คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
ตึก SBD, Seoul
ภายใต้บรรยากาศยามเช้าที่แสนสงบที่เป็นไปตามปกติของทุกๆวัน...จะมีแต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ...
“คยองง..ผมมีเรื่องจะขอร้อง” ร่างสูงพูดพร้อมลงไปคุกเข่ากลางพื้นลานจอดรถ
“อะไรอีกหล่ะ แค่หาครูสอนเต้นให้แกฉันก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ”
“งานนี้ไม่เหนื่อยเลยพี่ แถมพี่ได้เที่ยวด้วย นะครับบบ” ร่างสูงยังพูดต่อโดยไม่ละความพยายาม ก็จะให้เขาเลิกล้มได้ยังไงหล่ะ ในเมื่อตกลงกับไอ้จงอินไว้แล้วนี่
“งานบ้าอะไรเซฮุน ฉันต้องจัดตารางงานให้แก มีไรก็รีบๆพูดมา” ร่างเล็กที่รู้จักกันในนามคยองซูหรือผู้จัดการส่วนตัวของเขารีบพูดขึ้นพลางเช็คตารางงานในมือไปด้วย
“แค่ไปอยู่ดูแลน้องสาวเพื่อนผมระหว่างไปเที่ยวทะเล 2 วันเอง นะครับบบ” เมื่อร่างเล็กเปิดโอกาสให้พูด เขาก็ไม่รีรอช้าเปิดประเด็นไปโบ้มมม
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ไปแกจะโกรธมั้ย..”
“ไม่ได้หรอกครับ เพราะผมตกลงกับเพื่อนผมไปแล้ว เตรียมจัดกระเป๋าไว้เลยนะครับบพี่คยอง” ร่างสูงไม่รอช้าใส่เกียร์สุนัขโฮ่งๆ วิ่งไปให้ไกลที่สุดเมื่อรู้ว่าพายุกำลังจะเข้า...
“โอเซฮุน !! กลับมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลยนะ นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกันนนนนน!!”
ย้อนกลับไปเมื่อ 3 ชม.ที่แล้ว
“โทรมามีไรว่ะไอดำ” ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างเซ็งๆ ก็จะอะไรอีกหล่ะ ถ้าไม่มีเรื่องจะให้ช่วยก็ไม่คิดจะโทรมาหรอกไอนี่นะ เพื่อนเฬว
[กูมีเรื่องรบกวนมึง นิ๊สนึง]
น่ะ...ทำไมซื้อหวยไม่ถูกว่ะ
“อะไร ถ้าให้ไปจีบสาวอะไรอย่างครั้งที่แล้วกูไม่เอาแล้วนะ”
[มึงไปทะเลเป็นเพื่อนไอรีนหน่อยดิ คือกูมีคิวถ่ายแบบไม่ว่างว่ะ]
“แล้วมึงคิดว่าอย่างกูนี่ว่างเหรอ”
[โอ้ยยยยยยย แล้วจะให้กูทำยังไงว้ะ กูเป็นห่วงน้องนี่หว่า นี่ได้ข่าวแว่วๆว่าไอรีนไปแอบมีแฟน ถ้ากูไม่ไปนะมีหวัง..]
ไอ้นี่ติดนิสัยเดิมไม่เคยเป็นเปลี่ยน..โรคหวงน้อง
“คิดมากว่ะ ครั้งนี้กูช่วยมึงไม่ได้ว่ะโทษนะ” จะให้ทำยังไงก็ผมคิวไม่ว่างจริงๆนี่
[มึงมีคนที่มึงสนิทมากๆป้ะ แบบไว้ใจได้อ่ะ ให้ไปเป็นเพื่อนน้องกูหน่อย]
แหน่ะ ลำบากกูอีก
“ถ้าไว้ใจได้ก็มีแต่ผู้จัดการกูอ่ะ เอาป้ะล้ะ”
[แต่เขาเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอว่ะ แล้วน้องสาวกูยิ่งสวยๆอยู่..]
เรื่องมาก...
“เขาเป็นตุ้ด..มึงสบายใจได้เลย”
ไหนๆก็มาขนาดนี้และ เสียเวลาพูดกับมันมาก็นาน ถ้าให้พี่คยองไปดูแลน้องมัน ไปๆมาๆผมก็สบายหูไปด้วย
ขอโทษที่ปรักปรำนะครับพี่คยอง..
