คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : All's fair in love and war
XXXIX
All's fair in love and war
Aries Black...
เสียระิบอื่อนั้นวนอยู่ในหัวอทอมหลายรอบเินะนับไหว
เวลาหลายเือนที่เาอยปปิัวนและทอมอยไล่าม---ไม่มีอี่อไป
A.B. ที่ส่อวัวันเิิ้นแรในีวิให้ับเา
A.B. ที่ทำให้มั่นใว่าเามีเสื้อผ้าและผ้าห่มที่อุ่นและหนาพอสำหรับฤูหนาวที่เลวร้ายที่สุอลอนอน
A.B. ที่ทำให้เาปลอภัยในะที่เ็หลายนในสถานเ็ำพร้าถูร่าีวิ้วยโรระบา
A.B. ที่เรียมพร้อมเาสำหรับโลเวทมนร์ในยามที่เายัไม่มีวามรู้เี่ยวับมัน
...เาอยู่รหน้ามาโยลอ
หัวใอทอมเ้นรัวเร็วอย่าน่าเ็บปวเพียแ่ิถึวามริ้อนั้น
เป็นรั้แรที่ทอมอนุาให้อารม์และวามรู้สึโลแล่นในิใโยไม่ิะวบุม และรู่หนึ่ที่เาไม่มั่นใว่าัวเอรู้สึอย่าไร
โล่ใและยินี?
ใ่
สมอส่วนเหุผลอทอมมอว่ามันธรรมาที่ะรู้สึเ่นนั้นเมื่อมีวามืบหน้าใๆ หลัาระยะเวลาอันยาวนาน...ที่วามพยายามมาโยลอบรรลุผล---ในที่สุเา็สามารถเาะใบหน้าในภาพ A.B. ที่เยว่าเปล่าอนเอ และในที่สุเา็ไ้ทราบว่าใรือนปลายทาวามิอเาในทุรั้ที่เานึถึื่อนั้น และโยเพาะอย่ายิ่เมื่อนนนั้นือนที่เายอมรับแ่แร
แอรีส แบล็...
ทุอย่าสมเหุสมผล---เมื่อทราบแน่ัว่าเป็นใร อนมอลับไปมันสมเหุสมผลและัเนนไม่รู้ว่าลอเวลาที่ผ่านมาเามอผ่านมันไปไ้อย่าไร...เาสามารถร่ายาถาผู้พิทัษ์ไ้และทรพลัมาพอที่ะเปลี่ยนแปลรูปร่าอมันไ้ เามีเลเลียนในื่อนเอมาพอที่ะ่ายเินื้ออเหล่านั้นโยไม่ระพริบา และเารู้ัและเ้าใระบบวามิอทอมีว่าใรแม้พวเาไม่เยสนิทสนมัน
---นั่นเพราะอีฝ่ายรู้ัเามาั้แ่แร
รู้ัมาพอที่ะสามารถมอผ่านหน้าาที่ใล้เียสมบูร์แบบอทอมและบอไ้ว่าใริอเาเป็นเ่นไร---มีเพียแ่แอรีส แบล็ที่สามารถทำเ่นนั้นและมันเป็นอะไรที่่อน้า...พิเศษ
สายาอทอมเป็นประายพอใ
แอรีส แบล็ และ พิเศษ---มัน่าเป็นสอำที่เหมาะสมันอย่าประหลา
อย่าไร็ามนั่นนำมาสู่อีประเ็นหนึ่...ประเ็นที่ว่าแอรีส แบล็สามารถรับรู้ัวนอทอมไ้อย่าไรในเมื่อโลอพวเาไม่เยบรรบัน
พวเาไม่เยพบัน่อนหน้าที่รอไแออน นอาัมเบิลอร์ไม่เยมีผู้วิเศษนใย่ารายเ้ามาที่สถานเ็ำพร้าวูลส์ ทอมมั่นใใน้อนั้น---หามีเาะ้อรู้ อย่าน้อยเา้อสามารถรับรู้ไ้ว่ามีบาอย่าที่พิเศษเี่ยวับนนนั้น...บาอย่าที่พิเศษเหมือนับเา
หรือบาทีอาเป็นไปไ้ว่าแอรีสไม่เยรับรู้ว่าอวัอนถูส่ไปให้ใร---บาทีมันอาเป็นวามบัเอิที่อวัมาอยู่ในมืออทอมั้แ่แร...?
ไม่ถึวินาทีถัมาที่ทอมปัวามินั้นทิ้ไปอย่าไร้เยื่อใย
ไม่---เป็นไปไม่ไ้
อที่ถูส่มาแ่ละอย่ามาถูเวลาและรับวาม้อารอเาเินว่าะเป็นเพียแ่วามบัเอิ เ่นยาอนที่ลอนอนเิโรระบาเมื่อหลายปี่อน หรือหนัสือ่าๆ ในวันเิอเาสำหรับเรียมพร้อมสู่ฮอวอส์
นั่นหมายวามว่า แอรีส แบล็้อรู้ว่าผู้รับเป็นใรและอยู่ที่ไหน
แ่ยัไ---นั่นือำถามที่เา้อหาำอบ
"แล้ว...ยัไ่อ?" ไอเนถามึ้นท่ามลาวามเียบ นัยน์าสีเ้มนั้นเบนมาหยุที่ทอมหลัาสามารถออาารนิ่ันอัวเอ เาเว้นไปและพู่ออย่าระมัระวัมาว่าเิม "นายะทำอะไรสัอย่าหรือปล่อยทุอย่าไว้เหมือนเิม...?"
"ปล่อยทุอย่าไว้เหมือนเิม...?" ทอมทวนำอย่าเื่อ้า และรู่หนึ่ที่ไอเนเร็ัวึ้นเล็น้อย่อนะผ่อนลายลามเิมเมื่อไม่มีสัาอันราย "...ไม่อย่าแน่นอนอยู่แล้ว" เาปิเสธ
---มันไม่ไ้อยู่ในวามิอทอมเลยสันิ
หลัาวามพยายามมามามายเาไม่ิว่ามันะเป็นผลทีุ่้ม่าหาทั้หมนั้นเพียเพื่อสนอวามสสัยอัวเอ ถ้าหาเาิะปล่อยทุอย่าไว้เ่นเิม---ปล่อยให้ทุอย่าลับไปเป็นปิราวับทอมไม่เยรับรู้ัวนอเาั้แ่แร---เาไม่เสียทั้เวลาและวามพยายามับมันั้แ่แรไม่ีว่าหรือ?
