[Hatsune Miku Append] Milk Tea

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เพลงเนี้ย....ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นดีอยากลองทำ
จะลองทำเป็นเวอร์ชั่นของคนใน TB แต่เปลี่ยนเครื่องดื่มนิดหน่อยอ่ะนะ....(คงไม่มีใครว่าอะไรนะ)
คนที่จะทำก็คือ
-คุโรมิ [KUROMI]
-ชายะ[CHAYA]
-ไอ[AI]
-มินามิ[MINAMI]
-เรียวโกะ[RYOKO]
-ยูโกะ[YUKO]
-อาโออิ[AOI]
-คายะ[KAYA]

จะอัพเมื่อไหร่ก็ตามใจอีกแล้ว แหะๆๆ ^^

เนื้อเรื่อง

>>>เปิดเพลงด้วยนะ ><


[KUROMI]
 ไม่รู้ว่าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ก็นานจนแทบจะลืมไปแล้ว
ฉันได้พบกับเธอ
ซึ่งมันคงเป็นรักแรกพบ

ตอนโฮมรูม เธอแนะนำตัว เลยจำชื่อเธอได้
คืนนั้นก็พึมพำชื่อของเธอออกมา
แม้ในคาบเรียน ในหัวก็มีแต่เรื่องของเธอ
เอาแต่เพ้อไม่ยอมหยุด
ปกติเธอมักจะยุ่งกับกิจกรรมชมรม
เลิกเรียนทีไรก็จะรีบออกจากห้องไปเลย

แต่ไม่รู้ทำไมวันนั้นตอน...
หลัง เลิก เรียน
ได้อยู่กับเธอสองต่อสอง
"ให้ชิมคำนึง" เธอพูดแล้วส่งให้ฉัน
ช่างหวาน และอุ่นละไม
รสชาติแห่งรักอบอวลอยู่เต็มปาก
ในห้องเรียนซึ่งถูกย้อมด้วยแสงพระอาทิตย์ยามเย็น
เสียงหัวใจเต้นแรงจนน่ารำคาญ
กลับด้วยกันไหม
รอยยิ้มของเธอคือแรงผลักดันเมื่อตอนยังวัยรุ่น

ครั้งแรกที่จับมือกันนั้น คือวันที่หนาวสั่นแถมหิมะจวนจะตก
มือของเธอเย็นเยียบจนน่าตกใจ เลยเผลอหลุดหัวเราะ

เพราะ มีเธออยู่เคียงข้าง ชีวิตอันแสนธรรมดาถึงได้
มีความสุขขนาดนี้
ทั้งลักยิ้มเวลาเธอหัวเราะ ทั้งนิสัยชอบหันซ้ายเวลาแอบเขิน
ไม่ว่าเรื่องไหน ก็รักเหลือเกิน ทั้งยังน่ารัก
จนเผลอลืมตัวพุ่งเข้าไปกอด

ดอกไม้ไฟลูกใหญี่ที่เคยดูด้วยกัน บนเนินสูงลูกนั้น
ก่อนดอกไม้ไฟจะจบลง
พวกเราจุมพิตซึ่งกันและกัน
ดอกไม้ไฟส่องประกายบนฟากฟ้า สาดแสงลงในหัวใจของพวกเรา

เมื่อ รู้สึกตัวก็ ถึงสุดสายแล้ว
รู้สึกเหมือนฝันเห็นอะไรที่คิดถึงเหลือเกิน
บนภาพชานชาลาที่คุ้นเคยกลับไม่มีภาพแบบเมื่อตอนนั้น
อีกแล้ว
ชาพีชอุ่นๆ ที่ซื้อมากิน คนเดียว
จริงๆแล้วชาพีชมันฝาดเกินไปจนไม่ชอบกิน
ต่างจากเมื่อวันนั้น ที่แอบหวานนิดๆ
จนเกือบจะกินไม่หมดเลย
หยาดฝนโปรย พร้อมละอองหิมะ ปลายนิ้วเย็นเยือก
ทำให้นึกถึงแต่เธอ ที่เคยรออยู่ฝั่งตรงข้าม
อธิษฐาน ขอให้ได้สัมผัสไออุ่น
ที่ยังหลงเหลืออยู่บนมือคู่นี้อีกครั้งเมื่อกลางหน้าหนาว
อยากนึกถึง ไออุ่นของเธอ ออกมาให้ได้สักนิด อีกครั้ง