-------------------------------------------
“เอ่อ..นี่ใช่เบอร์คุณอี้ชิงหรือเปล่าครับ”
[ใช่ครับ มีอะไรกับผมหรือเปล่า?]
“คือผมเห็นในเพจ..รับสอนเต้นใช่มั้ยครับ”
ใช่แล้วครับ ผมกำลังหาครูสอนให้เซฮุน ก็ดูมันสิดันไปรับงานเองแล้วไม่ดูรายละเอียดก่อน ตามบทมันก็ดันต้องเป็นคนเต้นเก่งถึงขั้นเก่งมากๆ แล้วอย่าให้ผมพูดถึงเวลามันเต้นเลยนะ...บอกเลยว่าอายแทน..
[อ๋อ..ใช่ครับ จะสมัครเหรอครับ คอร์สผมมันเต็มแล้วอ่ะครับ ขอโทษทีนะครับ]
“ด..เดี๋ยวครับ คือผมโทรมาจาก SBD ครับและเอ่อ..ต้องการจ้างให้มาสอนแบบส่วนตัว..ให้เซฮุนน่ะครับ”
ไม่ใช่ว่าง้อนะ แต่ผมโทรไปแทบทุกที่ที่มันดูโอเคแล้วจริงๆ แต่ก็นั่นแหละพอมาสอน ไม่มีใครรับสภาพการเต้นของเซฮุนไหวซักคน ถ้าคนนี้ไม่ได้อีก ก็คงจะต้องไปปฎิเสธงานที่รับมาแล้วหล่ะ..
[ถ..ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะครับ.แต่คิวผมไม่ว่า..]
เอาเถอะเป็นไงเป็นกัน
“ผมให้ 5 ล้านวอนเลยนะครับถ้าสอนเซฮุนให้เขาเต้นได้”
[แต่ผม..ไม่ได้เต้นเก่งขนาดที่ต้องจ่ายถึง 5 ล้านวอนเลยนะครับ..]
“ขอร้องเถอะนะครับ”
ถ้านายรับงานนายจะรู้เลยอี้ชิงว่า 5 ล้านวอนแลกกับสอนโอเซฮุนมัน..เกินคำว่าขาดทุน
[ก็ได้ครับ อีก 3 วันผมจะเข้าไปที่ตึกแล้วกัน]
เยี่ยมมม ! ! อย่างน้อยเขาก็รับปาก..เหลือก็แต่อ้อนวอนพระเจ้าให้เขาทนเซฮุนไหวทีเถอะ
[ขอบคุณมากครับ..วันที่จะเข้ามาก็รบกวนโทรมาที่เบอร์นี้อีกทีนะครับ หวังว่าจะได้ร่วมงานกันครับ]
ติ้ด !
หวังว่านายจะทนโอเซฮุนได้แล้วกันนะจางอี้ชิง...
ตลกแฮะ โทรมาจ้างผมไปสอนเต้นธรรมดาไม่ว่า นี่จ้างไปสอนเซฮุน ดาราดาวรุ่งตอนนี้แถมด้วยค่าจ้าง 5 ล้านวอน เอาจริงๆตอนแรกผมก็ไม่ได้คิวเต็มอะไรหรอก แต่ก็กะจะเลิกสอนเพราะที่บ้านอยากให้ไปช่วยธุรกิจแบรนเสื้อผ้า แต่ก็นะ 5 ล้านวอนขอเป็นค่าขนมก่อนแล้วกัน
“อ่า..โทษทีนะที่มาช้า พอดีติดธุระนิดหน่อย” ก็เพราะมัวคิดนู่นคิดนี่เพลินนั่นแหละ ดูสินัดกับเพื่อนเองแท้ๆดันมาสายอีก
“เออไม่เป้นไร แล้วอะไรนั่นยิ้มกว้างขนาดนั้น ถูกหวยหรือไง นั่งก่อนดิ”
“ยิ่งกว่าอีกเว้ยย เนี่ยมีคนจ้างให้ไปสอนโอเซฮุน !” ว่าแล้วก้ขอโม้หน่อยแล้วกันนะ ถึงจะยังไม่รู้ลายระเอียดงานเท่าไหร่ก้เถอะ อิจฉาหล่ะสิเสี่ยวลู่
“ใครว่ะ ไม่เห็นจะรู้จัก”
“ไอ้บ้า โอเซฮุนไงที่เล่นซีรี่ย์ของ SBD อ่ะ เขาดังมากเลยนะเว้ยย” ไอผมก็ลืมไป..เสี่ยวลู่มันเคยสนใจอย่างอื่นนอกจากเสื้อผ้าแฟชั่นซ่ะที่ไหน ดูสิถ้าไม่บอกนะเขาคงคิดว่ามันเป้นผู้หยิง โบ๊ะหน้ามาซ่ะขนาดนี้ ใส่โอเวอรืโค้ทขนสัตว์สีดำอลังการ เซตผมมานึกว่าจะขึ้นเวทีแฟชั่นโชว์
“เรื่องของมันเหอะ อธิบายไปก็ไม่รู้จักอยู่ดี แล้วไหนบอกจะไม่สอนเต้นแล้วไม่ใช่เหรออี้”
“ได้ตั้ง 5 ล้านวอนใครไม่เอาก็โง่เต็มทันแล้วมีแต่คุ้มกับคุ้ม”
คุ้มหล่ะะมั้ง...
