้เรเวนไม่ตกลงไป
แกร๊ง... ปลายดาบที่แทบไม่คมถูกล่อลรดที่ลำคอของรเวน ใบหน้าของเซียตอนนี้นิ่งเฉยและเดาอารมณ์ไม่ถูก เรเวนมองใบหน้านั้นโดยไม่พูดอะไร เธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอชีวิต นี่เป็นเส้นทางที่เธอเลือกเอง... แต่เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะตัดสินใจได้เสียที เรเวนจึงปล่อยมือจากรูปปั้นและร่วงหล่นสู่พื้นเบื้องล่าง
“!!?” เซียรีบชะโงกหน้าตามลงไป ทว่าไม่เห็นอีกฝ่ายแม้แต่เงา ฟ้าที่มืดครึ้มดำทมึฬเพราะเมฆฝนทำให้เธอมองไม่ออกว่าเรเวนร่วงไปที่ไหน และก็ไม่มีเวลาจะหาคำตอบด้วยเพราะการต่อสู้ของยักษ์ปักหลั่นได้เริ่มขึ้นแล้ว ไททันทั้งสองฝ่ายเริ่มปรากฏตัวและห้ำหั่นกันเอง ตึกอาคารพังพินาศและพังย่อยยับ เซียรีบออกจากที่แห่งนั้นไป
“เซีย?!” จินร้องเรียกชื่อ เซียมาสมทบกับเขาที่ริมหน้าผาซึ่งปลอดภัยจากสงครามของเหล่ายักษ์ การต่อสู้แบบนั้น ไม่น่าเชื่อว่าเซียจะรอดกลับมาได้ครบสามสิบสอง แต่มันก็เป็นไปแล้ว “เรเวนล่ะ... ”
“ไม่รู้” เซียตอบ จินทำท่าจะถามต่อ แต่สายตาของเซียบ่งบอกว่า...ถ้าถามแกตาย “เหลือกันอยู่แค่นี้เหรอ”
“อือ” จินมองทหารอาสาที่เหลือกันแค่สี่คนรวมตัวเขาด้วย จากที่เขาพาไปทั้งหมดสามกลุ่มหรือก็คือยี่สิบเอ็ดคน สีหน้าของแต่ละคนบ่งบอกได้ชัดเจนว่าได้เห็นเพื่อนร่วมทีมตายไปต่อหน้าต่อตา ใครจะไปนึกว่าวันนี้พวกเขาต้องมาเจอสงครามของพวกยักษ์ไททันกัน ตามแผนเดิมนั้นแค่ขโมย หนีและกลับไปตั้งรับที่นครแห่งทะเลสาบ
“เซีย เธอโดนยิง?” คาร์ลพูดอย่างแปลกใจ เขาเป็นหนึ่งในทหารอาสาที่รอดมา ...นักรบไททันที่ไหนใช้ปืนกัน
“ฮะๆๆ มีไส้ศึกจริงๆด้วย” โฮปพูด ดูเหมือนเขาจะได้ข่าวที่มีคนทรยศแล้ว ปกติโฮปเป็นคนมีความหวังเช่นเดียวกับชื่อของเขา แต่ในนรกแห่งนี้ ความหวังมันจะไปช่วยอะไรได้
“มีอุปกรณ์ชุดอื่นไหม อุปกรณ์ฉันพังแล้วระหว่างมาที่นี่” เซียบอก แต่เธอไม่บอกว่ามันพังเพราะถูกกระสุนของเรเวน ถึงจะพอพาเธอมาได้ครึ่งทาง แต่หลังจากนั้นเธอวิ่งมาตามพื้น ไม่อยากเชื่อว่าจะรอดมาได้
“มี แต่... ” ลูแปงตอบ พลางมองไปทางศพเพื่อนร่วมรบ มีคนหนึ่งที่พวกเขาพยายามพามาด้วย แต่คนนั้นก็ไม่รอดอยู่ดีเพราะเสียเลือดมากเกินไป ตอนนี้ถูกทิ้งไว้มุมห้อง เซียเข้าไปดูสภาพอุปกรณ์โดยไม่มองหน้าคนที่ตาย เธอถอดอุปกรณ์ของเธอออก สวดให้กับเพื่อนที่ตายตามความเชื่อของคริสตจักรก่อนจะถอดอุปกรณ์อีกฝ่ายออก
“เฮ้ นั่นเรเวนนี่” โฮปพูดแล้วชี้