ไม่
อย่าไร็ามะเป็นอย่าไร่อไปือสิ่ที่เาไม่เยิเี่ยวับมันมา่อน...ลอมาเป้าหมายอเาือารามหา A.B. และเายัไม่เยิถึุประส์อมันหรือวาแผนถึารระทำหลัาที่มันสำเร็...่อให้อนนี้เาะอยาเผิหน้าับแอรีส แบล็อย่าไร แ่มันไม่ใ่ทอมที่ะทำามสัาาหรือวามรู้สึ เามอว่าารระทำเ่นนั้นไม่่าาาร่าัวายทาอ้อม
ันั้นเมื่อลื่นวามรู้สึเบาบาล ทอมลับมาั้หลัั้แ่เริ่มแรและทำสิ่ที่เาทำไ้ีมาที่สุ---าริ
เหุผลที่แอรีส แบล็้ออยปิบััวนะูแลเาอยู่ห่าๆ เป็นอะไรที่ทอมไม่สามารถทำวามเ้าใ
โยปิเป็นธรรมาิอนที่ะ้อารบาอย่าาารระทำเพื่อนอื่น แ่แอรีส แบล็ล้ายะ้อารรัน้าม เมื่อเาปปิัวน พยายามอย่ายิ่ในารทำให้มั่นใว่าะไม่มีใรสามารถามรอยเาเอ แม้ระทั่ทำสิ่ที่ใ้เวลาและวามอทนอย่าารแยื้ออทีละอย่า
ทอมยัำไ้ีว่าอีฝ่ายมีปิริยาอย่าไรอนที่เือบถูับไ้ในรั้แร---ในเหุาร์ที่อีฝ่ายมา่วยเหลือเาหลัาวามัแย้ับวอลเน แมแนร์---ปิริยาอแอรีส แบล็มาในเสี้ยววินาที เาทำให้ทำทอมหมสิไปหลัาพบว่าาถาปิั้นารมอเห็นอนหมฤทธิ์และัวนอเาเสี่ยะถูเปิเผย ่อนที่ะหายไปและไม่ปราัวอีหลัานั้น
หาทอมเินเ้าไปแล้วประาศว่ารู้ัวนอเาอย่ารไปรมา ไม่มีอะไรสามารถารันีไ้ว่าอีฝ่ายะไม่ใและรับมือับมัน้วยารหายไปอีรั้
แน่นอนว่าไม่ใ่ารหายไปอย่ารัว---้วยานะทายาทแห่ระูลแบล็รวมถึหน้าที่ที่มาพร้อมับมันทำให้แอรีส แบล็ไม่สามารถทำอย่านั้นไ้ มันแน่นอนอยู่แล้ว…มาสุเาอาะแ่ีัวออหา แ่ทอมไม่ิว่าเาะยอมรับไ้หาวามไว้ใและวามใล้ิที่เาสร้าึ้นมาอย่ายาลำบาะสูเปล่าเพียเพราะอีฝ่ายอบสนออย่าื่นูม
ันั้นมันัเนแล้วว่าั้นอนแรเาวรทำอะไร
ท่ามลาวามวามเียบ ทอมเปลี่ยนท่าทาเป็นารประสานมือไว้้านหน้าและเอนหลัพิพนัเ้าอี้อัวเอ่อนะอบลับไปอย่านุ่มลื่น
"ทำให้เาเปิเผยัวับัน้วยนเอ"
"มันะไม่่ายเหมือนพูน่ะสิ" ราโฟัสออวามเห็น "ับนที่ปปิมานานี้ นายิว่าเาะยอมรับ่ายๆ ถ้านายเ้าไปถามเารๆ ว่า 'ุือ A.B. ใ่ไหม ้อมูลทุอย่าที่ผมหามาี้มาทีุ่แน่ะ' แล้วเาะยอมรับหรอ" เาทำเสียึ้นมู "---ไม่มีทา"
สายาอเาเบนไปยัทายาทเลสเรน์่อนที่มันะหรี่ล และมุมปาอเายเป็นรอยยิ้มหยัน
"ไม่ใ่แน่นอนอยู่แล้ว ันมีสิปัามาว่าารระทำสิ้นิแบบนั้น"
ทอมิว่าเารู้ัแอรีส แบล็ีพอ---ีมาว่านส่วนให่---และรู้ัแอรีส แบล็ หาไม่รไปรมานน่าประหลาใ ็ะหลบเลี้ยวและววนนน่าหุหิ ทำให้นอื่นเวอออย่าลื่นไหลและเป็นธรรมาิ และสามารถหาเหุผลที่ีพอมาทำให้นนหนึ่ัาับวามเื่ออัวเอไ้อย่า่ายๆ
ทอมไม่รู้ว่าปิิริยาอแอรีส แบล็เมื่อถูเผิ้วยเรื่อนี้ะเป็นไปในทาใ ันั้นันไว้ย่อมีว่าแ้...ถ้าหาแอรีสเป็นนเปิปาบอ้วยัวเอ ่อให้สาเหุือสถานาร์ที่ำเป็นบีบบัับ เาะไม่สามารถปิเสธำอัวเอและะไม่มีเหุผลให้ปปิอี่อไป
มันไม่วระเป็นเรื่อยา
ไอเนเลิิ้ว "แล้วนายะทำยัไ...สัะเรุ่ม?"
"ไม่" ำปิเสธอเามาอย่ารวเร็วโยไม่เสียเวลาิ ไม่แม้ระทั่ะปรายาไปมอทาผู้พูประโยนั้น
"ใ้วามิหน่อย ไอเน" ราโฟัสโบมือปัไปมาในอาาศ "อย่าลืม แหวนทายาทอแบล็---ราบใที่เาสวมมันอยู่ แผนอนายไม่มีทาสำเร็...ระูลแบล็ป้อันทุอย่าที่อาทำให้นเอเสียประโยน์ และไม่้อสสัยเลยว่าสัะเรุ่ม็เป็นหนึ่ในบัีำนอเหนือาพวยาพิษและยาเสน่ห์"
"และถ้านายิว่าันะสนับสนุนให้วายาพี่ายัวเอ..." โอไรออนหรี่าล โทนเสียอเาใล้เียับอันราย "นายิผิมหัน์"
ไอเนูสับสน "มัน็แ่สัะเรุ่ม โอไรออน"
"มันไม่ใ่ 'แ่' ไอเน" อบราัสแทร "ยานั่นไม่ใ่อะไรที่เราะเอามาใ้พร่ำเพรื่อไ้ อย่าลืม มันอยู่ใ้้อบัับอระทรว"
ราโฟัสทำเสียึ้นมูทันทีเมื่อไ้ยินแบบนั้น "็ไม่ใ่ว่าันสนับสนุนวามิสัะเรุ่มหรอนะ แ่เพื่อนรั นายิว่าเรื่อ้อบัับระทรวเป็นอะไรที่เราำเป็น้อสนใั้แ่เมื่อไหร่"
"ันไม่สนใ" อบราัสพยัหน้าอย่าเห็น้วย "แ่ประเ็นไม่ใ่รนั้น...มันมีเหุผลอยู่ที่ระทรวมี้อบัับในารใ้ยาัวนี้"
ราโฟัสเลิิ้ว และทายาทมัลฟอยถอนหายใ
"มันเป็นน้ำยาที่มีฤทธิ์แร ราโฟัส" อบราัสอธิบาย "แล้วยัไร้ลิ่นและไร้สี...ในปริมาที่เินพอี มัน็ไม่่าายาพิษัวหนึ่ที่มีฤทธิ์่อระบบประสาท หามาพอ มันสามารถทำให้ผู้ื่มถึแ่ีวิ่ายๆ เพราะแบบนั้นมันึำเป็น้อถูวบุมารใ้ และแม้ระทั่ารใ้ภายในระทรวเอยัำเป็น้อมีนัปรุยาและผู้บำบัอยูระบวนารอยู่ลอ"
"อา..."
สีหน้าอไอเนลายเป็นระ่า ทันในั้นวามิที่ะใ้สัะเรุ่มับทายาทอระูลที่สูส่และเ่าแ่ที่สุอย่าแบล็็ูไม่ใ่วามิที่ีเท่าไหร่
"แล้วเราะทำยัไ..?"