ย้อนกลับไปอีก 2 ชม.ที่แล้ว
“นะค๊า พี่จงอินนน ไอรีนขอไปเที่ยวกับเพื่อนๆนะ แค่ 2 วันเองง่า”
“อย่าเงียบบบสิ นะๆๆๆๆ”
“พี่จงอินนนนนน”
เสียงหวานๆที่พูดอยู่นี่ก็ไม่ใช่ใครหรอกครับ น้องสาวผมเองแหละ จะว่าผมเป็นพี่ชายใจร้ายก็ได้นะ
แต่ใครจะยอมปล่อยให้น้องตัวเองไปกับคนที่ไม่ไว้ใจได้ยังไงหล่ะ
“พี่บอกไปแล้วไงว่าไม่ก็คือไม่...พี่ไม่ว่างเข้าใจมั้ยฮะ” ความจริงถ้าเป็นรอบอื่นผมคงจะปล่อยไปแหละ แต่นี่ผมเพิ่งได้ข่าวมาสดๆร้อนๆว่าไอรีนแอบไปมีแฟน แล้วครั้งนี้ไอบ้านั่นต้องไปด้วยแน่ๆ
“พี่ก็ให้ใครไปเป็นบอดี้การ์ดไอรีนสิคะ เอาคนที่แบบไว้ใจไง นะๆไอรีนอยากไปกับเพื่อน”
“ได้...งั้นไปจัดกระเป๋าไป..เดี๋ยวพี่จะโทรหาเพื่อนซักหน่อย”
“รักพี่ที่สู๊ดดดดดดดดดดด” ว่าแล้วน้องสาวตัวดีก็มาห้องแก้มผมดังฟอดแล้วก็วิ่งเข้าห้องไปจัดของ
พูดเองนะไอรีน..พี่จะให้เพื่อนพี่จับตาดูไม่กระพริบเลยคอยดู..
กลับมาปัจจุบันได้แล้ว ปิ๊ง !
เซฮุนนะเซฮุนทำไมต้องให้เขาไปคอยดูแลน้องสาวใครก็ไม่รู้ด้วยก้ไม่รู้ แถมไปตั้งสองวันตารางงานตัวเองก้ไม่ใช่น้อยๆ แล้วถ้าวันที่สามกลับมาไม่ทันเจออี้ชิงจะปล่อยให้ไปแคนเซิ้ลงานเองให้เข็ด เอาให้หน้าแหกไปเลยไอเด็กบ้า แล้วเขาจะทำอะไรได้โทรศัพท์ก็ไม่รับ ข้อความสุดท้ายที่ได้รับก็ไม่ได้ทำให้อารมณ์ดีขึ้นเลยซักนิด..
‘ผมรู้ว่าพี่ต้องได้อ่านข้อความนี้ เก็บของให้เรียบร้อยนะครับไปเกาะเซจู 2 วันกับน้องสาวเพื่อนสนิทผมเองไม่ต้องห่วง ด้วยเหตุอะไรนิดหน่อยทำให้พี่ต้องเล่นละครนิดนึง พี่คงไม่ว่าอะไรเน๊อะ ส่วนเรื่องบท...
