Black N Blue (Yuri)

ลำดับตอนที่ #1 : Black N Blue❖Everything started from 'force' 1

คำเตือน :: บางช่วงบางตอนมีความรุนแรง เนื้อหาไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักของตัวเกมแต่อย่างใด ฉากที่มีเนื้อหาเรท R จะไม่อัพลงเด็กดี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

Song :: Rihanna - Where Have You Been

EPISODE01

Alternative Universe 01❖Everything started from 'force'

"ท่านนาตาเลีย เหตุใดท่านถึงไร้คู่ครองหรือ" เด็กสาวร่างเล็กถาม ลักษณะร่างกายภายนอกบ่งชี้อย่างชัดเจนว่าเป็นมนุษย์ แต่หญิงสาวที่นางนอนกอดอยู่นั้นเป็นถึงราชินีผู้สูงศักดิ์ของเผ่าพันธุ์โบราณ

"เพราะข้าไม่ได้มีหัวใจไว้รักผู้ใด" ราชินีนาตาเลียตอบ สายตาอ่อนโยนมองร่างเล็กกว่าพลางตรัสต่อ "ข้าไม่ได้อยากมีสัมพันธ์สวาทกับผู้ใด หากข้ามี...ข้าจะถูกผูกติดกับผู้นั้นตลอดไปตามพันธสัญญาโบราณ"

"แล้วท่านรักข้ารึเปล่า" เด็กสาวถามอีกรอบ นางดูลังเลและเอียงอายตามประสาคนที่อยู่ในช่วงอายุกำลังก้าวเข้าสู่วัยสาว

"รักสิ เตียวเสี้ยน" เธอกระซิบกับเด็กสาวเผ่าพันธุ์มนุษย์

"..." เด็กสาวไม่ตอบอะไร แต่ใบหน้าแดงซ่าน

"เจ้าเป็นลูกเลี้ยงของข้า เหตุใดข้าต้องไม่รักเจ้าด้วยเล่า?"

"ท่านเตียวเสี้ยนเพคะ ท่านนาตาเลียรับสั่งให้หม่อมฉันมาพาท่านเตียวเสี้ยนไปยังโถงพระโรงเพคะ"

หญิงสาวร่างเพรียวที่มีนามไพเราะว่า 'เตียวเสี้ยน' เปิดเปลือกตาที่ถูกทาทับด้วยสีแดงเลือดขึ้นอย่างเชื่องช้า ใบหน้าหยิ่งทะนงที่ปกติมักจะขี้เล่นไม่ได้สร้างความแปลกใจให้แก่ทาสรับใช้สาวเลยแม้แต่นิดเดียวว่าเหตุใดทำให้มีสีหน้าเช่นนั้น

"ท่านเตียวเสี้ยน อย่าทำสีหน้าเกรี้ยวกราดเช่นนั้นเลย หากท่านนาตาเลียทรงเห็นเข้า หม่อมฉันคงโดนลงโทษเป็นแน่"

แม้ได้ยินเช่นนั้น แต่เตียวเสี้ยนก็ปรับอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ไม่ได้

เธอพ่นลมหายใจออกมา ขณะกำชายกระโปรงแน่นด้วยสองมือ

ความไม่พอใจวิ่งพล่านไปทั่วอก

มีหลายเรื่องวนเวียนอยู่ในหัว ขณะเดียวกันก็ก้าวเท้ามาจนถึงโถงพระโรงที่มีงานเลี้ยงใหญ่ มนุษย์และปีศาจเดินกันว่อน เธอมองสำรวจ จนกระทั่งพบนาง

ราชินีนาตาเลียยืนอยู่ใกล้กับชายหนุ่มร่างสูงกำยำ มองเพียงแวบเดียวเธอก็รู้ว่าเขาคือใคร แต่เธอกลับสนใจเพียงแค่นาง เธอไล่สายตามองสำรวจร่างบอบบางแต่แฝงไปด้วยความแข็งแกร่งน่าเกรงขาม เรือนผมสีเขียวหม่นของนางถูกม้วนขึ้นเป็นหมวย โชว์แผ่นหลังเปลือยเปล่าให้เห็นกันได้ทั่วงาน