ฉัวะ!!! “อ๊าก!!!” เสียงคาร์ลร้องลั่น ก่อนที่การโจมตีต่อมาจะตัดหัวของเขาออกจากบ่า มันลอยคว้างกลางอากาศ ก่อนจะตกลงที่หน้าโฮปซึ่งร้องลั่นและฉี่ราด เซียหันมาทันที แต่ภาพที่เห็นนั้น...คาร์ลก็ตายไปแล้ว จินกำลังจะคว้าดาบ ทว่าก็ไม่ทันดาบของเรเวน เธอแทงดาบใส่กลางอกของโฮปและตวัดดาบอีกเล่มตัดแขนซ้ายของจินขาดถึงต้นแขน
“อ๊าก!!!” จินร้อง เรเวนก้าวเข้าประชิดเพื่อซ้ำให้ตาย ทว่าจินไม่ใช่ทหารระดับล่าง เขาก้าวถอยและเตะตัดขาอย่างแรงจนเรเวนเสียหลัก แต่เธอก็ดีดตัวตีลังกาไปตั้งหลักได้อย่างง่ายดาย ไม่มีคำถามกับสิ่งที่เรเวนทำ สัญชาตญาณบอกจินให้รับรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรู ดาบในมือขวาพร้อมจะสู้ทันทีที่อีกฝ่ายบุกเข้ามา
“ไม่เอาน่าจิน ทำตัวดีๆฆ่าง่ายๆ จะได้ไม่ต้องตายทรมาน” เรเวนบอก ไม่ว่าจินหรือเซียก็ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเรเวนที่เธอเคยรู้จัก แต่สิ่งที่พวกเธอเห็นมันก็เปลี่ยนไม่ได้ เซียสวมอุปกรณ์และชักดาบอย่างรวดเร็ว เธอเข้ามาขวางระหว่างจินกับเรเวน ทำให้เรเวนเลิกคิ้วแปลกใจก่อนจะขมวดลงอย่างไม่สบอารมณ์ “รักจินจังน้า ไม่รักฉันแล้วเหรอเซีย”
“อย่ามาพูดเหมือนรู้จักกัน เรเวนที่ฉันรู้จักไม่เหมือนเธอที่ยืนตรงหน้าฉัน!” เซียตวาด
“นั่นสินะ” เรเวนยิ้มยั่วโมโห “น่าจะสนุกกับเธอให้เต็มที่ก่อนค่อยกลับมาที่นี่แท้ๆ”
“หุบปาก!! เธอมันไม่ใช่คนแล้วเรเวน เธอเป็นไททันใช่ไหม! เธอเป็นพวกมัน!” เซียตวาดอย่างโมโหสุดขีด “สนุกสินะที่ได้ฆ่ามนุษย์ สนุกนักใช่ไหมที่ทำให้พวกเรากลัวแทบบ้า ทำให้พวกเราเหมือนตายทั้งเป็น”
“หยุดนะ... ” เรเวนก้มหน้าพูด เสียงที่ออกมานั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“จะมาสนใจอะไรอีก! เข้ามาเซ่! มาฆ่าเราให้ตายด้วยมือเธอ เธอคงไม่รู้สึกอะไรเลยสินะ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย... พวกไททัน! ฉันอยากรู้นักว่าหัวใจเธอทำจากอะไร” เซียไม่ยอมหยุด จินอยากจะห้ามเธอไว้ แต่เขายุ่งอยู่กับการห้ามเลือดและทำแผลที่แขน “ไอ้ไททัน...ไอ้ปีศาจ...พวกแกมันไม่ควรเกิดมาเลย!”
“ใช่สิ! ฉันมันไม่ควรเกิดมา! ไม่มีใครเลือกเกิดได้! ฉันมันไม่ใช่เจ้าหญิงสูงศักดิ์อย่างเธอนี่ มันคงสุขสบายสินะที่มีข้าราชบริวารรับใช้คนทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ส่วนฉันน่ะเหรอ...ฉันก็เป็นแค่... ” เรเวนสะอึกเหมือนคำพูดคำต่อไปมันจะทำให้เธอสำรอกมื้อเช้า “ ...ก็แค่ลูกสาวของคอเตช แต่ให้ปีศาจสาปแช่งเถอะ! ฉันเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา!”
