คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PLAYING WITH FIRE : prologue (REWRITE)
Prologue
Now
burn baby burn
ใครๆก็รู้ว่าพวกแวมไพร์น่ะไม่ค่อยถูกกับพวกสัตว์หน้าขนสักเท่าไหร่
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วที่ต่างฝ่ายต่างวิ่งเข้ากันราวกับไฟและน้ำมัน
ต่อสู่กันไม่รู้จักจบจักสิ้นถึงมันจะผ่านไปเป็นพันๆปี แต่ตอนนี้ ณ
ปัจจุบันในโลกที่มนุษย์มีวิวัฒนาการในด้านต่างๆสามารถประดิษฐ์สิ่งของขึ้นมาราวกับว่าสิ่งเหล่านั้นมีชีวิต
พวกนักล่าเลิกสนใจพวกแวมไพร์ทิ้งไว้เพียงความหลังเหลือเพียงการใส่หน้ากากเข้าหากันเพื่อแลกเปลี่ยนสิ่งที่สำคัญกว่านั่นก็คือ
“เงิน” และ “อำนาจ”
ส่วนการต่อสู้ระหว่างสองเผ่าพันธุ์
แวมไพร์ และ มนุษย์หมาป่า
กลายเป็นเพียงเรื่องไร้สาระเพราะต่างฝ่ายก็ต่างเลิกสนใจที่จะฆ่ากัน
ไม่จำเป็นต้องสูญเสียชีวิตเพื่อที่จะได้มาซึ่งความยิ่งใหญ่
เพราะตอนนี้การจะเป็นใหญ่ในระหว่างเผ่าพันธุ์ได้ก็แค่การกุมอำนาจด้วยการใช้เงินซื้อทุกอย่าง
บริษัทยักษ์ใหญ่ในประเทศมหาอำนาจอย่างจีนถึงได้ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด
แถมมันยังลามไปยังส่วนต่างๆในโลก
เมื่อมีอำนาจก็ต้องมีผู้กุมอำนาจ
ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของตระกูลฟ่านที่ใครๆต่างก็เกรงกลัวเพราะเป็นตระกูลเก่าแก่หนึ่งในตระกูลแวมไพร์ที่ทรงอำนาจ
ยิ่งตอนนี้ลูกสาวคนโตเป็นที่รู้จักในเรื่องของความงดงามแต่กลับซ่อนไปด้วยความน่ากลัวภายใต้ใบหน้าราวเจ้าหญิง
เป็นแวมไพร์สาวที่มีอิทธิพลในหลายๆด้านเมื่อเธอก้าวเข้าสู่วงการบันเทิง
ความงามที่ไม่มีลดลงมีแต่เพิ่มขึ้นจนถูกคนทั้งโลกจับตามอง
และลูกชายคนเดียวไม่มีใครได้เห็นพี่น้องคู่นี้อยู่ด้วยกันสักเท่าไหร่
แต่ชื่อเสียงของ ฟ่านเฉิงเฉิง
กลับเป็นที่รู้จักไปทั่วในโลกของแวมไพร์และมนุษย์หมาป่า ความหล่อเหลาที่สามารถสะกดให้แวมไพร์สาวหลงใหลราวกับต้องมนตร์สะกด
รูปร่างสูง ผิวขาวซีด ดวงตาสีเข้ม ใบหน้าหล่อเหลา
หรือแม้แต่การขึ้นเป็นใหญ่ในฐานะต้นตระกูลลูกชายคนเดียวของตระกูลฟ่านในอนาคต
ใครบ้างล่ะไม่อยากจะครอบครองหัวใจแวมไพร์หนุ่มตนนี้
“ทำไมพวกสัตว์หน้าขนอย่างนายถึงได้มาอยู่ในเขตของฉัน”
น้ำเสียงนิ่งๆกับดวงตาคมทอดมองลูกหมาป่าที่กำลังขู่ด้วยน้ำเสียงเล็กๆ
“แล้วนายมายุ่งอะไรด้วยพวกผีดูดเลือด”
“มันผิดกฎไม่รู้รึไงกันฮวงหมิงฮ่าว”
เจ้าของชื่อแทบจะถลาจากแวมไพร์สองตนที่จับแขนเอาไว้ไปหาเจ้าชายแห่งรัตติกาล
ที่กำลังทำหน้ายียวนกวนประสาทจนอยากข่วนให้ใบหน้าดูดีนั่นเป็นรอยเล็บ
“ชื่อนั่นมีไว้สำหรับคนสนิทเรียก
พวกผีดูดเลือดแบบนายไม่มีสิทธิ์จำไว้!”