ับำถามนั้น ทุสายาเบนมาหาทอม รออยและาหวัำอบ
"นายไม่ำเป็น้อทำอะไร..." ทอมอบเรียบๆ มือทั้สอที่เยประสานไว้้านหน้าแยออาันลายเป็นใ้มือหนึ่เท้าาะที่อีมือลูบรที่เป็นส่วนนูนอแหวนโยไม่ไ้ิ "ถ้าหาเป็นไปามที่ิ...เาะมาเปิเผยัวับัน้วยัวเอ"
าสีหน้าอพวเา มันัเนว่านอื่นๆ ยัามไม่ทัน
ทอมเอนหลัอย่าใเย็น "เาเยปราัว่อหน้าันในานะ A.B. อย่าไร ัน็ะทำให้มันเิึ้นอีอย่านั้น"
"เหมือนอนแมแนร์...?" ราโฟัสถาม้วยสีหน้าประหลา
"ใ่..." ทอมยืนยันะที่นัยน์าสีน้ำาลับ้อยัแหวนที่เาสวมิัวอยู่ลอเวลาบนมือที่วาอยู่บนที่พัแน นิ้วโป้ถูใ้ไล้ามสันอมันเบาๆ
'ันเอ--A.B.--ไ้โปร...ให้ัน่วยนายเถอะนะ'
มันือประโยที่ทอมยัำไ้ึ้นใ
และถ้าหาเาสามารถทำให้มันเิึ้นอีรั้ไ้ นั่นหมายวามว่าแอรีส แบล็ะเป็นฝ่ายยอมรับออมา้วยัวเอ...สิ่ที่ทอม้อทำมีเพียเรียมพร้อมป้อันาถาใๆ ที่อาส่มาทาเาที่อีฝ่ายะใ้เพื่อปิบััวนอัวเอและับแอรีส แบล็ให้ไ้อย่าาหนัาเาระหว่าารำเนินไปอสถานาร์นั้น หาเป็นเ่นนั้นแอรีสะเ้าใว่านเอถูเปิเผยโยไม่อาหา้อแ้ัวใๆ และหลัานั้นมันะไม่มีเหุผลให้เาปิบัและหลบ่อนอี่อไป
ทอมไม่ไ้าหวัให้วามสัมพันธ์ระหว่าพวเาพันาอย่า้าวระโเพียเพื่อเาทราบวามริที่ว่าแอรีส แบล็ือ A.B. ารที่ิใอนนหนึ่สามารถเปลี่ยนแปลอย่ารวเร็วเ่นนั้นเามอว่ามัน่าเื่อถือไม่ไ้---ไม่...หลัานั้นพวเาสามารถลับมาปิสัมพันธ์ันเ่นเิม แ่อย่าน้อยสิ่หนึ่ที่เปลี่ยนไปือแอรีส แบล็สามารถปล่อยำพูและวามิอนับเา ไม่ำเป็น้ออยระมัระวั
และแผนารระทำหลัานั้น...มันึ้นอยู่ับว่าเาอยาให้วามสัมพันธ์อพวเาไปในทิศทาใ
"ถ้านายวาแผนะทำอย่านั้น..."
โอไรออนเปรยประโยนั้นึ้นมาเรียบๆ ท่ามลาวามเียบและทอมเสสายาออาแหวนที่เา้อมอ ยืัวรอีรั้แล้วึหันไปหาอีฝ่าย
"ันมีัวเลือีๆ ที่ันสามารถารันีว่านายะไ้ผลอย่าที่้อาร..." เาเว้นและเบนสายามาสบับทอม่อนะพูเสริม้วยท่าทาสบายๆ "มันมีวามอันรายเล็น้อย แ่แน่นอนันพร้อมะให้วาม่วยเหลือ"
"ใร"
มุมปาอโอไรออนเหยียเป็นรอยยิ้ม
"วัลเบอร์า แบล็"
.
.
.
.
.
ทอมไม่สามารถห้ามสายาอัวเอไม่ให้พยายามเสาะหาแอรีส แบล็ไ้ทันทีที่เา้าวเ้ามาในห้อโถให่เพื่อรับประทานอาหารลาวัน
และัเ่นทุที ร่าอแอรีสับสายาอเาไ้อย่า่ายาย
อนนี้ห้อโถให่เพียมีผู้นประปรายเมื่อยัเหลือเวลาอีสัพัว่าะถึเวลาอาหารลาวันและนัเรียนส่วนให่ยัอยู่ที่หมู่บ้านฮอส์มี้ ทว่าที่เือบปลายสุอโ๊ะสริธิรินือแอรีส แบล็---A.B.---นั่อยู่นเียวและูมอยู่ในวามิ มัน่อน้าน่าแปลใที่ไม่เห็นวัลเบอร์า แบล็อยู่้าายเาเมื่อิว่าเมื่อรู่พวเาอยู่้วยันในห้อนั่เล่นรวมสริธิริน แ่มันไม่เป็นปัหาราบใที่เธอยัามมาทีหลั
โยไม่เสียัหวะ โอไรออนเินเ้าไปหาพี่ายอนเอ
แอรีส แบล็ถูึออาวามิอัวเอเมื่อโอไรออนสอัวเ้ามานั่้าน้า สายาที่เมื่อรูู่ห่าไลออไปล้ายลับมายัปัุบัน และทอมมอะแอรีสระพริบา่อนะระบายยิ้มและเอ่ยทัทายเมื่อเห็นว่าเป็นใร
ทอมใ้ัหวะนั้นเินเ้าไปสอัวนั่ลร้ามทั้สอน---ลื่นไหลและเป็นธรรมาิ ราวับที่รนี้ถูสร้ามาเพื่อเาั้แ่แร
"แบล็"
ทอมเพียพยัหน้าทัทาย ไม่ไ้แสอออื่นใมาว่าที่พวเาทำันอย่าปิ และแอรีสโลศีรษะเล็น้อยเป็นารอบรับ
---ทุอย่าเหมือนปิ
แ่เารู้สึล้ายมัน้อใ้วามพยายามมาว่าเิมในารรัษาวามปิ
มันเพิ่ผ่านมาไม่นาน---ยัไม่ถึั่วโม---หลัาที่พวเาเพิ่เอัน่อนหน้านี้ในบทเรียนปรุยาามปิอพวเา ทว่าหลัาเวลาไม่นานนั้นมันล้ายับว่าแอรีส แบล็ลับไม่ใ่นเิม...ไม่ ทุอย่าอเายัเหมือนเิม---ารพู ารแสออทาสีหน้า รอยยิ้มบาๆ นั่น หรือนัยน์าสีเียวมรอเา---ทุอย่ายัเป็นแอรีส แบล็ เพียแ่สิ่ที่เปลี่ยนไปือมุมมออเาเอ
มันไม่วรแ่าเมื่อิว่าแอรีส แบล็็ยัเป็นแอรีส แบล็และ A.B. เป็นเพียส่วนหนึ่อเา แ่มันลับแ่า...รวมถึวามรู้สึอเา ้วยเหุผลบาอย่าทอมไม่สามารถปิสัมพันธ์ับแอรีส แบล็อย่าปิโยไม่มีวามรู้สึว่าบาอย่าไม่ถู้อ
ทันในั้นนัยน์าสีเียวมร็เบนมาสบับเา และแอรีสเลิิ้ว
"มีอะไรับันรึเปล่า?"
โอไรออนปรายามาทาเาทีหนึ่่อนะหันไปสนใอาหารที่ปราึ้นมาบนโ๊ะราวับไม่มีวามเี่ยว้อแ่อย่าใ ทอมเพียปรับท่าทาเล็น้อย่อนะโลศีรษะเบาๆ "ันเพียแ่รู้สึเหมือนไ้เห็นุใน้านใหม่"
แอรีสเพียเลิิ้วมาว่าเิมับประโยนั้น ะเียวันโอไรออนยน้ำฟัทอึ้นิบ เมินเย่อเหุาร์รอบ้าโยสมบูร์
"เวลาเือบั่วโมไม่ไ้เพียพอันเปลี่ยนแปลนานั้น"
"ไม่" ทอมเห็น้วย "แ่มันเพียพอที่ะทำให้ันเห็น้านที่ันไม่เยเห็นมา่อน"
แอรีสไหวไหล่อย่าไม่ใส่ใ "นเรามีอะไรใหม่ๆ ให้เรียนรู้ไ้ทุวัน"
มุมปาอทอมยึ้นเล็น้อย "ันพร้อมเรียนรู้เสมอ"
"แล้ววัลเบอร์า?" โอไรออนถามึ้น ับทสนทนาอพวเา "ผมเห็นพี่อยู่ับเธอ่อนหน้านี้"
ทอมไม่พลาที่ะสัเว่าสีหน้าอแอรีสเปลี่ยนไป สายาอเาอ่อนล "เธอับาร์เเนีย รีนราสออไปสัแห่ เี๋ยวามมาทีหลั"
"พรุ่นี้พี่ะไปฮอส์มี้ับเธอ?"