“?!?” ทั้งเซียทั้งจินไม่มีใครพูดต่อ
“ฉันอยากเกิดเป็นเธอจะแย่นะเซีย ฉันรู้หรอกน่าว่าพ่อฉันเคยทำอะไรไว้ แล้วไงล่ะ...ยังไงฉันก็เป็นลูกเขา!” เรเวนพูดไป น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม โอกาสนี้เหมาะจะจัดการเรเวนซะ แต่เซียก็ไม่กล้าทำ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธออยากจะฆ่าอีกฝ่ายแทบตาย “สงครามนี้พ่อฉันต้องชนะ...พวกนักรบจะไล่ฆ่าจับกินพวกเธอทีละคน ให้ฉันจบความทรมานพวกนั้นตรงนี้เถอะ จะได้ไม่มีใครต้องตายทรมาน”
“เห็นพวกเราเป็นตัวอะไร... ” จินลุกขึ้น แผลของเขายังมีเลือดไหลซึมแต่ก็น้อยมากแล้ว “คิดว่าพวกเราอยากตายกันมากนักรึไง ถ้าฉันคิดว่าตายแบบนี้ดีกว่าให้ไททันกิน ฉันก็ฆ่าตัวตายเองได้หรอกน่า ทำไมจะต้องให้เธอมามอบความตายน่าสมเพศนี้ให้ด้วย ...ฆ่าเพราะสงสารเหรอ เธอมันไม่ใช่มนุษย์จริงๆด้วยล่ะเรเวน ไอ้ลูกไททัน”
“กรี๊ด!!!” ดูเหมือนคำๆนั้นจะไปสะกิดให้เรเวนสติแตกขึ้นมา เธอกระแทกเซียกระเด็นพร้อมทั้งแทงดาบใส่จิน เขารับดาบทั้งสองนั้นได้ด้วยดาบในมือเล่มเดียว เรเวนไม่ใช่นักสู้ไม่ใช่นักดาบ ถึงจะมีดาบสองเล่มเธอก็เสียเปรียบ
ตึง... เสียงฝีเท้าของไททันดังใกล้เข้ามาระหว่างที่จินสู้กับเรเวน เซียหันไปมองต้นเหตุของเสียงก็พบไททันหลายตัวเดินมาจากโคลอสเซียมและมุ่งหน้ามาทางนี้ ทั้งๆที่ถ้าเป็นพวกนักรบไททันจะไปสนใจกับพวกไททันแคระแท้ๆ หนึ่งในไททันพวกนั้นวิ่งมาเร็วกว่าตัวอื่นๆ
ไททันวิปริต!
“ออกจากที่นี่เร็ว!” เซียร้องเตือนก่อนจะโหนตัวขึ้นไปบนหน้าผาที่สูงกว่านี้ จินผละเรเวนออกและตามเซียไปทันที พวกไททันกลุ่มนั้นสนใจแต่มนุษย์ แปลว่ามันคงเป็นพวกที่หลุดมาจากกรงขังในโคลอสเซียมแน่ๆ
ฟี่!!! สลิงดึงตัวจินขึ้นไปด้วยความเร็วสูง ทว่าเขาก็สามารถใช้สลิงได้เพียงข้างเดียวเพราะแขนที่ขาด ไททันตัวนั้นกระโดดตามขึ้นมาแล้วอ้าปากที่กว้างมหึมานั้นออก
“จิน!!!” เซียร้อง พยายามจะหันไปช่วย
กึด! ฉัวะ!!! เลือดไหลทะลักออกมาทันทีที่ไททันตัวนั้นปิดปากลง หัวของจินลอยคว้างและร่วงลงสู่เบื้องล่าง ร่างกายที่เหลือนั้นไททันวิปริตกลืนลงท้องไป เพียงแค่พริบตาที่ประมาท...พวกเธอลืมไปได้อย่างไรว่าไททันปกติหรือพวกวิปริตนั้นน่ากลัวขนาดไหน สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมันคงเป็นความกระหายที่จะกินมนุษย์อย่างพวกเธอ
“อ๊าาา!!!” ไททันสูง 14 เมตรคว้าตัวเรเวนที่เพิ่งหนีออกมาไว้และบีบแน่นจนได้ยินเสียงกระดูกร้าว เซียพุ่งเข้าไปฟันท้ายทอยไททันตัวนั้นและช่วยเรเวนออกมาอย่างลืมตัว ไททันวิปริตกระโดดขึ้นมาอีกครั้ง มันอ้าปากกว้างและเตรียมจะกลืนเธอทั้งสองคนลงไป เรเวนตวัดดาบฟันกล้ามเนื้อขากรรไกรที่ปากของมันอย่างรวดเร็ว ปากของมันจึงอ้าอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพวกเธอหนีออกมาได้ ทั้งสองหนีขึ้นที่สูงไปเรื่อยๆ โดยมีพวกไททันตามมาติดๆ
“กร๊าาา!!!” เสียงของไททันวานรที่อีกฟากหุบเขาดังก้องไปทั่ว เรียกให้ไททันข้างล่างทั้งสองคนหันไปทางนั้นและเปลี่ยนเป้าหมายทันที พวกเธอจึงได้หยุดพักที่แง่งหินบนหน้าผานั้น