คนที่ถูกเรียกเป็นผีดูดเลือดยกยิ้มยามมองใบหน้าหวาน
ลูกชายคนเดียวของตระกูลฮวงแถมยังเป็นลูกครึ่งแวมไพร์ครึ่งหมาป่าอีกต่าง
และการมีสองสายเลือดในร่างเดียวทำให้คนตรงหน้ากลายเป็นตระกูลเก่าแก่ที่ไร้ความหมาย
ถึงสองเผ่าพันธุ์จะไม่ฆ่ากันแล้วแต่การมารักกันไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นหรอก ไหนจะเรื่องที่ลูกหมาป่าตรงหน้าไม่สามารถแปลงร่างเป็นหมาป่าจริงๆได้แถมยังกินเลือดมนุษย์เป็นอาหารอีกต่างหาก
“นายอย่าลืมสิว่านายก็กินเลือดแบบที่ฉันกิน”
จัสตินฮวงอยากจะจับไอ้ต้นตระกูลจอมกวนประสาทนั่นมาฉีกเป็นชิ้นๆ
เพราะความโกรธทำให้ใบหูเล็กๆผุดขึ้นมาจากผมสีเข้ม
“ว้า
ทำลูกหมาโกรธซะแล้วสิ” นิ้วเรียวยาวลูบคางพลางยิ้มเยาะนั่นยิ่งทำให้คนที่กำลังโกรธกลับยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก
“ใครลูกหมา
แน่จริงมาสู้กันตัวต่อตัวสิไอ้ต้นตระกูลบ้า ไอ้ลูกแวมไพร์ ไอ้ ไอ้”
“พวกนายปล่อยเจ้าลูกหมามามันคงคันฟันจะแย่อยู่แล้วมั้ง”
ตวัดสายตามองลูกน้องสองคนที่ทำหน้ากล้าๆกลัวๆ “เดี๋ยวนี้”
จัสตินกระโดดขึ้นไปยืนประจันหน้ากับแวมไพร์หนุ่ม
อีกฝ่ายไม่มีท่าทางหวาดกลัวเลยสักนิดถึงตอนนี้จัสตินจะโกรธสุดๆ
แต่ถ้าเทียบความเป็นจริงแวมไพร์ต้นตระกูลอย่างฟ่านเฉิงเฉิงใครก็แทบจะสู้ไม่ได้อยู่แล้ว
แต่ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมันค้ำคอจะให้กลัวเหมือนที่คนอื่นๆกลัวไม่มีซะหรอก
“นึกว่าตัวเองเป็นต้นตระกูลจะทำอะไรกับใครก็ได้หรอ”
แวมไพร์หนุ่มยักไหล่น้อยๆ
“ก็ไม่เคยคิดแบบนั้นนะจนได้เจอนาย”
“งั้นวันนี้ฉันจะฉีกนายให้เป็นชิ้นๆเลยไอ้ผีดูดเลือด!”
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่สิ่งที่จัสตินฮวงทำได้คือนอนอยู่ใต้ร่างใหญ่กว่าเกือบครึ่ง
ใบหน้าหวานยับยู่ยี่ตอนที่โดนแวมไพร์หนุ่มยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
หน้าหล่อค่อยๆเคลื่อนเข้ามาจนรับรู้ได้ถึงไอความเย็นจากตัวอีกฝ่าย
“ไหนว่าจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆไงเจ้าลูกหมา”
มือเรียวไล้ไปตามกรอบหน้า
ปัดปอยผมสีเข้มที่บดบังใบหน้าดูดีของลูกครึ่งหมาป่าออกเบามือ
“ฉันทำแน่ ถ้านายเผลอเมื่อไหร่นายตายแน่”
จัสตินพูดเสียงดังแต่น้ำเสียงนั่นเจือด้วยความกลัวนิดๆ
“งั้นก็แย่สิ
ฉันคงจะต้องชิงกัดนายก่อน”
ไม่พูดเปล่าก็ก้มลงมาคลอเคลียกับซอกคอขาวที่มีเส้นเลือดเต้นตุบๆล่อตา
ล่อใจ จนอยากฝังคมเขียวลงบนคอขาวๆให้รู้แล้ว รู้รอด ถ้าอีกฝ่ายเป็นแค่แวมไพร์ตัวคงเย็นเฉียบแต่พอมีเลือดหมาป่ามันเลยทำให้คนตรงหน้าตัวอุ่นๆคล้ายกับมนุษย์
ลิ้นร้อนไล้เลียแถมยังขบเม้มจนลูกครึ่งหมาป่าร้องลั่นด้วยความเจ็บ
คมเขี้ยวครูดไปตามผิวขาวจัดจนเลือดซิบ เฉิงเฉิงลิ้มรสเลือดหวานๆ
“ปล่อยนะเว้ย
ฉันไม่ใช่คนนะเลือดก็ไม่อร่อยด้วย เฉิงเฉิงปล่อยอย่ากัดนะ!”
แวมไพร์หนุ่มเคลื่อนไปข้างใบหูนิ่มกระซิบบางอย่างที่ทำให้ลูกหมาป่าขนลุกซู่
“รู้ไหมว่าเล่นกับไฟ
ไฟมันจะเผานายในสักวันฮวงหมิงฮ่าว โดยเฉพาะไฟอย่างฉันรู้ไว้ซะเจ้าลูกหมาป่า”
tbc.
สวัสดีค่ะเราคุณแม่ของจัสตินและแม่ยายของน้องเฉิงเฉิงเอง
5555
ยังไงก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ
คิดพล็อตไว้เยอะแล้วมาจบที่อันนี้
หวังว่าเรือลำเล็กจะกลายเป็นยานอวกาศในวันข้างหน้า
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ได้เดด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
คอมเม้นท์หรือสกรีมแท็ก
#เล่นกับไฟเฉิงจัส
ความคิดเห็น