"อนสาย" แอรีสพยัหน้ายืนยัน "แล้วอนบ่ายันมีเวรพรีเฟ็่อ"
โอไรออนหรี่าลเล็น้อย ะเียวัน็ศีรษะลเป็นารอบรับอย่าเื่อ้าโยไม่ไ้พูอะไร บรรยาาศรอบัวเาลายเป็นึึ้นอย่าเห็นไ้ั แ่แอรีสูเ้าใ เพียเลือที่ะไม่ออวามเห็นเี่ยวับมันและนำบทสนทนาไปทาอื่นอย่าาลา
โอไรออนไม่เยอบใเธอ นั่นไม่ใ่สิ่ที่แบล็นน้อพยายามปิบั
ารที่โอไรออนเสนอวัลเบอร์า แบล็ มันือุประส์ออีฝ่ายในารป้ายสีำบนสีาวอมุมมออแอรีส แบล็ที่มี่อเธอ...ไม่ ะเรียว่าป้าย็ไม่ถูเสียทีเียว สิ่ที่พวเาะทำเป็นเพียารสร้าแรระุ้นให้เธอเลือแผนารระทำที่พวเา้อาร แ่ารระทำใๆ อเธอือสิ่ที่เธอะเลือ้วยนเอ มันไม่ใ่ารบัับหรือารใส่ร้ายป้ายสีแ่อย่าใ
มันเป็นเพียารสะบัพู่ันาิรรอย่าพวเา ส่วนภาพวาที่สวยามอย่าเธอะวิ่มารับสีที่ถูสะบัมานทำให้ัวเอมีำหนิหรือไม่นั้น วัลเบอร์า แบล็ะเป็นนเลือมัน้วยัวเอ
มันไม่เสียหายหาเธอไม่รับนอาารเปลือสี---แราย แรใ---อพวเาเล็น้อย
แ่หาเธอรับ นั่นเป็นเรื่อที่น่ายินี
ทอมะสามารถสร้าสถานาร์สำหรับ A.B. ามที่เา้อาร ะเียวันโอไรออน็ะสามารถสร้าุ่าพร้อยให้วัลเบอร์า หรือียิ่ไปว่านั้น สร้ารอยร้าวในวามสัมพันธ์อพวเา---ไม่ว่ามออย่าไร วัลเบอร์า แบล็็ือัวเลืออันสมบูร์แบบที่สุ
ทีนี้...เหลือเพียแ่ให้เธอปราัว่อนที่พวเาะสามารถำเนินาร
มันือารเลื่อนไหวอย่าะทันหันาแอรีสที่ึเาออาวามิอัวเอ ารสนทนาับโอไรออนถูหยุะัเ่นันเมื่ออยู่ๆ แอรีสระพริบาและหันไปทาประูอห้อโถให่...พวเามอามไป่อนที่เสียำรามในลำอเบาๆ ะัาทาโอไรออนเมื่อเห็นัว่าสิ่ที่เรียวามสนใอพี่ายไปืออะไร
วัลเบอร์า แบล็เินเ้ามาพร้อมับาร์เเนีย รีนราส---ท่าทาหยิ่ยโสและถือี และนัยน์าสีเทานั้นหรี่ลเล็น้อยเมื่อเห็นว่าที่นั่ประำอเธอถูรอบรอโยใร่อนที่มันะหายไปราวับไม่เยเิึ้นและเินมานั่ลอี้านอแอรีส ริมฝีปาอเธอถูเหยียเป็นรอยยิ้มบาๆ ส่มาทาเา
"ันสัเ...ศาสราารย์ิพพิไม่อยู่หลายวันแล้ว นายรู้รึเปล่าว่าเาไปไหน"
เธอเปิบทสนทนา สายาปรายไปทาโ๊ะอเหล่าอาารที่อนที่เ้าอี้รลาสุว่าเปล่า ไร้ึ่ัวนออาารย์ให่อย่าที่วระเป็น
"ระทรวน่ะ" แอรีสอบ "...่อนหน้านี้เหมือนะมีประเ็นบาอย่าเี่ยวับารปรับปรุหลัสูรอฮอวอส์ อนนี้ัมเบิลอร์เลยทำหน้าที่เป็นัวแทนอเาที่นี่ไป่อน"
"ันไม่เห็นว่าหลัสูรปัุบันะย่ำแย่" าร์เเนีย รีนราสออวามเห็นเรียบๆ
วัลเบอร์าพยัหน้าเห็น้วย "ประเ็นอมันอยู่ที่ัวศาสราารย์มาว่า---" ริมฝีปาอเธอเหยียเป็นรอยยิ้มเยาะ"พนันเลยว่าันะไ้เรียนรู้อะไรๆ ในาบประวัิศาสร์เวทมนร์มาึ้นถ้าบินส์สนใสอนามหลัสูรสันิและลวามน่าเบื่อลหน่อย"
"แ่ัมเบิลอร์็เป็นศาสราารย์ที่ี เมอรี่ธอท์็เหมือนัน" โอไรออนพูึ้นบ้า "หลัสูรทุอย่า็ูสมเหุสมผล นอามารานสำหรับนที่ะเ้ามาสอนในฮอวอส์ ผมไม่เห็นวามำเป็นที่ะ้อเปลี่ยนแปล"
"บอร์บริหารสันเสนอและหลายนเห็น้วย ันไม่รู้วามิพวเา"
วัลเบอร์าระบายยิ้มและเธอหันไปพูับแอรีส "อย่าน้อยลอร์แบล็เป็นหนึ่ในบอร์บริหาร พอมั่นใไ้ว่ามันะไม่แย่ว่าเิม"
แอรีสหันไปสบาับเธอ ยยิ้มบาๆ และเพียโลศีรษะอบรับประโยัล่าว
โยไม่เป็นที่สัเ นัยน์าสีน้ำาลเบนไปสบับสีเทา และโยทันทีรับรู้ว่าอีฝ่ายเห็นเ่นเียวันว่ามันือเวลาที่เหมาะสม
สายาอทอมเบนลับมายัแอรีสและริมฝีปาอเาโ้ึ้นเป็นรอยยิ้ม "ออภัยที่ััหวะ" เาเปรยึ้น ทำให้มั่นใว่าเสียอเาัพอที่ะถูไ้ยินในรัศมีที่เา้อารแ่ไม่มาว่านั้น "ุพอว่าบ่ายนี้รึเปล่า...ันมีำถามบาอย่าอยาใหุ้่วย"
แอรีสเลิิ้ว "นายะไม่ไปูวิิ?"