"ท่านแม่" เตียวเสี้ยนเดินไปใกล้นางอย่างสำรวม เธอเก็บอาการทั้งหมด ขณะรวบมือไว้แล้วโค้งให้ชายหนุ่มอย่างมีมารยาท

ราชินีนาตาเลียยิ้มหวาน นางโอบเอวเธอแล้วดันให้เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มผู้มีชื่อเสียงเรียงนามว่า 'ลิโป้'

"ทักทายท่านนักรบหน่อยสิ เตียวเสี้ยน" นางกระซิบหลังหูของเธอ แต่เตียวเสี้ยนเงียบเพราะไม่แน่ใจว่าควรทักทายว่าอะไร ที่จริงเธอไม่ได้มีเรื่องจะเสวนากับนักรบหนุ่มแม้แต่คำเดียว

"น่ารักมากขอรับ องค์ราชินี" ลิโป้ยิ้มแย้ม ทั้งที่ใบหน้าเขาไม่ได้เข้ากับรอยยิ้มเลย

"ขออภัยท่านลิโป้ พอดีแม่ตัวน้อยไม่ค่อยได้เจอะเจอผู้คน เลยประหม่าเสียยกใหญ่" ราชินีนาตาเลียหัวเราะอย่างมีจริต ขณะที่กำแขนของเธอแน่น

เจ็บ เตียวเสี้ยนคิด นางโมโหอยู่

"ข้าไม่ถือสาอันใด ปกติข้าก็ไม่ได้ข้องแวะกับสาวงามเช่นนาง เลยวางตัวไม่ถูกเช่นเดียวกัน" ชายหนุ่มชาตินักรบกำลังช่วยเตียวเสี้ยน เธอสังเกตเห็นมันได้ชัดเจนในแววตาของเขา แต่เธอกลับเมินเฉยมัน คนช่วยย่อมมีเจตนาของตัวเอง

สงสัยเขาคงอยากได้เธอไปเป็นศรีภรรยาเต็มแก่

แต่เตียวเสี้ยนไม่มีวันยินยอม

ไม่มีวัน...

"ท่านแม่ ข้ามีเรื่องอยากเสวนาด้วยสักเล็กน้อย หากไม่เป็นการรบกวนนัก" เธอเปิดประเด็น พูดต่อหน้าลิโป้เสียงดังจนชายหนุ่มหน้าเสีย

ราชินีนาตาเลียเห็นดังนั้นก็เลยดึงแขนเธอให้ออกมา เดินผ่านแขกเหรื่อมากมายแล้วตรงไปยังส่วนในของพระราชวังที่เงียบสงบ หลังดึงเธอเข้ามาในห้องพักส่วนตัวได้นางก็ปล่อยมือ แล้วขมวดคิ้วด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

"เจ้ามีปัญหากับการตัดสินใจของข้า" นางเอ่ยเสียงเรียบอย่างรู้ทัน

ลืมอธิบายไป ว่าตอนนี้ราชินีนาตาเลียกับเธออยู่ในโลกของมนุษย์ นางสร้างพระราชวังให้เธอเมื่อไม่นานมานี้เพื่อเป็นที่จัดงานแต่ง นางหมั้นหมายเธอให้ลิโป้โดยเธอไม่ยินยอม

ชายชาตินักรบอาจได้ยินมาบ้างว่านางจะมอบพระราชวังให้แก่เขา หลังจากเขาแต่งงานกับเธอแล้ว เขาเลยเอาใจเธอขนาดนั้น

เขาเป็นนักรบที่กล้าแกร่งแต่ไม่มีอำนาจ การจับเธอไว้ช่วยให้เขามีอำนาจเพราะราชินีนาตาเลีย