เรเวนนอนนิ่งและหายใจหอบอย่างหมดแรง เสียงหายใจของเธอติดขัด อาจจะมีกระดูกซี่โครงบางซี่หักและทิ่มปอดเธอเวลาหายใจ เซียก็นอนหมดแรงอยู่เช่นกัน อะดรีนาลีนที่พุ่งพล่านเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว อาการบาดเจ็บและความเหนื่อยล้าก็ถาโถมกลับมา ...พวกเธอปลอดภัยแล้ว
ในที่สุดสงครามก็จบลง คอเตชตายแล้ว เรเวนหลับใหลไปเพราะเหนื่อย เธอยังไม่รู้ข่าวนี้ เซียนั่งมองอีกฝ่าย นี่จะเป็นข่าวดีหรือข่าวร้ายสำหรับอีกฝ่ายก็ไม่รู้ แต่มันก็จบลงแล้ว... ทั้งสงคราม... และความเป็นเพื่อนของพวกเธอด้วย
“จบแล้วสินะ” เรเวนนอนมองท้องฟ้าที่สดใสหลังพายุฝน “ดูจากสีหน้าเธอ...ฉันแพ้ใช่ไหม”
“ใช่... ” เซียตอบ ปรับอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติของตัวเองและเตรียมจะกลับลงไปข้างล่าง
“จะไปแล้วเหรอ” เรเวนมองตาม
“อืม... ” เซียยืนนิ่ง เรเวนจึงพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่งข้างๆอีกฝ่ายที่ริมหน้าผา
“ลาก่อน”
“?!!” เซียเบิกตาโพลงเมื่อเรเวนดึงเธอลงไปและมอบจุมพิตให้
“จูบลาไง” เรเวนว่า ก่อนจะผลักเซียตกจากหน้าผานั้นไป เพราะต่างรู้ดีว่าทหารอาสาทุกคนสามารถโต้ตอบสถานการณ์ร่วงหล่นกลางอากาศได้ทุกคน ต้องใช้เวลาอยู่พักหนึ่งเซียก็โหนตัวด้วยสลิงชะลอการตกได้ แต่ด้วยความสงสัย เธอกลับขึ้นไปดูที่แง่งหินนั้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
“ลาก่อน... ” เซียพูดลอยๆ เธอนั่งมองนครแห่งขุนเขาเบื้องล่างคนเดียว นั่งคิดไปเรื่อยถึงเรื่องที่ผ่านมา ทหารอาสาทั้งหมดในการบังคับบัญชาของเธอและจินตายหมด รวมทั้งจินด้วย แล้วเธอล่ะ... ทำไมเธอต้องรอดตายมาด้วย เพื่อแบกรับความผิดหวังที่เหลืออยู่งั้นเหรอ...ไม่ล่ะ
เซียกลับลงไปยังพื้นเบื้องล่างในที่สุด แต่เธอไม่ได้ไปรายงานตัวกับพวกทหาร ไม่แสดงตัวว่ายังรอดชีวิต เธอไปยังท่าเรือ ขออาศัยกับพลเมืองนครแห่งขุนเขาจนกว่าท่าเรือจะกลับมาเหมือนเดิม
สู่ท้องฟ้าและทะเลสีคราม...
ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรอดมาได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไง...มันก็เป็นประสบการณ์ที่สุดยอด นี่เป็นโอกาสของฉันที่จะไม่กลับไปยังดินแดนแห่งน้ำแข็ง เซียขอเดินทางไปพร้อมกับเรืออังกฤษ เดินทางสู่ดินแดนแปลกหน้าสำหรับเธอ ฉันก็ไม่รู้ว่าเธออิจฉาฉันทำไมนะเรเวน แต่ชีวิตในวังมันไม่ใช่ความสุขเสมอไป เหมือนว่าเราเป็นเพียงนกในกรงที่รอให้เจ้านายเอาไปขายต่อ แต่จะไม่มีอีกแล้วล่ะชื่อของเจ้าหญิงคนนั้น ฉันจะเดินในเส้นทางของฉัน อย่างที่ใจฉันอยากจะเป็น
*************************************************************************
>>>หลังฉาก<<<
ไรท์เตอร์ : อืม... ไม่ค่อยปวดตับเท่าไหร่...รึเปล่านะ
เซีย : ทางใครทางมันเลยเหรอ //อ่านบทตัวเอง
ไรท์เตอร์ : เอาน่า ก็อยากแต่งปวดตับ แต่เหมือนมันจะ...ไม่ค่อยได้เท่าไหร่แฮะ
ไรท์เตอร์ : เอาล่ะ สำหรับคนไหนที่ติดตามภาคต่อไปแบบใจจดใจจ่อ...(เหรอ?)
ไรท์เอาภาพฝีมือไรท์เองมาฝาก
ไรท์เตอร์ : ภาคต่อไปอย่างที่สปอยไปคือฝ่ายหนึ่งตำรวจ ฝ่ายหนึ่งคนนอกกฎหมาย
ดูจากภาพคงเดาได้สินะว่ามิคาสะจะอยู่ฝ่ายไหน
>+++++> To Be Continue <+++++<
ความคิดเห็น