"เรว่าไม่"
อีฝ่ายพยัหน้ารับเรียบๆ "ันะไปห้อสมุพอี นายะมาร่วม้วย็ไ้"
"ไม่ำเป็น้อเสียเวลานาย" วัลเบอร์าัึ้น มืออเธอวาบนมืออแอรีสแผ่วเบาานั้นึหันมาทาทอม "ันสามารถให้วาม่วยเหลือเธอไ้ถ้าเธอ้อาร ทอม"
"ไม่ไ้ะูถูวามสามารถอุ..." ใบหน้าอทอมระบาย้วยรอยยิ้มอโทษอโพย "แ่เรว่า่อให้เป็นุ็ไม่สามารถอบันไ้ว่าทำไมในารปรุยาพิษหมายเล 86 ุสมบัิพิษอเฮลลีบอร์ถึยัอยู่ แ่ในารทำน้ำยาสันิมันลับหายไปทั้ที่นำมาปรุับผมูนสโนเหมือนัน"
รามอวัลเบอร์าบแน่นเล็น้อยับารอบโ้นั้น และทอมมอทั้หมนั่นอย่าสำราใ แม้ะมีรอยยิ้มอโทษอโพยประับบนใบหน้า
เาเลือปัหานั้นมาเพื่อารนี้โยเพาะเลยเียว---มันไม่ไ้อยู่ในเนื้อหาั้นเรียนอปีใๆ มีเพียนที่ศึษาลึลไปเี่ยวับารปรุยาที่ะมีวามรู้เี่ยวับมัน...ทั้หมเพื่อทำให้มั่นใว่าเธอรับรู้ว่านเอไม่สามารถเ้ามาแทรแไ้่อให้้อาร
ที่้าน้า าร์เเนีย รีนราสเลิิ้วเล็น้อย ูประทับใ แ่นอานั้นไม่ไ้เอ่ยวามเห็นใๆ
วัลเบอร์าระบายยิ้ม "ถูอเธอ ันไม่สามารถ่วยเหลือไ้ริๆ" เธอว่าับทอม ่อนะหันไปทาแอรีส แบล็ "แล้วนาย? นายพอะอบเาไ้ไหม ถ้าไม่ันเรว่าทอมะ้ออวาม่วยเหลือาศาสราารย์โยไม่มีทาเลือ" รอยยิ้มอโทษอโพยแสวามเสียใถูส่มาทาทอมไวๆ
แอรีสส่ายหัวเรียบๆ "ไม่ำเป็น"
มัน้อใ้วามพยายามในารที่ทอมะรอยยิ้มอัวเอให้แสวามอบุ ไม่ใ่วามรู้สึัยนะ ะที่รับรู้ว่าสายาอนอื่นยัับอยู่ที่เา
นัยน์าสีเียวมรมาับที่ทอมและแอรีสพูเสริม "ันให้แนวทานายไ้ แ่ำอบือสิ่ที่นาย้อหาเอ"
มันือวิธีารสอนที่แอรีส แบล็ใ้มาโยลอและทอมไม่ไ้าหวัอย่าอื่น
เายิ้ม "แน่นอน..."
แอรีสโรศีรษะอบรับเบาๆ และลับไปรับประทานอาหารโยไม่พูอะไร่อ ทอมลับไปสนใอาหารเ่นเียวัน มันไม่มีวามำเป็นเลยที่ะ้อทำอะไรมามายในเมื่อ---าวามิเห็นอโอไรออน---่อให้เป็นารปิสัมพันธ์อย่าปิระหว่าพวเา มัน็เพียพอที่ะทำให้เธอลายเป็นระเบิเวลา...
---ถ้าหามีารระทำบาอย่าันำให้เธอิว่ามันไม่ใ่เพียปิธรรมา
มั่นใว่าปลอภัยาสายาอนอื่น อย่าเื่อ้า นัยน์าสีน้ำาลอทอมปรายไปสบับสายาที่มอมาอวัลเบอร์า แบล็และมุมปาอเายเป็นรอยยิ้มเยาะ
เมื่อมีใรุามเธอแบบนี้...
เธอะไม่ทำอะไรหน่อยหรือ วัลเบอร์า แบล็...?
.
.
.
.
.
้วยนัเรียนส่วนให่อยู่ที่สนามวิิ ห้อสมุในเวลานี้่อน้าร้าผู้นเว้นเพียเ็เรเวนลอไม่ี่นนั่ระายันออไป ทอมไม่ไ้เห็นทายาทแบล็ในทันที แ่นั่นไม่ใ่สิ่ที่เาัวลใในเมื่อเา็รู้เี่ยวับอีฝ่ายมาพอที่ะรู้ว่าุประำอแอรีส แบล็ในห้อสมุือรไหน
ทอมเินลึเ้าไป้านใน และอย่าไม่ผิพลา แอรีส แบล็นั่อยู่รนั้น---่ออยู่ับานรหน้าเินว่าะสัเารมาถึอเา ะเียวันทอม็ไม่แปลใที่ะเห็นวัลเบอร์า แบล็นั่ทา้านวาอเา หยิบานอัวเอออมาทำเ่นเียวัน
วัลเบอร์าสัเถึเาเป็นนแรและเธอหันมาระบายยิ้ม---เป็นรอยยิ้มหวานที่ัับประายเย้ยหยันในวา มันัเนว่าเธอไม่ิะรัษาท่าทีเป็นมิรับเาอี่อไป อย่าน้อย็เมื่อมันอยู่ในารรับรู้อทอมนเียว
แ่นั่นือสิ่ที่เาาหวั
ทอมเพียระบายยิ้มอบเธอลับไปเ่นเียวัน่อนะวาสัมภาระอัวเอลทีุ่ร้ามับแอรีส มันือัหวะนั้นที่ทายาทแบล็เยหน้าึ้นมาาานอัวเอและโลศีรษะเป็นารทัทายทีหนึ่
"ันเอาหนัสือที่ำเป็นมาให้แล้ว นายลอูบทที่ันั่นไว้ให้แล้ว่อยมาุยันอีที" เาบอสั้นๆ
ทอมพยัหน้าอบรับำพูนั้นเรียบๆ ะเียวัน็รับอหนัสือ 3-4 เล่มที่ถูเลื่อนมาหานและเอ่ยอบุเบาๆ
เวลาว่าั่วโมหลัานั้นถูใ้ในวามเียบโยมีเพียเสียรปาานนและเสียพลิหน้าระาษเป็นระยะ แน่นอนเพื่อป้อันวามผิพลา ทอม้นว้าเี่ยวับมันมาแม้ระทั่่อนที่เาะเอ่ยปาถามแอรีส แบล็ถึ้อสสัยอเา แ่มันไม่เสียหายหาะทบทวนและยิ่ไปว่านั้นเพื่อารแสออที่แนบเนียน
อย่าไร็ามเสียพึมพำอแอรีส แบล็ุยระิบบาอย่าับวัลเบอร์าึ่อยู่้าน้ามีึ้นเป็นระยะ และมัน่อน้า...ทำให้เสียสมาธิ
ทอมิว่าเาพอแล้วับารแสร้อ่าน่อไป
้วยิ้วที่มวเ้าหาันเล็น้อยและสีหน้ายุ่ยา ทอมพูัพวเา "อรบวนเวลาอุสัรู่"
แอรีสละวามสนใาวัลเบอร์ามาที่เาหลัาประโยนั้น และทอมหันหนัสือสมุนไพรศาสร์หน้าที่ัวเอ้าไว้ไปทาอีฝ่าย "ในหนัสือนี้บอว่าผมูนสโน่อน้าอ่อนไหว่อวามร้อน เป็นไปไ้หรือเปล่าที่ารปรับอุหภูมิที่แ่าะเป็นปััยสำหรับารแสุสมบัิยับยั้พิษเฮลลีบอร์...?"
แอรีสเลิิ้ว เาเอียศีรษะเล็น้อย "นายิว่ายัไล่ะ?"
ทอมระุยิ้ม เาหยิบหนัสืออีเล่มมาเปิและหันมันไปทาทายาทแบล็ ส่วนัวเอ็ยืนึ้นาุที่ัวเอนั่อยู่แล้วโน้มัวไป้านหน้าเพื่อให้ัวเอสามารถเห็นสิ่ที่ถูเียนในหนัสือโยไม่้อเินอ้อมไป...ท่าทาทุอย่าอเาลื่นไหลและเป็นธรรมาิ
มันเป็นระับวามใล้ที่มาว่าปิอพวเาในห้อ้อประส์ แ่ะเียวันทอม็ทำให้มั่นใว่ามันไม่ไ้แ่ามานเินไป และผลมันอยู่ในระับที่น่าพอใเมื่อแอรีส แบล็ไม่ไ้แสท่าที้านลบใๆ ับารที่พื้นที่ส่วนัวถูรุล้ำ---ไม่ไ้เอนัวออหรือแสถึวามอึอั
มันยิ่ว่าเป็นไปไ้ว่าแอรีส แบล็ไม่ไ้ใส่ใสัเถึารเพิ่มวามใล้ิระหว่าพวเา แ่นั่นไม่ใ่สำหรับวัลเบอร์า แบล็
---และนั่นือสิ่ที่เา้อาร
นัยน์าสีน้ำาลปรายไปทาวัลเบอร์า แบล็ทีหนึ่เพื่อทำให้มั่นใว่าเธอไม่ไ้ละสายา ่อนที่วามสนใอเาลับมาที่้านหน้าอีรั้และทอมโน้มัวเ้าไปอีเล็น้อยและเอียอเพื่อใหู้้อวามในหนัสือไ้ถนัมาึ้น
"วิธีารทำน้ำยาสันิมีารใส่ผมูนสโนโยั้ไฟให้เือรุ่นและเี่ยว..."