[CHAYA] [KAYA]
 ไม่รู้ว่าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ก็นานจนแทบจะลืมไปแล้ว
ฉันได้พบกับเธอ
ซึ่งมันคงเป็นรักแรกพบ

ตอนโฮมรูม เธอแนะนำตัว เลยจำชื่อเธอได้
คืนนั้นก็พึมพำชื่อของเธอออกมา
แม้ในคาบเรียน ในหัวก็มีแต่เรื่องของเธอ
เอาแต่เพ้อไม่ยอมหยุด
ปกติเธอมักจะยุ่งกับกิจกรรมชมรม
เลิกเรียนทีไรก็จะรีบออกจากห้องไปเลย

แต่ไม่รู้ทำไมวันนั้นตอน...
หลัง เลิก เรียน
ได้อยู่กับเธอสองต่อสอง
"ให้ชิมคำนึง" เธอพูดแล้วส่งให้ฉัน
ช่างหวาน และก็อบอุ่น
รสชาติแห่งรักอบอวลอยู่เต็มปาก
ในห้องเรียนซึ่งถูกย้อมด้วยแสงพระอาทิตย์ยามเย็น
เสียงหัวใจเต้นแรงจนน่ารำคาญ
กลับด้วยกันไหม
รอยยิ้มของเธอคือแรงผลักดันเมื่อตอนยังวัยรุ่น

ครั้งแรกที่จับมือกันนั้น คือวันที่หนาวสั่นแถมหิมะจวนจะตก
มือของเธอเย็นเยียบจนน่าตกใจ เลยเผลอหลุดหัวเราะ

เพราะ มีเธออยู่เคียงข้าง ชีวิตอันแสนธรรมดาถึงได้
มีความสุขขนาดนี้
ทั้งลักยิ้มเวลาเธอหัวเราะ ทั้งนิสัยชอบหลบหน้าเวลาแอบเขิน
ไม่ว่าเรื่องไหน ก็รักเหลือเกิน ทั้งยังน่ารัก
จนเผลอลืมตัวพุ่งเข้าไปกอด

ดอกไม้ไฟลูกใหญี่ที่เคยดูด้วยกัน บนเนินสูงลูกนั้น
ก่อนดอกไม้ไฟจะจบลง
พวกเราจุมพิตซึ่งกันและกัน
ดอกไม้ไฟส่องประกายบนฟากฟ้า สาดแสงลงในหัวใจของพวกเรา

เมื่อ รู้สึกตัวก็ ถึงสุดสายแล้ว
รู้สึกเหมือนฝันเห็นอะไรที่คิดถึงเหลือเกิน
บนภาพชานชาลาที่คุ้นเคยกลับไม่มีภาพแบบเมื่อตอนนั้น
อีกแล้ว
ชาเขียวอุ่นๆ ที่ซื้อมากิน คนเดียว
จริงๆแล้วชาเขียวมันขมเกินไปจนไม่ชอบกิน
ต่างจากเมื่อวันนั้น ที่แอบหวานนิดๆ
จนเกือบจะกินไม่หมดเลย
หยาดฝนโปรย พร้อมละอองหิมะ ปลายนิ้วเย็นเยือก
ทำให้นึกถึงแต่เธอ ที่เคยรออยู่ฝั่งตรงข้าม
อธิษฐาน ขอให้ได้สัมผัสไออุ่น
ที่ยังหลงเหลืออยู่บนมือคู่นี้อีกครั้งเมื่อกลางหน้าหนาว
อยากนึกถึง ไออุ่นของเธอ ออกมาให้ได้สักนิด อีกครั้ง


(วันนี้มาให้แค่สามคน เดี๋ยววันอื่นมาต่อที่เหลือให้น้า ><)