เตียวเสี้ยนไม่มีวันยอมให้มันเป็นเช่นนั้น แต่ที่อธิบายไปเป็นเหตุผลข้อแรก ส่วนข้อที่สองนั้นคือเธอมีความรักอยู่แล้ว ความรักกับคนที่ไม่เคยเห็นค่ามัน

"ข้าก็ไม่ได้อยากมีปัญหานักหรอก แต่ท่านจะไม่กล่าวถามกันหน่อยเลยหรือ ว่าข้าอยากแต่งงานหรือเปล่า หรือไม่ถามหน่อยก็ดี...ว่าข้าอยากแต่งงานกับใคร"

"ต่อให้ข้าตัดสินใจใหม่ แต่ข้าคงหักหน้าแขกเหรื่อในคืนนี้ไม่ได้หรอก" ราชินีนาตาเลียเดินไปนั่งที่เตียง นางกวาดตามองข้าวของภายในห้อง

"ท่านจะให้ข้าทำตัวเป็นหญิงไม่รักดีทำลายงานคืนนี้ก็ย่อมได้" เตียวเสี้ยนมีสีหน้าจริงจังในสิ่งที่พูด "ขอเพียงแค่ให้ท่านบอกมา"

"เจ้าดื้อด้านไม่เปลี่ยน" ราชินีนาตาเลียส่ายศีรษะ "การตัดสินใจของข้าไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ในภายหลัง โดยเฉพาะเรื่องเช่นนี้ มันเสียเกียรติราชินี เจ้าทราบหรือไม่"

เธอเม้มริมฝีปาก ขอบตาร้อนผ่าว น้อยเนื้อต่ำใจที่นางเห็นเกียรติยศสำคัญกว่า

"ท่านอยากให้ข้าแต่งงานกับเขาจริงหรือ"

"..." นางเงียบ

"ท่านไม่อยากให้ข้าอยู่ใกล้ตัวท่านแล้วรึยังไง" เตียวเสี้ยนกดดันราชินีนาตาเลีย นางก็เป็นแค่ปีศาจขี้เหงาที่ใจดีมากเท่านั้น แต่คนส่วนมากมักมองนางในแง่ราชินีป่าเถื่อนโหดร้ายทารุณ ไม่มีใครกล้าต่อกรกับนาง ยกเว้นเธอ

"เตียวเสี้ยน เจ้าโตเป็นสาวสะพรั่งแล้ว" ราชินีนาตาเลียยกเหตุผลมาพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวด "เจ้ามีอายุยี่สิบเอ็ด และเป็นเจ้าหญิง"

"..." ไม่ เตียวเสี้ยนไม่ใช่เจ้าหญิง

"เจ้าควรแต่งงาน ออกเรือน ดีกว่าการอยู่ในพระราชวังของข้าเป็นวันโดยที่ไม่มีใครได้เห็นหน้า" ใช่ คนอื่นไม่ได้เห็น แต่นางคนหนึ่งที่ได้เห็นหน้าเธอ

นางคิดว่าเธอเป็นเจ้าหญิง เพราะเธอเป็นลูกเลี้ยงของนาง แต่คนอื่นไม่คิด เตียวเสี้ยนก็ไม่คิดแบบนั้นเช่นเดียวกัน

เธอเป็นแค่ลูกมนุษย์ที่ถูกถวายให้แด่นางตั้งแต่ยังเด็ก เธอไม่ใช่เจ้าหญิงแต่กำเนิด ไม่ควรได้รับตำแหน่งนั้น

"ข้าไม่อยากแต่งงาน" เธอพูดเสียงอ่อน เริ่มหมดกำลังใจในการต่อล้อต่อเถียง แต่เธอไม่ยอมแพ้

"..." ราชินีนาตาเลียเบือนสายตาไปทางอื่น

"ข้าขอกอดท่านได้หรือไม่ ท่านนาตาเลีย"