เาี้ที่บรรทัหนึ่ในหนัสือ ่อนะหยิบหนัสืออีเล่มมา เปิหน้าที่ถูั่นไว้แล้วหันไปทาอีฝ่าย "สำหรับวิธีารปรุยาพิษหมายเล 86 ผมูนสโนถูเิมลไปหลัหรี่ไฟแล้ว ไม่ไ้อยู่ในระบวนารที่ใ้วามร้อนสู...ันิว่าวามแ่านี้เป็นัวที่นำไปสู่ารปลล็อุสมบัิบาส่วนอมัน"
ราวนี้มุมปาอแอรีสยเป็นรอยยิ้ม "ถู" เาพยัหน้ารับ "นายสัเถึมันเร็วว่าที่ันิ"
ทอมละสายาาหนัสือลายเป็น้อรเ้าไปในนัยน์าสีเียวมรออีฝ่ายแล้วระุยิ้ม "ันเยบอุแล้ว อย่าาหวัอะไรที่่ำว่านี้าัน"
"โอ้?" แอรีสเลิิ้ว "ันำไม่ไ้ว่านายพูอย่านี้อนหาำอบเี่ยวับอมูนิว"
นั่นเป็นอะไรที่ทอมให้เวลาเือบอาทิย์ว่าะสามารถไ้อสสัยอัวเอ และแน่นอนแอรีส แบล็ะเอามันมาอลับเา
"มัน็ยัมีบาอย่าที่่อน้า...ท้าทายวามสามารถอัน" ทอมอบลับไปอย่าลื่นไหล
แอรีสทำเสียึ้นมูทีหนึ่และในสายาอเามีประายบันับารเลือใ้ำอทอม "แน่นอน หานายว่าอย่านั้น"
"ันเพิ่รู้ว่าพวนายทำแบบนี้ันบ่อย..."
เสียวัลเบอร์า แบล็เปรย และโยทันทีแอรีสทำลายเม้อาระหว่าพวเาทั้สอนโยารละสายาไปทาเธอ อารม์บันหายไปาวา ถูแทนที่้วยสายาที่อ่อนลและเาโรศีรษะเบาๆ
"แ่นานๆ รั้"
"็ยัน่าื่นมอยู่ี ารที่นายสามารถัเวลาเลียร์านอัวเอมาเพื่อ...ให้วาม่วยเหลือเล็ๆ น้อยๆ ับรุ่นน้อแบบนี้" รอยยิ้มถูส่มาทาทอมแวบหนึ่่อนที่เธอะโน้มัวเ้ามามอหนัสือที่ถูเปิ้าไว้ เส้นผมบาส่วนลมาและเธอับมันทัหูอย่าเื่อ้า ่อนะปรายสายามาทาแอรีสแล้วระบายยิ้มบาเบา "...ทั้ยัเป็นเนื้อหาที่ไม่ไ้อยู่ในระับนัเรียนทั่วไปอี"
แอรีสไม่ไ้ละสายาาเธอ เาระบายยิ้มรับ "ันแ่่วยแนะเล็น้อย"
"แน่นอน" แม้ะอบรับแบบนั้นแ่วัลเบอร์า็ไม่ไู้ปัใเื่อเสียทีเียวานั้นเธอึหันมาทาทอม "แ่อย่าที่ันเยบอเธอ ทอม ้อเสนอวาม่วยเหลืออันยัอยู่เสมอ ไม่้อลัเลที่ะใ้มัน"
"อบุ" ทอมระบายยิ้ม "ไม่้อสสัยเลยว่า้อเสนออุะมีประโยน์ในสัวันหนึ่"
เาอบไปแ่นั้นและเพียหันไปทาแอรีส แบล็แล้วเปิประเ็นสนทนาใหม่ "มันเียนไว้ว่ามือหนัถ้าใส่เรื่อปรุยาบาอย่ามาเินไปในระบวนารปรุน้ำยาสันิะสามารถทำให้ผู้ื่มหลับสนิท...ุิว่าเราะสามารถใ้มันแทนน้ำยานอนหลับไ้หรือเปล่า?"
แอรีสละสายาออาวัลเบอร์า แบล็มายัทอมอีรั้ เาเลิิ้ว "ริเิ้ล...ทำไมนาย้อทำให้ยุ่ยาในเมื่อน้ำยานอนหลับเป็นน้ำยาระับลาที่ปรุ่ายว่าน้ำยาระับสูอย่าน้ำยาสันิโ"
ทอมระุยิ้ม "แ่ำถามวนิ"
"ิอะไรให้มันยุ่ยาว่าเิม"
ทอมไม่ไ้สนใำแันออีฝ่ายและเพียระุยิ้มรับอย่าพอใราวับมันเป็นำม "แล้วสำหรับำอบ ุว่ายัไ"
แอรีสนิ่ไปสัพั ูรุ่นิ ่อนท้ายที่สุะไหวไหล่เบาๆ "ันิว่าไม่วร"
ทอมเลิิ้ว้าหนึ่ ให้วามสนใับบทสนทนาอย่าริั "อะไรทำใหุ้ิอย่านั้น"
"มันมีบอัเนไหมว่า 'เรื่อปรุยาบาอย่า' ที่มันหมายถึนี่ืออะไร" แอรีสไม่ไ้อบแ่ลับถามลับและทอมลับไปไล่อ่านในหนัสือให้แน่ัอีรั้ับำถามนั้น
"ไม่" เาอบลับ "มันเียนอธิบายเพียแ่ว่า 'น้ำยาสันิเป็นน้ำยาที่ยาและละเอียยิบย่อย เรื่อปรุทุอย่า้อใส่ลไปในหม้อามลำับั้นอน และในปริมาที่ถู้อแน่นอน ถ้าหามือหนัใส่เรื่อปรุยาบาอย่ามาเินไป ะสามารถทำให้ผู้ื่มน้ำยานี้หลับสนิท บาทีอาปลุไม่ื่นอีเลย'...ไม่มีบอแน่ัว่าอะไรันแน่ที่มันหมายถึ"
แอรีสฮัมอบลับในลำอ "ัน็ไม่รู้ว่ามันเป็นวัถุิบอันไหนเลยบอไม่ไ้ว่าารทำให้หลับมีผลมาาอะไร แ่วามผิพลาาารปรุยามันำมาสู่ผลเสียมาว่าี นาย็รู้...ในรีนี้ผลอมันอาเปลี่ยนแปลเป็นทำให้ผู้ื่มหลับ แ่เราะแน่ใไ้ยัไว่ามันือารหลับ ไม่ใ่ารหมสิาผลบาอย่า"
นั่น...เป็นประเ็นที่น่าสนใ
"ันสสัยว่าารที่น้ำยาสันิสามารถทำให้นนหนึ่ใเย็นลไ้ มัน้อมีผลบาอย่าับฮอร์โมนหรือระบบประสาทในร่าาย และนั่นเี่ยว้ออย่ามาับสมอหรือ่อมใ้สมอ มันไม่ใ่เป็นไปไม่ไ้ในารที่น้ำยาสันิที่ผิพลาะส่ผล่ออวัยวะพวนั้น..." แอรีสพึมพำ มือหนึ่ับปลายาะิ้วมวเ้าหาันอย่าใ้วามิ
"เป็นไปไ้ไหมว่ามันือเฮลลีบอร์" ทอมเสนอ "เ่นถ้าหาเผลอใส่เฮลลีบอร์มาว่าที่พอีและผมูนสโนไม่เพียพอที่ะหัล้าุสมบัิพิษทั้หมอมัน?"