เล่นเป็นตุ๊ดหลอกพี่ชายน้องเขาให้หน่อยนะครับ ผมรักพี่คยองครับ จุบุจุบุ’
หลังจากส่งข้อความเจ้าปัญหามาก็ไม่มีอะไรส่งต่อมาอีกเลย เล่นเป็นตุ๊ดเนี่ยนะ ให้ตายเถอะเกิดมาไม่เคยมีใครขอให้ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ แถมยังปฎิเสธน้องมันไม่ได้อีก ชาติที่แล้วเขาทำกรรมอะไรมาทำไมต้องมาคอยทำอะไรตามที่โอเซฮุนสั่งด้วย คอยดูนะถ้ากลับมาแล้วเจอหน้าแกจะโดนไม่ใช่น้อย ไอเด็กประสาท
“เดี๋ยวขอกลับก่อนนะลู่ จะรีบไปเตรียมตัวสอน”
“ถุยยยยย อีกตั้งสามวัน เอาเหอะโชคดี” เขาแยกตัวจากลู่มา จริงๆก็ไม่ได้จะไปเตรียมตัวอะไรมากมาย ก็แค่อยากกลับบ้านก็มันดันเริ่มลากไปคุยเรื่องแฟชั่นอะไรอีกแล้ว ถ้าปล่อยไปต้องยาวแน่ๆ ชิงกลับก่อนดีที่สุด
“เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !” ชิทเอ้ยย ใครแม่งขับรถมาเฉี่ยวว่ะ ถ้าเป็นอะไรมากแล้วชวดเงิน 5 ล้านวอนจะทำยังไง โอ้ยยย..เจ็บเว้ยยย
“คุณ..เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ผมมัวแต่ทะเลาะกับแฟนเลยไม่ได้ดูทา..เห้ยยยยไออี้”
“เออกูอี้รู้จักกูได้ไง..เห้ยยยยไอ้ชาน” แล้วดู๊ดูโลกมันกลมหรืออะไรยังไง คนที่ขับรถมาชนเขา(ที่ด่าไปเมื่อกี้)ก็คือเพื่อนสนิทเขาอีกคนนึงนั่นแหละ แต่แค่เป็นคนล่ะกลุ่มกับลู่ โอ้ยยไอนี่ขับรถยังไงของมันว่ะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนนะจะลากไปเขียนบันทึกประจำวันเอาค่าเสียหาย ฮือๆ
“มานี่มึง..เดี๋ยวกูพาไปหาหมอ ขามึง..ง..เบี้ยวว่ะ”
ป่ะกี้มันบอกว่าอะไรนะ..ขาเบี้ยว...
“ไอชานยอลลลลลล มึงงงงงง 5 ล้านวอนของกู...!”
Talk Talk
หลังจากเปิดเรื่องก็เลยรีบมาปั่นบทนำ จริงๆแล้วตอนนี้แอบสั้น(ไม่แอบอ่ะ)
ภาษาอาจจะแปลกๆไปบ้างนะคะ เดี๋ยวจะเข้ามาเกลาให้มันดีกว่านี้ ตอนนี้ลงไปก่อนเน๊อะ
กรี๊ดๆน้องไอรีนดันอยากไปเที่ยวทะเลแต่พี่จงอินดันหวงซ่ะได้เลยมาขอเซฮุนให้ช่วย แล้วทำไมน้องฮุนถึงไปหลอกว่าคยองเขาเป็นตุ๊ดแบบนั้นหล่ะคะ 5555555555555555 แล้วถ้าอี้ชิงขาเจ็บ(เบี้ยว)แบบนี้แล้วจะชวดเงิน 5 ล้านวอนจริงๆเหรอ
จะเป็นยังไงต่อฝากติดตามในแช็ปหน้านะเออ
บอกแล้วนะคะมันเป็นฟิคที่ไร้สาระเหมือนคนแต่งมากๆ เพราะฉะนั้นใครที่เผลอกดเข้ามาอ่านแล้ว
ก็อย่าลืมเม้นท์ด่า(?) ติ-ชมให้กำลังใจกันด้วยนะคะ อย่าเพิ่งรีบทิ้งกันไป ถ้าจะด่าก็ตามไปเม้นทืด่าทุกๆตอนจนจบเลยก้ได้ค่ะ (ห้ะ?) เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้านะคะ จุ้บๆ
Hunics
ความคิดเห็น