เตียวเสี้ยนกระซิบและสาวเท้าไปใกล้นาง รู้อยู่แล้วว่านางต้องตอบตกลง เธออ้าแขนจนกว้างแล้วกอดร่างบางเอาไว้ กอดแน่นมากจนสัมผัสได้ถึงหน้าอกที่สะท้อนขึ้นลงจากการหายใจ นางกอดตอบเธอเช่นกัน

เธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ร้องไห้สะอึกสะอื้นคลอเคลียอยู่ตรงใบหูนาง สั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย

ก่อนที่ริมฝีปากจะยกยิ้มขึ้นเมื่อนางกอดเธอแน่นกว่าเดิมโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ

หากว่าเธอไม่สามารถทำลายความคิดนางได้

เธอจะทำลายความสัมพันธ์เราแทน

เตียวเสี้ยนเตรียมใจมาพร้อมกับการโดนลงทัณฑ์

เธอยอมเจ็บดีกว่าต้องแต่งงานกับลิโป้

"ข้าขออภัยที่อ่อนแอให้ท่านเห็น" เตียวเสี้ยนปาดน้ำตาที่คลอรอบดวงตาออก เธอผละออกจากตัวราชินีนาตาเลีย แล้วเดินไปยังมุมห้องที่มีแก้วกับเครื่องดื่มมึนเมาจำนวนหนึ่งตั้งอยู่ แปลกใจที่มันมาอยู่ในห้องนาง แต่เป็นการดี มันทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นกว่าเดิม

เธอหยิบยาเสน่ห์ออกมาแล้วเทมันลงในแก้วของนาง รวมทั้งแก้วของเธอด้วย

"ก่อนจะออกไป ข้าอยากให้ท่านดื่มกับข้าสักแก้ว" เธอกระซิบ ส่งแก้วให้นางถือไว้

ราชินีนาตาเลียมองหน้าเธอแล้วดื่มโดยไม่พูดอะไร ส่วนเธอก็เทแอลกอฮอล์ลงไปในลำคอเร็วจนรู้สึกถึงการแผดเผาที่ร้อนรุ่มมากกว่าปกติ

ยาเสน่ห์นั้นเตียวเสี้ยนได้ขอให้หมอยาในโลกปีศาจอย่างมะกังก้าทำให้

เธอเสียไปเยอะพอดูกว่าจะได้ยาขวดนี้มาไว้ในมือ

เสียไปเยอะจนยากจะถอยกลับ

เธอเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว หากยาเสน่ห์ขวดนี้ถูกดื่มโดยเธอกับราชินีนาตาเลียเมื่อไหร่ กองทัพของมะกังก้าจะเข้าพังงานเลี้ยงอย่างรวดเร็ว

"ท่านแม่ ท่านโอเครึเปล่า" เตียวเสี้ยนเผยยิ้ม เธอรักความผิดบาปจริงๆ

เธอรู้ว่าราชินีนาตาเลียต้องรู้สึกอะไรบ้างแล้ว เพราะร่างกายของเธอร้อนราวกับจะลุกเป็นไฟ ขาอ่อนแรงจบแทบยืนไม่อยู่เมื่อความต้องการมากมายสุมอยู่ภายใน และเธอก็บิดยิ้มเมื่อนางกระชากเธอลงไปบนเตียง

ในสายตาของนางมีแต่ไฟราคะและความเกลียดชัง ความร้ายกาจที่ซุกซ่อนไว้ฉายชัดในดวงตาคู่นั้น

นางรู้แล้วว่าเธอทำอะไร แต่นางหยุดมันไม่ได้

เตียวเสี้ยนครางออกมาเมื่อโดนปรนเปรอโดยแม่เลี้ยงของตัวเอง

พันธสัญญาเรืองแสงขึ้นรอบเตียง ก่อเกิดเป็นด้ายแดงเชื่อมอยู่ระหว่างนิ้วก้อยของเธอกับราชินี

พันธสัญญาที่ว่า...หากนางมีสัมพันธ์สวาทกับใคร นางจะถูกผูกติดอยู่กับคนคนนั้นตลอดกาล