นัยน์าสีเียวมรนั้นเป็นประายึ้นมาและแอรีสหันมาสบาับเา "เป็นไปไ้"
มุมปาอทอมยเป็นรอยยิ้มพอใ
"ลอูหนัสือสมุนไพรศาสร์…บาทีอามี้อมูลเี่ยวับพิษอเฮลลีบอร์มา่วยไ้อสสัยอนายไ้"
ทอมไม่เยอบารถูสั่าร แ่ประโยอแอรีส แบล็ไม่เยระุ้นวามรู้สึ้านลบใๆ ที่มัมาเมื่อถูสั่ารใๆ---โทนเสียอแอรีส แบล็สามารถทำให้ประโยำสั่อเาให้วามรู้สึอารเสนอมาว่าารสั่อย่าน่าประหลา และทอมไม่รู้สึั้อับมัน
เาโลศีรษะเบาๆ อบรับอย่านุ่มลื่น "ามนั้น"
แน่นอนทีเียว วัลเบอร์า แบล็ลายเป็นนนอในบทสนทนาโยสมบูร์
่อให้พอลลั์ แบล็เี่ยวาารปรุยาและสามารถสอบใบประอบฯ ไ้ แ่วัลเบอร์า แบล็ไม่ใ่...เธอมีเพียวามรู้ามที่เรียนในหลัสูรและ้อไ้เปรียบเียวอเธอือารที่เธอเรียนปีสูว่าเา ันั้นทอมเพีย้อทำให้มั่นใว่าหัว้อที่เานำมาถับแอรีส แบล็ไม่ใ่สิ่ที่มีสอนในฮอวอส์
เพราะเธอลา วัลเบอร์า แบล็ึรู้ับนเอว่าวรหรือไม่วรพูเมื่อไร---ารแสวามิเห็นโยที่นไม่มีวามรู้็เป็นหนึ่ใน้อห้ามอย่าเ็าหาไม่อยาทำให้นเอูโ่ม และนั่นส่ผลย้อนลับไปหาเธออย่าหลีเลี่ยไม่ไ้
อีรั้ นัยน์าสีน้ำาลสบับสีเทา และมุมปาอทอมยเป็นรอยยิ้ม
วาอเธอวาวโรน์อย่าอันราย
.
.
.
.
.
แ่าาอนแมแนร์ เาิำนวถึผลระทบที่มาาารระทำอเาและาหวัมัน ันั้นทอมึไม่แปลใเมื่อเ็นัเรียน 4 นเ้าล้อมเาในระหว่าทาเินลับห้อนั่เล่นรวมสริธิรินหลัาที่ใใ้เวลาในห้อสมุนานพอที่ะมั่นใว่าโถทาเินร้านและะไม่มีใรมารบวน
ทั้ 4 นเป็นริฟฟินอร์ ทอมสัเวาอพวเาูเลื่อนลอยเล็น้อยแ่ะเียวัน็เ็มไป้วยวามิัและสนุสนาน และเาสามารถระบุสาเหุอมันไ้ในทันที
---าถาสะใ
และเาไม่แปลใหาวามทรำอนพวนั้นถูลบหรือัแปลเ่นัน---ไม่ให้เหลือหลัาน ไม่ให้สามารถสาวมาถึัวเอไ้ ่อให้อีฝ่ายรู้ัว่าเป็นเธอ็ไม่สามารถเอาผิ ารูปสถานาร์ไม่ว่าใร็สรุปว่าสาเหุือวามัแย้ระหว่าบ้าน...เป็นารทำานที่ระเอียรอบอบอย่าแท้ริ
มุมปาอทอมยเป็นรอยยิ้มเยาะ
---แ่ะรอบอบว่านี้หาเธอทำให้มั่นใ้วยว่าะไม่มีใรามเธอไปในาถาพราาั้แ่ที่เธอออาห้อสมุไป
"อย่าเพิ่ทำอะไร"
ทอมเอ่ยเรียบๆ ไม่ไ้พูไปทิศทาไหนเป็นพิเศษ ะนัยน์าสีน้ำาลมอไล่มอนัเรียน 4 น...รามอเาบแน่นและสีหน้าอเาเร่เรีย แ่หาใรสันลอสัเีๆ เาหรือเธออาสามารถมอเห็นประายวามพอใ่อนในสายาที่ล้ายะึึ
้วยารระิบที่แทบไม่ยับริมฝีปา ทอมพู
"มาสิ...อย่าทำให้ันผิหวั"
.
.
.
.
.
นัยน์าสีเทาหรี่มอภาพทอม ริเิ้ลที่ถูโอบล้อม้วยเ็นัเรียนปีสูว่า 4 นและวัลเบอร์าระุยิ้ม
เธอยืัวราำแพที่เธอออพิอยู่แล้วึ้าวเินอย่าเื่อ้าไปทาลับหอพัสลิธิริน ไม่มีวามิที่ะอยู่่อให้เสียเวลาเมื่อทุอย่าเป็นไปอย่าที่้อาร เสียารร่ายาถาและเสียร้ออย่าเ็บปวที่ราวับเป็นนรีสำหรับหูอเธอเบาลนลายเป็นเียบสนิทเมื่อเธอเินออห่าาุัล่าว
วัลเบอร์าเลี้ยวไปามเส้นทาทีุ่้นเยและลบันไเพื่อไปยัุใ้ิน ่อนที่าอเธอะะัที่บันไั้นแรเมื่อเห็นว่าใรือนที่เินสวนึ้นมา้วยอารามเร่ร้อน
"วัลเบอร์า..." วามเร่ร้อนนั้นล้ายะหายไปในทันทีเมื่อแอรีสเห็นเธอ และเาระบายยิ้ม แอรีสะลอฝีเท้าอเาลและเินึ้นมานมาอยู่ในระับเียวับเธอ "เธอเพิ่ลับาห้อสมุ?"