ซึ่งมันไม่ได้ผูกแค่ร่างกาย มันมัดรวมไว้ทั้งความรู้สึกและหัวใจ

ต่อจากนี้ไปหากเธอต้องโดนนางทำร้ายจนเจียนตาย คนที่ 'เจ็บจนขาดใจ' ก็จะกลายเป็นนางเอง

นาตาเลียเป็นคนแรกที่ตื่น เธอสะบัดความมึนงง ยกมือของตัวเองขึ้นมามอง และเห็นด้ายแดงที่เชื่อมเธอกับคนที่นอนอยู่ข้างกันเต็มสองตา

เมื่อคืน...เธอทำเรื่องต่ำช้าที่สุดลงไป

เธอสูดหายใจ พยายามควบคุมสติและความโกรธ เสื้อผ้าที่ขาดกระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง เตียวเสี้ยนนอนหอบหายใจระรวย ร่างเล็กกว่าเต็มไปด้วยรอยช้ำ เลือดที่เลอะอยู่บนเตียงนอนบอกทุกอย่างได้

มนุษย์ธรรมดาไม่มีวันทนรับแรงราคะของปีศาจได้โดยไม่บาดเจ็บ

เพราะฉะนั้นเตียวเสี้ยนอาจได้รับบาดเจ็บในจุดที่...เธอไม่กล้ามอง นาตาเลียเลยลุกขึ้นแต่งตัว รวบผมตัวเองไปไว้ตรงแผ่นหลัง แล้วเดินออกไปนอกห้อง

เธอสั่งให้ทาสรับใช้สาวที่สนิทกับลูกเลี้ยงเธอในระดับหนึ่งคอยดูนางเอาไว้ ก่อนเดินไปในจุดที่ไม่มีใครมองเห็น มือเรียวถูกยกขึ้น เกิดพลังปีศาจสีเขียวทมิฬบนมือนั้น ตามมาด้วยอักขระโบราณมากมายที่วิ่งแล่นอยู่บนพลังนั้น เธอบังคับให้มันเปลี่ยนแปลงเป็นทางเชื่อมระหว่างมิติ

นาตาเลียเดินข้ามมิติมาโผล่ที่พระราชวังของตัวเองในอีกโลกหนึ่ง เธอสามารถรับรู้ได้ถึงสถานการณ์ตึงเครียดทางฝั่งนี้ที่เธอเป็นต้นเหตุ

เธอตึงไปทั้งใบหน้าขณะเดินตรงไปยังโถงพระโรงของพระราชวัง จำเป็นต้องแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าให้หมดไปก่อน

มีบุคคลหลายคนรอเธออยู่ในโถงพระโรง เธอกวาดสายตามองแต่ละคนแล้วเก็บความเหนื่อยใจไว้ในอก เดินตรงไปนั่งที่บัลลังก์ของตัวเองแล้วส่งสายตาบอกให้แขกผู้มาเยือนทั้งหลายกล่าวเปิดประเด็นก่อน

"ข้านึกว่าเจ้าจะไม่กลับมารับผิดชอบความเสียหายที่เจ้าเป็นคนก่อเสียแล้ว" ราชินีแห่งขุมนรกวีร่าเอ่ยประชดประชัน นางมีนัยน์ตาสีอะเมทิสต์ ผมสีแดงโลหิต และกายบอบบางเช่นอิสตรีสูงศักดิ์

"ข้าย่อมไม่หนีความรับผิดชอบอยู่แล้ว" เธอกล่าวตอบ

"ใครคือผู้ที่ทำสัญญากับเจ้า" เป็นราชินีแห่งสรวงสรรค์อิลูเมียที่กล่าวถาม นางมีเรือนผมสีบลอนด์ยาวจนถึงสะโพกกลมกลึง นัยน์ตาสีฟ้าลึกลับซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากขกนกสีขาว

"ข้าคงโง่เต็มทนหากบอกเจ้า" นาตาเลียตอบกลับไป เธอไม่พอใจและระแวงเพราะเธอรู้กฎทุกข้อของพันธสัญญาโบราณ

หากผู้ที่เธอทำสัญญาด้วยถูกสังหาร พลังอำนาจของเธอจะลดลงจนแทบไม่มีเหลือ

"เราสามคนเป็นสหายกันมานาน เจ้าระแวงเราเพราะเรื่องเช่นนั้นหรือ" วีร่ากล่าว ทำให้เธอเหลือบมองบุคคลที่สี่ซึ่งยืนอยู่ในห้อง จริงที่เธอเป็นสหายร่วมสาบานกับราชินีทั้งสอง แต่อีกคนหนึ่งไม่ใช่

"เจ้าเองก็มีปัญหากับข้าหรือ มอทอส" เธอถาม

มอทอสมีร่างกายสูงใหญ่ ใบหน้าของเขาหล่อเหลาและดุร้ายเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ แผลเป็นนับสิบบนร่างกายเขาไม่ได้น่ามองนัก และเมื่อดวงตาสีแดงเพลิงสบตากับเธอ นาตาเลียก็นิ่งไป

มอทอสเป็นหนึ่งในอาวุธของพระเจ้า

เขาคือหนึ่งในจตุรอาชาแห่งวันโลกาวินาศ

เขาคือสงคราม

เธอแข็งแกร่ง แต่หากไม่จำเป็น เธอไม่ฝักใฝ่สงคราม

"แค่มาเยี่ยมเยือน" เขาตอบด้วยท่าทางนิ่งสงบ หลีกเลี่ยงการพูดว่า 'ข้าอยากฆ่าผู้ผูกสัญญาโบราณของเจ้าใจจะขาด ราชินีนาตาเลีย' ออกมา แต่เธอก็ยังทราบดีว่าเขาคิดสิ่งใดอยู่ในใจ

"ผู้แสวงหาสงครามเช่นเจ้า คงไม่ได้มาเยี่ยมเยือนข้าพร้อมมิตรภาพหรอก จริงไหม"

มอทอสมองเธอด้วยสายตาพินิจพิจารณา

"ข้าคงตอบคำถามของเจ้าไม่ได้ ราชินี"

"เจ้ากลับไปเถิด เวลานี้ข้าไม่พร้อมต้อนรับแขกที่มาเยี่ยมเยือนเช่นเจ้าได้" นาตาเลียเอ่ยปากเชิญให้เขากลับไป นัยน์ตาสีดำสนิทของเธอแปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกตชั่ววูบหนึ่ง เตรียมเผยร่างที่แท้จริงออกมา หากเขาเกิดความไม่พอใจจนต้องกำราบ

"ย่อมได้" แต่มอทอสยอมรามือกลับไปง่ายกว่าที่คิดมากนัก

เธอถอนหายใจ ยกมือนวดขมับหลังจากเขาหายลับไปแล้ว

"ผู้ทำพันธสัญญากับเจ้าคือเตียวเสี้ยน" อิลูเมียกล่าว "ใช่หรือไม่"

นาตาย่าเงียบไปหนึ่งอึดใจ เธอยังลังเลที่จะบอก แต่สักพักก็เตือนสติตัวเองว่าสหายทั้งสองคงไม่ทำเรื่องแบบนั้นเพื่อทำลายเธอแน่

"ใช่ เป็นนาง" เธอยอมรับ เมื่อนึกถึงใบหน้าของเตียวเสี้ยน คิดถึงสิ่งที่นางกระทำ เธอก็อดโกรธไม่ได้ แต่ความโกรธไม่ได้ช่วยอะไรเลย

"ข้าเองเคยบอกเจ้าไว้แล้วว่านางร้าย" ราชินีวีร่ายกมือขึ้นกอดอก "นางไม่ใช่เด็กเล็กที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของเจ้าอีกแล้ว และที่สำคัญนางหลงรักเจ้า เจ้าทราบดีอยู่แก่ใจ"