"ใ่" เธอยิ้ม โหออไปอย่าลื่นไหล แอรีสไม่มีทารู้ว่าริหรือไม่ในเมื่อเาือนที่ลับออไปนแรหลัาทำานส่วนอัวเอเสร็เรียบร้อยเพื่อเ้าประุมอพรีเฟ็และแน่นอนไม่มีใรสามารถพิสูน์ไ้ว่ามันไม่เป็นวามริเมื่อิว่าเธอหลีเลี่ยารพบปะับนอื่นๆ ะำเนิน 'ธุระ' อเธอ
แม้เธอรู้ว่าแอรีสะเื่อเธอ่อให้มีนนอบออย่าอื่น แ่มันไม่เสียหายหาะป้อันไว้่อน
นัยน์าสีเียวมรเหลือบมอไปามทาที่เธอเพิ่เินผ่านมา่อนะหันลับมาหาเธออีรั้ "เห็นริเิ้ลบ้าไหม?" รามอวัลเบอร์าบแน่นึ้นับื่อนั้น แ่รอยยิ้มอเธอยัอยู่บนใบหน้าอย่าเหนียวแน่นและนอานั้นเธอไม่ไ้แสปิิริยาอื่นใ "มันใล้เวลาเอร์ฟิวแล้วและันิว่าบาทีเาอาะยัอยู่ที่นั่น"
"ไม่เลย นายลอถามพวโอไรออนรึยั...?" วัลเบอร์าเ้าไปใล้อีฝ่ายมาึ้น น้ำเสียอเธอแฝวามเป็นห่วบาเบา
แอรีสล้ายนิ่ันไปรู่หนึ่่อนที่เาะส่ายหัว "ไม่มีใรอยู่"
"พวเาอาไปทำอะไรามประสาเ็ นายิมาไป" วัลเบอร์าวามือบนแนอเาอย่าแผ่วเบาและเธอระบายยิ้ม "ไม่้อเป็นห่วพวเาหรอ"
รู่หนึ่ที่สายาอเาอ่อนล และเาศีรษะลอย่าเื่อ้าเป็นารพยัหน้า วัลเบอร์าระบายยิ้มพอใและเธอประสานมือับเาหลวมๆ นำให้อีฝ่ายเิมามเธอไปเพื่อลับหอพัสริธิริน แ่่อนที่าอเาะไ้้าวลบันไ แอรีสะัและ้าวถอยหลั
"ัน--ัน้อไปามหาเา" เาพึมพำ ล้ายย้ำเือนับัวเอมาว่าะบอับเธอ
"นายไม่ำเป็น้อทำ แอรีส..." เธอเอ่ยประโลม "เาสามารถูแลัวเอไ้"
อย่าไร็ามผลอมันไม่ใ่อย่าที่เธอาหวั ในสายาอแอรีสือวามสับสน่อนที่เาำลัะหลับาลและิ้วมวเ้าหาันเล็น้อยราวับำลัถเถียับัวเอ
วัลเบอร์ารู้ทันทีว่าเหุผลอมันืออะไร
เาำลัพยายาม่อสู้
แ่เธอปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ไ้---ไม่เมื่อเธอเพิ่ปิเสธไปว่าไม่เห็นทอม ริเิ้ลแม้เธอสมวระเพิ่ลับมาาห้อสมุและใ้ทาเียวับเา หาแอรีสย้อนลับไปและเอริเิ้ลับลุ่มเ็ริฟฟินอร์ระหว่าทา เาะรู้ในทันทีว่าเธอโหหรือแย่ว่านั้น...พบว่าเธอใปิเสธที่ะให้วาม่วยเหลือทอม ริเิ้ลแม้เห็นว่าเาำลัโนทำร้าย
แม้ใอเธอะเ็มไป้วยวามเือาลับวามริที่ว่าทอม ริเิ้ลมีวามสำัมาพอที่ะทำให้เาลัเล แ่เธอ่อนทั้หมไว้และให้วามสนใับประเ็นรหน้า
"แอรีส" เธอเอ่ยแผ่วเบา วามเป็นห่วถูแสัเนผ่านน้ำเสีย "นายเป็นอะไรรึเปล่า"
"ัน้อไป" เาย้ำับัวเออีรั้
วัลเบอร์าระบายยิ้มและเธอเ้าไปใล้อีฝ่ายมาึ้นะที่แอรีส้าวถอยหลัไปรึ่้าวนนแผ่นหลัอเานับำแพ้านหลั เธอวามือบนไหล่อเาและเย่ปลายเท้านปาอเธออยู่ที่ระับหูอแอรีสแล้วระิบ "...อยู่ับัน"
นัยน์าสีเียวที่อเาหันมาสบับเธอ เบิว้าและเ็มไป้วยวามัแย้ภายใน ปาอเาอ้าออเล็น้อยล้ายำลัะเอ่ยปาพูอะไรบาอย่า แ่เธอไม่ปล่อยให้มีโอาสนั้น
วัลเบอร์ารียิ้ม่อนะประบริมฝีปาอัวเอับแอรีสอย่าแผ่วเบา
รู่หนึ่แอรีสนิ่ันและวัลเบอร์าไล้เรียวนิ้วอเธอไปามใบหน้าอเาะที่อีมือสอไปามไรผมและึแอรีสโน้มลมามาึ้น ะเียวันเธอเอียอเล็น้อยเพื่อให้สามารถรุล้ำไ้โยไม่ิั
เธอไม่ไ้หลับา เพียแ่ปรือาเล็น้อย
และนั่นทำให้เธอเห็นอนที่ผลอมันแ็แร่ึ้นและส่เสริมารรอบำ
นัยน์าสีเียวมรล้ายถูาบ้วยระใส ั่ววินาทีหนึ่ที่แอรีสผละออาเธอ และ่อนที่เธอะรู้ัว ำแหน่อพวเา็สลับันลายเป็นว่าเธอถูเบียอยู่ระหว่าำแพและัวอแอรีสเอ...แน้าหนึ่อเาโอบรอบเอวอเธอและึให้เ้ามาใล้มาึ้น ร่าอเธอเบียเ้าับร่าอเา ไม่เหลือระยะห่าระหว่าันนสามารถรับรู้ถึวามร้อนาร่าายอีฝ่ายและลมหายใที่รใบหน้าอเธอแผ่วเบา
และโยไม่ปล่อยให้เสียเวลา แอรีสโน้มลมาประบริมฝีปาับเธออีรั้
อ่อนหวานและแผ่วเบา่อนที่ะลายเป็นหนัหน่วและร้อนแร วัลเบอร์าหลับาล เอียศีรษะรับารรุล้ำาเา มือ้าหนึ่อเธอวาทาบอยู่ที่ออแอรีสะที่อี้าไล้แผ่นหลัอเาเบาๆ
ผ่านไปสัพัพวเาึผละออาัน เธอหอบหายใและปรือาึ้นเล็น้อย สบับนัยน์าสีเียวมรทรพลัที่้อมอเธอมา้วยวามรู้สึรุนแร
"วัล..."
เรียวนิ้วอเธอแะบนริมฝีปาอเาแผ่วเบา "ไม่้อพูอะไร"
วัลเบอร์าระบายยิ้ม ่อนะลระยะห่าระหว่าริมฝีปาอพวเาอีรั้
มือที่เยวาทาบแผ่วเบาบนออแอรีสลลและเลื่อนลไปที่อใส่ไม้ายสิทธิ์รเอวอเธอ ะที่มืออี้าอเธอเลื่อนไป้านหลัศีรษะออีฝ่ายและยุ้มเส้นผมอเาเบาๆ...แอรีสถอนริมฝีปาอัวเอออ นัยน์าสีเียวมรไม่ไ้ละไปาวัลเบอร์าและอย่าเื่อ้าลาริมฝีปานเอไปามสันรามนถึลำออเธอ โยอัโนมัิวัลเบอร์าเอียใบหน้าึ้นเล็น้อยเพื่ออบรับสัมผัสาเา
หัวใอเธอเ้นรัวเร็ว มือยุ้มเส้นผมอเา้วยแรมาว่าเิมและทั้ร่าอเธอสั่นสะท้านเมื่อเาสร้ารอยอัวเอบนอออเธอแผ่วเบา
ลมหายใอเธอรัวเร็วและาห้ว วัลเบอร์าหลับาล
อย่าเื่อ้ามือ้าที่ถือไม้ายสิทธิ์อเธออ้อมไป้านหลัและเธอระิบ
"ออบลิวิอาเ้"
มันน่าเสียาย...
่อให้เธออยาให้เาำถึ่วเวลาอเาับเธอไว้อย่าไรแ่มันเป็นไปไม่ไ้
แอรีส แบล็ะำไม่ไ้ว่าสาเหุที่เาออมาาหอพัืออะไร และเพราะะนั้นเาะ้อำเหุาร์ับเธอที่นี่ไม่ไ้---มันะนำไปสู่ำถามหลายๆ อย่าและท้ายที่สุเาอาะรู้ัวว่ามีใรสันแทรแวามิและิใอเา
...แม้ะน่าเสียายแ่มันำเป็น้อทำ
เพราะแอรีส แบล็้อเป็นอเธอ
TBC.
#inescapabledutyTMRHP
อปิท้าย้วยแฟนอาร์แอรีสโยุ Lluviella_4152 (ปริ่มมา อบุ่ะ!)
ความคิดเห็น