"ข้ารู้ วีร่า" เธอตอบ

นาตาเลียเห็นทุกความเปลี่ยนแปลงของลูกเลี้ยงเธออยู่แล้ว  เธอเห็นนางเติบโตกลายเป็นหญิงงาม งามกว่ามนุษย์ใดๆ ที่เธอเคยเห็น งามยิ่งกว่าอิสตรีในโลกปีศาจ และความงามมักมาพร้อมกับพิษร้าย เธอตั้งใจจะให้นางใช้ชีวิตกับมนุษย์ ให้อยู่กับนักรบที่คอยคุ้มครองนางได้ แต่นางพังมันจนสิ้น

นางเอาตัวเองมาเสี่ยงกับราชินีของเผ่าพันธุ์โบราณที่หายากยิ่งกว่าเทพเช่นเธอ

เธอไม่เคยต้องการคู่พันธสัญญา เพราะเธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่ามันจะนำความวุ่นวายแบบใดมาให้

ยิ่งโบราณ ยิ่งทรงพลัง ยิ่งหายนะ

"ข้ากับวีร่าจะช่วยจัดการปัญหาที่เจ้าเป็นต้นเหตุให้" อิลูเมียพูดออกมาเสียงเรียบเฉย นัยน์ตาสีฟ้าล้ำลึกให้ความรู้สึกพึ่งพิงได้ แต่กลับดูไม่น่าวางใจในบางครั้ง "แต่โปรดดูแลเตียวเสี้ยนให้ดี เจ้าทราบดีแล้วว่าชีวิตเจ้าถูกผูกอยู่กับนาง"

ปัญหาที่ว่าเกิดขึ้นเพราะนาตาเลียเป็นราชินีของเผ่าพันธุ์ที่โบราณมากในโลกปีศาจ พวกปีศาจจึงลุกฮือขึ้น ด้วยสองสาเหตุด้วยกัน

หนึ่งคือ อยากจะฆ่าคู่พันธสัญญาโบราณของเธอ

สองคือ อยากจะเห็นหน้าและยกย่องคนที่เธอเลือกให้เป็นคู่พันธสัญญา

"ขอบใจเจ้ามาก" เธอก้มหัวให้อิลูเมียเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืน "ข้าจะกลับไปหาเตียวเสี้ยน ขอฝากปัญหาไว้สักระยะหนึ่ง"

ไม่มีใครพูดอะไรอีก เธอเลยทิ้งท้ายประโยคสุดท้ายไว้

"ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด"

นาตาเลียสร้างทางเชื่อมระหว่างมิติขึ้นมาใหม่ เธอกลับมายังพระราชวังในโลกมนุษย์ เมื่อเดินเข้ามาในห้องก็ใช้สายตาไล่ทาสรับใช้ออกไปโดยไม่กล่าวอันใด

เธอเห็นว่าเตียวเสี้ยนตื่นอยู่ นางยังเปลือยเปล่า แต่อาจได้รับการดูแลรักษาแล้ว

นาตาเลียยกมือขึ้นอีกครั้ง ก่อกำเนิดพลังสีเขียวทมิฬมัดร่างของนางไว้กับเตียง สองมือนางแยกออกจากกัน นางมองเธอด้วยสายตาที่เธอไม่สามารถคาดเดาได้

เธอโถมตัวลงไปบนเตียง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออก ใช้สายตามองนางอย่างเย็นชา

เตียวเสี้ยนเบิกตาโพลงนางเมื่อรู้ว่าเธอคิดจะกระทำสิ่งใด นางดีดดิ้น แต่เธอใช้พลังพันธนาการนางไว้แน่นกว่าเดิมจนขยับไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

เธอปวดร้าวไปทั้งใจที่ต้องทำ แต่ริมฝีปากกลับยิ้มแย้มออกมาอย่างเลือดเย็น

"รักข้ามากไม่ใช่หรือ เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เจ้าต้องทนให้ได้"